Naam: Daichi
Leeftijd: 15 jaar
Geslacht: ♂
Karakter: Daichi is het relaxte 'het komt uiteindelijk wel goed' type. Meestal wacht hij dingen af voordat hij ingrijpt. Soms is dat misschien niet zo'n goed idee, maar de meeste keren komt het zonder in te grijpen al op zijn pootjes terecht. Hij is voor iedereen zachtaardig en geeft veel om zijn familie en vrienden. Reizen is altijd al zijn grootste droom geweest.
Familie: Daichi heeft een enorme familie. Zo is hij opgegroeid met veel broers en zussen. Hij geeft veel om zijn familie, omdat hij vind dat dat zijn enige bezit is. Op zijn reis had hij ook verder niks bij zich.

Verleden:
Vijftien jaar geleden deed een pasgeboren Pikachu vermoeid zijn oogjes open. Meteen merkte hij de twee volwassen wezentjes op die een trots gezicht trokken. Naast hem lagen of zaten nog meer van diezelfde gele wezentjes. Hij trok eerst een verbaasd gezicht, maar werd algauw afgeleid door de twee trotse pokémon. Ze noemden zichzelf 'zijn ouders' 'zijn vader' en 'zijn moeder'. De andere kleine wezentjes waren zijn 'broertjes' en 'zusjes', en daar moest hij een groot deel van zijn leven mee leren omgaan. De jonge Pikachu wilde meteen kennis gaan maken met zijn zogeheten broertjes en zusjes, maar zijn vader hield hem tegen. Hij legde uit dat daar nog even mee gewacht moest worden. Met grote oogjes keek hij naar zijn vader, die vermaakt begon te lachen toen hij dit zag. Uiteindelijk werd hij benoemd tot 'Daichi' en moest hij plechtig beloven dat hij zijn broertjes en zusjes met zijn leven zou beschermen.

In zijn eerste levensjaar kreeg de jonge Pichu vooral geleerd hoe alles in het leven nou in zijn werk ging. Hij evolueerde echter al op jonge leeftijd in een Pikachu. Dit maakte zijn ouders trots, maar ze waren toch een beetje bezorgd. Zijn broers en zussen die met hem geboren waren, hadden nog een lange weg te gaan tot evolutie. Hopelijk zorgde dit niet voor jaloezie en zouden ze niet gaan vechten. Daichi was echter een verstandige Pikachu en ging niet in op de jaloerse opmerkingen.
Twee jaar waren voorbij en Daichi voelde zich enorm trots op zijn familie. Ze woonden niet alleen als gezin samen, zijn tantes en ooms waren ook deel van de enorme Pikagroep. Zijn oudere broers en zussen hadden het net zo goed met hem voor als zijn ouders en leerden hem verschillende dingen over de kijk op het leven. Zo werd hij niet vaak genoeg gewaarschuwd voor de zogenoemde 'trainers', die Pikachu zoals hem vingen, en hem trainde om te vechten. Daichi, die eigenlijk een verschrikkelijke afkeer had tegen vechten, omdat hij er niet tegen kon zijn familie aan te vallen of om zoiets te zien gebeuren tussen familieleden, zwoer dat hij nooit en te nimmer gevangen zou worden door de mens. Toch kon hij het niet laten om af en toe roekeloos te zijn en op eigen houtje op pad te gaan. Dit tot afkeer bij zijn ouders.

