Op volle vaart rende een jonge Pokémon door het gebied. Om haar lichaam had ze een cape. Dat had haar moeder haar verteld. ‘Buiten is het gevaarlijk,’ had de Pikachu gezegd, ‘Maar op de dag dat iemand je herkent, zal het alleen nog maar erger worden.’ Verder had ze haar verteld dat ze de namen Amore, haar moeders naam, en Riolu, haar vaders naam, nooit mocht zeggen tegen een onbekende. Ze was nu net wat ouder dan een maand en had veel geleerd. Bijna de hele maand had ze doorgebracht met haar ouders, die haar vele fantastische dingen geleerd hadden. Ze wist nog niet alle, en haar vocabulaire was nog lang niet perfect, maar ze was een snelle leerling geweest en had de meeste woorden die haar verteld werden onthouden.
Nog altijd kuste ze iedereen die ze zag, niet begrijpend dat dit misschien verkeerd opgevat kon worden. Haar moeder had het haar geprobeerd uit te leggen. ‘Maar Senna,’ had ze gezegd, ‘je kan niet zomaar iedereen zoenen.. Stel je voor dat ze gaan denken dat je er andere bedoelingen mee hebt, of zo.’ Senna had haar vingertje op haar onderlip gelegd, voor ze begon te spreken. “Maa da heb ik nie, en da moeten ze snappen,” had ze gezegd. Haar moeder had een diepe zucht geslaakt. “En als ze da nie snappen, zal ik sorry zegge!” Haar moeder had toen hoofdschuddend lopen grinniken, en daarmee was de discussie beëindigd. Senna begreep nu wat de meesten bedoelden met een kus. Je kuste iemand waarvan je hield. Dus, mama kuste papa. Maar, zij kuste papa en mama ook, want zij hield ook van hen. Alleen dan natuurlijk net op een wat andere manier. Maar, als zij iemand kuste, was dit meestal omdat ze dan de aura van de ander dan beter kon voelen, en hem altijd en overal zou kunnen herkennen als ze dit wilde.
De kleine Pokémon kwam tot stilstand toen een geluid klonk. Het geluid van voetstappen. Haar kleine blauwe oortjes gingen zacht heen en weer. Ze keek met halfgesloten ogen om zich heen. Ze had haar aura nog niet volledig onder de knie, dus het zou moeilijk worden om het gehele gebied af te zoeken naar dat ene puntje dat ze zocht. Maar wel wist ze dat dit niet iemand was van haar familie, want.. Als het dat was, had ze het zonder problemen kunnen voelen. “Wie ben je?” vroeg ze zacht, terwijl ze afwachtte.

~Only met Toestemming. Plot, x.~

Een grote Luxray draafde door het bos. Zijn ogen waren vernauwd tot spleetjes en ze speurden de omgeving af. Dat was iets wat Rowan altijd al had gedaan, maar nu met meer toewijding deed. Untamed Rivers was in hun handen, maar het werd tijd dat de Guerra ook het bos zou over nemen. Als Ayuda van de groep achtte hij het zijn taak om de omgeving te inspecteren, voordat ze aan zo’n grote operatie begonnen. Veel gebieden hadden hun eigen beschermers of machtige families. Die konden een probleem vormen bij een overname. Bovendien vond hij zo misschien pokémon die zich wel bij de Guerra wilden voegen. Ze waren hard aan nieuwe leden toe, zeker nu Akira een grote opruiming had gehouden. Ze had ook aan de rangen gerommeld, had Shiny tweede leider gemaakt en had Houndoom dezelfde rang gegeven als hij had.

Hij vroeg zich af of Akira dat expres had gedaan. Maar ze kon onmogelijk weten wat er tussen hem en Houndoom speelde. Hun gesprekken hadden ze altijd alleen gehouden en bij Guerra-bijeenkomsten hadden ze elkaar op een normale manier behandeld. Mischien had Houndoom er met Akira over gehad. Rowan grimaste bij de gedachte. Het was een vervelende gewoonte van meisjes, ze vertelden elkaar te veel, hoewel zowel Akira als Houndoom er niet echt het type voor waren.

