Kleine pootjes bewogen zich snel over de stenen vloer. Evening hijgde, terwijl hij zo snel rende als zijn korte beentjes hem maar konden dragen. Met in zijn armen een paar vrij grote eieren liep hij een kamertje in. Het was hier warm, en Er lag een klein knus bedje, precies groot genoeg om alle eieren in kwijt te kunnen. Evening legde ze neer, en keek om zich heen. Hij was ongerust. Hij had net een van de eieren in zijn handen kunnen voelen bewegen. Hij had nog nooit eerder zo iets meegemaakt, en hij had geen idee van wat hij moest doen. Hij wou in ieder geval niet dat deze eieren uitkwamen zonder dat hun moeder erbij was. Evening opende de deur van de kamer en keek rond op de gang. Zachtjes sloot hij de deur. ''Shadow?..'' klonk zijn stem, ietwat trillerig. Hij liep wat verder, steeds om zich heen kijkend, hopend dat hij zijn geliefde partner snel zou spotten.''Shadow? .. De eieren!..'' riep hij nog eens. Als ze al in de buurt was, dan moest dat haar aandacht toch wel trekken.

[Inspiloos, dus even korte post. Beter dan niks? =O]

Had ze het zich nou verbeeld of was één van de eieren in haar armen echt licht gaan geven? Shadow was meteen gestopt met waar ze mee bezig was en had haar blik op de eieren gevestigd. Nu gebeurde er echter niks. Heh? Shadow schudde haar kop. Het was vast haar verbeelding geweest. Net toen ze weer een stap naar voren deed zag ze het weer. Meteen begon ze te stralen. Ze trok haar mond open, wilde Evening roepen en hoorde toen heel zachtjes en toch heel duidelijk zijn stem. “Evening!” riep ze terug. Onhandig liep ze naar waar zijn stem vandana was gekomen. Ze was al dicht bij, want ze had hem duidelijk kunnen horen. Ze liep een bocht om in de gang en zag daar de Quilava. “Evening!” riep ze opnieuw, deze keer vol vreugde. Hij had het ook gezien. Maar niet bij de eieren die Shadow vasthield. Bij de anderen. In totaal waren het er 5.. Ongelofelijk veel, vond Shadow. Maar ze was er heel gelukkkig mee. Ze gaf Evening onhandig een lik en bracht toen haar eieren naar die die Evening bij zich gehad had. Onderweg lichtten ze nog een paar keer op. Het kon niet lang meer duren.. Eindelijk maar toch zouden haar eieren uit komen. Hoe zouden de kleintjes er uit zien? Wat zouden hun persoonlijkheden zijn? Shadow kon niet wachten.

[Kutverjaardag. Kutkinderen. Oprotten, ik wil posten >:C] *is pissed* xD

Zijn oren schoten omhoog wanneer hij eindelijk die ene stem hoorde klinken. “Evening!” klonk haar stem vol vreugde. Meteen verdween de frons van Evening zijn gezicht. Een licht en vrolijk gevoel overstemde zijn zorgen. Shadow gaf Evening een snelle en ietwat onhandige lik en zette daarna de eieren die ze bij haar had gedragen bij de anderen. Evening grinnikte kort en ging daarna achter zijn partner staan. Zijn armen sloeg hij zachtjes om haar romp heen, en hij gaf een zacht, kriebelig likje tegen de achterkant van haar wang. Hij richtte zijn ogen even op de eieren, en knipperde wat verward. Ze gloeiden soms enkele seconden wit, waarna de gloed weer verdween. Was dat een bijkomend teken dat ze bijna uit zouden komen? Weer telde hij ze, zoals hij al zo vaak had gedaan. Het waren er vijf. Vijf eieren met daarin zijn eerste kinderen. Hij keerde zijn kopje schuin. Bijna kon hij zich niet voorstellen dat ze daar uit konden komen. Maar dat kwamen ze wel, en sneller dan hij zich had kunnen voorstellen. Zijn rechterarm liet hij weer hangen, waarna hij naast haar ging staan. Zijn linkerhand liet hij over haar rug heen schuiven, en uiteindelijk pakte hij haar arm vast en kneep er zachtjes in. Zou ze net zo zenuwachtig als hem zijn? Een van de eieren gloeide weer, en begon raar heen en weer te bewegen. Hij versterkte zijn greep, en keek Shadow toen aan. Hij liet zijn hand los glijden. ‘’Sorry..’’ zei hij serieus, maar grinnikte daarna lichtjes. ‘’Ik ben nogal.. zenuwachtig..’’ zei hij, en keek snel weer terug. Meer eieren begonnen te bewegen, alsof de Pokémon die erin zaten er tegenaan aan het schoppen waren. ''Moeten we niets doen?'' fluisterde hij zacht in haar oor. Oh, hij schaamde zich zo. Hij wist hier helemaal niets van.

Shadow genoot van Evenings aandacht en hoe hij haar vasthield. Ze sloot haar ogen even, maar opende ze al snel weer. Ze wilde het wel zien als haar kinderen hun eieren verlieten. Ze gloeiden steeds meer en ook feller. Er kwam nu ook al beweging in. Het kon niet lang meer duren.. Shadow voelde hoe Evening naast haar ging staan en haar arm beetpakte. Ze legde voorzichtig haar kop op zijn schouder. Een brede grijns stond op haar kop. Ze was zo gelukkig.. Ze werd even afgeleid door een knijpende pijn bij haar hand. Evening bevestigde dat hij het had veroorzaakt door zich te verontschuldigen. Shadow wilde zeggen dat het niet uit maakte, maar kreeg geen woord door haar keel. “Ik ben nogal.. zenuwachtig..” Shadow keek hem aan en zag dat hij haar ook aankeek. “Maak je maar geen zorgen,” fluisterde ze zacht. Haar blik gleed weer naar de eieren die vrolijk licht aan het geven waren. “Moeten we niets doen?” fluisterde Evening vervolgens. Shadow grijnsde lief. “Nee, Eve. Dit is hun eerste test of ze sterk genoeg zijn om te overleven.. Dit moeten ze zelf doen.” Aan de hoeveelheid licht die van de eieren af kwam kon Shadow zien dat het niet lang meer kon duren. Ze wilde vrolijk op en neer springen en 'ze komen! Ze komen!' roepen, maar vond het veel te fijn om met haar kop op Evening's schouder te hangen. Het enige wat ze nog deed was iets fluisteren: “Bijna..”

