Niets leek de haast eeuwige stilte te kunnen verbreken. Er gleden wat druppels van stalactieten op de grond, maar veel meer dan dat weerklonk er niet in de diepe, duistere grotten van de Groudon Canyon. Danger keek omhoog. Hij stond half in zo’n grot die akelig stil leek. De duisternis die de holtes – want in feite waren grotten enkel holtes in de muur – opvulden, trachtte zich verder te verspreiden. Lenig sprong de Houndoom op een nabije rots. Deze wiebelde kort heen en weer, maar met behulp van Danger vond de rots zijn evenwicht weer. Zijn blauwe ogen schoten van links naar rechts en weer terug. Zijn staart maakte een draaibeweging. Het was bijna duidelijk dat Danger iets zocht, maar wat? Was het een evolutiesteen? Nee, daar had hij niks mee. Hij kon immers niet verder evolueren. Een berry dan? Berries groeiden hier niet. Wat was het dan? Even lenig als hij erop ging sprong hij ook weer van de rots af. Hij snoof even, waarna hij kalm een paar passen zette. Hij keek om, richting de grotten. Hij sprong behendig een van de grotten in (die ook heel donker was), waarna hij rustig begon te lopen. Eenmaal de grot ingelopen weerklonken er vreemde stemmen, die niet van Danger kwamen. Ze kwamen hem griezelig bekend voor, maar hij kon ze niet plaatsen. “Kleintje!” dreigde een stem. Danger schrok op, zijn lichaam stijf makend. Een grijze gedaante verschool zich in de schaduw. Danger’s ogen kon hij echter niet ontkomen. Omdat hij een duister deel in zich had kon hij ook in het donker zien. Misschien niet perfect, maar wel genoeg om te weten dat de bedreigende stem van een Rhyhorn kwam. Deze bromde kort, zijn poot als een Tauros tegen de grond schrapend. De Rhyhorn zette zich schrap. Hij was klaar, klaar om Danger tegen de muur aan te rammen en hem zo zó bang te maken, dat hij niet terug zou komen. “Weg jij! Dit is Guerra-terrein.” Danger staarde de Rhyhorn droogjes aan. Waar had hij het over? Wat was de Guerra? Was dat niet de Lustro? Wat zou de Lustro dan hier moeten doen? “Nee? Tenminste, niet zolang je me geen goede reden vertelt.” De Rhyhorn rende na het horen van deze kalme woorden kwaad op Danger af. Vlug sprong deze weg, wat een schaafwondje op zijn schouder veroorzaakte. De Rhyhorn kon niet afremmen en rende dus de afgrond in. Dat bewees weer hoe slim de Rhyhorn kon zijn. Danger gromde onheilspellend. Hij staarde met witgloeiende ogen de Rhyhorn na. Zijn ogen zagen er voor de rest normaal uit, enkel dat zijn ogen licht gaven. Zo zou een voorbijgaande Pokémon het kunnen noemen. Grommend vulde Danger de lege stilte die de grot eerst had gevuld. Zijn staart gloeide eerst wit, net zo wit als zijn ogen, waarna hij in staal veranderde. Om zich af te reageren deed Danger een Iron Tail op een steen, maar dat was nog lang niet genoeg om zijn woede die hij nu had onder controle te krijgen. Hij zakte door zijn voorpoten toen hij een schaduw opmerkte. Deze was duidelijk niet van de grot, maar omdat de schaduw zich vermengde met de schaduw van de grot, was het moeilijk voor Danger om erachter te komen wie of wat het was. Hij sloop achteruit, de duisternis in. Hij besefte alleen niet dat zijn ogen hem dan zouden verraden. Maar dat was ook niet erg, Danger kon zichzelf verdedigen als het moest. Als het moest, want misschien zou de Pokémon weggaan, al verwachtte hij dat niet. De schaduw bleef stil staan. Ongeduldig begon Danger te grommen, zachtjes, maar toch. Zijn tanden ontblootte hij hierbij, zodat deze – samen met zijn ogen – het enige waren waaraan je kon merken dat de grot niet leeg was.

(Ach, waarom ook niet? XD)

Cyla sleepte haar lichaam voort met haar achterpoten en haar stevige stuk bot. En haar bot was dan ook haar op één belangrijkste lichaam stuk. Zonder dat kon ze haar enkel met haar kop verdedigen. Maar toen ze een zacht gegrom hoorde greep ze niet naar haar bot, welnee dat was ook niet erg nodig. Ze opende haar bruine ogen die gesloten waren. Ze voelde de warme zon op haar rug schijnen en genoot ervan. Maar ze trok haar kop terug bij het ruiken van een warme adem. De adem van een vuur Pokémon. Dat zachte gegrom en die warme adem samen betekende enkel dat er gevaar dreigde. Cyla wist dat er daar iemand was maar besloot toch maar wat erover te zeggen. "Waag het niet om mij uit het niets aan te vallen!ik ben ook een roofdier net als jij."sprak ze dreigend met een strenge naklank. Vervolgens trok ze haar bot kort van de grond en legde hem toen met een harde klap neer. Enkel om de roofdier te laten zien dat ze wel tegen een stootje kon. Ze stapte wat naar achteren totdat ze in de volle zon kwam, enkel om haar zelf te kunnen tonen. De zon scheen nog feller dan net waardoor het zand onder haar poten heet begonnen aan te voelen. Maar zij was immers een grond soort en die voelden er weinig van evenals vuur soorten. Dus de andere Pokémon die zich in de grot bevond zou ook niks van het zand voelen , maar velen konden ook een vuur aanval. Dus bleef ze gered staan en greep ze haar bot met 2 poten. Ze zette hem recht naar voren en horizontaal. Voor het geval de Pokemon haar zou aanvallen. Ze was niet bang voor een eventuele wond, want Marowaks waren hard. Hard van karakter en hard van lichaam.
[Voila ]

