Spark, uitgerust met een zwarte blinddoek en een zwart doekje om zijn geel-oranje-achtige huid, tastte een struik af zoekend naar iets eetbaars. In de tijd dat hij weg was uit pokerpg, was hij erin geslaagd wat zwarte doeken te bemachtiggen, die zijn blindheid wist te verbergen. Hij had uiteindelijk de hele struik afgetast, waar helemaan niets in hing. Hij gromde, en legde zijn poot op een andere struik. Zijn poot trok hij direct terug. Er zaten doornen in. Zijn poot begon te bloeden. Een grijns verscheen op het gezicht van hem. Bloed. Vloeibaar dus. Hij hield zijn poot boven zijn mond, waardoor er telkens een druppeltje bloed in viel. Hij had ook al dagen niets meer gedronken, en zijn keel was zo droog als woestijnzand van de Sandtomb deserts.

Op volle snelheid rende een katachtige Pokémon door de Peaceful Plains. Ze moest deze velden doorkruisen, maar hield er totaal niet van om op open terreinen te zijn, tenzij er niemand was. Maar de Peaceful Plains waren niet alleen open, maar ook overbevolkt. Honderden blije Pokémon liepen hier rond om te picnicken, kleine Pokémon renden hier vol plezier rond en boven de velden vol bloemen cirkelden te veel insect Pokémon. En allemaal keken ze Mayumi aan als ze langs kwam lopen of rennen. Waarom? Omdat ze niet blij keek zeker, omdat ze zo donker was, Omdat ze dachten dat ze gek in haar hoofd was zeker! Mayumi stopte abrupt met rennen en keek vluchtig om zich heen. De Pokémon keken haar allemaal raar aan, en stopten waar ze mee bezig waren. Een Breloom kwam naar Mayumi aangelopen en legde diens hand op Mayumi's schouder. ''Gaat het wel goed met je?'' ''IK BEN NIET GEK!'' gilde Mayumi hysterisch en met schuim dat op haar bek stond. Ze sloeg de Breloom wild met haar zwaard, en de Breloom viel toegetakeld neer op de grond. Alle andere Pokémon keken er naar grote ogen naar. Mayumi gromde, en schepte de Breloom op met haar zwaard. Daarna rende ze met volle snelheid naar de meest dichtbijgelegen boom en liet de Breloom daar tegenaan klappen. De Breloom viel, en lag daarna bewegingsloos op de grond. De sneden van Mayumi's zwaard waren op haar buik gegrift. Ze was dood, of zo toegetakeld dat ze niet meer op kon staan. De toeschouwers verzamelden zich rond Mayumi, de Breloom en de boom. Op veilige afstand, maar toch werd Mayumi er claustrofobisch van. ''GA WEG!!!'' schreeuwde ze uit volle macht, en met tranen in haar ogen. ''IK HEB NIETS GEDAAN!'' Ze keek daarna om haar heen, en zag verderop Spark, de Raichu, naast de struiken staan. Ze dacht even na, rende toen naar Spark toe, en liep hem omver. De doornen die in haar huid prikten voelde ze door haar gekte niet eens. ''GA WEG OF IK DOOD DEZE OOK!'' schuimbekte ze, en legde een van haar voorpoten op Spark's buik. Ze leunde niet eens op hem, maar wou gewoon angst zaaien, in de hoop dat ze daarmee de Pokémon weg kon krijgen.

"IK BEN NIET GEK!" Gilde een of andere Pokemon hysterisch. Een tijdje daarna hoorde Spark dat er iets tegen een boom aanklaptte. Wat was er in Arceusnaam aan de hand? "GA WEG!" Hoorde hij daarna. Het klonk woest. "IK HEB NIETS GEDAAN!" Zei de Pokemon daarna. Het was even stil, en Spark tikte met zijn achterpoot op de grond. De hondsdolle Pokemon was een Absol, die op hem af kwam rennen... Hij werd omver gegooid, en voelde dat de Absol haar poot op de buik van hem zette, maar dat de Absol er niet op leunde. "GA WEG OF IK DOOD DEZE OOK!" Hoorde hij. Hem vermoorden? Mooi niet! Hij zette zijn lichaam onder stroom, waardoor de Absol een stroomschoot zou moeten krijgen als waarschuwing.

