Zhao wandelde op zijn gemak over het strand. De kleine paarse Pokémon had fantastische verhalen gehoord over de oceaan en was er speciaal heen gekomen om deze te bezichtigen. Hij had een paar Wingulls afgeluisterd en zo hoorde hij over de oneindige ‘zee’. Het was één van hun favoriete hangplekken en dat kon Zhao wel begrijpen nu hij het met zijn eigen ogen gezien had. Het was een eindeloze vlakte enkel en alleen gevuld met prachtig diepblauw water. Hij had erover na gedacht om naar de overkant te zwemmen van iets wat misschien wel een gigantische rivier was, maar was al snel van gedachten veranderd toen hij één poot in het water stak. Het water was kouder dan hij verwacht had. Bovendien was de kleine Sableye geen water Pokémon en hield hij dus helemaal niet van lange afstanden te zwemmen. Pootje baden of rustig op zijn rug drijven was een ander verhaal, maar daar was het nu het seizoen niet voor.

Toch voelde Zhao zich hier op zijn gemak. Het grote, maar lege, strand zorgde ervoor dat hij eventjes al zijn zorgen vergat. Al zijn problemen had hij even opzij geschoven om te genieten van dit landschap. Zijn tenen wroetten kalm door het zand bij elke stap die hij maakte. Het gaf hem een tijdloos gevoel, ook al had hij hier al flink wat uren versleten.

Even dacht hij iets te zien in de verte. Iets dat leek op een Pokémon. Zhao tuurde voor zich uit en dacht een klein geel stipje te zien, maar door de afstand was het moeilijk om de kleur te onderscheiden van het zand. Nieuwsgierig versnelde hij zijn tempo een beetje.

Na stevig doorgelopen te hebben zag hij op enkele tientallen meters van hem vandaan een kleine gele Pokémon. Zhao had niet de grootste Pokémon kennis, maar hij wist wel dat dit een Pikachu was. Misschien kon hij nu wel zijn eerste vriend maken. “Hey, Pikachu!” riep hij enthousiast met een grijns van oor tot oor.

Toen hij eenmaal dichtbij genoeg was begon de paarse Pokémon maar met zich voor te stellen. “Ik ben Zhao,” zei hij met uitgestoken hand, “een Sableye,” voegde hij daar snel aan toe. Hij pauzeerde even en vervolgde het gesprek met een vraag. “En jij?”

Zhao grinnikte even toen de Pikachu, Daichi genaamd, zei dat hij een Pikachu was. Vooral omdat de Sableye hem al toegeroepen had met die naam. Hij wist niet zeker of de Pikachu hem niet goed gehoord had of gewoon niet één van de slimste was. De kleine paarse Pokémon zag hoe Daichi hem eventjes van top tot teen bestudeerde en hij reageerde hierop met dezelfde analyse. Hij wist al hoe een Pikachu eruit zag, maar dit kwam door het feit dat hij een mop over een Pikachu kende. Die mop had niet zo zeer met het uiterlijk van een Pikachu te maken, maar je moest toch wel een beetje je huiswerk kennen vond de Sableye.

“Ben jij allang hier?” vroeg de Pikachu met een vragende ondertoon.

Zhao dacht even na over de vraag. De vraag kon namelijk verschillende betekenissen hebben. Bedoelde de Pikachu of hij al lang in dit gebied was? Want dan was het antwoord nee. Hij was hier namelijk redelijk nieuw. Maar als de kleine gele Pokémon zich af vroeg of hij al lang op het strand was, dan was het het antwoord een overduidelijke ja. “Op dit strand nu al een tijdje,” begon Zhao, “maar verder ben ik hier nieuw,” voegde hij daar aan toe. Hij was tevreden met zijn slimme antwoord. “En jij?” kaatste hij de vraag weer vriendelijk terug, “waarom ben jij hier zo alleen?”

De Sableye liet zichzelf langzaam zakken en besloot toen om ook te gaan zitten. Eenmaal op ooghoogte met de Pikachu stelde hij nog een vraag. “Wil jij toevallig een mop horen?” vroeg hij met een grijns.

Zhao dacht rustig na. Hij kende een flink aantal moppen en wist hierdoor niet goed welke hij moest kiezen. Ook kende hij Daichi nog maar net en wist daardoor niet wat voor humor hij had. Hij kende nog wel een Pikachu grap, maar die was nogal aan de flauwe kant. De Sableye schrok even op toen Daichi hem uit zijn gedachtes trok.

''Zhao, als jij hier ook nieuw bent, wat dacht je ervan om het gebied samen te verkennen?''

Zhao keek naar Daichi. Het was niet een vraag die hij verwacht had van de Pikachu, maar het was zeker geen domme vraag. De Sableye was al van plan geweest om de gebieden te verkennen en daar was hij al mee bezig. Maar dat was voor hij afgeleid werd door de oceaan. Het zou inderdaad verstandig zijn om het verkennen voort te zetten en al helemaal samen met iemand anders.

De paarse Pokémon knikte zachtjes en stond toen op. “Oké, zeg maar waar je heen wilt. Of beginnen we gewoon met de gebieden die hier in de buurt liggen?” antwoordde hij. Opnieuw stak hij zijn hand uit naar de Pikachu, ditmaal als gebaar om hem om hoog te helpen. Afwezig dacht hij aan de Pikachu grap en besloot om het maar gewoon te vragen, hoe flauw de mop ook kon zijn. “Wat zegt een Pikachu die verkouden is?” vroeg hij met een vriendelijke lach.

De Sableye had het hier wel naar zijn zin gehad op het strand. Hij zou er wel dagen kunnen slijten, maar het werd inderdaad de hoogste tijd om er vandoor te gaan. Sinds hij hier was was het hem helemaal ontgaan dat hij de omgeving nog moest verkennen. Ook moest hij, waarschijnlijk net als de Pikachu, nog een slaapplaats vinden. Het liefst sliep de Sableye gewoon ergens in een grot, maar hij had een vermoeden dat dat niet voor Pikachu’s gold. Een kamp bouwen zou ook geen slecht idee zijn. Misschien was dat nog leuk ook. In ieder geval hadden ze een schuilplaats nodig tegen de regen en vijandelijke Pokémon.

''Laten we beginnen met de gebieden hier omheen,'' begon hij, waarna hij begon te blozen,''Ik ken de gebieden hier niet, namelijk.''

Zhao begon langzaam in de tegengestelde richting van de zee te lopen. Na enkele tientallen meters gelopen te hebben keek hij achter zich om te kijken of de Pikachu hem volgde. Wat zegt een Pikachu als hij verkouden is? De Sableye vroeg zich af of het écht waar zou zijn. Als dat het geval was, dan was het natuurlijk niet grappig voor de Pikachu. Maar wie a zegt moet ook b zeggen. Zhao slikte even om zich voor te bereiden. Hij deed net als of hij moest niezen en riep toen: “Pi-khatsjoe!”