Warmte.. Ik werd ermee omhuld zoals ik gewend was. Waar het vandaan kwam wist ik niet, maar dat maakte me ook niet uit. Ik genoot van deze warmte die zich door de harde schaal van mijn plekje drong. Hierbinnen was ik altijd al geweest. Op een of andere manier was deze plek echter gekrompen. Ik paste er nauwelijks meer in. Ademhalen werd steeds zwaarder in mijn omhulsel. Waarom kromp het toch zo? Ik voelde een plotselinge drang, een drang om mijn warme schulp te verlaten. Wilde ik dat wel? Misschien was het buiten heel koud. Ik hield niet van kou.

Eén van de eieren bleef nu constant gloeien. Het was een Cyndaquil ei. Langzaam verloor het zijn vorm, om een nieuwe aan te nemen. Het kreeg een lange snuit en korte pootjes. Meteen was het herkenbaar. Niet alleen doordat het ei de kleuren van Cyndaquil gehad had. Ook omdat Cyndaquil een herkenbare vorm had. De gloed verdween en liet een kleine Pokémon achter. De oogjes waren gesloten en zouden zo blijven tot het wezen zou evolueren. Even bleef het stil zitten, waarna de kop omhoog ging. De Cyndaquil was beweging niet gewend, en was ook het gewicht van het hoofd niet gewend. Daarom viel het wezentje meteen achterover. Verbaasd bleef het eerst even stil, voor het een jankend geluidje begon uit te kramen. Misschien had het toch beter in het ei kunnen blijven..

- 234 woorden. Leuk getal. ô.o -

“Maak je maar geen zorgen,” fluisterde Shadow met haar warme, zachte stem. Haar stem was de enige die hem ook letterlijk gerust stelde als ze zo iets zei. Als een andere Pokémon het tegen hem zei, raakte hij juist in paniek. Evening nam een grote hap lucht en ademde langzaam uit. Hij staarde even langs haar, maar merkte op dat ze haar aandacht weer richtte op hun bijna uitkomende eieren. Nadat hij haar gevraagd had of ze wel iets moesten doen gaf ze rustig antwoord. “Nee, Eve. Dit is hun eerste test of ze sterk genoeg zijn om te overleven.. Dit moeten ze zelf doen.” Evening zuchtte. Natuurlijk. Als ze dit niet overleefden, hadden ze waarschijnlijk weinig kans om te overleven in hun eerste weken. Dit was de eerste en een van de grootste tests die ze in hun leven zouden krijgen. Ze zouden het wel redden. Dat wist Evening zeker. Ze hadden een sterke vader en moeder. En ze hadden de eieren zo goed verzorgd als ze maar konden. Altijd bij ze om ze warm te houden. Maar deze ‘eiperiode’ was dan ook makkelijk. Het warm en heel houden van de eieren was makkelijk haalbaar voor iedere verantwoordelijke ouder. Wanneer ze uitkwamen begon de uitdaging voor de twee nieuwe ouders pas echt. Evening glimlachte, en keek ook naar de eieren. ‘’Bijna..’’ fluisterde Shadow, die met haar kop op zijn schouder leunde,zachtjes in zijn oor.

Bijna. Dat had ze gezegd. En ze had gelijk. Een van de eieren stopte niet meer met gloeien, en viel dan ook extra op voor Evening. Hij liet zijn blik afglijden naar dat ene ei. Vol verbazing keek hij toe hoe het ei langzaam van vorm veranderde. Hij kon de herkenbare vormen goed zien. Het lange snuitje die een Cyndaquil kenmerkte. Dat bolle rugje en die korte pootjes. Het was een klein wondertje.’’Shadow.. ‘’ fluisterde hij ongelovig maar dolgelukkig uit. Even leek Evening’s verleden weer voor hem voorbij te flitsen. Het begin, het goede gedeelte ervan. Toen hij nog als een Cyndaquil in zijn moeder’s armen lag. Hij had zijn ouders al snel verloren, maar dat maakte hem niet meer uit. Het ging er nu om dat zijn kinderen niet hetzelfde mee maakten. De gloed verdween, en de blinde Pokémon viel al snel achterover door zijn nogal grote hoofdje. Evening kon het niet laten breed te glimlachen, en snel bewoog hij zich naar het in huilen uitgebarsten kleintje toe en pakte haar op. ‘’Rustig maar, rustig maar..’’ fluisterde hij haar toe. Hij ondersteunde haar lijfje en zware hoofd en draaide zich naar Shadow. Met een ontroerde uitdrukking keek hij haar aan. Een kindje.. een eigen kindje.. Hij had dit zijn leven lang niet kunnen dromen. Maar hij wist dat er meer kwamen. Hij draaide zijn oren instinctief naar achteren, richting de andere eieren, klaar om in te springen als er weer een uitkwam.

Het was fijn geweest om zo'n lange tijd in een warm ei te zitten, afgesloten van alles daarbuiten. Maar hij kon niet voor eeuwig hier blijven zitten. Het werd klein, krap. Het leek alsof de schaal steeds dichterbij kwam, maar dat was niet zo, hij werd alleen steeds groter. Het begon te knellen, pijn te doen. hij begon steeds meer zin te krijgen om zich steeds heviger heen en weer te bewegen, nu hij dat kon. Hij begon te bewegen, te schoppen, te duwen. Totdat het ei het uiteindelijk op zou geven en hem zou bevrijden. Ondanks zijn blindheid kon hij duidelijk het felle witte licht zien, die door zijn oogleden heen scheen. Het ei hield zijn witte gloed ook. Langzaam werden zijn vormen zichtbaar, en al snel verdween de gloed. Maar de Cyndaquil bleef wit. Verdwaasd stond hij op zijn twee zwakke en korte pootjes, en hij viel al snel om, net als zijn zuster. Hij viel voorover, en bleef liggen met zijn voorpootjes naar voren uitgestrekt. Het zag er nogal dom uit, alsof hij te lui was om weer op te staan. ''Cyynn..'' bracht hij zachtjes uit. Het was licht, het was koud hier. Er was niks warms en zachts meer dat hem omringde. In ieder geval niet zo warm en zacht als hij gewend was. Een rillinkje liep over zijn rug heen. Hij draaide zijn kop maar kon niets zien. Wel kon hij duidelijk anderen horen. Ze praatten, maar hij verstond niet wat. Waren dat zijn vader en moeder? Daar moest hij naartoe, die waren warm. Kruipend bewoog hij zich over de ondergrond heen, en begon weer te mekkeren. ‘’Cyyynn!’’ riep hij gefrustreerd. Waar waren ze nou?

