De kleine Pikachu, Treasure, propte nog een Oran bes in haar mond. Ze waren zoet, lekker en sappig, precies zoals ze ze lekker vond. Ze pakte er nog eentje op, en nam er een grote hap van. De Oran bes knapte, en haar gele lichaam zat onder het plakkerige bessensap. "Awww..." Zei ze treurig. Nu moest ze haarzelf gaan wassen, en daar hield ze totaal niet van. Maar als grote Pokemon de zoete bessengeur roken, kwamen ze achter haar aan. En dat was nog erger dan wassen. Ze keek nog even bedenkelijk naar het overgebleven deel van de Oran berry, maar bracht het toen ook naar haar mond. Als ze haarzelf toch zometeen ging wassen, kon ze nog even vies worden. Ze grijnsde, en sprong toen in een hoopje met natte herfstbladeren. Ze begon er in rond te draaien: De bladeren vlogen alle kanten op, maar sommige bleven aan haar fijne haartjes vastplakken. Ze zag er niet uit, met al dat bessensap over haar heen en de vastgekleefde blaadjes. Ze sprong uit de hoop bladeren, maar landde in een plas regenwater. Ze maakte een kreetje van plezier, en ging er in rollebollen. Het water spetterde om haar heen. Ze draaide nog een rondje, en stond op. Het water droop van haar af, ze was zeiknat. De bessensap en de bladeren waren nu wel van haar lichaam verdwenen. Ze schudde zich uit, en liep uit de plas. Dit vond ze wel leuk, omdat het niet al te veel op wassen leek. Meer op leuk spelen. Ze trippelde naar een boom toe, en keek naar de lange takken. Er zaten twee verschillende Pokemon in: Een Hoothoot en een Pidgey. Mischien wouden ze spelen? Ze zette haarzelf af, en knalde tegen de harde boom aan. Klimmen ging haar nog niet zo goed af.

De wind voelde onnatuurlijk onder de vleugels van de Noctowl. Tijdens de oorlog waren er wat veren uit getrokken. Bovendien was hed loodzwaar om met natte vleugels te vliegen. De spierpijn die ze erna had gehad had haar aan de grond gehouden, maar nu kon ze weer vliegen. En hoewel haar spieren sterker waren geworden moest ze nog evenveel kracht zetten in elke vleugelslag om in de lucht te blijven. Sterker nog, ze moest vaker met haar vleugels slaan. Iets wat haar mateloos irriteerde, maar er was niks aan te doen. Haar vlucht was ook niet zo stil als eerder. Gelukkig waren het maar veren en zouden ze terug groeien.. Dat was eigenlijk het enige waar Lunaria op uit kon kijken.

Een spetterend geluid trok haar aandacht. Onder haar zag ze een nog niet zo oude Pikachu in een plasje water. Echter sprong ze er net uit, om tegen een boom aan te rennen. Lunaria fronste. Waar ging de wereld heen? Soms had ze het gevoel dat de Guerra de enige slimme Pokémon waren in het gebied. Ze opende haar snavel licht en minderde vaart. Ze zette haar veren zo ver mogelijk uit elkaar, zodat ze in de lucht kon blijven hangen. Helaas had één vleugel minder veren en zakte ze al snel naar één kant. De Noctowl wist echter wat ze wilde: ze wilde die muis eten. Het kon haar niks schelen dat de Pikachu elektrisch was en zij vlieg. Zij bleef de jager en de Pikachu bleef de prooi. Door haar vleugels op de juiste manier te wenden wist ze in een constante neerwaartse beweging te komen. Enkele meters voor de grijze muis stak ze haar klauwen naar voren, klaar om meteen een einde te maken aan het leven van de Pikachu.

