Broken liep langzaam door het bos. Ze wist niet waar ze naartoe zou gaan, maar haar zusje liep trouw achter haar aan. Die dacht dat Broken wel wist waar ze naartoe gingen. Broken en Darkness zaten nu al een tijdje bij de Guerra, maar ze hadden nog niets gedaan. Ze keek even om haar heen. Geen Pokemon om te martelen. Jammer. Ze liep door. Je weet maar nooit, mischien kwamen ze een grote vijand van de Guerra tegen, die ze dan konden vermoorden. Dan kregen ze vast een hogere rang.

Darkness keek naar haar zus, die dromerig voor haar uit aan het staren was. Ze zuchte. Zo kwamen ze dus nooit ergens. "Broken? BROKEN?" Haar zus schrok wakker. "Ja? Wat is er?" Vroeg ze bozig. "Zijn we er nog niet?" "Waar zijn we nog niet?" Antwoordde haar zus. "Je zei dat we ergens naartoe gingen..." Zei Darkness terug. Fijn hoor, ze waren dus in the middle of nowhere.

Hoe hard ik het ook probeerde, mijn oude 'zwijger' zelf bleef me achtervolgen. Ik was stukken beter geworden in het anders voordoen dan ik werkelijk was, maar.. het voelde niet goed. Ik was zoals ik was, en hoewel ik nog zo mijn best deed mezelf te veranderen lukte het me niet. Ik had nieuwe Pokémon ontmoet die mijn andere ik hadden leren kennen.. Misschien zouden zij me niet meer begrijpen als ik terugviel naar mijn oude zelf.. En toch moest ik het doen, want iedere cel in mijn lijf schreeuwde dat het niet goed was zoals ik het deed. Een wandeling door het welbekende Timerise Forest zou mijn gedachten misschien op orde krijgen.

Zo vertrok de Flareon die de naam Zira droeg naar het bos. Haar poten droegen haar met gemak, ook over lange afstanden. Hoeveel ze zou lopen wist ze niet, maar ze zou in elk geval niet na 5 minuten al omkeren. Een Hoothoot maakte een zacht geluid, maar ze draaide haar kop niet om. Irritant was dat, als iemand voor ieder klein geluidje zijn of haar kop omdraaide. Het voelde goed om weer zichzelf te zijn.
Een zucht ontsnapte uit haar mond en haar pas stopte. Even nam ze de tijd om haar omgeving in haar op te nemen. Bomen, alleen maar bomen. Wat deed ze hier? Ja, wandelen. En denken.. Het bos was meestal rustgevend, maar nu gaf het een vreemde irritatie. Ze besloot haar stappen maar voort te zetten voor ze het idee kreeg dat ze beter kon omkeren. Daardoor verschenen voor haar al snel twee silhouetten. Eevee's. Zira was zelf ooit een Eevee geweest, maar had geen interesse in deze twee vandaag. Zonder een woord te zeggen passeerde ze de twee. Een zwijger, dat was ze nou eenmaal. En het voelde goed om niet iedere Pokémon die ze zag aan te spreken. Zo was ze nou eenmaal niet.

Broken keek nog even naar haar zus, die het blijkbaar niet leuk vond. Ze gromde. ''Goed, goed, ik verzin wel waar we naartoe gaan...'' Zei ze geërgerd, en keek even opzij. Opeens zag ze een Flareon, die hun passeerde. Het leek wel of ze hun niet eens zag. Darkness dacht hetzelfde, en gromde naar de Flareon. Broken keek grijnsend naar Darkness. ''Denk jij wat ik denk?'' Darkness grijnsde ook. ''Ik heb wel zin in een gevecht!'' Tegelijk sprongen de twee Eevee's voor de Flareon. ''Prepare yourself!'' Zeiden ze tegelijk, en daarna vuurde ze allebei en Shadow ball af op de Flareon. Gelijk daarna deden ze nog tegelijkertijd een Tackle tegen de Flareon. Daarna nog een Sand-Attack, zodat de Flareon niets zou kunnen zien. Een gigantische stofwolk kwam tevoorschijn, Waardoor een paar Murkrows krijsend en schreeuwend wegvlogen. Daardoor keek Darkness even opzij. Broken keek nogsteeds naar de stofwolk.

