Grote gespierde poten plantten zich in de zachte grond, waarna ze vervolgens weer opgetild werden voor de volgende sprong. Elke keer wanneer ze de grond raakte, sprongen er kleine schokjes van haar poten af, die zich daarna over de grond voort bewogen en daarna in het niets verdwenen. De machtige, katachtige Pokémon kwam weer vlekkeloos op de grond terecht, en strekte haar poten uit, om vervolgens tot stilstand te komen. Ze schudde haar zwartgestreepte vacht uit, en liet haar elektrisch geladen staart langzaam zakken. Ze verwijdde haar neusgaten, en snoof de niet al te frisse lucht van het bedrijventerrein op.

De mensen waren hier al tientallen jaren geleden vertrokken, te zien aan de gaten, roestige plekken en de vele klimopplanten die zich aan de gebouwen nestelden, en toch hing hier nog die afgrijselijke prikkende geur van benzine en andere onnatuurlijke materialen. Zoroark was weer getransformeerd in een andere Pokémon, en had ook deze keer er weer goed over na gedacht. De fabrieken trokken in het algemeen niet veel Pokémon, maar gek genoeg voelden de meeste elektrische Pokémon zich hier erg thuis. Zelfs zo erg, dat de elektrische legendarische Pokémon zich hier ook gevestigd hadden. Of ze kwamen in ieder geval erg vaak langs.

Zapdos was hier de bekendste beschermer, maar Raikou was ook van de partij. Dat was de reden waarom Zoroark in een Raikou was veranderd. Het was een legendarische, dus was ze enorm krachtig en vernietigend, maar ook zouden de Pokémon hier niet raar omkijken als er een Raikou door de bossen rende. Daarbij waren Legendarische Pokémon erg onvoorspelbaar en hadden ze nooit persoonlijk contact met andere Pokémon, dus als Zoroark in alle gebieden als een legendarische alles vernietigde, dan zouden de echte legendarische al snel de schuld krijgen. Ook zaten de legendarische Pokémon de grootste tijd van de dag verscholen, dus hadden ze niet in de gaten dat er een ‘dubbelganger’ van hen rondliep.

Op Zoroark’s gezicht verscheen een victorieuze grijns wanneer deze gedachten door haar kop gingen. Het was perfect, en het beste nog was dat ze niet te stoppen was. Ze hief haar kop op en liet een schelle, krakerige brul horen. Daarna keek ze vals voor zich uit, en zette zich met haar achterpoten af tegen de grond, waarna ze met een hoge sprong met een boog op het dak van een fabriek terecht kwam. Haar klauwen maakten zo’n een enorme klap op het stalen frame van het gebouw, dat het door het hele omringende bos te horen was. Ineens klonk er overal in de bosjes geritsel, en zag Zoroark alle Pokémon snel wegvluchten, wetend dat er iets niet in orde was met hun 'beschermer'.

De grijns op haar kattenkop werd alleen maar groter bij dit zicht van Pokémon in paniek. Ze gromde nog eens luid en keek vals om zich heen. Ze had nu wel duidelijk gemaakt dat zíj hier nu de sterkste en belangrijkste was. En als dat nog niet duidelijk was... Ze spande al haar spieren en vuurde een krachtige donder af richting het bos. Deze zigzagde door de lucht en sloeg daarna in in een boom. Dit maakte een enorm geluid. De boom was bij de ingetroffen plek meteen zwart door de hitte van de bliksem, en niet veel later klonk er gekraak. Bij de verbrandde plek scheurde de stronk doormidden, waardoor meer dan de helft van de boom ging hellen en daarna neerplofte.

De boom viel op een andere, kleinere boom, die bezweek onder het gewicht en ook neerviel. Rookwalmen kwamen van de smeulende stammen af, en de kenmerkende geur van verbrand hout drong binnen in Zoroark's neusgaten. Ze likte haar grote sabeltanden af, en keek over het gebied heen. In haar ooghoeken zag ze toch nog een paar Pokémon in het bos verdrietig en onbegrijpend naar haar kijken. Hún beschermer, die het gebied altijd veilig had gehouden, was nu diegene die het gebied verwoestte. Tenminste, dat dachten ze. Zoroark glimlachte. ''Scheer je weg..'' zei ze met een grom in haar stem terwijl ze de Pokémon groepje per groepje aankeek.