Gehurkt zat Aërwen op een dikke tak, hoog in één van de bomen op Peacefull Plains. Als een kat betaamd stonden zijn voorpoten voor zijn borst, tussen zijn achterpoten en haakte hij met zijn nagels in het schors van de tak. Om zijn lichaam wapperde een donkere reismantel en naast hem hing een leren schoudertas. Zijn blik ging over de pokémon op het veld. Het was er druk en het deed hem denken aan de bazaars die in zijn thuisland altijd veel pokémon lokten. Aërwen hield wel van een beetje drukte, dan kon hij opgaan in de menigte en stelde niemand vragen. Behalve wanneer je je vreemd gedroeg natuurlijk, zoals een Absol op dit moment deed. Op hoge snelheid sprintte de pokémon over de velden, totdat hij werd aangehouden door een Breloom. Waarschijnlijk had de pokémon goede bedoelingen, maar de Absol sloeg hem meteen neer. Aërwen fronste en sprong naar beneden.

Hij landde met een zacht plofje in het gras en richtte zich op. Op twee poten liep hij door de menigte. Sommigen keken angstig, anderen vluchtten, weer anderen zagen eruit alsof ze wilden helpen, maar niemand stak een poot uit. De Absol had de Breloom tegen een boom geslagen en gilde hysterisch dat ze niks gedaan had. Aërwen zuchtte en schudde zijn kop. Wat waren er ook vreemde pokémon op deze wereld. De Absol sprintte naar een Raichu met vreemde doffe ogen. Hij besefte dat de pokémon blind was en vond het nogal zwak van de Absol dat ze hem zomaar omver wierp en een poot op hem zette. ''GA WEG OF IK DOOD DEZE OOK!'' schreeuwde ze verwilderd, terwijl het schuim van haar bek sloeg. Aërwen liep tussen door de omstanders door, totdat hij vooraan stond. Hij sloeg zijn armen over elkaar en schudde zijn hoofd met gesloten ogen. “Je overdrijft wel een beetje, vind je niet?” vroeg hij met een scheve grijns. Hij richtte zijn blauwe ogen op de Absol. “Laat hem toch gaan en vertel me wie je bent.” Het was een voorstel, maar wanneer de pokémon zou weigeren, zou hij het op de onaardige manier moeten doen.

[Owja, moet even vertellen dat ze zo doet doordat ze aan een manie lijdt, niet omdat ze een of andere verrekte mongol is xD]

Een licht zoemend weerklonk in Mayumi's oren. Alsof ze naast een elektriciteitshuisje stond. Een paar seconden later ging er een stevige en pijnlijke schok door haar lichaam heen, en natuurlijk gilde ze het uit. Ze trok haar poot met een wilde beweging van de Raichu af, en stampte die weer neer tegen de grond. Ze stond nu niet meer onder stroom, en haar vurige ogen draaide ze woest naar de Raichu. Ze leek iets gekalmeerd te zijn door die schok, maar de woede voor de Raichu werd des te groter. ''Hoe dúrf je..'' gromde ze tussen haar lippen door, en tilde een van haar klauwen dreigend op. Eén goed gerichte flinke uithaal naar zijn keel, en hij was morsdood... Maar net toen ze haar spieren wou gaan spannen om deze beweging te maken, klonk er een stem achter haar. “Je overdrijft wel een beetje, vind je niet?” Mayumi draaide haar nek ruw en wild om. Haar haren vlogen met de richting mee, en waren in de klit en door de war. Zoals ze er normaliter schoon en verzorgd uitzag, zo zag ze er nu uit als een verwilderd dier. Mayumi maakte zichzelf boos door de opmerking van de Meowth. Waar had hij het over, ze had toch niets gedaan? Wat moest iedereen toch van haar? Dat ze erg vreemd deed was door de Pokémon om haar heen te zien, maar Mayumi had er geen enkel besef van. Ze wist dat ze raar deed, maar toch vond ze dat ze normaal aan het doen was. Ze gromde naar de andere katachtige, die zijn blauwe ogen naar haar gericht had. Wat wist hij er nou van? Hij moest gewoon zijn grote mond houden. ''Houdt je brutale bek tegen mij, mislukte poes!'' siste Mayumi kwaad tegen hem. “Laat hem toch gaan en vertel me wie je bent.” Mayumi stapte iets van Spark weg, maar vertikte het om op zijn voorstel in te gaan. ''Wie ik ben gaat jou niks aan..'' antwoordde Mayumi nijdig. Niemand hoefde te weten wie ze was, of waar ze vandaan kwam. Misschien als alles weer normaal werd, maar voor nu zweeg ze als het graf.