Shy !

Onderwerp: Shy ! za dec 18, 2010 4:40 pm

Haar blauwe ogen keken argwanend de omgeving rond toen de verlegen Chikorita tevoorschijn kwam uit de dichte struiken van Timerise Forest. Zoals ze gewoon was, droeg Charity het blad dat op haar hoofd stond, wat verlegen voor haar ogen. Met kleine stapjes wandelde ze richting een appelboom en ging daar even enkele meters vanaf zitten, terwijl ze de omgeving bestudeerde. De Chikorita had geen rode ogen, zoals wel normaal was bij Chikorita's, nee, ze had Blauwe ogen. En ze kwam hier omdat haar familie en vrienden haar niet hadden aanvaard om haar uitstraling. En daarom werd ze ook superverlegen, durfde ze tegen geen enkele pokémon ook maar een woord zeggen en kende ze ook niemand die haar leuk vond, laat staan dat ze iémand kende. Maar veel trok ze het zich niet aan, want zodra ze zeker wist dat ze alleen was, kon ze trainen zichzelf sterker maken, aangezien ze sinds haar vertrek bij haar familie erg verzwakt was.
De appelboom en de rode, rondachtige vruchten die erin hingen, bracht haar op een idee. Perfect om mesblad te oefenen én haar honger te stillen. Ze sprong recht en zette zich aarzelend schrap - nadat ze gecheckt had of er niemand in de buurt was die haar kon zien of storen - waarna ze met haar Loaf zwaaide en zo de aanval uitvoerde. Ze raakte een tak, waar geen appels aanhingen, en sprong opzij toen de met een doffe knal op de grond viel. Kort vloekte ze even en zette zich weer schrap. Dit keer lukte het wel; ze raakte het steeltje van een appel, die ze meteen met haar roedels opving. Ze liet even een gelukkig gilletje horen en trok de appel naar zich toe, waarna ze zich op de grond legde en de appel rustig begon op te eten. Tot ze het gekraak van bladeren hoorde, gespannen opsprong en haar Loaf weer voor haar ogen liet hangen, terwijl ze argwanend omkeek. Vragen wie er was en wat voor soort het was, deed ze niet; aangezien ze amper sprak. Maar als er iemand was, zou die wel tevoorschijn komen, toch?

Onderwerp: Re: Shy ! za dec 18, 2010 5:30 pm

Een Marshtomp lag op een veld bedekt met sneeuw in de Timerise Forest. Ze had haar ogen gesloten en haar poten lagen achter haar kop. Het was Ola die duidelijk zat te rusten. Ze moest rusten an het gevecht tussen haar en Scy. Ze was net niet gestorven , maar zonder haar gedachte bij te houden zou ze allang gestorven zijn. Ze opende haar ogen om dat moment te vergeten. Toen ze de zachte zon zag en ze onder de sneeuw lag begon ze zachtjes te grinniken. De natuur vrolijkte haar op en bracht haar aandacht op iets anders. Terwijl ze rondkeek hoorde ze een gilletje. Twijfelend kwam Ola overeind maar ontspande haar spieren toen het gelukkig bedoeld bleek te zijn. Met voorzichtige stappen liep ze door de dikke laag sneeuw dat er gevallen was. Een dikke struik zat tussen haar en de oorsprong van het gilletje. Ze opende haar bek wijd open en schoot een Mud Shot naar de struik. De aanval was raak en allemaal rook steeg op. Dat was meestal bij aanval die van ver kwamen of die gewoon sterk waren. Toen de rook weg trok was de struik geheel verdwenen. Ola kneep haar ogen tot spleetjes om te zien wie dat gilletje maakte.

Het bleek een Chikorita te zijn met vreemd genoeg blauwe ogen. Ola zou er maar niet op reageren. Enkele blaadjes lagen er op de dikke sneeuwlaag waardoor Ola haar aanwezigheid verraadde. Vervolgens maakte ze trage bewegingen om de duidelijk argwanende Chikorita niet bang te maken. Net op 1,5 meter afstand ging Ola traag zitten op haar achterwerk en leunde ze haar op haar voorpoten. "Hallo, Je hoeft niet bang te zijn," Zei Ola met een kort gegrinnik. Daarmee hoopte ze dat de Chikorita meer op haar gemak zou voelen. Een vraag kwam haar kop toen binnen. Wat deede eigenlijk een Chikorita helemaal alleen trwijl het bijna winter was. Gras Pokemons verdwenen altijd rond die tijd, maar Ola wist nooit hoe ze verdwenen en waar. Ze zuchtte en sloot kort haar ogen. Stilte kon ook voor rust dienen, dus zei ze een paar minuten niks. Ze genoot van de koude wind, waar ze het niet koud van kreeg. Maar de Chikorita wel. Ze opende haar ogen en keek toen de Chikorita weer aan. "Ik ben Ola." stelde ze haar voor,"Heb je het misschien koud?"vroeg ze toen voorzichtig daarna. Haar wenkbrauw ging naar boven. Ze was benieuwd hoe de Chikorita hette, maar ook belaangrijker of ze niet heel erg argwanend was dat ze niet zou antwoorden.

