Uit de hemel vielen sneeuwvlokken die het hele land met een wit tapijt bedekten. Het was erg mooi om te zien, maar het had ook wel nadelen, Gras-Pokémon hadden het vreselijk koud, en zwaardere Pokémon die niet kunnen zwemmen, zakten door het het ijs omdat ze niet konden onderscheid maken tussen land en ijs door de sneeuw. Zo kwam het dat een Infernape door de stad zwerfde. Blitzy had deze stad altijd als verlaten aangezien, maar vandaag bruiste het van leven. De meeste huisjes waren versierd met lichtjes, een groep Mareeps huppelde zingend over de hoofdweg, en sommige Pokémon snelden naar hun huis met extra Kerstversiering of cadeautjes voor hun familie. Blitzy keek jaloers naar de meeste families die genoten van hun Kerstmaaltijd en samen lachend zaten te praten. Één keer in een jaar hoopte hij iedere keer vurig dat zijn ouders nog leefden; Kerstavond. Blitzy besloot naar het middenplein te stappen, daar waren meestal nog Pokémon zonder ouders of familie. En ja, zoals verwacht zaten er opnieuw dit jaar een horde Pokémon verenigd rond een klein vuurtje midden op het plein. 'Waarom is dat vuur zo klein?' snorde een chagrijnige Zangoose. 'H-het is te koud.' bibberde een Spinda. ''Wacht, ik help wel.'' zei Blitzy. Hij ademde diep de koude lucht in, het leek zijn longen te bevriezen maar vanaf het moment dat hij uitademde voelde hij een vertrouwelijke warmte door zijn lichaam stromen en even later stond er een groot laaiend vuur van drie meter die het hele plein warmhield. ''Zo.'' zei Blitzy kort terwijl hij zich liet vallen op een klein bankje dichtbij het vuur.

Rustig nam hij langzame passen over de koude straatstenen. De koude wind streek over zijn haren en liet hem het steeds weer ijskoud hebben. Hij rilde, terwijl hij licht geïrriteerd door de sneeuw heen banjerde. In de andere gebieden van Pokérpg waren de meeste Pokémon naar binnen gekropen, in hun huis, hun hol, of waar ze ook in mochten wonen. Allemaal vierden ze deze feestdagen samen met familie of vrienden. Kerst genaamd. Guardian zuchtte. Maar hij? Hij had geen huis, geen familie, geen vrienden. Meestal kon hij nog wel een holletje vinden in het bos tijdens het zwerven, maar met de kou waren dezen allemaal al bezet. En in een gevecht had hij helemaal geen zin, want de Pokémon vonden het niet erg om bloed te laten vloeien om hun huis te beschermen. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, en stilletjes keek hij naar de ademwolk die langzaam verdween in het niets. Wanneer hij stemmen hoorde begonnen zijn oortjes op en neer te bewegen. Waren er nog meer Pokémon in de kou? Langzaam maar zeker kwam hij dichterbij het dorpsplein. Een Zangoose en een Spinda zaten bij een klein vuurtje. 'Waarom is dat vuur zo klein?’ mompelde de chagrijnig ogende Zangoose. 'H-het is te koud.' Sprak de andere Pokémon, een Spinda, bibberend. ''Wacht, ik help wel.'' Zei een derde persoon. Het was een grote Infernape, die het vuur voor hen groter maakte waarna hij zich neer liet ploffen op een oud bankje. Guardian sloop dichterbij en ding naast het vuur zitten zonder de twee andere Pokémon nog aan te kijken. Hij hoopte maar dat hij bij ‘hun’ vuur mocht zitten. Hij hield zijn handen naar voren en genoot van de sterke warmte die er vanaf straalde. Zijn kop bewoog richting de Infernape. ‘’Bedankt..’’ zei hij met een zachte, lage stem. Er moest toch iemand zijn die de Pokémon voor zijn inspanningen bedankte? Met een diepe zucht ging hij neerliggen. Wat was bewegen in deze kou toch vermoeiend.. Hij smachtte naar Ayelinn of Feathers, de enige die hij hier tot nu toe vrienden kon noemen. Helaas rekende hij de kans dat ze hier ook kwamen op heel klein.

Geen één van de Pokémon zei iets nadat hij het vuur aanstak. De Zangoose keek chagrijnig naar het vuur, en de Spinda rilde nog steeds. Blitzy keek met een opgeheven wenkbrauw de Pokémon aan.. Waren ze nu zo verrast dat ze hulp kregen? Blitzy legde traag zijn beide poten op de steen, die door armzalige blokjes werd overeind gehouden. Waarom hield hij zich juist voor dat er een groot straatfeest zou zijn in de stad? Voor hetzelfde geld zou hij naar Silvebreeze of iemand anders die hij goed vertrouwde gegaan zijn en daar Kerst zou vieren. Waar zou die nu eigenlijk zijn? En waar zou de rest van de Chiave uitvreten? Blitzy keek naar de besneeuwde straat. De weinige Pokémon die voorbijliepen keurden hem, het vuur en de rest geen blik waardig. Behalve een Pikachu die dichterbij liep en zijn handen warm hield aan het vuur, en liet zich neerploffen in de sneeuw. 'Bedankt.' zei de Pikachu. Blitzy grijnsde. Toch één iemand die hem bedankte voor de warmte. De Pikachu ging languit in de sneeuw liggen. ''Waarom kom je niet hier liggen?'' zei Blitzy abrupt. ''Ik neem aan dat die sneeuw koud is?'' Hij legde zijn benen van de bank af zodat de Pikachu, die hem het vriendelijkste van degenen rond het vuur leek, kon zitten.