''Dit gebied is nu van míj. Wie er ook maar even tegenstribbelt word per direct vernietigd..'' Ze likte haar lippen af, en keek rond. Een Stantler, een van de vaste inwoners van dit bos, durfde het aan om naar voren te stappen en zijn mond open te trekken, maar Zoroark snoerde hem meteen zijn mond door een bliksemstraal vlak voor zijn hoeven in de grond te laten slaan. ''Laat dat een laatste waarschuwing zijn. De volgende keer laat ik hem inslaan op je harses.'' siste Zoroark met een arrogant hoofd, en toch behoorlijk koeltjes. De Pokémon renden allemaal weg, inclusief de Stantler. Mooi, ze hadden het in ieder geval begrepen. Ze sprong van het gebouw af, en keek schichtig om zich heen. Ze wou niet weer zo'n bemoeial achter zich aan, net als in het vorige gebied.

''Wat moet ik doen?'' zuchtte de Eevee beteuterd. Ze sloot haar ogen, maar bleef toch langzaam doorlopen. Voorzichtig snoof ze de herfstlucht in, waarna ze direct erna een vreemde geur rook. Niet lang daarna was een gebrul hoorbaar die Chiara haar haren rechtop lieten staan. Iets was hier duidelijk niet in de haak, ze wilde het eigenlijk niet, maar het was van belang voor het 'onderzoek' om te gaan kijken. Ze dacht even na en kwam er toen achter dat het van de abandoned factories afkwam. Langzaam maar zeker liep ze erop af. Uiteindelijk ging ze over in een snelle pas, zodat ze er sneller zou aankomen.
Chiara keek verbaasd op toen ze verschillende pokémon zag wegrennen. Ze kwmaen van de fabriek af en wat nog vreemder was dat zelfs elektrische soorten wegrende. Ze hield haar kopje scheef. Er was duidelijk iets aan de hand en daar zou ze zo snel mogelijk achter willen komen. De Eevee knalde bijna tegen een Stantler aan, die nog tegen haar aanschreeuwde dat als haar leven haar lief was, ze niet naar de fabrieken moest gaan. Nog meer reden om op onderzoek te gaan. Ze negeerde de Stantler voor wat hij verder raaskalde en rende nu op haar snelst erheen.
Eenmaal eraan gekomen, hijgde ze even uit. Ze stond stijf van schrik toen ze zag welke pokémon er voor haar stond. Het was een Raikou, een legendarische pokémon die dit gebied hoorde te beschermen. Maar, het leek niet alsof het zijn taak volbracht. Ze hield haar kopje ietwat scheef, vragend wat er aan de hand zou moeten zijn. Dit was duidelijk niet normaal, maar uit angst vergat ze de naam die ze moest roepen. 'Lugia' zou niet op zijn plaats zijn, want dan zou het niet per sé de Lugia moeten zijn die ze moest hebben. Wat moest ze doen? Ze durfde niks te zeggen, en als het wezen haar aan zou vallen zou ze hem niet aankunnen. Een groot probleem. Terwijl ze de legendarische pokémon in de gaten hield, was ze aan het brainstormen over de naam. Waarom moest ze hem nou juits nú vergeten?

De laatste paar Pokémon renden de bossen door, met het doel om zo ver mogelijk van de fabrieken vandaan te kunnen komen. Zoroark had haar blik allang weer een andere kant op gericht. Oplettend zijn was voor haar niet iets noodzakelijks. Wanneer ze ook maar merkte dat een Pokémon haar aanviel kon ze zo transformeren dat ze in het voordeel was, waardoor ze elke Pokémon makkelijk uit het veld kon ruimen. En dan zeker die Pokémon van net. Ze waren met grootste getallen, maar allen waren ze ongetraind, niet klaar voor een gevecht, zeker niet tegen haar. Ze waren niet waardig en hadden nog het geluk gekregen dat Zoroark ze niet had vernietigd.

