Langzaam liep Dash over de rotsen, sprong af en toe naar een beter begaanbaar stuk en volde zichzelf wankelen. Hij vloekte even binnensmonds en concentreerde zich op zijn voeten die zoveel groter waren dan hij gewent was. Onlangs was hij geëvolueerd, veel te vroeg naar zijn smaak. Maar hij had het niet geweten! Hoe had hij het tegen kunnen gaan. Dash zuchtte even. Het was lang geleden dat hij hier zijn ouders kwijt was geraakt. De rode ogen die zich voor zijn grot hadden bevonden stonden nog altijd in zijn geheugen gegrift. Hij was gevlucht en was Akira tegen gekomen. Ze had hem meegenomen naar een donker gebied en had hem verteld over de Guerra. Ze had hem getraind, maar toen was ze plotseling weggaan.. Toen was hij ook vertrokken, ook al wist hij niet waar hij nu precies was geweest.

Al gauw was hij een Ninetales tegen gekomen, een vrouwelijk exemplaar, die zichtbaar medelijden met hem had gehad. Toen hij weer op krachten was, had ze hem getraind. Ze was hard geweest en vaak niet eerlijk. Vaak had hij zich in slaap gehuild, maar hij durfde ook niet weg. Want wat als de hele wereld zo was? Op een dag hadden ze door het bos gerent, de Ninetales was de bosjes in geschoten en snel was hij de dansende staarten gevolgd. Alleen was plotseling de grond onder zijn voeten verdwenen. Vele meters was hij naar beneden getuimeld, totdat hij met zijn hoofd op iets hards was geknald. Meteen daarop was hij wit gaan gloeien, maar hij was zo versuft geweest dat hij het in eerste instantie niet eens door had gehad. Totdat hij plotseling veel te groot was geweest. Het hol waar hij in lag was te klein, veel te klein! Hij had zielig gejankt, waarna hij zich een weg naar buiten had geklauwd.

Buiten was hij tot de conclusie gekomen dat hij was geëvolueerd, dat vertelde Ninetales hem. Hij was op een vuursteen gevallen. Ze zei dat hij gelukkig moest zijn, maar Dash miste zijn oude zelf. De trainingen werden harder en wreder, totdat Dash de moed had om weg te gaan. Bij toeval vond hij zijn oude spoor, wat hij helemaal terug had gevolgd naar PokeRPG. Nu had hij net de bergen getrotseerd die het land omgaven. Hij kon maar aan één ding denken: hij wilde terug naar Akira. Ze had hem ook hard getraind, maar zij was eerlijk geweest. Hij wilde terug en de Guerra helpen met hun doel.

Op een plateau, aan de rand van het gebergte, bleef hij staan. Hij kon het toendragebied onder zich zien, de ijzige windvlagen die sneeuw en ijs voor zich uit joegen. Verongelukt keek hij naar links en naar rechts, maar hij kon zich niet herinneren waar het Guerragebied zich bevond. Dash keek even naar de ijle lucht, waarna hij een beslissing nam. Hij vulde zijn longen met lucht en stootte toen een harde, lange huil uit. Een huil aan Akira.