Nadat Guardian was gaan liggen kwam er een opmerking van achter hem vandaan.. ''Waarom kom je niet hier liggen?'' zei een stem ineens. Guardian draaide zijn kop in een flits om en keek de Infernape aan. ''Ik neem aan dat die sneeuw koud is?'' Guardian snoof, en keek weer terug naar het vuur. Hij staarde diep in de vlam, nadenkend over diegene die hem zo lief was. Maar hoe kon hij iemand zo liefhebben, als hij haar zo weinig zag. Elk moment zonder haar voelde als een verloren hartslag. Elke ochtend waarop hij zonder haar op moest staan voelde nog meer eenzaam dan die ervoor. En toch twijfelde hij of hij dit nog wel moest volhouden. Want als Ayelinn hem nooit opzocht, hield ze dan wel eigenlijk van hem? Misschien.. moest hij haar loslaten. Zijn hoofd legen, verdergaan en opnieuw beginnen. Maar dat zou voelen als een zonde. Wanneer hij bij haar was voelde hij een klik. Perfectie. Ze hoorden bij elkaar. Hij slaakte een diepe zucht, en knipperde verward met zijn ogen. Hij stond langzaam op, draaide zich om en liep naar het bankje toe waarop de Infernape een plaats had vrijgemaakt voor hem om op te zitten. Met naar beneden gezakte oortjes en oogjes duidelijk nat van verdriet ging hij neerzitten. Binnenin hem net onder zijn borst leek het of er zich een lege plek gevormd had. Een plek die zich van binnen uit steeds groter knaagde. Guardian rees zijn poot op en wreef over zijn kuif, en veegde snel zijn opkomende tranen weg. Het deed al pijn genoeg, hij wou niet dat de Infernape zijn verdriet zag en er vragen over ging stellen. Na een tijdje naar de grond gestaard te hebben om wat te bedaren keek hij richting Blitzy. ‘’Nog een fijne kerst.. en een gelukkig Nieuwjaar.’’ Kreeg hij met moeite uit zijn strot. Oh.. wat was hij toch graag bij zijn lief geweest met de feestelijke dagen. Hij had zich zijn hele leven in PokéRPG zo op haar geconcentreerd dat hij niet eens andere vrienden had. En nu zat hij hier, koud nat en alleen op een bankje, samen met een andere Pokémon die blijkbaar ook geen personen kon vinden om het bij te vieren. Hij moest meteen terugdenken aan zijn tijd waarin hij leider was van een groep Pikachu’s. Iedereen deed vriendelijk tegen hem. Hij was de eerste die een gelukkig Nieuwjaar gewenst werd, hij werd het meeste geliefd. Hij hield van zijn leven als leider. Hij had een groep, een familie, en een partner. Na de grootste fout in zijn leven te hebben gemaakt had hij dat alles verloren en nooit meer teruggevonden. ‘’Waarom zit jij hier zo alleen?’’ vroeg Guardian maar uiteindelijk aan de Infernape.

Guardian's zwarte ogen flitsten in die van Blitzy. Daarna keek hij voor zich uit naar het vuur, alsof hij in een soort van trance verwerkt zat. Even leek het zelfs alsof er iets blinkend over zijn wang rolde. Blitzy ging er vanuit dat het zijn pels was die weerkaatste in het licht van het vuur. 'Nog een fijne kerst.. en een gelukkig Nieuwjaar.' zei Guardian maar het klonk alsof iets hem tegenhield om hem te laten spreken. ''Jij ook.'' besloot Blitzy vriendelijk terug te zeggen. De Zangoose snoof afkeurend. Blijkbaar had hij het niet zo op vriendschap. Blitzy keek hem vuil aan. Maar Guardian onderbrak de stilte door tegen hem te zeggen: ''Waarom zit jij hier zo alleen?'' zei Guardian. Meteen vergat Blitzy dat twee kille ogen hem aanstaarden. Hij draaide zijn hoofd weg van de Zangoose en keek naar Guardian, wiens ogen iets aangenamer waren om in te kijken. ''...Ik heb al geen Kerstmis samen gevierd sinds de dood van m'n ouders.'' besloot hij te zeggen, maar slaagde er niet in om een lichte trilling in zijn stem te onderdrukken. Nu staarde Blitzy naar het vuur. Hij herinnerde het zich zo goed...