Met haar klauw greep ze een stuk dak vast, en reet die zonder enige moeite van het gebouw af. Met een verrukte grijns op haar gezicht keek ze het door haar gecreëerde gat in. Veel boeiends was er niet te zien. De fabrieken waren op vele plaatsen door en door verroest, kabels hingen los, vloeren lagen overhoop.. Het was niet echt een pret voor het oog. Maar Zoroark had een tijdelijke schuilplaats nodig in PokéRPG. Een gebouw in de stad overnemen was voor haar geen optie, dat was veel te opvallend, tegenstanders zouden haar te makkelijk kunnen vingen. Dit was een stuk minder logisch, en het feit dat het wat minder luxe was moest ze maar accepteren.

Haar gevoelige oren bewogen op en neer en betrapten daarmee de Eevee die aan was komen lopen. Zoroark keek om, maar kon de Eevee nog niet zien. Zoroark slaakte een kleine zucht. Een enkele Eevee was voor haar geen probleem, maar ze kon geen afluisteraars gebruiken. Zoroark besloot in een Furret te transformeren, waarna ze behendig van het dak af sprong en zich naar beneden liet glijden via een gootpijp. Eenmaal op de grond keek ze om zich heen met haar beweeglijke kop en besloot ze maar rechtstreeks de bossen in te rennen. Iets te vrezen had ze toch niet.

Het duurde niet lang voordat ze de Eevee in het oog kreeg. Chiara stond er wat beteuterd bij, en Zoroark besloot normaal naar haar toe te lopen. Ze zette zichzelf op enkel haar twee achterpoten en liep rustig richting de Eevee. Toen ze voor de Eevee stond kreeg ze het met moeite voor elkaar om een goedkope glimlach op haar gezicht te krijgen. Oke, en nu nog vriendelijk praten. ‘’Hallo!’’ zei ze vrolijk klinkend. De Eevee zou vast niet erg wantrouwig zijn, en misschien kon Zoroark nog aan wat informatie komen ook. ‘’Wat scheelt eraan?’’ vroeg ze, terwijl ze haar koppie wat vragend schuin hield, zoals honden dat vaak doen. Hopelijk had de Eevee haar transformatie niet gezien, dat zou een ramp zijn.

Chiara schrok op toen er een Furret naar haar toe kwam. De Eevee liet haar blik even langs deze pokémon glippen en keek naar de verwoeste fabrieken, maar kon de Raikou niet meer bespeuren. Waar was die nou weer heen? Ze zuchtte en liet haar hoofd even hangen. Fijn, was ze iets op het spoor gebeurde dit weer. Nadat ze geen voetstapjes meer hoorde, besefte ze dat de Furret nu voor haar stond. Ze keek op, en zag dat de Furret naar haar glimlachtte. Chiara kon niet terugglimlachen, ookal vond ze het er nogal verdacht uitzien. Hoe kon je glimlachen met een gebouw in puin, waar sommige pokémon veel om gaven en het hun nummer 1 trainingsplek was? Ze besloot niet op de Furret te letten, maar dat ging lastig als deze tegen je begon te praten. ‘’Hallo!’’ Chiara richtte haar bruine ogen weer naar de pokémon die voor haar stond. ‘’Wat scheelt eraan?’’ Chiara hield haar kop scheef na het horen van deze zin. Zag de Furret dan niet wat er gebeurd was, al die pokémon die waren gevlucht, bang voor de legendarische pokémon die er voor hun zou moeten zijn? Was deze pokémon soms blind, of wilde ze het gewoon niet zien? ''Kijk eens achter je,'' begon Chiara droog. Normaal gesproken zou ze zo vriendelijk mogelijk doen, maar nu had ze daar geen zin. Langzaam liep ze de Furret voorbij, op weg naar de fabriek. Misschien kon ze een aanwijzing vinden. Hopelijk was de Furret niet nieuwsgierig in elkaar gezet, daar had ze al helemaal geen zin in. Voorzichtig sprong Chiara op een stukje ingezakt gebouw, dat erg laag lag en waar ze gemakkelijk bij kon. Vervolgens begon ze te snuffelen, maar schrok van de geur die ze rook. Ze had geen idee waarom, maar ze wist zeker dat een Raikou niet zo zou ruiken, ookal had ze nog nooit een gezien. Misschien had ze het mis en had ze de geur verkeerd voorgestelt, maar hier wilde ze het mijne van weten.