Rowan schudde de gedachtte van zich af en sperude het bos door. Naast de gebruikelijk Gras- en Bugpokémon, zag hij opeens iets anders. Een kleine gedaante, gehuld in een zwarte keek. Rowan fronste en hield halt. Was dit iemand van de Chiave, de organisatie waar Akira hun over had verteld? Verder zou niemand echt een reden hebben om zich in een cape te hullen. Langzaam liep hij naar voren, zijn gele ogen op de gedaante gericht. “Wie ben je?” klonk er zacht. Het was een jonge stem, vrouwelijk. De frons op zijn gezicht werd dieper. Hij kende niemand met zo’n jeugdige stem.Op een paar meter afstand bleef Rowan staan. “Mijn naam is Rowan. Wat is die van jou?” vroeg hij achterdochtig, verdacht op een aanval.

Zachte rillingen gleden over haar rug, terwijl de kleine Riolu naar de plek waar de voetstappen vandaan kwamen keek. Ze sloot haar ogen en balde haar vuist. Haar kleine blauwe oortjes gingen zacht heen en weer, terwijl ze luisterde naar de voetstappen. Toen deze stopten, opende ze haar grote rode ogen. ‘Mijn naam is Rowan. Wat is die van jou?’ klonk de stem van het megamonster dat zich voor haar begaf. Haar mond viel open. Wow. Dit wezen was veel groter dan papa en mama bij elkaar! “M-M..” zei ze stotterend, waarna ze even een aantal keer diep adem haalde. “Mij naam is Senna!” riep ze uit met gesloten ogen en gebalde vuisten. Vervolgens opende ze verbaasd haar ogen weer en trok ze een pruillip. Toen herinnerde ze zich alles wat haar ouders verteld hadden. Over de Guerra. Over Akira. En Shiny, Houndoom en de anderen. Ook had Amore iets gezegd over Rowan en Taresh, over dat ze gehoord had dat die twee een hoge rang hadden in de Guerra. Senna trok bleekjes weg. “Oh oh..” mompelde ze. “Jij bent.. Van.. Guu-” Plots ontstond er een frons op haar gezicht. Wat een moeilijk woord! “Guu.. Èh.. Aaa! Guuwewaah!” besloot ze toen uit te roepen, waarna ze weer bang werd. Ze deed angstig een stap naar achteren. “Papa en Mama zeiden dat ik uit de buurt moest blijven,” zei ze zacht, waarna ze nog een stap naar achteren deed, waardoor ze struikelde en op haar kont terecht kwam op de harde, koude grond. Tranen sprongen in haar ogen terwijl ze op haar lip beet. Nee. Ze mocht niet huilen. Nu was het niet de goede tijd en plek om te huilen. Daarom haalde ze diep adem en keek Rowan met grote blauwe ogen aan. Toen sprong ze op en drukte ze zacht een kusje op zijn borstkas, omdat ze niet hoger kwam. Zijn aura maakte haar ietwat bang, maar het was niet al te erg. Er zat iets vriendelijks in dit grote monster. Daarom keek ze hem met grote, rode ogen aan, wachtend op een reactie. “Waahom zit jij bij Guuwewaah?”

~Kortheid & laatheid. Mijn excuses hiervoor.~

De kleine gedaante, gehuld in een cape, bleef roerloos staan. Rowan fronste en spande zijn spieren. Wat deed de gemaskerde? Dacht ze na? Bereidde ze een aanval voor? Rowan ontblootte zijn tanden lichtjes. Het gebrek aan informatie irriteerde hem. “M-M..” stotterde de jeugdige stem weer, waardoor Rowan iets concludeerde. Ze was bang. De jonge pokémon dacht niet na, maar was verstijfd. Zijn lippen krulden zich om in een angstaanjagende glimlach. Hij hoorde haar diep ademhalen, een windvlaag joeg een onbekende geur in zijn neusgaten. “Mij naam is Senna!” riep de gemaskerde pokémon toen, zo plotseling dat Rowan haar verbijsterd aan keek. Haar houding was nu defensief, haar schouders opgetrokken en haar blauwe vuisten gebald. Hij fronste bij het zien van de kenmerkende blauwe poten, met een witte pantsering. Rowan kon zich vaag iets herinneren over een pokémon met zulke poten, maar kon niet op de naam komen.

