Haar zwarte poten raakten als eerste de veilige grond van het Chiave-gebied. Ze slaakte een zucht van opluchting en keek naar haar jonge zusje, Pucca, wiens hand ze beet had. Ze stopte heel even met lopen, om de lucht van haar geboorteplaats op te snuiven en haar ogen te sluiten. Er leefden hier geen tot weinig Pokémon behalve de Chiave. Het was een geheim gebied, enkel en alleen toegankelijk voor degene die toestemming hadden. Anders zouden ze gestopt worden door Illusie Pokémon, wie onverslaanbaar waren. Senna slaakte een diepe zucht en richtte haar dieprode ogen op Pucca. “We zijn er bijna,” zei ze kort. Natuurlijk, ze waren in het gebied. Maar, dat was nog niet alles. Ze keek even achterom, naar de groep die zichzelf de ‘Chiave’ noemde. Ze hapte naar adem en liep weer verder.

Eenmaal aangekomen voor een groot, verlaten kasteel glimlachte ze. “We zijn er bijna!” riep ze even. Ze tilde haar voet op en trapte de deur open. Hierna liep ze rustig de hal in, waar een grote tafel stond. Ze glimlachte. De geheime doorgang naar de Underground City was voor velen onbekend, maar niet voor haar. Ze wist niet of Pucca en Evora het al kenden, maar.. Toen ze de grot van haar ouders had doorzocht, had ze een grote deur gevonden waar een gang aan verbonden zat. Een grote, hele grote gang. Groudon had zichzelf namelijk onmogelijk door dat kleine doorgangetje kunnen persen. Senna grinnikte even. Ze had Groudon nog nooit gezien, maar ze wist dat het een grote, legendarische Pokémon was.

Na een deur opengedaan te hebben kwamen ze terecht in een grote gang. Er was rechts nog een deur te zien die naar buiten leidde, waar Groudon overduidelijk gebruik van had gemaakt. Nu was die deur echter goed dichtgemaakt, en kon hij onmogelijk nog open. Senna scheurde haar blik los van de grote deur en liep verder, tot ze aankwam bij een even grote deur. Ze hapte naar adem en richtte haar blik naar rechts. Het was gewoon een normale deur, maar dan veel en veel groter. Senna hapte naar adem. Je zou denken dat de deur heel zwaar was, maar ze duwde de deur makkelijk open.

Hier kwam ze aan in de grot van Amore, Pucca, Riolu, Force, Evora en haar. De voormalige grot van Groudon. Ze keek even naar Pucca en liep door, tot ze in een ruimte terecht kwamen waar ze konden zitten. Ze plofte neer op haar kont en hapte naar adem. Ze wist niet wat nu het plan was; of iedereen naar hun eigen hutje moest of dat ze hier moesten blijven, maar.. Dat zou Riolu, haar papa en één van de twee leiders van de Chiave, wel duidelijk maken. Ze keek naar Pucca en klopte zacht op de grond. Ze wilde dat Evora er ook bij kwam zitten. Samen, zoals ze een lange tijd niet meer gezeten hadden. En de onbekende vogel, die Senna wel interessant leek, mocht er ook bij. Ze wilde vergeten wat ze allemaal gezien en meegemaakt had, en wilde gewoon kennis maken met de jonge vogel.

Met haar grote zus in haar ene hand en de duim van haar andere hand nog altijd in haar mond gepland, kwam Pucca aan bij het Chiave-gebied. Ze zag dat Senna haar ogen sloot, dus deed zij hetzelfde. Ze ademde, net als haar, diep in, maar in tegenstelling tot Senna zag zij er het nut niet echt van in. Het was dat haar grote zus het ook deed, en Pucca had nou eenmaal de drang om haar zussen als voorbeeld te nemen en hun gedrag te kopiëren.
'We zijn er bijna.' Oh, Senna had haar ogen weer geopend. Snel deed Pucca hetzelfde en liet ze een blije glimlach op haar kop verschijnen. Bijna thuis. Een fijne gedachte.

Gewillig liep Pucca met Senna mee, die wist immers de weg. Hoe ze dit wist, wist Pucca niet, ze wist het gewoon. Ze kwamen aan bij een groot, verlaten gebouw, het kasteel. Met grote ogen liep Pucca naar binnen. Nog nooit eerder had ze het kasteel betreden, haar lichaam popelde om alles eens grondig te gaan onderzoeken. Maar, daar was nu geen tijd voor. Ze moesten naar huis. Pucca keek even achterom en liet haar blik op de Chiaveleden vallen. Ze zag dat haar papa helemaal achteraan liep, met Dustfire in zijn armen. Ze waren enkel een vage vlek in de verte, het zou dus nog wel even duren voordat die thuis waren. Snel draaide Pucca zich om. Misschien, heel misschien, kon ze als ze snel was..

Een zachte ruk aan haar arm herinnerde haar eraan dat ze door moest lopen. Pucca zuchtte. Het zag ernaar uit dat ze het kasteel een andere keer moest verkennen. Ze liep, dit keer wat minder gewillig, met Senna mee naar een grote deur. Bij het zien van dit enorme houten voorwerp vergat Pucca op slag haar interesse in het kasteel. Bewonderd keek ze toe hoe Senna de deur opende en, nieuwschierig als ze was, trippelde ze naar binnen. Er zat echter niks anders achter dan een gang en nog twee grote stoffige deuren. Senna nam de meest achtergelegen deur en uiteindelijk kwamen ze aan in de vertrouwde grot van hun ouders.

Verbaasd keek Pucca rond. Was dit het? Geen illusies, geen boobytraps? Wat saai zeg.
Ietwat teleurgesteld plofte de Pichu naast haar zus neer op de grond. En al die verhalen die haar vader dan vertelde? Over groudon, en de illusies die lang geleden waren gecreeërd om het kasteel te verdedigen. Waren die gewoon verzonnen? Pucca zuchtte zacht en keek rond. Haar blik viel op het mandje van Shadow, het mandje met de vele soorten kruiden en bessen. Pucca had uit elke bes weliswaar een hapje genomen, maar dit hinderde niet. Ze begon te grijnzen, haar teleurstelling opslag vergetend. Ze sprong overeind, liet Senna los en trippelde vrolijk naar het mandje. Ze koos een mooie roze uit, eentje die ze zelf ook heel lekker had gevonden. Blij liep ze weer terug naar Senna en stak ze haar de bes toe. "Alsjeblieft!" sprak ze vrolijk. Omdat ze Senna zo had gemist, zij haar had geholpen met klimmen en haar had thuisgebracht.