De twee gloeiende ogen keken recht naar de Marowak die zich vertoonde. Kort daarna klonk er een stem, waarschijnlijk ook van de Marowak. "Waag het niet om mij uit het niets aan te vallen! Ik ben ook een roofdier net als jij!" Danger had moeite om een lach te onderdrukken. Een zacht gelach kam bij hem vandaan. Met een simpele sprong kwam hij voor de Marowak te staan. Zijn ogen waren op die van de Marowak gericht. “Roofdier zijn heeft daar helemaal niks mee te maken. Ik was niet van plan je aan te vallen,” siste Danger. Hij verlaagde zijn lichaam tot hij op ooghoogte met de Marowak was, een zachte grom met moeite onderdrukkend. Zijn staart sloeg een steentje weg, de afgrond in. “Nóg niet, tenminste.” Nu gromde Danger wel. Hij ging weer rechtop staan, de Marowak bestuderend. Hij kon niet aflezen of ze aan de goede kant stond, of juist aan de slechte. Dat was het irritante aan Marowak, maar ook aan Cubone. Ze hadden hun gezicht, wat waarschijnlijk zó lelijk was dat ze hem niet durfden te tonen, bedekt met een vreemde schedel. Dat was het nutteloze aan deze Pokémon. De Marowak zette haar bot in een gevechtshouding. Lachend duwde Danger het bot naar beneden. “Dat is nergens voor nodig. Als jij mij niet aanvalt, zie ik ook geen reden om jou aan te vallen. Tenzij je aan de goede kant staat natuurlijk,” klonk zijn stem verbazend kalm. Een Pidgey vloog over. Hmm. Vlug laadde Danger een Shadow Ball, die hij op de Pidgey afvuurde. Deze werd de lucht in geschoten. Van schrik viel de Pidgey flauw. Hij belandde bewegingsloos op de grond. Danger kon ruiken dat de Pokémon nog leefde. Hij zette zijn kaken om de nek van de Pidgey, waarna hij flink doordrukte. Dit zorgde ervoor dat de Pidgey stikte, en dus stierf. Danger snoof droogjes. Hij staarde kort de Marowak aan. Hij was niet geïnteresseerd naar wat ze zou zeggen, maar verwachtte wel een reactie. Misschien vond ze het zielig? Maar ze was zelf een roofdier. Dat zou dan onlogisch zijn. Aan de andere kant bewees dat dat de Marowak goed was, want een duister iemand vond een lijk niet zielig. Wel dan?

Een zachte lach was hoorbaar vanuit de grot. Wantrouwend greep Cyla haar bot steviger vast. Ze snoof zacht en zag hoe hij met 1 enkele sprong voor haar terecht kwam. Daar schrok ze niet van en bleef stil, met haar bot wijzend naar de Houndoom. Gelijk viel haar iets raars op bij de Houndoom. De Houndoom had vreemd genoeg juist blauwe ogen. Misschien was het genetisch of was hij in een bepaalde status beland zoals Paralyzed of Confused. 'Roofdier zijn heeft daar helemaal niks mee te maken. Ik was niet van plan je aan te vallen,'sprak de Houndoom verassend kalm. Gelijk trok ze haar bot terug en rustte die met een zachte klap op de grond. Cyla had zeker veel wantrouwen bij andere Pokémons die ze nauwelijks kende. Een korte zucht verliet haar bot omgeven bek. 'Nóg niet, tenminste.'sprak hij. Net voordat hij dat zei, zag ze in haar ooghoeken een steen in de afgrond verdwijnen. " Bluffen"dacht ze gelijk waarna ze haar kaken op elkaar sloot. De Houndoom duwde vervolgens haar bot naar beneden. Cyla staarde kort naar haar bot en keek toen de Houndoom weer aan. 'Dat is nergens voor nodig. Als jij mij niet aanvalt, zie ik ook geen reden om jou aan te vallen. Tenzij je aan de goede kant staat natuurlijk,'sprak hij kalm. "Is hij dan een Pokémon aan de slechte kant?Ach ja..."dacht ze waarna ze haar bot aan haar andere poot doorgaf.

Cyla keek droog naar hem hoe hij een Pidgey tot sterven had gebracht. Ze wou net iets zeggen maar besloot stil te zijn totdat hij uitgepraat zou zijn. Maar er volgde niets waarna ze haar bek open trok. "Ten eerste..."begon ze zacht.".....Je moet niet een Pidgey aanvallen die té onschuldig is. Neem liever een Yanmega of een Stantler, maar een Stantler is wel een uitdaging. Ze bevatten tenminste meer vlees en aan een Pidgey heb je er niet veel aan. Dus jaag op Pokémons die ongeveer op jouw niveau zitten zodat je ook sterker wordt en een volle maag krijgt.". Ze rustte haar staart op de grond en sloot hierbij haar ogen. "Er bestaan geen 'goede'en 'slechte'Pokémons!Ze worden zo genoemd , omdat ze een ander manier van leven hebben. De zogenoemde'goede' willen vrede en een kalm leven. De 'slechte' willen onheil in de wereld en houden van het doden van andere Pokémons, waarin jij hoort. Maar val Pokémons aan die jouw aanvallen of in je territorium komen......Ook als je op jacht ben , maar daar buiten niet"sprak Cyla. Vervolgens opende ze haar ogen weer en glimlachte vaag. "Ik hoor bij de Pokémons die wel houd van het zien lijden van Pokémons, waarna ik ze opeet en vervolgens wapens van hun botten maak om nieuwe slachtoffers te maken. Oftewel ik hoor bij de 'slechte' Pokémons"sprak ze met nog steeds haar glimlach op haar gezicht. Ze had waarschijnlijk wat wijsheid bij de Houndoom gebracht, want ze zou het niet nogmaals willen herhalen.

