- Riolu is hier nog niet in het Chiave-gebied, maar ik vond het zo onnodig om daar helemaal een apart topic voor te maken wat waarschijnlijk maar 3/4 posts zou gaan bevatten. Vandaar dat ik hem alvast hier neerzet. Gelieve niet antwoorden totdat vermeld is dat Riolu en Dustfire in de UC zijn. -

De Riolu, gehuld in een cape, duwde voorzichtig het voor hem in de wegliggende struikgewas opzij. Zijn ogen die hij goed onder de zwarte stof had verborgen schoten zoekend door de omgeving, hier moest het zijn.
Riolu duwde de tak verder opzij en sprong. De afstand die volgde deed hem zijn cape omhoog doen wapperen en hij werd tijdelijk in het donker omhuld voordat zijn zwarte pootjes vast grond raakte. Een hol, met bovenin een kleine opening wat zorgde voor zuurstof en licht. Dit was de plek die Riolu had uitgekozen. Hier had hij Dustfire tijdelijk ondergebracht, goed beschermd en warm. Hij had haar niet lang alleen gelaten, hoogstens een uurtje. Zodra Riolu de kans had gekregen was hij naar haar toe gegaan. Hij had haar immers beloofd dat hij haar niet in de steek zou laten. En nu, nu de Chiave was opgericht, kon hij haar meenemen naar het Chiave-gebied. Er verscheeen voor korte duur een lichte frons boven zijn ogen. Hoe zou ze op Pucca, Senna en Evora reageren? Ze zou ze vast zien als leuke speelkameraadjes, zo waren kinderen. Hij glimlachte en sloeg zijn kap naar achter, om te voorkomen dat de kleine Ho-oh van hem zou schrikken. Vervolgens liep hij naar het kleine bundeltje veren toe dat hij had genesteld in een zacht bedje van bladeren. Hij knielde voor haar neer en legde zachtjes zijn blauwe hand op haar lichaampje. "Dustfire, wakker worden," fluisterde hij haar toe.

Buiten was het wat frisjes, maar binnen in het hol was het lekker warm, en de zachte bladeren vormden voor Dustfire een mooi bedje. Nadat Riolu was vertrokken had ze nog enkele minuten naar buiten gestaard, maar daarna had het te lang voor haar geduurd. Kleine Pokémon hadden niet veel concentratie, en Dustfire was erg snel verveeld. Dus had ze het haarzelf comfortabel gemaakt door haar kopje onder haar kleine nutteloze vleugeltjes te steken en ze was vrijwel direct in slaap *gekukeld. Ook begon ze te dromen. Te dromen over wat haar de laatste tijd was overkomen. Eigenlijk kon ze zich alleen maar dingen herinneren nadat ze in het bos verdwaald was. Misschien lag het aan haar kleine jonge en vergeetachtige hersentjes, of misschien wou ze al het andere al vergeten, en alleen de leuke dingen onthouden. Tja, waarom ook niet? Ze wist zelf nog niet wie ze haar vorige leven was, en hoe een grote rol ze had gespeeld in van alles. Dus waarom zou ze problemen moeten hebben? Ze was nu veilig in handen van de aardige Pokémon. Silver, Riolu, Blitzy... Riolu daar was ze nu het meeste mee bevriend. Hij was aardig, en nam haar nu mee zodat ze veilig was. Je kon aan Silverbreeze zijn hoofd zien dat hij dat ook wou, maar hij kon het niet. Dustfire vroeg zich af waarom hij zo verdrietig deed. Want al glimlachte hij, Dustfire kon voelen dat hij binnenin verdriet had. En Blitzy leek haar ook wel aardig, maar dan moest ze die eerst meer zien. Ook die leek niet helemaal blij. Dat was zo raar. Ze hadden toch haar, een nieuwe vriendin? Dan moest je toch blij zijn? Ach, het zal wel. Wat zou ze vandaag eens gaan doen? Zou Riolu nog met haar gaan reizen, of wou hij misschien wel met haar spelen. Ja, dat zou ze vragen. Ineens voelde ze een hand op haar ruggetje, en ze draaide verschrikt haar kop om. Gelukkig zag ze al meteen dat het Riolu was. "Dustfire, wakker worden," Dustfire knipperde vermoeid met haar oogjes, en gaapte lang. Daarna schudde ze met haar kopje, en keek Riolu slaperig aan. Waarom maakte hij haar nou al wakker? Ze lag net zo lekker.. Oh, misschien wou hij spelen! Dustfire haar oogjes werden groot, en een glimlach sierde haar gezicht. ''Speluh?'' vroeg ze, en stuk vrolijker en ineens minder moe dan net.


