Het was zo ongeveer drie uur ’s nachts. Zoals vaker, was het volledig stil bij het Rainbow Lake. Voor velen was dit enkel een mooi meer, maar voor een aantal Pokémon was dit een belangrijk gebied, waar verschillende belangrijke gebeurtenissen plaats hadden gevonden. Gezien het feit dat het nacht was, was de regenboog niet zichtbaar. Toch was dit meer anders dan alle andere meren die een Pokémon ooit gezien had. Het was zo vredig. De laatste oorlog, of zelfs het laatste gevecht dat hier had plaatsgevonden, moest al een lange tijd terug zijn. De sfeer die hier heerste was bijzonder. Maar, dezelfde sfeer heerste in een groot deel van de goed verborgen Kleine Vallei. Eén Pokémon zat aan de rand van het meer..

“Waarom?” vroeg de Pokémon zich hardop af. Ze knoopte voorzichtig haar donkere cape los, waardoor hij op de grond viel. Haar gele vacht werd zichtbaar. Een cape paste precies bij haar karakter. Ze schermde zich af van de rest, liet haar ware ik nooit zien. Ze zorgde ervoor dat niemand wist wie ze precies was. Zij stond bekend onder de naam ‘Amore’. Ze had een tijd lang met deze cape om gelopen, maar nu was dat eigenlijk niet meer nodig. De reden dat ze deze cape een tijd had moeten dragen, was.. Omdat iedereen dacht dat Secret haar vermoord had.
Secret was één van de vier kinderen die ze van Comet had gekregen. Comet was destijds de Bèta geweest van de Guerra, destijds Lustro. Hij wist niet dat zij de leidster was van de Suerte, en zij wist niet van zijn rang en lidmaatschap van de Lustro. Toch, zonder al te veel van elkaar te weten, hadden ze kinderen gekregen. Secret, Force, Trouble en Smile. Smile en Trouble hadden al vroeg besloten hun eigen paden in het leven op te zoeken en ze te bewandelen, zonder de hulp van hun moeder of vader. Amore nam hen dit niet kwalijk. Zij had precies hetzelfde gedaan als ze in hun ‘schoenen’ gestaan had. Secret had de kant van haar vader gekozen. Amore kon haar dit ook niet kwalijk nemen. Wat moest ze doen, dan? Zeggen dat haar kind niet mocht doen wat haar vader deed? Nee, dat was onmogelijk. Helaas had Secret besloten Amore niet als moeder te zien en had een poging gedaan haar te doden. Voor Amore betekende dit dat ze geen familie meer waren, wat er toe had geleid dat ze Secret, haar bloedeigen dochter, vermoordde. Force was de enige die al die tijd bij haar was gebleven. Maar, ze had ook niet altijd het gevoel dat ze het goed deed bij hem, ook al zou ze niet weten wat ze anders moest doen
Amore schudde haar kop heen en weer. Ze ging op haar rug liggen en keek naar de volle maan. Ze dacht terug aan alles wat ze in haar leven gedaan had en wie belangrijk voor haar waren, als een soort persoonlijke samenvatting.

Ze was geboren bij de mensen, denkend dat Tora en Night haar ouders waren. Tora was echter met drie andere eieren weg, naar PokéRPG. Dit was zodat niemand het op zou merken; Amore was ouder. Het feit dat Amore groene ogen had, terwijl haar ouders dit niet hadden, en verder haar oma en nog wat andere familieleden juist blauwe ogen hadden, werd niet als verdacht gezien. Pas een korte tijd geleden was bekend geworden dat Tora en Night haar ouders niet waren. Amore wist nu wie haar moeder was. Een Pikachu met Groene ogen, genaamd Myra.
Myra was de jongste dochter van Latina en Isiro, prinses en prins van de Cloud Valley, het gebied waar Amore’s familie al eeuwen lang leefde. Latina en Isiro ontmoetten een Albino Pokémon die hen redde, omdat hij niet wilde dat het groene genotype zou verdwijnen uit deze wereld. Beiden waren koninklijke volbloeden, wat goede nakomelingen voort zou moeten brengen. Myra en Nyala waren de twee Pokémon die geboren werden. Nyala was de oudste, en nam het gebied dus over. Myra.. Dat was een heel ander verhaal.
Myra ging met een Pokémon van de vijandige stam. Ze kregen samen één kind; Amore. Toen er iemand achter kwam, waarschuwde deze beide stammen. Ze wilden het kind vermoorden. Een Pokémon die bloed droeg van beide stammen kon niets anders zijn dan puur en puur slecht. Volgens sommigen was ze een mislukkeling. Bovendien wilden ze niet dat een kind wat het bloed van de andere stam droeg bij hun zou horen, maar ze wilden de vijandige stam wel vermoorden. Dan kwam het er op neer dat ze haar ook wilden vermoorden. Myra besloot haar naar een ver familielid te brengen. Tora.
Tora en Myra waren hele, hele verre familie. Myra’s opa, die van haar vaders kant, had een Pikachu met blauwe ogen als partner. Die kregen twee kinderen; Amor en Isiro, Myra’s vader. Amor had prachtige blauwe ogen. Ze had een grote familie gesticht, waar Tora onder viel. Isiro had groene ogen, en kreeg dus samen met Latina twee kinderen. Amore was vernoemd naar Amor, omdat Latina respect had voor de Pikachu met de Blauwe Ogen.
Nadat Amore bij Tora was gekomen, wist niemand iets over haar echte verleden, behalve Tora. Zelfs Night wist het niet. ze hield alles geheim, om het Amore zo goed mogelijk te geven. Toch had ze het haar na een lange tijd verteld. Maar, Amore had haar toch al een lange tijd niet meer als moeder kunnen zien, omdat Tora het pad van de Guerra, destijds Lustro, gekozen had om te betreden in dit leven, waren ze vijanden. Toen Amore wist dat Tora haar moeder niet was, werd het veel makkelijker. Ze was niet meer bang dat ze het bloed van een moordenaar in zich had, ook al had ze soms nog steeds het gevoel dat ze dit toch had, familie of geen familie van Tora en Night.

Ze had Riolu ontmoet op éénjarige leeftijd. Ze waren al snel heel close, en werden al gauw partners. Het pad wat ze in die tijd bewandeld hadden kende vele hobbels en obstakels, maar uiteindelijk had hun relatie het gered. En, nu Amore voor de volle honderd procent zeker wist dat ze niet zonder Riolu kon, en hij ook veel van haar hield, zou ze er alles voor doen om hem te beschermen.
Natuurlijk. Als hij haar ooit zou willen verlaten, wie was zij dan om hem te belemmeren? Dat kon ze niet doen. Maar, ze zou dan altijd blijven wachten. Ze zou hem steunen op de momenten dat hij een schouder nodig had om op te huilen, en ze zou ervoor zorgen dat hij gelukkig werd.
Het ergste wat er ooit tussen hen gebeurd was, was die ene keer dat ze het uitmaakte, hem wijsmakend dat ze niks meer voor hem voelde. Ze had huilend op de grond gelegen toen hij weg liep, wetend dat ze haar eigen hart aan stukken had gescheurd. Toen hij weg was, had een zwart gat zich in haar binnenste genesteld en werd alles in haar binnenste daardoor ‘opgezogen’. Alle lichtpunten in haar leven hadden niks meer uitgemaakt.
Ze dacht dat het beter werd als ze met Comet ging. Van hem kreeg ze vier kinderen. Secret, Smile, Force en Trouble. Helaas bleek al snel dat hij een Lustro-lid was. Ze probeerde bij hem te blijven, maar.. Hoe langer het duurde, hoe zekerder ze wist dat het niet echt was. Dat ze nooit zoveel voor Comet, of wie dan ook, kon voelen als voor Riolu.
Later waren zij en Riolu opnieuw bij elkaar gekomen, en.. Ze hadden zelfs kinderen samen gekregen. Drie unieke kinderen, allen perfect op hun eigen manier.
Als eerste had je Senna, hun eerstgeborene. Ze was een Riolu met helderrode ogen, die erg vriendelijk en sociaal leek te zijn. Ze gaf iedereen een kus bij de ontmoeting, en Amore wist dat dit iets te maken had met het initialiseren van de aura van het desbetreffende persoon. Soms kleurden haar ogen blauw en scheen ze iets te doen met haar aura, maar Amore wist niet precies wat. Senna was erg wijs voor haar leeftijd, en wilde altijd het goede doen.
Dan had je Evora, de andere Riolu. Ze had groene ogen, iets wat Amore wel had verbaasd. Het groene gen had zich nu ook genesteld in een Riolu, wat zou betekenen dat als Evora ooit kinderen kreeg, er meer Riolu’s konden ontstaan met groene ogen. Dat was iets waar Amore best blij mee was, aangezien de Albino uit Nyala’s verhaal niet had gewild dat het groene genotype verdween, en nu had het zich zelfs genesteld in een ander Pokémon soort. Maar, het allerbelangrijkste was natuurlijk nog altijd dat ze gezond en veilig was. Evora was erg lief en onschuldig, zoals vele jonkies. Amore wist nog niet zeker wat er in dat kleine hoofdje van daar omging, maar daar zou ze wel een keer achter komen.
En dan had je nog Pucca, de enige Pichu. Ook zij had groene ogen, wat ook iets was wat fijn was voor Amore’s familie, maar.. Voor Amore maakte het weinig uit; ze was gezond. Pucca was een lief ondeugend wezentje, maar.. Amore wist dat ze Pokémon nooit op deze leeftijd kon beoordelen. Het kon altijd nog veranderen. Zij en Riolu waren daar levende bewijzen van..

Amore sloot haar ogen. Behalve haar familie waren er maar weinig Pokémon om wie ze écht gaf. Riolu.. En.. Dan had je nog Shadow.
Voor Amore te horen gekregen had dat ze Tora’s dochter niet was, was het toch al bekend dat zij en Shadow geen bloedverwanten waren. Shadow’s vader was de partner van Candy’s moeder geweest, en Candy’s moeder was wel een, redelijk verre, bloedverwant. Shadow’s vader niet, en Shadow dus ook niet. Toch.. Toch had Amore Shadow altijd gezien als haar nicht, en dat zou ze altijd blijven doen. Ze hadden samen de Suerte geleid, en Amore wist dat ze, ook al was Shadow geen familie, haar zag als iemand die haar dierbaar was. En, dat was meer dan genoeg.
Amore slaakte een diepe zucht. Riolu, Shadow, Senna, Evora, Pucca en Force.
Natuurlijk, ze kende meer Pokémon dan dit, maar.. Die waren haar niet genoeg bekend om Dierbaar genoemd te worden. Blitzy had haar vroeger ooit eens gered, en ze vond hem wel aardig. Evening mocht ze ook wel, en ze wist dat ze hem kon vertrouwen. Maar, écht dierbaar.. Nee. Verder kon ze zo snel niemand benoemen wie ze echt goed kende. Dit was hoogstwaarschijnlijk te danken aan het feit dat ze zichzelf al die tijd had verscholen achter haar persoonlijke masker.
Toch, ook al wist ze dat het haar niks goeds opleverde om zich te blijven verschuilen achter dat eeuwige masker.. Ze kon het niet weg doen. Als iemand er bij was, kon ze het niet af doen. Ze wilde eigenlijk wel laten zien dat ze niet zo hard en gevoelloos was als sommige dachten, maar.. Ze kon het gewon niet. Ze was zo opgegroeid, alle gevoelens verbergend achter haar masker, waardoor het zich allemaal opstapelde van binnen. Natuurlijk. Ze had zich twee keer laten gaan. Maar, ze was al ouder dan tien. Twee keer jezelf laten gaan in meer dan tien jaar, was dus één keer in de vijf jaar. Dat kon niet gezond zijn. Ze wist de reden voor haar stommiteit, en wist dat de reden nutteloos was, maar.. Ze kon het gewoon niet. Ze wilde anderen niet lastig vallen met haar eigen gevoelens; ze hadden hoogstwaarschijnlijk zelf genoeg aan hun hoofd.
“Someone who knows when you’re lost and you’re scared. There through the highs and the lows. Someone to count on, someone who cares, beside you wherever you go..” zong ze zacht. Ze sloot haar ogen heel even, terwijl ze zacht verder zong. “You’ll change inside when you realise.. The world comes to life and everything’s bright, from beginning to end when you have a friend by your side.. That helps you to find the beauty you are when you open your heart and believe in the gift of a friend..” Ze haalde even diep adem. Toen ze wat hoorde, stopte ze met zingen. Ze haalde diep adem en opende haar ogen. Ze keek naar het water, waar wat Pokémon doorheen zwommen. Eén van hen had absoluut het geluid gemaakt, want er was hier verder niemand. Ze sloot haar ogen en dacht aan de laatste keer dat ze PokéRPG verlaten had.
“Iloveya,” had ze zacht gezegd, ook al was er niemand geweest die het horen kon. “Riolu, wanneer ik terug kom, zal ik je nooit meer laten stikken. Ik zal er voor je zijn,” had ze toen gezegd, en.. Ze had het echt gemeend. “Niemand zal jou iets kunnen doen, fysiek of psychisch, en er heelhuids vanaf komen,” had ze toen zacht gesist..
Met haar onlangs volledig zwart geworden ogen keek ze naar de prachtige maan en de sterren. Ze zou die belofte niet breken. Ze zou hem beschermen met alles wat ze had. Ze zou laten zien dat ze wel degelijk gevoelens had, zonder haar masker af te doen. Het zelfde zou ze voor Force doen. Beide deden mee aan de gevechten die de toekomst de Chiave zou brengen, dus Amore moest op beide letten. Maar, dat maakte haar niet uit. Ze kon het wel aan. Ze zou alles geven wat ze in zich had. Ze had er alles voor over, zelfs haar eigen leven, om die twee te beschermen.
Ze sloot haar ogen en ging zitten. Ze graaide wat in de cape en ging vervolgens weer op haar rug liggen. Het boekje hield ze boven zich. Haar ogen lichtten rood op, zodat de duisternis van de nacht haar er niet van kon weerhouden om het te lezen. Ze bladerde wat, tot haar blik viel op een stuk wat ze zich nog herinnerde.
“Ik weet nog wat ik gezegd heb tegen Riolu. ‘Voordat wij iets kregen, Riolu, was mijn leven als de hemel. Er waren een paar dingen die licht gaven, maar het was niet genoeg. Toen kwam jij. Mijn hele wereld werd verlicht. Je was als een soort komeet, die zelfs de kleine sterretjes meer licht liet geven. Toen ging ik weg. Ik was verblind. Niks was meer goed genoeg. Het licht van de komeet had me zo verblind dat zelfs de grootste sterren niet zichtbaar waren. Toen kwamen we weer bij elkaar. De sterren lichtten weer op, maar de komeet kwam nooit terug.’ Natuurlijk. De komeet komt nooit meer terug. Hij is vlak voor me neergestort, en ik wil het niet verlaten, maar ik ben bang dat ook zijn wereld in zal storten als hij zich met mij bemoeit, en.. Dat wil ik niet,” las ze zacht voor. Ze legde het boekje neer op haar borst en keek voor zich uit. Die fout, die zou ze nooit meer maken. Het was één van de grootste fouten die ze ooit gemaakt had, dat was zeker. Voorzichtig deed ze het dagboekje weer in haar cape en keek ze omhoog.
Riolu was dus haar persoonlijke komeet. Het dierbaarste wat ze bezat, naast haar kinderen. Dat had ze Riolu al eens uitgelegd, over hoe de plaats in je hart leek te groeien als je kinderen kreeg. Hoe zou hij alles eigenlijk ervaren hebben? Ze keek er naar uit om weer een keer met hem alleen te zijn. Ze hield veel van al haar kinderen, maar.. Het grootste gedeelte van de tijd moest je wel bij hen blijven. Ze zag uit naar de leeftijd waarop ze wat beter voor zichzelf konden zorgen. Rond een half en één jaar. Rond die leeftijd hadden zij en Riolu elkaar ook ontmoet, en Force overleefde het ook. Bovendien, het Chiave-gebied was superveilig. Daar konden ze beginnen. Amore slaakte een diepe zucht en sloot haar ogen.
Langzaam maar zeker hoorde ze het zachte geluid dat veroorzaakt werd door het bewegen van het water niet meer, hoorde ze de vogel Pokémon niet meer en werd haar ademhaling langzamer. Ze zakte langzaam weg, in een diepe slaap..

‘Amore, eindelijk,’ klonk een bekende stem, ergens ver weg. Ik opende mijn ogen een beetje en wreef erin met mijn handen. Het duurde even voor alles helder werd, en ik zag waar ik was. Een witte wereld, waarin alleen ik en een andere Pikachu te vinden waren.
Was ik nu toch dood? Ik greep naar mijn buik, maar voelde zelfs geen littekens. Ik keek naar mijn armen, mijn staart.. Mijn vacht was perfect geel, alsof ik nog nooit een gevecht had gehad. Maar, ondanks dat was mijn vacht niet zo perfect als die van de Pikachu voor me. Ze stond bekend als Myra. Mijn.. Moeder. Een lichte frons ontstond op mijn gezicht. “Wat..?” vroeg ik zacht.
‘Rustig maar, je leeft nog,’ zei ze glimlachend. Ik hief mijn wenkbrauwen op. Gelukkig. Ik mocht niet opgeven. Dat waren per slot van rekening de woorden van mijn moeder. Ik slaakte een diepe zucht, voor het tot me doordrong dat ik nog zoveel aan haar wilde vragen. Ik opende mijn mond, maar ze legde haar vinger op mijn lippen. ‘Ik wil eerst mijn woord doen,’ zei ze zacht. ‘Ik beloof dat ik daarna je vragen zal beantwoorden.’ Ik knikte voorzichtig.
‘Ik was verliefd,’ begon ze. ‘Je kent dat gevoel,’ zei ze toen, waarna ze haar hand op mijn borstkas legde. ‘Hier.. Dat gevoel wat jij ook hebt bij hem,’ zei ze, en ik wist maar al te goed wie ze bedoelde met hem. Ze haalde haar hand weer van mijn borst en zuchtte even. ‘Ik was.. Hopeloos verliefd. Op de vijand,’ zei ze toen.

Al het wit scheen te verdwijnen en we stonden daar, in een prachtig bos. Met grote ogen keek ik om me heen. Er was een klein watervalletje, waarbij het water terecht kwam in een perfect riviertje, wat door het bos liep. Het water was heel helder. De bomen waren prachtig groen, en het gras rook heerlijk. Je hoorde verschillende vogelpokémon fluiten, maar dat was het enige. De zonsondergang was niet goed te zien door de bomen, maar de prachtig rode lucht was van zichzelf al romantisch genoeg. Dit.. Was een paradijs. Maar, waarom was ik hier?
Al gauw werd die vraag beantwoord.
Een Pikachu met heldergroene ogen lag in het gras. Een litteken liep door haar rechterwang heen, maar ik kon me er niet aan storen. De Pikachu was mooi.. Écht mooi, dan. Haar smaragdgroene ogen kregen een mooie rode gloed door het licht. In haar ogen stond een onschuldige, zachtaardige blik. Iedereen, zelfs de Pokémon die haar niet kenden, zouden deze Pikachu vertrouwen, alleen al om die vriendelijke blik die ze je schonk. Dit was zonder twijfel Myra. Ik voelde hoe mijn maag zich samenkneep. Waarom ben ik niet zo perfect?
Het duurde even voor er een Pikachu aan kwam lopen. Zijn ogen waren zwart met een lichte bruine gloed erin, zoals die van de normale Pikachu. Zijn vacht stond alle kanten op en hij had verschillende littekens over zijn lichaam lopen. Dit beeld deed me een beetje denken aan het verhaal van Tarzan en Jane, de wilde en de mooie vrouw. Ik schudde glimlachend haar hoofd.
‘Gegroet,’ klonk de duistere stem van de mannelijke Pikachu. Hij zette een lichte glimlach op zijn gezicht en liep op Myra af. ‘Myra,’ zei hij zacht. ‘Sorrow..’ zei zij, terwijl ze zich omdraaide en zichzelf in zijn armen liet vallen. Ze legde haar beschadigde wang tegen zijn borstkas aan en sloot haar ogen. ‘We krijgen een kind,’ klonk de zachte stem van Myra. De mannelijke Pikachu, Sorrow blijkbaar, duwde haar voorzichtig van zich af. ‘Wat zei je?’ vroeg hij met een frons. ‘We krijgen een kind,’ herhaalde ze, precies op dezelfde toon als eerder. Sorrow sloeg zijn blik neer. ‘Nee,’ zei hij zacht. Haar ogen werden groot. Het duurde even voor Sorrow begreep dat ze niet begreep wáárom hij nee zei. ‘Dat kan niet. Het mag niet. Het zal niet rustig op kunnen groeien hier. In de oorlog.. Met de ouders die vijanden zijn,’ zei hij zacht. ‘Wat wil je dan dat ik doe?!’ riep Myra uit. ‘Wat wil je doen?’ vroeg Sorrow zacht. Myra sloeg haar ogen neer. ‘We kunnen het niet zelf opvoeden, of wel..?’ vroeg ze zacht, met een stem vol teleurstelling. ‘Het kan,’ zei Sorrow, ‘maar het is beter als we dat niet doen. Je gunt niemand een leven als dit.’ Een traan liep over Myra’s wang, om vervolgens op haar knieën te vallen. ‘Wat moeten we dan doen? We kunnen het niet zomaar.. Ergens dumpen, als oud vuil,’ zei Myra zacht. Sorrow sloeg zijn ogen neer. ‘We moeten het aan iemand geven waarvan we weten dat ze het niet zullen verwachten.’ Myra’s rug schokte, ze barstte in tranen uit.
Vreemd, hoe je zoveel van iemand kon houden, zonder het ooit echt gezien te hebben. De band die een moeder met haar kind had, zelfs nog voor de geboorte, was onbreekbaar. Ik kon me, zelfs met mijn ervaringen wat betrof kinderen, niet voorstellen hoeveel pijn Myra op dat moment geleden moest hebben. Ik wist niet of ik diezelfde pijnlijke beslissing had kunnen nemen als ik in de ‘schoenen’ van mijn moeder gestaan had. Ik richtte haar blik snel weer op het beeld voor me.
‘Tora,’ zei Myra zacht. Sorrow fronste. ‘Tora stamt af van Amor. Dat is zo ver weg dat ze het nooit kunnen verwachten,’ zei ze toen. Sorrow haalde diep adem. ‘Bovendien.. Tora kan vast wel een kind opvoeden. Er is geen betere plek dan PokéRPG om een kind op te voeden,’ zei Myra. ‘Weet je het zeker?’ vroeg Sorrow, ietwat onzeker. Myra knikte enkel, waarna ze haar blik richtte op de lucht. De zon was onderhand al ondergegaan, en het was al donker geworden. Ze keek al snel weer naar Sorrow. ‘Ja.’ Sorrow zuchtte. ‘We kunnen haar misschien opzoeken, als dit alles over is. Wanneer er geen complicaties meer zijn en ze oud genoeg is,’ zei hij, maar iedereen wist dat dit nooit zou kunnen gebeuren. Een wereld zonder complicaties was slechts een droom die in het hart van velen rustte, maar nooit in de realiteit zou kunnen bestaan. Myra knikte, en toen verdwenen de twee in een wit licht.

