Luxor liep twijfelend langs de bomen af. Zou hij, of zou hij niet. Wat had hij eigenlijk te verliezen? Wel moest hij op een makkelijk bereikbare plek zijn. Hij versnelde zijn pas, zodat hij sneller ij zijn doel zou zijn. Een open plek.
Langzaam kwam hij tot stilstand. Hij was er, de open plek. Hij keek even om zich heen, niemand hoefde te weten wat hij ging doen. Hij dacht even na. Naar wie moest hij ook alweer roepen? De enige die hij zich kon herrineren was Akira. Akira! Die was toen second leader van de Lustro, dus het zou handig zijn haar te roepen, toch?
Hij haalde diep adem. ''Akira!'' Dat moest hard genoeg zijn, hopelijk. In de tussentijd gaat hij bedenken wat hij zou gaan zeggen, hij moest natuurlijk wel respect tonen en zo netjes zijn. Peinzend dacht hij na, maar kwam tot de conclusie dat hij gewoon oprecht moest vertellen dat het hem speet. Dat zou minder lang duren. Hopelijk krijgt hij een 'second chance'.

Met zachte passen liep de Umbreon door de bossen. Ze had honger, wat betekende dat ze moest jagen. In de nacht was ze actiever, maar.. Ze had een hele nacht doorgeslapen aangezien ze zo moe was de laatste tijd. Toen haar grote zwarte oren een geluid op pikten, schoot ze meteen door haar voorpoten heen en keek ze met haar rode ogen om zich heen. Een Rattata liep onwetend door het gebied, niet wetend welk lot Akira voor hem in gedachten had. Langzaam en geluidloos sloop ze vooruit, tot ze bij een bosje terecht kwam. De Rattata liep nog altijd onwetend dezelfde kant op. Akira ging in de goede houding staan om te kunnen springen. In haar hoofd telde ze af. Drie.. Twee.. Eén.. Ze zette zich af..
Een luide roep klonk en de Rattata rende angstig weg, waardoor Akira missprong en op de grond terecht kwam, zonder de Rattata. Ze liet een zachte grom horen en richtte haar blik omhoog. Wie durfde haar te storen? Ze keek om zich heen, maar helaas. De Rattata was natuurlijk allang verdwenen. Met een zachte grom nam ze weer een normale houding aan. De roep die geklonken had, was naar haar gericht. Dat wist ze maar al te goed. Dus, het was hoogstwaarschijnlijk belangrijk. Daarom besloot ze haar eten maar even te laten wachten, en die kant op te gaan lopen. Ze zette het op een drafje, geen zin hebbend om zich te haasten op een lege maag, richting de Pokémon die haar geroepen had.
Eenmaal aangekomen bij de plek waar de roep vandaan kwam, kwam ze tot stilstand. Ze hief droogjes een wenkbrauw op. Een Luxio stond daar. Ze dacht even aan Rowan, maar dit was vast geen familie van de Luxray, die de rang Ayuda had. Deze Luxio kwam haar echter wel vaag bekend voor, maar ze kon hem niet plaatsen. Daarom besloot ze maar naar hem toe te lopen. Ze schraapte haar keel. “Hallo,” zei ze kalm. “Ik ben Akira, leidster van de Guerra. Je riep me,” zei ze kalm. Het was geen vraag. Nee, het was overduidelijk dat hij degene was die haar geroepen had en haar prooi had laten vluchten. Ze besloot het hem niet kwalijk te nemen. Hij deed het vast niet expres..

“Hallo. Ik ben Akira, leidster van de Guerra. Je riep me,” klonk het. Luxor richtte zijn blik op. Toen hij haar zag grijnsde hij. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit, en sloeg nog steeds dezelfde toon aan. Guerra? Dus zo heette het nu. Luxor trok een vage kop, herkende ze hem niet meer? Achja, hij was geëvolueerd, en Akira hoefde niet elke pokémon te herkennen in deze gebieden.
''Ik wil me allereerst verontschuldigen,'' begon hij, zo ntjes mogelijk. ''Je zal me vast niet herkennen, maar ik was de kleine Shinx die je ooit tegen het lijf bent gelopen.'' Zijn blik stond droog, alwetend dat ze zich diet vast niet kon herinneren. ''Luxor.'' sprak hij, als teken dat hij al aan zag komen dat Akira zijn naam niet meer zou weten. ''Ik heb ooit bij de Lustro gezeten, maar heb me niet gemeld bij een training, wat me spijt. Door dit voorval ben ik uit de groep gegooit, maar ik wil het graag nog een keer proberen.'' Hij keek even naar de Umbreon. Het was wel erg formeel, maar hopelijk heeft hij zo wel respect getoont. Ze is per slot van rekening de leidster van de Guerra. Luxor ging zitten, wachtend op wat Akira hem zou vertellen.