(*Gekukeld: Hetzelfde als in slaap vallen. Het staat niet in het woordenboek. Meh, t'is vast weer een streekwoord ofzo xD)

Enkele spieren van haar lichaampje spande zich aan en de kleine Ho-oh draaide haar kop. Ze was geschrokken van zijn aanraking, maar Riolu kon voelen dat ze zich al snel had hersteld. Hij glimlachte en wachtte totdat ze genoeg bij zinnen was om te kunnen antwoorden. 'Speluh?' was datgene wat er opgewekt uit haar snavel ontsnapte. Lachend legde Riolu zijn handen voorzichtig onder haar vleugeltjes en tilde hij haar op. Vervolgens drukte hij haar zo tegen zich aan dat ze veilig en wel tussen zijn armen zat. Toen kwam het moment dat hij zijn mond opentrok en haar vraag beantwoorde. "Ik neem je mee naar een hele leuke plek, een plek waar drie jonge Pokémon wachtten en vast heel graag met je willen spelen," sprak hij. Deze zin zou er vast wel voor zorgen dat de jonge Dustfire zich erop zou verheugen. Jonge Pokémon waren nieuwschierig, maar konden zich snel ongemakkelijk voelen als ze vertrokken uit de omgeving waar ze aan gewend waren. Vandaar dat Riolu er op hoopte dat Dustfire hem genoeg vertrouwde en ze zich zonder moeite mee zou laten nemen. Vast wel, ze was wat dat betreft absoluut geen moeilijk kind.
Voorzichtig zette Riolu zich af en sprong hij op een brede uitstekende wortel. Zijn zwarte poten waren genoeg getraind om houvast te kunnen vinden zonder dat hij zijn handen hoefde te gebruiken. Deze had hij immers nodig om Dustfire vast te kunnen houden. Een tweede sprong zorgde ervoor dat hij het hol achter zich liet en in het bos belande. De afzet die volgde liet hem overgaan tot een regelmatige en rustige renpas en deed ertoe doen dat hij het Chiave gebied steeds dichter naderde.

Al snel verscheen het grote kasteel in zicht, voor Riolu het teken zich naar het struikgewas te begeven. Hier ergens bevond zich namelijk de gang wat naar de Underground City leidde. Een opening - groot genoeg voor hem, maar waar Pokémon zoals Melodie waarschijnlijk voor moesten knielen - bevond zich vlak voor hem in het struikgewas toen hij eenmaal tot stilstand was gekomen. Het hol betreden deed hij echter nog niet, hij wilde namelijk eerst zeker weten dat Dustfire niet bang was, of dergelijke.
Rustig legde hij haar neer op de grond en wees hij naar de opening. "Om naar de plek te kunnen moeten we hierdoor heen. In het begin zal het even donker zijn, maar wees niet bang, ik blijf bij je." Een glimlach zorgde ervoor dat zijn gelaat een gerustellende blik afstootte. Hij pakte haar voorzichtig beet bij het uiteinde van haar vleugeltje, "Zullen we?"

Riolu lachte, en tilde Dustfire vervolgens op, op de rustige en voorzichtige manier waarop hij dat altijd deed, waardoor Dustfire nooit pijn had. Dustfire piepte van plezier. Dat hij lachte betekende vast iets goeds. Misschien wou hij echt met haar spelen? Dustfire sloot haar oogjes en stak haar tongetje uit haar snavel van plezier, maar in plaats van een spel te spelen drukte Riolu Dustfire tegen zich aan. Dustfire opende haar beide grote ogen weer en keek verbaasd naar Riolu. Maar altijd als hij dat deed betekende het dat ze weer zouden reizen. Ze wou niet reizen, ze wou spelen. Reizen was saai! Dustfire zette een koppige uitdrukking op haar hoofd, in de hoop dat Riolu hierop zou reageren. "Ik neem je mee naar een hele leuke plek, een plek waar drie jonge Pokémon wachtten en vast heel graag met je willen spelen," Dustfire vond het eigenlijk wel een leuk idee om met andere kinderen te spelen, al voelde ze toch iets bangs. Ze vertrouwde Riolu nu volop, en de anderen moest ze nog leren kennen. Straks waren ze gemeen tegen haar. Haar gezicht stond nog steeds ontevreden, maar ze zou niks tegen Riolu in brengen. Misschien eerst maar kijken wat er ging gebeuren Riolu zette zich af en deed een paar grote sprongen, totdat uiteindelijk het warme holletje uit het zicht verdween. Riolu begon heel snel te rennen, en Dustfire sloot haar ogen tegen de wind die erin blies. Het was best wel koud, de herfst kwam er weer aan. Dustfire hield niet van kou, en dus ook niet van de herfst. En de regen die vaak viel maakte haar vleugels nat en zwaar. Niet dat ze er mee kon vliegen, maar toch, het was geen prettig gevoel. Dustfire had haar ogen nog steeds gesloten, maar wanneer Riolu stopte met bewegen opende ze ze weer. Waren ze er nu al? Riolu legde haar neer voor een eng en donker gat. "Om naar de plek te kunnen moeten we hierdoor heen. In het begin zal het even donker zijn, maar wees niet bang, ik blijf bij je." Dustfire haar mondhoeken gingen abrupt naar beneden. Moest ze hier doorheen? Maar het was griezelig, eng en koud. Maar Riolu glimlachte naar haar, wat haar een beetje meer zekerheid gaf. En nadat Riolu haar vleugel vasthield, vond ze het bijna helemaal niet meer eng. Als hij haar vast hield, dan kon er niks gebeuren. Maar toch vond ze iets niet in orde voelen. Misschien kwam dat door de koud voelende luchtstroom uit de gang. ‘’O…oké..’’ mompelde Dustfire, en keek met grote ogen naar de ingang, maar wendde haar hoofd af van Riolu’s gezicht, want ze wou niet dat hij zag dat ze bang was. Om toch het tegendeel te bewijzen tilde ze haar pootjes op en zette ze stoer een paar stappen richting het donker. Door haar bangheid ging ze zich van alles verbeelden, zoals geluiden of beestjes die rondliepen over de grond. Dustfire deinsde achteruit. Toch maar wachten tot Riolu zijn stappen in de gang zette.