‘Dat, Amore,’ begon Myra zacht. Deze Myra was anders; het was de engel. De perfecte engel. De engel uit het heden. De dode. Ik wist maar al te goed dat het beeld wat ik net gezien had een beeld uit het verleden was geweest. Ik keek naar Myra, die zuchtte. ‘Dat was je vader,’ zei ze. ‘Ik hoop dat je niet denkt dat we niet van je hebben geh-’ Deze keer was het mijn beurt om mijn vinger op Myra’s lippen te leggen. Ik voelde hoe Myra’s zachte lippen langs mijn vinger gleden en tot stilstand kwamen.
“Sst,” zei ik zacht. “Alles komt goed,” zei ik vervolgens rustig en ik glimlachte. “Ik heb dat nooit gedacht. Ik heb genoeg gehoord om te weten dat je een goede moeder zou zijn geweest, als de omstandigheden anders waren. Ik ben blij..” zei ik zacht en ik beet op mijn lip, voor ik mijn zin vervolgde. “Ik ben blij dat ik nu weet wie mijn vader is,” zei ik zacht. “Hij is dood, hè?” vroeg ik, maar ik wilde geen antwoord. “Natuurlijk. Hoe had ik het anders kunnen verwachten,” zei ik toen zacht en ik glimlachte. “Je zei dat je mijn vragen zou beantwoorden,” zei ik zacht en ik haalde mijn vinger van mijn moeders lip. “Wat moet ik doen, mama..?”
Het leek alsof alles toen los kwam, alsof ik me nu pas realiseerde dat het echt was. Na tien en een half jaar had ik het uiteindelijk; een moeder die écht om me gaf, die me kon troosten als ik dit nodig had. Mijn tranen vulden mijn ogen en ik kon het niet meer tegen houden. Ze liepen over mijn wangen, met grote hoeveelheden. Tranen, die ik al die jaren verstopt had, bleven maar stromen. Ik voelde hoe mijn moeder haar armen om me heen sloeg, zodat ik mijn kop tegen haar aan kon drukken. Ik kneep mijn ogen dicht en liet de tranen lopen, zonder nog maar te probéren het tegen te houden. ‘Rustig maar,’ suste mama op een zacht toontje. ‘Je mag huilen.. Het is goed..’ zei ze toen. Ik wilde mijn hoofd schudden, maar deed het niet. Het had geen nut.

Toen mijn tranen eindelijk gestopt waren met lopen, keek ik mijn moeder aan. “Sorry,” piepte ik zacht, maar ze schudde haar hoofd. ‘Het is niet erg,’ zei ze zacht. ‘Ik weet wat je allemaal mee hebt gemaakt,’ zei ze. Ik vroeg niet waarom. Als je achter alles de reden ging vragen op een plek als deze, waar sommige dromen nooit meer eindigden, was je nog wel even bezig. Ik haalde diep adem en keek mijn moeder aan.
“Ik weet gewoon niet of ik alles wel goed doe,” zei ik zacht. Mijn moeder glimlachte en keek omhoog, ook al was daar letterlijk niets te zien. ‘Het meeste van wat je doet in het leven zal later vergeten zijn, maar het is erg belangrijk dat je het doet. Want.. Niemand anders zal het doen op de manier hoe jij het doet,’ zei ze, waarna ze met haar hand over mijn wang wreef. ‘Het leven is nou eenmaal gecompliceerd,’ zei ze zacht en ik knikte.
‘Ik ben trots op je.’
Na die woorden verdween ze in een wit licht. Ik wilde haar hand pakken, maar ze trok haar handen terug..

Een luide plons klonk en een Pikachu ging kopje onder. Onderwater hapte de Pikachu naar adem, nog niet helemaal wakker, om vervolgens met een mond vol water naar boven te zwemmen. Eenmaal boven aangekomen spoog ze het water uit. Snel klom ze het water uit. Ze slaakte een diepe zucht en schudde haar vacht uit, zodat deze niet zo nat bleef. Vervolgens richtte ze haar blik op de zonsopgang. Het gebied werd langzaam maar zeker verlicht door de prachtige zon die langzaam maar zeker verder omhoog kwam. Amore wist maar al te goed dat de zon niet echt bewoog, maar deze planeet wel. Maar, dat maakte niet uit. Het zag er prachtig uit.
Na even naar de zonsondergang gekeken te hebben, liep ze naar haar cape toe en pakte het dagboekje eruit. Er was nog zoveel wat ze erin wilde schrijven, maar op het moment wist ze zich maar één ding echt perfect te herinneren.

“Dear Diary,” begon ze zacht. “Misschien zit het leven toch nog een beetje mee. Er is iets ongelofelijks gebeurd. Ik heb.. Mijn mama ontmoet. Twee keer, om precies te zijn. Ze heeft me verteld dat ik niet op mag geven. Deze belofte kan ik niet breken. Ik zal zorgen dat ze trots op me is. Zorgen dat ze, ook al is zij ver van hier, ergens op een plek waar ik niet hoor te komen, trots op me kan zijn. Ik wil dat ze uiteindelijk een keer haar ogen sluit. Ze moet zich geen zorgen meer maken. Haar leven is al voorbij, letterlijk.” Amore fronste even, maar schreef toen verder. “Ik heb iets gedaan wat ik niet had moeten doen. Ik heb mezelf laten gaan, opnieuw. Op de schoot van mijn mama barstte ik in huilen uit. Nu weet ik wat ik moet doen voor Senna, Force, Evora en Pucca. Ze moeten bij me kunnen uithuilen, moeten alles bij me kunnen vertellen. Ik weet niet of zij hetzelfde voelen als wat ik voelde toen ik bij mijn moeder was, maar.. Ik hoop van wel. Ik hoop dat ik voor hen kan betekenen wat ik voor hen hoor te betekenen. Ik zal niet falen. Dat beloof ik. Ik zal alles goed doen.”

De Pikachu las haar woorden nog een keer na en deed het boekje toen weg. Ze sloot haar ogen even. Ik zal niet falen, dat beloof ik. De woorden gingen zacht door haar kop heen. Was dit weer zo’n belofte die ze niet had moeten maken? Zo één die ze onmogelijk na kon komen? Waarschijnlijk wel. Maar, ze zou het proberen.
Ze zou doen wat moest om te zorgen dat Riolu, Senna, Evora, Pucca en Force gelukkig waren. Ze zou niet opgeven. Ze zou doorleven, zou zorgen dat alles klaar was. Als ze zou sterven, moesten haar kinderen oud genoeg zijn om verder te kunnen zonder haar. En.. Ze zou goed afscheid willen nemen van Riolu. Om meer vroeg ze niet. Enkel dat. Het geluk van haar dierbaren. Ze slaakte een diepe zucht en richtte haar blik op het water.
Haar wonden waren bijna hersteld. Misschien moest ze haar conditie weer opbouwen, zodat ze er weer volop tegenaan kon. Ja, dat was een goed idee. Ze zou gaan trainen. Met een brede glimlach stond ze op en zette ze zich op vier poten, om naar de Sudowoods te gaan en daar haar training te volgen.

Eenmaal hier aangekomen stopte ze en zette ze haar neus op de grond, om zacht verder te lopen. Ze had hier ooit, een lange tijd terug, iets wat leek op een parcours gevonden. Het was niet al te makkelijk, dus ze zou die proberen te doorstaan om haar conditie weer op peil te krijgen. Ergens op het parcours was een illusie te vinden, één die echt heel sterk was en twee die wat minder sterk waren, op haar te wachten om haar kracht echt eens goed te testen, wist Amore. Normale illusies van de Kleine Vallei konden niet uitgeschakeld worden, maar deze waren speciaal gecreëerd voor trainingen, wat betekende dat ze wel degelijk uitgeschakeld konden worden. Ze glimlachte. Eindelijk. Ze hoefde zich niet meer hopeloos te voelen. Ze kon zichzelf weer eens uitleven. Na een flinke tijd was het haar beurt om weer eens haar krachten erop los te laten, zonder iemand echt pijn te doen. Met die gedachte zette ze zich af, om aan het parcours te beginnen.

Eerst moest ze lang rennen. Het verbaasde haar dat ze niet moe werd, ook al had ze een tijdje weinig gedaan. Misschien was haar conditie beter dan ze gedacht had. Het lange rechte pad stopte.
Nu moest ze langs de verschillende bomen zigzaggen, wat goed was voor haar behendigheid. Ze zette er nog wat extra snelheid in. De eerste bomen waren makkelijk. Ze hoefde enkel een pas opzij te doen om een recht pad te vinden wat tussen hen door liep, zodat ze er zo langs kon komen. Toen werd het wat lastiger, want de bomen stonden echt wilder en met grotere aantallen. Elke keer als ze net een boom gepasseerd was, knalde ze bijna tegen de volgende aan. Daarom maakte ze haar hoofd leeg, om zich alleen op het pad te richten wat ze moest nemen. Ze wilde namelijk niet tegen bomen aan knallen.
Na een tijdje minderden de bomen, maar ze moest nog steeds aardig wat zigzaggen. Nu kwamen de omgevallen bomen, wist ze, waar ze overheen, omheen, doorheen of onderdoor moest, terwijl ze ook andere bomen, die nog rechtop stonden, moest ontwijken. Dit was een aardige uitdaging, aangezien ze het op volle snelheid zonder te stoppen wilde doen.
Ze rende langs de staande bomen, en sprong zonder moeite over de eerste omgevallen boom heen. Ze was klein, had korte pootjes, maar ze kon zich zeker goed afzetten. Het springen was voor haar dus geen probleem. Ze kon ook zonder problemen een normale boom in komen, ook al moest ze daar wel voor klimmen. Maar, dat kon ook bij de omgevallen boomstammen.
Glimlachend rende ze verder, staande bomen ontwijkend, om vervolgens bij de tweede omgevallen boom aan te komen. Of, beter gezegd.. Bomen. Het waren er een paar achter elkaar. Als je te laat sprong bij de ene, zou je fout landen en tegen de volgende aanknallen. Je timing moest perfect zijn, wilde je geen van de bomen raken. Amore glimlachte. Dit moest lukken. Ze zette er opnieuw meer vaart in, om over de eerste heen te springen. Toen haar poten de grond raakten, zette ze zich direct weer af, zodat ze de volgende niet zou raken. Ze wilde dit ook doen bij de volgende, maar een Rattata schoot net langs, waardoor ze op de grond neerviel en tegen de boomstam aan stootte.
Grommend keek ze om, naar de plek waar de Rattata verdwenen was. Met de nodige moeite keek ze op. Vervolgens keek ze met een frons naar haar buik, waarop de wonden te zien waren die ze opgelopen had tijdens de oorlog. Ze had ze door deze val een beetje open gehaald, maar het viel mee. Ze haalde diep adem en zette zich af, zodat ze op de derde boomstam landde, om vervolgens verder te gaan aan het parcours waar ze mee bezig was.
Het duurde niet al te lang voor er opnieuw omgevallen boomstammen in zicht kwamen. Deze keer waren ze opgestapeld tot iets wat Amore heel erg deed denken aan een dam. Ze glimlachte en rende er op volle vaart op af. Een aantal meter ervoor zette ze zich af, om er tegenaan te springen en ertegen op omhoog te rennen. Zo klom ze immers ook bomen in. Het was simpel als je de nodige snelheid bereikt had.
Eenmaal boven aangekomen kwam ze abrupt tot stilstand, zodat ze niet neer viel. Ze keek voor zich uit. Achter de ‘dam’ was een modderpoel, dus ze moest springen wilde ze haar wonden niet vies maken en in de modder belanden. Ze zette zich op vier poten om zich vervolgens met een snelle aanval af te zetten en over de modderpoel heen te springen. Met een sierlijke beweging landde ze net erachter en glimlachte ze. Op naar het volgende onderdeel, dacht ze bij zichzelf, waarna ze zich afzette om verder te gaan.

Het eerste gedeelte van het parcours was nu afgelopen, wist Amore. Maar, het was nog lang niet voorbij. Haar gele oren gingen zacht heen en weer terwijl ze door rende. Haar gehoor was nu belangrijk, maar ze moest ook opletten dat ze negens tegenaan zou rennen. Er zaten hier illusies verstopt, die vanuit het niets aanvielen. Dit was puur om te testen hoe snel je kon ontwijken en hoe snel je een oplossing kon verzinnen. Ontwijken alleen zou namelijk niet genoeg zijn. Een vlammenwerper liet haar abrupt tot stilstand komen. Het was begonnen. Natuurlijk kon zij met een volttackle doorrennen. De aanvallen zouden er door gebroken worden. Maar, de makkelijkste manier was vaak niet de juiste. Dit was niet voor niets een training. Ze toverde een glimlach op haar gezicht. Een training, na al die tijd. Ze zou alles geven.
Een donder kwam vanuit de lucht en ze sprong sierlijk omhoog, waardoor de donder onder haar terecht kwam. Een andere volgde. Haar staart gloeide en ze draaide een kwartslag, om de aanval met haar ijzerstaart te breken. Ze landde weer op de grond en grijnsde. Het geluid van een komende aanval die door de lucht ging was hoorbaar. Ze zette zich op vier poten en ontweek de aanval door met een snelle aanval naar voren te rennen. Ze stopte de snelle aanval al snel. Als ze zo snel verder ging, zou ze niet op tijd kunnen remmen als ze iets voor haar afvuurden. Ze minderde vaart zodat ze snel kon reageren.
Een Hydro Cannon kwam vanuit de boom op haar af. Ze zette zich op vier poten om zich vervolgens af te zetten en de lucht in te vliegen. De Hydro Cannon landde op de grond, maar ze hoorde hoe een andere aanval naderde. Het was echter een aanval die ze onmogelijk had kunnen ontwijken; een Aura Sphere. Ze werd volop de grond op gegooid en gromde zacht. Snel kwam ze weer overeind, zodat ze met een ijzerstaart de waterpistool die haar naderde kon breken. Snel zette ze zich weer op vier poten en rende verder.
Het duurde niet lang voor er van alle kanten aangevallen werd. Ontwijken zou niet helpen, wist ze. Tenminste.. Ze zette haar poten aan de grond en deed een dig. Het gat dichtte ze, zodat ze niet geraakt kon worden. Ze hoorde hoe de aanvallen de grond raakten en trillingen veroorzaakten. Toen er geen geluid meer hoorbaar was, sprong ze de grond uit om verder te rennen. Natuurlijk kwamen al snel de aanvallen weer. Ze kwam abrupt tot stilstand en deed een ontlading op volle kracht. De ontlading zorgde ervoor dat de aanvallen haar niet raakten. Ze hijgde even, maar zette zich toen op vier poten. Ze was nog niet klaar.
Ze kon een tijdje doorrennen zonder aangevallen te worden, maar ze wist dat dit was om haar uit haar concentratie te halen. De meeste Pokémon zouden verwachten dat het nu over was. Maar, nee. Het ergste gedeelte moest, tot haar grote spijt, nog komen.
Het duurde niet lang voor het gebeurde. De bomen minderden, tot ze uit kwam bij een open plek, waar enkel een aantal bomen in het midden te vinden waren. Amore gromde zacht. “Kom tevoorschijn!” riep ze uit. Al snel klonk er gerommel in één van de bomen en ze zette zich weer op vier poten. Ze trok haar lippen overeind en liet haar ogen rood opgloeien. Oh, hier had ze zo lang op gewacht.

Een schim werd zichtbaar tussen de bomen. Met langzame passen kwam het steeds dichterbij, tot hij eindelijk voor haar stond. Hij zag er heel sterk uit, maar hij was juist de zwakste, wist Amore. Hij was heel groot en snel, maar dat waren dan ook wel zijn sterke punten. De Arcanine, nummer drie van de Illusies, qua kracht.
Als tweede kwam er een schim uit de boom gesprongen. Hij landde recht voor haar en trok zijn lippen omhoog. Hij was bijna twee keer zo groot als zij, maar ook een stuk langzamer. Bovendien was haar kracht groter, wist ze. Hij kende bijna alleen elektrische aanvallen. En.. Die waren juist niet echt effectief tegen haar. De Pikachu voor haar was nummer twee van de drie illusies qua kracht, wist Amore.
Een schim vloog over het gebied. Amore zag de schaduw op de grond, maar kon niet omhoog kijken door de verblindende zon. Het geluid van de naderende Pokémon werd sterker. Het duurde dan ook niet lang voor de grote vogel achter haar landde en zijn grote vleugels spreidde. Het was al geen kleine Pokémon, maar deze was ook nog eens groter dan gemiddeld. Het was de leider van het kleine groepje Pokémon; een Pidgeot. Qua kracht veel sterker dan de andere twee, maar tegen haar in het nadeel qua type. Vooral als ze een Rain Dance zou doen, zou ze in het voordeel zijn bij de Pidgeot.
Maar, eerst moest ze de andere twee uitschakelen, voordat ze tegen de Pidgeot mocht strijden. Deze spreidde dan ook opnieuw zijn vleugels en ging ergens in een boom zitten, weg van het veld, om met zijn grote ogen naar hen te kijken. Amore keek naar de Pikachu en Arcanine. Eerst zij, dan de Pidgeot. “Ugh,” zuchtte ze droogjes. “Kom maar op.”

De Pikachu kwam direct op haar af, om aan te vallen met een bliksemstraal. Amore sprong omhoog, zodat ze die aanval kon ontwijken. De Arcanine zag dit blijkbaar als een kans, want hij viel direct aan met een vlammenwerper. In de lucht ontwijken was voor velen onmogelijk. Amore was er ook niet echt de allerbeste in, dus vuurde ze liever een tegenaanval af. Een rode voltlaag kwam om haar heen en ze vuurde een bliksemstraal af, die zonder problemen de vlammenwerper doorbrak en de Arcanine elektrocuteerde.
Glimlachend landde Amore weer op de grond. Met een snelle aanval rende ze op de Pikachu af. Deze ontweek, maar dat was juist de bedoeling. Nu stond ze namelijk achter de Pikachu. Alles moest nu goed gaan. De Arcanine stond redelijk dichtbij de Pikachu. Als Amore een donder af zou vuren, zou de Pikachu het ontwijken, maar de Arcanine zou het niet aan zien komen en zou wel geraakt worden. Als de Pikachu omhoog zou springen, zou ze hem aan kunnen vallen. Ze grijnsde en keek de Pikachu recht in zijn ogen aan. Elektriciteit danste om haar lichaam. Ze voelde haar volt stijgen en vuurde een donder af op de Pikachu. Deze ontweek inderdaad door omhoog te springen. Nu fase twee van haar aanval. Ze sprong de lucht in met een Agility en raakte de Pikachu volop in zijn maag met haar ijzerstaart. Hij werd naar achteren gegooid, bovenop de Arcanine die net al geraakt was door de donder. De Arcanine bleef staan en schudde zijn hoofd, kijkend naar de Pikachu die tegen zijn borst aangeknald was. Amore grinnikte.
Deze Pokémon waren sterk, maar zij was sterker, slimmer en sneller. Het kon nooit moeilijk worden om deze twee te verslaan. De echte uitdaging was de Pidgeot, ook al was ze tegen die in het voordeel en tegen deze twee niet. Ze beet op haar lip. Ze mocht zich niet af laten leiden.
De Pikachu kwam met een volttackle op haar af. Dom. Wist hij niet dat een donder van haar hem uit kon schakelen, aangezien hij zijn volt niet onder controle had op de manier dat zij het had? Ze grinnikte en wachtte tot hij dichtbij was, waarna ze een donder afvuurde. De Pikachu werd volop naar achteren gesmeten.
Toen viel het haar pas op. Waar was de Arcanine? Ze draaide zich om, waardoor ze de aanval aan zag komen. Het was helaas al te laat om het te ontwijken. Ze werd volop geraakt door de vlammenwerper en werd naar achteren gelanceerd. Ze wist ervoor te zorgen om op alle vier haar poten te landen, zodat haar wonden niet nog verder beschadigd werden. Ze gromde zacht en glimlachte. Dat was een goede move. Maar, het gevecht was bij lange na nog niet afgelopen.
Ze zette een Agility in en rende met een Volt Tackle op de Arcanine af. Deze wilde ontwijken, maar zij sprong dezelfde kant op als hij, om hem vervolgens hard met een ijzerstaart en volttackle combinatie tegen zijn kop aan te slaan. Haar kracht zorgde ervoor dat hij piepend door zijn voorpoten zakte. Zijn kin werd tegen de grond aangedrukt door de kracht, maar veel extra schade zou dat niet geven. Het zou hem enkel het idee geven dat zij niet zomaar een tegenstander was.
Ze hoorde het geluid van een bewegend ding in de lucht en draaide zich onmiddellijk om, zodat ze het kon ontwijken. De Pikachu rende hierdoor hard met zijn Quick Attack tegen de Arcanine aan. Amore glimlachte. Illusies waren niet gewend aan teamwork. Dat was maar al te goed merkbaar. Ze grinnikte even en zag hoe de Arcanine en de Pikachu haar beiden vals aankeken. Ergens had ze zin om een droge opmerking te maken, maar ze besloot het maar niet te doen.
De Pikachu kwam op haar af met een snelle aanval en zij deed hetzelfde. Het leek even of ze met volle kracht tegen elkaar zouden knallen, maar toen maakte Amore een handstand. Haar staart gloeide en ze liet zich vallen, waardoor haar staart het hoofd van de Pikachu volop raakte, en hij tot stilstand kwam. Ze veerde zichzelf omhoog en kwam een eindje verderop weer neer. Door het parcours was ze een beetje uitgeput geraakt, maar ze moest nog heel veel op zich krijgen wilden ze dat ze niet meer verder kon. Ze grinnikte even en besloot zich even op de Arcanine te richten. Nog een paar moves en het moest lukken.
Ze zette haar snelle aanval in en rende met een snelvaart op hem af. Natuurlijk rende hij weg, maar iets wat hij niet aan zag komen was dat zij de grond in dook, waardoor hij haar kwijt was. Ze sloot haar ogen, zodat ze zijn voetstappen hoorde. Ze hoorde hoe hij tot stilstand kwam en wist dat hij haar zocht. Ze sloop ondergronds naar de plek recht onder hem. Dit moest lukken. Elektriciteit omhulde haar en ze deed een ontlading. Stukken grond vlogen alle kanten op en ze wist de enorme Arcanine zelfs weg te gooien met deze aanval. Ze sprong de verwoeste grond uit en grijnsde. De Arcanine lag op de grond. Nu was het bijna afgelopen met hem. Ze zou het afmaken. En goed ook. Ze zette haar volttackle in en rende volop op hem af, om net voor hem de lucht in te springen en hem met een combinatie van de moves ‘IJzerstaart’ en ‘Volt Tackle’ te raken.
De Arcanine blies zijn laatste adem en verdween in het niets. Eén gehad, nog één te gaan, voor ze bij de laatste aan kwam. Ze keek met een valse blik naar de Pikachu. “Oh jah,” zei ze zacht. Dit had ze zo gemist..
De Pikachu kwam met een snelle aanval op haar af rennen. Iets wat jammer was aan de illusies. Ze kenden geen wanhoop. Het besef dat ze zouden gaan verliezen wilde maar niet tot hen door dringen. Daardoor vuurden ze nooit een zogenaamde paniekaanval af. En die waren juist altijd zo grappig. Amore slaakte een diepe zucht en sprong omhoog, zodat ze een donder kon afvuren toen de Pikachu onder haar stond. De Pikachu wist deze aanval echter net te ontwijken. Grommend landde ze weer op de grond. Ze moest en zou deze Pikachu beëindigen zonder al te veel schade op te lopen, anders kon ze het gevecht van de Pidgeot misschien niet winnen. En, ze kon niet van haar eigen illusies verliezen. Dat was nou niet echt goed voor haar zelfvertrouwen.
Ze zette zich op vier poten en rende met een gele volttackle deze keer, omdat ze een plan had, op de Pikachu af. Hij deed wat ze verwachtte. Hij vuurde een donder af. Haar volt steeg en de volttackle kreeg zijn helderrode kleur terug. Omdat hij had verwacht dat haar aanval zou mislukken, had hij de kans niet om het te ontwijken. Ze sprong omhoog en raakte hem volop met haar IJzerstaart en Volt Tackle combinatie. Amore landde sierlijk op de grond en keek toe hoe hij naar achteren afgeschoten werd en tegen een boom aan knalde. Hij wist echter, tot Amore’s grote verbazing, weer op te staan. Ze gromde zacht, hopend dat dit gevecht snel voorbij zou zijn.
De Pikachu bleef staan, wachtend op een aanval van haar. Oké, dit zou hij krijgen. Ze zette zich op vier poten en rende op hem af. Net voor hem sprong ze op zij. Iets wat hij duidelijk niet had zien aankomen. Van hier kon ze haar tanden in zijn staart zetten en hem met een sierlijke zwaai opnieuw tegen de boom aan laten knallen. Nu zou ze het echt afmaken. Ze opende haar bek en een bal werd ervoor zichtbaar. Het duurde niet lang voor een straal eruit kwam. De Hyper Beam raakte de Pikachu volop en ook hij verdween in het niets. Amore glimlachte.
Eindelijk, dit gevecht was over.