''Wat was dat?!'' klonk Blitzy's stem over het bos, toen een gigantische brul zijn rust had verstoord. Een paar seconden later volgde er een stormloop van Pokémon, die keken alsof er een natuurramp woedde. Wacht? Natuurramp? ging er door Blitzy's hoofd. ''Oh nee!'' riep hij hardop. Hij vroeg aan een voorbij spurtende Electabuzz wat er aan de hand was, maar die duwde hem enkel opzij en riep: 'Aan de kant! Laat me door!' Blitzy werd dan nog omver gelopen door een Electrode, een Manetric, een Nidoking, en een Scyther todat hij een Leafeon wist tegen te houden die tegen hem schreeuwde dat de Legendarische Raikou wild was geworden en het hele fabriek vernietigde. ''Wat?!'' bracht hij er moeizaam uit. Hij herinnerde opeens de rivieren, en dat er in een paar minuten tijd een abnormaal erge donderstorm was en hij, Melodie, Force en Douza een glimp opvingen van Raikou. Er was dus iets goed mis met deze Pokémon. Blitzy liep tegen de stroom van wegvluchtende Pokémon in, naar de fabrieken waar Raikou zou zijn.

Toen hij bij de fabrieken was, besefte hij dat het nogal roekeloos was op zomaar naar de gebouwen af te stormen. Blitzy besloot om stiekem tussen de bosjes te gluren. Er was geen Raikou te bespeuren in de hele omgeving. Enkel een Furret en een Eevee die zaten te praten. Er leek geen ander gevaar te zijn dus Blitzy besloot om tevoorschijn te komen en op de twee Pokémon af te stappen. ''Hallo,'' besloot hij vriendelijk te zeggen. Misschien wisten ze iets af over de natuurrampen en Raikou die de laatste tijd dingen deed die niet hoorden..

''Kijk eens achter je,'' sprak de Eevee droogjes. Op Zoroark’s gezicht verscheen een kleine grijns, terwijl ze haar gezicht even een andere kant af wendde. De Eevee hoorde ze richting de fabriek lopen. Dat maakte niks uit, aanwijzingen en sporen waren er wel, maar de Eevee zou er niks mee kunnen. Wat voor sporen ze ook vond van een verwoestende Raikou, ze zou nooit kunnen weten dat het niet de echte Raikou was, maar een neppe, die daarbij vlak achter haar stond. Langzaam naderde Zoroark de Eevee, maar zag tot haar schrik dat ze aan het snuffelen was. Haar geur? Zoroark bedaarde weer. Ook geen enkel probleem. Raikou, Zoroark, beiden Pokémon die niet vaak voorkwamen. Chiara kon nooit weten dat dit van een vreemde Pokémon kwam.

Maar toch.. zou deze Eevee slim genoeg zijn om het mysterie te ontrafelen? Het leek Zoroark niet het geval. Maar je moest het zekere voor het onzekere nemen.. Zoroark likte haar lippen af. Als ze weer in een Raikou transformeerde zou ze de kop van de Eevee er in één hap af kunnen bijten. Maar op het moment dat ze zichzelf wou gaan transformeren, klonk er een onbekende stem van achter hem. Shit.. De kleine veranderingen die haar lichaam al hadden gemaakt draaide ze snel weer terug. Hopelijk was het in die korte tijd niet zichtbaar geweest voor de nieuwe Pokémon. Langzaam draaide ze zich om, en keek in de ogen van een Infernape. ''Hallo,'' had die vriendelijk tegen hen gezegd.

Zoroark richtte haar kop ietwat naar beneden en dacht na. Iemand die toevallig langs kwam lopen, of nog een bemoeial? Ze gokte op het tweede, want waarom was de Infernape niet samen met de andere Pokémon weggevlucht? Ja, het moest wel iemand zijn die dacht dat hij slim en sterk genoeg was om dit uit te zoeken. Zoroark kon nog geen oordelen vellen, dus besloot ze maar normaal te acteren, totdat ze besloot wat ze met deze twee zou gaan doen. ‘’Hallo daar!’’ antwoordde ze vriendelijk terug. Verdacht zou het niet lijken, een Furret was haar ideale dekmantel. Schattig en vrolijk, met grote pretogen. Moeilijk was het niet om haar echte emoties daar achter te verbergen.