Een warm gevoel plaatste zich in mijn binnenste. Het was niet moeilijk te raden. Ik zou binnenkort mijn warme, veilige ei verlaten om de wereld te gaan verkennen. Ik wist niet of dit een gedachte was om naar uit te kijken. Hoe jong ik ook was, ik voelde de spanning in mijn lichaam. De ene helf van mijn instinct vertelde mij dat het gevaarlijk was om naar buiten te gaan. Als ik naar die helft van mijn instinct zou luisteren, zou ik zo lang mogelijk in dit warme ei willen zitten. Maar, aan de andere kant wist ik dat ik zuurstof nodig zou hebben. Als ik hier zou blijven, zou ik stikken. Het was vreemd hoe je zoiets kon weten. Waarschijnlijk was het iets wat onze voorouderen aan ons doorgegeven hadden. Ik glimlachte. Het maakte niet uit. Als ik hier niet uit zou kunnen komen, zou ik sterven. Ik wilde eruit. Ik wilde zien wie mijn familie was. Hoe jong ik ook was, ik wist dat ik een familie had. Opnieuw een instinct, of slechts een gevoel van wat zich buiten mijn ei afspeelde? Ik had geen idee.
Opnieuw dat warme gevoel. Ik voelde hoe het zich langzaam door mijn gehele lichaam begon te verspreiden. Elke plek die het aanraakte, leek ik te gaan voelen. Nog nooit had ik controle over mijn lichaam gehad. Het was vreemd. Maar, ik zat natuurlijk nog altijd in mijn ei; ik kon niet bewegen, dat was onmogelijk. Toch wist ik dat ik snel voor het eerst mijn ogen zou openen en spoedig mijn ouders zou zien. Een vreemd gevoel kwam om mijn mond, alsof ik wilde glimlachen.
Toen werd alles wit en leek die eeuwige duisternis te verdwijnen.

Voorzichtig opende de Pichu haar oogjes. Kleuren. Haar roze wangetjes kleurden rood. Het voelde vreemd; het tintelende gevoel in haar wangetjes. Het vreemde gevoel wat ze erin kreeg als ze bloosde. Het voelde niet slecht, het voelde fijn. Net als het gevoel wat ze had gehad bij haar mond. Zwakjes keek ze naar de twee kleine Pokémon die er ook waren. Er waren ook nog twee andere voorwerpen waar leven in zat, te voelen aan de warmte. Ze keek hierna naar de grotere wezens. Opnieuw haar instinct die haar vertelde wat ze moest voelen. Haar ouders. Ze wist niet wie mama was en wie papa was, maar ze wist dat dit haar ouders waren. En, dat was het belangrijkste.
Hoofdpijn.
Ze kneep haar ogen dicht en begon te huilen. Het licht zorgde voor een lichte hoofdpijn, aangezien ze nog nooit zoiets gezien had. Het was niet al te erg, maar ze had nog nooit zoiets gevoeld, dus voor haar was het wél erg. Tranen liepen over haar wangen en ze stond er niet bij stil dat ook dat gevoel nieuw was. Het voelde zo vertrouwd en natuurlijk. Net als de harde grond die onder haar bips te vinden was. Nog nooit had ze zoiets gevoeld, maar het was nu al vertrouwd. Vreemd, hoe je zo snel aan iets kon wennen.

Ughe, ik haat deze post. ~

Hitte. Het voelde fijn. Iets oud vertrouwds, wat ik al die tijd al gevoeld had. Dit was nu mijn plekje geworden, waar ik mijn ogen kon sluiten. Waar ik alle rust had. Maar op een of andere manier voelde het vandaag anders. Alsof er iets onheilspellend ging gebeuren. Iets waar ik bang voor was, maar toch al die tijd op hoopte. Eigenlijk wou ik hier blijven, op deze zogezegd 'veilige' plek. Nu was het anders. Het werd benauwder. Ik kreeg nauwelijks adem, stiekem was ik daar al die tijd al bang voor geweest. Zou ik nu sterven? Dat zal toch niet. Tientallen verschillende gedachten spookten door mijn kleine hoofd heen. Mijn hart ging als een of andere bezetene tekeer. Snel genoeg begon mijn hoofd ook te bonken. Ik durfde niks te bewegen, bang dat ik iets verkeerd zou doen. Maar de paniek in mijn kop werd erger. De angstige adrenaline schoot door mijn complete lijfje heen. Toch wist ik mezelf te beheersen. Mijn ogen waren nog steeds gesloten. Waarom gebeurde dit? Ik voelde als eerste mijn mond tintelen. De tinteling trok verder naar mijn verdere lichaamsdelen. Nu pas miste ik wat. Ik kwam tekort lucht. De ronding waar ik in lag leek wel steeds verder tegen mijn kwetsbare lijfje te kwellen. Wat was dit? Probeerde iets of iemand mijn omhulsel te vernauwen? Ik begon steeds meer in paniek te raken. Mijn ademhaling werd erger, ik zocht naar lucht wat er in principe bijna niet meer was. Angstig was ik aan het hyperventileren. Op dat moment wist ik geen raad. Uit paniek begon ik tegen het ei te trappen, te duwen, te slaan. Alles wat mijn tedere lijfje maar kon uit brengen. Van binnen had ik zin om te gillen. Als ik wist hoe dat moest had ik het gedaan. Toen gebeurde er wat. Ik voelde een opening bij mijn voet, niet groot. Zo snel als ik kon trapte ik het verder stuk. Nu waren er twee openingen, groot genoeg voor mijn korte beentjes. Langzaam duwde ik mijn voetjes eruit en trappelde in de lucht. Doordat mijn beentjes nu de nauwe uitgangen hadden afgesloten had ik alsnog geen lucht gekregen. Ik voelde, doordat ik wild stond te trappelen, dat mijn omhulsel een rare beweging maakte. Het leek op rollen. Voor ik het wist klonk er een harde knal en mijn geel zwarte Pichu ei was kapot, uit elkaar gebroken. Met mijn ogen nog steeds gesloten opende ik mijn mond. Ik snakte paniekerig naar adem.