Rillingen gleden over Amore’s rug. Ze moest nu tegen de Pidgeot. De Pokémon die qua type in het nadeel was, maar die zeker sterk, slim en snel was. Heel anders dan de twee waar ze net tegen gevochten had. Bovendien had de Pidgeot nog geen schade, was nog niet vermoeid. Zij had het parcours net gedaan en had al gevochten tegen de andere twee illusies. Het was dus eigenlijk een oneerlijk gevecht. Ze deed een Rain Dance. Dit was zodat de Pidgeot nog een nadeel had; vliegen was niet bepaald fijn in de regen. Bovendien kon haar Thunder door de regen niet meer missen, wat weer een voordeel was voor haar, maar een nadeel voor de grote vogel. “Ugh,” zuchtte Amore zacht. De regen kwam neer op de grond, maar ook op haar vacht, waardoor deze nogal droop. Ze hoorde hoe de Pidgeot zijn vleugels spreidde en zich afzette, om hoog in de lucht te komen. Ze slikte. “Laten we beginnen,” zei ze.
De Pidgeot vloog met een rotvaart op haar af. Zijn vleugel begon te gloeien. Dit was een Steel Wing aanval, wist Amore. Ze zette zich op vier poten en wachtte. Net voordat hij bij haar was, sprong ze de lucht in en landde ze op de rug van de Pidgeot. Haar tanden zette ze in zijn rug, zodat ze niet makkelijk los liet. Vonken kwamen van haar gehele lichaam en ze vuurde een donder af. Hierna sprong ze van de Pidgeot af, om sierlijk op de grond te landen. De Pidgeot gromde zacht. Hij draaide zich om en begon hard met zijn vleugels te klapperen. Een Gust. Amore was te laat om het nog te ontwijken en werd hard tegen een boom aangegooid door de wind. Zacht grommend kwam ze weer overeind. Het was nog niet over.. Nog lang niet. Helaas zag ze de Pidgeot niet aankomen. Hierdoor raakte hij haar volop met een Aerial Ace. Ze werd nogmaals hard tegen dezelfde boom gegooid. De klap tegen haar rug deed pijn. Ze viel op de grond en kneep haar ogen dicht. De Pidgeot was snel.. Maar, ze mocht niet verliezen.
Haar ogen kleurden weer rood en ze stond op. De regen stortte nog altijd met bakken naar beneden. Ze keek omhoog. Ze kon de Pidgeot niet raken met een fysieke move als die in de lucht bleef. Ze kon namelijk, helaas, nog altijd niet vliegen. Het duurde even voor het tot haar doordrong dat ze haar donder gewoon kon gebruiken. Schokken kwamen om haar hele lichaam en ze grijnsde vals. “Dada, vogeltje,” zei ze vals grijnzend. De schokken werden groter en een laag elektriciteit omhulde haar even, voor een grote schok de Pidgeot raakte. Hij landde volop op de grond en Amore zette zich op vier poten. Als ze een fysieke move wilde doen, moest dat nu. Dat wist ze maar al te goed. Daarom zette ze zich af en liet een voltlaag om haar heen ontstaan. De voltlaag was rood. Ze wilde de Pidgeot op volle kracht raken. Zoals vaker, om zelf geen schade te krijgen, sprong ze net voor de Pidgeot omhoog, liet haar staart oplichten en maakte een salto, waarbij ze met haar staart hard tegen de Pidgeot aan knalde. Deze hapte naar adem bij het voelen van de kracht van de elektrische IJzerstaart, een combinatie van de Volt tackle en IJzer staart.
Het duurde even voor de Pidgeot weer kon bewegen. Amore zag hoe hij bijna direct opsteeg. Het was niet moeilijk voor haar om te zien dat de Pidgeot schade had opgelopen. Het vliegen werd voor hem al moeilijker en kleine schokjes liepen af en toe over zijn lichaam. Amore balde haar vuist. “We maken dit voor eens en altijd af,” glimlachte ze. Ze zag de Pidgeot met zijn duivelse ogen naar haar kijken. Dit gevecht was nog niet over. Nóg niet, tenminste..
De Pidgeot kwam met een Aerial Ace op haar af. Een aanval die zo snel was dat hij niet te ontwijken was, wist ze. Een laag met volt kwam om haar lichaam heen. Ze haalde even diep adem, voor ze zich af zette. Ze ging, met haar Volt Tackle, recht op de Pidgeot af, van plan hem te raken. Ze sloot haar ogen. Dit zou pijn doen.. Zij en de Pidgeot raakten elkaar volop. Een explosie zorgde ervoor dat de lucht opzij geduwd werd, even als zij en de Pidgeot. Ze knalde tegen een boom aan en viel toen op de grond. Ze hoorde het geruis van de wind en de klap die de Pidgeot veroorzaakte door ook tegen een boom aan te knallen. Ze kneep haar ogen even dicht. Ze had nu al flink wat klappen gehad en had het gevoel dat alles pijn deed. Maar, ze mocht niet opgeven. Dat mocht gewoon niet..
Haar wilskracht zorgde ervoor dat ze weer op kon staan. Ze keek naar de Pidgeot, die ook overeind krabbelde. Haar blik kruiste de zijne, en ze voelde hoe vonkjes van haar wangen kwamen. Ze zette zich op vier poten en grijnsde vals. Ze draaide zich om en sprong de boom in, om vervolgens tussen de bomen door te blijven springen. Ze deed een Dubbel Team. Hierdoor bleven de Pikachu’s maar door de bomen heen springen. Ze moest wachten tot de Pidgeot boven haar was.. Dan kon ze aanvallen.
Het duurde niet lang voor de grote vogel boven haar langs vloog. Ze klom verder de boom in en sprong omhoog. De illusies verdwenen en ze greep zich met haar tanden vast aan de vleugel van de Pidgeot. Met haar handen pakte ze de vleugel ook, zodat ze er onmogelijk af kon vallen. Ze zag hoe de vleugel wit begon te gloeien en hoe een boom naderde. Ze kneep haar ogen dicht en liet volt om haar heen draaien. Een ontlading ontstond. De Pidgeot werd hard tegen de grond aan gesmeten en Amore landde sierlijk op de grond. Ze hijgde zachtjes.
Dit gevecht moest snel eindigen, wilde ze winnen. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze haar ogen weer opende zag ze hoe de Pidgeot opnieuw opstond. Hoe deed hij het toch? Een normale Pokémon zou nu allang uitgeschakeld zijn. Maar, dit was geen normale Pokémon. Dit was geen Pokémon met een hart, een ziel.. Een Pokémon die gevoelens had. Nee. Dit was een illusie. Een Pokémon ontworpen om dit gebied te dienen. Om de legendarische Pokémon die hier ooit geleefd hadden te beschermen. Groudon, bijvoorbeeld. De Pokémon kon uitgeschakeld worden, maar het was niet zo makkelijk als bij een normale Pokémon. Amore hapte naar adem. Ze moest verder.
Ze zette zich af en rende met een snelle aanval op de Pidgeot af. Deze wist op tijd op te stijgen en vloog de lucht in. Amore rende de boom in en zette zich af, zodat ze opnieuw op zijn rug terecht kwam. Een valse grijns verscheen op haar kop en ze zette haar tanden in zijn nek. Ze proefde de neppe veren. Ze gaven haar braakneigingen, maar dat maakte niet uit. Ze moest zich verzetten. Ze zette haar tanden nog wat dieper in zijn rug en liet schokken over haar lichaam glijden. “Nu is het afgelopen,” siste ze. Volt draaide om haar heen en ze deed een donder. De elektriciteit bleef haar en de Pidgeot een tijdje omhullen, tot de Pidgeot in het niets verdween. Een frons ontstond op haar gezicht. Daar had ze niet aan gedacht. Ze landde op de grond en bleef even liggen. Ze kneep haar ogen dicht en wilde ze niet meer openen. Ze voelde hoe de regen stopte met komen, maar besteedde er nou niet echt veel aandacht aan.
Toen het besef tot haar doordrong dat ze had gewonnen opende ze haar ogen weer. “Gelukt!” riep ze uit. Ze kroop moeizaam overeind en ging even met haar handpalm over haar gezicht. Het was haar gelukt.. Ze had een sterke illusie verslagen. Ze grijnsde haar tanden bloot en snoof toen zacht. Ze moest zich echt even schoonmaken.. Met een frons keek ze naar haar vieze vacht. Een zachte grinnik verliet haar mond. Ze zou naar het Crystal lake gaan. Zonder cape. Dat kon eindelijk weer. Ze was al lang niet meer zonder cape het normale gebied in PokéRPG in geweest. Ze was benieuwd wie er al wisten dat ze nog leefden. Ze was benieuwd wie ze tegen zou komen. Een warm gevoel verspreidde zich door haar lichaam. Ze had het gemist. Eindelijk kon ze weer normaal rondlopen, zonder die rotcape, zonder bang te zijn ontdekt te worden.. Ze sloot haar ogen even. Een zucht van verlichting verliet haar mond. Ze opende haar ogen weer en zette zich op vier poten. Ze zette zich af en rende op een kalm tempo weg.

Ze rende door haast de gehele Kleine Vallei, het gebied wat eigendom was van de Chiave, eigendom van háár, heen, voor ze bij de rand aan kwam. Ze klom via de rotswand omhoog en kwam terecht tussen verschillende bomen. Ze rende er met een kalm tempo doorheen. Het duurde niet lang voor de bomen minderden en ze haar blik kon richten op het prachtige meer wat zich voor haar begaf. Het Crystal Lake.
De maan scheen en zijn licht weerkaatste in het heldere water van het meer. Het was een heldere nacht. De regenwolken waren verdwenen. De sterren lichtten prachtig op in de duistere, maar toch oh zo prachtige, nacht. Er waren haast geen Pokémon bij het meer omdat het zo laat was. De water Pokémon zwommen echter nog altijd door het water heen. De Lumineon gaven het meer een nog mooier effect dan het al had. De Volbeats en Illumises die rondvlogen gaven het een nóg mooier effect, voor zover dat al mogelijk was. Een zacht briesje gleed over het gebied, maar het was niet koud genoeg om voor rillingen te zorgen. Het was niet warm, maar écht koud was het op het moment ook niet. Het leek wel de perfecte avond. De sfeer was geweldig, de temperatuur was goed en het uitzicht was perfect.

Amore sloot haar ogen even en liet het briesje door haar vacht glijden. Ze haalde diep adem en snoof de geur van het verse gras op. Dit meer deed haar ’s nachts vaag denken aan het Rainbow Lake. Althans.. Deze nacht. De sfeer was bijna het zelfde, ook al voelde het Rainbow Lake nog wat veiliger aan gezien het feit dat alleen bepaalde Pokémon er toegang tot hadden. Met voorzichtige passen, alsof ze op heel dun ijs liep, liep ze over het gras heen, richting het meer. Hier liet ze zich voorzichtig in zakken. Ze kneep haar neus dicht en ging even onder water, om vervolgens naar adem happend boven te komen. Ze ging met haar hand door haar vacht heen en zag het vieze water naar beneden glijden. Haar vacht had er echt niet uitgezien. Een tijd had ze niet om haar vacht hoeven geven; de cape bedekte het toch. Maar, als ze nu haar come back maakte terwijl ze onder de modder zat zou wel een vreemd effect met zich meebrengen.
Toen ze klaar was klom ze het water uit. Ze schudde haar vacht uit en gleed er met haar hand even overheen, om hem plat te krijgen. Grijnzend keek ze voor zich uit. Misschien kon ze beter gaan liggen.. Het was zeer onwaarschijnlijk als er nu nog iemand aan zou komen. Ze keek even om zich heen en zag een grote steen. Met kalme passen liep ze op de steen af. Ze zette zich er zonder moeite op en veegde het zand er even af, voor ze zich neerlegde op de bijna platte steen. Ze sloot haar ogen.
Ze hoorde de ademhaling van Pokémon in de bomen die dichtbij waren. Ook kon ze de vogel Pokémon horen vliegen. Het geluid van hun op en neer klappende vleugels klonk aardig kalmerend. Hun zachte gefluit was kalmeerde haar ook. Ze voelde hoe opnieuw een zacht briesje haar gele vacht streek. Haar vacht was niet zo perfect geel als die van haar moeder, Myra, tot haar spijt. Ze had graag die perfect gele vacht gehad. De perfect groene ogen die haar moeder had.. Die had ze zelf ooit gehad. Toen ze jonger was. Nu waren haar ogen zwarter dan de nacht. Ze kon ze rood laten oplichten, wat er best duivels uit zag. Ze slaakte een diepe zucht.
De oorlog was over, maar dat maakte eerlijk gezegd weinig uit. Ze hadden nu de gebieden terug, maar.. Wat hadden ze er eigenlijk mee bereikt? Amore opende haar diepzwarte ogen weer en staarde voor zich uit. Het was enkel een kwestie van tijd voor de Guerra hen het leven weer moeilijk zou maken. Zoals het er nu ut zag zouden er nog veel oorlogen komen.
En wat nou als ze wonnen? Het was niet zo dat het slechte voor altijd uitgeroeid kon worden, of zo. Vroeg of laat zou iemand zelf weer een ‘slechte groep’ openen en zou alles weer opnieuw beginnen. Het enige wat ze konden doen was op het hier en nu letten. Er op letten dat iedereen veilig was en de Guerra zijn doel niet bereikte. Meer konden ze niet doen.
Amore gaapte zachtjes. Ze sloot haar ogen weer. Ze voelde hoe alles om zich heen leek te verdwijnen. De geluiden die ze opgemerkt had leken te vervagen, tot ze helemaal niet meer hoorbaar waren. Langzaam maar zeker dommelde ze weg in een diepe slaap..

~Exclusief dit is deze post precies 10.000 woorden! =D~
~Ehm.. Geen slechteriken o:~
~Vanaf 't paarse woord. x)~
~Dit speelt zich wel even na de oorlog af, hè? x)~
~ALLEEN MET TOESTEMMING!~

Voorzichtig stapte Chiara richting het meer, dat haar altijd wist te kalmeren. Eenmaal ergens aan de kant van het water gaapte ze even en rekte ze zich uit, waarna ze even haar hoofd neerlegde. De Eevee had moeite met wakker blijven, maar aan de andere kant had ze veel dingen aan haar hoofd, zoals de gecapete pokémon, de veroorzakers van de rampen, haar trainingen... Ze zuchtte even. Juist, haar training. Ze had het even stil gelegd, omdat ze zichzelf er nu niet toe kreeg gedwongen haar Shadow Ball te trainen. Nu had ze gewoon even rust nodig. Nogmaals gaapte ze, voordat ze even rondkeek. Overal waar ze haar blik op zette waren pokémon aan het spelen, of lagen ze lekker warm tegen elkaar aan. Een rilling ging over Chiara's rug. Het was behoorlijk koud aan het worden. Je kon gewoon voelen dat de winter er begon aan te komen. Beteuterd keek ze naar de andere pokémon. Een gevoel van eenzaamheid bekroop haar. Dit gevoel was bekend, ze was immers enig kind. Haar ouders hadden gezegd dat het juist fijn was om enig kind te zijn, dan hoefde je niks te delen. Ja, vast, zodat ze gierig wordt zeker? Droog staarde ze voor zich uit. Totdat de wind besloot door haar vacht te waaien. Opnieuw verscheen er een rilling over haar rug, waarna ze in elkaar kroop. Nu zag ze eruit als een bruin bolletje met een staart. Haar oren had ze platgelegd, terwijl ze als met half gesloten ogen over het water keek. Als je nu nog wilde zwemmen was je gek, tenzij je dat wel moest, omdat je wonden had. Wonden... Dat bracht een herinnering met zich mee. Tuurlijk, ze had al eerder wonden gehad, maar niet zo erg als haar poot toen. Ze kon zich de naam van de Luxray niet herinneren, laat staan of hij hem wel had gezegd. Het was eigenlijk ironisch. Op de plek waar ze haar eerste gevecht had, en verloor, kwam ze toch altijd tot haar rust. Normale pokémon zouden het op die plek totaal niet fijn vinden. Was ze dan toch abnormaal? Eigenlijk was dat dan niet zo raar, welke pokémon ging vechten als die niet graag wil vechten? Toch had het gevecht nut gehad, hierdoor heeft ze Shadow Ball ontdekt, waar ze mee traint wanneer dat mogelijk is. Chiara sloot haar ogen even, maar rilde nog steeds. Het gevoel van eenzaamheid was nog steeds niet verdwenen, maar dat zou ook raar zijn tussen al die pokémon koppeltjes in, die tegen elkaar aan waren gekropen omdat het koud was. Ondanks het feit dat ze haar ogen had gesloten kon ze niet in slaap vallen. Misschien kwam het door de kou, of door de vele energie, maar toch hield ze haar ogen gesloten. Waarom was ze eigenlijk enig kind? Haar ouders hielden van kinderen.. Of, was dat gelogen…? Met een zucht stond ze weer op. Geweldig, nu viel ze al helemaal niet meer in slaap.
Chiara snoof kort. De geur van het gras gaf haar een verfrissend gevoel, wat haar opgewekter maakte. Laat ze wat technieken bedenken, om de volgende dag uit te proberen voor haar training. Ze kon het natuurlijk ook nu doen, alhoewel ze dan veel aandacht zou trekken… Het liefst had ze Shadow Ball zo snel mogelijk onder de knie, zodat ze zich ook op andere aanvallen kon focussen. Ze had een paar aanvallen gehoord die Eevee’s ook konden leren, zoals ijzerstaart en graaf. Haar blik gleed over de grond. Die aanval bood je eigenlijk de kans je te verstoppen voor de vijand, alhoewel die ook omzeild kon worden. Chiara zuchtte, ze wilde absoluut niet vluchten van haar vijand. Ook al hield ze er niet van, een gevecht is een gevecht, en dan hoor je niet te vluchten. Zij was ook niet gevlucht in haar eerste gevecht, als ze het zich goed herinnerde. Ze lag bewusteloos op de grond, maar ja, het was wel haar eerste gevecht ooit geweest. Met één van haar pootjes wreef ze over het gras, steeds harder duwend. Eigenlijk was graaf makkelijk te leren, dacht ze. Maar ja, dan moest ze er wel de tijd voor nemen.
Een gaap verliet de Eevee haar kleine bek. Ze had hier de hele dag rondgehangen, wat ze best knap vond van zichzelf. En zeker met zoveel energie, die nu spontaan verdwenen was. Voorzichtig liet ze haar blik nog één keer glijden over het meer, waarna ze opstond, klaar om te vertrekken. Echter, net voordat ze zich wilde omdraaien, merkte ze het silhouet van een Pikachu op. Ze vormde haar ogen tot spleetjes, kwam deze haar niet bekend voor? De geur had ze ook al een paar keer geroken… Op dat moment kon ze het zich weer herinneren. Het was Amore, de toenmalige leidster van Suerte, waarschijnlijk nu nog steeds, maar heette de groep anders. Chiara’s ogen werden groot van ongeloof, dit kon niet. Dit kon gewoon niet. Ze had van meerdere pokémon gehoord dat Amore dood was, dus hoe kon het dat zij hier nu zat? Had ze het dan toch verkeerd gezien? Nee, haar neus bedroog haar nooit. Voorzichtig deed ze een pas naar voren. Waren het dan toch geruchten? Aarzelend liep ze nog een paar passen. Chiara beet op haar onderlip. Kon ze Amore wel onder ogen zien? Ze kende haar niet echt, heeft haar maar een paar keer gezien. Nee, ze moest weten of het wel écht de Pikachu was die haar had geweigerd tot de Suerte. Vastberaden liep ze nu op de Pikachu af, maar eenmaal in de buurt werd ze weer verlegen. Toch zette ze door, ze was nu al in de buurt, teruggaan had geen zin, Amore had vast al gemerkt dat er een pokémon achter haar stond. ‘’A..Amore..?’’ vroeg ze twijfelend. Ze had al een tijdje op dit moment gewacht, ze wilde Amore laten zien dat ze wel respect kon tonen, dat ze sterker was geworden sinds de laatste keer dat ze haar gezien had. Ze had weliswaar nog geen gevecht gewonnen, maar dat kwam omdat ze maar één gevecht had gestreden, tegen een veel te sterke pokémon. Amore leek geen reactie te geven. Had ze het dan toch mis? ‘’Amore?’’ vroeg Chiara en deed nog een stap vooruit. Nu pas zag ze dat de Pikachu lag te slapen. Droog staarde ze voor zich uit, dat ze dat niet had opgemerkt. Chiara ging naast Amore zitten. Het was inderdaad de Pikachu waarvan werd gezegd dat ze er niet meer was. Chiara had eigenlijk willen vertrekken, maar nu ze deze bekende had gezien zou ze wel wachten. De Eevee vond het onnodig haar wakker te maken, dus wachtte ze tot deze wakker zou worden, ook al zou dat nog een tijdje duren…