Onderwerp: Re: Shy ! za dec 18, 2010 6:06 pm

Haar donkerblauwe ogen schoten om zich heen toen ze plots een doffe knal hoorde en ze vaststelde dat er een struik was verdwenen. In een ruk draaide ze zich om en zette enkele stappen achteruit. Rook steeg op en ze kneep haar blauwe ogen even tot spleetjes om beter te kunnen zien. Ze keek naar haar eigen pootafdrukken in de sneeuw en volgde de weg waarvan zij gekomen was. De struik waaruit zij gesprongen was, was weggeblazen. En een vreemde marshtomb kwam achter het rookgordijn tevoorschijn. Meteen zette ze haar spieren gespannen en zette ze zich onbewust wat lager tegen de grond, zodat ze meteen kon aanvallen moest de vreemde pokémon dat doen bij haar. Haar donkergroene blad hing voor haar ene oog, en ze bleef stilzitten, laag tegen de grond, alsof de pokémon voor haar elk moment kon gaan beweren dat ze wél bang hoefde te zijn. Kort rilde ze. De sneeuw zorgde ervoor dat ze zachtjes begon te trillen en haar adem maakte kleine wolkjes damp in de lucht terwijl ze lange tijd naar de Marshtomp, die zich tenslotte voorstelde als 'Ola'.
Goed, gedurende die tijd had Ola niet meteen een beweging gemaakt om haar aan te vallen, maar vertrouwen kon ze niemand. Ze schudde al trillend koppig haar hoofd toen Ola vroeg of ze het koud had. Geen denken aan dat ze zich zwakker zou gaan opstellen dan ze al was, geen denken aan dat de pokémon zich dichter bij haar zou gaan wagen dan de erg vlakbije anderhalve meter nu. Haar blad bleef deels over haar ogen hangen toen ze ging zitten en degene voor haar nauwlettend in het oog hield. "Charity", sprak ze plots kort, bijna onhoorbaar voor iemand met een gehoorzin op menselijk niveau, moeilijk hoorbaar voor een pokémon als Charity. Ze voelde de ijskoude sneeuw aan haar pootjes en probeerde ze af en toe te bewegen door ze te verzetten, zodat ze niet zou gaan bevriezen of zo. Haar lichtgroene huid stak wel leuk af tegen de witte sneeuw.

Onderwerp: Re: Shy ! za dec 18, 2010 6:24 pm

De Chikorita schudde nee toen Ola vroeg of ze het koud had. De Chikorita had wel wat symptonen van dat ze het koud had, maar Ola reageerde er niet op. De Chikorita was erg schuw blijkbaar. Ola staarde gtoen naar de sneeuw. Wat moest je doen om iemand je laten vertrouwen?'Charity' Klonk er ineens uit de mond van de Chikorita. Een glimlach krulde er op haar gezicht. Ze sprak het zeer zacht uit , maar dit was stap 1 bij het verminderen van de schuwheid. "Leuke naam,"besloot Ola, maar te zeggen waarna haar poot traag naar een verdorde blaadje ging. Ze bracht het naar haar toe en keek toen weer naar Charity . Nog steeds was ze benieuwd hoe gras Pokemons de winter overleefde. Al had ze een gras Pokemon voor haar neus, ze wou het maar niet vragen. Ze legde haar blaadje zachtjes terug en zag toen een appelboom naast de Chikorita. Vreemd genoeg zaten er in dit seizoen er appels aan. Ola kwam traag overeind en opende haar bek maar een beetj waarna ze haar lichaam richting de boom zette. Uit haar bek schoot een waterstraal die een tak liet breken met veel appels eraan. De tak viel op de grond waarna Ola die greep en er 1 nam. Het geknars vulde de stilte dat Charity juist angstiger maakte. Toen de appel geheel was verdwenen greep Ola 2 appels. Ze boog door haar knieen en gaf ze met 2 poten aan Charity waarna ze haar lichaam terugtrok. Ze trok wel wat snel terug , maar zou dat Charity enkel meer argwanender maken? Afwachtend bleef Ola tegenover haar zitten en brak ze nog een appel af van de tak waarna ze het opat. Hopelijk zou Charity beseffen dat Marshtomp's geen vlees aten.