Het ei was uit elkaar gespat wanneer de Pichu tegen een muur was aangeknald van de kamer. Snel hapte ze naar adem. Het was duidelijk te horen. Ze hyperventileerde. Haar ogen opende ze voor de eerste keer. Het felle licht deed zeer. Onmiddellijk wist ze haar ogen weer te sluiten, maar ze wist dat dit moment nu in haar geheugen zou blijven. Ze had een natte vacht, van het zweet wat uitbrak in het ei. Nogmaals opende ze haar ogen. Nu was het anders. Er waren natte ogen te zien. De tranen glinsterden in het licht. Verdrietig begon ze te piepen, zielige Pichu geluidjes te maken. Alles ging nu zo snel, iets wat ze niet had verwacht. Haar oren waren treurig omlaag, zoals ze al de hele tijd hadden gehangen. Nu pas brak ze, van binnen en van buiten. Hard begon ze te huilen, naar aandacht en warmte vragend. De hitte die ze in het ei had, miste ze nu al. De wereld was wreed en koud. Het leven was hard. De Pichu krijste hard, de allermeeste aandacht eisend van de twee volwassen Pokemon, die er vertrouwd en groot uit zagen. Maar op een of andere manier schrok dat haar af, angstig deinsde ze achteruit. De tranen vielen over haar vochtige, roodgekleurde, wangen heen. De vloer was hard, voelde heel anders aan dan de omgeving waar ze zojuist was uitgekomen. Haar kleine lijfje viel over een schuin omhoog staande steen heen, op haar kont. Meer tranen vielen op de stenen grond. Haar bips deed pijn. Verdrietig sloeg ze haar korte armpjes naast haar neer op de grond. Ze hief haar kop naar achteren en krijste nog harder dan ze al deed. Haar mondhoeken vertrokken sip naar beneden.

[700 woorden o.o En nogal kutpost x.x]

Eén ei kwam niet meer van zijn witte gloed af en voor Shadow het wist vervormde het. Haar ogen begonnen verwonderd te stralen. Dit was het dan. Het ei kwam uit. Ze zou haar eerste kind krijgen. Net zo plotseling als het veranderen begon hield het ook weer op. De gloed verdween, en liet een schitterende Cyndaquil achter. Het wezen viel achterover en de vader kwam meteen in actie. Shadow slaakte een trotse zucht, waarna ze zag dat het volgende ei zijn vaste vorm begon te verliezen. Een tweede Cyndaquil verscheen, maar deze was anders. Zijn vacht was niet zoals die van normale Cyndaquils. Nee, deze was wit. “Albino!” bracht Shadow overdonderd uit. Was dit positief of negatief? Zouden ze hem haten voor zijn kleur, hem raar nakijken? Shadow hoopte van niet. Zijzelf had dat ook gehad, maar inmiddels waren de meesten wel gewend aan haar kleur. Ook dit wezen viel en begon te huilen. Shadow kon niet anders dan er naar toe lopen en het te sussen. Ze nam het in haar armen en maakte een sussend geluid. Hierbij straalde er een glimlach op haar gezicht. Ze kon niet gelukkiger zijn.
Net toen ze dat dacht begon een volgend wezen te huilen. Zonder dat Shadow het door had was alweer een ei uitgekomen. De anderen zouden snel volgen.. De eieren waren vrij makkelijk te verzorgen geweest. Hoe zou dit jonge koppel om gaan met 5 babies? Shadow keek even bezorgd naar Evening en richtte toen haar aandacht op de Pichu die net het ei uit gekomen was. Ook deze pakte ze op, waardoor ze twee van haar kleintjes in haar armen droeg. De Cyndaquil was een jongentje, de Pichu een meisje. Bij een hard krakend geluid draaide Shadow zich vlug om. Daar lag kindje nummer vier, huilend, met allemaal eierschalen om haar heen. Shadow wilde haar helpen maar had haar handen al vol aan het sussen van de twee die ze al in haar armen droeg. Haar blik viel op het vijfde en laatste ei, dat daar nog steeds lag en steeds licht gaf. Hoe lang zou het nog duren? Die gedachte werd meteen gevolgd door een andere: De kleintjes moesten namen hebben. Maar wat voor namen? Eerst moesten ze gekalmeerd worden. Daarna konden Shadow en Evening rustig nadenken over hoe de mormels nou eigenlijk moesten heten.

Shadow leek al even trots als hij was. Achter hem klonken duidelijk geluiden. Hij kon geluiden van een blèrende Cyndaquil horen. Ineens zag hij een verbaasde blik in Shadow’s ogen. Wat zou ze zien, wat zou er aan de hand zijn? Was er iets verkeerd met het net uitgekomen kind? Hij vreesde dit te erg om om te kijken. “Albino!” bracht ze ineens uit. Evening’s pupillen verwijdden zich. Albino? Maar… Snel draaide hij zich om, kijkend naar hoe zijn partner de witte Cyndaquil in haar armen nam en ook hem gerust stelde. Wauw.. was het echt? Zijn vader vertelde hem vroeger wel eens verhalen over zeldzame puurwitte Pokémon. Evening glimlachte, en flitste in gedachten even terug naar zijn verleden.

