De oorlog was in volle gang, wist Shadow. Zijzelf deed niet mee vanwege haar verwondingen. Die waren alweer flink genezen, maar meedoen in een oorlog was nog te riskant, hoewel ze het graag gedaan had. Haar aller dierbaarsten deden wel mee. Evening, Riolu, Amore.. Evening was haar partner, Amore en Riolu haar beste vrienden. Ze kon niet zonder hen. Zacht beet ze op haar lip. Wat als één van hen niet terugkeerde? Wat moest ze dan? Als Amore of Riolu niet levend terug kwam zou ze al gebroken zijn. En Evening dan! Ze durfde er niet aan te denken, maar de gedachte keerde steeds terug. Nee, Evening is sterk, dacht ze dan altijd. Maar ze wist dat het altijd mogelijk was om een dierbare te verliezen in oorlog. Het was in elk geval zeker dat ze gewond zouden raken. En daarvoor was Shadow naar de Sunny Garden gegaan. Dustfire, Pucca en Evora waren in slaap gevallen en waren hopelijk niet achter haar aan gegaan, al was het altijd mogelijk. In de Sunny Garden groeide een groot assortiment aan genezende kruiden en gelukkig had Shadow daar wel verstand van. Ze had een klein soort mandje, in elkaar gevlochten van lange, dunne bladeren. Het was bijzonder stevig voor iets wat van bladeren gemaakt was. Meteen spotte Shadow wat bessen die ze kon gebruiken, dus plukte ze er zo veel mogelijk en legde ze ze in het mandje. Daarna zag ze een kruid waar ze wat bladeren van nodig had. Ze was zo bezig met het plukken en met haar gedachten dat ze niet hoorde dat ze inderdaad gevolgd was.. Maar door wie?

Met een schok een een zachte "pi," opende de Pichu haar groene ogen. Haar borstkas ging even snel op en neer, maar zodra ze door kreeg dat het allemaal maar een droom was geweest herstelde ze. Voorzichtig hees ze haar bovenlichaam omhoog en keek ze om zich heen. Het was stil. Dustfire en Evora lagen nog te slapen, althans, dat dacht ze, en de rest van de Chiave was weg. Waarheen wist ze niet precies - dit mocht haar niet verteld worden -, ze waren gewoon weg. Pucca gaapte zachtjes en wreef in haar oogjes. Tante Shadow was ook weg, terwijl die voordat ze ging slapen nog hier was geweest. Waar zou ze naar toe zijn gegaan? De Pichu stond op en sprong van haar bedje. Ze schudde even met haar koppie en zette toen een grijnsje op haar kop. Tante Shadow was vast niet ver weg, Pucca besloot haar te gaan zoeken. Ze zette zich zachtjes op vier poten en begon te rennen.

Het was niet echt bepaald mooi weer buiten. De zon was verstopt achter dikke grijze wolken en de wind waaide haar grote oren plat naar achter. Gelukkig regende het niet, maar de lucht was wel vochtig. Pucca rende door het hoge gras, the Underground City achter zich latend. Haar kleine zwarte neusje pikte met gemak het geurspoor van tante Shadow op, deze was immers nog vers. Zodoende bracht het haar naar de Sunny garden.

Pucca zette zich op twee pootjes en keek verwonderd om zich heen, naar alle mooie bessen en bloemen. Zelfs met slecht weer was het hier mooi. Ze grijnsde en begon toen weer te rennen, naar de Raichu en het mandje die ze gespot had.
Het was geen moeite om ze te bereiken, Shadow leek diep in gedachte verzonken. Voorzichtig pakte Pucca de rand van het mandje beet, hees ze zichzelf op en gooide ze zich toen midden tussen de bessen. Grijnsend stak ze haar kop boven de vruchten en keek ze Shadow aan. Ze lachtte, zoals alleen een baby-Pokémon dat kon doen, en hees toen vrolijk haar handjes in de lucht. "Hoi, tante Shadow!" riep ze vrolijk met haar kinderstemmetje.