"Ten eerste," klonk het op een zachte toon. In een snel tempo schoot Danger’s blik naar de Marowak. Wat nou weer? “Je moet niet een Pidgey aanvallen die té onschuldig is. Neem liever een Yanmega of een Stantler, maar een Stantler is wel een uitdaging. Ze bevatten tenminste meer vlees en aan een Pidgey heb je er niet veel aan. Dus jaag op Pokémons die ongeveer op jouw niveau zitten zodat je ook sterker wordt en een volle maag krijgt," ging de Marowak verder. Danger staarde haar aan met ogen die nogal geïrriteerd leken. “Ten eerste,” aapte hij haar droogjes na, “ik beslis zélf wel wat ik eet, ja? Misschien wou ik wel een Pidgey eten. En wie zegt dat ik hem überhaupt wou eten?” Hij gromde zachtjes. Het gedrup van een stalactiet in de grot was nog steeds duidelijk te horen. Dit werkte Danger op zijn zenuwen, maar hij zweeg. Een zacht geluidje ontging Danger’s onzichtbare oren niet. Hij wierp vlug een blik op de Marowak, maar deze had haar ogen gesloten. Ze had wel veel vertrouwen in hem, anders zou ze haar ogen niet hebben gesloten. "Er bestaan geen 'goede' en 'slechte' Pokémons! Ze worden zo genoemd, omdat ze een andere manier van leven hebben. De zogenoemde 'goede' willen vrede en een kalm leven. De 'slechte' willen onheil in de wereld en houden van het doden van andere Pokémons, waarin jij hoort. Maar val Pokémons aan die jouw aanvallen of in je territorium komen. Ook als je op jacht bent, maar daarbuiten niet," klonk de stem van de Marowak, waarna ze haar ogen weer opende. Danger rolde met zijn ogen. “Ik weet best dat dat zo is! Goed en slecht zijn verzamelnamen, en daarom gebruik ik ze op die manier!” gromde hij naar de Marowak. Intussen landde een Pidgey op een uitstekende wortel, alarmerend fluitend. De Houndoom negeerde de Pidgey. “Ik beslis, zoals ik al had gezegd, wat ik dood. Daar hoeft een Marowak mij niets over te vertellen.” De Marowak begon te spreken. "Ik hoor bij de Pokémons die wel houden van het zien lijden van Pokémons, waarna ik ze opeet en vervolgens wapens van hun botten maak om nieuwe slachtoffers te maken. Oftewel ik hoor bij de 'slechte' Pokémons," sprak ze met een glimlachje. Danger staarde haar enkel aan. “Juist ja. Ik behoor op het moment tot dezelfde groep als jou.” Na deze woorden haalde Danger zijn poten van de dode Pidgey af. Hij keek naast zich, naar de tak waar de Pidgey op zat. Deze was leeg. Hmm. Danger keek naar boven. De Pidgey stond op het punt om een aanval te doen. Hij schoot naar beneden, op Danger af. Deze reageerde met een Flamethrower. Voordat de Pidgey kon vluchten deed Danger nog snel een Iron Tail, die de Pokémon tegen de muur aan sloeg. Danger rilde toen hij een trilling voelde. Als ze buiten de grot bleven staan, dan zouden ze verpletterd worden door een van de rotsen die nu naar beneden vielen. Aan de andere kant liepen ze kans om te worden ingesloten. Ach ja. Vlug sprong Danger de grot in, waarna hij omkeek. Zou de Marowak hetzelfde doen?

De Houndoom maakte veel bezwaren op haar gepraat. Maar uiteindelijk bleek dat hij ook bij dezelfde groep als zij hoorde. Maar al was ze slecht, ze was een ander soort van slecht. Ze was de basis van slecht 'zijn' maar met nog wat rare trekjes. Ze snoof nogmaals, maar van interesse. De Houndoom had met een combinatie aanval een Pidgey verslagen. Door eerst een Flamethrower te doen waardoor de Pidgey de gevolgde Iron Tail niet kon zien. De Pidgey knalde tegen de muur aan maar iets maakte de Houndoom licht angstig, waarna hij terug naar de grot ging.
Cyla wist al wat er aan de hand was. Een grote rotsblok boven haar stond op het punt recht op haar te vallen. Droog bleef ze er naar kijken met haar rode ogen. Ze wachtte en wachtte totdat de rotsblok eindelijk los kwam en op haar af k,wam. Als grond soort was ze in dit terrein in haar voordeel. Dus tegen een Rotsblok kon ze gemakkelijk hebben. De rotsblok had haar bijna geraakt totdat haar linkervoorpoot begon te gloeien. Steeds feller en feller kleurde het, waarna ze haar Focus Punch deed. Ze zette haar af van de grond met haar staart en raakte met haar Focus Punch de rotsblok. De rotsblok brak eerst in 2 grote stukken en vervolgens in 4 stukken, 8 stukken enzovoort totdat er enkele kleine steentjes over waren met een doorsnee van 1 centimeter. Zelf bleef Cyla voor kort in de lucht hangen waarna ze weer met een zachte 'plof' weer op de grond terecht kwam. "Je hoeft niet altijd te vluchten"sprak ze met half gesloten ogen. Ze keek naar de klif en zag de meeste kleine steentjes heel vlug naar beneden gaan totdat ze de grond raakte. Vervolgens draaide ze haar lichaam om met 1 enkele beweging en keek ze naar de grot waar de Houndoom zat. Had hij er iets van gesnapt wat ze had verteld en had gedaan.

