Met een zucht ging de Pikachu zitten. Het zag er naar uit dat hij de boel toch alleen moest verkennen en daar zag hij aardig tegenop. Samen zou het veel leuker zijn geweest, maar er zat niks anders op. Hij liet zich even achterover vallen en bekeek de wolken even. De meeste pokémon konden vormen hieruit halen... Hij vroeg zich af hoe dat kon. De wolken konden er toch niks aan doen dat ze ergens op leken, terwijl ze eigenlijk tegelijkertijd ook nergens op lijken. Voorzichtig wreef hij met beide poten over het gras waar hij op lag. Het was zacht, maar tegeleijkertijd voelde het ook irritant. Uiteindelijk stopt hij zijn kleine pootjes maar achter zijn hoofd, zodat hij er wat ''relaxter'' erbij lag. Rustig sloot hij zijn oog en luisterde naar wat om hem heen gebeurde. Het geluid van spelende pokémon liet hem wat meer ontspannen, alhoewel hij geen idee had waarom. Het deed hem denken aan de partner die hij niet kreeg, dus zou hij eigenlijk wat minder blij moeten zijn. Toch vond hij het heerlijk op deze plek, en het deed zijn naam eer aan. Hij gaapte even, opende zijn ogen en ging versuft rechtop zitten. Blijkbaar waren er veel meer pokémon die er zo over dachten als hij. Hij kon het ze niet kwalijk nemen, iedereen verdiende zijn rust en niemand kon je dat afpakken. Zeker niet op een plek als deze. Tenminste, dat vond hij. Zelf had hij geen idee over de verscheidene oorlogen die hier zijn gevoerd, laat staan de groepen die daarvoor zorgden. Eigenlijk had hij best een goed leventje, zonder zorgen. Een soort 'Hakuna matata'. Nogmaals gaapte hij en keek hij om zich heen. Zou hij vrienden gaan maken? Dit was de perfecte plek daarvoor.

vrolijk rendde de jonge Pikachu door de bloemen. Het was hier echt nog heel mooi, ondanks dat het al herfst was. Prachtig gekleurde bloemen maakten haar vele malen vrolijker dan een hoopje grauwe bladeren. Ze stopte met rennen, en plukte een gele bloem. Ze rook eraan. Hmmm... Rook een beetje naar vanille. Ze liet de bloem abdrupt vallen, toen ze een andere Pikachu zag, die aan het relaxen was. Vrolijk rende ze eropaf. ''Hoi!'' Zei ze hard en vrolijk, wat niet echt handig zou zijn als de andere Pikachu aan het slapen was, ofzo. ''Ik ben Treasure, en wie mag jij zijn?'' Vroeg ze met haar liefste blik. Ondanks haar leeftijd was ze al erg goed in taal, en zou je van haar meer denken dat ze vijf, of zes was. ''Treasure.'' Herhaalde ze. Ze keek even om haar heen, naar de anderevrolijke, spelende Pokemon. Mischien wou deze Pikachu ook wel spelen? ''Spelen?'' Voegde ze er nog vrolijk achteraan.

"Hoi!" hoorde Daichi. Het klonk nogal behoorlijk vrolijk, maar dat kon hij haar niet kwalijk nemen. ''Ik ben Treasure, en wie mag jij zijn?'' Daichi keek versuft op en merkte dat het een pikachu was die tegen hem praatte. Ze zag er nogal jong uit. Hij wilde zijn naam zeggen, maar de andere Pikachu sprak haar naam nog een keer uit. Daichi nam aan dat ze het niet zo begrijpen als hij haar een poot gaf, ten teken van kennismaking. ''Daichi,'' sprak hij. Hij keek Treasure rustig aan. Deze vroeg of hij wilde spelen, tenminste, dat kon hij eruit halen. Hij glimlachtte naar haar. ''Alleen als jij wil spelen.'' Hij vond zichzelf te oud vor spelletjes, maar als een jongere pokémon het hem zou vragen zou hij dat met plezier met hem of haar doen. Hij voelde nog net dat de wind met zijn staart en oren speelde. Helaas was het niet een zacht briesje, maar waaide het heel even flink. Great, typisch herfst... Hij zuchtte even en stond op. Hij had het gevoel dat hij er een vriendin bij zou krijgen, maar aan de andere kant kreeg hij het gevoel dat een regenbui roet in het eten zou gooien. Achja, zolang het niet regende kon hij nog genieten. Daarna zou hij wel opzoek gaan naar een schuilplaats, dat tevens kon dienen als zijn slaapplaats.