Brommend liep Levy het chiave gebied in. Langzaam zette hij zich voort. Het duurde heel lang, want hij had veel pijn. Een van zijn benen deed het niet meer zo goed en hij zijn arm wilde niet meer goed bewegen. Hij wist niet wat er mis was met zijn gewrichten, maar hij moest doorzetten. Langzaam maar zeker van zijn zaak liep levy door een bos heen. Hij was bijna bij de doorgang naar de chiave..Nog even doorzetten..Daar ging het al. Levy viel op zijn bek, in de modder. "K*T." Schreeuwde Levy door het bos heen. Een paar starly's vlogen geschrokken weg. "Hoe komen die nou weer hier.." Levy keek geïrriteerd naar de vogels die snel wegvlogen. Hij had de kracht niet om er iets aan te doen, dus strompelde hij maar verder. Hehe, daar was de doorgang. Levy keek om zich heen, zodat hij zeker wist dat hij niet gevolgd was. Voorzichtig stapte levy de doorgang in, en liep door de gangen heen. Hij zou niet verkeerd lopen, dat wist hij maar al te goed, want hij kende alle gangen uit zijn hoofd. Daar was het, de uitgang. Opeens gleed Levy uit en viel naar beneden. Levy belandde met een harde klap op de grond. Hij was er zwaar aan toegetakeld, maar hij stond gewoon weer op. Daar verderop..daar was zijn huis, eindelijk. Levy stapte naar zijn huis toe, om even uit te rusten. Hij wist niet waar de anderen waren, maar dat zou hij snel genoeg merken. Hij had even geen zin om dingen met de andere pokémon te bespreken, bijvoorbeeld over de oorlog. Het was nu gewoon tijd om even uit te rusten. Hij zou het gauw genoeg wel merken als hij nodig was.

Haast braaf liep Danger achter de groep aan. Hij had geen idee van waar hij nou naartoe ging, maar de anderen blijkbaar wel. En omdat hij niet wou verdwalen met een gewond iemand op zijn rug besloot hij maar achter de groep te lopen. Tijdens het lopen was hij aan het nadenken. Suerte leek hem niet een naam voor een moordende groep. Maar toch kon het op zich wel. Een groep die Pink Little Ponies heette kon immers ook een slechte groep zijn, al had deze zo’n belachelijke naam dat Danger zich afvroeg waarom iemand überhaupt nog zo’n naam voor zijn groep zou kiezen. Misschien een Ponytagroep, al waren Ponyta’s niet roze. Danger keek op. Ze waren gestopt voor een kasteel. Een.. Kasteel? Sinds wanneer stonden er kastelen in PokéRPG? In ieder geval had Danger deze nog nooit gezien, voor zover hij zich kon herinneren. “We zijn er bijna!” klonk het, waarna de deur open werd gemaakt. Verbaasd keek Danger rond. En dit moest hij zich herinneren? Hoezo dat? Hij wist niet eens dat hier een kasteel stond, laat staan hoe hij er van binnen uitzag. Danger had eigenlijk niet veel tijd om eens goed te bekijken waar hij nou was, al voelde hij zich wel onprettig bij het idee dat hij op een onbekende plek was dat voor de anderen bekend was. Hij liep achter, dus rende hij naar het groepje toe. Wel zo voorzichtig mogelijk. De groep liep door een grote deur. Een grote deur. Juist. Even keek Danger naar een andere deur, maar die passeerden ze. Aha, deze deur was het dus niet. Even later kwamen ze bij een andere deur. De Houndoom staarde naar deze deur alsof het de vreemdste deur ooit was. En dat was het ook. Want hoe wist je zo zeker welke deur je moest nemen? Ze liepen door de deur, waarna een paar Pokémon gingen zitten. Was dit het al? Danger keek even onwennig rond, waarna hij door zijn poten zakte. Hierna legde hij voorzichtig Amore op de grond, waarna hij opstond. Danger nam een paar stappen afstand van de Pikachu, waarna hij opnieuw rondkeek. “Waar zijn we eigenlijk?” vroeg hij, nieuwsgierig naar waar ze waren. Hij begreep dat dit het Chiave-gebied was, dat wel, maar hij vroeg zich af waar ze precies waren. Want hij was hier nog nooit geweest naar hij wist, en wou alle gebieden weer leren. Weer weten waar hij was en heen kon. De herinnering aan een verloren geheugen deed hem zachtjes grommen met gesloten ogen. Al was het zachtjes, voor diegene die dichtbij hem stonden was het zacht hoorbaar. Al snel kon hij zijn ogen weer openen na de gedachte dat deze Pokémon hem konden helpen. Maar ten eerste was dat misschien wel een leugen. Een leugen om hem beter te laten voelen. En ten tweede was hij nu even niet belangrijk, maar de Pokémon die gewond waren. Die hadden zorg nodig, en daar Danger’s mening zouden ze die krijgen ook. Hij wou glimlachen, maar kon het niet. Daar voelde hij zich niet goed genoeg voor, al begreep hij dat het even kon duren voordat hij zich wat beter kon voelen.

(Rotpost, maar ja, ik heb gepost )

"In The Underground City," antwoorde Riolu zacht. Vermoeid stapte hij naar binnen, zijn zwarte poten trillend en zijn hoofd klammig van het zweet. Hij legde Dustfire neer op de grond, glimlachde even naar haar en richtte zich toen op om naar Danger te kunnen kijken. "Lang geleden was dit het woongebied van Groudon, nu leven wij er," vervolgde hij, in de hoop dat het de Houndoom wat zou verduidelijken. Zijn hand hief hij omhoog om naar Amore's bed te kunnen wijzen, "Leg haar daar maar neer." Hij merkte dat zijn hand begon te trillen, dus liet hij deze weer slap naast zijn lichaam vallen. Hij liep richting de leden en maakte ze duidelijk dat ze even konden doen wat ze wilden. Er hoefde niks besproken te worden, het belangrijkste was nu dat ze de rust kregen om te herstellen, de rust die ze hadden verdiend. "Degene die verzorging nodig hebben kunnen hier blijven."

Riolu beviel zijn poten weer om naar Amore te lopen en hield halt bij haar bed. Hij pakte haar hand en probeerde gerustellend te glimlachen. Er moest iets aan die wonden gedaan worden, en snel. "Shadow," mompelde hij zacht. Hij keek haar aan, verwachtend dat ze wel bij Evening zou zijn om hem te verzorgen. "Zou je mij kunnen helpen?" Ik heb zelf namelijk amper nog de kracht om te blijven staan, wilde hij eraan toevoegen, maar liet dit achterwege. Hij glimlachde zwakjes. Met hun kennis voor geneeskrachten konden ze samen vast wel een genezend brouwseltje maken. Hij had het mandje met bessen en kruiden opgemerkt, die lieve Shadow had al overal aan gedacht. Riolu richtte zich weer tot Amore en begon over haar hand te strijken met zijn vingers. Alles kwam weer goed, daar zou hij persoonlijk voor zorgen.

