Zacht zette de Delcatty haar voeten in de sneeuw. Kleine, witte vlokjes dwarrelden naar beneden en beroerden haar neus. Het was koud, ijskoud. Gelukkig was haar wintervacht al aan het aangroeien. Anders had ze het hier niet uitgehouden. Haar kop hing een beetje scheef terwijl haar ogen zich op het sneeuwvlokje op haar neus richtten. Zacht schudde ze haar kop, waardoor de sneeuw van haar af viel. Nu richtte ze haar blik op wat voor haar lag. Een ingestorte hoop stenen. Vast vol met ijs Pokémon. Herinneringen aan deze plek had ze niet, of ze was ze vergeten. Prima om te onderzoeken, dus. Rustig tilde ze naar poot op om een stap te zetten. Ze naderde de ruïne zonder enige moeite. De sneeuw werd dichter bij het geval echter dikker, alsof de ruïne de bron van de kou was. Maar, dat was toch niet mogelijk? Een frons ontstond op haar voorhoofd. Ze wist in elk geval dat ze de kou niet aangenaam kon noemen. Misschien was het dom om in dit gebied rond te lopen zolang haar wintervacht nog niet compleet was. Maar wat zou het voor nut hebben om zich om te draaien en weg te gaan? Ze was hier nu toch al. Bovendien zou ze toch later zin krijgen om hier weer heen te gaan en het te onderzoeken. Ze kon het beter nu meteen doen. Het was echter niet leuk om het in je eentje te doen. Maar, wie kende ze nou die haar kon komen assisteren? Ze zuchtte, waardoor een wit wolkje voor haar mond verscheen. Chiara had ze al erg lang niet meer gezien. Misschien moest ze gewoon kijken en afwachten wie of wat ze tegenkwam.. Wie weet vond ze wel weer een nieuwe vriend.. Haar blik gleed even over de omgeving, waarbij ze haar kop alle kanten op draaide. Net toen ze het besluit had genomen om door te gaan hoorde ze achter zich de sneeuw kraken. Met een ruk draaide ze haar kop om, om in twee ogen te kijken..

[Ik heb mijn topic maar verwijderd op mn post hier in te plakken. Hmm >.>]

Mayumi's ogen gingen moeizaam open. De bittere kou had haar oogleden totaal bevroren als ze niet verscholen was voor de wind. Ze schudde haar kop om zichzelf echt wakker te maken, en keek daarna om zich heen. Gisteravond was het heel laat geworden. De zwarte lucht en de witte grond hadden tegenover elkaar gestaan, als een soort Jin-Jang landschap. Maar een sneeuwstorm had aan komen steken, en zelfs Mayumi kon zich daartegen niet weren. Ze had een hol van ijs opgezocht, en was er in gaan liggen zodat de sneeuwstorm haar niet te pakken kon krijgen. Haar ogen schoten naar de uitgang. Tenminste, naar waar de uitgang had horen zitten. De sneeuwstorm had zijn werk gedaan,en door middel van sneeuw de uitgang geblokkeerd. Mayumi gaapte, en haar ademwolk rees op. Veel zorgen hoefde ze zich niet te maken. Nee, integendeel. Ze stond op, spande haar spieren en een enorme vuurstraal kwam uit haar mond tevoorschijn. Alsof het niks was brandde ze het opgehoopte en vastgevroren sneeuw weg. Ze sloot haar bek weer en liep nonchalant naar buiten. Ze keek rustig om zich heen. Mooi, de storm was gaan liggen, het sneeuwde niet eens meer. Maar wacht eens... Waar was die rots waar ze gisteren op het gebied rondgekeken had? Oh nee, de sneeuw had herkenbare dingen weggevaagd. Straks kwam ze hier niet uit. Geen probleem op zich, ze had geen last van de warmte, sneeuw kon ze smelten en opdrinken en als ze honger kreeg doodde ze gewoon een langs komende Pokémon. Dat was het probleem niet, ze had geen tijd om hier te zijn. Snel sprong ze weg en haastte zich over de sneeuwvlakte. Maar echt letterlijk alles leek onder een wit pak sneeuw verdwenen te zijn. Op haar gezicht ontstond een frons. Misschien waren hier Pokémon die de weg kenden. Of Pokémon die pas net het gebied in kwamen, na de storm. Zij konden weten waar de weg uit dit gebied was. Mayumi stak haar tong uit. Bleh, ze had helemaal geen zin om een andere Pokémon tegen te komen. Toch prikkelde de gedachte om iemand te roepen in haar achterhoofd. Na even twijfelen zocht ze toch een hoog punt op, en ging daar stevig staan. Daarna liet ze een roep horen die over de sneeuwvlakte galmde, in de hoop dat er een Pokémon zou komen met wat meer kennis van dit gebied. Ze sloot langzaam haar ogen, en zuchtte. De wind kwam weer opzetten en liet haar dikke lokken haar hevig heen en weer gaan. Ze had niet veel tijd meer voordat de volgende sneeuwstorm aanwakkerde. Ze moest hier weg, en snel. Ze sprong weer van de rots af en landde voorzichtig op haar poten in de sneeuw. De sneeuw zelf was zacht, maar je wist nooit wat er onder lag. Al zou dit gebied vast al zo vaak bedekt zijn met sneeuw, dat de grond pas zichtbaar werd als je meters diep groef. Ze sloot haar ogen, en spitste haar niet zichtbare oren. Maar wacht.. hoorde ze nou gekraak van sneeuw? Wanneer ze haar ogen opende, stond er vlak bij haar een Delcatty. ''Perfect..'' siste ze zachtjes. Delcatty's waren van het normale type. Een ijzige vlakte was niet echt een goede plek voor ze. Deze Pokémon moest wel uit een ander deel in dit gebied komen, en misschien wist ze de weg terug wel. Maar hoe maakte Mayumi Julia duidelijk waarom ze terug wou? Als ze zou vertellen dat ze verdwaald was, dan zette ze zichzelf voor schut. Mayumi zuchtte, en besloot haar trots weg te zetten. ''Zeg, Delcatty,..'' zei ze ineens fel tegen haar, terwijl ze haar hoofd ophief. ''De sneeuwstorm heeft mijn richtingsgevoel hier verpest. Is er misschien een kans dat jij de weg uit de Freezing ruins weet?'' Met een ietwat ongeduldige blik in haar ogen sloot ze haar zin, en wachtte ze op een antwoord van deze onbekende Pokémon.