De stemmen achter Zira verontrustten haar licht, maar waar ze echt verward van raakte was het feit dat de Eevee's opeens voor haar sprongen en haar uitdaagden. Ze had niet eens de tijd om het af te kunnen slaan; twee Shadow Balls kwamen haar kant op. De vraag waarom de Eevee's dat deden zou onbeantwoord blijven. Behendig sprong ze vlak voor de bollen raakten omhoog. Zo wist ze ook de dubbele Tackle te ontwijken. Een Sand Attack volgde, die Zira gemakkelijk afweerde door een Flamethrower in te zetten. De vlammen kwamen met veel kracht haar bek uit. Ze begon met een draaiende beweging hoger de lucht in te komen. Ze wist dat dat betekende dat de vlammen de grond raakten, en dus misschien ook de Eevee's. Even dacht ze dat ze zo weg kon komen, maar direct daarna drong de gedachte haar kop binnen dat de bomen brandbaar waren, dus staakte ze haar aanval. Met een sierlijke salto landde ze op de grond. Haar blik werd afkeurend op de Eevee's gericht. ''Luister,'' begon ze, duidelijk geïrriteerd, ''ik heb momenteen geen reden om jullie te sparen. Ik ben veel ouder en heb meer ervaring, dus is er geen enkele kans dat jullie winnen. Laat mij nu rustig passeren of jullie einde is nabij.'' Veel woorden voor iemand die liever zweeg, maar zo was ze wel duidelijk. Er was echter iets met deze Pokémon dat ze het niet vertrouwde. Ze wist dat ze elk moment weer konden aanvallen, al was zij na de ontmoeting met de Golduck niet van plan om weer zo makkelijk toe te geven, en al helemaal niet tegenover twee Eevee.

Douza was lang weggeweest en was verdwaald geraakt in een ander gebied. Hij was eindelijk terug met vele wonden en schrammen. Hij hield zijn bek open om af te koelen. Hij was inmiddels toch een soort hond. Maar vreemd genoeg zweette hij ook. Met zijn ogen zocht hij water maar de weg waarop hij liep ging door het bos heen. Dus niet naar de rivier. Pas toen hij vele bomen en struiken zag wist hij dat hij verdwaald was. Zijn snuit was ook al dichtgestopt door een verkoudheid die hij had. Maar de verkoudheid viel wel mee. Maar zijn snuit was erg gevoelig en daardoor raakte hij gedesorïenteerd. Een geluid van een Sand Attack trok zijn aandacht. Hij liep naar een struik en zag 2 Eevee's met 1 Flareon vechten. Dat was oneerlijk maar de Flareon was ouder en sterker. Hij besloot toch maar te helpen en liep kalm naar de Flareon toe. "Ik zal je helpen"sprak hij zacht. Om zijn lichaam ontstonden er schokjes waarna hij een ThunderShock op de 2 Eevee's stuurde. Gevolgd door een Flamethrower.

Met sierlijke passen zette ze zichzelf voort. Haar rode ogen lichtten op, terwijl ze twee Eevee’s volgde. Ze zouden haar niet op kunnen merken, dat was absoluut onmogelijk. Ze ging achter een bosje liggen en keek toe, terwijl haar ogen stopten met oplichten. Net toen ze van plan was de Eevee’s eens lekker bang te maken, kwam er een Flareon aan. Akira hief geïnteresseerd haar wenkbrauwen op. ‘Denk jij wat ik denk? Ik heb wel zin in een gevecht! Prepare yourself!’ Geïrriteerd keek Akira naar voren. Er ontstond een stofwolk. Akira sloot geïrriteerd haar ogen. Toen ze ze weer opende, waren ze blauw en oplichtend. De stofwolk verdween in het niets door haar psychic. Grinnikend keek ze toe. ‘Luister,’ begon de Flareon, duidelijk geïrriteerd, ‘ik heb momenteel geen reden om jullie te sparen. Ik ben veel ouder en heb meer ervaring, dus is er geen enkele kans dat jullie winnen. Laat mij nu rustig passeren of jullie einde is nabij.’ Akira gromde geïrriteerd. Oké, de Eevee’s deden irritant, maar.. Zo sprak je niet tegen háár leden! Net toen ze er heen wilde gaan, kwam er nog iemand aan. Ze hoorde niet wat hij zei, maar hij stond aan de kant van de Flareon. Hij deed een Thundershock en een vlammenwerper richting de Eevee’s, maar Akira wist met een Psychic de aanvallen de lucht in te laten gaan. Ze stond op en kwam met grote, langzame passen op iedereen af. “Waag het niet mij aan te vallen,” zei ze grommend, terwijl ze haar blik de groep rond liet gaan. “Eevee’s. Doe niet zo dom. Alsjeblieft. Niet vechten om de lol. Dat kost alleen maar energie, en die heb je nodig. Ga, en zorg dat je niet nog eens zo’n domme fout maakt,” gromde ze, waarna ze de Flareon aankeek. “Jij. Je moet op je woorden letten als je het hebt tegen de Guerra-leden, míjn leden. Ik weet dat ze irritant deden, maar je zit flink in de puree als er dan een sterker lid aan komt, Hmmn?” vroeg ze geïrriteerd. Die Eevee’s zou ze later nog wel eens spreken. Nu was ze benieuwd wie deze twee Pokémon waren, die háár dombo’s aan durfden te vallen.