(Het lijkt alsof Cyla een soort lerares is xD)

De Marowak was naïef genoeg om een rotsblok kapot te maken. Gewéldig. Die rotsblok was namelijk niet de enige. Ze zou zeker onder een van die rotsen belanden, zou ze daar blijven staan. Ze vertelde iets, maar Danger negeerde haar. Voorzichtig kroop hij naar buiten. De rotsen bleven maar vallen. Er leek geen eind aan te komen. Vreemd, Danger dacht dat er niet zo veel rotsen waren in deze omgeving. Of toch wel? Hij keek vaagjes omhoog. Hier zou hij de zon moeten zien, maar hij zag deze niet. Pas later, veel later, besefte hij dat hij recht onder een vallende rotsblok stond. Zijn staart gloeide wit, en veranderde vervolgens in staal. Hij slingerde een keer met zijn staart, waarna hij met een schroefbeweging de rotsblok doorboorde. Hij landde op twee achterpoten, maar door het feit dat hij uit balans raakte ging hij weer snel op vier poten staan. Hij wendde zich naar de Marowak. Ook al kende hij haar niet, hij was bezorgd om haar. En dat was vreemd, want dat had hij nooit als hij in zijn bekende trance zat. Op het moment zat hij er half in. Hij kon zichzelf dwingen om te stoppen, maar dat deed hij niet. Hij zag iets in de Marowak. “Je weet dat er allemaal rotsen naar beneden vallen, en dat de kans dus behoorlijk groot is dat je wordt geraakt?” vroeg hij dommetjes, maar het was wel serieus bedoeld. Zij bleef staan, hij bleef staan. Ze kon hetzelfde aan hem vragen, maar daar had hij een excuus voor. Een vreemd voorgevoel waarschuwde hem dat er iets zou gebeuren. Opeens zakte hij door zijn poten door een heftige druk. De druk bleef op hem liggen, zelfs toen hij lag. Zijn kop tikte hard tegen de stenen grond. Vanaf dat moment werd alles zwart.
Het bleek een rotsblok te zijn die bovenop de Houndoom was gevallen. Hij had het zelf niet doorgehad, maar misschien de Marowak wel. Het was ironisch dat hij haar probeerde te ‘beschermen’, maar dat hij zelf geraakt werd. Danger kreeg nauwelijks lucht, en zonder lucht kon hij stikken. Al was hij compleet weg van de wereld (en dus kon hij even niet denken en hopen), hij hoopte dat de steen van zijn lichaam af ging. Uit zichzelf op door iemand anders boeide hem even niet. De kleine steentjes bleven nog altijd op hem en zijn vriend – de grote rots – vallen.

(Ik was compleet inspiratieloos.)

De enkele rotsen die op haar af kwam stopte Cyla simpel weg met haar Sandstorm en bracht ze weg van de plek, de ravijn in. Terwijl ze dit deed zag ze via haar ooghoeken dat de Houndoom zich beschermde door steeds een Iron Tail te doen. 'Je weet dat er allemaal rotsen naar beneden vallen, en dat de kans dus behoorlijk groot is dat je wordt geraakt?'sprak de Houndoom ineens. Cyla merkte gelijk al dat hij bezorgd om haar was. Ze glimlachtte kort en sprak"Ik red me wel hoor". Dat zei ze verrassend vriendelijk wat zelfs haar raar in de oren klonk. Een rots had haar bijna geraakt maar stopte die met een Iron Tail, maar helaas deed ze het te traag en werd ze geraakt door de over blijfselen. Opeens hoorde Cyla een harde knal waarna ze instinctief haar omdraaide. De Houndoom lag bewusteloos onder een zeer zware en grote rotsblok. Haar ogen sperden open waarna ze naar hem toe rende via haar Quick Attack. Toen ze bij hem was zette ze haar linkervoorpoot op de rotsblok en concentreerde ze zich. Haar poot gloeide fel wit waarna ze haar Rock Smash deed. Maar vlug erna deed ze een Sandstorm om de kleinere deeltjes op te vangen en weg te sturen. Haar Sandstorm raasde weg met de keien totdat het in de ravijn was gekomen. Bezorgd boog ze voorover en wreef ze haar poot voorzichtig over de voorhoofd van de Houndoom. Ze zakte vervolgens door haar kniëen. Ze was bezorgd om de Pokémon. Een grond aanval was zeer effectief voor een vuur soort als de Houndoom. Al waren die rotsblokken geen echte aanval dat een Pokémon had gedaan, alsnog had het een grote schade bij de Houndoom gericht.