Twee duistere rode ogen boorden direct in die van Julia. Ze slikte en zette zich schrap. Dit was een Absol, een Pokémon die problemen bracht. Ze moest overal klaar voor zijn. Vlak voor ze een grom er uit perste, begon de Absol te spreken. “Zeg, Delcatty..” De Absol sprak fel, wat Julia nog alerter maakte. Ze was niet van plan om zelf aan te vallen. Als ze aangevallen werd zou ze behendig weg proberen te komen. Problemen had ze namelijk geen zin in. “De sneeuwstorm heeft mijn richtingsgevoel hier verpest. Is er misschien een kans dat jij de weg uit de Freezing ruins weet?” De manier waarop de Absol sprak gaf Julia het gevoel dat ze een beetje een eigendunk had. Alsof ze zich eigenlijk te goed voelde om toe te geven dat ze verdwaald was. Julia versmalde haar ogen even, denkend over de woorden. Als ze zei dat ze deze Absol bij de ruïnes weg kon krijgen zou ze haar waarschijnlijk niet aanvallen. Ze ging normaal staan en ontspande haar spieren. Haar ogen hadden een vrij zachte uitdrukking. “Die kans is er, ja,” sprak ze droogjes. Deze opmerking kon de Absol misschien irriteren, aangezien ze zoveel moeite had gedaan om Julia de weg te vragen. De Delcatty liet haar blik even rustig rondglijden, alsof ze de boel probeerde te herkennen. Ja, ze herkende het nog wel. De weg terug zou niet moeilijk zijn, maar.. wilde ze nu al wel weg? Ze was hier net en had nog niet eens de tijd gehad alles te onderzoeken. Voor haar was er geen reden om weg te gaan. En uileggen was ze nou niet bepaald de beste in. Ze haalde diep adem en blies daarna uit, waardoor er een wit wolkje uit haar mond ontsnapte. Hoe moest ze dit plaatsen zonder ruw over te komen? Ze wilde tenslotte nog steeds geen problemen met deze Absol. Ze besloot zo voorzichtig mogelijk haar woorden te plaatsen. “Ik was echter nog niet van plan om de ruïnes al te verlaten. Ik ben hier pas net aangekomen en was van plan om alles eens te bekijken..” Ze hoopte dat ze hiermee duidelijk maakte dat ze geen zin had om dit hier al te verlaten en dat de Absol of zelf de weg terug moest vinden of iemand anders er naar moest vragen. Zolang ze maar wist dat Julia niet van plan was om haar naar het sneeuwloze gebied terug te brengen.