De kleine Ho-oh verborg haar gezichtsuitdrukking, maar Riolu kon nog altijd voelen dat ze bang was. Hij keek haar aan en glimlachde, geduldig wachtend op het moment dat ze zelf de eerste stapjes zou zetten. Hij had haar natuurlijk ook op kunnen tillen, maar hij wilde dat ze het zelf deed. Ze moest het zien als een soort les. De duisternis was niet altijd eng, zolang je maar genoeg vertrouwen in jezelf had.
Dustfire zette een paar passen naar voren, maar deinsde al snel weer achteruit. Met zijn vingers streelde Riolu haar even over haar veren. "Rustig maar, het is niet eng. Probeer je maar te bedenken dat aan het eind van de gang je iets heel leuks te wachten staat," sprak hij kalm. Een glimlach sierde zijn gemaskerde gelaat. Riolu wist zeker dat Dustfire the Underground City mooi zou vinden. Met al die leuke houten hutjes en prachtige fakkels. En natuurlijk waren Senna, Evora en Pucca binnen. Zijn dochters die Dustfire zeker zouden mogen. Voorzichtig zette Riolu een stap naar voren en nam hij de kleine Ho-oh met zich mee. Hij bleef tegen haar praten - over zijn dochters, de mooie gebieden hier in pokerpg, de Chiave enz. - in de hoop dat ze zich op hem zou richtte in plaats van de duisternis. Zodoende nam hij haar mee door de gangen, totdat er een licht verscheen en ze uiteindelijk uitkwamen op The Underground City.

Voorzichtig tilde Riolu Dustfire op en sprong hij de paar meters naar beneden. Als ze later zou leren vliegen zou dit niet meer nodig zijn, maar voor nu was de afstand nog veel te groot voor haar om te springen. Waarschijnlijk was ze ook moe van het lopen - een ho-oh was nou eenmaal meer gemaakt om te vliegen -, dus hield Riolu haar in zijn armen en bracht hij haar naar de grote grot die vroeger van Groudon was geweest en waar hij, Amore en zijn dochters zich nu in gevestigd hadden. Ondertussen gaf hij Dustfire genoeg de gelegenheid om rond te kijken, hij wist ten slotte dat zoiets als dit een grote indruk op zo'n kleintje kon maken.

Rustig kwam Riolu tot stilstand en liet hij zijn rode ogen door de omgeving glijden. Amore, Force en Senna waren er niet en Pucca en Evora lagen in hun bedje, precies waar hij ze had achter gelaten. Rustig zette hij Dustfire naast Pucca neer in de zachte bladeren. De Pichu lag te slapen, maar spitste haar grote oren bij het opvangen van het geluid. Heel rustig gingen haar groene oogjes open en slaperig keek ze om zich heen. Ze krabbelde overeind en smakte met haar kleine mondje, waarna ze plotseling de baby Ho-oh in het gezicht kreeg. Verwonderd keek ze naar de vele prachtige kleuren op haar lichaam, het leken wel alle kleuren van de regenboog, dat was mooi! "Pucca, ik wil je voorstellen aan Dustfire," sprak Riolu grijnsend. Pucca lachtte, dit was de baby-Pokémon waar haar vader het al eerder over had gehad. Ze zou een tijdje bij hun blijven logeren, gezellig! Voorzichtig en nog ietwat wankelend van de slaap ging ze staan en waggelde ze naar haar toe. Vervolgens sloot ze haar kleine gele armpjes om haar lichaam. "Dustire liewf!" sprak ze vrolijk.