Een kleine Cyndaquil keek zowel verbaasd als geboeid naar zijn vader. Op Midnight zijn bek stond een grote grijns. ‘’…Er gaan veel vreemde verhalen rond over de zo gezegde witte Pokémon. Sommigen noemen hen geesten door de pure kleur van hun vacht, anderen noemen hen duivels, omdat ze er anders uitzien en diepe rode ogen hebben.’’ Evening kromp wat ineen. Rode ogen, dat klonk inderdaad als van een duivel. Maar witte Pokémon waren vast wel heel erg mooi. ‘’Maar, beide verwijten zijn natuurlijk niet waar..’’ sprak zijn vader daarna. Evening keek hem nog steeds geboeid aan. Maar.. waarom zeiden die Pokémon dat dan? Waarom zagen die Pokémon er anders uit dan anderen. Natuurlijk vertelde zijn vader hem later dat het gewoon natuurlijk was, en dat de vacht en de andere uiterlijke kenmerken de enige verschillen waren tussen de witte en de normale Pokémon.

Ondanks de vele verhalen vroeger had hij nog nooit in zijn hele leven een witte Pokémon gezien. Voor hem was elke Pokémon die anders gekleurd was een wonder. Net als zijn partner, Shadow, die niet normaal oranje was, maar grijs. Nooit had hij daar eigenlijk aan gedacht. Hij vond haar mooier dan alle anderen, specialer, iemand die duidelijk een individu was die niet met de stroming mee ging. Hij schudde zijn hoofd, en kwam weer terug naar de werkelijkheid. Daar stond Shadow voor hem, met een wondertje in haar handen. Evening glimlachte gelukkig, maar het was nog niet voorbij. Nog lang niet. Een ander ei kwam uit. Een Pichu, deze keer. Evening’s glimlach werd breder. Al ontstond er tegelijkertijd ook een lichte frons op zijn voorhoofd. Shadow had nu twee kleintjes in haar handen, en een derde kwam luidruchtig uit.

Ook deze pakte ze. Nu had ze er wel drie, en hij had nog steeds enkel de Cyndaquil in zijn handen. Hij bewoog zich naar haar toe en nam een van de Pichu’s over. Die ene die net met zo’n harde klap was uitgekomen. Het laatste ei gloeide wit zoals de anderen net gedaan hadden, maar deze leek wat langer over het uitkomen te doen. Zijn blik ging naar de twee kinderen die hij vast had. De Cyndaquil had zijn aandacht getrokken door het maken van rare geluidjes, en niet veel later liet ze haar tong buiten haar mond hangen. Evening grinnikte. Het leek hem een vrolijk kind. Hij hoopte wel dat alle kinderen een beetje levendig waren en vrolijk. Het baarde hem altijd zorgen als ze vaak alleen zaten of stil waren, maar dat hoorde vast zo. Allemaal hadden ze andere karaktertjes. Daarna ging zijn blik naar de Pichu, maar al snel werd hij weer afgeleid door de ander omdat die een nies liet horen. Het klonk uitermate vertederend. Als laatste flitste zijn blik naar Shadow toe. Zijn gezicht stond blij, maar nog steeds licht bezorgd. Toch overwon zijn blijheid. ''Ze zijn prachtig..'' besloot hij maar te zeggen. Hij was overdonderd, en kreeg er verder niet veel meer uit.

[]

Het voelde net alsof ik werd geplet. Niet al te fijn, al zeg ik het zelf, maar niemand zou dat toch fijn vinden? Het claustrofobische gevoel dat je had… Een bepaalde wand die je telkens aanraakte; als je maar de kleinste beweging maakte. Ik voelde ook iets anders… Ik leek het niet vast te kunnen grijpen, maar er was wel iets. Iets dat mij van warmte voorzag. De warmte die zich door mijn lichaampje verspreidde. Ook voelde ik mijn ledenmaten opgevouwen langs elkaar schuiven. Het was krap, maar een stem in mijn hoofd zei dat al dit gedoe snel voorbij zou zijn. Ik had vaker het verlangen gehad om die oogleden naar boven te trekken; mijn ogen openen. Kijken waar ik me nu eigenlijk bevond. Het enige wat me ervan weerhield was dat het leek alsof ze aan elkaar zaten; dat ik geen ogen had. Dat ik niet het vermogen zou hebben om te kunnen zien. Maar ik wist wel degelijk dat dat wel moest kunnen.
Ik wou mijn kop opheffen; meende iets te horen. Meende iets te voelen buiten deze plek. Was de tijd daar? De tijd om eindelijk hier weg te kunnen?... De verveling te verbreken en te zien of het was zoals ik me had voorgesteld. Nou… Eigenlijk had ik me niets voorgesteld. Had niet eens nagedacht, nou ik eraan dacht. Wacht… Hoe kon ik daar nou aan denken? Prikkels, afkomstig van mijn hersens, vertelden me dat ik mijn kop moest schudden. Maar het gebrek aan ruimte zorgde ervoor dat ik gehoorzaam niet bewoog. Gewoon opgerold bleef en me niet verroerde. Iets zei me mijn mond te openen, me te bevrijden van deze plek. Maar een andere stem schreeuwde erdoorheen dat ik nooit deze veilige plek moest verlaten. Dat ik gewoon hier moest blijven, opgerold en veilig. Het was wel lekker warm… Daar moest ik die stem gelijk in geven. Maar de nieuwsgierigheid – die gewoon aangeboren kwam – begon het over te nemen. Toen ineens… Was alles weg. Dat warme gevoel, de stemmen in mijn hoofd.