Opnieuw veranderde haar houding, zo abrupt dat Rowan weer opkeek. Hij hield zijn kop vragend scheef, terwijl hij haar zwijgend aan staarde. Eigenlijk deed hij ontzettend moeilijk. Zijn ogen lichtten rood op, terwijl hij door de zwarte stof van de cape keek. De blauwe poot was bevestigd aan een blauw en zwart lichaam, met een kenmerkend masker. Zijn ogen werden weer fel geel en hij grijnsde licht toen hij zich de naam van de pokémon herinnerde. Het was een Riolu, een zeer jong exemplaar. “Oh oh..” mompelde Senna toen, alsof ze zich iets had bedacht. Rowan kwam in beweging en begon langzaam een rondje om de jonge pokémon te lopen. “Jij bent.. Van.. Guu-” Senna stokte en leek naar te denken. “Guu.. Èh.. Aaa! Guuwewaah!” De grote Luxray bleef zijn ronde vervolgen en antwoorde rustig: “Dat klopt, hoewel wij het de Guerra noemen.” Hij grijnsde vals en hield zijn ogen op haar gericht, als een Persian die het op een Pidgey had voorzien.

Hij had een volledig rondje om de Riolu heen gelopen en bleef weer recht voor haar staan. . “Papa en Mama zeiden dat ik uit de buurt moest blijven,” zei Senna zacht, waarna Rowan een wenkbrauw optrok. Dat was eigenlijk een goede vraag. Waar wáren haar ouders? Droog keek hij toe hoe de pokémon achteruit struikelde en op de grond viel. Hij keek haar bedenkelijk aan. Een jonge Riolu.. Had Akira niet verteld over de leiders van de Chiave? Was dat geen Riolu geweest? Misschien was dit een afstammelinge! Hij was zo overdonderd door deze ingeving, dat hij niet door had dat de jonge pokémon opsprong, naar hem toe rende en haar lippen zacht tegen zijn borstkas drukte. Verbijsterd staarde hij naar Senna die nu voor hem stond. Met één klap van zijn poot kon hij haar onschadelijk maken, maar iets in haar grote, blauwe rode ogen hield hem tegen. “Waahom zit jij bij Guuwewaah?” vroeg ze toen. Rowan fronste even. “Omdat dat het beste besluit was in deze tijd.” Antwoordde hij vaag. Hij ging zijn ingewikkelde motieven en verleden niet aan een baby uitleggen. “Vertel jij mij maar eens waarom je hier zo alleen bent. Waar zijn je ouders?” Hij probeerde een begripvol gezicht te trekken en zorgde ervoor dat hij zijn tanden niet ontblootte. Dat zou haar waarschijnlijk alleen afschrikken.

~Hoop dat je er wat aan hebt xD~
Ze heeft blauwe ogen op haar sig, maar dat heeft te maken met haar aura en zo.. Eigenlijk heeft ze rode ogen. [áa]

‘Dat klopt, hoewel wij het de Guerra noemen,’ had de Luxray gezegd. Ja, dat wist ze wel. Maar, dat kon ze niet uitspreken. Vlak nadat zij hem de vraag waarom hij bij de Guerra zat gesteld had, antwoordde hij. ‘Omdat het het beste besluit was in deze tijd.’ Ze snapte dat niet. Dat was onmogelijk. De Guerra was slecht. Senna wist dat Force de zoon was van iemand die ooit lid was geweest van de Guerra, en wist dus ook dat ze niet allemaal harteloos waren, maar.. Alsnog vond ze hen niet echt leuk. De stem van de Luxray haalde haar uit haar eigen wereldje.
‘Vertel jij mij maar eens waarom je hier zo alleen bent. Waar zijn je ouders?’ vroeg hij. “Mama en Papa..” antwoordde Senna zacht, waarna ze haar blik op de grond richtte. “Ik mag niet zeggen wie Mama en Papa zijn, vooral niet tegen Guu-wèh-waah leden,” zei ze tegen zichzelf, niet merkend dat ze het hardop zei. Het grote monster. Ze snoof even terwijl ze hem in zijn ogen aan probeerde te kijken. Dit wezen was niet zoals de Guerra-leden aan haar omschreven waren. Harteloos, slecht.. Oké, medelijden kende hij misschien niet al te goed, en al te aardig kon ze hem niet noemen. Maar, harteloos? Nee. Ze haalde diep adem. “Ik moet denk ik terug naar Mama en Papa..” zei ze met grote ogen, waarna ze het grote monster aankeek. Wat nou als dit grote monster erachter kwam dat ze één van de kinderen van Amore en Riolu was? Dat zou betekenen dat de anderen ook niet meer veilig waren. En.. Ze zouden weten dat Amore leefde. En, dat was absoluut iets wat geheim was. Ze slikte en deed een paar passen naar achteren, waardoor ze opnieuw ergens aan bleef hangen en op haar kont neerviel. Tranen schoten in haar ogen. Langzaamaan kwam de angst weer terug en ging haar hart sneller kloppen. Als de Pokémon iets vermoedde.. Hoe zou het dan aflopen voor haar?