- Aangezien Evora vermeld wordt neem ik aan dat ik hier mag posten.. ='3 -
De kleine Riolu droomde. Ze had de wereld achter zich gelaten en vloog nu hoog door de wolken, samen met haar ouders. Waarom Pucca en Senna er niet bij waren vroeg ze zich niet af. Ze genoot van het gevoel dat ze vrij was, dat ze alles kon wat ze wilde.. Maar dat gevoel werd plots verstoord door een onbekend aura. Evora's gezicht betrok even en haar concentratie gleed weg. Ze viel als een baksteen naar beneden. De grond bleef maar dichterbij komen, maar de Riolu kon niet meer optrekken. Ook gillen lukte haar niet. Ze kroop samen, hopend dat het niet al te veel pijn deed. Ze bereidde zich net voor op het ergste toen ze iets zachts raakte. Ze zakte diep weg in een gigantisch kussen. Nu zag ze hoe Senna en Pucca de lucht in werden geveerd door haar val. Ze riepen iets, maar Evora begreep het niet. Ze verdwenen plots en lieten de Riolu met de groene oogjes alleen. Het kussen verdween opeens en Amore en Riolu verschenen. Maar, er was ook iets anders bij Riolu. Een rare vlek met veel kleur. Evora stak haar handje uit naar het ding, maar zodra ze het dacht aan te raken spatte de droom uiteen..

Evora opende haar oogjes voorzichtig. Ze zag hoe Pucca een vreemde vogel onhelsde en papa dat niet tegenhield. Vragend keek ze hem aan. De kleuren van de vogel kwamen overeen met de vlek uit haar droom. Haar blik gleed even naar het wezen, terwijl ze zich afvroeg of die wel te vertrouwen was. Na één maal uitgebreid te hebben gegaapt stond ze op, wankelend op haar lange benen. Lopen was nog steeds lastig als je slaperig was. Die slaperigheid zorgde er voor dat ze ook niet lang kon lopen. Ze deed een paar stappen en viel toen weer om, tegen Riolu aan. Ze brabbelde iets onverstaanbaars waarna ze haar groene ogen op haar ader richtte. ''Is veilig?'' mompelde ze vaagjes, denkend dat haar vader haar wel zou begrijpen.

Riolu zag dat Dustfire bang was, en aaide haar over haar veren.. "Rustig maar, het is niet eng. Probeer je maar te bedenken dat aan het eind van de gang je iets heel leuks te wachten staat’’ zei hij met een glimlach. Dustfire keek nog even bang , tot die zin tot haar doordrong. Iets heel leuks te wachten staat? Nu werd ze toch wel nieuwsgierig. Ze probeerde in te denken wat daar allemaal kon zijn. Riolu nam haar mee door het enge donkere en vertelde over heel veel leuke dingen. Hij had kindjes waar Dustfire mee kon spelen, er was een groep stoere Pokémon en aan hem te horen moest dit gebied, genaamd PokéRPG, wel heel mooi zijn. Nu had ze best wel zin om het gebied te verkennen, en was ze de donkere gang al bijna vergeten. Sneller dan ze zich had kunnen voorstellen kwam het licht weer op haar gezicht en keek ze een heel nieuw gebied in. Riolu tilde haar op en sprong naar beneden, want zelf had ze die hoogte nooit kunnen springen, dan zou ze zeker iets breken met haar tere botjes. Riolu bleef haar vasthouden terwijl hij liep, wat Dustfire wel beviel. Nu kon ze eens goed rondkijken. Ze had nog nooit zo’n gebied als dit gezien. Glimlachend maakte ze blije geluidjes, en ze keek verschrikt op toen Riolu stopte met lopen. Ze waren bij een slaapplaats aangekomen, en ze werd naast een gele Pokémon met rode wangen en hele grote oren gezet. Nieuwsgierig keek Dustfire naar de Pokémon die lag te slapen. Ineens bewogen haar oortjes, en schrok Dustfire achteruit. Waarschijnlijk was dit een kind van Riolu en al was het ook een baby, ze was groter dan Dustfire. Ze werd wakker, en keek Dustfire aan met haar grote, groene Pichu ogen. "Pucca, ik wil je voorstellen aan Dustfire’’ Zei Riolu. Dustfire keerde even haar hoofd richting de Riolu, maar die grijnsde, dus het zou wel goed zijn. Weer keek ze terug, en ze zag dat de Pichu naar haar keek, en lachte. Ze stond op, en liep nog slaperig naar Dustfire toe, wat er nogal onhandig uitzag. Dustfire keek nog wat onzeker, ze had nog niet veel ervaringen met nieuwe Pokémon ontmoeten, en ze wist niet wat ze hiervan kon verwachten. De Pichu kwam wel heel dichtbij.. Maar net toen Dustfire achteruit wou kruipen, sloeg Pucca haar handen om haar heen. Dustfire vond het best eng, maar de Pichu had er vast goede bedoelingen mee. "Dustire liewf!" hoorde ze Pucca zeggen. Dustfire vergat even haar angsten, en lachte schel, zoals alleen een vogel dat kon. Vond de Pichu haar lief? Maar dat betekende dus dat ze een nieuwe vriendin had! Dustfire sloot haar ogen en lachte nog eens. ‘’Jij oowk!’’ piepte ze vrolijk, aangezien ze de naam van de Pichu niet wist. Blij schudde ze met haar vleugeltjes. Dustfire’s aandacht was Pucca echter al snel weer kwijt, wanneer Evora wakker werd en ook begon te lopen. Ook zij wankelde, en moest uiteindelijk tegen Riolu aanleunen om te kunnen blijven staan. Dustfire draaide haar kopje vragend. Was dat Riolu? Nee, die stond er al. Ze begreep er niks van. Hoe konden ze nou zo op elkaar lijken? Ook al was Evora natuurlijk kleiner dan haar vader, Dustfire begreep dit niet met haar jonge hersentjes. De andere Riolu leek een stuk minder vrolijk en meer teruggetrokken. ‘’Is veilig?’’ hoorde Dustfire haar nog tegen haar vader vragen. Weer keek Dustfire vragend, met haar bekje een stukje open. Veilig? Wat kon er dan gevaarlijk zijn?