'Hé Blitzy! Kom kijken ik heb je dam gebouwd!' Ik was dolblij dat ik eindelijk iets had gevonden om de rivier over te steken, en het was nog leuk ook om van paaltje van paaltje te springen. 'Het is wel niet zo breed' zei de Bidoof triest. ''Geeft niet!'' zei ik terwijl ik met kleine Chimcharpootjes over de dam ging. Bidoof sprong in het water en zwom naar de overkant. ''Bedankt Bidoof. Ik heb al altijd de andere kant van die heuvel willen zien.'' zei ik grijnzend. 'Heb je dan al het uitzicht van op die heuvel gezien?' zei Bidoof. ''Nee?'' zei ik met een vleugje verbazing in mijn stem. 'Kom laten we dan naar boven gaan!' De heuvel was niet zo steil en had een pad dat gemakkelijk naar boven ging. Toen ik boven was viel mijn mond open van verbazing. Ik kon nog verder zien dan de vallei. Ik zag zelfs die grote plas water zonder einde waarover ik al veel gehoord had. ''Waw het is prachtig!'' zei ik tegen Bidoof die eindelijk ook boven was. We staarden een tijdje naar de ondergaande zon en net toen we wilden terugkeren naar de vallei gebeurde het. Hetgene wat mij zes lange jaren van vluchten had bezorgd. Tientallen, nee honderden misschien zelfs duizenden donkere gedaantes liepen naar de richting waar zij nu stonden. 'Wat is dat?' vroeg Bidoof nieuwsgierig. ''Ik weet het niet.. Oh wacht, papa heeft mij daar ooit iets over verteld. Wat zei hij.. 'Ik weet zeker dat de Duistere Pokémon ons ooit zullen aanvallen, als jij je ziet kom je dan ons onmiddelijk waarschuwen?' Oh nee! Bidoof we moeten onmiddelijk terug naar de eik!'' 'Wat?' zei Bidoof. Zijn glimlach verdween. Deze Pokémon komen ons aanvallen! Ik moest van papa hem waarschuwen als ik ze zag! Kom, we hebben nog voorsprong!'' Bidoof en ik sprintten de heuvel af over de rivier en toen kwam de eik in hun zicht. Ik was nogal verrast hoe snel Bidoof liep. Hij liep bijna zo snel als ik. ''PAPA! PAPA!'' schreeuwde ik toen we onder de eik waren. 'Wat is er, jongen?' zei een gespierde Infernape. ''ZE ZIJN HIER! DIE DUISTERE DINGES WAAROVER JE ME WAARSCHUWDE!'' schreeuwde ik in paniek. 'WAT?!' zei mijn vader en voor het eerst hoorde ik paniek in zijn stem. 'Dat kan niet..' zei hij vertwijfeld. ''Het is zo!'' zei ik iets rustiger. ''We stonden op die heuvels en-'' Blitzy maakte zijn zin nooit af. Een grote bol van blauw vuur vloog tegen de eik, die dreigend begon te trillen. Alle Pokémon staarden met grote ogen naar de schroeiplek. 'Oh jee!' zei mijn vader. Eerst was het doodstil, maar het volgende moment brak er paniek uit. 'DESIRE! Ga met Blitzy zo ver mogelijk van hier!' 'Wat?' zei een Blaziken die zijn moeder was. 'En jij dan?' 'Ik blijf vechten, net zoals de andere mannen in deze eik.' zei mijn vader beslissend. 'Altro! Hang niet de held uit!' 'Ik geef jullie de tijd om met Blitzy te onstnappen ik kom zo terug ga nu maar.' ''Papa! Ik wil meevechten!'' flapte ik eruit. 'Dat versta ik. Maar nu niet. Je bent nog te jong, maar ik wéét dat je het bloed in je hebt. Later als je groot bent, schakelen we alle slechtheid uit!' ''Oke..'' bracht ik er nog uit voordat mijn moeder me meesleurde. Ik vind nog net een glimp op van mijn vader die afliep naar de Duistere Pokémon.. Maar mijn moeder en ik waren nog geen vijf minuten aan het lopen toen een Porygon-Z met een zwart patroon ons inhaalde. 'Nee!' schreeuwde mijn moeder en vuurde de Porygon-Z neer. Meteen daarna werd ik omsingeld door Duister Pokémon, ik had ze nog niet geteld toen ze op ons afvlogen. Ik hoorde een ijselijke kreet van mijn moeder en ik voelde pijn over mijn hele lichaam en daarna werd alles zwart.. Ik werd wakker iets verder van de boom. Of iets wat je de boom kon noemen. Hij was totaal afbrand en er lagen overal bloedplekken op de grond.. ''Nee.. Dat kan niet!' zei ik zacht.

Het volgende moment staarde Blitzy met angstige wijdopen ogen naar het vuur. en de laatste woorden die hij gehoord had van zijn vader galmden door zijn hoofd. Dat versta ik. Maar nu niet. Je bent nog te jong, maar ik wéét dat je het bloed in je hebt. Later als je groot bent, schakelen we alle slechtheid uit! ''Dat beloof ik, pap.'' zei Blitzy binnenmonds.