Aandachtig keek Treasure naar de boom. Kon ze er dan echt niet in? Klimmen was toch niet zo moeilijk? De Pidgey begon te schaterlachen. Hij wapperde wild met zijn kleine vleugeltjes. De Hoothoot daarintegen wou de gele muis Pokémon eigenlijk wel helpen, maar twijfelde. De Pidgey vloog naar een wat lagere tak, en stak zijn vleugel uit. "Hier. Ik help je..." Zei hij vriendelijk. Treasure stak dankbaar haar pootje uit. "...Niet!" Zei de Pidgey lachend. Hij klapte zijn vleugel in, en lachtte de kleine Pikachu pesterig uit. Treasure gromde lichtjes. Ze ging alweer in een springhouding staan, totdat ze iets hoorde. Het klonk niet hard, maar haar scherpe gehoor had het toch opgevangen. "Nyaaaaah?" Zei ze op een schattig toontje. Ze draaide haar om, en zag een grote vogel aanvliegen. "Ooooooh..." Zei ze bewonderend, maar het duurde niet lang tot het tot haar doordrong. Als grote vogel Pokémon in zo'n houding zaten, waren ze op jacht. En een kleine Pikachu ging er best in. Ze maakte zichzelf klein, en balde haar pootjes. "Pikaaaa-Chuuuuuuuuu!" Riep ze, waarnaar er een grote donderschok van haar kleine, gele lichaam afkwam.

Inspiloos.

Een luide kreet kwam van de gele muis af en een voor haar leeftijd grote donderschok kwam van haar lichaam af. Lunaria gromde, wetend dat ze niet meer kon afbuigen. Daarom creëerde ze een Protect om haar heen. De aanval van de Pikachu kaatste daar gemakkelijk op af. Zo had Lunaria de tijd om weer omhoog te vliegen. Hoogstwaarschijnlijk zou de Pikachu hetzelfde trucje weer flikken als Lunaria weer een duikvlucht inzette. Daarom moest ze maar iets anders verzinnen. Hoewel ze slapende prooien minder interessan vond was het waarschijnlijk haar enige keuze. Zodra ze in een laaghangende en nabijgelegen tak geland was draaide ze haar kop om, om haar nietsziende ogen op de Pikachu te richten. Even versmalden die, maar al snel schoten ze weer wijd open en kwamen er psychische ringen vanaf. Deze ringen zouden de Pikachu in slaap moeten sussen. Helaas zou dat alleen gebeuren als de aanval raakte. De Noctowl spreide haar vleugels weer en sprong van de tak. Met meer vleugelslagen dan normaal wist ze zich omhoog te krijgen. Ze besefte maar al te goed dat deze prooi minder meewerkte dan al die anderen. Waarschijnlijk omdat die anderen Rattata waren en ze nu niet zo stil kon vliegen als normaal. Maar, Lunaria was niet van plan om bessen te gaan eten. Dan deed ze liever wat meer moeite voor haar prooi. Haar vleugels begonnen te gloeien en ze vloog een eind weg, om vervolgens weer met een rotgang terug te komen. Haar Steel Wing aanval zou hopelijk flink wat schade aandoen, zodat ze de rest met haar snavel kon doen.

- Gahh, weer geen 300 woorden >< Sorry! -

De vogel weerde Treasure's aanval af met een Protect, en vloog omhoog. Treasure stond weer rechtop, en keek aandachtig naar de vogel. De vogel zijn enge ogen lichtte op, en er kwamen allemaal ringen op de kleine Pikachu. Ze hield haar kop schreef. "Nyaaaaah?" Zei ze vragend. Ze wist niet wat voor aanval het was, maar het was vast en zeker iets onprettigs. Ze sloot haar ogen. Als ze nu sprong, kon ze de aanval afweren. Ze concentreerde zich op haar doel, en sprong. Ze voelde de wind langs haar kleine, fijne haartjes gaan. Langzaam opende ze haar diepzwarte ogen, wat ze beter niet had kunnen doen. De grote vogel kwam recht op haar af, met oplichtende vleugels. Steel Wing! Ze deed haar ogen weer stijf dicht, en verloor hoogte. Ze graaide met haar pootjes naar voren, en kreeg de snavel van de vogel te pakken. Ze drukte de snavel dicht, en trok haarzelf eraan op. Ze zette haar ene achterpoot op het hoofd van de vogel, en daarna de andere. Ze liet de snavel los, en maakte snel een klein sprongetje naar de rug van de vogel. Kleine schokjes schoten over haar gele lichaam. Ze nam een hap adem, en gaf een enorme lading stroom af. Recht op de gemene vogel.