Met een vertederende glimlach keek Riolu naar de twee die het duidelijk goed met elkaar schenen te vinden. Het was fijn om te zien dat Dustfire zich zo vermaakte, de lach van dit kleine vogeltje maakte alles weer goed. De eens machtigste beschermster van pokeRPG was nu als een soort familielid van hem geworden. Hij zou haar - net zoals bij zijn andere drie dochters - de zorg, liefde en vertrouwen schenken die ze nodig had.
Het plotselinge gewicht dat tegen zijn lichaam aan viel deed Riolu opkijken. 'Is veilig?' werd er zachtjes gevraagd. Zijn rode ogen gingen naar zijn zojuist wakker geworden dochtertje en met een knikkend gebaar hielp hij haar overeind. "Ja Evora, dit is Dustfire. Ze is heel lief en blijft hier een tijdje logeren, vind je dat goed?" sprak hij. Evora zou, zo lief dat ze was, dit vast wel goedkeuren. Over Pucca had hij dit al geweten, de Pichu was altijd vrolijk tegenover iedereen. Evora was echter iets meer teruggetrokken en haar moest eerst verteld werden of de persoon te vertrouwen was of niet. Maar, om Dustfire hoefde ze zich geen zorgen te maken, de baby Ho-oh was de puurheid zelf. Glimlachend tilde Riolu Evora op en legde hij ook haar op het bed van Pucca. Het werd wel ietwat vol zo, drie baby's op een bed van bladeren, maar het paste.

Met een grote grijns op haar muizenkop liet Pucca de gekleurde vogel weer los en liet ze zich op haar kontje vallen. Dustfire had haar gezegd dat zij ook lief was en dat maakte haar blij. Nog meer vriendjes, yay! Vrolijk gooide ze haar armpjes in de lucht en begon ze met haar kleine gele voetjes te spartelen.
'Is veilig?' Haar oren bewogen bij het horen van haar grote zus. Met haar groene oogjes keek ze Evora aan en voor ze het wist had ze een enthousiast knikkend gebaar gemaakt met haar kop. Tuurlijk was het veilig, Dustfire was lief. Gelukkig maakte haar vader al snel duidelijk dat er niks was om bang voor te zijn en tilde hij haar zelfs op het bed. Vrolijk kwam Pucca weer overeind en trippelde ze naar haar toe, verscheidene bladeren wegschoppend. Ook Evora besloot ze een knuffel te gunnen, die was ten slotte ook heel lief. Het was dat haar vader niet ook op het bed stond, anders had die ook een grote knuffel gekregen. Lachend liet Pucca zich voor de zoveelste keer weer op haar kont vallen en ze keek het drietal met een grote grijns aan. Ze kon niet wachtten om met hun nieuwe speelkameraadje te spelen, ze bruiste ten slotte van de energie. Zo'n middagdutje deed haar lichaampje veel goeds, misschien iets te veel. Vandaar dat ze haar blik verwachtingsvol op haar vader liet vallen, benieuwd naar wat deze ging zeggen. Misschien gingen ze wel ergens naar toe! Haar moeder, haar andere grote zus en haar halfbroer waren ten slotte ook buiten.