De weg naar het Chiave-gebied voelde nou niet echt comfortabel aan, op de rug van Danger. Maar, het moest wel. Ze moest blij zijn dat hij dit voor haar deed, maar ze ergerde zich er mateloos aan dat iedereen dacht dat ze het niet zelf kon. Vanuit haar ooghoeken hield ze Senna, wie de groep leidde, in de gaten. Ugh.. Dat was haar taak. Hoe kon een Pokémon van net een paar maanden oud in godsnaam een groep leiden? Geïrriteerd keek Amore even naar Riolu. Ugh. Hij was ook gewond. Waarom mocht hij wel zelf lopen? Dat was oneerlijk. Ugh. Sommigen zouden het als een eer zien om zo gedragen te worden, maar voor haar was het dat ze wel móest, anders had ze zelf gelopen. Voor de groep, als hun leider. Niet op de rug van een Houndoom, waar ze trouwens niets tegen had of zo, waarop ze niets kon doen behalve toekijken hoe haar dochter de groep naar het gebied leidde.

Uiteindelijk kwamen ze aan bij het kasteel. Senna trapte de deur open en Amore fronste. Senna nam de goede richting, god zij dank. Het zou er dom uit zien als ze de foute kant op ging. Het zou waarschijnlijk niemand opvallen, maar de lange gang die ze doorliepen ging naar beneden. Het was echter niet stijl genoeg om opgemerkt te kunnen worden. Maar, hoe zouden ze anders van de begane grond naar de Underground City kunnen komen? Amore fronste en keek toe hoe Senna de laatste deur opende, waardoor ze in de grot terecht kwamen waar Senna en de anderen geboren waren.

Riolu zei dat Danger haar op een bed neer moest leggen, maar Amore sprong al van Danger af. De pijn die door haar buik heen liep zorgde ervoor dat ze terplekke in elkaar kromp, maar ze gaf verder niet toe aan de pijn. Ze hapte naar adem en ging staan, om vervolgens op het bed af te lopen. Hier wist ze op te komen en zich op haar kont neer te laten vallen. Zitten deed geen pijn meer. Of, nee. Dat was niet zo. De pijn bleef, maar ze was er aan gewend geraakt. Riolu riep de hulp in van Shadow en Amore kreeg de behoefte om Riolu met een T.T-gezicht aan te kijken. “Ugh,” zuchtte ze. Waarom nou? “Laat jij nou eerst maar jezelf verzorgen,” zei ze glimlachend. “Jij hebt het..” Even moest ze naar adem happen. “Ook nodig..” vervolgde ze toen. Ze hapte opnieuw even naar adem en hield haar arm nog altijd boven haar buik. “Ugh,” zei ze nogmaals. Riolu moest ook geholpen worden. Dat moest eerst. Dan zou zij, heel misschien, wel toegeven. Maar.. Dan had ze in ieder geval de tijd om iets te verzinnen zodat ze zichzelf weer op kon lappen. Ze had het niet zo op dat gedoe waardoor ze zichzelf zo hopeloos voelde. En, dat had ze waarschijnlijk maar al te goed laten merken vandaag.

Een gevoel van geruststelling ging door Blitzy's lichaam heen toen hij eindelijk in het Chiave-gebied aankwam. Hij was achter de groep geraakt omdat hij nog steeds het lijk van Melodie droeg, dat aardig begon te stinken. Zijn vlam op zijn hoofd ontspande zich toen hij de grot binnenkwam die naar de Underground City zou leiden. De vlam hoefde geen water meer te verteren, dus zou hij nu beter kunnen genezen. Van alle Chiave-leden was hij het minste gewond geraakt, enkel een paar blauwe schichtjes kwamen uit zijn lichaam, maar dat is nog niets vergeleken met wat Evening, Riolu en Amore hebben opgelopen. Traag ploeterde Blitzy door de gangen, die verlicht werden door zijn hoofd. Uiteindelijk zag hij het licht aan het einde van de gang, waar het pad plotseling drie meter verticaal de diepte inging. De eerste keer in deze gangen was Blitzy gewoon in de put gelopen en naar beneden geallen. Deze keer sprong hij er gewoon in, en kwam met een zachte plof op de grond terecht. Melodie's lichaam viel niet eens uit zijn armen. Nu hij een Infernape was, kon hij gemakkelijker van grotere hoogten springen en vallen. Het volgende moment keek hij grijnzend naar de huisjes. Traag liep hij tussen de huisjes. Toen Blitzy uiteindelijk bij een grote open plek tussen de huisjes kwam, besloot hij Melodie daar neer te leggen. Met een zachte grom begon Blitzy door alle huisjes te zoeken, toen vond hij uiteindelijk een kast van 2 meter lang, die je als een kist kon gebruiken. Blitzy maakte hem los van de muur en bracht hem naar het middenpleintje. Hij maakte de kist open en stopte daarin Melodie's lichaam. Daarna stond Blitzy op en zocht hij Melodie's huisje. Toen hij die eindelijk gevonden had greep hij haar cape en liep terug naar de plaats van de kist. Toen hij daar opnieuw was, nam hij een grote kei, en kraste daarop:

The death will be your last enemy.
~RIP Melodie.

''Je bent in een betere plaats..'' zuchtte Blitzy geknield voor het graf. ''Een plaats waar je nooit meer pijn zult hebben.. rust in vrede.'' Traag legde hij Melodie's cape tussen haar handen.. Dan plaatste hij de kei met de tekst op de grond, zodat het leek dat Melodie daar lag. Blitzy wist niet hoelang hij gekeken had naar Melodie's levenloze ogen, maar na een tijdje besloot hij Melodie's kist toe te doen en die naar haar huis te dragen, waar hij de kist op haar bed legde. Daarna verliet hij het huis. Hij zou de kist wel ophalen als de echte begrafenis zou komen.

Zijn ogen stonden gericht op de verschroeide "X" die hij had gemaakt op zijn deur op zijn de eerste dag bij de Chiave om zijn huis terug te vinden. Hij duwde de deur open en keek naar zijn huisje. Alles leek zo anders. Traag liep hij de trap op naar zijn kamer. Het eerste wat hem opviel was zijn cape, die hij deze ochtend op zijn bed had gelegd. De cape was nu wel iets te klein voor hem geworden, na zijn evolutie. Hij zou wel later een nieuwe vragen aan Amore. Blitzy liet zich vallen op zijn bed en staarde strak naar buiten, alsof er meer te zien was dan de rotswand. Traag sloot hij zijn ogen, en droomde even weg van alle pijn en ellende.