Muh... Ik zou de 150 woorden geeneens halen. x]

Wat de Pikachu toen deed had Lunaria niet verwacht. Ze wist door middel van snelle bewegingen op haar rug te klimmen. Fijn, nog een paar kilo er bij. Alsof het vliegen al niet moeilijk genoeg was. Lunaria voelde hoe ze daalde, hoe haar buik bijna over de grond schuurde voor ze door har hoe had ze moest slaan met haar vleugels. Zodra het haar lukte om wer op een normalere hoogte te vliegen hoorde ze een zacht knetterend geluid. Haar ogen rolden in hun kassen. Kon deze Pikachu echt niks beters verzinnen? Razendsnel wenkte ze af, zodat ze een stuk ondersteboven vloog. Als de Pikachu zich op haar aanval had geconcentreerd was ze er nu af gevallen. Anders wist Lunaria nog wel een trucje. Zo snel ze kon zocht ze een boom op. Met een Quick Attack vloog ze er op af, alsof ze er tegen aan ging vliegen. Dat was ze echter niet van plan. Net op het juiste moment draaide ze ee kwartslag, zodat haar rug bijna tegen de boom schuurde. Als de Pikachu nog op haar gezeten had was ze tegen de boom aan geknald. Diep zuchtend vloog de Noctowl door, flink vermoeid door de vlucht met de Pikachu op haar rug. Dat zou ze nooit meer doen als haar vleugels gehandicapt waren. Maar, nu had ze wel een extra reden om deze irritante Pokémon te doden. Echter vroeg ze zich af hoe. Blijkbaar was ze wel slim genoeg om haar aanvallen af te weren of te ontwijken. Lunaria moest op een of andere manier dichtbij zien te komen en haar vertrouwen te winnen, zonder geëlektrocuteerd te worden. Maar hoe, dat was de vraag. Misschien kon ze beter een andere prooi zoeken, eentje die haar niet uitputte voor ze dan einde lijk kon eten. Ze landde in een boom, zacht hijgend. Haar ogen waren even op de Pikachu gericht, voor ze ze sloot en luid snoof. Nee, het was het niet waard.

De vogel ging ineens met een Quick Attack recht op de boom af. ''Wat doe je nou!?'' Schreeuwde Treasure nog angstig, maar het was al te laat. Treasure kneep haar ogenstijf dicht, bang voor de klap, en kneep hard in de rugvel van de vogel. Ze deed haar rechteroog ietsje open, en zag nog net dat de vogel een kwartslag. Ze schuurde tegen de boom aan, maar door het feit dat ze de rug van de vogel vasthield, zat ze er nog op, ze draaide haar hoofd naar achter, en bestudeerde haar rug. Een paar ongevaarlijke wondjes, die lichtjes aan het bloedden waren. Tranen welden op in haar ogen, en ze begon te hard te huilen. Beter gezegd te krijsen. Tranen gleden langs haar rode wangen, en maakte donkere vlekken op de veren van de vogel. Zoveel pijn deed het niet, maar het was gewoon de schrik: Jonge Pokémon gingen om alles huilen. Ze begon al huilend met haar achterpoten op de rug van de vogel te stampen, met de bedoelen dat die zou gaan dalen. Ze wou niet meer in de lucht. Het was eng, en deze vogel was niet te vertrouwen. Kleine schokjes knetterden over haar lichaam, maar daarna zette ze haar lijfje onder stroom. Nog begon ze verder te huilen. De vogel as eng, de hoogte was eng...