Toen de steen door een Rock Smash brak verdween de enorme druk die eerst op Danger rustte. Hoewel hij dit niet meemaakte, was hij de Marowak behoorlijk dankbaar. De kleine deeltjes die eerst een grote rots hadden gevormd, werden door een Sandstorm de achtergrond in geblazen. Het leek even alsof Danger bewoog, maar dit was een beweging die door de Marowak gemaakt was. Zij wreef immers over een niet-bewegend lichaam, dat niet dood was, maar enkel bewusteloos. Een Pidgey landde op een andere uitstekende wortel. Hij staarde droogjes naar de Marowak. “Dat zou ik niet doen,” kraste de Pidgey, “straks valt hij jou nog aan. Het is allemaal gespeeld,” ging hij verder. Het leek alsof de Pidgey niet doorhad dat Danger geraakt was door een steen, en dus ook écht bewusteloos was. “Zometeen ontwaakt hij met felrode ogen en valt hij jou aan,” kraste de Pidgey weer, maar dit keer half op fluistertoon. Hij was bezorgd over de Marowak. Straks zou die domme Houndoom haar nog aanvallen. En dat mocht niet gebeuren, want er mocht niet nóg een slachtoffer komen. De stenen stopten na een tijdje met vallen. De grote ‘steenlawine’ was voorbij. Maar er hoefde nog maar één aanval tegen de muur te komen en er zou nóg een steenlawine komen. Dé reden waarom de Pidgey tegen de muur aan stond. Als de Marowak of de Houndoom hem zou aanvallen, dan zou hij simpelweg omhoog kunnen vliegen. De aanval zou dan tegen de muur aan komen, en dus zouden de stenen rollen. Ze zouden zichzelf dan indirect aanvallen. En dat allemaal omdat de Pidgey hun wou beschermen! Tenminste, de Marowak. De Houndoom mocht daar zo lang blijven liggen als hij maar wou. De Pidgey kraste wat. Hij stak zijn snavel kort tussen zijn verendek, zodat hij deze rustig kon schoonmaken. Intussen kwam er geen enkele beweging uit de richting van Danger. Het leek haast alsof zijn leven uit hem was gehaald, maar hij ademde nog. Dode Pokémon konden niet ademhalen, misschien dat ze dat in een verbeelding of een droom dat wel konden, maar in werkelijkheid niet. Als wel, dan was dat nieuw, zeker voor Danger.

(Makkelijk. Je personage is bewusteloos, en toch moet je een post proberen te maken XD)

'Dat zou ik niet doen,'klonk er achter Cyla. Ze draaide haar kop naar de Pokémon toe die dat had gezegd. Het bleek een Pidgey te zijn. "Wat is er nou vandaag met die Pidgeys!"dacht ze geïrriteerd. Ze snoof en keek de Pokémon aan met haar bloed rode ogen. 'straks valt hij jou nog aan. Het is allemaal gespeeld,'sprak de Pidgey wer verder. "Dus als je een harde steen op je lichaam krijgt kan je alsnog doen alsof je geen pijn hebt. Dat kunnen enkel Geest Pokémons"antwoordde Cyla bitter. Haar sarcastische gedrag kwam wat naar boven sinds ze de Pidgey had gezien. 'Zometeen ontwaakt hij met felrode ogen en valt hij jou aan,'sprak de Pidgey, maar wel wat zachter. "Hij heeft blauwe ogen."sprak ze als tegenspraak. De Pidgey kraste maar wat zonder te beseffen wat er nou aan de hand was. Ze was verrast door de kalmte die de Pidgey had, zeker toen die zichzelf begon schoon te maken. Dat was dé druppel voor Cyla. Die de hele tijd rustig probeerde te blijven en beheersend. Maar ze zag ook dat de Pidgey éxpres bij de muur ging staan. Terwijl er wat verder naar boven grote keien zaten. Strategisch had Cyla lang naar de muur gekeken en probeerde de blik van de Pidgey te ontwijken. Pidgey's waren in het nadeel bij elektrische aanvallen, maar of Cyla als Marowak een elektrische aanval beheerste wist ze eigenlijk niet. Ze sloot har ogen en begon na te denken. Ze kon enkel een ThunderPunch maar als ze die miste was ze er geweest evenals de Houndoom. Maar een ander idee, zonder aanvallen erin schoot haar te binnen.

Cyla liep met haar ogen inmiddels geopend naar de Pidgey toe. "Is hij echt gevaarlijk?"vroeg ze nep-angstig. 'Ja, Houndoom's hebben mijn familie opgegeten'sprak de Pidgey die vervolgens wees naar de lijk van een Pidgey. Juist die Pidgey die de Houndoom had vermoord. "Maar wil je dan geen wraak nemen?"vroeg ze met een opgeheven wenkbrauw, die niet te zien was door haar schedel. 'Ja?..Ja!'begon de Pidgey eerst angstig dat vervolgens heldhaftig klonk. "Dan weet ik iets"begon Cyla. De Pidgey bleef luisteren. Hij verplaatste zich en stond op een afstand van de muur af. "Dan moet je.."begon Cyla grijnzend. Waarna ze deed alsof ze iets in haar poot had. De Pidgey boog voorover om te zien wat dat kon zijn. Vlug erna had Cyla de nek met haar poot gegrepen en door elkaar geschud. 'We...werkten toch...samen?'stamelde de Pidgey moeilijk voort. "Ja...zodat ik kan eten"had Cyla nog gesproken waarna ze haar greep sterker had gemaakt, waardoor de Pudgey stierf. Kort erna was de Pidgey verdwenen...in de buik van Marowak. Ze likte de bloed nog van haar poten af waarna ze terug naar de Houndoom liep. "Ik had..tja..honger"sprak ze bescheiden. Ze hoestte kort erna een veertje op van de Pidgey. Met een bescheiden glimlach keek ze naar de Houndoom alsof hij alles had gehoord en gezien.