Haar vader keek Evora met zijn grote, rode ogen aan. ''Ja Evora, dit is Dustfire. Ze is heel lief en blijft hier een tijdje logeren, vind je dat goed?'' Ze begreep maar de helft van de woorden die hij sprak; ze had nog steeds moeite met de taal. Toch begreep ze wel dat ze niet bang hoefde te zijn. Ze knikte, zag dat Pucca ook heel hard knikte en werd toen op het bedje getild. Nog steeds was er een kleine onzekerheid in haar ogen te zien terwijl ze naar Dustfire keek. Ze hoopte dat het niet te veel opviel, want zo'n kleine onzekerheid kon meteen een hele vriendschap tegenhouden. Pucca had de vogel zonder enig probleem kunnen knuffelen, dus was het vast wel veilig. Net toen Evora haar naam aan de vogel wilde vertellen kreeg ze een knuffel van haar zusje. Een glimlachje verscheen en ze sloeg haar armen ook om de gele muis. Zodra die haar losliet richtte ze haar groene ogen weer op Dustfire. ''Ikke Evora,'' sprak ze zachtjes, duidelijk verlegen. Ze had zelf eerst moeite gehad met het uitsprkeen van haar eigen naam, maar nu kon ze het wel. Zou Dustfire er ook moeite mee hebben? Dustfire klonk in elk geval als iets waar de kleine Riolu nog veel op moest oefenen. Het viel haar nu opeens op hoe bijzonder de veren waren; het waren een soort stokjes met heel veel verschillende haren die aan elkaar bleven plakken. Ze stak zonder na te denken haar handje uit en pakte een veer vast, om hem op haar knietjes beter te bekijken. Ze trok hem er echter niet uit, omdat ze wist dat Dustfire een levend wezen was en ze dacht dat de veren levende delen van haar waren.

[Ik had niet eens gezien dat hier gepost was. En sorry voor kortheid post xD o3o]

"Ja Evora, dit is Dustfire. Ze is heel lief en blijft hier een tijdje logeren, vind je dat goed?" zei Riolu tegen de andere Riolu, om haar gerust te stellen. Pucca liet Dustfire los, waardoor ze weer wat meer bewegingsvrijheid kreeg. Dustfire maakte een blij gorgelgeluidje, en hupte op een neer. Logeren, dat klonk leuk! Daarna tilde Riolu zijn dochter op, en zette haar naast Dustfire en Pucca op het bed. Pucca, die blijkbaar verslaafd was aan knuffels geven, trippelde naar Evora toe en gaf die een knuffel, waarna ze weer op haar kont in de bladeren viel.. Grijnzend keek de Pichu Evora en Dustfire aan, en Dustfire lachte vermaakt. Wat trok die een raar hoofd! Toen ze klaar was met lachen keek ze weer voor zich uit, en zag ze dat Evora nu naar haar keek, met grote groene ogen. ‘’Ikke Evora’’ zei ze zacht en verlegen. Dustfire schudde vermaakt met haar vleugeltjes. ‘’Dustfaaie!’’ riep ze met consumptie. Door haar uiterste vrolijkheid ging haar ABN tijdelijk schrikbarend achteruit. Ze schrok echter toen Evora een van haar veren vastpakte, en die daarna bestudeerde. Dustfire keek de Riolu raar aan. ‘’Wat doe je?’’ vroeg Dustfire, aan de ene kant nieuwsgierig, en aan de andere kant bang. Straks trok ze er aan, en dat zou pijn doen. Met een pruillipje keek ze naar Riolu, verwachtend dat hij er iets van zou gaan zeggen.

Ook Evora scheen uiteindelijk over haar onzekerheid heen te komen en stelde zich voor aan de kleine Ho-oh. Het drietal ging erg leuk om met elkaar, wat een goed teken was. Riolu glimlachte, trok de cape over zich heen en hing deze op aan een uitstekend stuk steen. Zijn blik gleed echter weer naar het groepje kinderen toen hij Dustfire hoorde vragen wat Evora deed. De Riolu had een veer te pakken gekregen en was deze nu met volle bewondering aan het bekijken, voorzichtig uiteraard. Dustfire leek alleen een beetje bang te zijn, te zien aan het pruillipje en de verwachtende blik die ze trok. Riolu lachte, liep naar ze toe en haalde toen voorzichtig de veer uit Evora's handje. "Voorzichtig meissie," sprak hij, terwijl hij haar een aai over haar koppie gaf, "als je eraan trekt doet dat zeer. Je mag er naar kijken, maar met je ogen, niet met je handjes." Zijn stem bleef gewoon vriendelijk en zacht, om aan te tonen dat hij niet boos was of dergelijke.

