In de vroege ochtend zon stond Grovyle op een hoge rots. Vanaf deze rots kon je Pokemon City geheel zien. Het was nog veel te vroeg dus er waren nog niet veel pokémon op straat, laat staan dat de winkels al open waren. Grovyle was moe, hij had de hele nacht doorgereisd. Avix zat op zijn linker schouder zijn veren te wassen. Een pijnscheut schoot door Grovyle's rechter arm. Op zijn bovenarm zat een flinke en diepe schram. Hij had deze schoongemaakt met water en vervolgens had hij een palmblad als verband gebruikt, maar dit functioneerde natuurlijk voor geen meter. Na de voorgaande nacht vond Grovyle dat het tijd werd om hemzelf te gaan bevoorraden met verband en meerdere medische spullen. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor de pokémon die hij de vorige nacht niet had kunnen helpen. Met een beetje pijn in zijn hart dacht hij terug aan de voorgaande nacht.

De nacht was jong toen Grovyle en Avix in bosachtig gebied kwamen. Het bos was vredig en er leefde veel pokémon. Om hem heen zagen ze vele insect- en graspokémon. Een Pinsir en een Heracross hadden een discussie van wie de boom was waar ze voor stonden. De een vond dat hij er in mocht wonen en de ander vond dat hij dat mocht. Al met al was er eigenlijk niks aan de hand. En toen begon de ellende. Vanuit het niets kwam opeens een aardbeving opzetten eerst zacht, maar uiteindelijk alsof een Tyranitar van twintig ton een aardbeving aanval deed. Bomen vielen door de kracht om en verpletterde pokémon die tevergeefs probeerde te vluchtten. Een grote eik viel Grovyle's kant op, aan de voet van de boom zat een kleine Elekid te huilen om zijn moeder. "Vlug Avix, vlieg boven de bomen. Zorg dat je niks overkomt." zei Grovyle tegen Avix en hij stoof weg. Avix liet het zich geen twee keer zeggen en vloog boven de boomtoppen uit, weg van het gevaar. Grovyle gebruikte zijn Agility om zo snel mogelijk bij de Elekid te komen. Hij griste de Elekid onder de boom vandaan voordat ze beide verpletterd zouden worden. Behendig ontweek hij de bomen die vielen. Maar hij kon niet elke boom ontwijken, één raakte hem op zijn rechter arm waardoor hij een diepe schram opliep. Zo snel als de aardbeving was gekomen, zo snel was hij ook weer verdwenen. Wat misschien enkele seconden duurde liet littekens achter die nog voor jaren zichtbaar waren. Grovyle vond gelukkig de moeder van de Elekid en overhandigde aan de dolgelukkige Electabuzz de huilende baby. Grovyle stond machteloos, overal huilende en gewonden pokémon. Grovyle had het al van verschillende pokémon gehoord, er vonden overal verspreid over heel Pokérpg natuurrampen plaats. Hij kan niks doen, hij had de middelen niet. Toen hij vroeg aan een Scyther of hij ergens mee kon helpen werd hij vuil aangekeken. De bosbewoners dachtte dat hij de schuldige was, ze hadden hem nog nooit gezien. En hoe hij uitzag maakte het er niet veel beter op. Grovyle vluchtte snel weg voordat de pokémon hem iets zouden aandoen of hij hun. Onderweg sprak hij een oude Toxicroak aan en deze wees hem de weg naar Pokemon City.

Nu was Grovyle aangekomen bij Pokemon City en kon hij spullen kopen waarmee hij pokémon kon helpen. De natuurrampen waren een feit en hij kon niet langer aan de zijlijn blijven staan en niks doen. Grovyle liep door de nog redelijk lege straten en keek in de verschillende etalages, maar hij vond niet wat hij nodig had. Al snel vond hij een apotheker. Grovyle liep de zaak binnen. Achter de toonbank stond een vrolijke Chansey een melodietje te neuriën. "Goeie morgen. Kan ik je helpen?" vroeg de Chansey. "Ja, graag. Ik ben op zoek naar verband, pleisters, watten en jodium. Hebben jullie dat?" vroeg Grovyle. "Ja, dat hebben we wel." zei de Chansey. Ze bestudeerde Grovyle van top tot teen. Door het vele reizen was hij erg smerig en hij zag er sjofel uit. "Mag ik je wat vragen? Hoe dacht je dat te kunnen betalen?" vroeg de Chansey streng aan Grovyle. Daar had Grovyle niet aangedacht. Hij was niet meer in de wildernis, hier had hij geld nodig om iets te kunnen krijgen. En nu hij er over nadacht hij had dus ook geen geld voor eten en drinken. Grovyle bedankte de Chansey hartelijk en liep naar buiten met Avix in zijn kielzog.

Grovyle was diep in gedachten. Waar kon hij geld vandaan halen of was er een andere manier om aan de nodigen spullen te komen? Hij kon ze stelen. Toen die gedachten in zijn hoofd op kwam sloeg hij zichzelf voor zijn hoofd. Wat dacht hij wel niet? Grovyle was zo diep in gedachten dat hij niet goed voor zich keek. En liep tegen een pokémon op die voor hem liep.