Even later was Blitzy in slaap gesukkeld en had hij een vreemde droom. Blitzy stond onder de grote boom waar hij geboren was. Vroeger was het een drukke plaats waar veel nesten waren. Nu hing er een enge sfeer, en was er niemand, behalve hem.. en een Blaziken en een Infernape. De Blaziken had dezelfde groengelige ogen als de zijne en de Infernape had net als hem een iets donkere vacht. ''Ma..? Pa..?'' zuchtte Blitzy. De beiden knikten. Toen verdwenen hun vrolijke gezichten, en opeens stond hij terug in de Canyon, maar vanuit een andere positie. Hij zag zichzelf bukkend bij Evening zitten. Met Melodie voor hem, en Rowan die op haar afgelopen kwam. Blitzy probeerde hem tegen te houden, maar Rowan schoot los door hem heen; het was een droom, een plaats uit zijn geheugen dat hij anders voorstelde, dus er kon niets aan veranderd worden. Hij keek ontzet toen hij Melodie greep, sprong, haar op de grond gooide, en zichzelf hoorde schreeuwen. Daarna zag hij Rowan weglopen, Blitzy besloot hem achterna te gaan, om misschien toch iets uit te weten te komen, maar alles ging in een waas op. Rowan moest waarschijnlijk uit het zicht zijn van de Blitzy die scherp naar de plaats keek waar Rowan net liep, dus het zat niet meer in zijn geheugen wat er daarna gebeurde... Traag opende Blitzy zijn ogen. Hij staarde voor zich uit naar het houten dak. Wat er toch kon gebeuren als je een paar minuten wegdroomde.

Douza was enkel zwaar vermoeid geraakt en was kwaad op zichzelf. Hij voelde zich zwak, machteloos en dom. Waarom kon hij niet Melodie redden? Waarom hadden ze verloren? Niemand kon dat antwoorden, helaas. Terwijl hij alles wazig zag doordat zijn ogen vochtig waren liep hij door een dikke woud waar hij enkele keren struikelde over een tak. Elke keer dat hij viel schold hij in zijn kop, omdat zijn bek die trilde. Hij wilde en kon niks zeggen. Toen hij nogmaals voor een tak viel keek hij wazig nar voren. Een groot kasteel werd zichtbaar. Een grote glimlach verscheen er op zijn gezicht. Hij was al bijna in de schuilplaats. Vlug kwam hij overeind en keek hij alle kanten op waarna hij vlug de heuvel af rende waar het woud zat. Hij zag een Infernape naar binnengaan. "Blitzy"dacht hij gelijk met een vrolijke grijns. De pijn die eerst door hem heen ging, verdween. Ook bewogen zijn poten normaal. Al dat opwinden en vrolijkheid stal de pijn van hem, wel voor even.

Toen Douza eindelijk bij het kasteel was aangekomen sloot hij zijn ogen. Hij moest zich herinneren hoe de weg was. Een vage herinnering kwam in zijn kop. Hij kon het huisje van Force herinneren, ook de X dat op het huis van Blitzy stond. Langzaam opende hij zijn ogen. Hij wist wat de weg was door enkel aan die huizen te denken. Als een bezetene sprintte hij vlug door de gangen terwijl er schokken langs zijn lichaam kwamen. Een witte licht kwam om hem heen waardoor hij sneller werd en na een ogenblik naar beneden liep. Het voelde opeens vreemd toen hij naar beneden liep en zijn Quick Attack de omgeving niet meer verlichtte. Traag liep hij door en zag hij een uitgang. Hij sprong kort in de lucht maar voelde toen wel weer de pijn en kromp in de lucht in elkaar. Hard kwam hij weer op de grond terecht terwijl hij kreunde. Dat was niet zo'n goed idee geweest, vrolijkheid kon de pijn niet voor altijd wegnemen. Dat kon hij weten. Met bijna dichtgeknepen ogen liep hij door en zag hij nog wat andere Chiave leden. "Ben..Ben ik te laat?"Vroeg hij twijfelend terwijl hij een Pichu en een Riolu zag in zijn ooghoeken. Hij glimlachte en ging naar zijn huis. Hij had er zijn Thundershock op gedaan. Hij grinnikte, vergeleken met nu was hij vroeger een echte beginner. Met een 'kraak' geluid deed hij zijn deur open met zijn poot. Gelijk niestte hij. Het was er stoffig geworden. Met een brede glimlach liep hij door,recht naar zijn slaapkamer. Toen hij door zijn raampje keek zag hij hoe Blitzy, Melodie's lichaam begroef. Douza sloot zijn ogen terwijl zijn nog steeds vochtige ogen eindelijk tranen loslieten. "Waarom?"Sprak hij nog waarna hij zijn deken vastpakte en over zich heen wierp. De tranen droogden vlug op en Douza begon te beseffen dat Melodie wel nog Riolu's leven had gered. Vlug trok hij zijn deken van zich af en liep hij naar de deur. Weer ging zijn deur met een 'kraak' geluid open en liep hij recht naar Melodie's graf. Net toen hij 1 stap verzette viel hij op de grond. Zijn blauwe cape zat aan zijn poot vast.

Douza trok zijn blauwe cape maar aan terwijl hij naar het graf van Melodie liep. Blitzy was al weg, waar naar toe had hij niet gezien. Er stond iet bij het graf van Melodie en aandacht begon hij het te lezen.

The death will be your last enemy.
~RIP Melodie.

"Dat is waar"Bracht hij nog moeilijk uit. Hij wreef met zijn poot voorzichtig over het zand en trok die weer terug. Ze was weg,voorgoed. Zijn 2de vriend in de PokeRPG was dood. Dat moest een teken zijn......Een teken dat liet zien dat de PokeRPG niet zonder gevaren was. Dat wist hij al, maar nu was het overduidelijk. Met half geopende ogen staarde hij naar de tekst waarna hij zijn kop op hief. "Rest in Peace, Melodie. Je was een goede vriendin en zal door blijven leven in onze harten"sprak hij waarna hij zijn lippen bij elkaar bracht en een lange huil gaf. Hij trok zijn kop weer omlaag en stopte zijn huil. Kort knikte hij naar het graf waarna hij weer naar zijn huis toeliep. De deur ging open, zonder een geluid te maken. Strompelend kwam hij in zijn slaap kamer en ging hij op de vloer liggen, terwijl hij naar voren staarde. Wat moest hij doen?