''Daichi,'' Zei de andere Pikachu. ''Alleen als jij wil spelen.'' Zei hij. ''Jay!'' Riep Treasure, waardoor er kleine schokjes over haar lichaam schoten. na een paar seconden schoot ze een donder naar boven, de lucht in. Dat deed ze meestal als ze erg blij of vrolijk was. ''We gaan...'' Ze trok even een nadenkend gezicht, maar dat veranderde al snel in een vrolijke glimlach. ''Tikkertje!'' Zei ze lachend. ''En jij bent hem.'' Ze wees naar Daichi. Ze rende zo hard weg als haar kleine pootjes haar konden dragen. Ze keek achterom. Als ze een Quick attack deed, was ze sneller. Ze stopte even, haalde diep adem, en zette haarzelf weer af. Ze rende weer weg, dit keer met een witte streep achter haar aan. Ze lachtte. Nu zou Daichi haar nooit kunnen pakken. ''Pak me dan!'' Riep ze lachend, nog steeds doorrennend. Vroeger speelde ze weleens met de andere Pikachu's uit haar groep, maar meestal kon ze niet lang spelen. Haar training begon dan weer.

Blijkbaar was de jonge Pikachu blij over zijn reactie. Zelfs zo blij dat ze haar energie had gestopt in een donder. Hij glimlachtte lichtjes naar Treasure, Daichi wist zeker dat hij lol met haar zou hebben. ''We gaan...'' Daichi hield zijn hoofd ietwat scheef. Zelf dacht hij ook na... Wat voor spelletje wilde Treasure eigenlijk doen? ''Tikkertje!'' riep ze lachend en wees naar hem. Blijkbaar was hij hem, maar daar zou hij verandering in brengen. Treasure was al gaan rennen, maar ging algauw over in een Quick Attack. Hij grijnsde kort. Dus ze wilde het zo spelen? Dit keer zette hij zich af en begon op een hoog tempo te rennen. Dit spelletje had hij al vaak genoeg gedaan en had dan ook verscheidene technieken geleerd toen hij nog jong was. Treasure riep iets uitdagends naar hem, waardoor hij zijn tempo nog meer verhoogde. Als hij nu zijn Quick Attack inzette rende hij vast en zeker langs haar en moest hij proberen te remmen. Dit deed hij echter niet, maar als hij haar nu zou tikken zou dat best oneerlijk zijn, Het zou betekenen dat hij sneller met normaal rennen was dan zij met Quick Attack. Achja, dat kwam door de trainings die hij ondernam. Na dit bedacht te hebben hield hij zich een beetje in. Hij had het nu best naar zijn zin en wilde dat dit zo lang mogelijk zou duren.
Daichi hijgde kort. Nu moest hij haar toch echt tikken, wilde hij niet uitgeput raken en verliezen. Hij moest uiteindelijk toch zijn Quick Attack gebruiken. Hij gromde even, maar deed dit niet te hard. Een witte streep verscheen achter hem, terwijl hij meer vaart kreeg. Met één poot uitgerekt rende hij op Treasure af. Zodra hij haar aanraakte en hij dat voelde riep hij:''Tikkie, jij bent hem.'' Waarna hij begon te lachen. Met een schijnbeweging draaide hij zich om en liep op een wat rustiger tempo van Treasure weg. Nu was het haar beurt om hem te tikken.