Wiehie. Treasure gaat er dus mooi niet af.

Gestamp. Gebeuk. Getrappel. Haar rug werd bont en blauw. Waarom was dat rotbeest er niet af? Was ze soms een volwassen Pikachu die zich alleen maar gedroeg als een baby? Zoja, dan had ze flinke gedragsproblemen. Het was tijd dat deze Pikachu manieren leerde. Ze vond het vliegen blijkbaar niet leuk, en hoewel het vreselijk moeilijker ging nu de Pikachu ook nog eens tegenstribbelde besloot Lunaria hoger te gaan vliegen. Ze vloog expres tussen allerlei takken door, hopend dat het vel van de Pikachu open gesneden werd. Ze moest lijden voor ze stierf.. En wat zou ze lijden. De boomtoppen verdwenen en de open lucht verscheen. Lunaria vloog recht omhoog. Alle kracht die ze had ging in haar vleugelslagen. Het was het niet waard, maar ze zou die Pikachu nu voor eens en voor altijd afmaken. Haar vleugels stopten met slagen maken. Ze zou nu op grote hoogte blijven zweven. Ze zou zo snel mogelijk over de boomtoppen scheren. Ze verhoogde haar snelheid en vloog zo pijlsnel hoog boven de bomen. Ze verwachtte niet dat de Pikachu hier door los zou laten. Door de gewrichten in haar nek kon Lunaria makkelijk haar kop omdraaien, wat ze dus ook deed. Ze opende haar snavel en beet zo hard ze kon in een oor van de Pikachu. Ze beet zo hard, dat ze er vrijwel doorheen zat; ze voelde de andere kant van haar snavel. Zodra ze dat voelde liet ze echter los om haar kwaadaardige ogen op de Pikachu te richten. Een Hypnosis kwam van haar ogen af. De Pikachu was zo dichtbij, als ze nog op Lunaria's rug zat, dat ze haar ogen niet eens geopend hoefde te hebben. Het zou toch wel tot haar miezerige breintje doordringen en haar wellicht permanent in slaap brengen. Dat zou grappig zijn. Dan kon ze iets niet meer. Als de Pikachu in slaap was gevallen, had ze bovendien de veren op haar rug niet meer kunnen vasthouden en was ze er af gevallen. Welke aanval ook had geraakt of zou raken., Lunaria zou overwinnen. Er was niets meer wat het zielige leventje van deze prooi kon redden.

– En die laatste zinnen zijn meer dan gemeend =D -

Ik wíst het. Ik wist dat ik niet de enige van mijn familie was die in dit gebied ronddwaalde. Mijn ogen versmalden zich. Zou ze mij zien? Nee, natuurlijk niet. Dan had ze allang een hartaanval gehad. Hoewel ik dat graag had gehad besloot ik me toch gedeisd te houden. Ik keek toe hoe ze de jonge Pikachu aanviel. Gelukkig had ik geen honger.. Anders was dat beest er zo geweest.. Haar aanvallen hadden totaal geen nut op de kleine Pokémon. Een teken van zwakte, dat ze oud begon te worden. Ik snoof zachtjes. Zo zou ik nooit kunnen worden. Ik was nu al veel krachtiger en intelligenter dan zij. Zij kon alleen bergafwaart gaan, toekijkend hoe ik steeds hoger boven haar rees.. En hoe ik weer terugkwam en haar strot met één slag doorhaalde. Ja, zo zou het gaan. En ik wist dat ik nu moest bewijzen dat ik beter was dan zij. Anders zou er nooit wat van komen..