~Eerst alleen Akira.~

Een Umbreon lag op de grond. Wat doods keek ze voor zich uit, niet precies wetend wat ze zou moeten doen. Ze lag aan het meer, nadenkend over het verleden, het heden en de toekomst. Ze had eerder op deze plek gelegen. Toen had ze een jonge Growlithe ontmoet.. D-.. Dash. Ja, dat was het. Dash. Eigenlijk.. Eigenlijk was haar hele ik veranderd. Ze snapte zichzelf gewoon niet meer. Op sommige momenten was ze een typische Guerra-leidster; gemeen, streng en ongeïnteresseerd in andere wezens. Op een ander moment was ze juist net wat te lief voor die rang, en had ze medelijden met anderen. Ach.. Veel maakte het niet uit. Ze zou haar rang niet verliezen omdat ze medelijden had met haar leden.
Bij het horen van haar eigen gedachten kwam er een frons op haar kop. Ze was bang geworden om haar rang te verliezen. Het respect wat ze diende te krijgen was een deel van haar geworden, evenals al het andere wat het met zich meebracht. De zorgen, de verplichtingen, maar ook de rechten en de bekendheid. Ze wilde het niet kwijt, eerlijk gezegd. Terwijl ze eerst nog had gedacht dat ze haar rang zonder gemekker af zou kunnen staan, was dat nu onmogelijk geworden.
Shiny.. Van hem had ze gedacht dat hij een harteloos wezen was. Natuurlijk, er waren tijden dat ze hem het liefste een flinke stoot voor zijn kop zou geven, maar.. Ze had nu wel door dat ook hij aardig kon zijn, dus was er ook nog hoop voor de rest. Natuurlijk, van Houndoom wist ze dat die echt een goed hart in zich had. Ze was niet voor niets zo geliefd geweest bij de andere groep. Rowan.. Hem vatte ze nog niet helemaal, maar.. Hij moest nog wat leren over hoe een Pokémon van zijn rang zich moest gedragen. Dan was alles wel weer oké. Taresh en Music waren de enigen die voor haar hopeloos leken. Ze had geen idee wat ze voor hen zou kunnen betekenen.
Een roep klonk en Akira's oren schoten omhoog. Een roep klonk. Een roep naar haar. Die roep.. Zo bekend, maar toch kon ze het niet plaatsen. Ze zette zich overeind en geeuwde even. Het was dag, voor haar de tijd om te slapen. Maar ja.. Dat zou wel even kunnen wachten. Ze had toch geen echt vast slaapschema. Ze haalde diep adem en zette zich af.

Niet veel later kwam ze aan bij de bergen. Een Arcanine stond haar op te wachten. Akira snifte wat, de geur in zich opnemend. De geur was.. Bekend, net als die roep. Maar toch.. Ze kende geen Arcanine. Misschien een Growlithe? Toen schoot alles haar weer tebinnen. Dash, de jonge Growlithe. Maar, dit kon Dash niet zijn, toch? "Hallo," zei ze kort en ze hief één wenkbrauw op. Ze zou wachten tot de Arcanine iets zou zeggen. Dan zou ze kunnen merken of hij Dash was of niet. Zo nee, dan was dit waarschijnlijk iemand met interesse voor de groep. Of gewoon iemand die haar haatte.. Hij zou niet de enige zijn. Ze grinnikte zacht en keek de Arcanine aan, wachtend op een antwoord.

Hij kapte zijn huil af en staarde in de verte. Daarna liet de Arcanine zich door zijn poten zakken en ging hij op het koude gesteente liggen. Dash liet zijn kop op zijn poten zakken en sloot even zijn bruine ogen. Voor zijn geestesoog speelden zich verschillende scenario’s af. De avond dat ze waren aangevallen, de gloeiende ogen in het donker, de spleet waar hij in was gevallen en waar hij zich verborgen had gehouden. Dash’ gezicht vertrok even, waarna het beeld over sprong naar het meer waaraan hij Akira had ontmoet, de reis naar het Guerragebied, zijn training en haar plotselinge verdwijning. Zonder waarschuwing, zonder reden. Waarom was hij zo bereid haar te vergeven? Ergens dacht hij dat ze vast wel een goede reden had. Persoonlijke redenen, ongetwijfeld.

Dash zuchtte, opende zijn ogen en schudde zijn kop even. Hij moest niet te veel stil staan bij het verleden, gebeurt was gebeurt. Dit gold helaas ook voor zijn evolutie. Dash snoof geërgerd. Was hij maar weer een Growlithe. Hij kon niks met dit grote, lompe lichaam. De Arcanine liet zijn blik weer over de vlakte gaan, waar opeens een zwarte gedaante doorheen rende. Dash grijnsde toen hij de karakteristieke gele ringen herkende. Akira. Dash stond op en banjerde heen en weer over het plateau. Hij bleef blikken werpen op het naderende gestalte, totdat ze bijna bij hem was. Dash hield halt en wachtte.

Akira stopte voor hem en snoof de lucht op. Hij grijnsde enkel en klauwde wat met zijn nagels in de grond. "Hallo," groette ze kort, terwijl ze een wenkbrauw hief. Hij zag de herkenning, maar ook de twijfel op haar gezicht. “Gegroet Akira.” Zei hij beleefd, terwijl hij zijn hoofd neeg. De Arcanine wachtte even, terwijl de grijns op zijn gezicht bleef staan. “Mijn naam is Dash en ik ben terug om me bij de groep te voegen.” Vervolgde hij. Dash bleef grijnzen, zakte door zijn achterpoten en ging met een kleine plof zitten.