Verraad. Waarom was het dat dit woord steeds terug bleef keren? Houndoom staarde strak voor zich uit, naar een plek waar niets was voor een ander, terwijl daar op hetzelfde moment alles gebeurde voor haar. Ze twijfelde, weer een van die woorden die bij haar alsmaar terug keerde. Geen twijfel aan anderen, niet aan de steeds veranderende personen die zich om haar heen verzamelden, niet aan de duidelijke feiten. Het was zijzelf waar ze aan twijfelde. Elke keer als ze dacht zichzelf weer bij elkaar te hebben geraapt, dacht zichzelf te kennen, was er weer dat irritante iets dat haar bleef storen. Dat om aandacht zeurde, en haar daardoor dwong om beslissingen te maken. Dat haar dwong om alles wat ze had op te geven, in de hoop dat het weg zou gaan. Maar wat als dat irritante iets niet verwijderd kon worden? Dat ze al die tijd eigenlijk al had besefte dat ze er mee zou moeten leren leven, maar dat ze het moment zo lang mogelijk had proberen uit te stellen? Zodat dat uitstellen uiteindelijk in afstellen zou veranderen? Ze had altijd gehoopt dat het vanzelf weg zou gaan. Het ruwe instinct dat met haar zelfbewustzijn vocht, zodat ze steeds weer vergat waarom ze iets deed.

Langzaam en nog steeds voorzichtig stond Houndoom op. Haar schouder prikte, maar scheen inmiddels weer hetzelfde te werken als voorheen. Ze kon weer lopen, rennen, springen, desnoods zwemmen als ze dat wilde. Het enige wat haar tegenhield was de angst om hem opnieuw te breken. Om weer voor een lange periode weerloos te zijn. Vreselijk was dat gevoel geweest. Om niks uit te kunnen richten, terwijl je weet dat je van alles moet doen. Dingen die je niet aan anderen over kunt laten. Aan de andere kant was er een enkel pluspunt. Ze was alleen met haar gedachten, alhoewel ze niet eens zeker was of die wel van haar waren. Alsof haar gedachtes letterlijk in tweeën waren gesplitst. Van twee kanten bekeken. De ene kant die alles wilde afslachten wat in haar buurt kwam, zodat ze geen pijn meer hoefde te zien. En de andere kant die alles wilde oplossen, en doen alsof er niks was. De laatste tijd was het de afslachtende kant geweest die de touwtjes in handen had gehad. Min of meer dan. Ze had, gelukkig, niet letterlijk iemand vermoord. Iets daarvoor had haar andere kant de macht gehad. De kant die probeerde te negeren dat ze zichzelf vergeten voelde.

Maar wat als er nog een derde kant was? Een derde kant, die stilletjes zwakker werd, toekijkend hoe de andere twee helften steeds met elkaar vochten. De bang om iets aan de situatie te veranderen, overmeesterd door angst. Angst, die haar ruwe instinctieve kant alleen maar meer macht gaf. Hoe meer angst, hoe meer reden om iedereen te verslinden die het veroorzaakte. Het mooie daar van was dat er steeds wel nieuwe pokémon waren die angst kunnen brachten. En natuurlijk zou de hoofdbron nooit op gaan; het instinct zelf. De enige reden waarom ze nog niemand had gedood, was door de negerende kant die hem steeds in de weg stond. Maar wat zou er gebeuren als die derde helft zich zou verzetten tegen dat ruwe instinct? Als hij zich zou losmaken van de twee grote machten die hem in toom probeerden te houden, en probeerde het gebied te herveroveren dat hij had verloren? Of beter nog, een manier vond om met ze samen te werken? Hoe zou dat er dan uit komen te zien? Zou dat kunnen werken, en misschien wel beter worden dan het ooit was geweest? Ja, dat zou mooi zijn.

De derde kant, die stond voor spijt en twijfel, wilde wel weer zijn gebied terug winnen, alleen was er geen manier om dat te doen zonder weer anderen te kwetsen. De Guerra leden. Natuurlijk was ze niet echt close met de meeste leden. Maar hoe zat het dan met hen die ze wel vertrouwde? Hoe zat het met Rowan? Ze wist toch zeker dat ze van hem hield. Maar zou dat zo kunnen blijven als ze weer weg zou gaan? Akira had ze tot zekere hoogte ook beschouwd als iets wat je een vriendin kon noemen. Of, tenminste iemand die ze kon vertrouwen. Zelfs Shiny leek nu niet half zo slecht als hij aan het begin had geleken. De andere leden had ze nauwelijks gesproken, maar toch voelde het zo… alsof ze een verrader was. Een verrader, die weer over haar oude bekende pad liep. Het pad waar ze steeds weer spijt van kreeg, omdat haar twee helften met elkaar vochten, en haar derde helft dwongen om keuzes te maken die ze niet wilde maken. Ja, het zou dan weer precies hetzelfde als voorheen worden.

Alsof ze van een klif af was gesprongen, werd Houndoom met een ruk teruggetrokken uit haar gedachten stroom. Niet aan denken. Beslissingen maken die haar instinct niet zouden aanwakkeren, alleen als ze er goed over had nagedacht. Had ze hier eigenlijk wel goed genoeg over nagedacht? Argh, daar begon ze weer. Ze kwam langzaam in beweging, hopend de gedachtes van zich af te kunnen zetten door te lopen. Haar rechter voorpoot trok steeds naar binnen, als resultaat van haar gebroken schouderblad. Het was goed geheeld, ze moest alleen weer afleren om op deze manier te lopen. Daar zou ze later wel weer aan denken. Op het moment deed het er niet toe. Ze versnelde haar pas, maakte steeds meer vaart, totdat ze rende. Haar mondhoeken trokken lichtjes omhoog tot een zwakke grijns. Ze liet haar tong langs haar droge lippen gaan. Afleiding, dat was precies wat ze nodig had. Een van de vele dingen die ze was vergeten. Wat was ze eigenlijk nog meer vergeten in de tijd dat ze bij de Guerra had gezeten? Het waren er behoorlijk veel, dat kon ze in ieder geval wél vertellen. Was er een kans dat ze zich weer zou kunnen herinneren wat ze tot voorkort nog zo graag had willen vergeten? Kon ze dat?

Het verscheurende gevoel dat haar instinct haar had gegeven, zonk langzaam weg naarmate ze langer bleef rennen. Was dat misschien waarom ze zich niet aan dat ruwe instinct had overgegeven tijdens de zogenaamde oorlogen waar ze aan mee had gevochten? Dat ze van tevoren simpelweg was afgeleid door iets? Bij de laatste oorlog was dat zeker Rowan geweest. Hij was bezorgd geweest, herinnerde ze zich. Ha, bezorgd om haar… Daar was ze zelf allang mee gestopt. Ze raakte elke keer toch wel weer gewond. Toch was het zo.. zo lief geweest. Het had een vreemd gevoel in haar opgeroepen, dat ze niet had kunnen plaatsen. Dat ze nu nog steeds niet kon plaatsen. Haar ademhaling die net nog onregelmatig en vermoeid was geweest, was nu weer regelmatig. Had zich aangepast aan haar tempo, zodat de zuurstof die ze opnam nu beter over haar lichaam werd verspreid. Zodat ze langer door zou kunnen rennen, zonder buiten adem te raken.

Een bekende geur drong haar neusgaten binnen. Een geur die prikte, en een geïrriteerd borrelend gevoel in haar opwekte. Een geur waarvan ze had gehoopt hem opnieuw een lange tijd niet te hoeven ruiken. Ook een tweede geur merkte ze op. Deze was weliswaar minder dominant, en kwam haar niet bekend voor. Haar bovenlip trok onwillekeurig omhoog. Haar instinct vertelde haar om naar de bron van de geur toe te gaan, en deze te verscheuren. Om Amore terug te pakken voor haar schouderblad. Ze schudde met haar kop. Waarom was het dat dit ruwe instinct juist nu tegen ging werken? Nu, op het moment dat ze eindelijk door begon te krijgen hoe ze het moest negeren? Geweldig. Dat was weer typisch iets voor haar. Toch bleef ze de geur volgen, om uiteindelijk bij de slapende Pikachu en een Eevee uit te komen. Kom op… twee vliegen in een klap. Verscheur ze. De stem in haar hoofd klonk als die van haar zelf, maar dan anders. Alsof hij door een filter was gehaald, dat er voor zorgde dat er alleen maar moordlust in klonk.

Houndoom’s mondhoeken trokken langzaam omhoog, tot een gulzige grijns. Het was makkelijk zó makkelijk… Té makkelijk… Ze wilde.. ze wilde… Nee, dat wilde ze niet. Ze klemde haar ontblootte tanden strak op elkaar, voordat ze een verontwaardigd geluid uit bracht. “Nee, dat doe ik niet,” gromde ze meer tegen zichzelf dan iemand anders. Ze liet haar kaken weer ontspannen. Zo moeilijk was het niet om zelf een beslissing te nemen. Het was zelfs beter gegaan dan ze in eerste instantie had verwacht. Ze wendde haar blik af. Ze zou weg moeten lopen van de twee. Ze had met geen van beide ook maar iets te zoeken op het moment. Bovendien zou het waarschijnlijk uitlopen op wat ze nu juist wilde vermijden; een gevecht. Bwech, wat klonk dat vreemd. Zij die niet wilde vechten? Het klonk zo.. onnatuurlijk. Ze draaide zich half om, alsof ze weer weg wilde lopen van de twee. Het zou niet meer dan verstandig zijn… om weer verder te lopen.

Illusies. Je had ze in verschillende soorten, maar toch hadden ze allen dezelfde definitie. De definitie van het woord Illusie zouden velen weten, al zouden ze het allemaal anders verwoorden. Een valse voorstelling waargenomen door je zintuigen, meestal het oog. Je zag dingen die er niet waren. Maar, in deze wereld.. Een wereld waarin de realiteit fictie werd. Waarin fictie realiteit werd. Een wereld waarin de meest onwaarschijnlijke dingen realiteit werden. Hoe kon je hier nog weten wat Illusies waren en wat de realiteit was? Bovendien.. Illusies hadden een andere betekenis erbij gekregen. De Illusies zoals die in de Kleine Vallei. Waren zij valse voorstellingen? Nee. Ze waren echt zichtbaar. Ze waren een Illusie omdat ze gecreëerd waren en vernietigd konden worden door bepaalde personen. Ze waren niet zoals een normaal organisme, hadden geen echt leven. Maar.. Was wat zij had gezien.. Wat zij hoopte te zien, elke keer wanneer ze haar ogen sloot.. Was haar moeder een illusie, of was het een andere dimensie waar ze zich in hadden verkeerd toen ze spraken? Zo ja; was dat dan een illusie, of niet? En als haar moeder een Illusie was.. Was ze dan een Illusie die niet in deze wereld thuishoorde, maar er wel echt was.. Of was het een valse voorstelling die ze waarnam? Zo ja; hoe was het in haar hoofd terecht gekomen? Alles wat ze geleerd had.. Dat was niet iets wat ze zelf had verzonnen, dat was zeker.
Ze wist echter zeker dat de droom die ze nu zag een illusie was met de definitie die ze al meerdere keren voor zichzelf opgenoemd had. Het was een droom, een droom die slechts een Illusie was. Het was fictie..

Alles was wit. Verbaasd keek ik om me heen. Dit was bekend, te bekend. Maar, hetgeen wat altijd in het wit verschenen was, die was er dit keer niet. Mijn moeder.. Waar was ze? Ik staarde naar mijn handen. Geen littekens. Mijn vacht zat goed, was mooi geel. Niet zo perfect als die van mijn moeder, maar het was beter dan normaal. Ik keek naar mijn buik. Alles was weg. Geen wonden. Zelfs geen littekens. Mijn ogen werden langzaam groter. Was ik dood? Nee. Dat kon niet. Ik sliep. Maar, wat deed ik dan hier? Ik plofte neer op mijn kont. Ik wilde terug.. Wat deed ik hier? Het was maar een droom. “Mama?” vroeg ik zacht, maar er was geen reactie. Ze was er dus echt niet. Wat deed ik dan hier?
‘A-Amore..?’ klonk een stem, maar er was geen lichaam te bekennen. Deze stem was niet van mijn moeder. Het hoorde niet thuis op deze plek. Waarom was het dan hier? ‘Amore?’ klonk diezelfde stem toen nogmaals. Het wezen scheen zich nu te realiseren dat ik niet kon antwoorden, haar niet kon zien. Kon het mij wel zien, dan? Ik zag hoe het witte licht steeds feller werd - het leek onmogelijk, maar het was waar - en uiteindelijk werd alles zwart..

Amore schrok wakker. Het duurde even voor ze zich realiseerde dat ze net uit een droom was gekomen die totaal geen nut had gehad. Ze grinnikte zacht. Waarschijnlijk omdat ze nu al twee keer in die wereld was geweest, had ze er zoveel aan gedacht dat ze erover was gaan dromen. Ze schudde even haar hoofd heen en weer en herinnerde zich toen iets. Er was iemand die haar naam genoemd had, twee keer zelfs. Amore’s blik bleef hangen op Chiara. Ah, er was dus inderdaad iemand. Ze glimlachte en kroop overeind, zodat ze kon gaan zitten. “Hallo, Chiara,” zei ze kalm. Ze herinnerde zich de verbaasdheid in de stem. “Lang niet gezien.. Of.. Nee.. Wacht..” Een frons ontstond op Amore’s kop. “Ik heb je wel een keer gezien,” mompelde ze toen.
“Bij de Peaceful Plains.. Je was met die Mijumaru,” zei ze. Dat zou ze niet snel vergeten. Een Mijumaru.. Nog steeds was die Amaya, zoals de Pokémon zichzelf genoemd had, de enige Mijumaru die Amore gezien had. Maar, dat hoefde niet veel te betekenen. Misschien kwam de Pokémon gewoon niet voor in PokéRPG. Was op zich best mogelijk, aangezien heus niet élke soort zich hier thuis zou voelen. Er waren dan weliswaar veel soorten gebieden, maar sommige Pokémon voelden zich ergens anders nou eenmaal beter thuis.
Amore haalde even diep adem. “Je had me vast niet herkend?” Een glimlach ontstond op haar gezicht. “Ik moest de roddel dat ik dood was op houden, zeg maar. Dat Akira bleef denken dat het waar was, zodat ze onvoorbereid op de oorlog zou komen,” legde Amore kort uit, waarna ze haar hoofd even grinnikend heen en weer schudde. “Maar.. Ik ben terug,” merkte ze op, alsof Chiara dat zelf niet door had. “Heb ik nog wat interessants gemist?” vroeg ze droogjes.

Het geluid van voetstappen drong haar oren binnen en ze draaide zich direct om. Haar rode ogen lichtten op en haar blik schoot naar de Houndoom die daar stond. .. Houndoom? Amore fronste en haar ogen werden groot. “Houndoom?” siste ze zacht. “Wacht even,” mompelde ze tegen Chiara. Met een sierlijke sprong wist ze van de steen af te springen en op de grond te landen. Hierna liep ze op vier poten naar Houndoom toe. Ze zag haar lippen bewegen, maar hoorde niet wat Houndoom zei.
Ze bleef een paar meter van Houndoom af staan en zette zich op vier poten. “Waag het niet om mij aan te vallen, Houndoom,” zei ze. Haar stem klonk niet dreigend. Het was gewoon kalm, maar iedereen wist dat ze het meende. Amore schudde haar hoofd zacht heen en weer, niet wetend wat ze zou moeten zeggen. ‘Wat doe jij hier?’ was niet geschikt. Houndoom woonde ook in PokéRPG. Ze had het recht om hier te zijn. Wat Amore nieuwsgierig maakte, was waarom ze niet aanviel. Houndoom zou Chiara zonder problemen uit kunnen schakelen. Het was dan één tegen één. Houndoom had meer ervaring, maar zij was ook niet zwak. Amore haalde diep adem, wachtend op een reactie.

Precies 10x zo kort als mn vorige post. En.. Nog nuttelozer! ~

Chiara tuurde rustig over het water, wat haar een stuk wist te kalmeren. Het leek haast of het water niet bewoog, maar als je goed keek, heel goed, dan zag je dat het wat op en neer ging. Dat kwam vast omdat niks in het water was, wat normaal was voor in de avond. “Hallo, Chiara,” hoorde de Eevee. Het klonk kalm en kwam van vlak naast haar. Verschrikt keek ze naar de Pikachu, die blijkbaar net was ontwaakt. ''H-hallo, Amore,'' sprak ze en begon zenuwachtig te worden, ook al liet ze dat niet merken. Ze was zo in haar gedachten geweest, dat ze alles was vergeten van wat ze had bedacht. Ze wilde zuchten, maar deed dit niet, dan zou Amore haar vast raar aankijken. “Lang niet gezien.. Of.. Nee.. Wacht..” Chiara keek verbaasd, maar eigenlijk kon ze zich hun laatste gesprek niet meer herinneren, of, was de enigste gesprek die ze met haar had, die van de Suerte? De Eevee trok even een nadenkend gezicht, maar Amore wist haar af te leiden. “Bij de Peaceful Plains.. Je was met die Mijumaru,” ging ze verder. Chiara keek Amore licht verbaasd aan. ''Hoe weet jij-'' Pas toen viel het haar in dat ze daar een gecapete pokémon was tegengekomen. Maar, het kon ook zijn dat Amore haar op een afstand had gezien, ookal leek haar dat sterk. ''Amaya,'' mompelde Chiara haast onverstaanbaar. Chiara wist niet of Amore haar naam had gehoord, laat staan of ze die nog wel wist. Eigenlijk had ze de vreemde pokémon niet meer gezien, laat staan andere van die soort.
“Je had me vast niet herkend?” De Pikachu glimlachte. Chiara schudde zacht nee, maar eigenlijk was dat verwacht. De enige manier dat ze haar kon herkennen was via geur, maar Chiara kon niet iemands geur herkennen als ze diegene maar één keer heeft ontmoet. “Ik moest de roddel dat ik dood was op houden, zeg maar. Dat Akira bleef denken dat het waar was, zodat ze onvoorbereid op de oorlog zou komen.” Hierop knikte de Eevee. Ze had geen idee wie die 'Akira-persoon' eigenlijk was, maar het had vast te maken met de Guerra. “Maar.. Ik ben terug.” Dit keer glimlachte Chiara, eigenlijk was ze er de hele tijd gewoon geweest, alleen dan met een geheime identiteit, als een soort spion, of een superheld. Betekende de terugkomst van Amore dat de oorlog voorbij was? Nouja, de oorlog die plaats zou vinden ergens in een gebied dat ze niet kende. Vast wel, anders zat ze hier nu niet. “Heb ik nog wat interessants gemist?” vroeg de Pikachu op een droge toon. Chiara trok een nadenkende kop. Wel, niet echt. ''Ik heb me alleen gefocust op mijn training, zelf heb ik vast en zeker ook wat gemist.'' Chiara wilde haar wel vertellen over de missie die ze had, maar deed het toch maar niet. Ze wist nog steeds niet zeker of Amore hieraan meedeed, of dat ze überhaupt wist van het bestaan van dat wezen. Daarom liet ze het achterwege, proberend het opnieuw te vergeten. Nadat ze die Raikou had gezien was ze helemaal in de war, vooral met wat deze had aangericht. Gelukkig waren er geen gewonde gevallen en was zij er ook nog heel van afgekomen. Eigenlijk moest ze dit nog aan Silverbreeze meldden, maar dat deed ze straks wel. Ze zuchtte even, onopmerkbaar.
Chiara hoorde voetstappen, maar keek niet op. Ze negeerde het gewoon, wat waarschijnlijk niet verstandig was geweest als ze alleen hier zat. “Houndoom?” siste Amore. Klaarblijkelijk kende Amore deze pokémon. “Wacht even,” mompelde ze tegen de Eevee, waarop deze knikte. Ze keek even achterom, naar de Houndoom en merkte vrijwel meteen de afgebroken hoorn op. Had ze dat niet eerder gezien? In de Peaceful Plains, toch? Toen die tornado overwaaide. Chiara had eigenlijk steeds geluk. De enige keer dat ze gewond raakte was met het gevecht dat hier plaats had gevonden, verder was ze altijd heel ervan afgekomen. Waarom kwam zij er altijd zo gemakkelijk vanaf, terwijl de rest moest lijden en zij moest dat toezien? Die vraag had ze zich al vaker afgevraagd, maar de laatste tijd werd dat steeds vaker. Ach, het zou allemaal wel, misschien had zij wel een goede beschermengel, ofzo. De Eevee merkte op dat deze twee geen vrienden van elkaar waren. Amore zei wat dingen tegen de Houndoom, maar dit kon Chiara niet volgen. Niet dat ze dat wou, dit was iets tussen hun twee. Zolang ze maar niet gingen vechten, dat hoefde ze niet te zien. Braaf bleef ze op haar plek zitten, opnieuw turend over het water, aangezien ze anders toch niks te doen had.