Shadow wilde net een bes in het mandje leggen, niet door hebbend dat er een Pichu koppie tussen de bessen zat, toen ze iets aan haar hand voelde. Haar gedachten spatten uiteen. Ze keek recht in de ogen van Pucca en hoorde haar: "Hoi, tante Shadow!" roepen. Even was ze overdonderd, maar al snel wist ze haar vriendelijke glimlach op haar gezicht te toveren. Ze gaf Pucca een aai over haar kop. "Hallo, Pucca," glimlachte ze. Vervolgens draaide ze zich om om weer wat bessen van de plant te trekken. Vanuit haar ooghoek deed ze een poging de kleine Pichu te zien. Wat zou zij lekker vinden? Als wat Shadow gehoord had over persoonlijkheden klopte dan zou Pucca zoet heel lekker vinden. Shadow greep de dichtstbijzijnde zoete bes van een stuikje af. Ze snoof er één maal aan, waarbij een heerlijke geur haar neus binnenkwam. Ze draaide zich vervolgens weer om richting Pucca en knielde bij het kleine wezentje neer. "Pucca, probeer deze eens." Ze gaf de zoete bes aan Pucca en legde de andere bes die ze geplukt had naast haar. In de mand was nu minder ruimte, maar dat maakte haar niet uit. Ze had immers toch al bijna genoeg. Ze plukte nog een blad dat naar vanille rook en wilde zich net weer omdraaien om het mandje te pakken, toen ze een druppel op haar neus voelde. Haar blik gleed af naar de lucht, die gevuld was met duistere wolken. Nog een druppel viel naar beneden en raakte deze keer Shadow's wang. "We moeten terug.." zuchtte de grijze Raichu. Ze had geen zin om de mooie tuin te verlaten. Ze had weliswaar genoeg kruiden en bessen verzameld, maar zou nooit genoeg krijgen van de Sunny Garden, die nu ironisch genoeg niet zonnig was. Helaas vielen er steeds meer druppen uit de hemel en Shadow wilde het niet riskeren dat Pucca verkouden zou worden. Daarom tilde ze het van bladeren gemaakte mandje op en maakte ze aanstalten om terug te lopen naar de Underground City.

- We kunnen de route terug op zich wel RPGen, ofzo. Want anders is het topic wel enorm kort. XD

Een druppel viel zijn weg door de lucht heen en kwam op de kop van de kleine Ho-Oh terecht. Dustfire schrok wakker en knipperde een paar keer verbaasd met haar ogen. Ze gaapte langdurig en keek daarna wat schuw om zich heen. Maar tot haar grote schrik was de plek bijna leeg. Ze was hier gebracht, maar nu was iedereen ineens weg! Ze schudde haar pluizige kopje uit, en daarna de rest van haar lijfje. Ze stond op en keek om zich heen. De enige die nog bij haar was dat was Evora, die nog in slaap was. Waar waren Pucca, Riolu, en alle andere Chiave leden naartoe? Weer viel er een druppel naar beneden, deze keer raakte hij Dustfire's ooglid. Ze kneep geschrokken haar oog dicht, en haar blik viel op de grijzige en dreigende lucht. Waar was de gele felle bol naartoe? Evora achterlatend hupte ze in haar eentje over het gras heen. Maar waar ze ook keek, ze zag niemand! De regen werd erger, en Dustfire begon nat te worden. Ze liet zichzelf vallen in het gras, en haar mondhoeken trilden. Ze opende haar pietluttige snaveltje en begon oorverdovend te huilen. Zo hard dat Shadow, Pucca en misschien Evora het wel moesten horen. Tijdens het huilen schudde ze ook nog fel met haar vleugeltjes, verdrietig en woedend dat ze alleen gelaten was door haar verzorgers. Natuurlijk was dat niet helemaal zo, maar Dustfire kon nog lang niet logisch nadenken in dit soort gevallen. In haar dramatisch klinkende huilbui had ze niet eens door dat Shadow en Pucca alweer terug kwamen lopen.

De grijze poot van haar tante ging liefkozend over haar kop en even sloot Pucca vrolijk haar oogjes. Toen ze deze weer geopend had zag ze dat Shadow een bes voor haar had geplukt. 'Pucca, probeer deze eens.' Dit liet de Pichu zich geen twee keer zeggen. Blij pakte ze de mooie bes van haar over en zette ze er meteen haar kleine scherpje tandjes in. Het vruchtvlees was heerlijk zoet. Zo lekker dat er spontaan een vrolijke "Hmm!" uit haar mondje ontsnapte. Binnen mum van tijd had ze de bes, die toch al niet zo groot was, opgepeuzeld. Ze smakte, veegde het sap van haar lippen en schrok toen er een druppel op haar neus neerviel. Brr, dat was koud. Verbaasd wende Pucca haar blik naar de lucht, wat ze beter niet had kunnen doen aangezien er een tweede druppel op haar neus neerviel. De kou werd haar neus teveel en ze nieste. 'We moeten terug..' hoorde ze Shadow zeggen. Pucca wreef over haar neusje en knikte, ja dat was een slim plan.