Langzaam sprong ze naast Chiara op het gebouw, en begon ook te ruiken aan het koude ingedeukte metaal. Vies trok ze haar neus op. ‘’’Raar geurtje..’’ zei ze zachtjes tegen Chiara. Ze bewoog haar hoofd niet, maar haar pupillen flitsten richting de Infernape. Hij leek groter en sterker dan de Eevee, dus ze moest hem goed in de gaten houden. Maar dat moest ze ook doen met Chiara, ze moest haar niet gaan verdenken. Maar hoe zou ze dat kunnen? Een bewijs had ze niet, zeker niet nu Zoroark een Furret was. ''Wat of wie denk je dat dit veroorzaakt heeft?'' besloot Zoroark dan maar te vragen. Ze zou wel doen alsof ook zij dit probleem wou gaan oplossen. Weer sierde een grijns haar gezicht, terwijl ze haar ogen op het metaal onder haar richtte.

Bij het horen van een stem richtte Chiara haar kop op. Het was een Infernape, maar toch kwam de stem haar ietwat bekend voor. Ze herkende hem niet goed, wat betekende dat ze de stem niet vaak gehoord had. Misschien had ze hem pas geleden nog gehoord? Tijd om haar neus weer in te zetten. Ze snoof zachtjes. De geur van de Furret drong haar neus binnen, maar die moest ze niet hebben. De andere geur... Tja.. Ook die kwam haar vaag bekend voor. Ze probeerde zich voor de geest te halen wie ze pas nog ontmoet heeft. Geen van die pokémon was een Infernape... Maar, wacht, ze kon zich wel herinneren een Monferno te hebben ontmoet. Hoe heette die ook alweer? Hij hielp ook mee met het onderzoek... Blitzy! Vragend staarde ze de Infernape aan. ''Blitzy?'' bracht ze vragend uit. Ze had geen idee of Blitzy toen ook had opgelet dat er een Eevee bij zat, maarja, daar ging het nu niet om. Ze moest verder onderzoeken wat hier de bedoeling van was.

’’Raar geurtje..’’ weerklonk plots de stem van de Furret. Chiara keek op. Blijkbaar was ze naast de Eevee gesprongen, om vervolgens ook te snuffelen. Hier moest ze de Furret wel gelijk geven. Het was inderdaad een vreemd geurtje. Ze knikte kort, waarna ze zich weer op de fabriek wendde. Er moest toch iets zijn wat dit kon verklaren? Al was het maar een kleine aanwijzing. ''Wat of wie denk je dat dit veroorzaakt heeft?'' Verbaasd trok Chiara een wenkrauw op. Wilde ze nou zeggen dat ze niet gemerkt heeft wat een groot wezen hier heeft gestaan? Ze kwam toch van de fabrieken naar haar gelopen, of lag dat aan haar? ''Dat denk ik niet, dat weet ik al,'' sprak ze kalm. Ze beet op haar onderlip. Even vroeg ze zich af of ze het de Furret wel moest zeggen. Ze had geen idee waarom, maar door wat die net gezegd had wantrouwde ze het wezen. Dit liet ze niet merken, dus ging ze gewoon door met rondkijken. Ze lette even niet meer op Blitzy, maar dit was ook belangrijker, vond ze. Je kwam niet elke dag een woedende legend tegen...

''Huh?'' ging er door Blitzy's hoofd heen. Lag het aan zijn ogen, of knipperde er net een stukje geel rond de Furret? ''Het moet mijn verbeelding geweest zijn..'' dacht hij. Chiara begon te snuffelen richting Blitzy's lichaam. 'Blitzy?' zei ze. ''Je herkent me dus niet meer?'' zei Blitzy half geamuseerd, half geërgerd. Het was wel leuk om de reactie van andere Pokémon te zien, maar anderzijds begon het wel te vervelen. 'Raar geurtje..' zei de Furret. Blitzy's ogen flitsten beledigd richting de Furret. Bedoelde ze nu dat hij stonk? De Furret keek nu ook in zijn ogen, en hij merkte meteen op dat er iets niet klopte aan die ogen. 'Wat of wie denk je dat dit veroorzaakt heeft?' begon ze tegen Chiara. 'Dat denk ik niet, dat weet ik al,' antwoordde Chiara. Blitzy's ogen flitsten richting de fabriek. Nu begreep hij waarom iedereen in paniek was weggevlucht. Het frame leek ingezakt alsof er iets zwaars op was gevallen. ''En de allergrootste vraag.. waarom?'' bracht hij eruit.