De Flareon wendde al hun aanvallen af. Zo slap waren ze toch niet? ''Luister,'' begon de Flareon, duidelijk geïrriteerd, ''ik heb momenteel geen reden om jullie te sparen. Ik ben veel ouder en heb meer ervaring, dus is er geen enkele kans dat jullie winnen. Laat mij nu rustig passeren of jullie einde is nabij.'' De stofwolk verdween opeens ook. Darkness keek een beetje beteuterd naar de plek waar eerst de stofwolk nog hing. Broken wou net een nieuwe aanval voorbereiden, toen er opeens nog een Electrike aankwam. Hij stond aan de zijde van de Flareon, omdat hij een Thundershock en een Flamethrower afvuurde op hun twee, maar die verdwenen opeens ook. Opeens kwam er iemand aanlopen, met langzame passen. Het was Akira! Broken en Darkness keken angstig naar hun leider. Moest die net op dit moment komen? “Eevee’s. Doe niet zo dom. Alsjeblieft. Niet vechten om de lol. Dat kost alleen maar energie, en die heb je nodig. Ga, en zorg dat je niet nog eens zo’n domme fout maakt,” gromde Akira, waarna ze de Flareon aankeek. “Jij. Je moet op je woorden letten als je het hebt tegen de Guerra-leden, míjn leden. Ik weet dat ze irritant deden, maar je zit flink in de puree als er dan een sterker lid aan komt, Hmmn?” Broken sloot haar ogen. ''Ja leider...'' Ze liep weg, met Darkness achter haar aan, maar bleef op een afstand kijken.

Na haar woorden te hebben uitgesproken verscheen er opeens een Electrike. Zijn woorden maakten duidelijk dat hij aan haar kant stond. Ze vroeg zich af waarom, want ze had hem nog nooit eerder gezien. Toch besloot ze niks te zeggen toen hij begon aan te vallen. Vreemd genoeg schoten de aanvallen echter de lucht in, alsof er een soort magneet hing die alle aanvallen aantrok. Het geluid van voetstappen, waar Zira normaal niet op reageerde, trokken haar aandacht. De Umbreon die aan kwam lopen was duidelijk geen lievertje. En zodra ze begon te spreken liet ze dat merken ook. ''Waag het niet mij aan te vallen.'' Het was niet omdat deze woorden waren uitgesproken dat Zira niet aanviel, maar omdat ze dat al niet van plan was. Ze viel haar tenslotte ook niet aan. ''Eevee’s. Doe niet zo dom. Alsjeblieft. Niet vechten om de lol. Dat kost alleen maar energie, en die heb je nodig. Ga, en zorg dat je niet nog eens zo’n domme fout maakt.'' Haar stem was grommend terwijl ze sprak. Iets wat Zira niet aanstond. Ze probeerde duidelijk machtig over te komen, maar dat had op Zira geen nut. Ze kende de Umbreon tenslotte niet en was zeker niet van plan om een onderdaan van haar te worden. Ze merkte dat de ogen van de Eevee-evolutie op haar gericht werden. ''Jij. Je moet op je woorden letten als je het hebt tegen de Guerra-leden, míjn leden. Ik weet dat ze irritant deden, maar je zit flink in de puree als er dan een sterker lid aan komt, Hmmn?'' Eerst viel Zira bijna om van verbazing, tot het woordje 'Guerra' viel. Weer die verdomde groep die dacht dat ze beter waren dan de rest. Ze moest zich inhouden om niet te grommen. De Umbreon had duidelijk gemaakt dat ze de leidster was en Zira had geen zin in bonje met haar, hoewel ze haar graag had verteld hoe ze werkelijk over de Guerra dacht. ''Om zulk soort situaties voortaan te voorkomen zal je naambordjes om de nekken van je leden moeten hangen. Ik kan niet zien of iemand van Guerra is of niet. Dus alvast mijn excuses voor de volgende keer.'' Zira deed haar best nog beleefd te klinken. Echt beleefd waren haar woorden niet geweest, maar ze verwachtte niet dat ze over de streep was gegaan. Deze Umbreon had haar tenslotte bijna afgeblaft, dus dan was dit niks. ''Ik neem aan dat het bos geen verboden terrein is, dus maak ik mijn wandeling af. Ik hoop dat wij elkaar niet meer op zo'n manier hoeven te treffen.'' Wat ze zo irritant had gevonden aan de Umbreon deed ze nu zelf; ze hief haar kop op, alsof ze heel belangrijk was, en stapte met redelijk grote passen door. Haar gevoel zei haar echter dat de confrontatie nog niet volledig voorbij was.