Een hele tijd ging voorbij, maar nog steeds geen beweging van Danger. Zelfs zijn oogleden waren niet opgetild, al was het maar lichtjes. Het werd iets kouder buiten, maar Danger zou daar geen problemen mee hebben. Misschien wel als het heel erg vroor, maar dat gebeurde nu niet. Een schrapend geluid kwam onder de poot van Danger vandaan. Kort daarna opende hij zijn ogen. De opgegeten Pidgey sprak ergens wel de waarheid. Zijn normaal blauwe ogen waren nu felrood. Ze leken naar die van de Marowak te staren, maar door het gebrek aan een pupil en iris kon je niet zien waar de Houndoom naar keek. Hij staarde een tijdje, waarna hij met zijn ogen knipperde. Al het rode leek verdwenen, zijn normale blauwe ogen waren weer zichtbaar, maar ze gloeiden nog wel. Al was dat niet veel anders dan daarvoor. Hij staarde duidelijk naar de Marowak. Zijn ogen stonden niet blij, maar ze drukten ook geen boosheid uit. Hij rilde kort. Hij herinnerde zich nauwelijks wat er allemaal gebeurd was. Hij vond het dan ook zeer vreemd dat er een lijk van een Pidgey nabij hem lag. Verontrust keek hij naar het lijk, waarna hij naar de Marowak staarde. “Wie..?” begon hij zwakjes. Hij schraapte zijn keel. “Waar zijn we eigenlijk?” vroeg hij aan de Marowak. Hij was vergeten waar hij was, en wie de Marowak was. Over dat laatste had hij hiervoor geen informatie gekregen, maar gezien het feit dat hij hier sinds dat hij een Houndour was woonde moest hij toch echt wel de gebieden uit zijn hoofd kennen. Op zijn minst de namen. Hij trok zijn voorpoten naar zijn lijf toe, zodat hij in een betere houding op zijn buik kon liggen. Het was best vreemd dat hij op deze manier reageerde, terwijl hij half in trance was en dat hij zich dus eigenlijk vijandig tegenover de Marowak moest stellen. Hij bewoog kort met zijn staart, wat een slepend en krassend geluid veroorzaakte. Verbazend kalm keek hij weer naar de Marowak. Of hij had het niet verstaan, of zij had niks gezegd, maar hij had nog steeds geen antwoord op zijn vraag gehoord. Of beter gezegd, één vraag en een éénderde vraag. Hij vroeg zich af wat hij hier deed. Zou hij dan hier voor de lol zijn? Vast niet. Maar wat was dan wel de reden achter het feit dat hij zich hier bevond, samen met een Marowak die hij niet herkende. Dat was fijn, écht fijn. Nou maar hopen dat de Marowak aardig was, anders was het mogelijk dat hij hetzelfde lot onderging als de Pidgey naast hem. Ondertussen verdween de gloed in zijn ogen, maar Danger reageerde nog steeds hetzelfde. Althans, dat zou hij wel doen, maar waarschijnlijk zouden ze dat op dit moment nog niet door hebben. Als wel, dan waren ze helderziend en dat waren alleen bepaalde Pokémon. Zeker geen Houndoom en een Marowak, dan zouden ze de eerste in hun soort zijn. En een vloek was al erg genoeg in het geval van Danger.

(Grom)

'Wie..?'kwam uit de bek van de Houndoom vandaan. Vol verbazing en opluchting keek Cyla hem aan. 'Waar zijn we eigenlijk?'ging hij verward verder. Haar pupillen werden groot. De Houndoom was zijn geheugen verloren, maar niet helemaal anders zou hij ander reageren. "Ik ben Cyla en we zijn in de Groudon's Canyon. Jij had net 2 Pidgey's gedood en allemaal rotsen kwam op ons af. Waarna wij de rotsen braken en er één op jouw kop kwam."legde ze geduldig uit terwijl ze haar bot losser vast hield. Maar er was iets vreemds aan de Houndoom. Zijn ogen gloeiden en stopte toen weer. Vreemd keek ze naar zijn ogen en legde ze haar linkervoorpoot bij de zijkant van haar kop. Om een uitdrukking te geven dat ze het raar vond. Ze sloot haar ogen en boog door haar achterpoten, inmiddels had ze ook haar linkervoorpoot weer bij haar zij. "We hadden ook wat gekletst over het goede en het slechte."zei ze nog rustiger dan eerst. "Maar heb je nog wat wonden gekregen?"vroeg ze verder. Ze was ineens van hard naar zacht en zorgzaam geworden alsof ze de Houndoom waarvan ze niet eens zijn naam wist, lang kende. Ze rustte 1 van haar voorpoten op de grond en schoof toen naar links en rechts om ernstige wonden te kunnen vinden.
{Nu denk ik dat Cyla toch meer een type is voor iets wat tussen slecht en neutraal zit xD}