Treasure begon nog harder te rennen. Dit was leuk! De Pikachu deed haar denken aan een Raichu uit haar vaders groep, vroeger. Hoe heette hij nou ook alweer? Speurk? Spurruk? Iniedergeval iets wat sterk daarop leuk. Die Raichu speelde altijd leuk met haar, als ze vrije tijd had. Verstoppertje of tikkertje. Haar vader was er altijd veel te druk voor. 'Ik heb plichten om te vervullen, en die zul jij later ook krijgen.' Ze had geen flauw idee wat haar vader daar in Arceus'naam mee bedoelde. Ineens voelde ze de poot van Daichi. "Tikkie, jij bent hem." Hoorde ze de stem van Daichi, waarna hij begon te lachen. Daichi draaide zich om, en rende weg. Treasure verminderde vaart, en met een omhandige beweging draaide ze haarzelf om. Vrolijk rende ze achter de andere Pikachu aan. Ze schoot door wat bloemen heen, die door de snelheid een paar blaadjes verloren. Ze rende hard verder, totdat ze over haar voorpoot struikelde. Ze maakte een halfe koprol, kwam met een doffe klap neer op het gras. Ze was even stil van de schrik, maar begon daarna te huilen. Eerst biggelden er alleen nog maar wat tranen over haar gele wangen, maar daarna deed haar mond ook mee. Ze maakte een hartverscheurend geluid, waar menig Pokémon door aangetrokken zou worden. Een paar Skiploom's omringde haar, afvragend waarvoor deze kleine Pikachu zat te huilen.

Daichi keek achter zich en zag dat Treasure achter hem aan rende. Hij glimlachtte vrolijk, dit liet hem weer denken aan zijn kindertijd, aan de spelletjes die hij vroeger met zijn vrienden deed. Wat was dat een tijd geleden. Hoe zou het met hun gaan? Zouden ze net zo volwassen zijn geworden als hij? Nouja, nu deed hij niet volwassen, maar hij kon wel serieus zijn. Hij schrok op door het horen van een plofgeluid, wat aanduidde op een val. Abrubt stopte hij met rennen en draaide zich om. Juist, dit verwachtte hij al, Treasure was gevallen. Bezorgd liep hij rustig op haar af, maar toen ze opeens begon te hui;en stormde hij op haar af. ''Gaat het wel? Waar heb je je pijn gedaan?'' vroeg hij geschrokken. Daichi voelde zich verantwoordelijk voor de kleine Pikachu, sinds hij de oudste was en hij met haar speelde. Treasure huilde vast omdat ze zich verschrokken had, dat was meestal het geval, maar het kon ook ernstig zijn. Daichi ging ervan uit dat ze zich gewoon had verschrokken, dus veegde hij kalm de tranen van Treasures wang. ''Rustig maar, het is voorbij,'' sprak hij op een rustige toon. Dit soort dingen had hij ook vaak meegemaakt. Zijn moeder had de kleintjes altijd weten te kalmeren als er zoiets was gebeurd, dus dit had hij van haar geleerd. ''Nooit in paniek raken, dan raken zij ook in paniek,'' was haar 'motto'. In het begin begreep hij dit niet, maar nadat hij wat ouder was en zijn moeder vaker in actie had gezien begreep hij het uiteindelijk wel. De Pikachu liet zich kalm zakken voor Treasure, waarna hij zachtjes glimlachtte. Hopelijk zou Treasure dan vanzelf ook weer gaan glimlachen en zou ze dit gewoon vergeten. Want ja, zo werkte de techniek nou eenmaal.