"We gaan naar het strand, daar zijn mama, Senna en Force ook," begon Riolu. Hij glimlachte, de kleintjes zouden het gebied vast prachtig vinden. Zodra Pucca het hoorde maakte ze een hoog geluidje, wat vreemd klonk aangezien ze haar duim in haar mond had gestoken. Haar andere handje ging echter vrolijk de lucht in, zodat het alsnog duidelijk werd dat ze blij was met het besluit dat haar vader zojuist had genomen. Lachend tilde deze de Pichu van het bed, deed hij dit vervolgens ook met Evora en nam hij als laatste Dustfire in zijn armen. Met de kleine Ho-oh in zijn ene arm en Evora aan haar handje vasthoudend, liep Riolu naar voren. Pucca was alvast naar voren gerend, wat maar goed was ook. De kleine Pichu had altijd enorm veel energie na haar middagdutje, en zo kon ze hier alvast wat van kwijtraken. Hij moest immers voorkomen dat ze in haar dolle enthousiasme op het strand in de problemen kwam. Voorzichtig liep Riolu naar de muur met de opening dat naar de tunnel leidde. Hij schrok even toen hij zag dat Pucca al op een steen was gesprongen en bijna uitgleed toen ze zich op een tweede wierp. Gelukkig wist de kleine muis haar houvast terug te vinden en klom ze de opening in door haar handjes bij de rand neer te leggen en zichzelf op te hijsen. Met een grote grijns op haar koppie ging ze zitten en zwaaide ze naar het drietal beneden. Riolu schudde lachend zijn hoofd en bracht toen Evora naar de muur. Hij liet haar handje los, zodat ze beide kon gebruiken om te klimmen, en legde deze toen op haar onderrug. "Als jij je vast pakt aan de muur, dan hijs ik je omhoog," sprak hij, wetend dat de hoogte vanaf de grond naar de opening voor Evora te halen was. Hij zou haar genoeg ondersteuning geven zodat ze niet zou vallen, en anders was hij er altijd nog om haar op te vangen. Dustfire had Riolu voorzichtig op de grond neergelegd, die kwam na Evora aan de beurt.

''Wat doe je?'' De stem van Dustfire maakte duidelijk dat ze het niet fijn vond dat Evora aan haar veer zat. Maar, de kleine Riolu deed alsof ze het niet hoorde en bleef het wonderbaarlijke dingetje voorzichtig bekijken. Zou het pijn doen als ze die rare haardingetjes uit elkaar trok? Net toen ze dat wilde uitproberen verschenen Riolu's handen, die de veer tussen Evora's vingers weg liet glijden. ''Voorzichtig meissie,'' klonk zijn stem. Evora maakte een licht beteuterd geluidje. Ze was nog niet klaar met kijken! ''als je eraan trekt doet dat zeer. Je mag er naar kijken, maar met je ogen, niet met je handjes.'' Evora draaide haar ogen weg. Maar als ze het vasthield kon ze het veel beter bekijken. Ze richtte haar groene ogen toch maar snel weer op Dustfire. ''Sowwy,'' mompelde ze zachtjes. ''Jij mooi veertjes hebbe.'' Een grijnsje wist ze op haar gezicht te laten verschijnen voor Riolu's stem opnieuw klonk. ''We gaan naar het strand, daar zijn mama, Senna en Force ook.'' Evora richtte haar blik even op haar vader. Strand, daar had ze van gehoord. Het was er heel.. zanderig. Klonk niet echt als een interessante plek, maar dingen konden in het echt heel anders zijn. Even lette de jonge Riolu niet op en ze werd opnieuw opgetild. Haar beentjes strekten zich uit zodra ze door had dat ze weer richting grond ging. Zo wist ze netjes op haar voetjes te landen. Eén hand van Riolu bleef ze vasthouden terwijl hij ook Dustfire uit het bedje haalde. Zo stapten ze een stukje door de Underground City..

Al snel bereikten ze een opening. Evora keek toe hoe Pucca op haarzelf de grot uit mocht klimmen. Zijzelf voelde de hand van Riolu tegen haar rug duwen, waaruit zij opmaakte dat ze nog hulp nodig had. ''Hmpf!'' snoof ze. Ze was ouder dan Pucca en had ook nog langere beentjes! Wat dacht haar vader wel niet? Ze deed een stap naar voren, de steun van Riolu achter zich latend. Ze keek even goed en boog toen door haar knietjes, om zich hard af te zetten en via de stenen omhoog te springen. het zag er klunzig uit, maar ze viel niet. Eenmaal boven grijnsde ze naar Pucca, om vervolgens trots naar beneden te kijken. Als Riolu en Dustfire boven waren, zouden ze met zijn allen verder gaan.

Zodra Evora duidelijk maakte dat ze het zelf wilde doen stapte Riolu wat naar achter en keek hij zorgvuldig toe. Er verscheen een trotse glimlach op zijn gemaskerde gezicht en hij maakte een knikkend gebaar met zijn kop toen Evora de opening had bereikt. Nu alleen Dustfire nog. Riolu keerde zich om naar haar en tilde haar voorzichtig op. Dustfire was dan wel ouder dan zijn dochters, als Ho-oh kon ze moeilijk van steen naar steen springen. Het was dus aan hem om haar boven te krijgen, wat zonder enige moeite zou gebeuren. Rustig zette Riolu zich af en liet hij zijn zwarte poten op een grote uitstekende steen landden. Dit herhaalde hij nog zo'n twee keer, en voor hij het wist was hij boven. Hij glimlachte naar Pucca en Evora en maakte toen met een hoofdgebaar duidelijk dat ze konden vertrekken. Pucca knikte enthousiast, haalde haar duim uit haar mond en begon toe op vier pootjes te rennen, de weg van de tunnel uit haar hoofd wetend. Vlak achter haar volgde Riolu met Dustfire en Evora, zei het in een wat rustiger tempo. Met zijn vieren lieten ze The Underground City achter zich en vervolgde ze hun pas richting het Shelp Beach.