'A-alsjeblieft, heb genade,' stamelde een Garchomp. In de normaal stoer staande ogen was nu doodangst te ontdekken. Wegvliegen deed hij niet, dit kon hij ook niet. Zijn lichaam zat onder de wonden en hij lag op de grond. Maar, dit was niet de werkelijke reden. De werkelijke reden was angst, bang dat één foute beweging zijn laatste zou zijn.
Taresh stapte naar voren en liet hij zijn donkere ogen minachtig op de grote haai-achtige Pokémon vallen. Ook hij had wonden opgelopen, maar bij lange na niet zoveel als de Garchomp. Zijn ogen stonden kwaad, toonde geen genade. Met de Garchomp zou het heel anders aflopen dan met de Flareon. Hij zou hem niet laten gaan, zo was hij niet. Die keer was een uitzondering geweest, maar nu zou hij zijn werkelijke aard tonen. Kalm, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, knielde Taresh voor de Garchomp neer. Deze had nog steeds zijn blik angstig op hem gericht. Zielig, vond hij het eigenlijk, uiterst zielig, en dan bedoelde hij dit niet in de vorm van medelijden. Taresh bevochtigde de randen van zijn snavel en bracht toen zijn kop meer naar voren. "Het is altijd hetzelfde liedje," sprak hij kil, "Eerst een grote bek, maar daarna hebben ze berouw." De klauwen van zijn hand begonnen te gloeien en namen een langere vorm aan. Met een snel op en neer gaande borst liet de Garchomp zijn blik hier even op vallen, maar zijn ogen schoten al snel weer terug naar Taresh. Deze schudde vals grinnikend zijn kop, "Je had logischer moeten nadenken, nu is het te laat." Met een kreet sprong de Garchomp naar voren, een laatste poging tot overleven. Maar, Taresh was snel. Hij bukte voorover, greep de Garchomp bij zijn schouder en stak toen zijn klauwen in zijn zij. De Garchomp krijste van pijn en klapte toen met een doffe klap neer op de grond. Zonder ook maar een greintje emotie te tonen haalde Taresh zijn klauwe weer uit het lichaam en dompelde hij deze in de rivier. Vervolgens stond hij op en liep hij weg, het bloedende lijk achter zich latend.

'Guu.. Èh.. Aaa! Guuwewaah!' Fronsend draaide Taresh zich om. Guwewah? Daar had hij nog nooit over gehoord. Hij doorzocht de omgeving en het duurde niet lang of Taresh had de bron van het geluid gevonden. Een gedaante gehuld in een cape. Niet ver van haar verwijdert stond Rowan. Even trok Taresh een verbaasde blik. Waarom zou Music zul soort nonsens produceren?
'Ik moet denk ik terug naar Mama en Papa..' De gedaante stapte achteruit, Taresh niet opmerkend, en botste tegen hem op. Al die tijd was Taresh stug blijven staan, maar kwam in actie toen hij zich realiseerde dat dit Music niet kon zijn. "Wat hebben we hier?" mompelde hij terwijl hij de gedaante van de grond af plukt en haar met behulp van zijn klauw omhoog hield. Zijn blik ging vragend naar Rowan, waarvan hij verwachtte dat deze hier meer over wist.

“Mama en Papa..” zei Senna zacht. Rowan keek naar haar terneergeslagen gestalte, hopend op meer informatie over haar vader. Opnieuw zei Senna iets, zo zacht dat hij het gevoel had dat ze tegen zichzelf praatte. “Ik mag niet zeggen wie Mama en Papa zijn, vooral niet tegen Guu-wèh-waah leden,” Rowan grijnsde triomfantelijk. Dat was het! Haar ouders war en geheim, zíj was geheim! Ze moest wel een afstammelinge van Riolu zijn. De jonge pokémon keek op en Rowan trok snel een normaal gezicht. Hij moest haar vertrouwen winnen, haar meevoeren. Het was verstandiger om het zo stilletjes mogelijk te doen, in plaatst van haar meesleuren. Er waren veel getuigen in het bos. “Ik moet denk ik terug naar Mama en Papa..” zei Senna, terwijl ze hem met grote ogen aan keek. Rowan hield zijn kop een beetje scheef. “Helemaal in je eentje? Dat lijkt me niet verstandig. Het bos is gevaarlijk.” Hij keek haar onderzoekend aan, met geveinsd medeleven. De Riolu liep echter opnieuw naar achter en botste toen tegen iemand aan.