(Inspiratie! =D)

Met trage passen liep Riolu naar het mandje. Shadow had het vast druk met het verzorgen van Evening, dus zou hij alvast beginnen. Amore's wonden moesten zo snel mogelijk worden verzorgd. Voorzichtig boog hij voorover, wat pijn deed, en pakte hij het mandje beet. Hij merkte de kleine hapjes op die keurig in elke bes gevormd waren. Hij herkende de kleine tandjes en glimlachte. Pucca had Shadow vast 'geholpen' in de Sunny garden. 'Ugh.' Zijn blauwe oor bewoog naar achter en Riolu draaide zich om om naar Amore te kunnen kijken. 'Laat jij nou eerst maar jezelf verzorgen. Jij hebt het..' Hij liep naar haar toe. 'Ook nodig.'
Kalm legde hij zijn hand op haar schouder en maakte hij een zacht schuddende beweging met zijn kop. "Amore," begon hij, terwijl zijn doordringend staande blik contact zocht met haar ogen, "Ik red me wel." Hij duwde haar voorzichtig op haar rug, het verzet dat ze hierdoor misschien zou uitvoeren negerend, en bracht vervolgens zijn hand naar haar arm. Amore was koppig, maar Riolu kon ook heel koppig zijn. Hij wist dondersgoed wat er door het hoofdje van haar ging, maar negeerde het. Hij zou niet rusten voordat Amore genezen was, en hij wist dat zij hetzelfde had gedaan voor hem. Voorzichtig, om haar geen pijn te doen, tilde hij haar arm op. Haar wonden werden blootgesteld, wat er akelig uit zag. Riolu keek ernaar en vroeg zich af hoe die verdomde Umbreon zoiets had weten te creeëren. Zijn rug had er waarschijnlijk net zo uitgezien, of erger - hoe lang waren die nagels van de Golduck ten slotte? -, maar hij had het geluk dat Melodie zijn ruggegraat had weten te helen. De wond was weliswaar nog niet voldoende hersteld, maar zonder haar had Riolu het zeker niet overleefd. Melodie.. Even schoot er een golf van verdriet door zijn lichaam. Hij sloot zijn ogen. Niet aan denken nu. Zijn blik viel weer op de buikwond. Hij moest die genezen, ondanks het feit dat Amore die hulp niet aanvaardde. Het moest wel, en zij moest dat accepteren, of ze dat nou wilde of niet. Riolu's hand reikte naar de mand.

Met behulp van een houten kommetje en schoon stuk steen wist hij drie soorten kruiden en een bes te verwerken tot een genezend mengseltje. Het zag er uit als een soort olie, en dat was het ook. Riolu pakte het kommetje beet en liet zijn blik op Amore vallen. "Oke, dit kan even pijn doen," sprak hij zacht. Hij keek haar aan met een blik waarmee hij haar duidelijk maakte dat hij dit liever niet wilde. Het mengseltje zou de wonden goed genezen, dat wist hij, maar het deed tegerlijkertijd erg zeer. Het prikte, op een nare manier, omdat het de wond zo goed schoon 'beet'.
Riolu pakte haar hand vast, hopend dat ze de pijn hierop zou afreageren dan op haarzelf. Hij bezat nou eenmaal geen genezende krachten, dus moest hij het hiermee doen. Voorzichtig pakte hij een blad, gooide hij er wat van de olie op en legde hij het zo voorzichtig mogelijk op een wond, terwijl hij zijn best deed ervoor te zorgen dat de huid op zijn goede plek bleef liggen. Vervolgens bedekte hij een tweede met nog zo'n blad, totdal uiteindelijk alle vier bedekt waren. Hij ademde diep uit, zijn vermoeidheid negerend, en liet zijn blik toen bezorgd op Amore vallen. "De pijn zal zo wegtrekken, dat beloof ik je," zei hij, wetend dat de plant uiteindelijk voor een verdovende werking zou zorgen. "Het enige wat je nu nog moet doen is stil blijven liggen. Hoe moeilijk dat ook is." Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en voorzichtig boog hij voorover om haar een zachte kus op haar voorhoofd te kunnen geven. Tegen de tijd dat hij weer recht stond danste de zwarte vlekken voor zijn ogen. Hij had het koud, vreemd koud, en de wond op zijn rug klopte pijnlijk. Waarschijnlijk had hij koorts, zo voelde het tenminste. Riolu hoopte dat de koorts niet zou overgaan tot een infectie. Hij moest voor Amore zorgen, en voor zijn kinderen, en Force en Dustfire en de Chiave. Zoiets als dit kon hij er absoluut niet bij hebben. Voorzichtig nam Riolu plaats op een steen naast Amore's bed, haar hand nog altijd vasthoudend.

Eindelijk maar toch hadden we onszelf uit de kloof geholpen. De meeste anderen waren al ver weg, bijna uit het zicht verwenen. Ik wist dat we sneller hadden kunnen zijn, maar zou niet zeuren. Per slot van rekening kon ik nu nog eventjes met mijn lieve partner zijn. De wandeling gring traag. Nee, voorzichtig. Traag is zo.. negatief. De tch terug naar het Chiave gebied was helemaal niet negatief. Vele gedachten schoten mijn kop binnen. Ik wilde vanalles vragen, maar hield mijn mond. De stilte had iets wat mij kalmeerde en wat mij weer liet geloven dat alles goed was gegaan. Ik wist dat ik mijn taak als oppas niet goed volbracht had, maar kon daar even niet aan denken. Waar ik aan dacht was het bakje met kruiden wat nog in de grot stond. Het gaf mij de kracht om harder door te lopen, terwijl ik dat niet kon vanwege Evening. Ik was hoe dan ook niet vn plan om hem los te laten of hem uit het zicht te verliezen. Zijn snelheid lag een stuk lager dan die van mij als ik in volle vaart verder ging. Ik zou mijzelf nooit vergeven als hij blijvende verwondingen had opgelopen.. Hoop dat ik op tijd mijn mandje zou bereiken was één van de weinige dingen waar ik me aan vast kon klemmen, samen met de warme vacht van Evening.

Hoewel het toch dezelfde grond moest zijn voelde de grond in het Chiave-gebied heel anders aan mijn voeten. Misschien voelde ik dat er geen 'slechte' Pokémon op konden komen. Dat die r nooit op wáren gekomen. Alle Chiave leden hadden hier hun voetsporen achtergelaten en de grond een soort speciaal iets gegeven.. Nouja, dat was allemaal maar raar bijgeloof.
Mijn zwarte ogen richtten zich op mijn partner. Nog steeds borrelde mijn kop met vragen, maar ik zou ze voor me houden. Hij zou eerst mogen vragen. Maar waarover? Er was natuurlijk niks waar hij momenteel iets van wilde weten, behalve misschien hoe lang het zou duren voor zijn verwondingen weer genezen waren. Ik begreep hoe hij zich voelde; hulpeloos, nauwelijks mogelijk om te bewegen.. Ikzelf had ook in zo'n positie gelegen, een aantal maanden terug. Nu was ik misschien wel de enige zonder lichamelijke beperkingen. Ik voelde me schuldig dat ik niet mee had gevochten, dat ik er niet was.. Hoewel ik aan de andere kant nu iedereen kon helpen.