Na talloze seconden gestaard te hebben naar het gebouw besloot hij te zeggen: ''Ik ga binnen kijken, misschien vind ik daar iets. Chiara en eh... hoe heet je eigenlijk?.. Roep me als er iets is, oke?'' zei hij nog vlug waarna hij struiken opzijduwde en in het ijzeren gebouw ging. Het was er donker en verschillende Pokémon die angstig ineengedoken zaten, liepen haastig weg door het licht van zijn vlam. Blitzy wurmde zich door verschillende verwrongen toestellen heen. ''Ik moet het dak bereiken..'' Iets later vond hij eindelijk iets wat op een trap leek, maar dat liep dood. Zijn blik speurde rond de verduisterde ruimte en toen ontdekte hij een klein lichtpuntje aan het plafond. Blitzy sprong op een buis, dan naar een ingezakt stuk muur, en bleef staan op een staalmassa net onder het lichtpuntje. Hij bestudeerde het lichtpuntje een paar seconden, het was een stuk ingezakt gedeelte van het dak. Een staalwitte vuist ramde tegen het barstje, dat groter werd. Na een paar andere vuistslagen was de barst bijna groot genoeg voor zijn voor zijn lichaam. Blitzy hield zijn vlam tegen de randen van de barst die begonnen te gloeien en toen deelde hij een laatste klap uit die een scheur maakte die goed genoeg voor hem zou zijn. Blitzy klom uit die scheur en had duidelijk het dak bereikt. Het hele gebouw stond op instorten en toen zag hij een paar pootafdrukken in het metaal gedrukt. Geen kleine, maar gigantische. Het spoor liep verder en plots.. niets meer! Het was alsof Raikou was gaan vliegen.

''Dat denk ik niet, dat weet ik al,’’ sprak de Eevee tot de Zoroark ‘’Tsk..’’ siste Zoroark zeer zacht, waarschijnlijk onhoorbaar. Haar ogen volgden langzaam alle bewegingen van de Eevee. Hoezo, dat wist ze al? Ze loog, ze blufte. Ze wist niet dat de dader van dit alles zeer dicht bij haar was, en zelfs naast haar stond. ''En de allergrootste vraag.. waarom?'' klonk er van de Infernape. Tja, waarom. Niemand anders dan haarzelf wist het antwoord daarop. Haar pupillen richtten zich weer op de Vosachtige Pokémon. Misschien had ze de Raikou gezien. En als dat zo was, zou het haar zeker opvallen dat de Raikou ineens wel heel snel verdwenen was. Misschien moest Raikou snel weer verschijnen. Maar hoe deed ze dat zonder dat ze meteen wisten dat zij het was? ‘’Wat heeft het veroorzaakt, dan?’’ vroeg Zoroark uiteindelijk.

Voor de Eevee had het geleken alsof ze van de fabriek vandaan was komen lopen, maar ze kon evengoed een rondje gelopen hebben. Ze moest in ieder geval ervoor zorgen dat ze snel weg kwam als Furret, want ze werd te verdacht. ''Ik ga binnen kijken, misschien vind ik daar iets. Chiara en eh... hoe heet je eigenlijk?.. Roep me als er iets is, oke?'' Zoroark beet op haar lip. Als ze nu geen naam riep werd het helemaal verdacht. Maar ze had eerder in een soortgelijke situatie gezeten. ‘’Juri..’’ ze vlug naar de Infernape. Een kleine glimlach sierde haar gezicht wanneer Blitzy de fabriek in ging. Hij ging dus binnen opzoek naar de dader.. Hmm, misschien kon dit handig voor Zoroark uitpakken.

Ze zette zich af met haar achterste poten en landde op een stuk hoger gelegen dak, waar ze extravagant aan het dak begon te snuffelen. ‘’Hier zit de geur ook..’’ bracht ze uit en liep nog verder. Terwijl het leek alsof ze naar het staal en ijzer keek, speurde ze eigenlijk het dak af naar gaten. Haar oortjes bewogen heen en weer, en haar ogen sperden iets wijder open wanneer ze een gat in het vizier kreeg die groot genoeg was om makkelijk doorheen te kunnen. Nonchalant en nog steeds druk snuffelend liep ze door, alsof ze een spoor zocht die het ‘beest’ had belopen. Ze naderde het gat, en liep er zonder te aarzelen in. Ze kukelde over de rand heen en zag dat de verdiepingen binnenin de fabriek ingestort waren, waardoor ze zou vallen op de bodemverdieping, zodat ze meer tijd had om iets uit te voeren.