De Marowak reageerde verbaasd toen Danger haar vroeg waar ze waren. Wat nou? Het was toch een serieuze vraag? "Ik ben Cyla en we zijn in de Groudon's Canyon. Jij had net 2 Pidgey's gedood en allemaal rotsen kwam op ons af, waarna wij de rotsen braken en er één op jouw kop kwam," sprak Cyla op een toon dat geduldig klonk. Mooi, ze was dus wel aardig. Geen kans dat hij zou worden aangevallen. Het feit dat Cyla dit misschien acteerde drong niet tot hem door. "We hadden ook wat gekletst over het goede en het slechte," ging Cyla rustig verder. Het leek alsof ze wat rustiger praatte. "Maar heb je nog wat wonden gekregen?" vroeg ze opeens. Met deze vraag snoerde ze de snuit van Danger, die net iets wou zeggen. Hij ademde uit met gesloten mond, waarna hij deze opende om de lucht te laten ontsnappen. Hij bekeek zijn lichaam. “Voor zover ik zie niet,” mompelde Danger. Heel even richtte hij zijn kop naar de grond. Hij had een snee op zijn kop, maar die was niet ernstig. Voor de rest had hij geen serieuze wonden. Natuurlijk wel wat, maar die waren even ernstig als de snee op zijn kop. Hij schudde zich uit. Hierbij trok hij een pijnlijk gezicht. “Au,” piepte hij zachtjes, waarna hij naar zijn rechterpoot keek. Deze voelde pijnlijk aan. Hopelijk was hij niet gebroken, hij had al vaak genoeg zijn poot gebroken. Hoe vaak kon hij zich niet meer herinneren, evenals het feit dat hij überhaupt poten had gebroken. Maar daar zou hij vast snel genoeg achter komen. “Alleen mijn poot doet pijn, maar ik hoop niet dat hij gebroken is.” Na deze woorden te hebben uitgesproken staarde hij Cyla aan. “Ik heet trouwens Danger,” legde hij rustig uit. “Ik hoop dat ik jou zal herkennen,” mompelde hij erachteraan. Dat was wel waar. Hij herkende haar niet, misschien dat daar een verklaring voor was, maar hij hoopte dat hij haar nu pas had ontmoet. Dat hij geen geheugenverlies ofzo had opgelopen. Dat was gewoon onmogelijk. Maar toch. Cyla zei dat ze elkaar eerder hadden ontmoet, nog voordat hij wakker was geworden. Zou hij dan toch geheugenverlies hebben? Het klonk best vreemd, maar er zat een kern van waarheid in. Al wou Danger het niet geloven. Hij twijfelde in ieder geval niet meer over zijn naam, dat was al een verbetering. Hij zou het verhaal van Cyla gewoon moeten aannemen in dat geval. “Als jouw verhaal waar is, Cyla, waar waren we dan met ons gesprek? Als we al een gesprek hadden,” vroeg Danger nieuwsgierig. Misschien kon hij doorgaan bij waar ze gestopt waren. Dan konden ze doen alsof er niks gebeurd was. Hij keek kort naar de muur naast hem. Daar zat een bloedveeg. Verbaasd keek hij ernaar. Hij besefte dat het van hem kon zijn geweest, maar het kon ook door iets anders zijn geweest. “Sinds wanneer zit die bloedveeg op de wand?” vroeg hij gedempt, maar toch verstaanbaar. Misschien waren ze aangevallen, dat na de aanval de bloedveeg op de muur zat. Het kon ook van een van de 2 Pidgeys zijn geweest waar Cyla het over had gehad. Bijna gefascineerd staarde hij naar de bloedveeg. Hij kreeg er haast honger van, al was dit niet zo’n moment wanneer je naar eten moest zoeken. Daar waren andere momenten wel goed voor. Maar ja, hij kon het in ieder geval wel vermelden. Dat had weinig zin, maar toch. “Ik krijg honger van die bloedveeg,” meldde hij dommetjes, waarna hij zijn blik naar Cyla wendde. Die chronologie was een beetje apart. Het leek haast alsof hij van plan was haar op te eten, maar hij was niet zo laag dat hij een vriendelijke Pokémon, die bereid was hem te helpen, zou bedanken door hem of haar van zijn/haar leven te beroven. Hij geloofde niet dat hij hiervoor ook zo was. Dan zou hij zich afvragen waarom Cyla hem wou helpen. Als hij zo’n brute Pokémon zou zijn, waarom zou iemand hem dan ook helpen? Het feit dat het gewoon onmogelijk was dat hij zo vals was, drong diep tot hem door. Hij veranderde zijn denkende blik in een aandacht tonende blik. Misschien zou Cyla nu iets zeggen. Als hij niet zou luisteren, zou dat niet aardig zijn. En tegen een aardige Pokémon wou hij aardig zijn.

De snee op de kop van Danger was niet zo erg dus werd Cyla kalmer. Hij was in orde. De Houndoom had zich ook als 'Danger' voorgesteld. Maar wat hij daarna zei, vond ze vreemd. "Ik hoop het ook. Maar je had ook geheugenverlies daarom herken je mij niet gelijk."antwoordde ze maar. Ze wist voor de rest geen antwoord te verzinnen en hield dus haar kaken stijf gesloten. 'Ik krijg honger van die bloedveeg,'sprak Danger na een lange moment van stilte, die Cyla gebruikte om te denken. "Dat was van een Pidgey en ik begrijp je honger."sprak ze zacht. Ze stond vervolgens op en keek toen kort om haar heen. Het was vreselijk stil, zelfs geen zuchtje wind. Ze snoof kort. Dat kon enkel een slecht teken zijn. Maar al vlug hoorde ze wat waarna ze haar om draaide. Een Shiny Gengar verscheen er die naar haar wees. Cyla hief haar niet zichtbare wenkbrauw op en hield haar poot op haar borst, enkel om te weten of de Pokémon haar bedoelde. De Shiny Gengar knikte voor zover hij kon en zweefde naar haar en Danger toe. De Pokémon bleef lang enkel naar hen kijken met een akelige blik. Cyla weer stond die blik maar toch voelde ze haar niet op haar gemak. Normaal gesproken zou ze haar bot weer horizontaal zetten als wat ze bij Danger had gedaan. Maar bij geest soorten zou haar bot recht door hem geen gaan. "Wat wil je?"vroeg Cyla met een lage grom. De Shiny Gengar bleef enkel grijnzen en richtte vervolgens een Schaduw Ball op Cyla. Ze zag de Schaduw Ball op haar afkomen waarna ze haar van de grond af zette met haar bot en in de lucht kwam. Ze zag nog net in haar ooghoeken de Schaduw Ball de rand van het ravijn raken. Vervolgens deed ze haar Sand Storm om te landen en door de Pokémon af te leiden. Maar de Shiny Gengar was weg toen ze haar aanval in zette. Verbijsterd staakte ze haar aanval en zag ze dat de Pokémon inmiddels naar Danger was gegaan. "Nee!"riep ze nog waarna de Shiny Gengar een Schaduw Ball op Danger afstuurde.
(Ik verzon die Shiny Gengar maar om meer inspiratie te krijgen )

