Het was een koude dag in Maguko gebied, een gebied dat ver van de PokeRPG af zat. Het was vooral bekend door al die Pokemon fabrieken die d'r stonden. Pokemons werden gebruikt om de machine's te bedienen door contstant dezelfde aanval te doen. Ook zijn er nog huizen in Maguko , maar die dienen als fokcentrum. Alle soorten Pokemons worden daar gefokt, van een Squirtle tot een Meguroko en nog veel meer. 1 bepaalde soort Pokemon werd daar als bewaker en herder gebruikt. Vreemd genoeg was het geen mightyena of een Houndoom. Het was een Murando, een terrier achtige Pokemon die als type 'Normaal bezitte'. Er was een aparte schone huis waar Yooterii's geboren werden en gelijk op de 2de dag van hun bestaan andere Pokemons dan zijn eigen soort moest bij elkaar houden, als een soort herder. Na een week wisten de meesten Yooterii's het hele terrein uit hun hoofd en begonnen ze ook al te bijten als de Pokemons niet weg stapten. Na 3 weken kenden ze al heel wat aanvallen en zouden ze dat tegen elkaar kunnen gebruiken dus werden ze rond die leeftijd gescheiden. Ze werden dan een bepaalde fabriek in gegooid en moesten ze er maar daar zien te overleven. De kans dat ze ooit hun ouders, broers en zussen zoude zien was lein en vrienden hadden ze niet, door de rivaliteit dat ze aanleerde. Dit was ook gebeurd bij Hader.

Hader liep een paar kisten op en zag vanuit zijn ooghoeken een Marshtomp naar hem toelopen. Hader draaide zich ruw om naar de Marshtomp. Kort erna was zijn gehele gezichtsuitdrukking op 'verbaast' gezet. Die Marshtomp zag er gehavend uit. Hij was al gewend zoiets te zien, maar dit..Sloeg echt alles! Zonder iets te zeggen bleef hij de Pokemon verbaast aanstaren. Zijn waakzaamheid liet hij even varen. "He...Heb...Je..Eten?"vroeg de Marshtomp bedelend en kuchtte er tussendoor. "Ne..Ne..Nee,"Zei Hader stotterend terug. De Marshtomp liep toen weer terug naar zijn plek en ging weer verder. Teleurgesteld liet hij zijn kop hangen. Dit moest ophouden , maar hoe? Hij keek door de grote ruimte heen en zag enkele ramen die te dof waren om de buitnwereld te kunnen zien. De buitenwereld..Hoe zag dat eruit? Hader kon enkel iets moois herrineren. Hij was enkel in de buitenwereld geweest toen hij 3 weken was en in de fabriek moest waken. Een bedenkelijk grijns kwam op zijn gezicht te staan. Hij liep de kisten af en laadde een Schaduw Ball. Hij nam de tijd en de concentratie om die groot te maken. De Schaduw Ball werd groter en groter totdat het enkele keren zo grot was als hij zelf. Vervolgens schoot hij die recht op de rij ramen en zag hij een explosie, maar door de rook heen...Licht? De rook ging weg en een grote gapende gat zat er in de zijkant van de fabrik. Even hief Hader zijn wenkbrauw op. Waarom was er niet eerder een uitbraak geweest? Toen er 3 Aggron's en 6 Exploud's vanuit een zandhoop vandaan kwamen kreeg Hader antwoordt op zijn vraag. Hij draaide zijn kop naar achteren. De Pokemon's in de fabriek renden naar buiten en zagen gelijk de Aggron's en de Exploud's. Hoe kwamen ze hier langs? Weer verscheen er een bedenkelijke grijns op het gezicht van Hader. Hij sprintte naar voren waarna de Aggron's tegelijk een Hyperstraal op de menigte richtte. De Exploud's grepen elkaars poten vast en namen een zeer diepe adem. Hader remde af, maar helaas deden al die Exploud's een gigantische Roar. Hader kneep zijn ogen dicht en greep zich vast aan de grassprieten. De Roar was te sterk voor hem waarna hij losliet en tevergeefs probeerde bij de oppervlakte te blijven. Vreemd genoeg blies de Roar hem zo ver weg dat hij net buiten de grens van de stad neerkwam op de grond. De 'Roar' aanval was ten einde. Het duurde even voordat Hader zijn lichaam weer bewoog. Toen hij zijn ogen opende zag hij de Aggron's, Exploud's en de menigte Pokemon naar hem zwaaien. Verbaast en verward, maar toch enthousiast bewoog hij zijn poot en zwaaide terug. Hij zag ze toen weer weggaan. Weer draide hij zijn kop. Alle huizen waren verwoest ook de fabrieken. Was datdoor de Roar, of hadden ze samengewertk. Er was gelukkig geen spoor meer t vinden van de mensen. Tevreden kwam hij weer overeind en schudde hij zich uit. Vreemd genoeg hoorde hij niet hoe al het zand op de grond viel. "Huh?"zei hij verward en verbaast waarna met zijn achterpoten zijn oren krabten. Hij probeerde vele malen zijn gehoor weer aan de praat t krijgen, mar tevergeefs...Het lukte niet. Hij was doof.