Een rilling ging door het kleine lijfje van de Pokémon. Hij had het koud. Zijn oren trokken een beetje. Bewoog hij?... Had hij de ruimte nu?... En waar was die vreemde vloeistof gebleven die hem verwarmde. Die hem een veilig gevoel gaf. Wat gebeurde er? De kou van de grond verspreidde zich door zijn lichaampje. Hij begon een naar gevoel te krijgen; alsof hij op het punt stond uit elkaar te spatten. Hij moest iets doen. Hij moest die stem zoeken van zijn instinct, die ergens zachtjes fluisteringen liet horen in zijn achterhoofd. Open je mond. Was het enige wat hij ervan wist te verstaan. Braaf gehoorzaamde hij. Hij opende zijn mond, en daarna ging alles automatisch. Hij hapte één keer naar adem, zijn longen pijnlijk vullend met lucht. Maar hij wist dat hij dit moest doen, anders zou dit zijn laatste moment zijn op deze plek. Zonder hem zelfs gezien te hebben! En dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. De nieuwsgierigheid naar deze plek, en het verlangen om het te kunnen zien… Die waren de laatste tijd erg groot geworden.
Langzaam opende hij zijn ogen. Ze bleven maar halfopen; niet in staat ze nog verder open te doen. Het leek alsof een of andere plakkerige stof ze aan elkaar had geplakt; hem ervan proberen te weerhouden ze te openen. Hij kneep zijn ogen weer dicht. Het felle licht… Het brandde. Opnieuw waagde hij een poging; zijn ogen nu wel goed openend. Hij knipperde een paar keer, zijn ogen langzaam aan het licht wennend. Hij keek rond, maar bleef roerloos op de grond liggen. Alles leek zo groot… Een zachte huivering was zijn reactie erop. Zijn lengte was klein; zodat alles er imponerend en groot uitzag. Wat hem bang maakte. Zijn ogen bleven vasthangen op twee ‘gigantische’ wezens. Nou, voor hem dan gigantisch. Met grote ogen, gevuld met angst bleef hij een tijdje naar ze kijken. Maar daarna ontspande hij zich. Op de een of andere manier zorgde die twee wezens ervoor dat hij zich rustig voelde… Veilig. Alsof er niets kon gebeuren als hun er maar waren. Waarom? Goede vraag. Maar die deed er nu niet toe. Hij bleef gewoon naar ze kijken; te bang om ergens anders naar te kijken. Naar iets dat hem wel angst zou aanjagen.

{ Sorry voor late reactie, maar school en mijn geheugen mogen mij niet zo o3o }

Alles ging zo snel.. Shadow kon het nog maar nauwelijks bevatten. Het ene moment had ze de eieren in haar buik gedragen, het andere droeg ze de kinderen in haar armen! Als ze niet toevallig die kant op gekeken had had ze ook echt niet door gehad dat het laatste ei ook uit kwam. Dit was het enige kind dat niet zijn mond open trok en zo hard mogelijk om aandacht schreeuwde. Shadow zuchtte hierom opgelucht. Shadow en Evening hadden elk hun handen al vol. Dat moest anders.. Shadow suste de twee die ze in haar armen droeg en zette ze toen voorzichtig op een soort bed dat zich in de ruimte bevond. Het was niet veel meer dan een laagje bladeren met heel veel zacht mos, maar het was altijd beter dan de harde ondergrond. Shadow draaide zich hierna om om het laatste kind op te pakken. Ze bekeek hem even met een stralende glimlach voor ze hem bij zijn broer en zus zette. Hierna richtte ze haar blik op de kleintjes die Evening in zijn armen droeg. Er waren drie Pichu's, één gewone Cyndaquil en één Albino Cyndaquil.. Een kleurrijke set, met hoogstwaarschijnlijk ook kleurrijke karakters. Tenminste, daar ging Shadow van uit. Tenslotte waren Shadow en Evening nou niet bepaald de.. normaalste ouders. Maar, ze waren wel ongelofelijk trots.
“Namen,” merkte Shadow plotseling op. Ze praatte zacht en toch duidelijk. Gedeeltelijk omdat ze de kleintjes niet wilde laten schikken, gedeeltelijk omdat ze gewoon zo gelukkig was dat ze niet anders kon. Die gelukkigheid zorgde er ook voor dat ze totaal niet wist wat voor namen ze moesten krijgen. Engels het liefst, omdat Evening en Shadow ook Engelse namen waren. Maar, er waren zo veel Engelse woorden.. Hoe kon je daar nou ooit uit kiezen? Het moest waarschijnlijk gewoon toevallig door haar kop schieten. Als je je concentreerde op het geven of bedenken van een naam werd het meestal juist moeilijker. Shadow had al eerder over namen nagedacht, maar ze kon zich die even niet herinneren.. Misschien kwam het nog wel weer terug als Evening iets zei.

- Helaas heb ik een druk leven met veel schoolwerk, anders had ik wel iets eerder kunnen reageren. Dx -

Alle kinderen waren uiteindelijk uitgekomen. Geboeid keek Evening naar allen. Ze leken allemaal net anders dan de anderen. Evening verwachtte ook niet anders dan dat het hele leuke kinderen zouden worden met afwisselende karakters. Shadow legde een paar kinderen in een zelfgemaakt bedje dat op zich niet zoveel voorstelde, maar het was wel zacht en warm. Alles wat de kinderen in het begin nodig hadden. Evening zag zijn parner’s blik even naar de kleintjes in zijn armen gaan. Zijn pupillen verwijdden. Dat was ook zo. Die kinderen moesten er natuurlijk ook nog bij. Een voor een liet hij ze langzaam in het zachte bedje zakken. Trots keek hij naar de vijf kinderen, en hij slaakte een kleine zucht, maar met een glimlach op zijn gezicht. Pfoe.. vijf kinderen. Zo veel had hij er niet verwacht toen Shadow de eieren nog in haar buik droeg. Zelfs een of twee kinderen leken hem al moeilijk genoeg. Even schoot zijn blik naar Shadow. Hmm.. maar ze konden het samen wel aan. Tot nu toe hadden ze al veel tegenslagen overwonnen, en dit konden ze vast aan. “Namen,” zei Shadow opeens zacht, maar wel duidelijk verstaanbaar voor Evening. Evening liet zijn oren bedenkelijk zakken en fronste. Dat was waar ook. De kinderen moesten natuurlijk namen hebben. Evening krabde even aan zijn kin. Hmm.. net zoals Shadow wilde hij het liefste kinderen met Engelse namen. Engelse woorden klonken vaak mooi, en waren toch voor iedereen begrijpelijk. Daarbij waren hun beiden namen ook Engels. Zijn blik ging naar het nest. De albino Cyndaquil probeerde heel stoer heel rechtop te staan om zich groter te maken, maar het mislukte, en hij viel pardoes achterover, waardoor hij bijna een achterwaartse koprol maakte. Hij huilde niet, maar je zag duidelijk schrik op zijn gezichtje nadat zijn wereld voor een paar seconden was omgedraaid. Evening lachte zachtjes. ‘’Wat zijn het toch een engeltjes..’’ [HINT xD] sprak hij zachtjes, terwijl hij Shadow breed glimlachend aankeek. Daarna verdween zijn glimlach langzaam en krabde hij in zijn nek. ‘’Euh.. weet jij iets?’’ vroeg hij aan haar, en grijnsde dom. Hij was nooit zo goed in namen geweest.