Treasure kneep haar ogen dicht, terwijl ze nog steeds aan het huilen was. "Gaat het wel? Waar heb je je pijn gedaan?" Hoorde ze opeens de stem van de grote Pikachu, die Daichi heette. Treasure gaf geen antwoord. Ze stopte alleen wel met huilen, omdat ze wist dat er iemand bij haar was. Op de een of andere manier werd ze altijd rustig als er iemand bij haar was. Vroeger had ze daar overschot van. Iedereen was immers bezorgd over haar, omdat ze het dochtertje van de leider was. Een soort van prinses. Ze mocht niets alleen doen, en verder dan het gebied van haar vader mocht ze niet. Dan kwam ze in het gebied van gemene Pokémon's, zei haar vader dan. Gelukkig wist ze dat die Pokémon nooit in haar vaders gebied durfden te komen. Tot op die dag... "Rustig maar, het is voorbij..." Hoorde ze de stem van Daichi. "Nyaaah..." Zei ze na een korte stilte. Dat zei ze altijd als ze niets wist te zeggen, maar toch niet afwezig wou zijn. Bibberend kwam ze overeind, en keek naar boven. Ze was een stuk kleiner dan Daichi, omdat ze nog maar zo jong was. "Laten we wat rustigers doen..." Zei ze met een flauwe glimlach. Tikkertje was toch echt ietsje te gevaarlijk voor haar, dat kon ze wel bedenken. "Nyaah." Zei ze weer, ter afsluiting van haar woorden.

Blijkbaar had de truc gewerkt. Treasure was nu wat rustiger geworden. Bibberend kwam de Pikachu overeind, ze was dus nog steeds een beetje bang. Daichi keek kalm naar Treasure, ze moest zelf opkomen, pijn of geen pijn. Maar gelukkig had ze gewoon niks. "Laten we wat rustigers doen..." sprak ze met een glimlach. Daichi dacht even na, hij kende genoeg spelletjes, misschien zelfs teveel, maar de meeste hadden rennen erbij. "Nyaah." Verbaasd keek de oudere Pikachu op. Dit geluid had ze net ook gemaakt, maar het was hem niet echt opgevallen. Irritant was het niet, maar het klonk wel raar. Dat kwam vast omdat hij het nog nooit gehoord had. Opnieuw trok hij een nadenkend gezicht, welk spelletje zou geschikt zijn? Verstoppertje...? Nee, daar zat rennen bij... Alhoewel, dat konden ze weglaten. Verstoppertje kon ook zonder buut, toch? Maar aan de andere kant, ze waren maar met zijn tweeën, dus zou dat wel leuk zijn? Verward schudde hij zijn hoofd. ''Verstoppertje... dan maar?'' vroeg hij uiteindelijk met een vragende blik in zijn ogen. Rustig keek hij om zich heen. Er waren genoeg verstop plekken, dus dat zou misschien toch nog wat worden, hoopte hij. De vele pokémon die er lagen waren aan het uitrusten of zich gewoon aan het ontspannen. Daichi zag niet één Pikachu liggen, wat ervoor zorgde dat een zucht zijn mond verliet. Had hij dan gewoon geluk gehad met zijn ontmoeting met Treasure?

Daichi deed Treasure denken aan een Pikachu uit haar vaders groep, die ook vaak met haar speelde. Ze deden dan vliegwedstrijdjes op de ruggen van Staraptor's. Het was altijd leuk, maar haar vader vond het te gevaarlijk. Wat was er nou gevaarlijk? Ze hield haarzelf altijd goed vast aan de Staraptor zijn veren. Nu ze erover nadacht... Had ze wel een moeder? Een frons verscheen op haar gezicht. In de groep was er altijd een Pokémon geweest die niet een Pichu, Pikachu of Raichu was. Het was een Quilava, die zich mischien wel meer zorgen over haar maakte dan haar vader. Dat zou haar moeder dan wel geweest zijn, omdat er eigenlijk alleen maar Pokémon's uit de Pichu-Pikachu-Raichu-familie werden toegelaten. Haar frons verdween weer, en maakte plaats voor een lach. "Verstoppertje... Dan maar?" Hoorde ze de stem van Daichi. Verstoppertje? Oja! Dat spel deed ze ook weleens. Bij dat spel moest er iemand tellen, en de anderen moesten zich dan verstoppen. Ze was er best goed in, zei haar vader altijd. Verder zei hij ook dat het een goede eigenschap voor later was. Vreemd... "Jaaaaah!" Zei Treasure opgewekt. Leuk! Ze wees weer met haar wijsvinger naar Daichi. "Jij bent hem weer." Zei ze met een lachje. Kleine schokjes sprongen over haar lichaam, wat betekende dat ze het leuk vond. Eigenlijk wel een rare eigenschap. Mischien had ze gewoon veel te veel electriciteit in haar lichaam. Zoveel, dat ze het niet meer kon opslaan. Mischien was dat bij haar vader dan ook wel, en was het een erfenis.