Eigenlijk had Dustfire het niet verwacht dat Riolu er iets aan zou doen. Het was niet eens een groot probleem ofzo. Misschien wou Evora haar veer er helemaal niet uittrekken. Dustfire hoorde een lach van Riolu, en keerde haar hoofd naar hem toe. Hij zorgde ervoor dat Evora haar veer losliet, wat een hele opluchting was voor Dustfire. , "als je eraan trekt doet dat zeer. Je mag er naar kijken, maar met je ogen, niet met je handjes." Zei hij verassend vriendelijk. Ook Dustfire luisterde naar deze zinnen. Het was raar. Als je je veren stootte of als je er in bijtte, dan deed het geen enkele pijn. Maar als iemand hem eruit trok dan deed het wel pijn. . ''Sowwy,'' mompelde ze mompelde Evora tegen Dustfire. ''Jij mooi veertjes hebbe.'' Zei ze met een grijnsje op haar gezicht. Dustfire glimlachte. ‘’Dankewel!’’ riep ze vrolijk. Ze vond het leuk dat ze zulke vrolijke en mooie kleuren op haar veren had, het maakte haar blij.

Even viel haar blik op Senna en Riolu. Maar tot haar grote schrik hadden ze helemaal geen veren! Bewonderend keek ze naar Evora’s armhaar. Hun verendek bestond uit hele kleine dunne veertjes die over elkaar heen lagen. Dustfire draaide haar koppie afvragend schuin. Hadden ze hun veertjes afgeknipt, of hadden ze ze gewoon nooit gehad? In ieder geval zag het er voor haar heel raar uit. Het was niet pluizig enzo, gewoon glad. Riolu’s woorden haalden haar uit haar gedachten. "We gaan naar het strand, daar zijn mama, Senna en Force ook," Dustfire hoorde Pucca een vrolijk geluidje maken, maar ze bleef naar Riolu kijken. Zijzelf gaf geen reactie, want ze kon zich niks voorstellen bij die namen. Die kende ze allemaal nog niet. Riolu tilde Pucca en Evora van het bed af, en Dustfire werd vastgehouden, omdat ze natuurlijk nog bijna niks zelf kon

.Riolu liep naar voren, en Pucca liep vooruit. Dustfire grinnikte toen ze bijna uitgleed op een rots, niet beseffend dat het pijn zou doen als ze viel. Maar ze herstelde zich en klom helemaal uit zichzelf de opening in. Ze zwaaide naar Dustfire, Riolu en Evora. Dustfire glimlachtte, en krijste op een blije maar krakerige toon terug naar de Pichu. Gekrijs van vogels klonk nooit echt goed. Ze schrok even toen Riolu haar op de grond zette. Beledigd schudde ze haar veertjes uit en keek toen naar Evora die losgelaten werd door haar vader. "Als jij je vast pakt aan de muur, dan hijs ik je omhoog," Evora leek het er niet mee eens te zijn dat Pucca er alleen op had gemogen, en dat zij hulp kreeg van haar vader. Alsof ze het zelf niet kon. Toch klom ze zonder teveel moeite tot ze bij Pucca kwam, en naar Riolu en Dustfire keek die samen nog beneden waren.

Een zenuwachtig gevoel kroop door Dustfire’s borstkas. Nu was het hun beurt om naar boven te gaan. Haar vleugels waren klein, begroeid met veren die nog niet helemaal doorgekomen waren. Nutteloos. Een haar kleine, korte en dikke pootjes konden haar ook niet erg ver op weg helpen. Maar gelukkig wist Riolu dit, en hij tilde haar op. Hij had hele lange poten, en kon van rots naar rots springen als de beste. Dustfire kneep haar oogjes dicht toen ze er bijna waren. Ze vond het toch wel heel spannend dat ze zo hoog zaten. Maar het springen stopte vanzelf weer, en verbaasd opende ze haar grote fonkelende rode ogen. Pucca en Evora liepen richting het strand, en Riolu ging er met een rustige pas achteraan. Met een grote glimlach op haar gezicht wachtte Dustfire op het eerste stuk zand dat ze zou zien, en de eerste keer dat ze de blauwe bewegelijke zee zag.

[Ik neem aan dat we in een nieuw topic starten zo? xD]