[minder dan 1000 woorden, maar, meer kon ik niet verzinnen~]

“Houndoom?” hoorde ze Amore sissen. Ah, damnit. Ze had niet naar Amore en de Eevee toe moeten komen. Ze hoorde Amore iets tegen de Eevee zeggen. Houndoom verstarde. Wat kon ze het beste doen? Moest ze gewoon van de twee weglopen? Ze gewoon negeren? Dat was natuurlijk de meest logische optie, als je bedacht dat ze niet in de stemming was voor ook maar iets wat op een gevecht leek. “Waag het niet om mij aan te vallen, Houndoom,” zei Amore. Onwillekeurig trokken haar mondhoeken omhoog. Ze draaide haar kop om, en liet haar blik op Amore vallen. Ze zag er gezond uit, dat moest ze toegeven. Steeds breder grijnzend, draaide ze nu ook de rest van haar lichaam. Het was een best grappig idee dat ze ongeveer vier koppen groter was dan de Pikachu. Dat ze haar kon vermorzelen met haar kaken als ze snel genoeg was, dat ze een definitief einde zou kunnen maken aan de leider van Chiave. Dat ze Amore kon verscheuren, net zoals zij haar schouderblad had gebroken. Dat het zo makkelijk zo zou kunnen zijn… om een oorlog te beëindigen die niet op scheen te kunnen houden. Dat het zo makkelijk was… om haar instinct weer de overmacht te laten krijgen. Ze stopte met grijnzen, beseffend dat ze zich weer liet meeslepen.

Ze hield haar kop een tikje scheef, zoals ze altijd deed als ze zich iets afvroeg. “Waarom zou ik jullie willen aanvallen?” vroeg ze, expres jullie gebruikend omdat Amore niet de enige was die er stond. Maar, ze had gelijk. Ze dacht er steeds aan om Amore aan te vallen, zelfs terwijl ze zichzelf er nog zo van probeerde te overtuigen dat het weinig goeds kon doen. Als ze Amore zwaar zou weten te verwonden, zou ze zichzelf verlagen. Dan zou dat alleen maar bewijzen dat ze zichzelf niet meer in de hand had. Dat ze zelfs te zwak was om haar eigen verlangen naar het doden van iets in te houden. Ze zou dan een monster zijn, niet meer, en niet minder. Zelfs nu ze bij de Guerra zat had ze nog niemand gedood. Nu ze er over nadacht, ze had in totaal maar een simpele opdracht gekregen, en dat was voor haar toelating. Het ontvoeren van een of andere Pikachu. Wat was zijn naam ook weer geweest? Foo… foogel… Forel… Force? Ja, de laatste naam, dat was hem geweest. Ah, wacht. Was hij niet het zoontje van Amore geweest? Leuk. Een reden waarom Amore haar zou haten, behalve dat ze geen bomenknuffelaar was die alleen vocht als het écht nodig was. Nee, dat zou ze ook nooit kunnen worden. Zover zij wist werd ze gezien als een bloedlustig monster, alleen al door de groep waar ze zich bij had gevoegd. De groep die haar het idee had gegeven dat ze een soort familie had, hoe weinig ze ook met ze omging. De groep die ervoor had gezorgd dat ze Rowan had ontmoet.

Een speelse glimlach verscheen op Houndoom’s gezicht. “Vertel mij, Amore. Waarom is get dat jij denkt dat ik je aan wil vallen?” vroeg ze. Voor de tweede keer hield ze haar kop scheef. ‘Omdat je bij Guerra zit’ zou natuurlijk een voor de hand liggend antwoord zijn. Een saai antwoord, maar dat scheen voor iemand al genoeg reden te zijn om haar er van te verdenken dat ze op oorlogspad was. Bah, en dat terwijl ze had gedacht dat anderen haar kenden. Dat ze wel beter wisten dan dat. Ze hadden zelfs kunnen verwachten dat ze bij de Guerra zou gaan, als ze haar in de maanden voordat ze erbij ging hadden gezien. De maanden dat ze alleen was. En de maanden daarvoor, waarin ze opgesloten had gezeten. Zich in de steek gelaten had gevoeld door alles wat haar dierbaar was. Misschien was het toen geweest.. dat haar instinct begon op te borrelen. Dat ze bang was geweest om alles echt kwijt te zijn geraakt. Dat ze de hoop op bevrijding uiteindelijk had opgegeven, en had ingeruild voor het veilige instinct dat haar kon beschermen tegen alles dat haar pijn wilde doen. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ze alleen was geweest. Omdat zij die haar pijn zouden kunnen doen, geen pijn mochten krijgen door haar toedoen. Was haar beslissing eigenlijk wel de verstandigste geweest?

Woede, dat was de tweede emotie waardoor haar instinct werd gevoed. Woede alleen al zou Houndoom kunnen verblinden, zodat ze zou vergeten de riem vast te houden waarmee ze hem onder controle hield. Wat zou er gebeuren als ze zich echt kwaad zou maken? Dat ze zou flippen, en daadwerkelijk alles om haar heen probeerde te doden? Net als haar vader, overigens. Bij hem had ze al vaak genoeg gezien dat hij doordraaide. Tenminste, voor zover ze die gebeurtenissen kon herinneren. Meestal waren de herinneringen vaag, en kon ze het niet eens helder krijgen. Het waren niet bepaald prettige herinneringen geweest, dat kon ze zich in ieder geval wel herinneren. Ze rukte zich los uit haar gedachten stroom, en dwong zichzelf om weer naar Amore te kijken. Hoeveel tijd was er verstreken terwijl ze had nagedacht? Het leek maar weinig te zijn. Dat was maar goed ook, want ze zou zichzelf haten als ze Amore’s antwoord had gemist. Het antwoord dat ze verwachtte te horen, was niet interessant. Maar wat als ze iets anders zou zeggen? Iets wat Houndoom niet had kunnen verwachten? Ja, dat zou de situatie natuurlijk veranderen… Haar staart zwiepte ongeduldig heen en weer, net zoals haar blik, die ze niet op een enkele plek kon laten rusten. Het voelde vreemd om een gesprek te hebben met Amore. Om een gesprek te hebben met het persoon dat ze wilde vermoorden, terwijl ze het in leven wilde houden. Bah, hopelijk zouden het vreemde innerlijke gevecht snel ophouden. Ze begon het onderhand spuugzat te worden om steeds twee compleet verschillende dingen te willen. En dat terwijl het pas net was begonnen. Ah, wat haatte ze zichzelf toch weer op het moment..

Amore sloot haar ogen heel even. Het was vreemd. Ze voelde zich gerust, ook al stond ze oog in oog met een Pokémon die ze als vijand zou moeten beschouwen. Een Pokémon die aan de kant stond van Akira. Aan de kant van Shiny.. En.. Aan de kant van Secret en Comet. Een zachte steek in haar buik zorgde ervoor dat ze haar diepzwarte ogen weer opende. Ze mocht niet treuren om Secret. Het was het beste, anders was de oorlog misschien anders afgelopen. Comet.. Comet moest hetzelfde lot ondergaan als de rest van de Guerra. Als ze niet vermoord werden, moesten ze verbannen worden. Verbannen uit PokéRPG. Ze zouden dan wellicht de rest van de wereld kunnen treiteren, maar.. Hier zouden ze geen last meer kunnen veroorzaken en dat was positief. Hier hadden ze al lang genoeg het leven van de bewoners verpest. Het moest echt eens over zijn. Maar.. Amore slaakte een diepe zucht. Houndoom.. Bij Houndoom had ze, net als bij Comet, niet het gevoel dat Houndoom écht de vijand was. Houndoom was niet zoals Akira, Shiny en de rest. Houndoom hoorde niet thuis in die wereld. Ze hoorde bij hen. Bij Shadow en Riolu. Amore schudde haar hoofd zacht heen en weer. Ze begreep het niet en zou het waarschijnlijk nooit begrijpen ook. Het was een beslissing die Houndoom ooit gemaakt had. De beslissing die zij nooit zou kunnen maken. Amore slaakte nogmaals een diepe zucht.

Amore richtte haar blik weer op Houndoom. Houndoom was vele malen groter, maar dat maakte haar niet uit. ‘Waarom zou ik jullie willen aanvallen?’ vroeg Houndoom. Amore glimlachte. Jullie. Chiara en zij, natuurlijk. Bijna automatisch wierp Amore een blik over haar schouder. Chiara. Ze had hier niets mee te maken, was geen deel geweest van de oorlog. Ze verdiende het niet om te lijden, om te weten wat er was gebeurd. De dood van Melodie had sommigen mentaal veel pijn gedaan. Amore had niet geweten hoe te reageren. En, natuurlijk leek het later minder erg dan op het moment zelf. Misschien had ze geluk gehad dat ze op dat moment de kracht niet had kunnen vinden om haar emoties te voelen. Alleen de pijn.. Die stekende pijn.. Het was de reden geweest dat ze het had overleefd. Als ze er mentaal ook nog aan onderdoor was gegaan, was ze de Canyon nooit levend uitgekomen geweest. De dood van Melodie was nog niet alles. Bijna alles zat onder het bloed. Het bloed had uit haar eigen buik gelopen alsof het nooit zou stoppen. Automatisch legde ze haar arm over haar buik heen. Riolu’s rug was ook flink toegetakeld. Verder was er bijna niemand heelhuids weggekomen. Een diepe zucht verliet Amore’s mond. Het was maar wachten tot er opnieuw een oorlog zou komen. En.. Wie zou er dan sterven?

Ze herinnerde zich weer dat Houndoom haar wat gevraagd had. Een lichte glimlach sierde haar gezicht. “Houndoom,” begon ze zacht. “Het was slechts een melding. Slechts een zinvolle melding die ik maakte. Akira zou toch niet blij zijn als je mij doodde,” zei Amore. Dit zou Houndoom niet begrijpen, maar.. De haat die zich in het hart van Akira genesteld had.. Akira haatte Amore in en in. Nooit zou Akira willen dat Amore stierf door iemand anders. Akira moest en zou degene zijn die een einde aan haar leven maakte. Amore grinnikte. Maar, Akira zou blij moeten zijn als het iemand lukte om haar te doden. Het zou allemaal zo veel makkelijker worden voor de Umbreon, aangezien die zich al de tijd op haar had gericht. Amore haalde diep adem. “Ik zal je niet beoordelen op het feit dat je aan de kant van de Guerra staat, Houndoom. Ik weet dat je niet zo slecht bent als je je doet lijken. Niet iedereen daar is compleet harteloos,” zei ze zacht. “Maar toch denk ik niet dat.. Dat de Guerra de plek is waar jij thuis hoort, of heb ik het mis?” Amore glimlachte. Ze wist niet hoe Houndoom het zag. Misschien voelde Houndoom zich wel helemaal thuis bij Akira en de anderen. Amore slaakte een diepe zucht.

“Ik heb slechts één simpele vraag voor je,” zei Amore. “Heb je de goede keuze gemaakt? Mis je het niet? De rust, de vriendschappelijkheid.. De zorgzaamheid.. Alles aan de andere kant?” vroeg ze toen. “Shadow? Levy? De anderen?” Amore fronste. Ze wist niet echt met wie Houndoom een band had gehad, dus het was moeilijk om haar daarop te raken. “Tijdens de oorlog leek je te genieten, maar.. Dat je houdt van vechten.. Dat je niet terugdeinst.. Hoeft niet te betekenen dat je daar thuishoort. Ik neem een voorbeeld aan mezelf. Mij zul je nooit daar zien. En, stiekem genoot ik van het gevecht. Ik zou niet zonder een aantal goede gevechten kunnen. Lijkt me zo saai,” zei ze droogjes. Ze schudde haar hoofd zacht heen en weer. Dit was iets waarna ze altijd benieuwd was bij de Pokémon aan de Guerra kant van wie ze wist dat ze een groot hart hadden. De Pokémon die perfect zouden zijn voor bij de Chiave. Of, gewoon.. Maar, die in haar ogen niet in de Guerra thuishoorden.

Comet was niet zo’n type, wist Amore. Comet hoorde in de Guerra, ook al had ze toch van hem gehouden. Ze wist niet precies hoe ze tegen een Guerra lid aan moest kijken, wat een stereotype Guerra Pokémon was. Akira was het niet. Amore wist ook niet hoe ze Akira in moest schatten, dus dat was geen optie. Ze kende de Pokémon niet persoonlijk. Secret was direct in het begin verpest geweest. Ze hadden haar verbitterd, ervoor gezorgd dat ze geen gevoelens meer had. Ze voelde de warmte niet die een Pokémon hoorde te voelen, voelde geen spijt. Comet.. Comet had een goed hart, maar zijn ‘slechte’ karaktereigenschappen waren groot, waardoor hij thuis hoorde bij de Guerra.. En niet bij haar. Hoe moest ze Houndoom inschatten? Misschien was Houndoom wel net als de anderen. Maar, hoe waren de anderen? Amore had geen idee, ook al wilde ze het wel graag weten. Het enige wat ze wist was.. Dat er in het hoofd van de Guerra leden iets - ook al had ze geen idee wat - er heel anders aan toe ging dan bij haar. Ze begreep hun gedachtegang niet. Het zou het zoveel makkelijker maken als ze dat wel deed..

“Houndoom,” hoorde ze Amore zeggen. Ze dwong zichzelf om weer naar Amore te kijken. “Het was slechts een melding. Slechts een zinvolle melding die ik maakte. Akira zou toch niet blij zijn als je mij doodde,” was haar antwoord. Houndoom snoof lichtjes. Toch had ze nog geen antwoord gekregen op haar vraag. De reden waarom zij hen zou willen aanvallen. Het kleine puzzelstukje dat nog scheen te missen. Het grote waarom, de reden die ze maar niet scheen te kunnen vinden. Waarom was het, behalve dat gevoel van wraak, dat ze Amore aan zou willen vallen? Was het omdat ze bang was voor haar? Bang dat haar leven geheel verwoest zou kunnen door een enkele Pikachu? Een Pikachu die jonger was dan haar, en niet eens zou kunnen raden hoe het was om vanbinnen verscheurd te worden? Verslagen door zo’n Pikachu. Dat was wel het laatste dat ze zou willen meemaken. Maar toch… was dat een reden om bang te zijn? Ze stortte zich graag op andere gevaarlijke dingen, wetend dat ze dan ook voor de laatste keer zou kunnen ademhalen. Dingen die een stuk riskanter voelden dan een Pikachu.

“Ik zal je niet beoordelen op het feit dat je aan de kant van de Guerra staat, Houndoom. Ik weet dat je niet zo slecht bent als je je doet lijken. Niet iedereen daar is compleet harteloos,” zei ze zacht. “Maar toch denk ik niet dat.. Dat de Guerra de plek is waar jij thuis hoort, of heb ik het mis?” Houndoom’s mondhoeken trokken lichtjes omhoog. De Guerra was niet de plek waar ze thuis hoorde? Bah, wat wist Amore daar van. Wist zij hoe het was om je achtergelaten te voelen? Om eindelijk weer een zeker gevoel te kunnen krijgen, als was het maar bij de groep die ze tot voor kort nog had gehaat? De groep die haar had opgenomen, ondanks haar verleden? Voor haar had de Guerra juist als een verlichting gevoeld. Als een klein sprankje hoop. Hoop, opdat ze weer zou kunnen glimlachen, zonder zichzelf daartoe te hoeven dwingen.

“Ik heb slechts één simpele vraag voor je. Heb je de goede keuze gemaakt? Mis je het niet? De rust, de vriendschappelijkheid.. De zorgzaamheid.. Alles aan de andere kant? Shadow? Levy? De anderen?” vroeg Amore. Vriendschappelijkheid en zorgzaamheid. Natuurlijk, zoveel had ze daarvan niet meegekregen bij de Guerra. Maar of ze dat daarvoor wel had? “Ik zal je eens wat vertellen, Amore,” snoof Houndoom. Haar stem had een geërgerde ondertoon gekregen. “In de maanden voordat ik bij de Guerra zat, heb ik nog minder van die zogenaamde vriendschappelijkheid en zorgzaamheid meegemaakt dan nu,” vertelde ze. Haar lippen vormden een spottende grijns. “Heb jij enig idee hoe het is om vergeten te zijn? Om in je eentje rond te moeten dwalen, zonder ook maar iets te weten van wat er gaande is in de wereld om je heen?” vroeg ze, half schreeuwend van frustratie.

Oh, natuurlijk. Ze had natuurlijk de vraag nog niet beantwoord. Of ze wel de goede keuze had gemaakt. “Natuurlijk mis ik ze,” zei ze, deze keer een stuk zachter. Shadow, Levy, Blitzy, Danger… iedereen waar ze vroeger mee om ging. Ze zou het fijn vinden om ze allemaal nog een keer te kunnen zien, maar dan buiten een gevecht. Maar wat zou ze dan tegen ze moeten zeggen? ‘Hallo, sorry dat ik heb geprobeerd jullie levens te verwoesten.’ Ha, alleen het idee al… Bovendien zou ze de Guerra niet eens kunnen verlaten, al was het maar om bij Rowan te kunnen blijven. Ook stond ze het zichzelf niet toe om Akira’s vertrouwen te beschamen. Akira had haar vertrouwd, en had Shiny’s oordeel over haar compleet weg teniet gedaan. Niet dat dit betekende dat hij naar niet meer verachtte. Net zoals zij hem ook nog steeds niet mocht. Dat soort dingen zouden waarschijnlijk nooit veranderen.

Houndoom bleef strak naar Amore kijken. Ze was boos, maar waarom precies? En, op wie was ze eigenlijk boos? Was ze boos op zichzelf, omdat ze nu pas besefte hoeveel ze alles miste? Of was ze boos op Amore, omdat zij haar liet herinneren waarom ze eigenlijk bij de Guerra was gegaan? Ze probeerde vol te houden dat ze er goed aan had gedaan om bij de Guerra te gaan. Destijds was het misschien ook wel de beste beslissing geweest. Maar nu voelde het zo.. zo anders. Alsof ze wakker werd geschud uit een diepe slaap waar ze nooit in haar eentje uit had kunnen ontwaken. Het enige probleem was dat Amore niet het persoon was dat haar als eerste had geprobeerd om haar wakker te maken. Nee, dat was Rowan geweest, die ervoor had gezorgd dat ze haar beschermende muur van gevoelloosheid van zich af had geworpen. Rowan, hij die er voor zorgde dat ze nu op een tweesprong zat, tussen kiezen voor wat ze wilde worden, en wat ze was.

Een zacht briesje streek door de boomtoppen en bewoog het wateroppervlak van het meer. De Pokémon die daar in leefden hadden daar geen last van; de wind kon slechts de bovenste laag van het water betasten en vervormen. Ook de Pokémon in de bomen hadden geen last van het toch al niet storend harde briesje. Zij zaten veilig tussen de bladeren of schuilden in de stam. Door de vrede die heerste was het bijna onmogelijk om te denken dat niet ver van het meer en niet lang geleden een oorlog was gehouden. Zo kon ook Shadow het niet helemaal bevatten.

Lange tijd had Shadow niks tot nauwelijks wat kunnen doen. Op deze nacht had ze besloten een lange wandeling te maken. Haar poten bewogen zich rustig voort en tilden haar zonder moeite. Toch had ze het gevoel dat ze zwakker was geworden, dat ze meer training nodig had. Misschien iemand die haar kon helpen in haar trainingen. Haar ogen stonden treurig toen ahar stappen zich plotseling staakten. Al die tijd dat ze niks had kunnen doen had ze zich eenzaam gevoeld. Ze had niet beseft waarom, omdat ze een lieve partner had en geweldige vrienden die ze als familie beschouwde. Waarom voelde ze zich dan alleen? Omdat ze haar vorige beste vrienden kwijt was. Achi was dood, Levy zag ze nooit meer en Houndoom.. Houndoom was overgelopen. Nog steeds wilde Shadow het niet geloven, maar ze moest. En hoewel ze dolgraag vrienden was gebleven was Houndoom nu een vijand. Er was vast wel een ander die Shadow's beste vriendin kon worden, hoe lang ze er ook naar moest zoeken..

Zacht schudde ze haar kop, waarna haar ogen verbaasd opkeken. Haar oren bewogen een beetje. Had ze stemmen gehoord? Haar ogen draaiden zich waakzaam in hun kassen, op zoek naar de bron van het geluid. Die was echter niet zichtbaar. Toch wist ze zeker dat er iemand was, want de stemmen waren er nog steeds. Er was iets met één van de stemmen wat Shadow bekend voor kwam, iets wat haar ongelofelijk nieuwsgierig maakte. Langzaam tilde ze een voet op om hem voorzichtig voor zich neer te zetten, terwijl ze zich concentreerde op het geluid van de stemmen. Zacht bewogen haar ogen, zodat ze het geluid kon localiseren. Daar waren Raichu's weliswaar niet de besten in en de grijze Raichu was nou niet bepaald in gokken, maar het was het proberen waard. Haar poten droegen haar dichter naar de bron van het geluid. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer ze van de stem herkende. Het was Amore. Wat ze zei verstond ze niet, wat een nieuwe nieuwsgierigheid opwekte. Tegen wie sprak ze en waar had ze het over? Shadow wist bijna waar het stemgeluid vandaan kwam en zette daarom een snellere pas in. Ze ving nog net iets op over gevechten en dat een leven zonder gevechten saai zou zijn toen een andere stem begon te spreken.