Taresh. Rowan krulde even zijn bovenlip op, maar trok opnieuw zijn gezicht in de plooi. Hij kende de Golduck en wist hoe hij dacht en handelde. Hij kon die wildebras er nu niet bij hebben. Hij schopte alles in de war. . "Wat hebben we hier?" mompelde de Golduck zachtjes, terwijl hij de voor hem nog onbekende pokémon oppakte. Rowan gromde zachtjes bij deze domme zet. Hij liep langzaam naar voren, met ruime, bedachtzame passen. “Dit is een jonge Riolu, Senna.” Hij keek Taresh veel betekenend aan, hopend dat hij meteen de link zou leggen. “Ze weet niet waar haar ouders zijn, maar wil ik me ook niet vertellen wíe ze zijn.” Hij richtte zijn blik nu op Senna en liet zijn ogen rood oplichten, terwijl hij door de cape naar haar bange gezicht keek.

Nog een aura. Een duistere aura, maar niet compleet harteloos. Want, niemand was zo. Toch schoten er bepaalde rillingen over haar rug toen het dichterbij kwam. ‘Wat hebben we hier?’ klonk de stem, hoogstwaarschijnlijk van dit onbekende, duistere persoon. ‘Dit is een jonge Riolu, Senna,’ zei Rowan. Ze werd aan haar cape omhoog getild, waardoor ze door deze heen viel en zonder cape op de grond landde. Met haar grote, rode ogen keek ze omhoog, waar een ander groot monster stond. ‘Ze weet niet waar haar ouders zijn, maar wil ik me ook niet vertellen wíe ze zijn,’ vervolgde Rowan. Senna keek nog naar het andere monster. Deze was heel anders dan die ander, maar toch was zijn verschijning even angstaanjagend. Snel sprong ze op en rende ze achteruit, zodat ze een paar meter van beiden af stond. Maar, ze wist dat wegrennen geen nut had. Daarom viel ze op haar knieën en keek vanonder haar wenkbrauwen naar de twee monsters. Zouden ze het verband tussen haar en haar ouders kunnen leggen? Nee, vast niet. En als het wel zo was.. Dan zouden ze denken dat Riolu een nieuw iemand gevonden had, dacht ze.. Ze voelde rillingen over haar rug trekken. “Ga weg!” riep ze uit, terwijl ze haar ogen sloot. Waarschijnlijk maakte het toch niks meer uit. Ze liet haar schouders zakken terwijl ze haar handpalmen op de grond zette. “Jullie zijn dus de Guerra leden,” zei ze zacht, waarna ze hen weer aankeek. “De groep van die Akira, niet waar?” vroeg ze kalm, waarna ze probeerde een lichte grijns op haar gezicht te zetten. Akira.. Die zou het verband kunnen leggen, dus ze moest weg blijven van dat monster..

De in stof gehulde Pokémon was klaarblijkelijk zo klein dat het uit haar cape gleed en op de grond neerviel. Met een opgeheven wenkbrauw keek Taresh haar aan. 'Dit is een jonge Riolu, Senna,' sprak Rowan. Ja, dat was duidelijk. 'Ze weet niet waar haar ouders zijn, maar wil ik me ook niet vertellen wíe ze zijn.' Deze informatie, gemengd met Rowan's veelbetekende blik deden Taresh de jonge Riolu fronsend doen aankijken. Frappant.. Zat hier soms meer achter? Zwijgend liet hij zijn lange nagel even over een bloedende snee op zijn onderarm glijden. Een jonge Riolu wiens identiteit geheim moest blijven.. Een kwadaardige grijns vormde zich op Taresh's snavel. Aha.