De route naar de Underground City was bekend voor Shadow. Hoewel ze eigenlijk de rest hadden moeten volgen waren ze wat achter geraakt en waren ze hen uit het oog verloren. Dat deerde Shadow echter niet; zolang zij niet meer aan geheugenverlies leed was het niks aan de hand. Waar haar vroegere geheugenverlies van gekomen was wist ze niet. Wat ze had gedaan toen ze een tijd geleden buiten PokéRPG was geweest was ook nog onduidelijk. Het enige wat ze zeker wist was dat het met Shade te maken had, de voormalige Guerra, toen nog DarkSide, leider. Zo lang geleden al.. Alles van daarvoor leek zo sprookjesachtig. Tegenwoordig was het oorlog, niemand kon meer gewoon lol hebben. Shadow wilde dolgraag nieuw leven brengen in de betekenis van 'lol'. Helaas had ze daar geen tijd voor; eerst moest ze haar partner helpen.

“We zijn er,” klonk haar stem zachtjes. Ze was niet van plan om hard te praten. Dat was niet nodig. Voor haar was de deur die diende als afsluiting voor de Underground City. Ze hadden een stuk door het kasteel gelopen en waren nu hier aangekomen. Als ze door deze deur gingen zouden ze nog een stukje moeten lopen voor ze daarwerkelijk bij de rest aankwamen. Toch vond Shadow dat ze er al waren. Ze duwde gemakkelijk de deur open en liep er als eerste door. Ze keek om, om zeker te weten dat Evening er ook door kwam, en ging toen verder. Daar trof ze al snel de rest aan. Het eerste wat haar opviel was haar mandje met kruiden en bessen. Er was al wat uit, zag ze. Vlug pakte ze het mandje. Er was nog genoeg om wat andere prakjes te maken. Waarschijnlijk moest ze later terug om meer te halen. Eerst zou ze echter dit opmaken aan de ergste verwondingen. Ze pakte het mandje op en koos zorgvuldig wat bessen en bladeren er uit. Vervolgens keek ze even naar Evening. Eén van de gepakte bessen stopte ze in haar mond, waarna ze de rest meenam naar een flakke rots. Een klein stuk boomstam lag er op en was perfect om dingen in te mengen. Het enige wat Shadow nog nodig zou hebben was wat water. Ze kon echter ook wat andere mengseltjes maken zonder water. Die waar ze de vloeistof voor nodig had was nou niet bepaald belangrijk. Voorzichtig begon ze met het prakken van de bessen in het stuk schors. Het schors zelf had ze helemaal schoongemaakt en klaargelegd, wetend dat het van pas zou komen. Zeer kleine deeltjes zouden van het stuk af komen en nog weer iets toevoegen aan het mengsel. Shadow kon dit mèngsel met gesloten ogen maken, maar besloot dat niet te doen. Wie weet zou ze daardoor toch een fout maken, en dat kon niet op zo'n cruciaal moment.

- Hierbij ga ik dus niet meer posten in de Canyon.. >< -

Zwarte vlekken. Wat deden ze? Ze dansten maar wat heen en weer. Soms verdween er één, maar er verscheen altijd een nieuwe. Zo onderhand waren het er zoveel.. Ze waren zo groot.. Dat ik bijna niet meer kon zien. Ze bleven maar door mijn zicht dansen, zonder te stoppen. Het werden er steeds meer. Bovendien werden ze steeds groter. Het zou niet lang duren voor ik mijn zicht compleet verloren had. Het bloeden van mijn wonden was al bijna gestopt. Er zat nog maar zo weinig bloed in mijn lichaam dat het er gewoon niet meer zo snel uit kwam. Zwarte vlekken. Dansend, alsof er nog iets anders was achter de duisternis. Ik probeerde me er niet aan te irriteren, maar door hen kon ik Riolu niet eens meer fatsoenlijk in zijn ogen aankijken. De duisternis. De oneindige zwarte duisternis. Die zwarte vlekken leken daarop. Ze waren zo diep zwart dat het bijna eng was om er in te kijken. Maar, iets anders kon ik niet, aangezien ze maar door mijn zicht heen bleven dwalen.

Het duurde even voor ik me realiseerde dat het niet alleen mijn zicht was wat minder werd. Mijn gehoor.. Het leek alsof ik in een ruimte was, afgeschermd van de rest. ‘Oké, dit kan even pijn doen,’ hoorde ik Riolu zeggen. Ergens ver weg, alsof hij niet hier bij mij was. Alsof hij het niet tegen mij had. Ik sloot mijn ogen, zodat ik de zwarte vlekken kon negeren. Ik wist echter maar al te goed dat hij het tegen mij had. Ik voelde geen pijn, ik voelde niets. Ik voelde mijn lichaam niet meer, dus de pijn bleef ergens eenzaam door mijn lichaam stromen, zonder mij echt pijn te doen. ‘De pijn zal zo wegtrekken, dat beloof ik je.’ De pijn.. Het maakte niet uit.. Ik voelde al niets meer. Ik had in de Canyon moeten blijven, had mezelf moeten verzorgen. Dan had Riolu voor zichzelf kunnen zorgen, of Shadow hem desnoods kunnen verzorgen.. Maar, dan zou hij dit allemaal niet mee hoeven te krijgen. Ik wilde ook niet dat hij merkte dat de pijn niet meer voelbaar was door het bloedverlies.. Dat het allemaal niet meer zoveel uitmaakte. ‘Het enige wat je nu nog moet doen is stil blijven liggen. Hoe moeilijk dat ook is.’ Oh, hij moest eens weten. Anders dan stil liggen kon ik toch al niet meer..

Mijn ademhaling was zwak. Dat wist ik, ook al merkte ik niet eens meer dat ik ademde. Ik wilde mijn ogen openen, maar wat zou ik zien als ik dit deed? Zouden de zwarte plekken mijn zicht al helemaal ingenomen hebben, of zou ik Riolu nog kunnen zien? Ik voelde me hopeloos. Een mislukkeling. Ik was de leider.. De allereerste leider van de Chiave. Ik mocht de Pokémon hier niet in de steek laten. Hoe kon ik hier rustig liggen terwijl zij.. Terwijl zij ook hulp nodig hadden? Het enige wat je nu nog moet doen is stil blijven liggen. Hoe moeilijk dat ook is, waren de woorden die door mijn hoofd heen stroomden. Fysiek was het onmogelijk om te bewegen, maar mentaal was het voor mij onmogelijk om te blijven liggen. Misschien moest ik heel even de tijd nemen.. Maar heel even blijven liggen.. Tot ik mijn lichaam weer terug had. Dan kon ik opstaan, kon ik Riolu helpen. Maar.. Zou ik mijn lichaam nog wel terugkrijgen? Het verloren bloed zou ik niet zo snel terugkrijgen, waarschijnlijk niet snel genoeg..