“Ik zal je eens wat vertellen, Amore.” Shadow bleef stokstijf staan. Het was de stem die ze zo gemist had, die haar vroeger altijd zo vriendschappelijk had aangesproken. De stem van een ietwat vreemde maar uiterst nobele en vriendelijke Pokémon. De stem van haar vroegere beste vriendin, Houndoom. De stem klonk niet meer zoals vroeger; de nieuwe Houndoom had geen grijntje oude Houndoom meer in zich. Het verbaasde Shadow dat ze de stem meteen had weten te herkennen. “In de maanden voordat ik bij de Guerra zat, heb ik nog minder van die zogenaamde vriendschappelijkheid en zorgzaamheid meegemaakt dan nu. Heb jij enig idee hoe het is om vergeten te zijn? Om in je eentje rond te moeten dwalen, zonder ook maar iets te weten van wat er gaande is in de wereld om je heen?” De woede in Houndoom's stem wakkerde iets bij Shadow aan. Het was niet waar wat ze zei, of ze dat nou besefte of niet. Shadow had nooit anders gedaan dan om haar gegeven. Het verraad van haar beste vriendin had haar weliswaar wat killer naar haar toe gemaakt, maar dat was allemaal maar een leugen. Dit had Shadow nooit van haar leven gewild. Het was Houndoom zelf die er voor had gezorgd dat ze niet behandeld werd zoals ze behandeld hoorde te worden. De vrede die eerst nog in en om Shadow heerste was spontaan verdwenen. Ze voelde ook niet meer de behoefte om stil te doen. Ze stapte direct af op de Pokémon, met gebalde vuisten. Wie haar zou tegenhouden was niet verstandig bezig.

“Houndoom.” Haar stem klonk ook niet zoals hij hoorde te klinken. Kilheid en woede was verstrengeld met een vleugje verdriet; verdriet omdat de vroegere tijden niet zouden kunnen wederkeren. Maar in plaats van een tirade te starten besloot Shadow haar vragen te beantwoorden. “Ik weet hoe het is om je zo te voelen. Eenzaam en alleen, alsof niemand aan je denkt. Alsof je vrienden alleen oog hebben voor elkaar en jou er buiten laten staan, alsof je niet bestaat. Ik heb mij ook zo gevoeld, maar ik weet dat het een leugen was. Je moet geen leugels verspreiden als je weet dat het fout is.” Haar ogen versmalden zich. Dat Amore er bij stond was ze totaal vergeten en Chiara had ze nog niet eens gezien. Haar aandacht was alleen op de Houndoom gericht die ze verafschuwde. Door deze nieuwe Houndoom was ze haar beste vriendin kwijt geraakt. Ze had weliswaar nieuwe vrienden gevonden, maar met geen een van hen had ze zo'n band als ze met Houndoom gehad had. Haar houding veranderde langzaam, waarbij haar armen zich over elkaar legden. Haar blik bleef echter strak op Houndoom gericht. “Je bent nooit vergeten geweest, en dat weet je zelf ook wel. Je hebt zelf een fout begaan en je kan het nu niet meer rechtzetten. Nog één keer zo'n fout en iedereen haat je, onherstelbaar.” Shadow voelde een brok opkomen in haar keel. Ze meende wat ze zei. Echter niet op de beledigende manier zoals ze het oorspronkelijk bedoeld had en hoe het door haar kille stem moest overkomen. Als ze er 'behalve ik' aan toegevoegd had, was het duidelijk geweest dat ze het anders bedoelde. Hoewel ze zich uitermate arrotant opstelde zou ze er voor Houndoom zijn als ze totaal in de puree zat. Helaas was er niks over van hun vriendschap en zou het er toch niet van komen dat Houndoom's problemen haar gehoor bereikten. En als alles zo bleef, zou Shadow geen pogingen doen dit te veranderen. Als Houndoom gelukkig was bij de Guerra zou ze dat maar moeten accepteren en zou ze haar net zo genadeloos afmaken als ze met de rest zou moeten doen.

- Het ge-RPGde deel is precies 1111! -

‘Ik zal je eens wat vertellen, Amore,’ zei Houndoom. Amore hief haar wenkbrauwen op. Ze stond niet in een verdedigende houding, niets. Ze was niet bang dat Houndoom haar zou aanvallen. En.. Als ze het wel deed, was Amore waarschijnlijk toch nog snel genoeg om al te veel schade te voorkomen. ‘In de maanden voordat ik bij de Guerra zat, heb ik nog minder van die zogenaamde vriendschappelijkheid en zorgzaamheid meegemaakt dan nu,’ zei Houndoom. Amore hief één wenkbrauw op. ‘Heb jij enig idee hoe het is om vergeten te zijn? Om in je eentje rond te moeten dwalen, zonder ook maar iets te weten van wat er gaande is in de wereld om je heen?’ vroeg Houndoom toen. Amore gromde, haar ogen lichtten automatisch rood op. “Houndoom,” siste ze. “Ik heb meer dan genoeg meegemaakt om te weten hoe het voelt,” gromde ze toen. Bijna niemand kende haar. Ze zagen haar alleen als ‘de leider van de Chiave’, alsof ze geen eigen leven had, niets. Ze was slechts degene die er voor zorgde dat alles op rolletjes liep.. Niemand wist hoe ze was, wat ze echt voelde. Slechts een paar Pokémon wisten wie zij was.

‘Houndoom.’ Amore keek op bij het horen van een bekende stem. Shadow. ‘Ik weet hoe het is om je zo te voelen. Eenzaam en alleen, alsof niemand aan je denkt. Alsof je vrienden alleen oog hebben voor elkaar en jou er buiten laten staan, alsof je niet bestaat. Ik heb mij ook zo gevoeld, maar ik weet dat het een leugen was. Je moet geen leugens verspreiden als je weet dat het fout is,’ zei deze toen. ‘Je bent nooit vergeten geweest, en dat weet je zelf ook wel. Je hebt zelf een fout begaan en je kan het nu niet meer rechtzetten. Nog één keer zo'n fout en iedereen haat je, onherstelbaar,’ vervolgde ze. Nu was het Amore’s beurt weer. Ze kende Houndoom minder goed dan Shadow, maar.. Ze kon meepraten over dit gedoe. Bovendien.. Shadow voegde zich bij het gesprek, zij was er al bij betrokken.

“Shadow, is dat waar?” vroeg Amore zacht. “Kan je iemand puur haten omdat hij of zij zo’n fout maakt? Ik denk het niet,” zei ze toen. “Maar.. Het is wel zoals je noemt een fout, een grote fout. Onherstelbaar is het niet. Althans.. Het is niet volledig herstelbaar, maar onherstelbaar is het niet. De Pokémon zullen je minder vertrouwen. Je zal misschien wat ‘vrienden’ verliezen, als je ze al zo kon noemen. Maar.. Degene die van je houden zullen dit blijven doen, wat je ook kiest. Ze zullen enkel pijn hebben wanneer ze je moeten zien als de vijand, in plaats van als hun vriend,” zei Amore. “En ja. Daar kan ik maar al te goed over meepraten,” zei ze. Iedereen wist waarschijnlijk op wie ze hiermee doelde; Comet en Secret.

Ze haalde diep adem. “Ze kan het rechtzetten. Nu. Alleen nu,” zei Amore. “Anders zullen we haar behandelen alsof ze écht één van hun is,” zei ze toen. “Houndoom. Zeg het eens. Blijf je liever bij Akira, Shiny en weet ik veel wie er allemaal bij dat zooitje horen..? Wil je de vijand zijn van de Pokémon die je ooit liefhadden, en misschien bereid zijn dit opnieuw te doen?” Ze haalde diep adem. Ugh, wat klonk ze oud. Ze voelde zich net een oma. “Of.. Neem je de verstandige keuze en kom je terug?” vroeg ze toen.
Het was vreemd. Die laatste vraag had normaal geklonken, maar hierbij had ze haar toestemming gegeven aan Houndoom. Hiermee had ze haar toestemming gegeven dat ze terug mocht keren. Dus, als ze wilde, mocht ze bij de groep. Ze zou er geen probleem van maken. Wat kon ze anders doen? Nee. Je mag niet overlopen. Blijf maar lekker tegen ons vechten. Hah. Dan zou ze toch de grootste sukkel van deze planeet zijn. Ze schudde haar hoofd even grinnikend heen en weer terwijl ze het al helemaal voor zich zag hoe ze zo bij zou staan. Ze sloot haar ogen heel even en haalde diep adem. “Misschien is dit de enige kans die je krijgt om zo makkelijk terug te komen, Houndoom,” zei ze toen.

Ze keek Shadow aan. Shadow’s woord was, ondanks dat er geen echte rangindeling meer was in de Chiave, altijd belangrijk. Aangezien Shadow één van de Pokémon was die ze zelf goed kende én die Riolu ook goed kende. Bovendien was Shadow voormalig leider van de zogeheten Suerte. Amore wilde haar best opnieuw een goede rang geven, maar.. Op het moment was de groep daar gewoon te klein voor. Ze haalde even diep adem. Ze moest niet afdwalen. Dit ging niet zozeer over de groep, maar over de Pokémon die Houndoom kenden en Houndoom zelf. Zou Houndoom terug willen keren? Het zou voor haar waarschijnlijk veel makkelijker zijn als zij én Shadow voor haar een goed woord zouden doen bij de rest, anders werd het al veel lastiger..

Ugh. o: ~

“Houndoom.” Hoorde ze. Deze keer was het niet Amore die sprak. De bekende onbekende stem. Ze liet haar geïrriteerde blik op Shadow vallen, maar reageerde niet. Hoe lang was het geleden dat ze haar voor het laatst had gezien? Voor het laatst had gesproken? Als je dat eigenlijk al een gesprek had kunnen noemen… “Je moet geen leugens verspreiden als je weet dat het fout is.” Leugens? Verspreidde ze leugens? Bah, kreeg ze dat er ook nog bij. Ja hoor, het was weer eens haar schuld. Het kon nooit eens de schuld van iemand anders zijn. Nee, zij moest opdraaien voor wat er was gebeurd, en niemand anders. Geweldig hoor… Niet dus. Shadow’s ogen versmalden zich. Houndoom’s mondhoek trok langzaam omhoog. Ze wilde haar tanden waarschuwend ontbloten. Waar was Shadow mee bezig? Haar proberen de les te lezen nadat ze elkaar zo’n lange tijd niet hadden gezien? Dacht Shadow nog steeds dat ze haar kende? Ze kende de Houndoom die ze nooit was geweest. De Houndoom die altijd had geprobeerd om zich anders te gedragen, in de hoop dat ze had kunnen vermijden te worden wat ze nu was. Uiteindelijk was het verstandiger geweest als ze al meteen had geprobeerd zich van iedereen af te sluiten. Dan zou ze nu niet met al deze problemen zitten.

“Je bent nooit vergeten geweest, en dat weet je zelf ook wel. Je hebt zelf een fout begaan en je kan het nu niet meer rechtzetten. Nog één keer zo'n fout en iedereen haat je, onherstelbaar.” Alweer was het haar schuld. Ja, natuurlijk had ze een poging kunnen doen om anderen te zoeken. Maar had ze dat niet ook gedaan? Een lange tijd daarvoor had ze in de, voormalige, Lustro grot gevangen gezeten. En wat had ze gekregen toen ze eindelijk was bevrijd? Geen enkele vrolijke begroeting. Bevrijd zijn uit die grot was vast wel genoeg, toch? Ha, dat zouden ze willen. Vlammen van woede likten aan haar gedachtes. Ze wilden alles verbranden, alles wat haar irriteerde, wat haar probeerde de les te lezen, wat dacht haar te kennen, zonder te weten wat er speelde. Ze was woedend. Razend. Kwaad, omdat ze wist dat het grootste deel van wat Shadow zei waar was. Omdat ze wist dat ze het niet eens terug wilde draaien. Ze was geworden wie ze nu was door haar eigen beslissingen. Door niet meer te leven als een marionet pop, maar door de touwen waar ze in verstrengeld was los te branden, en te vluchten voor de poppenspeler, die ze in werkelijkheid zelf was.

“Ze kan het rechtzetten. Nu. Alleen nu, anders zullen we haar behandelen alsof ze écht één van hun is,” zei Amore. Houndoom dwong zichzelf om haar blik los te scheuren van Shadow. Een van hun. Aah, werd ze nu ook al daarmee aangesproken? Met ‘een van hun’. Och, misschien zou ze dat zelfs als een compliment moeten opvatten. “Houndoom. Zeg het eens. Blijf je liever bij Akira, Shiny en weet ik veel wie er allemaal bij dat zooitje horen..? Wil je de vijand zijn van de Pokémon die je ooit liefhadden, en misschien bereid zijn dit opnieuw te doen?” Het opnieuw doen? Wat een onzin. Er was niks dat je overnieuw kon doen, dat wist ze uit ervaring. Hoe erg je ook probeerde om iets overnieuw te doen, het verleden zou je altijd blijven achtervolgen, wat je ook deed. Het enige wat je kon doen, was hopen dat je het de volgende keer niet zou verpesten. Dat je had geleerd van je fouten. Maar hoe je het ook bekeek, de fouten zouden er altijd blijven. Als een chronische ziekte, die je kon proberen te onderdrukken, maar er toch altijd zou blijven. “Misschien is dit de enige kans die je krijgt om zo makkelijk terug te komen, Houndoom.” Niet begrijpend keek Houndoom naar Amore. Terug… komen?

Ze opende haar bek, alsof ze iets wilde afvuren, voordat ze in een hysterische lach uitbarstte. Terug komen? Na alles wat ze verkeerd had gedaan? Na iedereen die ze pijn had gedaan? Iedereen die ze had verraden? Haar gelach maakte plaats voor een hoestbui. “Amore, zeg nou zelf. Je hebt geen enkele reden om zo tegen mij te doen.” Een scheve grijns verscheen op haar gezicht. “Je hebt geen enkele reden… om zo verschrikkelijk aardig tegen mij te doen. Na alles wat ik iedereen heb aangedaan.” Houndoom sloeg haar ogen neer. De woede was verdwenen, en had plaats gemaakt voor twijfel. Juist, ze was weer eens gewisseld van perspectief. Geen instinct dat haar vertelde dat ze kwaad zou moeten zijn, en negeren wat er allemaal gebeurde kon niet. Het was de derde helft die nu de overhand had. “Waarom zou ook maar iemand mij willen vergeven voor wat ik heb gedaan, als ik dat zelf niet eens kan? Wat als ik doordraai, en ook daadwerkelijk iemand aanval die mij dierbaar is? Dat ik het pure instinct dat mij laat genieten van gevechten niet in de hand kan houden?” Een o zo bekende frons trok over haar voorhoofd heen.

Een vage glimlach trok over haar gezicht heen. “Shadow,” snoof ze, nog steeds naar de grond kijkend. “Je hebt alle recht om mij te haten. Natuurlijk. Maar welke Houndoom is het precies die je haat?” Houndoom hief haar kop op, en keek met een vragende blik in haar ogen naar Shadow. “Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik spijt heb van wat ik heb gedaan, maar…” Houndoom fronste, zoekend naar de juiste woorden. “Ik vrees dat ik mijn daden simpelweg niet goed kan praten. Bovendien wil ik dat niet eens. wat is gebeurd, kan simpelweg niet worden veranderd.” Ze bleef Shadow kort aanstaren, voordat ze weer wegkeek. Als ze al weg wilde gaan bij de Guerra… wat moest ze dan met Rowan? Zou ze bij hem kunnen blijven? Welke van de twee was ze bereid om definitief op te geven, als ze een keuze moest maken? Wilde ze kiezen voor begrip en liefde, dus voor Rowan? Of wilde ze kiezen voor de vriendschap waarvan ze nu pas besefte hoeveel ze die miste?

Houndoom opende haar bek en Amore fronste. Toen de grote Pokémon begon te lachen slaakte Amore geïrriteerd een zucht. Wat nou weer? ‘Amore, zeg nou zelf. Je hebt geen enkele reden om zo tegen mij te doen,’ zei Houndoom. Amore hield haar kop scheef. Deed ze iets verkeerd? Ze hief haar wenkbrauwen verbaasd op. Al snel werd duidelijk wat Houndoom bedoelde. ‘Je hebt geen enkele reden… om zo verschrikkelijk aardig tegen mij te doen. Na alles wat ik iedereen heb aangedaan,’ zei deze. Amore merkte hoe ze haar ogen had neergeslagen en fronste. Dit was niet waar.. Ze deed enkel wat ze hoorde te doen. Ze moest anderen wel vergeven; was het niet om er zelf minder chagrijnig van te worden, dan was het wel aangezien ze de leider was van de Chiave. Wat moest ze anders doen? Ze kon niet iedereen veroordelen vanwege hun verleden. Als ze eens wisten wat zij allemaal geflikt had, zouden ze haar enkel met grote ogen aan kunnen kijken.. ‘Waarom zou ook maar iemand mij willen vergeven voor wat ik heb gedaan, als ik dat zelf niet eens kan? Wat als ik doordraai, en ook daadwerkelijk iemand aanval die mij dierbaar is? Dat ik het pure instinct dat mij laat genieten van gevechten niet in de hand kan houden?’ vroeg Houndoom. Amore haalde diep adem. Ze keek Houndoom aan, wilde reageren, maar moest eerst nadenken.

‘Shadow,’ klonk Houndoom’s stem. Amore keek op, ook al was het niet aan haar gericht.. ‘Je hebt alle recht om mij te haten. Natuurlijk. Maar welke Houndoom is het precies die je haat?’ vroeg Houndoom. Amore fronste. ‘Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik spijt heb van wat ik heb gedaan, maar… Ik vrees dat ik mijn daden simpelweg niet goed kan praten. Bovendien wil ik dat niet eens. Wat is gebeurd, kan simpelweg niet worden veranderd,’ zei Houndoom toen. Amore knikte. “Mag ik?” vroeg ze voorzichtig en ze keek even naar Shadow, maar toen naar Houndoom.

“Eerst het eerste. Waarom zou ik anders tegen je doen dan dit? Je doet op het moment niets wat verkeerd is, dus waarom zou ik anders doen?” vroeg ze kalm. Een retorische vraag, waarop ze geen antwoord nodig had. “Ik zal je niet veroordelen om wát je op het moment bent, Houndoom. Het gaat erom wie je bent, denk ik?” Ugh.. Weer klonk ze zo oud. “En.. Omdat ze van je houden, Houndoom. Vergeving is soms makkelijker dan je zal verwachten,” zei ze. “Bovendien.. Wat zouden we anders moeten doen? Áls je al terug wil komen.. Wat zou ik, bijvoorbeeld, moeten zeggen? ‘Nee. Blijf maar lekker bij Akira en zo,’ zou toch wel heel vreemd zijn?” Ze grinnikte zacht, ook al wist ze maar al te goed dat dit een serieus moment was. “Misschien is hun vertrouwen in je een beetje beschadigd, maar dit kan altijd weer terugkeren,” zei ze kalm. “Bovendien geloof ik niet dat je zomaar iemand zal aanvallen.. Je denkt toch niet dat ik niet geniet van gevechten? Er zijn genoeg manieren om je vechtlust kwaad te raken zonder iemand echt pijn te doen,” zei ze, doelend op de illusies van het Chiave-gebied. “En.. Je kan het inderdaad niet zomaar goed praten, het kan niet meer teruggedraaid worden. Maar.. Je kan voorkomen dat het nog eens gebeurt. Dat is alles wat je kan doen. En.. Het is meer dan genoeg,” zei ze toen. De glimlach bleef op haar kop staan. “Je moet jezelf vergeven en maar hopen dat de rest dit doet. Probeer te voorkomen dat het nog eens gebeurt en ga door met je leven.”

Haar eigen woorden leken haar te raken. Ze had altijd spijt. Spijt van wat ze had gedaan, spijt van wat ze deed, misschien zelfs spijt van wat ze zou gaan doen. Maar.. Je kan voorkomen dat het nog eens gebeurt. Dat is alles wat je kan doen. En.. Het is meer dan genoeg. Waren de woorden waar, of slechts een simpele geruststelling? Ze was nooit in staat geweest zichzelf te vergeven. Misschien.. Misschien moest ze eens minder nadenken over wat ze allemaal geflikt had. Het leven zou een stuk minder ingewikkeld zijn als ze wat rustiger was wat dat betrof. Ze zou de actie om Riolu te ‘dumpen’ nooit gemaakt hebben, want ze zou niet denken dat ze het niet waard was. Alles zou zo veel simpeler zijn, maar helaas was het niet altijd even makkelijk om zoiets te doen, ook al leek het al wat beter te gaan sinds ze haar moeder gesproken had..

“Shadow, is dat waar?” Amore's stem leidde Shadow totaal af. Ze was vergeten dat de Pikachu er ook nog bij was geweest. “Kan je iemand puur haten omdat hij of zij zo’n fout maakt? Ik denk het niet. Maar.. Het is wel zoals je noemt een fout, een grote fout. Onherstelbaar is het niet. Althans.. Het is niet volledig herstelbaar, maar onherstelbaar is het niet. De Pokémon zullen je minder vertrouwen. Je zal misschien wat ‘vrienden’ verliezen, als je ze al zo kon noemen. Maar.. Degene die van je houden zullen dit blijven doen, wat je ook kiest. Ze zullen enkel pijn hebben wanneer ze je moeten zien als de vijand, in plaats van als hun vriend. En ja. Daar kan ik maar al te goed over meepraten,” sloot Amore af. Shadow draaide haar blik weg. Amore had gelijk. Ze had zichzelf tegengesproken; ze had zelf leugels verspreid. En ze besefte maar al te goed dat dat zo was. Ze voelde zich schuldig voor de houding die ze had aangenomen en de woorden die ze gesproken had. Als er behalve Amore niemand was die Houndoom weer zou accepteren, wat zou ze dan moeten doen? Bovendien besefte Shadow maar al te goed dat ze haar goede vriendin miste en haar koste wat kost terugwilde.