'Ga weg!' riep de ondertussen op haar knieën gezakte Riolu. Taresh bleef haar met zijn kille blik aankijken, de cape nog in zijn ene klauw vasthoudend. Kalm zette hij een enkele passen haar kant op, wat gemakkelijk ging aangezien Senna haar ogen had gesloten. Haar houding veranderde en had veel weg van een Pokémon die zich overgaf. 'Jullie zijn dus de Guerra leden,' zei ze plotseling merkwaardig kalm voor iemand die het woord enkele seconden geleden nog fout had uitgesproken. Haar rode ogen richtte zich weer tot de twee gestaltes en zouden waarschijnlijk schrikken van het feit dat Taresh weer erg dichtbij haar stond. 'De groep van die Akira, niet waar?' Weer maakte de Golduck een knikkend gebaar. Hij bracht zijn klauw naar voren en legde zijn nagel tegen haar kin. "Ja, dat klopt," sprak hij terwijl hij iets naar voren boog. "En ik zou maar met ons meelopen, wil je je ouders ooit nog terugzien." Rowan zou het waarschijnlijk niet eens zijn met zijn manier van handelen, maar Taresh begreep dat deze Riolu aan Akira overgeleverd moest worden, zo snel mogelijk. Dit zou niet gaan lukken met behulp van lieve woorden. Riolu's waren wezens die je diepste gevoelens konden ontdekken. Je werkelijke aard zou voor hun nooit een geheim zijn. Daarom dat Taresh tot de harde aanpak overging, klaar om de jonge Riolu vast te grijpen zodra deze enig teken van verzet toonde.

Taresh leek hem te snappen, keek nadenkend naar Senna die nu op de grond zat en streek over een snee op zijn arm. Ondertussen had Rowan zich nog altijd niet bewogen en keek hij enkel maar naar de Golduck. Hij wilde niet eens weten wat Taresh nu allemaal in zijn hoofd zou halen. Het feit dat hij ruzie had gemaakt met Lunaria en zijn ervaringen met hem als Bèta hadden het vertrouwen niet echt goed gedaan. Er ontstond een duivelse grijns op Taresh’ gezicht en Rowan’s frons werd dieper. Dit zou niet goed gaan. “Ga weg!” riep Senna, terwijl ze zich op handen en knieën liet zakken. Taresh liep naar haar toe en Rowan volgde zijn voorbeeld, zei het langzamer en bedachtzamer. “Jullie zijn dus de Guerra leden,” Senna’s stem klonk zacht, maar opeens een stuk volwassener. “De groep van die Akira, niet waar?” Haar grote rode ogen keken op en Rowan keek haar bedachtzaam aan. Vreemd dat ze zich opeens zo opstelde, alsof ze zich over gaf. Niet dat vluchten nu had gehad.

Taresh stond nu voor de Riolu, boog voorover en legde zijn nagel onder haar kin. "Ja, dat klopt," sprak hij. "En ik zou maar met ons meelopen, wil je je ouders ooit nog terugzien." Rowan gromde zachtjes, richtte zich in zijn volle hoogte op en liep naar de twee toe. “Genoeg gespeeld.” Snauwde hij. Hij had schoon genoeg van Taresh. Hij wist dat de Golduck aan zijn kant stond, maar hij was het gewoon niet eens met zijn methode. “Dit duurt al veel te lang.” Zei hij boos, terwijl hij met zijn staart zwiepte. “Neem haar mee, we gaan naar de oude grot.” Zei Rowan resoluut. Hij liep het bos in, wachtte daar even tot Taresh zich bij hem voegde en ging toen op weg naar het Guerragebied.

~Abrubt einde, maar wist verder niks.~

De voetstappen, gevolgd door een lichte grom deden ertoe doen dat Taresh zijn zwarte ogen even naar het uiterste van zijn ooghoeken liet glijden. Rowan zag er niet al te vrolijk uit, niet dat dit hem wat uitmaakte. 'Genoeg gespeeld,' begon hij resoluut, 'Dit duurt al veel te lang.' Kalm rechtte Taresh zijn rug en richtte hij nu zijn volledige blik op de Luxray. Er vormde zich een vermakelijke grijns op zijn snavel, deze kant van Rowan mocht hij wel. Hij besloot de opmerking 'Zozo, vanwaar die plotselinge verandering in attitude?' maar voor zich te houden. 'Neem haar mee, we gaan naar de oude grot.' Dit liet hij zich geen twee keer zeggen. Meteen pakte Taresh de kleine Senna vast bij haar nekvel en tilde hij haar op*. Hij hoopte dat hij met zijn stevige greep zoiets als een aanval wist te voorkomen, maar al zou de Riolu toch nog tot tegenstribbelen overgaan had hij altijd nog zijn klauwen als optie. Met het lichtgewicht in zijn hand liep hij de kant op waar Rowan zich bevond en volgde hij het pad dat hij nam richting het Guerragebied.

*Sorry voor godmode & korte post