Ze liepen terug naar the Underground City. Nouja, Shadow liep. Pucca zat nog altijd in het mandje, vrolijk zwaaiend aan de hendel. Het was dat er steeds druppels op haar lichaam neervielen, anders was ze de regen alweer vergeten.
Een plotseling luid gekraai deed haar verbaasd stoppen met zwaaien. Ze liet zich vallen op de bessen, wat geen probleem was aangezien haar lichtgewicht, en klauterde voorichtig naar de rand van het mandje. Ze bracht haar ronde kop over de rand. Daar, op de grond voor the Underground City, lag Dustfire. Ze was aan het huilen. Snel trok Pucca een de vacht van Shadow's poot en wees ze met haar andere handje naar de kleine Ho-oh. "Dustfaaie!" riep ze, "Dustfaaie zielug!"

De wandeling verliep vrij rustig, op de regen na. Pucca speelde vrolijk met het mandje. Steeds meer druppels vielen uit de lucht, tot Shadow's irritatie. Een gehuil drong haar oren eerder binnen dan die van Pucca. Het was duidelijk het stemmetje van Dustfire. Ongemerkt ging ze wat harder lopen om daar de kleine Ho-oh voor de Underground City aan te treffen. Ze voelde dat Pucca aan haar vacht trok en hoorde haar zeggen dat Dustfire zielig was. Shadow zuchtte. Het was ook dom van haar geweest om de kleintjes achter te laten. Ze zette voorzichtig het mandje neer en pakte Dustfire op. "Stil maar," deed ze een poging de vogel te troosten. Ze knuffelde de Ho-oh eventjes en zodra die weer gekalmeerd leek zette ze haar weer op de grond. Als het goed was kon ze zelf wel weer naar binnen kruipen. Shadow moest in elk geval haar handen gebruiken voor het mandje met bessen, die inmiddels aardig nat geregend waren. Ze tilde het voorwerp weer op en stapte zo snel mogelijk de Underground City in, waar de regen gelukkig nauwelijks naar binnen kwam. Alleen bij de opening, maar het bed met Evora er nog op was verder naar achteren. Shadow zette het mandje weg en richtte haar blik op Dustfire, om zeker te weten dat die binnen zou komen en desnoods te helpen. Zodra die binnen was ging ze weer naar het mandje toe. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Evora ook wakker was geworden. De Riolu keek haar even scheef aan, waarna haar oogjes weer slaperig dichtvielen en ze maar weer ging liggen. Shadow liep met het mandje naar het bedje toe. Van de bessen en kruiden kon ze wat genezende mengsels maken. Ze zou nu in elk geval niet meer weggaan zonder de jonge Pokémon. "Sorry, het was niet slim van mij om weg te gaan," zuchtte ze nog, hopend dat de kleintjes het haar zouden vergeven.

Evora strekte haar arm uit naar de enorme bloem. De prachtige gele kleur deed haar aan iets denken, maar ze was zo afgeleid door het ding zelf dat ze geen tijd had om zich te herinneren waar het aan deed denken. Haar handje sloot zich om een blad van de bloem. Ze trok, waardoor het ding naar haar toe boog. Een heerlijke geur kwam uit het ding, een vertrouwde geur. Ze wilde de bloem voor altijd vasthouden en ervan houden. En hij mocht nooit uitbloeien! Ze kroop dicht tegen de bloem aan en sloot haar oogjes. “Mama,” mompelde ze plotseling. Haar oogjes schoten open. Daar deed de bloem haar dus aan denken! Ze keek op naar de bloem, die nu was veranderd van kleur. Er zat ook zwart en blauw aan. Evora knipperde een paar keer met haar ogen en zag toen haar vader en haar moeder, elkaar omhelzend, op de plek waar de gekleurde bladeren van de bloem gezeten hadden. De steel verdween en nu omhelsden ze haar en haar zusjes. Gelukkiger kon Evora niet zijn! Toch was er iets mis, iets waardoor ze haar armen nog steviger om haar moeder klemde. Een vreselijk gevoel verdrong haar geluk toen haar moeder opeens uit haar armen verdween. Ze keek om zich heen. Ze was weer alleen, maar deze keer zonder bloem. Zacht begon ze te snikken. Waar was iedereen heen? Zo luid ze kon begon ze te krijsen, hopend dat haar ouders en zusjes terugkwamen. Desnoods tante Shadow! Meer en meer tranen gleden over haar wangen naar beneden. Ze had niet door dat er twee witte schimmen voor haar verschenen. Een Pikachu en een Riolu. Pas toen de Pikachu een sussend geluid maakte opende ze haar ogen. “Mama!” riep ze meteen. Ze stond wankelend op en deed een poging zich in haar moeder's armen te storten, maar viel in plaats daarvan recht door haar heen, een duistere diepte in. De witte gedaantes van haar ouders verdwenen als sneeuw voor de zon terwijl zij viel, steeds dieper en dieper, hopend dat iemand haar gekrijs hoorde..