Een diepe zucht verliet haar mond. Namen, wat was dat toch altijd weer lastig. Dit was haar eerste groepje kids en meteen moest ze al vijf namen verzinnen. Gelukkig had ze Evening die haar kon helpen. “Wat zijn het toch een engeltjes..” Shadow keek opzij, naar haar lieve partner. Ze knikte. Meer kon ze even niet doen. Engeltjes.. Waren het wel engeltjes? Wie weet liepen ze wel over naar de andere kant. Shadow had geen slecht bloed en Evening voor zo ver ze wist ook niet, maar het kon altijd zijn dat er een zwart schaap tussen de puurwitte engeltjes verscholen zat. Haar blik gleed af, weer naar de kinderen. De eerstegborene, om precies te zijn. Die had het recht op de eerste naam. “Engeltjes..” herhaalde Shadow fluisterend. Een frons verscheen op haar gezicht, maar die was niet nodig. Vrijwel direct er na kreeg ze een idee. Een opwelling, maar het kon iets zijn. “Angel?” Shadow wendde na dit woord te hebben gezegd haar blik af naar Evening. Angel, het Engelse woord voor 'engel', was misschien wel de perfecte naam.. Het klonk lief en mooi, twee dingen die voor Shadow belangrijk waren. De naam paste bovendien ook bij het uiterlijk van de kleine. Oké, misschien was er iets wat beter bij haar paste, maar.. Ze zou vanzelf wel naar haar naam toe groeien. Dat gebeurde met iedereen. Shadow had dat ook gedaan, zonder het echt te beseffen. Buiten PokéRPG was ze Naidow geweest, maar hier binnen was ze volledig naar de naam Shadow toe gegroeid, en die droeg ze nu met trots.

- Meer kan ik niet uit mijn inspiratiesinaasappel persen. -

[Ik benoem er even meerdere, anders gaat het wel heel lang duren xD]

Zijn partner keek even naar hem om, en knikte daarna, maar wanneer Evening naar haar ogen keek, zag ze wat twijfel. Zette zijn woorden haar tot denken aan? Zou ze denken aan hoe hun kinderen misschien naar de duistere kant gingen? Evening stapte dichterbij haar, en legde zijn arm op haar schouder. Met een rustige blik keek hij naar de kleintjes. Het waren nu nog engeltjes ja, en als ze ze goed op zouden voeden, dan bleven ze dat hopelijk ook. “Engeltjes’’ klonk er uit haar mond, en een frons verscheen op haar gezicht. Een kleine glimlach sierde Evening’s gezicht. Zou er iets in haar opkomen? “Angel?” sprak ze daarna, haar blik op Evening gericht, wachtend op zijn antwoord of mening. Evening liet haar daar niet lang op wachten. ‘’Perfect..’’ sprak hij. Net zoals Shadow zou hij zijn kinderen het liefste Engelse namen geven, zoals zijn ouders hem een Engelse naam hadden gegeven, en Shadow’s ouders het hare. Engelse woorden klonken in zijn oren vaak prachtig. Andere talen konden ook mooi klinken, maar daar zou niemand iets van begrijpen. Evening keerde zijn kop naar de vijf kleine Pokémon en liet zijn ogen over ze speuren. Een naam.. een naam. Zijn ogen vielen op de witte Cyndaquil. Een speciale Pokémon, met een speciale naam. Dat moest het worden. Misschien een naam die sloeg op zijn pure witte vacht? Dat was het. Purity.. Pure. Zijn ogen zochten langzaam Shadow weer op. ‘’Wat denk je van.. Pure voor de witte?’’ Zonder eigenlijk op haar antwoord te wachten, ging zijn blik weer naar hun kinderen. Zijn oren stonden echter wel Shadow’s kant opgedraaid. Had hij haast? Misschien wou hij hier gewoon klaar mee zijn, zodat ze verder konden, maar hij wist dat je hierbij geduld moest hebben, je gaf je kinderen maar één keer een naam. 3 kleine hummeltjes wachtten nog op een naam. Kleine.. Tiny? Zijn blik ging naar een kleine Pichu. ‘’En wat dacht je van Tiny voor dat kleintje daar?’’ Glimlachend keek hij naar Shadow, alhoewel hij maar hoopte dat ze die namen goed vond passen.