Douza bleef redelijk rustig totdat er een Pokémon aan kwam. Kort erna schoten zijn aanvallen de lucht in. Zijn bek stond open van verbazing. Hij keek terug naar de Umbreon die even kort naar hun keek. 'Waag het niet mij aan te vallen,'sprak de Umbreon. Aan haar stem gezien was ze kwaad.'Eevee’s. Doe niet zo dom. Alsjeblieft. Niet vechten om de lol. Dat kost alleen maar energie, en die heb je nodig. Ga, en zorg dat je niet nog eens zo’n domme fout maakt,'sprak ze verder. Douza kon nog mar net een lach onderdrukken. Maar iedereen maakte fouten in hun leven. Wat de Umbreon zei was ook waar. Vechten deed je niet voor de lol,enkel wanneer het noodzakelijk was. Hij was lang aan het denken waardoor hij niet hoorde wat er daarna werd gezegt. Toen hij weer even helder was keek hij kort naar de Flareon naast zich. Dus de Umbreon zat in Guerra. Hij had gelijk de neiging om naar zijn leidster te roepen maar hij bleef rustig om niks te laten merken. Droog keek hij hoe Zira aanstalten maakte om weer weg te gaan. Maar Douza bleef aarzelend stilstaan. Zou hij weer weggaan of zou er een gevecht volgen. Hij besloot toen maar gewoon te blijven zitten en te doen alsof hij aan het mediteren was. Met het koude grond onder zijn kont,met zijn ogen gesloten. Het was vaag wat hij deed, maar hij wist niks te doen. Kort erna opende hij zijn ogen wer maar merkte dat er niks was veranderd. Hij wist het toen gelijk al. Er zou iets ergs gebeuren. Alert kwam hij weer overeind en keek hij van de Flareon naar de Umbreon. Afkeurend keek hij toen naar de grond.
(Ik ben inspiratieloos )

‘Ja leider..’ waren de twee woorden die één van de twee Eevee’s sprak. Akira kon zich hun namen niet herinneren, maar dat was op dit moment toch onbelangrijk. De ene Eevee, degene die net had gesproken, liep als eerste weg, gevolgd door de ander. Ze bleven echter op een afstandje toekijken, maar Akira had geen zin om zich daar aan te irriteren. Ze richtte haar bloedrode ogen weer op de Flareon. ‘Om zulk soort situaties voortaan te voorkomen zal je naambordjes om de nekken van je leden moeten hangen. Ik kan niet zien of iemand van Guerra is of niet. Dus alvast mijn excuses voor de volgende keer,’ zei de Flareon. Akira sloot haar ogen. Wat een irritant mormel. ‘Ik neem aan dat het bos geen verboden terrein is, dus maak ik mijn wandeling af. Ik hoop dat wij elkaar niet meer op zo'n manier hoeven te treffen,’ vervolgde ze, waarna ze met een autoritaire houding wegliep. Akira liet een valse grom horen en sprong snel voor de Flareon. Ze trok haar lippen overeind en liet haar ogen rood oplichten. “Als de Guerra nog één keer last van jou heeft, mevrouwtje.. Dan zal ik ervoor zorgen dat jouw lichaam in stukjes op de grond ligt, zodat iedereen, inclusief de Chiave zal weten dat er met ons niet te spotten valt,” gromde ze grijnzend. Ze wist niet dat Douza lid was van de Chiave. Douza wist waarschijnlijk niet dat Akira van de Chiave af wist, omdat niemand het hoorde te weten. Maar, ze was op tijd gewaarschuwd geweest door Music. Ze haalde eventjes diep adem. “Geloof me.. Ik maak geen grapje,” zei ze toen droogjes. Doden deed je niet voor de lol. Maar, wanneer iemand haar mateloos irriteerde, zou ze hen niet zomaar laten gaan. Met haar rug recht, kop hoog, en sierlijke passen makend liep ze terug naar exact dezelfde plek als waar ze net gestaan had, geïrriteerd kijkend naar de Electrike, Douza.