Daichi toverde een glimlach op zijn gezicht na het horen van de Pikachu's reactie. Natuurlijk was hij degene die hem weer moest zijn, dat verwachtte hij eigenlijk al. Kalm liet hij zijn blik glijden over het gebied. Er moest hier ergens een boom staan, zodat hij kon gaan tellen. Na eer eentje gespot te hebben liep hij er rustig op af. Zo tellen was eerlijker, dan was namelijk te zeggen of deze pokémon wel of niet stiekem meekeek. Vroeger waren er nog weleens van die valsspelers wat graag een kijkje wilde nemen. Hij zuchtte even. Herinneringen... Ze leken zo ver weg, maar toch ook zo dichtbij. Daichi draaide zich naar Treasure. ''Hier wordt getelt!'' riep hij vanaf zijn plek naar haar en wees naar de boom. Dankzij haar voelde hij zich weer wat jonger dan hij eigenlijk was. Hij glimlachtte opnieuw naar de jonge Pikachu, draaide zich om, kneep zijn ogen dicht en begon te tellen. ''1....2....3....'' De normale bedoeling hiervan was dat je je verstopt had binnen tien seconden, want dan moest de teller zich omdraaien en je zoeken. Eigenlijk best simpel als je erover nadacht, maar sommige begrepen dat toch niet. Eigenlijk snapte Daichi niet wat hier zo geweldig aan was. Tuurlijk, verstoppertje was een leuk spelletje, maar pokémon met een goede neus hadden je zo gevonden. O ja, zijn neus! Hij kon haar natuurlijk ook ruikend zoeken, maar dat zou vals zijn, net als de gluurders. Die ging hij dus niet gebruiken. ''8....9....10!'' Tien riep hij extra hard, zodat Treasure wist dat hij haar nu ging zoeken. De Pikachu opende zijn ogen en merkte dat sommige pokémon nieuwsgierig zijn kant opkeken. Maar dat deed hem niets, het was immers Treasure waar hij nu op moest letten.

De oudere Pikachu rende naar een boom. ''Hier wordt getelt!'' Riep hij, en wees naar de boom. Treasure lachte. Met Daichi kon je echt leuk spelen... Niet veel Pokémon die ouder waren dan haar zouden zomaar met haar spelen. Voor sommigen waren jonge Pokémon echt niets. Voor diegene waren het gewoon halve Pokémon, Pokémon die niet meetelde. Ze richtte haar gedachten op Daichi, de nu allang zijn ogen dicht had. ''1....2....3....'' Hoorde ze de stem van Daichi. Oh! Nu moest ze haarzelf gaan verstoppen. Snel keek ze om haar heen. Rechts van haar lag een grote hoop bladeren, vermengd met wat bloemen. Aha! Dat was een goede verstopplek! Ze rendde naar de grote hoop bladeren, en dook erin, alsof ze in water dook. Ze groef naar het binnenste naar de hoop bladeren, en maakte haarzelf klein. De bladeren prikte een beetje in haar huid, maar het moest dan maar. Want het liefste werd ze natuurlijk niet gevonden. Oh, dit deed haar echt denken aan de tijd dat de dagen nog rustig waren... Ooit had ze aan haar vader gevraagd of ze met de hele groep, bestaande uit meer dan tachtig Pichu's, Pikachu's, en Raichu's. Hij zij ook nog eens ja! Die dag was erg leuk, vooral omdat haar vader ook mee deed. ''8....9....10!'' Hoorde ze opeens. De stem van Daichi! Dat betekende dus dat hij haar ging zoeken. Ze gniffelde zachtjes. Hier werd ze nooit gevonden...