Toen Daichi ongeveer vijf was, vond hij zichzelf wel oud en wijs genoeg om zelf op pad te gaan. Zijn vader had hem verschillende kunsten en trucs geleerd om te ontkomen aan roofdieren en trainers en zijn oudere broers, met één in het bijzonder; Hiro, leerde hem aanvallen, zodat hij van zich af kon bijten als dat nodig was. Gelukkig was dit niet zo vaak nodig, maar het bracht hem wel flink in de problemen als hij één van zijn aanvallen moest inzetten. Zo kwam hij een keertje flink geschaafd thuis en mocht hij wekenlang niet meer in zijn eentje de buurt verkennen.
Daichi trok toen hij zeven was wat meer op met de rest van de familie. Zo leerde hij één van zijn neefjes, Sho, behoorlijk goed kennen. De vader van Sho, echter, stemde met niets in wat zijn zoon hem voorstelde. Dit trok Daichi's aandacht, maar gaf geen kik. Hij was van jongs af aan al aangeleerd om zich niet te bemoeien met de zaken van anderen. Hij had er spijt van niks te hebben ingebracht en stelde steeds vaker voor aan zijn oom of hij met Sho mocht spelen. Als het mocht, nam hij de Pikachu altijd mee naar zijn favoriete plekjes, niet ver van de groep af. Zo sleet hij de dagen met het bijzijn van Sho, maar zijn oom en tante waren maar aanwezig voor een aantal dagen, sinds ze in een ander gebied woonden. Daichi nam afscheid van zijn neefje, maar had het er best moeilijk mee. Gelukkig zagen ze elkaar nog vrij vaak, dus heel moeilijk was het niet om een goede band op te bouwen met zijn drie jaar jongere neef.

Toen Daichi negen was, kwam er een familielid bij. Dit was echter een klein weesje, die zich schaamde voor de daden van haar eigen vader. Ze was nog een vrij jonge Pichu en Daichi had zijn handen vol aan de nieuwe generatie kleine nichtjes en neefjes, waardoor hij niet veel aandacht aan de nieuweling kon besteden. Koda, echter, had al een ander speelkameraadje gevonden, hoewel daar snel een einde aan kwam. Sho had een zware training voor de boeg met zijn vader en Koda was binnen de kortste keren weer alleen. Daichi besloot om de rest even aan de kant te zetten en wat meer tijd met haar door te brengen. Koda was nog jong en moest de schoonheid van de wereld nog zien, net als hij vroeger. Hij nam haar, net als toen met Sho, vaak mee naar zijn favoriete plekjes uit de buurt. Zo ontstond er een hechte band tussen de twee, eentje die een echte oudere broer met zijn jongere zusje had.
In zijn tiende levensjaar besloot hij na te denken over wat hij later wilde doen. Reizen had hem altijd al aangesproken, omdat hij steeds door de buurt heentrok, op zoek naar nieuwe plekken om te verkennen. Precies op de dag dat hij besloot dat hij wilde reizen, werd hem voorgesteld dat het tijd was om op zoek te gaan naar een eigen familie. Hij wist wel wat zijn ouders ermee bedoelde, maar of hij zijn vrijheid daaraan wilde besteden wist hij niet. Toch besloot hij te vertrekken, voornamelijk om het feit dat hij op reis kon. Een partner zoeken kwam later wel. Hij nam afscheid van Koda en de rest van zijn familie en ging op pad, maar amper dan een week later kwam hij een trainer tegen, waar hij niet aan kon ontsnappen. De fanatieke jongen ving hem en trainde veel met Daichi. Ondanks het feit dat de jongen hem dwong te vechten, kon hij het goed vinden met hem. Zijn tijd samen met een mens was echter van korte duur. Zijn trainer wilde hem laten evolueren in een Raichu, maar Daichi weigerde nadrukkelijk. De Pikachu werd kort daarna vrijgelaten, omdat hij zwak werd gevonden. Hij trok het zich niet aan en ging verder op pad, ergens wel opgelucht dat hij zijn reis kon hervatten.

Zijn poging op het vinden van een partner mislukte, maar zijn drang om te reizen zette hij door. In de vijf jaar dat hij op reis was, had hij veel meegemaakt. Hij heeft zowel de minpunten als de pluspunten van het alleen zijn gezien. Daichi reisde door de vele regio's heen en kwam uiteindelijk in dit gebied aan. Nieuwsgierig naar wat er hier te doen viel, besloot hij hier een tijdje te blijven. Toen bleek dat zijn neef Sho ook hier aanwezig was, besloot hij dit als een tijdelijke woonplaats te aanschouwen.