‘Ik wil me allereerst verontschuldigen,’ begon de Luxio. Akira hield haar kop scheef. Voor wat? ‘Je zal me vast niet herkennen, maar ik was de kleine Shinx die je ooit tegen het lijf bent gelopen,’ vervolgde hij. Welke Shinx? Akira fronste. ‘Luxor,’ zei hij uiteindelijk. Ja.. Die naam had ze eerder gehoord.. ‘Ik heb ooit bij de Lustro gezeten, maar heb me niet gemeld bij een training, wat me spijt. Door dit voorval ben ik uit de groep gegooid, maar ik wil het graag nog een keer proberen,’ zei hij toen. Dus ze kende hem inderdaad.. Ze haalde even diep adem. “Hmmn,” zuchtte ze droogjes. “Het kan best dat je er uit gegooid bent omdat je je niet gemeld had bij een training, maar dan is het hoogstwaarschijnlijk geweest omdat je je daarvoor ook al niet vaak hebt laten zien,” sprak Akira rustig. Ze keek Luxor met een kalme blik aan. “Dus..” vervolgde ze toen droogjes. “Jij wil nog een kans om bij de Guerra te komen,” zei ze toen. Opnieuw was het geen vraag, maar gewoon een conclusie die ze getrokken had. Ze richtte haar blik op de grond. “Er nadert een oorlog, dus.. Als je nu mee wil doen, zul je veel moeten trainen. Bij elke training die er is zal je aanwezig moeten zijn. Het is hard werken. Maar, als je dat er voor over hebt, mag je er bij,” zei ze kalm. “De rangen zijn veranderd. Ik ben de leider, Rowan is de Onderleider/Adviseur. Shiny en Taresh zijn de Bèta’s, Houndoom is de Trainer en Lunaria is degene die ons territorium in de gaten houdt. De rest staat gelijk aan jou qua rang; als lid,” zei Akira. Ze haalde even diep adem. “Nog iets op te merken?” besloot ze toen kalm te vragen.

“Hmmn.” De Umbreon zuchtte. “Het kan best dat je er uit gegooid bent omdat je je niet gemeld had bij een training, maar dan is het hoogstwaarschijnlijk geweest omdat je je daarvoor ook al niet vaak hebt laten zien." Luxor hield zijn kop scheef. Hij was wèl in het gebied aanwezig geweest, maar nu hij erover nadacht was hij nooit in de groepsgrot geweest. “Er nadert een oorlog, dus.. Als je nu mee wil doen, zul je veel moeten trainen. Bij elke training die er is zal je aanwezig moeten zijn. Het is hard werken. Maar, als je dat er voor over hebt, mag je er bij.” Luxor knikte begrijpend. “De rangen zijn veranderd. Ik ben de leider, Rowan is de Onderleider/Adviseur. Shiny en Taresh zijn de Bèta’s, Houndoom is de Trainer en Lunaria is degene die ons territorium in de gaten houdt. De rest staat gelijk aan jou qua rang; als lid,” ging ze verder. “Nog iets op te merken?” besloot ze toen kalm te vragen. Luxor zei niks, als teken dat hij niks had toe te voegen. Hij sloot even zijn ogen, maar deed ze bijna gelijk daarna open. De woorden ''thanks for the second chance'' kwamen in hem op, maar hij sprak het niet uit. Hij was allang blij dat hij er toch nog bij mocht.

Haar rode blik richtte Akira op de grond. Haar donkere staart ging zacht heen en weer. Ze wachtte, maar er kwam geen woord uit de mond van Luxor. Na nog heel even gewacht te hebben, kwam ze tot de conclusie dat hij niet van plan was iets te zeggen. Wat moest zij nog zeggen? Welkom tot de groep, was zo voorspelbaar. Ze richtte haar blik even op Luxor en haalde diep adem. Vorige keer was hij de groep dus uitgegooid in verband met zijn inactiviteit. Misschien zou ze daar iets over moeten zeggen. Of, misschien.. Ze richtte haar blik opnieuw op de grond. “Welkom tot de Guerra, ook al is het dus al je tweede keer,” zei ze. Opnieuw liet ze haar blik langzaam richting de Luxio glijden. Nu zou ze wel eens iets zeggen over zijn vorige inactiviteit, als een soort waarschuwing. “Je was er de vorige uit gegooid in verband met je inactiviteit. Zorg dat het je niet nog een keer gebeurt, want drie kansen krijgen is zeldzaam,” zei ze kalm. Ze haalde diep adem. “Zorg dat je de leden een beetje leert kennen, maar zorg dat je geen problemen veroorzaakt, want dat kunnen we niet hebben. Ik hoop enkel en alleen op een beetje samenwerking tijdens de oorlog,” zei ze toen rustig. Ze richtte haar blik omhoog en haalde diep adem. “Je mag je weer in het Guerra Gebied vertonen. Zorg dat je dat ook doet. Zorg dat je niet te vaak te laat bent bij Activiteiten en laat je gezicht eens zien in de grot,” zei ze toen. Ze keek even naar de grond. Zou ze nog meer moeten zeggen, of was dit het wel ongeveer? Ze rechtte haar rug een beetje en keek omhoog. Ze was zijn leider. Ze hoefde niet te twijfelen over wat ze zei. Hij kon er toch niks van zeggen. “Train voor de oorlog. Roep desnoods onze trainster, Houndoom, of mij erbij als je hulp nodig hebt voor een goede training. Ik wil niet dat je te zwak bent en nutteloos bent tijdens de oorlog, of zelfs sterft,” zei ze toen. Dit klonk gemeen, maar.. Ze wilde niet dat háár leden stierven. Het was haar verantwoordelijkheid. Of, dat gevoel had ze tenminste. “Ik denk dat dat het wel was. Ik zie je snel weer, neem ik aan,” zei ze kalm. Ze wachtte heel even, maar draaide zich toen weer om, om eindelijk te kunnen gaan jagen. Ze had honger.