“Die kans is er, ja,” sprak de Delcatty, op een droge toon. Mayumi gromde zachtjes. Was deze Pokémon van plan haar in de maling te nemen, of haar te beledigen? Zin in een gevecht had ze niet vandaag. Ze had slecht geslapen en niets gegeten, dus ze voelde zich niet echt opperbest. Maar als de Pokémon ruzie zocht, dan kon ze dat krijgen. Zonder dat ze het zelf volledig doorhad veranderde de kleur van haar zwaardachtige uitsteeksel in een verblindend wit. ‘’Ik heb liever een simpele ‘Ja’ of ‘Nee’ als antwoord…’’ sprak ze uitzonderlijk rustig. Ze deed een stap naar voren, en keek daarna om zich heen. Was er nog een mogelijkheid dat ze zelf de weg terug zou vinden? Nee.. straks verdwaalde ze nog eens. Voedsel was hier niet goed te vinden, water wel, in het sneeuw, maar als je teveel sneeuw at was de kans op uitdroging juist hoger. Daar mocht je je nooit in vergissen. Wanener Mayumi weer terugkeek naar de Delcatty keek die onderzoekend om zich heen. Daarna begon de Pokémon weer tegen haar te spreken.“Ik was echter nog niet van plan om de ruïnes al te verlaten. Ik ben hier pas net aangekomen en was van plan om alles eens te bekijken..” Och, ze was hier dus niet per ongeluk gekomen. Ze was meer een soort… toerist? Raar, het was niet bepaald het mooiste gebied in PokéRPG, sinds de ijsgrotten in elkaar gestort waren. Binnenin die grotten was vroeger van alles te ontdekken, zoals waardevolle kristallen, die er nog ongeraakt inzaten, omdat er bijna nooit een Pokémon kwam. Ook de variatie van soorten Pokémon was sinds het Ruines geworden waren sterk verminderd. Mayumi zuchtte, en keek even naar haar ademwolk. Daarna viel haar blik weer op Julia. Oh ja, de Pokémon had haar verteld dat ze niet van plan was om hier weg te gaan. ‘’Ach..’’ begon Mayumi, zonder enige zichtbare emotie op haar gezicht. ‘’Zo ver ben ik dit gebied niet ingelopen.. meer dan een kwartier kan het terugkopen niet duren..’’ Haar ogen speurden de omgeving weer eens af. ''Daarbij...'' haar zwaard kreeg zijn normale kleur weer terug. ''Je hoeft niet met me mee te lopen als een kleuterjuffie..'' een glimlach kwam op haar gezicht. ''Je hoeft alleen maar de richting even aan te geven... of is dat teveel gevraagd?..'' langzaam veranderde haar glimlach in een grijns, terwijl ze wachtte op een antwoord van Julia.

Het was Julia meteen al duidelijk dat deze Pokémon te veel zelfrespect had, en toch kon ze niet anders dan de Absol meer en meer haten met ieder woord dat ze sprak. Het laatste waar ze zin in had was deze Pokémon de uitweg wijzen. Het liefste draaide ze zich om en deed ze alsof ze de Absol nooit tegen was gekomen, maar de kans op een aanval in de rug was te ristkant. “Zo ver ben ik dit gebied niet ingelopen.. meer dan een kwartier kan het terugkopen niet duren..” 'Nou, waarom ga je dan zelf niet op zoek naar de weg?' wilde Julia zeggen, maar ze hield zich in. De Absol had duidelijk nog meer te zeggen. “Daarbij... Je hoeft niet met me mee te lopen als een kleuterjuffie.. Je hoeft alleen maar de richting even aan te geven... of is dat teveel gevraagd?..” De glimach die de Absol bij haar woorden had getrokken irriteerde Julia mateloos. Deze Pokémon moest echt iets doen aan de manier waarop ze met anderen omging. Julia sloot haar ogen, zodat het niet te zien was dat ze er mee rolde. Natuurlijk was ze zelf de sociaalste ook niet, maar om nou zo te doen naar degene die je de weg moest wijzen.. Ze opende haar ogen weer en richtte ze op de Absol. Haar blik was niet geamuseerd. “Dat is inderdaad te veel gevraagd,” antwoordde ze. Ze kreeg het voor elkaar om een grijns op haar gezicht te krijgen. “Ik wens je nog veel succes met het vinden van de weg.” Julia zou zich niet omdraaien. In tegendeel, ze liet zich op haar kont zakken en liet haar staart rustig heen en weer gaan. De sneeuw was koud, maar gelukkig had ze een vacht die haar warm hield. Ze hoopte dat de Absol hieruit begreep dat ze best wat meer respect had mogen tonen en dat Julia voor iemand die haar zo behandelde geen poot zou uitsteken. Ze verwachtte dat de Absol haar zou aanvallen, hoewel ze het niet zeker wist. Ach, als dat gebeurde kon ze altijd een Protect gebruiken en door middel van wat van haar behendige bewegingen wegkomen uit dit sneeuwgebied. Wellicht vertrok ze dan naar een warmer gebied, of zou ze een poging doen iemand te vinden die ze al kende.