Het luide gelach van Houndoom liet Shadow weer opkijken. Wat had ze gemist? Haar blik werd even vragend op Amore gericht, maar toen Houndoom begon te spreken richtte ze haar ogen weer op haar. “Amore, zeg nou zelf. Je hebt geen enkele reden om zo tegen mij te doen.” Opnieuw iets wat niet waar was. Shadow wist het niet zeker, maar ze had het gevoel dat Amore inzag dat Houndoom niet werkelijk 'slecht' was. “Je hebt geen enkele reden… om zo verschrikkelijk aardig tegen mij te doen. Na alles wat ik iedereen heb aangedaan. Waarom zou ook maar iemand mij willen vergeven voor wat ik heb gedaan, als ik dat zelf niet eens kan? Wat als ik doordraai, en ook daadwerkelijk iemand aanval die mij dierbaar is? Dat ik het pure instinct dat mij laat genieten van gevechten niet in de hand kan houden?” Shadow liet haar blik strak op de Houndoom rusten. Er waren genoeg redenen. Shadow geloofde zelf niet dat Houndom zou doordraaien. Misschien bleek uit dit gesprek dat Houndoom wat meer aandacht nodig had, en Shadow was meer dan bereid om dat aan haar beste vriendin te geven. Tenminste.. Als ze weer beste vrienden konden worden.

“Shadow.” Het voelde vreemd om Houndoom haar naam te horen zeggen. Maar waarom? Haar naam werd door zoveel Pokémon gesproken. Was het omdat ze Houndoom tegelijkertijd verafschuwde en liefhad? Was het omdat haar stem nog steeds nauwelijks zo klonk als hij vroeger gedaan had? Het was in elk geval niet de verwarring die zich langzamerhand begon te ontwikkelen in de kop van de grijze Raichu. “Je hebt alle recht om mij te haten. Natuurlijk. Maar welke Houndoom is het precies die je haat?” De blik in de ogen van Houndoom was heel anders dan daarvoor. Bijna eng gewoon. Toch bleef Shadow er zwijgend naar kijken. “Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik spijt heb van wat ik heb gedaan, maar… Ik vrees dat ik mijn daden simpelweg niet goed kan praten. Bovendien wil ik dat niet eens. wat is gebeurd, kan simpelweg niet worden veranderd.” Shadow sloot haar ogen weer. Haar gevoel zei haar dat Amore eerst ging reageren. Daarna zou zij weer kunnen spreken.

“Eerst het eerste. Waarom zou ik anders tegen je doen dan dit? Je doet op het moment niets wat verkeerd is, dus waarom zou ik anders doen?” Amore klonk uiterst kalm. Iets wat Shadow wel gewend was en wat op zich niet vreemd was in zo'n situatie, maar toch bij Shadow opviel. “Ik zal je niet veroordelen om wát je op het moment bent, Houndoom. Het gaat erom wie je bent, denk ik? En.. Omdat ze van je houden, Houndoom. Vergeving is soms makkelijker dan je zal verwachten. Bovendien.. Wat zouden we anders moeten doen? Áls je al terug wil komen.. Wat zou ik, bijvoorbeeld, moeten zeggen? ‘Nee. Blijf maar lekker bij Akira en zo,’ zou toch wel heel vreemd zijn? Misschien is hun vertrouwen in je een beetje beschadigd, maar dit kan altijd weer terugkeren. Bovendien geloof ik niet dat je zomaar iemand zal aanvallen.. Je denkt toch niet dat ik niet geniet van gevechten? Er zijn genoeg manieren om je vechtlust kwaad te raken zonder iemand echt pijn te doen. En.. Je kan het inderdaad niet zomaar goed praten, het kan niet meer teruggedraaid worden. Maar.. Je kan voorkomen dat het nog eens gebeurt. Dat is alles wat je kan doen. En.. Het is meer dan genoeg. Je moet jezelf vergeven en maar hopen dat de rest dit doet. Probeer te voorkomen dat het nog eens gebeurt en ga door met je leven,” sloot de Pikachu af. Het verbaasde Shadow hoe slim ze was voor haar leeftijd. Bepaalde dingen die ze zei.. Shadow zou er gewoon niet op kunnen komen. Ze vroeg zich af of Amore echt niet ouder was dan zij. Wetend dat ze aan het afdwalen was opende ze haar ogen om Houndoom ook nog eens toe te spreken, zelfs al had Amore eigenlijk al gezegd wat zij ook vond. “Ik geloof niet dat jij bij hen hoort, Houndoom.” haar blik flitste even naar Amore, die ook al zoiets gezegd had. “Diep vanbinnen zit die oude Houndoom nog.. Misschien niet de altijd vrolijke, hyperactieve, koekjesverslaafde Houndoom met wie ik vroeger om ging. Nee.. De altijd melige Shadow die ik was heb ik ook losgelaten, en daar ben ik blij om. Maar omdat ik wat.. serieuzer ben geworden, ga ik me nog niet aansluiten bij de Guerra. Misschien.. Misschien ben je dan echt veranderd, maar dat geloof ik niet. En..” – ze sloot haar ogen weer, – “ik zal mijn best doen je weer als vriendin te accepteren.” Toen ze haar ogen weer opende hadden die niks meer van die woedende en kille blik. Ze waren vriendelijk en zachtaardig, zodat het duidelijk was dat ze haar vroegere vriendin maar al te graag in haar armen sloeg.

Langzaam deed de Eevee haar bek open, waarna een ze zacht gaapte. Het was nacht, dus ze was gewend om te gaan slapen, maar eigenlijk had ze daar helemaal geen zin in. Het water had geen effect meer, ze had er te lang naar gestaard. ‘Houndoom,’ Chiara haar ogen gingen rechtop staan bij deze stem. Hij kwam haar totaal niet bekend voor, wat ervoor zorgde dat ze zich omdraaide om naar het groepje te kijken. Amore was er nog steeds, eveneens als de Houndoom, wat ook voor de hand lag als net naar haar werd geroepen. De derde pokémon, die er net bij was gekomen, zag eruit als een Raichu. Maar, was het er wel één? Deze Raichu had een rare kleurencombinatie, eentje die Chiara nog nooit gezien had. Maarja, daar kon ze zelf ook weinig aan doen. ‘Ik weet hoe het is om je zo te voelen. Eenzaam en alleen, alsof niemand aan je denkt. Alsof je vrienden alleen oog hebben voor elkaar en jou er buiten laten staan, alsof je niet bestaat. Ik heb mij ook zo gevoeld, maar ik weet dat het een leugen was. Je moet geen leugens verspreiden als je weet dat het fout is.’ Chiara beet op haar onderlip en draaide zich weer opnieuw om. Dit was niet het soort gesprek waar ze in verzeild hoorde te raken, ze kende de drie niet persoonlijk, ze had alleen Amore één keer ontmoet... Nee, eigenlijk twee keer, maar dat had ze niet geweten.

Chiara stond op, dronk even wat uit het meer en wilde vervolgens weglopen. Een zucht verliet haar bek, ze had eigenlijk wat willen bespreken met Amore, maar blijkbaar was dit niet het goede moment. En het zag er naar uit dat het nog lang ging duren. Even vroeg ze zich af wie die andere twee waren. Ze bekeek de Houndoom even, die in gesprek zat met de andere twee. Ze zag er niet uit als een goed-doener... Zou dat komen omdat Houndooms er nogal streng uitzagen? Maar aan de andere kant... Was er iets.. Vertrouwelijks dat ze uitstraalde. Misschien vergistte Chiara zich, misschien ook niet, maarja het was gewoon hoe zij het nu zag. Haar blik viel op de grijze Raichu. Het rode teken bij haar oog zag er niet uit als een litteken, dat zou een andere kleur hebben gehad. De kleuren lieten haar denken aan donkere kleuren. Somber... de kleur van 'het kwaad' zoals sommige dachtten. Toch zag zij er niet uit als een slecht persoon... Opnieuw ontsnapte er een zucht. Pokémon goed inschatten was niet haar sterkste punt, ook al kwam ze meestal niet in de problemen. Ze wist er altijd goed vanaf te komen.. Misschien waren er gewoon veel meer aardige pokémon dan van die bloedlustige pokémon. Dat moest het wel zijn. Nogmaals gaapte ze, waarna ze wat stapjes van het groepje af deed. Eigenlijk was ze nu best moe, wat nergens op sloeg. Als ze nou eens wat verder van die drie afging om vervolgens in slaap te vallen? Dan was het niet alsof ze hen afluisterde, dus konden ze er niks over zeggen. Dat leek haar wel een goed plan. Kalm zette ze weer wat passen. Nu was ze ongeveer 40 meter van haar vorige plek verwijderd. Dat moest genoeg zijn, toch? Opnieuw zakte ze door haar poten, waarna ze haar kop op haar voorpoten plantte. Langzaam volgden haar ogen, het duurde ook niet lang voor ze dan ook lag te slapen. Ze kwam Amore vast nog wel een keer tegen, nu moest ze zich weer gaan focussen op haar training. Maar eerst een goede nachtrust.

Ze deed haar ogen tevergeefs dicht. Na enkele seconden opende ze ze weer, om vervolgens rondom haar te kijken. Ze was te gespannen om te gaan slapen, alhoewel ze geen idee had waarom. Misschien omdat ze zichzelf had aangespoord te gaan trainen, maar op dit tijdstip was het onmogelijk. Het was te donker om iets te zien, laat staan de Shadow Ball die donker van kleur was. Of... Was ze gewoon nieuwsgierig? Nee. Driftig schudde ze haar hoofd. Nee, ze had hier niks mee te maken, dus bleef ze er ook vandaan. Als ze haar voor iets nodig hadden zouden ze ook hiernaartoe kunnen komen. Niet dat ze lui was... Ze konden haar natuurlijk ook gewoon roepen, maar het zag er niet naar uit dat ze haar nodig hadden. Hm, misschien was het beter als ze gewoon naar de geluiden om zich heen luisterde. Dat kalmeerde haar vast wel, hoopte ze...

“En, ik zal mijn best doen je weer als vriendin te accepteren.” Was de laatste zin die werd gezegd. Door Shadow, wel te verstaan. Met een blik die tussen verbazing en opluchting in zat, keek Houndoom naar Shadow. Dus toch. En alhoewel Amore had gezegd dat ze zichzelf simpelweg moest vergeven, dacht ze niet dat ze dat zou kunnen doen. Maar misschien zou dat niet eens nodig zijn. Misschien zou ze het gewoon kunnen vergeten, waardoor ze niet door het hele zelf-vergeef proces heen hoefde te gaan. Het zou een stuk gemakkelijker zijn. Er was echter een minuscuul dingetje dat ze vergat. Officieel zat ze nog steeds bij de Guerra. Ze zou Akira moeten laten weten dat ze weg zou gaan uit de groep. En, wat nog veel belangrijker was, ze zou het Rowan moeten vertellen. Dat was nog wel wat ze het meeste haatte aan de hele situatie. Zou ze nog bij hem kunnen blijven, zelfs al zaten ze in twee aparte groepen? Ze wilde bij hem kunnen blijven. Dat zou toch wel moeten kunnen? Als ze werkelijk van elkaar hielden? Of… was dit simpelweg onmogelijk? Zou het dan net zo onmogelijk zijn om zijn gevoelens niet te kwetsen, als ze hem zou vertellen dat ze uit de Guerra ging?

Met moeite hield Houndoom de spijt uit haar zachte glimlach. Nee, niet terugkrabbelen nu. Ze had een beslissing gemaakt. Geen belofte, daar zou ze zich toch niet aan kunnen houden. Net zoals ze had beloofd om Rowan niet te verraden. Weer iets wat ze niet na was gekomen. Zou deze eindeloze cyclus ophouden als ze bij Chiave ging? Of zou hij gewoon doorgaan? Natuurlijk zou ze ook een tweede persoon verraden als ze uit de Guerra ging. Akira. Zij had erop vertrouwd dat Houndoom de Guerra niet zou verraden. Ach, het zou voor haar vast geen nieuwigheid zijn om door iemand verraden te worden, gokte Houndoom. Haat, jaloezie, verachting. Het ontstond allemaal uit verraad, en nooit waargemaakte beloftes. Aan de andere kant, Shiny kon blij zijn. Hij zou iedereen lekker kunnen inwrijven dat hij gelijk had gehad over haar. Dat ze inderdaad niet te vertrouwen viel. Nou, hij had groot gelijk. Eigenlijk zou niemand haar moeten vertrouwen. Iedereen zou uit haar buurt moeten blijven, zodat ze niemand meer kon kwetsen.

Houndoom’s glimlach verdween. “Als ik werkelijk de Guerra verlaat, zal ik denk ik Akira maar eens moeten inlichten, e-” Houndoom kapte haar zin halverwege af. Nee, ze ging niks zeggen over Rowan. Iets dat ze niet kon plaatsen, goh, wat een verrassing was dat, vertelde haar dat ze het beter kon houden bij Akira. Ze hoefden niet perse te weten dat ze iets met iemand uit de Guerra had, of wel? Het deed er op het moment toch niet toe? Of... wel soms? Nah, vast niet. Als ze werkelijk wilde proberen om er iets van te maken, kon ze het beste met een of ander soort schone lei beginnen. Zou dat makkelijker zijn? Doen alsof ze iedereen niet kende? Zelf was ze ook veranderd. Misschien zou het voor anderen ook makkelijker zijn om te doen alsof het een eerste ontmoeting was. Alsof het een eerste schooldag was, waar iedereen nerveus voor is, terwijl het eindelijk niks voor blijkt te stellen. Zoiets, ja. Houndoom scheurde zich los uit haar gedachten stroom. Misschien was dat wel haar probleem. Ze dacht veel te veel na, waardoor er veel te veel keuzes waren. Veel te veel verkeerde keuzes om uit de kiezen.

Vechten om te doden. Beschermen om niet te laten doden. Leven om de dood te bevechten. Gewoon leven om uiteindelijk weer te sterven? Nee, winnen. Anders bereik je nooit iets. Dat was precies wat ze had geleerd. Dat waren de grote richtlijnen die ze aan probeerde te houden. Anderen hadden vast ook zoiets. Een zelfde soort reden om te vechten. Maar… wat was haar reden om te vechten dan, als het niet meer ‘om te doden’ zou zijn? Had ze dan nog wel een reden om door te vechten? Ja, natuurlijk wel. De reden die ze had om te vechten, was nu het terug winnen van vriendschap. De vriendschap die ze was verloren, die ze nu pas begon te missen. Zou dat reden genoeg zijn om te kunnen vechten? Of zou ze genoegen moeten nemen met iets anders? Met… toekijken? Nee, toekijken zeker niet. Houndoom liet een korte zucht horen. Bah, daar ging ze weer. Ze moest echt eens leren om haar gedachtes uit te zetten. Zelfs als dat haar in een kwijlend kasplantje zou veranderen. Dat was in ieder geval minder vermoeiend.

Houndoom snoof lichtjes, en keek kort naar Amore, voordat ze naar Shadow keek. Hopelijk had ze de juiste keuze gemaakt. Het zou anders niet de eerste keer zijn geweest dat ze verkeerd had gekozen. "Tot... later, ofzo..." zei ze, vaagjes glimlachend. De glimlach voelde vreemd aan, omdat hij oprecht was. Geen glimlach puur om het glimlachen, maar een glimlach waarmee ze haar bedoelingen liet doorschemeren. Een glimlach die ze veel te lang niet had laten zien. Een glimlach, die ze hopelijk nog een stuk vaker zou tonen dan alleen vandaag. Zoiets kleins en onbenulligs zou toch wel moeten kunnen lukken, of niet? Ze draaide zich weg van Shadow en Amore, gaf een kort knikje naar de Eevee toen ze deze passeerde, en begon harder te rennen, in de richting van het Guerra gebied.

-Blah, eindelijk wat inspiratie.. x3-

"... en ze leefden nog lang en gelukkig." Herkenbare woorden die regelmatig werden gebruikt voor verhaaltjes voor het slapen gaan. Er was eens, lang geleden, diep in het woud.
Ze zouden wegdromen in een wereld als deze. Een wereld met grote kastelen, gevaarlijke Charizards, mooie prinsessen en dappere helden. Bloemenvelden zo groot als je maar kijken kon en grassige heuvels die over het land waakten. Slaperig had Pucca in haar oogjes gewreven. Misschien kon zij ook een prinses zijn. Kon ze ook wonen in een prachtig kasteel en rijden op Rapidash. Schatten vinden en gevaren trotseren. Rennen over de bloemenvelden. Langzaam waren haar oogleden dichtgevallen en hadden twee warme handen haar toegedekt.

Met een zachte glimlach streek Riolu eenmaal over het hoofdje van zijn dochter. Ze had altijd moeite met slapen gaan, maar toch kreeg hij haar meestal wonder boven wonder stil met zijn verhalen. En eenmal stil, duurde het niet lang meer voordat de slaap zich van haar meester zou maken. Riolu stond op en liet zijn blik op het zwakke schijnsel van de fakkel vallen. Hoe laat zou het zijn? Hij gokte laat, te horen aan de stilte die er heerste. Ademhaling, soms onhoorbaar gemompel en het zachte knisperen van de fakkels waren de enige geluiden die zijn oren konden opvangen.
De Chiave was aan zijn nachtrust toe, al had Riolu die niet kunnen vatten. Een lange tijd had hij in zijn bed gelegen, starend naar het stenen plafond boven hem. Het was niet alleen de pijn in zijn rug geweest die hem ertoe leek te dwingen wakker te blijven. Ook zijn gedachtes lieten hem maar niet met rust. Als een woeste rivier stroomden ze door zijn kop, niet van plan te kalmeren. Het was dat het kleine verdrietige ik-kan-niet-slapen koppie van zijn dochter naast hem was verschenen, waardoor hij zijn gedachtes even opzij had kunnen zetten.
Er trok een zachte glimlach over zijn gemaskerde kop toen hij een blik op zijn drie slapende dochters liet vallen. Het was stil. Heel stil. En zo vredig op dit moment. Het beeld van de slapende jonge gezichtjes, de houten hutjes, de brandende fakkels. In het niets leken zij op de woeste rivier van gedachtes, op de beelden die in zijn kop waren verschenen. Door hier te staan, kijkend naar zijn kinderen en denkend aan personen zoals Amore, kwam die rivier tot rust. Kwam hij tot rust. De stroom kalmeerde, was vermoeid geraakt en wilde de narigheid even van zich loslaten. Riolu zuchtte zacht, eigenlijk was het best goed zo. Toen verscheen er opeens een nare druk in zijn maag.

Riolu klemde kaak en al op elkaar om niet te gaan schreeuwen. Zijn lichaam begon te trillen, en er doemde een drang in hem op dat zo sterk was dat het hem al zijn kracht kostte om het te onderdrukken. Hij begon meermaals wit te gloeien. Dit klopte niet.. Dit proces hoorde niet pijn te doen. Evolueren was iets natuurlijks, waarom was het dan zo naar? Riolu zakte door zijn poten en sperde zijn ogen wijd open. Was het.. omdat hij het niet wilde? “Nee,” lipselde hij zacht, terwijl hij de grond onder zijn handen bijeen bracht. Hij moest iets doen, nu.

De wond op zijn rug klopte pijnlijk. Voor het eerst in zijn leven was Riolu dankbaar voor deze pijn. Het vormde een blokkade voor de evolutie, een blokkade die hij net nodig had om het te kunnen laten stoppen. Riolu sloot zijn ogen en probeerde zich met alle macht op zijn aura te focussen. Zijn zwarte – nu witgloeiende – flaporen begonnen te zweven. Langzaam zakte de drang weg, en zo ook de gloed. Uiteindelijk was hij weer zijn eigen ik, als Riolu. Uitgeput liet hij zich op de grond vallen. Wat hij had gedaan wist hij niet precies, maar het had gewerkt.
Met een bezweet voorhoofd opende Riolu zijn ogen. Zijn borst ging onregelmatig heen en weer. Hij wilde slapen, maar besefte dat dit niet kon. Als hij nu niks deed, kon het hele proces weer opnieuw beginnen. En hij wist niet of hij dit zo langer vol kon houden.
Voorzichtig kwam hij overeind. Zijn poten wankelde, maar hij wist zijn evenwicht te hervinden. Riolu’s blik ging nog even snel naar Pucca, Senna en Evora, voordat hij zich omdraaide en begon te rennen.

Hij zakte bij het meer door zijn poten en plensde wat water in zijn gezicht. Om zijn nek hing een koord, een koord met hieraan een klein stuk steen van de Everstone. Ooit had hij deze dag zien aankomen, waardoor hij op zoek was gegaan naar een Everstone en deze klaar had gelegd voor als het moment daar was. De prefecte oplossing was het niet. Het koord kon zo in een gevecht breken en dan was de kans helemaal groot dat hij zou evolueren. Maar, voor nu was het een voorlopige uitkomst. Voorzichtig liet Riolu zich in het water zakken, zijn brandende wond spoelend. De kou negeerde hij, het was nodig. Al zijn energie was naar zijn wond getrokken, wat een behoorlijke pijn had veroorzaakt. Zijn zenuwstelsel was in verbintenis met zijn aura, wat verklaarde waarom de wond zijn evolutie had geblokkeerd. Riolu sloot zijn ogen. Eigenlijk was het iets heel idioots, welke Pokémon wilde nou niet sterker worden? Maar, hij had zichzelf gezworen nooit te evolueren. Hij wilde het niet, punt.
Amore.. Zodra haar aura hem te binnen drong schoten zijn ogen wijd open. Wat deed zij nou hier, op dit tijdstip? Voorzichtig trok Riolu zich weer op de kant en liet hij zijn rode ogen speurend over de omgeving glijden. De gedachte aan haar veroorzaakte weer zo’n sterke drang, maar het steentje dat op zijn borst leunde zoog die energie weer weg. Hmpf, dit was vermoeiend.

Riolu had Amore eigenlijk al gevonden, zijn ogen zochten enkel om bevestiging. Het duurde dan ook niet lang voordat hij het groepje aan de andere kant van het meer in het vizier kreeg. Nieuwschierig liet hij zijn aura ook naar de andere twee gedaantes rollen, benieuwd om welke personen dit ging. Shadow en een Eevee. En er was ook een derde aanwezig, of eerlijk gezegd, aanwezig geweest. De wazige vorm maakte duidelijk dat deze persoon was vertrokken. Riolu fronste. Vreemd, hij herkende die vorm.. Houndoom! Nieuwschierigheid werd vervangen door bezorgdheid. Zo snel als zijn vermoeide poten hem nog konden dragen rende hij naar ze toe.
"Amore,” hij pakte haar met zijn warm geworden handen vast. “Shadow, alles oke?” maakte hij zijn zin af. Zijn blik ging onderzoekend over beide lichamen, terwijl hij naar hun emoties tastte om te controleren of alles goed ging. Tegerlijkertijd zochten zijn oren naar eventueel verdacht geluid. “Waar is Houndoom, wat is er gebeurd?” siste hij toen zacht.

