Chou liep langzaam door het veld. Ze stapte over de dikke laag onkruid. Er was hier veel onkruid, het hele veld was overwoekerd. Het gaf aan dat er weinig pokemon kwamen en dat het verwaarloosd werd. Chou zuchtte en zakte neer op een stukje gras waar geen onkruid groeide. Het voelde fijn om even na te kunnen denken in een rustige omgeving waar er geen pokémon waren die aan je kop zeurden. Zo kon ze gewoon even rustig nadenken. Chou strekte haar nek uit en begon zorgvuldig haar pootjes schoon te likken terwijl ze met haar ogen de omgeving in de gaten hield. Het zag er hier niet naar uit dat er iemand in de buurt was of dat er iemand zou komen, maar je wist maar nooit. Je moest altijd erg goed op je hoede zijn. Er waren genoeg pokemon die zonder enige reden uit waren op een gevecht. Wie een hond wil slaan heeft licht een stok gevonden, dacht Chou in haarzelf. Dit spreekwoord fascineerde haar, aangezien het vaak gebruikt kon worden in deze wereld van pokemon. En natuurlijk waren er ook goedaardige pokemon, ook meer dan zat, maar het feit dat er pokemon rond liepen die je zomaar wilden aanvallen maakten Chou onrustig. Zelf was ze een sterke gezonde Espeon en ze zou het zien als een uitdaging, niet als een nederlaag of iets dergelijks. Mocht ze aangevallen worden door een of andere vreemde pokemon, dan zou ze zich van haar sterkste kanten laten zien en anderen laten zien dat er niet met haar te spotten viel.

[Ik wist niet of het verplicht was om hier te posten maar ik heb het toch maar even gedaan. Zelf ben ik wel een ervaren rpg'er dus het lijkt me niet de moeite waard om dit nog te beoordelen, maar als er iemand zin in heeft, ga dan gerust je gang.]