Teleurgesteld en traag liep hij recht naar voren. Hij wou weg...weg van de stad. Maar naar waar?Terwijlhij liep spraken enkele Pokemons hem aan, maar hij wou wel lusteren, maar dat kon niet. Hij schokte verder en sloot zijn ogen. Terwijl hij zijn reis voortzette was hij geen echte vruchtbare land tegengekomen. Hij had ook al die tijd zijn ogen niet geopend. Hij wou die pa openen als hij in een vruchtbaar landschp was. 5 Maanden verstreken waarna hij uitgehongerd in de PokeRPG aankwam. Hij voelde ineens een grasspriet, wat hij heel lang niet meer had gevoelt. Een glimlach krulde op zijn gezicht waarna hij tevreden zijn ogen opende. Een prachtig landschap was te zien met een vredige indruk. Zijn bek viel open van de verbazing. Hader rende gelijk de velden op en liet zich toen op de koude sneeuw vallen. Hij had een nieuwe plek gevonden. Na al die tijd. Tevreden sloot hij weer zijn ogen endraaide hij zich om naar zijn buik. Zijn snuit botste tegen iets ronds, maar wat? Hij sloot zijn ogen en zag een Oran bes voor zijn snuit liggen. Gelijk opende hij zijn kaken en at hij het op. De natte, sappige smaak verspreidde ovr zijn bek en slokdarm. Hij sloot nogmaals zijn ogen, maar zag nog net een gedachte verschijnen. Hij hield zijn ogen maar open toen het gedaante dichterbij kwam. Gelijk greep hij zicht vast aan de grond, met moeite door de dikke laag sneeuw. Hij bleef naar de gedaante kijken. Als die gedaante iets zou zeggen, dan kon hij het niet verstaan.Hoe moest hij het dan uitlegge? Twijfelend bleef hij op zijn buik liggen.