Haar emoties. Ze zonken weg, als in een rivier. Een stroom, verwoed kabbelend door een ruig landschap, zoekend naar zijn eindbestemming waar het kon rusten. Riolu hoopte dat het verdovingsmiddel zou werken. Dat Amore de rust zou krijgen die ze verdiende. Die ze zichzelf niet gunde, maar wel nodig had. Dit was de reden waarom Riolu haar er niks van had verteld, in de hoop dat ze zich niet zou verzetten. Langzaam streek hij met zijn duim over haar hand. Ze moest slapen. Haar zorgen even vergeten. Haar lichaam de tijd gunnen om te herstellen. Hoe langer Riolu hier over nadacht, des te meer hij besefte dat dit ook voor hem gold. Hij schudde zacht zijn hoofd en liet zijn blik op Amore's borst vallen. Haar ademhalig was zwak, alsof ze was weggezonken in een diepe slaap. Samen met haar gesloten ogen gaf het eigenlijk een heel vredig beeld. Maar, hij wist dat er diep van binnen een enorme strijd woedde. De strijd om te overleven. Ze had zoveel bloed verloren, dat het waarschijnlijk voor haar nog onmogelijk was om goed te functioneren. Net was ze nog koppig zelf van Danger afgesprongen en was ze op haar bed gaan zitten, zeggend dat hij zichzelf eerst moest laten verzorgen. Maar, nu. Nu leek haar lichaam het te hebben opgegeven. Voorzichtig bracht Riolu zijn hand naar haar hartstreek. Mentaal zou ze het niet opgeven, dat wist hij. Ze had het zelf gezegd, terug in de Canyon, al had hij die woorden niet nodig om het te bevestigen. Langzaam gleed zijn vinger naar haar kin en begon hij met strelende bewegingen over haar gezicht te strijken. Riolu's andere twee vingers volgde al snel. Rust.. Alsjeblieft Amore, word weer beter. Hij voelde dat zijn hand warm werd, maar schonk er geen aandacht aan. Zijn gedachtes konden zich nog maar op één ding focussen. Alsof hij bang was dat als hij dit niet deed, zijn lichaam de overhand zou nemen en hij ter plekke zou neervallen. Een zachte aanraking bij zijn andere hand deed hem opkijken. Pucca wurmde zich van onder zijn arm naar zijn schoot. Ze kroop naar voren en leunde over de rand van Amore's bed. Haar handje bracht ze even voorzichtig naar voren, de vacht van haar moeder kort aanrakend. "Mama, slapen?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze haar kop draaide en haar vader een vragende blik schonk. Riolu wist alleen maar zacht te knikken, wat kon hij anders? Zijn dochter vertellen dat haar moeder er slecht, heel slecht aan toe was? Dat ze misschien wel niet meer wakker zou worden? Dat hij het zich nooit zou vergeven, mocht het werkelijk zo zijn? Nee, dat kon hij niet. Dat zou niet voor die zachte glimlach zorgen die de Pichu nu op haar uitdrukking had gezet. Het kleine wezentje kroop over de rand en ging naast haar moeder liggen, haar knietjes opgetrokken en haar duim in haar mond stoppend. Ze mompelde iets overstoorbaars, streek met haar kleine handje door haar moeder's vacht en sloot toen haar ogen. Riolu moest even slikken terwijl hij dit vertederende beeld in zich opnam. Zijn hand had hij, zonder dit door te hebben gehad, weer in de hand van Amore genesteld. Hij keek haar aan, niet van plan weg te gaan. Hij zou hier de hele nacht blijven zitten als het moest. Alles om haar weer beter zien te worden.

"In The Underground City," klonk een stem die hem licht bekend voorkwam. Danger wendde zijn blik naar de Riolu. "Lang geleden was dit het woongebied van Groudon, nu leven wij er," ging deze verder. Danger knikte, maar besloot te zwijgen. Dat vond hij ook het beste, straks zou hij iets vragen waarvan hij het antwoord vroeger wist, maar nu niet meer. De Riolu vroeg hem om Amore op een bepaalde plek neer te leggen, maar de Pikachu sprong zelf al van zijn rug af, natuurlijk niet zonder pijn. Wat was er gebeurd dat iedereen pijn leed en gewond was? Een oorlog? Dat klonk vergezocht, maar op het moment was dat de enige reden die Danger nog enigszins vond kloppen. De naam Shadow viel, wat de Houndoom verbaasd deed opkijken. Wie was Shadow nou weer? Meerdere Pokémon verschenen, zodat hij niet goed achter de eigenaar van de naam kon komen. Maar allemaal gingen ze een andere kant op. Hij kon zich een stem herinneren. "Degene die verzorging nodig hebben kunnen hier blijven." Maar.. Dat was hij dus niet! Wat deed hij hier dan nog? Hij wou graag helpen, maar zat waarschijnlijk niet eens in deze groep. Of toch wel? Nee, vast niet, anders had de Pikachu hem geen toestemming tot het gebied hoeven te verlenen. Maar hoe kenden de anderen hem dan? Het begon lichtjes te dagen bij hem. Natuurlijk! Hij was een lid van de Suerte, de slechte groep in dit gebied, maar toen was hij weer goed geworden en hadden de anderen hem geaccepteerd. Dat kon niet anders! Veronderstellend dat dit de meest logische reden ooit was bleef hij zwijgend staan. De hele tijd had hij geen woord uitgesproken. Iets in hem zei dat hij dat zou moeten doen. Maar wat moest hij dan zeggen? Hij kon eigenlijk niet zoveel zeggen, want hij stond in een gebied en situatie die hij niet kende en waar hij sowieso niet in hoorde te komen. Hij slikte, sloot zijn ogen. Wat nu? Enkel stilstaan loste niks op, en hij maakte zichzelf niet nuttig. Wacht even.. Danger opende zijn ogen. Dat hij daar niet eerder aan had gedacht! “Is er nog iets waarmee ik kan helpen?” besloot hij te vragen. Meteen kreeg hij twijfels over zijn vraag, maar besloot die te negeren. Als hij zichzelf nuttig kon maken, dan had hij een reden om hier te staan. Als niet, dan zou hij besluiten om te vertrekken. Want waarom zou hij hier moeten staan, zonder iets te doen? Dat was zinloos, en sowieso kende hij deze Pokémon niet. Een antwoord afwachtend maar niet verwachtend bleef hij rustig staan, al was hij in zijn gedachten ver van rustig.

