Er kwam een Quilava aangelopen hij was van normale grote. “ Wat is het toch een fijne Avond.’’ Zei de Quilava. Hij liep langs de zee. Het was nu bijna avond. Vele Pokemons trokken nu weg van het strand het kon in de nacht er nog al raar aan toegaan. Castor die ging nu naar het strand Hij wou kijken of hij nu eindelijk weer eens familie kon ontmoeten. Of tenminste een andere pokemon. Hij was een tijdje uit dit gebied geweest hij wist niet of er nog vrienden van hem in dit gebied leefde. Hij was maar weg gevlucht toen hij eindelijk vrij kwam. Castor keek in het rond dat ging best moeilijk hij was blind geworden aan één oog. Hij liep verder naar het strand. Het was Eb maar toch gingen alle pokemon naar huis. Opeens werd hij aan de kant gebeukt door een grote Pokemon hij leek op een gier met een bot door het haar hij had deze pokemon nog nooit eerder gezien. Ook zag hij andere pokemon die hij nog nooit had gezien.’’ Wat doen al die Pokemon hier?’’ Zei hij zachtjes in zichzelf. Een pokemon op vier poten met een grote hoorn ging tegen over Castor staan. ‘Jij denkt zeker dat je leuk bent he beetje iedereen aan de kant beuken.’’ Castors hoofd begon scheef te hangen hij snapte de pokemon echt niet.’’ Wat bedoel je ik wil gewoon naar het strand hoor.’’ Zei Castor tegen de Pokemon. Deze liep boos weg een hoop kleine ottertjes liepen achter hem aan.’’ Oke raar. ‘’ Zei Castor toen in zich zelf. Hij besloot toen maar om verder te lopen het strand op. Hij voelde het zand door zijn pootjes gaan. Hij had nog een wondje aan zijn achterpoot maar was bijna niet meer te zien. Castor hoopte dat het nu wat veiliger in dit gebied was. Hij ging zitten in het zand. Kijkend naar de zee, luisterend naar de golven. Hij zag opeens een grote roze vis voor bij springen er waren een hoop nieuwe pokemon in Pokerpg gekomen. Hij vond het wel raar maar goed er waren er een hoop vermoord door de rampen die nu zoon beetje wel opgehouden waren. Castor ging liggen in het zand. Het zand was lekker zacht en hij was wel een beetje uitgeput door de reis die hij afgelegd had. Hij sloot zijn ogen en viel bijna in slaap tot dat hij opeens werd gewekt door iets wat zijn kant op liep. Hij hoorde nu wel een stukje beter dan voor dat hij blind werd aan dat ene oog. Hij kon niet zien waar het was maar het kwam wel aanlopen.

Rosa opende haar rechteroog om 'm vervolgens direct weer dicht te knijpen. Was ze in slaap gevallen? Met een tevreden zucht rekte ze zich eens goed uit, daarna bleef ze even roerloos liggen. 'Oké, oké..' Met een zucht rolde ze zich op haar buik en duwde ze zich met haar pootjes van de grond af. Een gaap ontsnapte haar bekje. Hoe laat was het inmiddels al niet? De zon scheen vrij fel, het was waarschijnlijk in de middag. Ze was vandaag dan ook op een vrij vroeg tijdstip naar het strand gegaan. De geluiden van de woeste golven deden haar altijd kalmeren. Het was echter nooit gebeurd dat ze in slaap was gevallen. Normaliter lag ze gewoon op het zand te rusten, blijkbaar was ze dan toch deze ochtend in slaap gedommeld. Rosa hief haar kop op en keek het strand over. Toen ze iets zag verderop in het zand kneep ze haar ogen tot spleten samen. 'Wacht, wat?' Geïrriteerd deed ze haar ogen weer helemaal open. Wat voor nut had het om haar ogen toe te knijpen? Het zou er niet op magische wijze voor zorgen dat ze beter de verte in kon kijken. Met een zucht schudde ze haar hoofdje. 'Blijkbaar te lang in de zon wezen bakken, mogelijk meer dan een paar hersencellen oververhit geraakt.' mokte ze zichzelf. Hoe dan ook, ze had verderop wat in het zand zien liggen, mogelijk een Pokémon. De moeite waard om te onderzoeken. Rosa zette haar eerste stap het zand in en moest weer wennen aan het gevoel van haar poten die wegzakte. Niet tevreden met de snelheid waarop ze vooruitkwam besloot ze een sprint te trekken. Ze voelde de spieren in haar achterpoten branden en moest hier even om glimlachen, niets gaf zo'n heerlijk gevoel als wanneer je een goede sprint trok. Nu Rosa eenmaal rende, kwam het 'object' dat ze in verte gezien had, steeds dichterbij. Toen ze eenmaal tientallen meters verwijderd was - van de Pokémon - concludeerde ze, remde ze af. Met slome passen liep ze de laatste meters naar de Quilava toe. ''Zo.'' zei Rosa toen ze eenmaal naast de Quilava stond, ''Ook aan het genieten van een dagje strand?'' vroeg ze met een grijns op haar gezicht, ze liet zich neerzakken op het zand. ''Mijn naam is Rosa.''