Onderwerp: Re: Shy ! za dec 18, 2010 7:43 pm

De marshtomp was wél vriendelijk, besefte ze, maar de angst bleef wel in Charity zitten. Haar Loaf kwam voor één moment voor haar ogen vandaan, zodat het niet meer voor haar snoet hing, maar langs de zijkant. Nog steeds had ze echter een treurige indruk. Ze spande zich op toen Ola bewegingen begon te maken en blijkbaar even zat na te denken. Ze had een leuke naam, vond Ola. "Jij ook", reageerde ze terug, ergens onbewust, maar ze was wel verrast door zichzelf dat ze twee woorden na elkaar had gezegd. Ola begon te bewegen en leek zich, door een verdord blaadje te nemen, af te vragen hoe gras-types in dit seizoen aan eten kwamen. Vele pokemon vroegen zich dat af, aangezien door de witte sneeuw er niet veel eten leek te zijn voor hen. Maar ze hadden zo hun trucjes. Haar blauwe ogen werden even groot toen Ola zich leek klaar te maken voor een aanval, maar zich toen blijkbaar op de boom leek te richten. Ze volgde - met opgespannen spieren - de waterstraal die als gevolg een tak deed breken. Toen de doffe klap op de grond klonk, kromp ze even ineen, maar keek ze wel nieuwsgierig en vooral hongerig naar de appels die aan de afgebroken tak hingen. God, wat had ze zin om die op te eten. Maar haar verlegenheid won het van haar honger en ze bleef op een afstandje toekijken hoe Ola een appel op at. Het geluid van haar geknars deed af en toe een rilling over haar rug lopen en ze hield haar blik wat verlangend op de appels gericht. Toen die op was, zag ze hoe Ola twee appels nam en wat dichterbij kwam, waardoor Charity ging zitten en op haar achterpoten steunde, terwijl ze wat probeerde achteruit te krabbelen, maar zich toch stoer wilde houden. Goed, Ola was geen vleeseter, en zodra ze weg was, snuffelde ze even aan de appels en nam er met haar roedels één vast, waarna ze die begon op te eten. En de andere ook. Rustig, maar wel hongerig. Toen de appels die Ola haar gegeven had, op waren, besloot ze haar te laten zien hoe zij aan eten kon komen, in dit seizoen. En ze besloot haar ook wat te zeggen, omdat ze zo vriendelijk tegen haar was. "Bedankt", bracht ze uit en ging wat ontspannender zitten en uiteindelijk stond ze op en liep ze aarzelend wat dichter naar Ola toe. "Het gras is minder voedzaam, tijdens de winter, daarom moeten we er meer van eten.", sprak ze voorzichtig en sloeg haar ogen neer, waarna ze met het blad op haar hoofd een zwierende beweging maakte die sneeuw deed opvliegen en zo gras dat verborgen zat onder de sneeuw, tevoorschijn bracht. Ze glimlachte even verlegen naar Ola en nam toen een een paar hapjes van het gras.

Onderwerp: Re: Shy ! zo dec 19, 2010 10:55 am

'Bedankt,' had Charity gezegd. Een glimlach kwam op Ola's gezicht te staan. Hieruit bleek wel dat Charity iets meer op haar gemak begon te voelen. Charity had haar roede's gebruikt om de appels te grijpen en vervolgens op te eten. De Chikorita liep na een ogenblik dichter naar haar toe. De glimlach van Ola bleef nog staan;Charity was aan het veranderen op een goede manier. 'Het gras is minder voedzaam, tijdens de winter, daarom moeten we er meer van eten.'zei Charity. Verrast keek Ola op. Kon Charity haar gedachten lezen, want ze beantwoordde de vraag die in haar kop was. "Interessant, maar hoe komen jullie aan zonlicht? In de winter schijnt de zon minder en is er meer neerslag." Besloot Ola na een ogenblik te zeggen. Zouden gras Pokemons de zonlicht van het voorjaar opslaan en gebruiken in de winter of was er iets anders? De nieuwsgierigheid brak Ola uit nadat ze een antwoordt op haar vraag had gekregen. Een geritsel was ineens te horen. Gelijk was Ola uit haar gedachte en zag ze hoe de Chikorita de sneeuw weg haalde met behulp van haar blad. Vervolgens nam ze een paar happen van om haar antwoord te bevestigen. Ola bleef er lang naar kijken. Om haar nieuwsgierigheid te dempen schoof ze wat sneeuw dat voor haar lag weg, met haar poten. Vervolgens trok ze er met haar poten wat grassprietjes uit en nam ze er een paar voorzichtige happen van. Het proefde gelijk al best koud en de smaak van gras kwam pas na een ogenblik van kauwen door. Toen ze de smaak van het gras proefde genoot ze ervan. Ze slikte het vervolgens in waarna ze hoestte. Gelijk zette ze haar poot voor haar mond en keek ze beschamend naar Charity. Het grasprietje kietelde de keel van Ola waardoor ze moest hoesten. "Sorry,"zei ze zacht terwijl ze een glimlach op zette.