Het was een erg koude dag bij de Untamed Rivers. De wind waaide hard alle takken van de bomen weg. De bomen werden kaal die aan het rivier lagen. De wortels van de bomen lagen onder een laag ijs. De rivier was vreemdgenoeg niet bevroren, waarschijnlijk door de sterke stroming. Enkele Pokemons zwommen er nog in de rivier, die zochten naar hun verloren vrienden. 1 Pokemon daarvan was niet op zoek naar een verloren vriend, maar naar een nieuwe avontuur. Wegens teveel aan pokemontrainers in haar oude leefgebied trok ze weg, met nog andere Pokemons. Ze gingen allemaal hun eigen weg. Maar de naam van de Pokemon was 'Hiya' en ze was een Hiyappu. Een water aap pokemon.

Hiya zwom met de stroming van de rivier mee en liet zich door begeleiden door de PokeRPG. Haar lichaam lag roerloos maar beheersend in het water terwijl haar ogen langzaam sloten. Eenmaal gesloten verroerde ze haar niet, enkel haar vreemde staart stak volledig uit het water. Als teken dat ze nog leefde. Terwijl ze 'zweefde' in het water voelde ze hoe de kou sterker en sterker werd. Via haar handen had ze dat gevoeld. Ze bewoog traag haar lichaam richting de kant waarna haar lichaam weer soepeler beweegde.Met een sprong kwam ze weer op het land en verwelkomde een harde koude wind haar. De waterdruppels vielen van haar lichaam af terwijl ze enorm begon te rillen. De kou was vreselijk. Hiya opende haar ogen en zette haar poten om haar heen terwijl ze wat blies. Ze hoopte warm te worden en keek dus naar alle kanen. Helaas, was er niks dat warm leek. Met gehaaste passen liep ze zo ver mogelijk van de rivier vandaan en ontweek ze de bomen grondig. Maar door de ijslaag wat op de grond zat viel ze steeds hard op de grond. Weer blies een wind wat sneeuw naar haar toe. Met een kreun steunde ze haar lichaam door haar poot op de grond te rusten. Hierbij had ze haar ogen half gesloten en boog ze haar kop wat naar achteren. Ze kreeg de wind van voren waardoor ze moeite had om te ademen. Haar lichaam weigerde op te staan terwijl er steeds een dikkere laag ijs en sneeuw om haar heen kwam. Ze hield haar ogen gesloten en viel voorover op de grond. Het gevoel van dat haar aderen bevrieste was in haar gehele lichaam. Ze kneep haar ogen geheel dicht en rustte haar koude kop op haar voorpoten waarna ze haar laatste krachten verzamelde. "Help!!!!!!" riep ze nog hard waarna ze alles wazg begon te zien. Niemand kon haar helpen , of wel?

Ook een andere Pokémon liep langs de rivier, en ook zij vroeg zichzelf even af waarom dit water niet bedolven lag onder een laag ijs. Hmm.. het verschil tussen dit water en normaal water zoals in een meer was dat dit water zeer snel stroomde. Het ijs kon er niet op gevormd worden. Dat was het. Mayumi liep zeer dicht bij de kant, en liet haar poot wat zakken. Alleen langs de waterkanten kon je af en toe een stuk ijs beetpakken. Ze brak een klein stuk af. Daarna opende ze haar bek en legde het ijs op haar tong neer. Het ijs smolt in haar mond en vulde het met frisheid. Koud had ze het niet. Nee, ze had het juist warm. Normaliter had ze al een dikke vacht, maar de winter had ervoor gezorgd dat haar vacht aan de winter aangepast was. Dik en isolerend, maar ietsje té, vond ze.
Ze keek naar beneden, in het water. Zou ze..? Nee, dat zou dom zijn. Als ze in het water zou springen zou het water door haar vacht dringen, en ervoor zorgen dat het nat en plakkerig werd, waardoor de isolatie wegviel en ze onderkoeld zou raken. Stom water ook. In de koude wind kon je lang overleven, maar in koud water ging je veel sneller dood. "Help!!!!!!" Mayumi haar ogen flitsten naar daar waar het geluid vandaan leek te komen. Wat? Een Pokémon in nood? Interessant. Met langzame stappen liep ze richting het geluid, en haar ogen werden groot toen ze de bevroren aap zag. Ze liep wat dichterbij en kneep een van haar ogen dicht, terwijl ze het wezen goed bestudeerde. Een blauwe aap? Die had ze nog nooit gezien. Wat zou het zijn? Ze deed een stap naar achteren en bekeek het hele ding.