Nikki liep door de winkelstraat met netgekochte appels in haar mand. Toen opeens een Grovyle tegen hem aanstote. De mand met appels viel op de grond. Alle appels rolde uit de mand. Nikki keek de Grovyle aan. Ze had een slecht humeur. Want de storm vannacht had haar hutje helemaal verwoest. Er waren bomen op gevallen en dus was alles kapot. Ze moest dus die nacht verder op de grond slapen. Het had niet echt lekker gelegen op de harde grond en ze had dus weinig geslapen en een slecht humeur. Nikki raapte de appels een voor een op. Gelukkig waren ze niet beschadigd. Toen alle appels weer in de mand zaten, zag Nikki een bedroefd en Pijnlijk gezicht. Ze pakte een van haar appels en zei: "Het geeft niet, appels kunnen wel tegen een stootje. Hier neem maar" en ze drukte een appel zacht bij Grovyle in de handen. "Fijne dag nog!" Riep ze hem na toen ze weer vertrok. Ze liep weer verder. Ze ging naar haar ingestortte, kapotte hutje. Toen ze bij haar hutje kwam werd ze weer verdrietig en ging ze op de grond zitten. Een traantje dwarrelde langzaam langs haar wang. Ze ging staan en veegde haar traan af: "Kom op Nikki, je gaat je huis weer opbouwen in je eentje... alleen... zonder iemand..." en toen viel ze weer zachtsnikkend op de grond. "Het is ook zo moeilijk..." Plotseling voelde ze een warme en vertrouwde poot op haar schouder.

Grovyle was diep na aan het denken over hoe hij aan geld kon geraken toen hij tegen een Ledian aanbotste. Per ongeluk had hij de mand met appels uit haar handen gestootte en de appels rolde over de grond. Al snel deed de Ledian alle appels in de mand. Grovyle probeerde nog te helpen, maar het was al gebeurd voor hij er erg in had. "Handig vier armen." dacht hij. De Ledian keek hem aan en duwde een appel in Grovyle's handen. "Het geeft niet, appels kunnen wel tegen een stootje. Hier neem maar. Fijne dag nog!" Waarna de Ledian al weer snel vertrok. Verbaasd stamelde Grovyle nog snel: "Oh, bedankt." De aardigheid had hem even overweldigd, het was alweer een tijdje geleden dat hij een pokémon had gesproken die fatsoenlijk tegen hem sprak. "Wacht even, ik wil je wat vragen!" riep hij, maar de Ledian was al buiten gehoorsafstand. "Toch is er iets mis met die Ledian. Onder die vriendelijkheid zit toch iets droevigs." dacht hij. Hierop besloot Grovyle dat hij de Ledian zou volgen. Hij wilde haar vragen of zij een manier wist om aan geld te komen. En misschien kwam hij er wel achter wat er eigenlijk scheelde.

Grovyle volgde de Ledian door de winkelstraat, terwijl hij van zijn appel genoot. En stukje gooide hij hoog in de lucht, wat al snel opgevangen en opgegeten werd door Avix die hoog boven hem vloog. Af en toe vloog Avix ver vooruit, om daarna alweer snel terug te keren. Grovyle zag de Ledian snikkend zitten bij een kapot hutje. "Waarschijnlijk is hij dat haar hutje, och arme." dacht Grovyle. Het hutje was verpletterd onder een paar bomen die er voorheen vlak naast hadden gestaan. "Misschien zijn de bomen wel omgevallen door de aardbeving van gisteren. Maar die was zeker een paar kilometer van hier." dacht hij. Waren de schokken van de aardbeving dan zo heftig geweest dat ze tot hier waren door getrokken. Lichtvoetig liep Grovyle op de snikkende Ledian af en legde een hand op haar schouder. "Rustig maar, het komt vast wel goed. Misschien kan ik je helpen." zei hij sussend tegen de Ledian.

OOC: Je had een beetje gegodmode, maar dat is niet zo erg. Probeer er de volgende keer op te letten.

Nikki schrok een beetje van de stem: "Rustig maar, het komt vast wel goed. Misschien kan ik je helpen." Die woorden troostte haar, en ze stond weer op. Ze draaide om en daar zag ze... Grovyle. Het was de Grovylle van daarnet. Was hij haar dan komen volgen? Zou hij haar echt willen helpen? Blij en verbaasd keek ze Grovylle aan. "Wil je me echt helpen?" vroeg ze met een piepstemmetje. "Dat is heel aardig van je maar ik kan het ook wel alleen... zonder iemand..." Toen moest ze weer huilen en ze ging weer zitten. Even was het helemaal stil, verdacht stil. Alleen haar gesnik was nog te horen. Maar toen... Toen kwam het weer, de aardbeving kwam weer. Deze was precies hetzelfde als de vorige, alleen kon er nu nog weinig afgebroken worden... Nikki wist niet wat ze moest doen en keek angstig naar Grovylle: "Wat moeten we nu doen?" zei ze zacht. Op een antwoord wachtend bleef ze angstig zitten.


Ps: Wat is gegodmode?