Daichi draaide zich uiteindelijk om, de starende blikken vergetend. Eerst ging hij toch maar achter de boom kijken, maar daar vond hij niks. Hmm, waar kon ze dan zijn? Vragend keek hij naar de struiken, maar kon geen beweging opmerken. Treasure zou vast niet zo goed zijn, maar toch besloot hij te kijken. Niks. Hij zuchtte kort, bijna onhoorbaar. Hij liet zijn blik over het veld glijden, maar kon niks anders zien dan vershillende starende blikken. Dat, én een hoopje bladeren. Dat leek hem te klein om in verstopt te zijn, zelfs voor Treasure. Daichi rende vlug op een heuveltje af, aangezien ze zich ook daarachter kon hebben verstopt, maar weer was het tevergeefs. Vragend keek hij om zich heen, waar kon ze nou zitten? Opeens vroeg hij zich af of ze met een vreemde pokémon was meegegaan. Dat zou wel heel dom zijn, zelfs zij weet dat ze dat niet moet doen. Alhoewel.. Hij was ook een vreemdeling. Gauw schudde hij zijn hoofd. Nee, kleintjes konden dat aanvoelen, of iemand kwaad in de zin had of niet. En klaarblijkelijk had hij dat niet. Opgelucht liet hij weer een zucht ontsnappen. Goed, dan moest hij haar nu weer zien te vinden. Zou hij dan toch zijn neus gebruiken...? Voor één keertje de lucht in zich op te nemen..? Nee, dat wilde hij niet. Zou ze dan toch in die bladerhoop zitten? Het was het enige wat nog over was, dus dat moest wel. Kalm rende hij erop af. Even tuurde hij tussen de bladeren door en toen hij iets geels opmerkte wist hij genoeg. ''Kom er maar uit, ik heb je gevonden.'' Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht. Hij had haar eerlijk gevonden, dus mocht ze klagen was dat omdat ze niet tegen haar verlies kon. ''Nu ben jij hem,'' sprak hij en glimlachtte naar haar. Hij had nog nooit zoveel geglimlacht in de laatste jaren. Was hij dan nu... Gelukkig? Hij had weliswaar geen familie, of geen partner gevonden, maar dat maakte hem niet uit. Eerlijk gezegd had hij nu steeds meer het gevoel gekregen dat Treasure een soort jong zusje van hem was... Zou zij ook zo over hem denken?

Treasure maakte haarzelf nog kleiner. Ze stopte zelfs met ademhalen, voor het geval Daichi zo'n scherp gehoor had dat die haar ademhaling kon horen. Daichi was net... Een broer voor haar. Iemand die met haar speelde, en een beschermend gevoel gaf. Zoals familie dat deed. ''Kom er maar uit, ik heb je gevonden.'' Klonk opeens de stem van Daichi. Van schrik sprong Treasure overeind, waardoor de bladeren van haar lijfje afdwarrelden. Ze lachte, omdat Daichi een scheve grijns op zijn gezicht had. Het zag er nogal hilarisch uit. ''Nu ben jij hem,'' Zei de oudere Pikachu. ''Nyaaah.'' Zei Treasure terug, ter teken van acceptatie. ''Ik ga tellen.'' Zei ze met een lief glimlachje, en wees naar de telboom. Ze schudde haarzelf uit, en liep vrolijk naar de grote boom toe. Het was een mooie boom, nog rijk van de bladeren, terwijl het al herfst was. Het seizeon wanneer de blaadjes in mooie kleuren van de bomen afvallen, had haar vader verteld. Deze boom had vreemd genoeg al zijn bladeren nog. Ze ging erachter staan, en kneep haar stijf ogen dicht. Ze ging ook met haar hoofd tegen de boom aanstaan, wat er uitzag alsof ze gestoord was. ''1...8...5...3...7...'' Begon ze. Oja, dat was de reden waarom ze niet graag de teller was. Tellen kon ze amper. Al toen ze nog een Pichu was was ze goed in taal, maar alles wat met cijfers te maken had ging haar niet goed af. Ze was slimmer dan de meeste Pokémon's van haar leeftijd, had haar vader altijd gezegd. En sterker. Ze had zelfs een Zangoos van het vijandige volk kunnen verslaan! Ze was toen apetrots op haarzelf, omdat ze door iedereen geprezen werd. 'Een bijzonder kind.' Had haar vader zachtjes gezegd tegen haar moeder, maar ze had het toch kunnen horen.