‘’AAAAAHHHH!’’ schreeuwde ze, met een paniekerige toon. Maar in werkelijkheid hing haar tong uit haar mond van plezier. Haar pupillen schoten richting de vloer en kunstig transformeerde ze zichzelf door een zeer zware Pokémon; een Shelgon. Deze soort Pokémon had een harde, steenachtig schild om zich heen ontwikkeld, bestand tegen vallen van grote hoogten. Ze kwam op de grond neer, waardoor een duidelijke klap te horen was, ook voor de twee Pokémon die boven stonden. Ze grinnikte, liet haar zware lichaam opstaan en staarde toen naar het gat. Haar lichaam vormde zich weer om tot een slanke en lange marterachtige Pokémon. ‘’Help!.... ‘’ riep ze op een zielig toontje. Hmm, wat zou er met haar ‘gebeurd’ zijn? Ze was te pletter gevallen, en dan? Hoe kon ze in een Raikou veranderen en tegelijkertijd ervoor zorgen dat haar lichaam was verdwenen, maar met een logische verklaring?

Ach, ze kon net zo goed opgegeten of weggeslagen zijn door de Raikou. Zonder zichzelf nog meer in twijfel te brengen veranderde haar vacht weer in een geel met zwart gestreepte kleur, en vormde haar lichaam zich om naar een gespierd tijgerlichaam. Haar slagtanden staken als dolken uit haar bek. Klaar om wat rotzooi te schoppen. Ze gaf een overweldigende brul naar boven, en sprong richting een muur. Zonder enige problemen stootte ze door de muur heen, want sterk was de muur niet meer. Haar poten landden op het gras, dat meteen slap ging hangen. Elektrische schokjes omhulden haar lichaam, terwijl ze zich sterk tegen de grond af zette, en sprong tot ver boven de fabriek. Haar voorpoten leken de lucht te willen grijpen, en haar bek stond dreigend open. Haar blik ging naar beneden om in te schatten waar ze zou landen.

Ze spreidde haar poten en landde zonder problemen op het dak. Katten kwamen altijd op hun pootjes terecht. Weer liet ze een machtige, krakerige brul horen over het gebied. De Infernape en Eevee zouden haar duidelijk zien, en dichterbij komen. ‘’Hoe durven jullie mijn fabriek te betreden?!’’ gromde ze woedend. ‘’Ik was zeker niet duidelijk genoeg?’’ de schokken om haar lichaam verdwenen, en ze begon te lopen. ‘’Jullie vriendin.. smaakte verrukkelijk..’’ sprak ze, terwijl ze theatraal haar lippen af likte. ‘’Ik ben benieuwd… hoe jullie smaken..’’ zei ze met een grote grijns op haar bek, en keek rond. Zouden ze het wel durven om dichterbij te komen, of bleven ze als een stelletje mietjes staan? Het tweede zou de Pokémon hun trots niet goed doen, maar het zou misschien wel de slimste keuze zijn.

