Evora knipperde met haar ogen. Het bos was zo anders dan de Underground City. Haar blik kon geen plek treffen die ze niet fascinerend vond. Een klein beetje mist zorgde voor een prachtige lichtval. Overal in en aan bomen zaten Pokémon, zichtbaar en onzichtbaar. Evora liet een lief grinnikend geluid horen en deed toen een paar stappen. Meteen voelde ze een takje in haar gevoelige pootje prikken. Ze tilde haar voetje geschrokken weer op, klaar om een kreet uit te slaken, maar haar papa en mama waren hier niet. Ze was in haar eentje op onderzoek uit gegaan en hier gekomen. Misschien liepen er wel ergens lieve Pokémon rond, maar ze had toch liever mama. Voorzichtig zette ze haar voet opnieuw neer. Deze keer deed hij geen pijn, gelukkig. Van opluchting slaakte ze een zucht. Nu zou ze haar andere voetje vooruit zetten. Ze tilde hem op en bewoog hem naar voren, met haar blik er op gericht. Maar in plaats van haar voetje op de grond te zetten zette ze hem bijna op een dik, groen wezentje. Geschrokken gilde ze en omdat ze haar pootje nog niet had neergezet viel ze achterover. Het groene ding keek op. Het had hele enge ogen en Evora voelde tranen in haar ogen ontstaan. ''Eemenieop!'' riep ze als een soort reflex, terwijl ze haar ogen bang dichtkneep. De groene Pokémon maakte een eng, lachend geluidje. ''Wees maar niet bang, ik ben maar een Caterpie..'' Evora durfde haar ogen weer te openen. Caterpie, daar had ze van gehoord. Die waren wel vriendelijk.. ''Ik ben Riolu,'' antwoordde Evora. De Caterpie keek haar even vreemd aan. ''En heet Evora!'' vervolgde ze vrolijk. De Caterpie's gezicht veranderde, wat betekende dat ze het begreep. ''Sorry dat ik je heb laten schrikken, Evora,'' sprak ze met een glimlachje. ''Het was niet mijn bedoeling.'' Evora stond op, proberend om niet weer op een takje te gaan staan. ''War gaj naartoe?'' vroeg Evora, hele delen van haar zin overslaand. De Caterpie zuchtte. ''Naar mijn boom, maar die is nog ver weg..'' Het leek er niet op dat de Caterpie daar erg vrolijk mee was. ''Ik helpeh!'' riep Evora daarom uit. Ze strekte haar handjes uit en pakte de rups op. ''Waar heen?'' Vroeg ze. ''Die kant,'' wees de Caterpie met haar staart, waarna Evora begon te lopen, uitkijkend dat ze niet op takjes ging staan.

Het duurde voor Evora niet lang om de boom van de Caterpie te bereiken. Vrolijk leverde ze de Caterpie af in een opening in de boom. Na gedag te hebben gezegd draaide Evora zich weer om en begon ze te lopen. Ze was al wat meer gewend aan de takjes die af en toe in haar pootjes prikten, al vond ze het nog steeds niet fijn. Ze liep echter een tijdje voor ze angstig om zich heen begon te kijken. Waar kwam ze ookalweer vandaan? Ze slikte, bang dat ze nooit meer uit dit enorme bos zou komen. Maar ze durfde niet om hulp te vragen, want wie weet wie er dan zou komen! Ze besloot nog maar even door te lopen tot ze iemand tegenkwam..

Een schaduw ging door Sudowoods op zoek naar wat te eten want hij had behoorlijk honger. Hij had gehoord dat in Sudowoods het lekkerste fruit hing wat er te vinden was. Maar hij had nog niks gevonden. De schaduw liep langzaam verder en op de open plekken kon je zien dat de schaduw eigelijk een pokemon was. Schaduw Pikachu. Na een tijdje hoorde hij iets in een boom en zag daar een groen wezentje. "Hallo" zei schaduw Pikachu. "Hallo" zei het groene wezentje. "Wie ben jij". "Ik ben schaduw Pikachu en mijn naam is Daredavel. "Ok" zei het groene wezentje. "Ik ben een Caterpie". "Aangenaam" zei schaduw Pikachu. "Zeg, ik heb gehoord dat hier lekker fruit zou groeien maar ik heb nog niks gevonden. Kun jij me helpen?" "Natuurlijk" zei de Caterpie. Een paar kilometer verdop groeit heel veel fruit. Als je die kant p gaat kom je er vanzelf." "Ok, dank je" zei Daredavel. "Tot ziens." "Tot ziens" zei de Caterpie. "O ja, als je een riolu tegenkomt, bedank haar nogmaals van me." "Zal ik doen" zei Daredavel.

Een paar kilometer verder kwam Daredavel inderdaad een groot stuk bos begroeid met fruit tegen. En daar zag hij nog iets......