(Ik heb de posts gewoon doorgelezen, dus het kan zijn dat ik iets genegeerd heb. Daarnaast heb ik niet veel kunnen verzinnen )

Al snel had Shadow het mengsel af. Met een klein grijnsje op haar gezicht stond ze op, het stuk schors in haar handen dragend. Ze draaide zich om naar Evening en stapte naar hem toe. Net toen ze het mengsel op zijn verwondingen wilde smeren rees er een stem uit boven al het andere geluid. “Is er nog iets waarmee ik kan helpen?” Shadow draaide haar kop, waardoor haar blik op Danger viel. De Houndoom wist dus niet wat hij moest doen. Perfect. “Wacht even,” mompelde Shadow zachtjes tegen haar partner. Ze zette het mengsel naast hem neer en stapte naar Danger toe. “Deenzj*,” glimlachte ze. Ze sprak zachtjes, omdat ze niet de behoefte voelde te schreeuwen. Dat ze licht trilde merkte ze niet. “Ik weet misschien wel iets wat je kan doen..” Haar blik gleed even over de Houndoom. Een Houndoom was een vuurtype. Gelukkig zou hij geen water hoeven aanraken voor de opdracht die Shadow voor hem had. “Ik zou het erg op prijs stellen als je wat water voor me ging halen.” Haar blik bleef even op de Houndoom rusten voor ze die door de ruimte liet glijden. Hij had iets nodig waar water in kon. “Wacht even,” mompelde Shadow vlug, waarna ze voorzichtig naar iets toe liep wat op een stapel takken en bladeren leek. Dat was het echter niet. Het waren mandjes en emmertjes en andere dingen waar je wat in kon stoppen, gemaakt van takken en bladeren. Ze koos een emmer van gemiddelde grootte uit. De buitenkant was van takken, terwijl hij van binnen helemaal bedekt was met waterdichte bladeren. Het hengsel kon Danger in zijn mond nemen. Met de emmer in haar poten liep ze weer terug naar de Houndoom. “Doe het hier maar in. Vul maar zo ver je kan. Alvast bedankt!” Ze zette de emmer voor Danger neer en grinnikte lieflijk, waarna ze zich weer omdraaide en weer naar Evening toe liep. Ze pakte het stuk schors met het prutje er op weer vast en drukte haar vingers er in. “Pas op, het is koud,” mompelde ze zachtjes. Bijten zou dit mengsel niet doen. Zo voorzichtig mogelijk streek ze het spul op zijn wonden. Ze zou het nu moeten verbinden, maar daar had ze eerder niet aan gedacht. In haar hoofd vloekte ze. En nu? Danger was vast al weg, en om hem dan meteen weer te vragen iets te halen zou niet bepaald vriendelijk zijn. Ze keek opnieuw rond, maar kon niks bruikbaars zien. Zelf wat gaan halen was misschien de enige mogelijkheid, maar ze wilde Evening niet alleen laten.. Ze beet zachtjes op haar lip, niet wetend wat ze moest doen.


* Zo is de uitspraak duidelijk xD

Langzaam maar zeker kwamen we dichterbij de Underground City. Een onbekend gebied voor mij, ik was er nog nooit geweest. Ik kon me ook nooit voorstellen dat hier Pokémon leefden. Hadden ze hier echt kamers, om in te wonen? Ik voelde dat ik te langzame passen maakte, en het speet me dat dat Shadow tegenhield op normale snelheid te lopen, maar ik kon niet anders. Wanneer we de ondergrondse gemeenschap naderden voelde ik me een stuk meer opgelucht, veiliger. Ik was weg van dat strijdveld, kon herstellen en niemand kon me hier pijn doen. Mijn ogen richtte ik op Shadow, en ik zag dat ze ietwat afwachtend naar me keek. Ik zei echter niks. De energie díe ik had wou ik liever verbruiken aan het lopen, ik zou wel praten als we eenmaal weer stil stonden. Ikzelf wist de weg naar de plek niet, maar gelukkig had ik Shadow aan mijn zijde, want zij leidde me er gemakkelijk heen. Ik was om eerlijk te zijn blij dat we een stuk achter liepen vergeleken met de rest, want nu liepen we op ons, of eerlijk gezegd mijn eigen tempo en kregen we wat rust aan onze hoofd.


“We zijn er,” klonk de stem van mijn partner. Ik hief mijn hoofd op en zag dat we voor een deur stonden. Ik wist dat we er waren, en een kleine glimlach sierde mijn gezicht even. Shadow duwde de deur met gemak open, en zorgde ervoor dat ik er nog doorheen kon voordat ze verder liep. Ik wachtte tot de deur achter me sloot en keek daarna naar alle anderen. Nouja, niet alle. De Pokémon die gewond waren bevonden zich hier, en ik liet mezelf op de grond zakken met een zucht. Ik krapte aan mijn hoofd maar trok mijn poot snel weet terug omdat het pijn deed. Mijn bloedende wond brandde hevig en ik kon mijn hart erin voelen kloppen. Ik veegde wat nerveus het bloed van mijn poot af, en probeerde te ontdekken waar Shadow op het moment was. Ik zag haar iets maken, en niet veel later kwam ze op me af met een of ander raar zelfgemaakt mengseltje. Maar net toen ze het op mijn wond wou smeren rees er een stem op uit de groep Pokémon.

“Is er nog iets waarmee ik kan helpen?” Klonk de stem van Danger. “Wacht even,” mompelde Shadow tegen Evening, en zette het zalfje naast hem neer. Evening sloot zijn ogen even vermoeid, maar was erg blij dat ze hier waren. Ook was hij dolblij dat ook Amore en Riolu het overleefd hadden. Een van de Suerte leden had het niet overleefd, de Gardevoir genaamd Melodie. Ze was een held, want ze had op tijd iedereen gered van de dodelijke bliksem van Amore. Het was spijtig dat ze daarna nog vermoord was. Verdriet voelde Evening echter niet, want hij had deze Pokémon helemaal niet gekend. Misschien was dat juist erg, ze had hem erg aardig geleken. Maar de kans om haar te leren kennen was er dus niet meer. De herkenbare voetstappen van een Raichu klonken weer in zijn oren, en hij richtte verbaasd zijn kop op.

Shadow was teruggekomen, en pakte het spul weer vast, en dipte haar vingers erin. “Pas op, het is koud,” Ik knikte zachtjes, maar zelfs daar kreeg ik koppijn van. Ik besloot maar om mijn hoofd zo stil mogelijk te houden . Hij voelde het koude goedje over zijn warme wond gaan. Het spulletje zelf was zeer neutraal en voelde lekker en fris aan, maar de wond zelf deed verschrikkelijk veel pijn. Ik was blij dat mijn verwondingen nogal beperkt waren, en dat ik mijn poten nog normaal kon bewegen. Ze deden wel zeer, maar dit zou slechts komen door een verzwikking, een verrekte of gescheurde spier of een lichte kneuzing. Niet veel om me zorgen over te maken. Ik wou bijna met mijn poot naar mijn hoofd grijpen door een pijnsteek, maar Shadow was nog bezig, dus ik liet mijn poot aarzelend weer zakken. ‘’Dankjewel..’’ zei ik maar tegen haar, want ik waardeerde het erg dat ze dit voor me deed. Langzaam sloot ik mijn ogen, om even tot rust te komen. Alles kwam nu toch goed..