''Je herkent me dus niet meer?'' sprak Blitzy, hij klonk geamuseerd, maar ook geïrriteerd. Chiara besloot verder maar niks te zeggen, bang dat ze hem nog meer zou irriteren. ''En de allergrootste vraag.. waarom?'' klonk de stem van de Infernape opnieuw. Dat zou de Eevee ook wel willen weten. Maarja, als ze dat wist zou ze hier nu niet zijn. ''Ik ga binnen kijken, misschien vind ik daar iets. Chiara en eh... hoe heet je eigenlijk?.. Roep me als er iets is, oke?'' Ze knikte kort, alhoewel hij dat waarschijnlijk niet gezien had., waarna ze zich op de Furret richtte. ‘’Juri..’’ Die naam had ze nog nooit eerder gehoord, eigenlijk. ‘’Hier zit de geur ook..’’ Verschrikt keek Chiara naar de Furret. Dat was niet raar dat de geur daar ook zat, Raikou kon overal zijn geweest bij de fabriek. Voor een moment vroeg ze zich af waar hij naartoe was gegaan. Peinzend staarde ze voor zich uit, maar ze werd wakker geschrokken door een schreeuw. Niet lang daarna werd deze gevolgd door een paniekerige hulpkreet. Die stem... Was dat niet Juri? Ze dacht er niet langer over en wilde op het geluid afrennen, maar schrok zich kapot toen ze Raikou weer tevoorschijn zag komen. Opnieuw bonsde haar hart in haar keel, terwijl ze verstijfd bleef staan. Dat kon niet waar zijn, was hij de hele tijd daar verscholen, wachtend op het juiste moment om weer op te komen dagen? ''B-blitzy...?'' bracht ze moeizaam uit. Hij had gezegd dat ze hem kon roepen als er iets was, maar ze had al het vermoeden dat hij dit doorhad. ‘’Hoe durven jullie mijn fabriek te betreden?! Ik was zeker niet duidelijk genoeg?’’ Nee, daarom verdween je zo snel... ‘’Jullie vriendin.. smaakte verrukkelijk..’’ Chiara 'vermande' zichzelf nu, terwijl ze op haar tanden knarste om niks te hoeven zeggen. ‘’Ik ben benieuwd… hoe jullie smaken..’’ De Eevee liet een kleine, korte grom horen die ze niet meer kon onderdrukken. Ze wist dat ze niks kon beginnen tegen Raikou, maar... Na dat gehoord te hebben was ze woedend. Toch was ze verstandig genoeg niks uit te halen, in tegendeel, ze wachtte tot Blitzy tevoorschijn kwam. Of beter, ze kon Silverbreeze roepen. Gelukkig was zijn naam haar op tijd ingevallen. Zou ze, of zou ze niet...? Het was wel handiger en eerlijker. Het zou Legend tegen Legend zijn, alhoewel, Silverbreeze zag er niet al te best uit voor de laatste keer dat ze de Lugia zag. Dat bracht haar juist in twijfels. Niet geschoten is altijd mis.. Toch? Ze haalde diep adem, voordat ze op hem ging roepen. ''SILVERBEEZE!'' Hopelijk had hij de waarheid gesproken, en zou hij komen, anders hadden ze waarschijnlijk geen schijn van kans. Dit was de enige manier, toch?

(kudpost x_x)

Blitzy staarde geconcentreerd naar Raikou's voetsporen. Hij kan grote sprongen maken, dus wie weet is hij allang weg. Maar dan nog, dan zouden we hem gezien hebben of toch een voetspoor.. Zijn gedachte werd onderbroken door een ijselijke gil gevolgd door een harde onnatuurlijke klap die Blitzy's nekharen overeind liet staan. 'Help...!' hoorde hij zwakjes. En toen herkende Blitzy die stem. ''JURI!?'' riep hij geschrokken? Blitzy sprintte over het metalen frame richting Juri's hulpkreet. Bij iedere stap klonk er een metaalachtige, doffe, klap. Opeens kwam er een geel licht van de plaats waar Juri's stem en één seconde later leek zijn lichaam stil te te staan. Raikou stond voor hem! Blitzy probeerde af te remmen, maar hij gleed nog een halve meter verder. Zijn ogen.. Ze hadden ergens de weg van die van Juri maar deze stonden vol moordadige kille woede. ''B-blitzy?'' hoorde hij Chiara angstig piepen. 'Hoe durven jullie mijn fabriek te betreden?!' brulde Raikou. 'Ik was zeker niet duidelijk genoeg?' Blitzy's mond ging open, en kreeg er met moeite geluid uit. ''Waarom doe je dit?! Zie je niet wat je al deze Pokémon aandoet?'' 'Jullie vriendin.. smaakte verrukkelijk..' ging hij verder. ''Nee! Jij vuile..'' flapte hij eruit. 'Ik ben benieuwd.. hoe jullie smaken!' gromde hij. 'SILVERBREEZE!' hoorde hij Chiara roepen. ''He?'' Wist Chiara wel dat Silverbreeze gewond was? Oh nee! als hij zou afkomen zou dit fataal worden voor hem!