''Nyaaah.'' Weer dat geluid. ''Ik ga tellen.'' Treasure schudde zich eerst nog uit, voordat ze naar de boom toeging. Daichi keek haar even raar aan toen ze met haar hoofd tegen de boom ging leunen en dan vervolgens in een rare volgorde ging tellen. Kalm rende hij naar haar toe. ''Heb je nooit geleerd te tellen?'' vroeg hij met een rustige ondertoon. Het was niet bot bedoeld, eerder behulpzaam. Tellen was immers niet alleen voor verstoppertje belangrijk. Ze kende in ieder geval wel de getallen, ze moest alleen de juiste volgorde nog weten. Wat betekende dat hij de helft van zijn les over kon slaan. Daichi keek haar met een kleine glimlach aan. Dit had hij ook vaker moeten doen, zijn familie was gewoon een grote familie, maar ondanks dat was hij steeds degene die met de kleintjes om moest gaan. Niet dat hij dat erg vond, hij had daar juist plezier in gehad. Echter deed het hem wel pijn toen hij vertrok. Hij vroeg zich af of hij die vertrouwde gezichten ooit nog een keer terug zag. ''Je begint met 1, daarna komt 2, 3, 4, 5,'' begon hij, zijn aandacht weer bevestigent op Treasure,''Probeer maar eens, tel tot 5.'' Meestal ging het na een paar keer helemaal goed, maar soms hadden ze moeite met het verder tellen vanaf tien. Hij vond het niet erg om ze tellen te leren, zelf had hij het ook ooit moeten leren. Hij voelde hoe de wind harder begon te waaien. Daichi keek bezorgd naar de lucht, die nu echt grauw begon te worden. Hopelijk zou dit gewoon overtrekken, hij had het nu enorm naar zijn zin en zou het jammer vinden als er opeens een stortbui zou plaatsvinden. Zou hij dan Treasure mee moeten nemen op zoek naar een schuilplaats, of had ze er zelf één? Vragend keek hij naar haar, maar zij had vast geen benul van waar hij aan dacht. Achja, het enige waar hij nu op kon hopen was dat het niet ging regenen, dan zouden ze waarschijnlijk afscheid moeten nemen. Nu hij erover nadacht, dat zou toch een keer moeten gebeuren, helaas. Maarja, het was niet anders...

Laat, sorry.

Nog steeds telde Treasure door, totdat ze de stem van Daichi weer hoorde. "Heb je nooit geleerd te tellen?" Zei hij. Treasure draaidde haarzelf om. "Nee, en jij moet verstoppen." Sprak de kleine Pikachu met een pruillip. Achja, misschien was het wel makkelijker als ze kon tellen. Inplaats van een pruillip sierde een glimlach haar gezicht nu. Vroeger hadden een paar leden van de groep haar geprobeerd te leren hoe je moest tellen. Daarbij lette ze nooit op, vaak omdat er zo veel leuke dingen om haar heen gebeurde. Meestal rende ze dan midden in de les weg, omdat ze een vriend van haar zag. "Je begint met één, daarna komt twee, drie, vier, vijf." Hoorde ze Daichi. Gelijk richtte ze haar blik weer op Daichi. Één, twee, drie, vier en vijf... In die volgorde. "Één, twee, drie, vier, vijf..." Herhaalde ze zachtjes. Hé, het lukte! "Één, twee, drie, vier, vijf!" Herhaalde ze nu wat opgewekter. Het lukte echt! Vrolijk begon ze rondjes te rennen om Daichi. "Daaaaai-Zzzzji! Het lukte!" Gilde ze, alsof het een hele prestatie was om tot vijf te tellen. In elk geval voor haar wel.