"Ik hoop het ook. Maar je had ook geheugenverlies, daarom herken je mij niet gelijk," reageerde Cyla eerst. Danger keek naar Cyla, die zojuist bevestigd had dat hij geheugenverlies had. Hoe ver hij dat had kon hij hier niet uit opmaken, maar hij wist nog in ieder geval wel zijn eigen naam nog. Dat was al een opluchting, anders had Cyla hem moeten vertellen hoe hij heette. En omdat ze elkaar pas kenden was dat heel moeilijk voor haar, gokte Danger. Hij wou net naar de grond kijken, toen Cyla weer begon te spreken. "Dat was van een Pidgey en ik begrijp je honger," reageerde ze op zijn opmerking. Danger glimlachte zachtjes. Oke, dat was dus in orde. Hij staarde naar de wolken die voorbij dreven. Een van hen leek zeer donker, hopelijk zou daar geen regen uit komen. Hij hoorde wat geluiden, en richtte zich weer tot Cyla. Tot zijn verbazing zag hij een Shiny Gengar. Was dat niet Helos? Nee, Helos was een Haunter, geen Gengar. Al kon hij in de tussentijd natuurlijk geëvolueerd zijn, maar dat leek onwaarschijnlijk. Toch ontwikkelde Danger een haat voor de Shiny Gengar, al kende hij hem niet eens. De Shiny Gengar staarde hen enkel aan. Al snel begon Danger weer aan de mogelijkheid te denken dat dit Helos was. Hij snoof, de drang om op te staan en de Gengar aan te vallen kon hij nog maar net onderdrukken. De Shiny Gengar viel plots aan met een Shadow Ball, nadat Cyla iets had gevraagd. Danger wist niet wat, daar had hij zijn aandacht niet op gevestigd. Hij vroeg zich af of hij dat voor zijn geheugenverlies wel vaker deed of juist niet.

Ruw werd hij uit zijn gedachten geschud door het geluid van een Shadow Ball die tegen de grond schraapte. Hij hoorde dof wat geluiden, enigszins kon hij ze plaatsen. Hij keek opzij. De Shiny Gengar stond vlakbij hem, waarna hij zonder iets te zeggen een Shadow Ball afvuurde. Danger reageerde vlug met een tweede Shadow Ball. Deze zorgde ervoor dat de Shadow Balls tegen elkaar botsten en samen ontploften. Hierna stond Danger kwaad op. Hij trilde uit woede, de Gengar vijandig aankijkend. Hierna kwam er vuur rondom Danger’s lichaam. Hij draaide zijn lichaam naar die van de Gengar, die nu verbaasd keek. Al snel sprintte Danger naar de Gengar met een Nitro Charge, die de Gengar vreemd genoeg niet ontweek. Het kwam tegen de Pokémon aan, ondanks dat hij een Ghost-type was. De Shiny Gengar keek de Houndoom vijandig aan. Hij snoof een keer, waarna hij simpel opstond en de voorpoten van Danger vastgreep. Deze kneep pijnlijk zijn ogen dicht; een van zijn voorpoten deed pijn en was waarschijnlijk gekneusd. Het was dan niet vreemd dat het pijn deed als iemand aan een gekneusde poot begon te trekken.

Kort liet de Shiny Gengar hem los, waarna hij een Poison Jab deed. Meteen zakte Danger in elkaar. In plaats van een Shiny Gengar keek hij naar een vage schim. Hij voelde dat zijn lichaam warmer werd dan hij al was. Hij hijgde om de warmte kwijt te raken, maar hij kreeg het alleen maar warmer. Zijn ademhaling begon zachtjes te piepen. Grijnzend deed de Shiny Gengar een Venom Shock. Deze was sterker omdat Danger vergiftigd was. Deze zuchtte, waarna hij zijn kop neerlegde en zijn ogen sloot. Hij kon niet op zijn eigen poten staan, dan zou hij weer in elkaar zakken. Al snel keek de Shiny Gengar met een valse grijns naar Cyla. Zijn ogen kleurden paars. Hij deed een Confusion, zodat de Marowak verward zou worden. Dan kon hij haar aanvallen of ongezien wegkomen. Dat was zijn plan. Ja, dat zou hij doen. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Best een goed plan, waarom had hij die niet eerder bedacht? Nadenkend over waarom hij dat plan niet eerder had bedacht staakte hij per ongeluk zijn aanval. Danger kon hem niet aanvallen, maar Cyla misschien wel. Dat had de Houndoom niet helemaal meegekregen, omdat hij verzwakt was en zijn ogen wel had moeten sluiten.