Tranen welden meteen op in de oogjes van de Riolu. “Mama.. Papa..” wist ze tussen het snikken door te mompelen. Er was iets goed fout, dat wist Evora zeker. Maar, wat was er mis? Het had in elk geval te maken met haar vader en moeder. En Senna. Ze moest iets doen.. Moeizaam kroop ze omhoog, schokkend van het snikken. Ze hoorde de zware stappen en voelde de aura van tante Shadow die op haar af kwam. Ze voelde de poot van de Raichu tegen haar voorhoofd en hoe ze weer in bed werd gelegd. Ze kon op een of andere manier niet tegenstribbelen. “Sst.. Stil maar, het was maar een nare droom,” suste de Raichu. Evora trok een boos gezicht en barstte weer in tranen uit. Ze begreep het niet! Ze voelde niet wat zij voelde! Ze sloeg de poot van de Raichu weg en stond wankelend op. Ze hoorde Shadow nog wat roepen, maar luiserde niet. “Mama.. Papa.. Senna..” snikte ze zachtjes. Ze moest ze gaan helpen.. Ze was maar een jonge Riolu die nog nauwelijks wat aavallen kende, maar was niet van plan haar moeder in de steek te laten. Haar poten wezen haar de weg naar Groudon's Canyon, de plek waar het akelige gevoel vandaan kwam. Ze wist dat ze gevolgd werd, maar liet dat niet merken. Mama en papa waren belangrijker.

"Dustfaaie!" klonk er ineens een heel vertrouwd stemmetje. "Dustfaaie zielug!" Dustfire's ogen schoten naar de kant waar Shadow en Pucca vandaan kwamen, en Shadow tilde haar vervolgens op. Ze troostte Dustfire, wat niet erg moeilijk bleek te zijn. Het enige wat ze wou was niet meer alleen zijn, en nu Shadow en Pucca er waren was ze weer gerust gesteld, en ze stopte met huilen direct toen Shadow haar optilde. Ook werd ze geknuffeld door haar. Het voelde grappig, haar natte veertjes tegen Shadow's natte vachtje.

Vermaakt maakte ze een pruttelgeluidje, en kroop weer naar binnen toen Shadow haar op de grond zette. Het zag er dom uit, want het was meer huppen dan lopen met haar kleine dikke pootjes. Dustfire keek naar achteren, kijkend of Pucca achter haar aan kwam. Ze zocht een pak bladeren op die van de bomen afgevallen waren, hupte er op en maakte zich breed, zoals vogels altijd deden als ze ergens lagen. Haar veren zetten zich uit waardoor ze beter warm bleef. Ze moest denken aan bomen, die dingen waar de bladeren vandaan kwamen. Hoe zouden ze zo groot geworden zijn?


Dustfire droomde er bij haar laatste slaap van dat ze bovenin zo'n enorme boom zat, en toen ze naar beneden keek leek ze groter dan alle anderen. Vermaakt schudde met haar vleugeltjes. Wat zouden Pucca en Evora gedroomd hebben? "Sorry, het was niet slim van mij om weg te gaan," zei Shadow nog, terwijl Dustfire dat incident zowat weer vergeten was. ''Geev nie!'' kwetterde ze naar Shadow. Ze sloot haar oogjes en probeerde weer een droom te laten verschijnen voor haar ogen. Maar iets stoorde haar. De grijze Raichu riep iets. Verschrikt opende Dustfire haar ogen weer, en keek richting het bed van Evora.

“Mama.. Papa.. Senna..” hoorde ze Evora zachtjes snikken. Dustfire draaide haar koppie schuin. Maar... Evora liep weg! ''Evoowr!!'' riep Dustfire bang, niet wetend waar de Riolu naar toe zou gaan. En waarom. ''Waawom ga je weg?'' Haar gezichtje vertrok weer, en het zou niet lang meer duren voordat ze weer in huilen zou uitbarsten. Het feit dat Evora verdrietig was maakte haar zelf ook verdrietig. Ze stond op en hupte achter haar aan. ‘’Ikke mee….’’ Zei ze met een verdrietige rauwe stem, terwijl ze bang keek naar de richting waar ze heen gingen.