Broken keek nog even naar de Pokemon, maar opeens voelde ze haar een beetje misselijk. Ze keek naar boven, naar de zon, maar werd toen nog misselijker. Darkness keek wat bezorgd naar haar. Broken, voel je je wel goed? Vroeg ze voorzichtig. Ze wou haar zus niet kwaad maken. Broken keek haar kant op, maar nog voordat ze iets had kunnen zeggen, werd ze kort gehuld in wit licht. Darkness keek haar raar aan. ''Wat heb jij nou? De witteflitsen griep ofzo?'' Opnieuw werd Broken gehuld in dat witte licht, maar dan wat langer. Darkness kende dat. Dat heette... Dat heette... Evolutie, ja, dat was het. Opnieuw werd Broken gehuld in wit licht, maar dit keer heel lang. De vorm van het witte licht vervormde, en had de vorm van een Espeon. Nog een flits, en het witte licht verdween langzaam maar zeker. Een grijns verscheen op Broken haar gezicht. ''Ik ben een Espeon!'' Zei ze zacht, maar toch verstaanbaar voor haar zusje. ''Nou, proficiat hoor.'' Antwoordde Darkness chaggerijnig. ''Je bent gewoon jaloers dat jij nog een kleine Eevee bent!'' Zei Broken venijnig terug. Ze rende terug naar de andere Pokemon, maar Darkness bleef staan waar ze stond.

Zoals verwacht liet de Umbreon Zira niet zomaar gaan. Ze sprong voor haar, zodat ze noodgedwongen moest stoppen met lopen. ''Als de Guerra nog één keer last van jou heeft, mevrouwtje.. Dan zal ik ervoor zorgen dat jouw lichaam in stukjes op de grond ligt, zodat iedereen, inclusief de Chiave zal weten dat er met ons niet te spotten valt,'' gromde ze kwaad. Zira wist dat ze moest uitkijken, maar voelde er niks voor om nogmaals respectvol te doen naar de Guerra. Zij had niks gedaan; ze was aangevallen en had zich verdedigd, en had toen gewoon wat woorden gesproken, die misschien wat ruw aan waren gekomen. ''Geloof me.. Ik maak geen grapje,'' klonk de stem van de Umbreon nog. Vervolgens liep ze terug naar de plek waar ze eerst zat. Zira rolde met haar ogen. Klote Guerra. Ze trok die creeps echt aan. Misschien was het een teken dat ze zich bij hen aan zou sluiten. Nee, dat nooit. Ze wilde nooit die irritante Umbreon als haar leidster. Ze wilde niemand als haar leidster. Nog steeds met haar kop hoog stapte ze door, totaal vergetend waar ze eerst aan dacht, toen ze haar wandeling begon. Ze wist nu zeker dat ze leugens moest verspreiden, dat ze de Guerra zou afstempelen als laf en zwak. Dat hadden ze wel verdiend. De dreigementen van de Umbreon deden haar niks. Zira was sterk en slim; het zou lastig worden voor de Guerra om haar te doden. Zeker nu ze een aantal van de leden had leren kennen, gedeeltelijk met hun technieken. Wat de Chiave ook was, ze stond aan hun kant als ze tegen de Guerra waren. Nijdig stapte ze door, de Pokémon achter zich latend.

Douza zag hoe Umbreon voor de Flareon kwam te staan en wat sprak. Hij was helaas nogmaals afglijdt doordat er iets wits verscheen in zijn ooghoek. Hij draaide zijn kop iets en zag 1 van de Eevee's evolueren in een Espeon. Droog keek hij de Espeon aan. Hij mopperde wat en zag dat de Flareon weer was vertrokken. Zijn instinct was deze keer fout geweest maar hij was nu wel met waarschijnlijk 3 Guerra leden. Toen zelfs Akira hem geïrriteerd aan keek werd hij weer onzeker. Maar vlug bouwde hij trots op en dacht aan de lange speech die Riolu en Amore eens hadden gehouden. Hij zag zelfs voor zich hoe Melodie tegen was. Hij opende zijn ogen weer die een tijdje waren gesloten. "En..?"sprak hij vervolgens. Hij verwachtte een aanval van de 3 Pokémons. Niet wetend wat te doen bleef hij staan. Douza zat vast in een situatie op de verkeerde moment, op de verkeerde plek. Hij wou wel waardig weggaan en niet als een bangerik worden aangezien. Hierbij sloot hij weer zijn ogen en luisterde hij naar de omgeving. Een gekraak wekte zijn aandacht lichtelijk op. De boom die 2 meter achter hem stond begon het te begeven en begon toen hevig te kraken. "Gelukkig"dacht Douza nog. 2 witte lijnen verschenen er om hem heen en hij sprintte van de omgevallen boom weg. Even keek hij achterom en rende hij verder. "Tot nooit meer ziens!"sprak hij luid. Waarna hij een stipje was geworden.