Voorzichtig plaatste de Riolu haar voet op de zachte grassprieten. Dit gebied kende ze niet goed, maar het zag er veilig uit. Ze was inmiddels wel oud genoeg om zelf een wandelingetje te maken, vond ze. Hier was niks dat er ook maar dreigend uit zag. Oké, misschien een paar Pokémon die een gevechtje hielden, maar.. meer ook niet. Ze richtte haar groene ogen op een Pokémon die op zijn buik lag. Hij zag er niet echt vrolijk uit en zo voelde hij ook niet. Misschien kon ze helpen. Alhoewel, wat kon een Riolu van een paar maanden nou doen? Ze schudde vlug haar kop, wetend dat dat een domme gedachte was. Proberen kon vast geen kwaad.
"Wat ben jij?" was de eerste vraag die ze stelde. Ze stapte dichterbij om hem beter te bekijken. Dit was geen Pokémon die ze kende. Ze kende dan ook weinig Pokémon, maar zoeen als deze had ze echt nog nooit gezien. Was het wel een Pokémon? Ja natuurlijk, want wat was het anders? Evora schudde zacht haar kop. Niet afdwalen nu. De Pokémon liet niet eens merken dat hij haar gehoord had. Vreemd. "Hallo? Meneer?" Ze bukte, om het gezicht van de Pokémon te zien. Er zat veel haar op. Hij moest haar nu wel gezien hebben. Ze kwam dichter bij zijn oor en sprak nog eens een paar woorden. "Wie bent u?" Hierna deinsde ze weer achteruit, zodat ze hem aan kon kijken als hij antwoord gaf. Als hij antwoord wilde geven tenminste.

Hader zag de gedaante dichter en dichter bij hem komen. Hij kneep zijn ogen wat meer tot spleetjes en zag de omtrek van een Riolu. Het was een jonge Riolu merkte hij op toen er wat zon scheen richting hun twee. De mond van de Riolu bewoog. Hader's oren gingen naar achteren;Zijn oren bewegen kon hij wel, vreemd genoeg. Wat moest hij doen? Gewoon knikken en doen alsof hij het gehoort had, maar als het een vraag was wat tot een gevecht kon leiden, dan wasdat geen goed idee. Hij zag weer hulpeloos hoe de mond van de Riolu bewoog. Hij liet een diepe zucht ontsnappen. Toen hij zuchtte hoorde hij het enkel vanuit herrineringen in zijn gedachte. Maar hij kon nog wel praten. Gelijk krulde er een glimlach op zijn gezicht. Opeens voelde hij wat adem op zijn oor en hij zag hoe de Riolu nogmaals wat vroeg of sprak. Hij hief zijn kop wat toen de Riolu wat naar achteren bewoog. "Ik ben doof, door een 'Roar' aanval,"probeerde Hader uit te leggen zonder veel details op te noemen,"Ik ben Hader, maar ik kan helaas jouw naam niet horen.". Hij rustte zijn kop vervolgens op zijn poten. Honden Pokemons waren bekend door hun gehoor en reuk vermogen. Misschien moest hij zich op zijn reuk of zijn zicht concentreren. Wat het ook zou worden, hij hoopte dat de Riolu hem verstond, maar ook begreep.

De Pokémon glimlachte, iets wat Evora vreemd vond. Wat had ze gezegd dat hem zo vrolijk maakte ineens? Ze begreep het niet, maar daar was ze waarschijnlijk te jong voor. “Ik ben doof, door een 'Roar' aanval,” legde hij uit. Hij sprak een beetje vreemd. Waarschijnlijk kon hij zichzelf niet horen praten. Dat vond Evora logisch klinken. Als je jezelf niet goed kon horen wist je ook niet precies wat je zei, maar je kon wel de woorden vormen met je stembanden en mond die je ooit geleerd had. “Ik ben Hader, maar ik kan helaas jouw naam niet horen.” Evora knikte begrijpend. Hoe zou het zijn om niet te kunnen horen? Net toen ze zich dat afvroeg besefte ze zich iets. Er was nog een manier van communiceren die geen gehoor vereiste. Het had alleen een Pokémon nodig die deze manier onder de knie had. Riolu's konden dit, maar Evora was nog maar jong en ze wist niet hoe het moest. Ze besloot maar iets te proberen, hopend dat het werkte. Ze concentreerde zich op de woorden die ze wilde spreken en tegelijkertijd op Hader. “Mijn naam is Evora.” Ze keek hem aan met haar groene ogen, hopend dat de boodschap over kwam. En wat moest ze anders? Gebarentaal kon ze niet, maar ze wilde deze Pokémon ook niet alleen laten. Eerst moest ze weten of hij haar boodschap ontvangen had.