Een korte stilte viel. Alsof Houndoom moest nadenken over dit aanbod wat ze nooit meer zou krijgen. Wilde ze dan toch niet weer vrienden met haar zijn? Een akelig gevoel trok net door Shadow heen toen Houndoom's stem weer op klonk. “Als ik werkelijk de Guerra verlaat, zal ik denk ik Akira maar eens moeten inlichten, e-” Dat Houndoom haar zin afkapte lette Shadow niet op. Het enige waar haar gedachten op gericht waren, was het eerste woordje. Als. Alsof ze het toch niet wilde doen. Alsof ze bezig was een list te verzinnen en alles in de war te schoppen. Shadow schudde ongezien haar kop. Nee, zo was Houndoom niet.

Een nieuwe stilte viel, waarin Shadow's gedachten vreemd genoeg stil vielen. Er schoten wel vragen door haar kop, maar na een tijdje hield dat op en was er niks meer om aan te denken. Haar blik gleed weifelachtig richting Amore. Vrijwel direct daarna klonk echter Houndoom's stem weer. “Tot... later, ofzo...” Hoewel ze niet echt zeker leek van wat ze aan het doen was hoorde Shadow toch iets in haar stem wat ze lang gemist had. De vriendin die ze ooit los had moeten laten was langzaam aan het terugkeren, en hoewel Shadow misschien de enige was die het hoorde gaf het een vredig gevoel. Een gevoel dat alles weer kon worden zoals het was. Zoals in die goede oude tijden met Houndoom, Levy en.. Achi.. Ze wist dat het nooit meer zo kon worden, maar ergens wilde ze dat ook niet. Ze had dolgraag haar vriendin terug, maar wilde niet terug in de tijd. Dan zou ze Evening niet kennen en bovendien.. Ze grinnikte heel zacht, hopelijk niet te horen.

Het geluid van nieuwe voetstappen klonk op maar liet Shadow niet opkijken. Daar nam ze de moeite niet voor. Het geluid dat zijn voeten op de aarde produceerden maakten voor haar al duidelijk dat het om een snel, tweepotig wezen ging. Hoe ritmisch hij liep deed haar denken aan Riolu.. En zodra ze zijn stem hoorde bleek het ook inderdaad Riolu te zijn. “Amore, Shadow, alles oke?” De Raichu richtte nu wel haar ogen op hem. Ze had bijna haar mond open gedaan om te antwoorden toen hij alweer een vraag over zijn tong liet rollen. “Waar is Houndoom, wat is er gebeurd?” Shadow kon niet anders dan grijnzen. Al die waakzaamheid was nergens voor nodig. Als hij goed had gekeken had hij wel gezien dat ze geen verwondingen hadden. Bovendien zou hij angst en pijn ook wel gevoeld moeten hebben. En toch was het fijn om te weten dat ze een vriend had die zo waakzaam was.

“Er is niks om je zorgen over te maken, Riolu,” antwoordde Shadow uiteindelijk. “We hebben gewoon een babbeltje gemaakt met een oude vriendin van me die wellicht weer naar onze kant wil komen.” Vragen keerden terug. Hoe zou Riolu hier op reageren? Zou hij het accepteren of zou hij achter haar aan gaan? De rust in Shadow's stem had toch wel genoeg vertrouwen moeten geven? Hoewel ze zo kalm had gesproken kon Shadow bij de waakzame Riolu nooit zeker weten of hij haar vertrouwen accepteerde. Wellicht zou zijn mening makkelijker te beïnvloeden zijn als ook Amore haar vertrouwen liet blijken. Echt zeker weten kon Shadow het helaas nooit – Riolu was nou eenmaal een ander persoon met een andere manier van denken. Een kleine zucht was te horen hoewel Shadow hoopte dat het niet opgemerkt werd. Haar blik gleed van Riolu naar Amore. Was het de bedoeling dat ze nog iets zou zeggen, of zouden zij gaan spreken? Shadow wist namelijk echt niet wat ze zou moeten zeggen. Ze besloot gewoon rustig af te wachten.

- Kudtpost >< -

‘Ik geloof niet dat jij bij hen hoort, Houndoom,’ waren Shadow’s woorden. Er volgden er echter nog meer. ‘Diep vanbinnen zit die oude Houndoom nog.. Misschien niet de altijd vrolijke, hyperactieve, koekjesverslaafde Houndoom met wie ik vroeger om ging. Nee.. De altijd melige Shadow die ik was heb ik ook losgelaten, en daar ben ik blij om. Maar omdat ik wat.. serieuzer ben geworden, ga ik me nog niet aansluiten bij de Guerra. Misschien.. Misschien ben je dan echt veranderd, maar dat geloof ik niet. En.. Ik zal mijn best doen je weer als vriendin te accepteren.’ Amore vond de woordkeuze aan het eind een beetje vreemd, alsof Shadow vond dat het een eer was om haar vriendin te zijn. Amore haalde diep adem, wetend dat Shadow het vast en zeker niet zo bedoelde. Ze had niet zo’n grote eigendunk, dus het zou niets voor haar zijn om zoiets te denken.
Bij het horen van het geluid van voetstappen keek ze om. Het scheen Chiara te zijn, wie verderop ging liggen en haar ogen sloot, weg van hen. Amore glimlachte. Chiara wist dat dit niets voor haar was. Ze was verstandig geworden. Misschien was ze echt veranderd sinds de keer dat ze bij de Chiave - destijds Suerte - had gewild. Zo ja, dan kon ze misschien wel een keer lid worden. Maar.. Amore had andere plannen. Niet zomaar de Chiave. De Chiave moest een klein groepje blijven. Een kleine, hechte groep. Zoals ze nu waren. Dat betekende dat ze een ondergroep nodig hadden. Een groep die getraind werd zodat ze sterk genoeg zouden worden voor de Chiave. En, ze wist al precies wie deze groep mocht leiden.
‘Als ik werkelijk de Guerra verlaat, zal ik denk ik Akira maar eens moeten inlichten, e-’ Een onafgemaakte zin, uitgesproken door Houndoom. Amore keek naar Shadow, maar toen weer naar Houndoom. E-? En? En wie? Ach.. Het was niet haar probleem. Houndoom mocht de hele Guerra vertellen dat ze overliep. Zolang ze hen maar niet bedroog. Maar, daar zag ze Houndoom niet voor aan. En.. Ze had meer dan genoeg meegemaakt om een beetje te weten wat ze van wie moest verwachten. ‘Tot.. Later, of zo..’ zei Houndoom. Amore sloot haar ogen. “Houndoom heeft toegang tot het Chiave-Gebied,” zei ze zacht, héél zacht.. Een lichte glimlach sierde haar gezicht terwijl ze hoorde hoe Houndoom weg liep.

Geluiden. Wat waren het? Voetstappen? Ja, het waren voetstappen. Ze hoefde niet te kijken om te zien wie het was. Ze wílde gewoon kijken, wilde hém zien. Riolu. Een glimlach sierde haar gele kop terwijl ze toekeek hoe haar partner naderde. Waarom rende hij? Was er iets? Ze hield haar kop scheef, toekijkend hoe hij naderde. Hij pakte haar handen vast, waardoor ze haar wenkbrauwen ophief. ‘Amore, Shadow.. Alles oké?’ vroeg hij. ‘Waar is Houndoom, wat is er gebeurd?’ vervolgde hij toen.
Toen vielen de puzzelstukjes op hun plek. Hij dacht dat Houndoom bij hen was geweest met slechte bedoelingen. Arme, arme Riolu. Ze schudde zuchtend haar kop heen en weer. Waarom dacht hij niet beter na? Dacht hij dat zij - als leidster van de Chiave - niet zou kunnen ontsnappen als Houndoom iets van plan was? Er lag water naast haar. Bovendien was ze sneller dan Houndoom. Vluchten zou geen probleem moeten zijn. Het gebied van de Chiave - haar gebied - was dichtbij. Kortom; er was niets om bang voor te zijn. Helaas scheen Riolu dit niet in te zien.
‘Er is niks om je zorgen over te maken, Riolu,’ klonk Shadow’s stem. ‘We hebben gewoon een babbeltje gemaakt met een oude vriendin van me die wellicht weer naar onze kant wil komen,’ vervolgde deze. Amore grinnikte zacht en keek Riolu toen met haar diepzwarte ogen aan. “Riolu,” zei ze zacht. “Enkel omdat ze aan de kant van de Guerra staat - of stond - betekent het niet dat er gelijk iets mis is als ze bij ons is. Je weet dat niet iedereen daar zo erg is als ze lijken,” zei ze, doelend op Comet. “Ik weet niet hoe het met jou zit.. Maar.. Ze is toegelaten,” zei Amore toen. Ze was benieuwd hoe Riolu zou reageren.

Hij was dan wel medeleider, maar zij was nog altijd de eerste leider, was met de Suerte gekomen en had - met hulp van Shadow - deze groep groot gemaakt. En bij deze groep was het precies hetzelfde. Zou hij dat inzien, of zou hij nee zeggen?
Amore slaakte een diepe zucht. Het maakte niet uit. Houndoom was toegelaten. “Dat is niet waarover ik je wil spreken, nu je hier toch bent,” zei ze kalm. “De Chiave is te klein om alles zelf te kunnen, maar het is zo goed. Een kleine, hechte groep van Pokémon met.. Bepaalde ervaringen,” zei ze kalm. “Dus, wat dachten jullie van een soort ondergroep? Een groep die de Pokémon traint en test, zodat ze uiteindelijk over kunnen gaan naar de Manera Chiave,” zei ze toen kalm. Ze keek Shadow even rustig aan. Riolu begreep vast wel wie ze als leider zag voor deze groep. Vervolgens richtte ze haar blik weer op Riolu. “Nou, wat denk je?”

Oeps, foutje. ~

Geen verwondingen. Geen pijn. Geen verdriet. Riolu herstelde, niks ernstigs. Eigenlijk had hij zich om niks druk hoeven maken. Amore en Shadow konden prima voor zichzelf zorgen. Maar, een waarneming was nou eenmaal subjectief. Je ziet wat je denkt te zien, en ziet dus ook dingen over het hoofd die andere wel gezien hadden. Wat je ziet en hoe je hierop reageert, wordt beïnvloed door verwachtingen, gevoelens en meningen. Bij de gedachte aan Houndoom kreeg Riolu meteen het beeld van de Guerra voor zich. De groep met de sluwe listen en slechte bedoelingen. De groep die hem bijna zijn dochter, partner en leven had ontnomen. Hoe kon hij weten dat Houndoom deze slechte bedoelingen acher zich had gelaten? Voor hem was het nog altijd de Houndoom die een enorm verraad tegenover haar vrienden had gepleegd.

‘Er is niks om je zorgen over te maken, Riolu. We hebben gewoon een babbeltje gemaakt met een oude vriendin van me die wellicht weer naar onze kant wil komen,’ hoorde hij Shadow zeggen. Riolu’s blik gleed ongelovig naar de grijze Raichu. Houndoom.. weer naar hun kant? Zijn eerste ingeving was dat dit pure verraad moest wezen. Weer zo’n zielige overloopactie. Maar, was dat wel zo? Riolu was slim genoeg om te beseffen dat Shadow, zeker Shadow, nooit zoiets zou zeggen als ze er niet de volste vertrouwen in had. ‘Riolu.’ Hij keerde zich om naar Amore, merkend dat hij van verbazing haar handen had losgelaten. ‘Enkel omdat ze aan de kant van de Guerra staat - of stond - betekent het niet dat er gelijk iets mis is als ze bij ons is. Je weet dat niet iedereen daar zo erg is als ze lijken,’ zei ze. Ondanks het feit dat Riolu nog nooit de ‘zachte’ kant van de Guerra had mogen meemaken, en dus ook andere ervaringen had wat hun betreft, dan Amore en Shadow, wist hij dat hier een kern van waarheid in zat. Hoe erg hij ze ook mocht haten, niemand verdiende het om geen tweede kans te krijgen. Elke Pokémon had nou eenmaal iets goeds en slechts in zich, het was aan hen wat ze ermee deden. ‘Ik weet niet hoe het met jou zit.. Maar.. Ze is toegelaten.’
Riolu nam een kalme houding aan en glimlachte. “Goed.” Hij vertrouwde ze, dus vertrouwde hij Houndoom.

‘De Chiave is te klein om alles zelf te kunnen, maar het is zo goed. Een kleine, hechte groep van Pokémon met.. Bepaalde ervaringen. Wat denk je?’ begon Amore te vertellen. Riolu fronste bij het horen van de plotselinge verandering in onderwerp. ‘Dus, wat dachten jullie van een soort ondergroep? Een groep die de Pokémon traint en test, zodat ze uiteindelijk over kunnen gaan naar de Manera.’ Wacht even, Manera? Waarschijnlijk maakte Amore een fout en bedoelde ze Chiave. En als dat zo was wilde ze dus een ondergroep. Bedachtzaam vouwde Riolu zijn armen in elkaar, waardoor hij herinnerd werd aan het steentje dat om zijn borst hing. Hoogstwaarschijnlijk zou Shadow leidster worden van deze ondergroep. Amore had dit vast en zeker al uitgedacht, haar kennende. Riolu grijnsde zijn tanden bloot. “Tsja, als jij eenmaal iets in je hoofd hebt, is tegenspraak bieden geen optie meer,” sprak hij sarcastisch. Hij pakte haar hand en gaf haar grinnikend een zachte kus op haar wang. Uiteindelijk besloot hij er oprecht “Ik vind het een goed idee,” aan toe te voegen, om aan te tonen dat hij dit plan wel zag zitten.

“Riolu. Enkel omdat ze aan de kant van de Guerra staat - of stond - betekent het niet dat er gelijk iets mis is als ze bij ons is. Je weet dat niet iedereen daar zo erg is als ze lijken. Ik weet niet hoe het met jou zit.. Maar.. Ze is toegelaten,” sprak Amore. Het leek er eerst op dat Riolu hen niet geloofde, maar zodra Amore zei dat Houndoom was toegelaten veranderde zijn houding. Tevreden grijnsde Shadow. De stem van Amore vaagde haar grijns echter even weg.

“Dat is niet waarover ik je wil spreken, nu je hier toch bent. De Chiave is te klein om alles zelf te kunnen, maar het is zo goed. Een kleine, hechte groep van Pokémon met.. Bepaalde ervaringen. Dus, wat dachten jullie van een soort ondergroep? Een groep die de Pokémon traint en test, zodat ze uiteindelijk over kunnen gaan naar de Chiave.” Haar blik gleed af naar Shadow, die even fronste. Betekende dit dat Amore wilde dat zíj die ondergroep ging leiden? Maar, dat kon ze niet. Ze moest aansterken. Haar blik gleed van Riolu naar Amore. Ze wilde weten wat hij er over te zeggen had. Zijzelf zou haar mond nog even houden. Tenslotte was zij geen leider van Chiave en had ze niet het recht om dit soort beslissingen te nemen. “Tsja, als jij eenmaal iets in je hoofd hebt, is tegenspraak bieden geen optie meer,” sprak de Riolu. Iets wat waar was, maar Shadow alsnog verwarde. Betekende dit dat hij het een goed idee vond of niet? Shadow kreeg een jaloers gevoel toen hij amore een kus op haar wang gaf. Shadow was véél te weinig bij Evening en liet hem haar liefde ook veel te weinig zien. Dat hij nog bij haar wilde blijven! Ze schudde zacht haar kop, wetend dat ze dingen zou misschien als ze niet oplette. “Ik vind het een goed idee,” klonk zijn vriendelijke stem. Shadow had het gevoel dat dit haar clue was, dat zij nu iets moest zeggen. Maar wat? Ze zuchtte diep, sloeg haar ogen even teneer en richtte ze toen weer op Amore. “En, wie had je in gedachten als leider van deze groep?” vroeg ze. Zelf zou ze graag die leider zijn, hoewel ze zeker wist dat ze het niet waard was. Er waren anderen die veel beter een groep konden leiden. Amore had het meeste gedaan in Suerte. Hoewel het natuurlijk nooit kwaad kon om het te proberen.. Shadow schudde haar kop om de gedachtes uit haar kop te krijgen. Amore had vast een beter iemand in gedachten voor deze taak.

Amore wist dat Riolu het in het begin niet helemaal zeker wist, maar hij scheen haar - en Shadow - te vertrouwen en stribbelde niet tegen. ‘Goed,’ zei hij. Amore glimlachte. Gelukkig. Houndoom had haar kans gekregen.. Ze was benieuwd hoe deze er mee om zou gaan. Hopelijk zou ze het niet misbruiken, maar.. Daar zag ze haar niet voor aan. Een glimlach sierde haar gezicht. Het zou goed komen. Voor de Chiave, voor Houndoom, voor hen.. Het enige verschil was dat Houndoom nu weer aan hun kant stond, de goede keuze voor zichzelf had gemaakt. Zo veel verschil kon het niet brengen in de groep. En, als het wel verschil zou brengen, zou het positief zijn. Al kon het in het begin wel voor wat verwarring zorgen, gezien het feit dat iedereen Houndoom had gezien in de oorlog. En.. Houndoom had niet voor hun kant gevochten. Nee.. In tegendeel. Ze had tégen hun kant gevochten. Maar, dat was nu allemaal voorbij..

De Ondergroep van de Chiave. ‘Tsja, als jij eenmaal iets in je hoofd hebt, is tegenspraak bieden geen optie meer,’ had Riolu sarcastisch gezegd. Amore fronste. Ja.. Daar had hij groot gelijk in. Ze knikte droogjes. Als zij iets in haar kop had gehaald, was het inderdaad lastig om het eruit te krijgen. Ze voelde hoe Riolu haar hand weer beetpakte en haar een kus op haar wang gaf. Ze glimlachte, maar zei niets. Dat was niet nodig. ‘Ik vind het een goed idee,’ zei hij tenslotte. Ze knikte. Dan was het besloten. Haar blik gleed weer naar Shadow, terwijl een grijnsje haar gezicht sierde.
‘En, wie had je in gedachten als leider van deze groep?’ klonk Shadow’s stem. Amore fronste. Zou ze het Shadow vragen, of zou ze het eens op een hele droge, nutteloze manier doen? Ach.. De laatste was interessanter. Bovendien hoefde ze niet áltijd serieus te zijn en ze was al een flinke tijd niet onserieus geweest. Het was een wonder dat ze nog geen chagrijnig wrak was, voor zover ze dat nog niet was, tenminste. Ze hief haar wenkbrauwen op en glimlachte.
Ze liep op Shadow af en pakte haar hand beet, om hem vervolgens hard op en neer te schudden. “Gefeliciteerd met het feit dat je opnieuw leider bent. We zullen binnenkort een meeting houden waarbij de Wanna Be’s mogen proberen in je groep te komen. Verder wil ik graag dat een aantal leden van de Chiave naar jouw groep toe komen. Bijvoorbeeld de kinderen; ze zijn nog te jong. Ach.. Zorg ervoor dat je binnenkort een naam hebt, want we kunnen niet zonder naam,” glimlachte ze en ze liep weer op Riolu af.
“Dat is dan geregeld,” zei ze kalmpjes. Ze pakte Riolu’s hand weer even beet en keek naar Shadow. “Ik denk dat we hier klaar zijn,” zei ze kalm. Ze ging op haar teentjes staan en drukte haar lippen zacht op de wang van Riolu, waarna ze even naar Shadow knikte. Ze vroeg zich af hoe ze - wanneer ze eens vrolijk was - Shadow zou moeten knuffelen zonder in de buik geduwd te worden. Het leek haar niet bepaald fijn om daar met haar gezicht in geduwd te worden.. Ze fronste, maar schudde haar hoofd toen. Ze was vreemd.. Ach, dat wisten ze al. Ze stak haar hand op en zwaaide, waarna ze Riolu’s hand los liet en zich op vier poten zette, om er vervolgens vandoor te gaan.

Omdat de ledenlijst & naam in RL al verzonnen is, zal ik 't topic met de Wanna be's & leden openen. ~

Even bleef de Pikachu stil. Dat gaf Shadow de tijd om weer honderden vragen door haar kop te laten schieten. Wie zou het worden? Hoe langer het duurde, hoe meer Shadow aan zichzelf begon te twijfelen. De actie van Amore kwam totaal onverwachts door de vele gedachten. De gele handen van Amore pakten die van Shadow vast en begonnen ze op en neer te bewegen. “Gefeliciteerd met het feit dat je opnieuw leider bent. We zullen binnenkort een meeting houden waarbij de Wanna Be’s mogen proberen in je groep te komen. Verder wil ik graag dat een aantal leden van de Chiave naar jouw groep toe komen. Bijvoorbeeld de kinderen; ze zijn nog te jong. Ach.. Zorg ervoor dat je binnenkort een naam hebt, want we kunnen niet zonder naam.” Een glimlach sierde het gezicht van de Pikachu terwijl Shadow verbaasd toekeek. Wat ze ook verwacht had, dit was het niet. Haar verbaade uitdrukking veranderde echter al snel in een glimlach. “Dank je wel, ik zal mijn best doen je niet teleur te stellen,” sprak ze, waarna de leidster van Chiave zich weer van haar af wendde. “Dat is dan geregeld. Ik denk dat we hier klaar zijn,” sprak ze nog, voor ze Riolu een kus op zijn wang drukte, nog eens naar Shadow knikte en weg rende. Zij wendde haar blik nog even af naar Riolu. “Eh.. Aangezien jij ook leider bent, lijkt et me dat jij het hier ook mee eens moet zijn?” sprak ze, met lichte twijfel in haar stem. Riolu was één van haar beste vrienden en bovendien had Amore al gezegd dat shadow de nieuwe leidster was. Toch wilde ze dat hij het ook nog even bevestigde. Tenslotte was hij, zoals ze al gezegd had, ook de leider. Nadat hij zijn woorden had gesproken* maakte Shadow een knikkende beweging. Een grijns verscheen op haar gezicht. “Ik heb ook nog iets te doen, dus ga ik ook maar,” sprak ze. Een zachte grinnik volgde, waarna ze zich omdraaide. Ze zwaaide van over haar schouder nog even naar Riolu, waarna ze zich op vier poten neerzette en wegrende.

* Ik neem aan dat hij wel iets zegt, en anders was mijn post nog korter..