Akira sloot haar ogen waardoor ze de verdwijnende voetstappen van de Flareon kon horen. Ze opende haar ogen weer en grinnikte toen de Flareon uit het zicht verdween. Ze keek naar een Espeon, die op haar af kwam lopen. Even fronste ze, maar al snel wist ze dat het één van de twee Eevee’s moest zijn.
‘En..?’ klonk de stem van de Electrike. Akira keek grommend om. Toen plots een boom begon te kraken schoten Akira’s ogen daarheen. Ze zag hoe Douza vluchtte en gromde. ‘Tot nooit meer ziens!’ hoorde ze hem roepen. Dat dacht hij maar. Akira keek achterom. Als ze weg zou springen, zouden de andere twee geraakt worden. Nee. Dat mocht ze niet toestaan. Ze sloot haar ogen, waardoor het leek alsof ze zou blijven staan. Maar, toen ze haar ogen opende waren ze wit. Golven kwamen van haar ogen af en zorgden ervoor dat de boom vaart minderde, en vervolgens over de golven heen ‘rolde’ en naast hen terecht kwam. Akira sloot haar ogen weer en opende ze even later, waardoor ze weer gewoon rood waren. Ze was benieuwd wie de Electrike was, maar het interesseerde haar niet lang meer. Ze keek achterom naar de Espeon en Eevee. Zouden ze geschrokken zijn? Ach.. Maakte niet uit.. Een beetje spanning was nodig in het leven. Akira draaide zich om en sloot haar ogen. “Ga trainen. Zorg dat jullie klaar zijn voor de naderende oorlog. Ik wil niet dat mijn leden sterven,” zei ze kalm. Nee. Dat wilde ze echt niet. Ze dacht even na. Waar zou ze heen moeten gaan? Het Guerra Gebied zou goed zijn. Daarom zette ze het op een drafje en draafde met snelle passen richting het Guerra Gebied.

“Ga trainen. Zorg dat jullie klaar zijn voor de naderende oorlog. Ik wil niet dat mijn leden sterven,” Zei Akira. ''Ja, leider...'' Zei Broken een beetje teleurgesteld. Trainen was niet erg leuk. Je werd er wel sterker van, maar het is niet zo opwindend om aanvallen tegen een boom te doen. Mischien wou Darkness tegen haar vechten, maar ze was nu wel vele malen sterker dan haar zusje, door haar evolutie. Ze liep richting de plek waar haar zusje zou moeten staan. Ze wierp nog een laatste blik op Akira, die zonet wat had gezegd over een naderende oorlog. Nou had ze dus wel een reden om te trainen, want ze wou niet sterven. Niet voordat ze haar doel bereikt had, het veroveren van heel pokerpg... Ze zag dat Akira wegging. Liet ze hun achter om te trainen. Ze gromde even, maar liep toen verder naar haar zusje.

Darkness voelde zich misselijk. Ze werd net even in een wit licht gehuld, maar het was weer verdwenen. Nu werd ze weer in wit licht gehuld, maar dan wat langer. Ze keek naar boven. De maan scheen hoog in de pikzwarte hemel, zo majestieus... Weer dat witte licht. Ze voelde dat ze van vorm veranderde. Ze kreeg de vorm van een Umbreon. Toen ze helemaal de vorm van een Umbreon had. Leek het wel alsof het witte, schijnende licht van haar nu zwart lichaam afgleed, en oploste. Ze zag dat Broken aan kwam lopen. ''We moeten trainen!'' Zei ze, met een treurige klank in haar stem. ''Laten we een goede trainingsplek opzoeken.'' Zei ze daarna. Ze leek helemaal niet verbijsterd naar Darkness, die nu een Umbreon was. Darkness zuchte, en liep haar zus achterna, het bos uit.