Gelukkig wist Shadow Dustfire te troosten. Grijnsend keek Pucca het tweetal aan, waarna ze weer werd opgetild en het hol in werd gebracht. Dustfire was al naar voren gerend, Pucca was echter in het mandje blijven zitten. Lui, kon je het noemen, maar Pucca vond het van-gras-in-elkaar-gevlochten-ding veel te leuk om achter zich te laten. Bovendien zat er in het van-gras-in-elkaar-gevlochten-ding allerlei lekkere bessen! Je kon het haar dan ook niet kwalijk nemen dat, toen het mandje weer op de grond werd gezet, haar mond onder het bessensap zat en er bijna uit elke bes wel een hapje was genomen.

Schijnheilig kroop Pucca het mandje uit, niet wetend dat het sap op haar wangen al genoeg veraadde. Ze ging naast Dustfire zitten, op de hoop bladeren, en keek Shadow met een grote onschuldige grijns aan. Deze leek echter niks op te merken. Ze was veel te druk bezig met Evora. Waarom eigenlijk? Pucca liet haar blik op haar grote zus vallen. Die snikte iets en.. rende weg! Met grote ogen stond Pucca op. Oh, dat mocht niet! Oke, zij was net ook weggerend, maar dat liet ze even achterwege.
Ook Dustfire leek het er niet mee eens te zijn. De kleine Ho-oh hupte naar voren terwijl ze een verdrietige 'Ikke mee...' haar snaveltje uit liet rollen. Pucca keek om zich heen. Nog steeds waren geen van de blikken op haar gericht. Ze grijnsde, zette zich af en rende op vier pootjes achter Evora aan. Shadow zou hun wel volgen, dat wist ze.

Het lukte Shadow niet om de kleine Riolu tegen te houden. Ze glipte uit haar vingers. Haar opstand en emoties leken de andere twee te inspireren. “Wacht!” riep Shadow ze nog na, maar de kleintjes toonden geen gehoor. Een zucht verliet haar mond. Ze was een slechte oppas. Vreselijk zelfs. Ze kon die arme jonge Pokémon niet laten gaan! En al helemaal niet omdat ze Amore beloofd had dat ze niks zou overkomen! Een diepe zucht verliet haar mond. Wat zou Evora zo graag willen, dat ze wegrende? Ze was zeer vastberaden geweest. Haar verdriet had Shadow echter gegrepen. Ze haatte het om anderen verdrietig te zien, vooral kleintjes. Ze besefte maar al te goed dat ze achter de drie aan moest gaan. Ze besefte ook, dat ze geen idee had waar ze heen gingen, en dat ze vlug achter ze aan moest lopen als ze de kleintjes niet uit het zicht wilde verliezen. Ze zette zich op vier poten en zette zich af in een snelle aanval, maar zodra ze buiten was voelde ze iets wat ze even vergeten was. Regen. Ze gromde iets, voor ze besefte dat dit handig kon zijn. De kleintjes lieten natuurlijk voetsporen achter in de modder, en geen enkele andere Pokémon zou in deze onweersbui naar buiten gaan! Ze wist een kleine grijns op haar gezicht te toveren. Misschien vond ze de kleintjes nog voor ze zich in de problemen werkten. Ze zette zich af, en met een witte straal achter zich aan raasde ze door het Chiave gebied. De sporen werden steeds duidelijker; de oudere sporen waren al licht weggevaagd door de regen. Een bliksemschicht verlichtte alles om Shadow heen slechts een halve tel met een enorm fel licht. De Sunny Garden, die nu al helemaal niet Sunny was. Het gaf ook Shadow een akelig gevoel. Het besef dat ze weer normaal kon rennen drong pas later tot haar door. Ze rende weer, dat betekende dat ze weer zo goed als genezen was.. En het was nodig tijd ook, want ze moest helpen met de gewonden van.. De Oorlog! Opeens was alles logisch. Shadow knipperde met haar ogen. Riolu was een enorm gevoelig soort Pokémon. Ze voelden emoties aan. Misschien had de kleine Riolu de emoties van haar ouders aangevoeld. Een akelig gevoel trok door Shadow's hele lichaam. Als dat zo was.. was er dan iemand dood? Wanhopig als ze was was de eerste die haar kop binnendrong Evening. Nee, sprak ze zichzelf tegen, nee.
Meer had ze niet te zeggen. Wat als het wel zo was? Dan loog ze tegen zichzelf. De gedachte aan de oorlog liet Shadow harder rennen. Ze wist de weg naar de Canyon, waar de oorlog gehouden werd. Ze lette niet meer op de modderige pootafdrukken die de Pokémon hadden achtergelaten. Alles had zo logisch geklonken, dat ze vertrouwde op haar instinct en koers durfde te zetten naar het slagveld, zonder te weten wat ze daar zou aan treffen.