Acht klauwen sloten zich om het lichaampje van de jonge Pikachu. Lunaria was net begonnen met haar Hypnosis aanval. De Pikachu werd van haar rug getild, hoger de lucht in. De Pokémon die haar meedroeg was ondanks haar masker duidelijk een Noctowl. Vlug daalde ze, wetend dat de Pikachu zich daar meer thuis voelde. Hoe dichter bij de grond ze kwam, hoe sneller ze ging. Vlak voor ze de grond raakte boog ze af, zodat ze recht vooruit tussen de bomen door vloog. Pas nu verminderde ze haar vaart. Ze verminderde haar vaart zo snel dat ze op een gegeven moment stil hing. Op dat moment, vlak voor ze nog meer zou dalen, liet ze de Pikachu los, om in de laatste fractie van een seconde weer met haar vleugels te slaan en omhoog te vliegen. “Red jezelf,” had ze bevolen. Haar ogen gloeiden rood achter haar masker. Ze moest en zou de andere Noctowl vinden, haar moeder. Het was echter nog niet de tijd om haar af te maken. Nee, het moest een eerlijke strijd zijn. Geen van de twee moest een handicap hebben. Aan de beroerde vlucht van Lunaria had ze kunnen zien dat zij wel gehandicapt was. Lachwekkend slecht vloog de andere Noctowl nu. Vooral omdat ze zo uitgeput was door de Pikachu. Hoe zou ze reageren als ze door had dat haar dochter haar tegen werkte? Ach, het was haar eigen schuld. Als zij haar kuiken niet in de steek had gelaten hadden ze nu vredig als moeder en dochter kunnen leven.

De luidruchtige vleuelslagen bereikten al snel de oorgaten van Nyra. Haar gezicht keerde zich richting het geluid, waardoor haar rood oplichtende ogen op de oudere Noctowl scheen. Haar snavel kreeg een licht grijnzende vorm, hoewel dat niet te zien was door haar masker. De andere Noctowl slaakte een oorlogskreet van woede. Nog steeds had ze geen zelfbeheersing. Nyra sloeg haar vleugels tegen haar flanken, waardoor ze in een draaibeweging terecht kwam. Hierdoor draaide ze opzij en ontweek ze soepeltjes de klauwen van haar moeder. Zou ze zich al bekend maken? Nee, nog niet. Ze liet in plaats daarvan haar vleugels wit oplichten. Razendsnel vloog ze op Lunaria af. Helaas wist die de aanval te ontwijken, maar door de kleine afstand kon Nyra wel zien dat haar moeder's ogen niet normaal meer waren. “Wie denk je wel niet dat je bent, om een Guerra lid zomaar aan te vallen!” kraste Lunaria. Nyra draaide zich in de lucht om, zwijgend. Guerra? Wat was dat voor onzin? Ze opende haar snavel en schoot een Extrasensory af. Lunaria kende deze aanval blijkbaar en wist hem gemakkelijk te ontwijken. Ze draaide er omheen, naderde Nyra. De gemaskerde Noctowl wist precies wat haar moeder zou doen, en ze liet het toe. Ze hief haar kop alvast zo dat het geen pijn zo doen en nog geen tel later werd haar masker met geweld van haar gezicht af geslagen. Behendig vloog Nyra er achter aan om het te vangen met haar klauwen. Hierna richtte ze haar grijnzende gezicht op Lunaria. “Surprised, mother?” sneerde ze. De ogen van Lunaria waren groot geworden. Haar vleugels leken op slot te slaan. Yes, dacht Nyra grinnikend. Ze besloot achter haar moeder aan te gaan om te zien hoe erg de verwondingen waren. Met haar kop recht naar beneden daalde ze, om zich boven een boomtak om te draaien en te landen. Daar zette ze het masker weer op. Het masker wat haar identiteit beschermde, maar nu ook verraadde. Ach, zelfs als Lunaria iedereen zou vertellen over de gemaskerde Noctowl zou ze er geen problemen mee hebben. Wie geloofde er nou dat Lunaria een dochter had?

- Ik ben Nyra & Lunaria, dus mag ik dit. -