Het zou natuurlijk leuker zijn om de aap hier te laten liggen, en om een dag later terug te komen. Dan kon ze het goed bestuderen. Maar dan zou ze er nooit goed achter komen wat het was. Of waar het vandaan kwam. Ze slaakte een zucht, en spring nog wat achteruit. Ze sperde haar bek open en een grote vuurstraal werd op de aap afgestuurd. Niet te veel, zodat ze de aap niet zou verbranden. Maar toch genoeg om het ijs en sneeuw te laten smelten. Het water liep door de grond weg, en wat overbleef was een natte aap. Mayumi besloot er maar niet aan te zitten, straks schrok het, viel het haar aan, of was het al dood. Ze zou rustig afwachten op een reactie. ‘’Hallo..? Aap ding?’’ vroeg ze uiteindelijk voorzichtig, en trok haar wenkbrauw op.

Kalm liep de Growlithe langs de Untamed Rivers af, nadenkend over die dingen die ze niet snel vergat. Onder andere de gebeurtenissen in Pokerpg. Ze zette eventjes alle dingen op een rijtje, ook al had ze geen idee waarom. De ontmoeting met Dark Ghost, ook wel DG, was zeer bijzonder. Ze had samen met hem gevochten tegen Humano, iets wat een menselijk uiterlijk had en toch ook weer niet. Door dit voorval wist ze dat Humano ook voor de breuk met haar ouders had gezorgd. Ze vroeg zich alleen of wat die Charmeleon hiermee te maken had. De Charmeleon die ook in haar geheugen gegrift stond, evenals zijn zusje die toen nog een Charmander was. Die had kunnen ontsnappen, gelukkig. Sora dacht weer even na, had Humano er soms voor gezorgd dat haar vader en die Charmeleon het niet met elkaar konden vinden? Vlug schudde ze haar hoofd. Nu niet aan denken, daar deed je het niet voor. Goed, wie had ze nog meer ontmoet? Riolu en een Zangoose op Marble Mountains... Ze was de Zangoose zijn naam kwijt op het moment, maar ze had hem toch niet meer gezien. Riolu wel, maar dat was maar heel kort. Niet lang daarna was ze Luna tegengekomen, een Vulpix. Die ontmoeting had ze fijn gevonden, want ze kon met haar kon ze vanalles bespreken. Luna was wees, ongeveer hetzelfde als haar. Sora had haar ouders nog wel, maar die hoefde ze niet meer tegen te komen.

Uitgeput en met een zucht liet ze zich op de grond vallen. Al die ontmoetingen betekende iets voor haar, maar ze was die pokémon maar één of twee keer tegengekomen. Vrienden maken was fijn, maar dan moest je ze natuurlijk wel vaker zien, anders had je er niks aan, nietwaar? Vrienden waren immers voor gezelschap. Haar oren een paniekerige schreeuw op, wat ervoor zorgde dat ze opkeek. Wat het ook was, het had haar uit haar gedachten gesleept en die pokémon had hulp nodig. Met een snelle pas rende ze op het geluid af en merkte op dat er geen hulp nodig meer was. Tenminste.. Voorzichtig liep ze op de twee pokémon af. Wacht eens, kende ze die Absol niet? Een kleine, scheve glimlach verscheen op haar gezicht, totdat ze het rare wezentje op de grond opmerkte. ‘’Hallo..? Aap ding?’’ sprak Mayumi. Sora bekeek het wezentje dat op de grond lag. Werkelijk, wat was dat voor een pokémon? Die had ze nog nooit van haar leven gezien. Kalm ging ze naast Mayumi staan. ''Hallo, lang niet gezien, Mayumi,'' sprak ze en keek daarna weer naar het kleine aapje op de grond. Het zag ernaar uit dat deze in het water terecht was gekomen, arm ding.