“Perfect..” klonk zijn lieve stem. Shadow glimlachte, wetend wat dat betekende. Het betekende dat de eerst geboren Cyndaquil nu een naam droeg. Angel. Of ze echt een engeltje zou worden was nog maar de vraag. Of ze haar naam leuk ging vinden ook. Wat was dan het nut van een naam? Dat wist Shadow inmiddels wel.. Een naam was niet gewoon een manier om iemand te herkennen. Het was je echte ik. Je kon je voor doen als een ander en er bij passen, maar uiteindelijk bleef je jezelf. Shadow was geboren en Naidow genoemd, maar zo had ze zich eigenlijk nooit gevoeld. Zij was een uitzondering. Misschien was ze in haar geboortegebied Naidow geweest, maar hier was ze Shadow. Shadow, de grijze Raichu, leider van de Manera, partner van Evening en de trotse moeder van Angel en vier andere schatten..
“Wat denk je van.. Pure voor de witte?” de welbekende stem van Evening wekte Shadow uit haar gedachten. Ze keek hem even aan, liet de woorden tot zich doordringen en keek toen naar de witte Cyndaquil. Pure.. Ze glimlachte, herhaalde de naam een paar keer in gedachten en hoorde Evening toen weer iets zeggen. “En wat dacht je van Tiny voor dat kleintje daar?” Shadow's blik gleed naar de kleinste van het stel. Tiny paste nu wel bij hem, maar zou dat ook altijd zo blijven? Ze maakte een klein knikje en keek haar partner toen aan. “Wat jij maar wil.” Ze grinnikte droogjes, en wierp toen haar blik op de laatste twee Pokémon die nog geen naam hadden. Twee Pichu. Wat moesten ze eens voor deze twee verzinnen? Een frons op Shadow's gezicht maakte duidelijk dat ze diep in gedachten was. Ze hoopte dat ze iets kon verzinnen wat goed bij de Pokémon paste. Net toen ze tweifelend haar mond open trok om een voorstel te doen schoot het haar te binnen. “Misschien is Hope wat?” Het klonk veel minder zeker dan dat ze was. Ze wist zeker dat het een goede naam was. Haar blik was op één van de kleintjes gevestigd toen ze het zei. Alsof ze bij die net iets meer het gevoel had dat het een Hope was. De andere moest nu ook nog een naam. Shadow keek haar een tijdje geconcentreerd aan, en zei toen hardop wat er in haar op kwam. “S.. Summer?” Nadat ze het gezegd had viel het haar op dat 'Summer' met dezelfde letter begon als 'Shadow'. Toeval, maar wel leuk toeval. Shadow keerde haar kop, zodat haar blik op hem viel. Nu wilde ze alleen nog dat hij instemde, en dan hadden de kleintjes allemaal een naam..

- Ook even meerdere. xD -

“Wat jij maar wil.” had Shadow droogjes gezegd. Evening kneep zijn ogen half toe en keek haar dommig aan. ''Nee, jij moet er ook mee eens zijn, Shad'' zei hij, en keek daarna naar de diepe frons op Shadow's gezicht. Zo'n frons trok ze wel vaker. En altijd betekende die frons dat ze diep aan het nadenken was over iets. Nu Evening een paar kinderen achter elkaar een naam had gegeven, vond ze het vast haar taak om een paar, of misschien alle laatste kinderen een naam te geven. Evening liet haar maar gaan, hij wist vrijwel zeker dat zij beter was in namen verzinnen dan hem. Van wie had hij die inspiratieloosheid toch? Zijn ouders? Nee, Evening leek hem niet een zoveel voorkomende naam, en in zijn oren klonk het vrij origineel. Pff.. Hij liet zijn oortjes zakken. Nou ja, ze hadden in ieder geval de meesten al gehad. En al snel zouden de laatsten volgen, want Shadow trok haar mond open. “Misschien is Hope wat?” Evening spitste zijn oortjes weer. Hij keek haar aan, en vormde een glimlach op zijn gezicht. Ze klonk wat onzeker, maar dat hoefde ze helemaal niet te zijn. ''Hope is een prachtige naam..'' sprak hij tegen haar, om haar zeker te maken dat de naam die ze verzonnen had een goede naam was. 'Summer' zei Shadow, terwijl ze naar de laatste, nog naamloze Pichu keek. Evening knikte. Ook Summer vond hij een goede naam. De zomer was warm, mooi, en vrolijk, iets wat goed bij een Pichu en zijn volgende evoluties hoorde. Evening sloeg zijn arm om zijn partner heen toen hij merkte dat ze zijn kant op keek. ''Ik vind het allemaal perfect..'' sprak hij tegen haar, en gaf een voldaan likje over haar wang heen. Hij gniffelde even, en keek trots naar zijn nageslacht. Hij was blij, maar ook opgelucht dat ze ze allemaal namen hadden gegeven. Hij wreef over zijn voorhoofd, en keek Shadow daarna weer aan. En wat nu? ging er door zijn hoofd heen. Hij gaapte. Hij wou wel naar buiten of zo iets, maar waren de kleintjes in staat om buiten te kunnen zijn? Hmm.. moesten ze niet iets eten? Misschien, als ze voorzichtig deden, konden ze samen met de kleintjes zachte bessen gaan verzamelen. Ze zouden voor het eerst de natuur proeven, en de mooie omgeving van PokéRPG zien. ''Wat zou je ervan vinden als we wat te eten voor die hummels gingen zoeken?'' grijnsde Evening, wachtend op de mening van de Raichu.

Een warme arm sloot zich om haar lichaam. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Ze kon niet anders dan haar arm ook om hem heen leggen. Nu de kleintjes nog zo jong waren konden ze gerust klef gaan doen met hen in de buurt. Als ze ouder zouden worden, zou dat wel anders worden. Shadow herinnerde zich nog wel die tijd dat klef gedoe als ranzig gezien werd. Ze begreep nu wel dat je er als verliefde niks aan kon doen.
Een warme, vochtige tong gleed strelend over haar wang. Shadow grinnikte. Dit soort momenten met Evening wilde ze haar hele leven lang nog hebben. Ze waren te waardevol om ze weg te gooien. Toch maakte Evening met een gaap duidelijk dat hij het niet echt naar zijn zin had. Hij wilde of slapen, of iets doen. Shadow keek hem even vragend aan, niet zeker wetend of ze er naar moest vragen. Net toen ze had besloten om het toch maar te vragen opende Evening zijn mond en liet hij zijn stembanden hun werk doen. “Wat zou je ervan vinden als we wat te eten voor die hummels gingen zoeken?” Eten. Domme doos die Shadow ook was, daar had ze eigenlijk nog niet over nagedacht. Zouden ze al besjes eten? Vast wel.. Desnoods zouden ze het eerst voor de kleintjes voorkauwen. Daarom knikte ze naar haar partner, om opnieuw een grijns op haar gezicht te laten verschijnen. “Is goed..” sprak ze er zachtjes bij. Al dit gedoe was wonderbaarlijk, maar ook vermoeiend. Een wandelingetje door het bos zou haar goed doen. Ze moesten echter niet te lang weg blijven. Hoewel het Chiave gebied veilig genoeg was, wilde ze er niet aan denken wat er kon gebeuren als ze haar baby's te lang alleen liet. Nee, dat liet ze niet gebeuren. Ze greep Evening's poot vast, likte hem over zijn wang en wierp toen een laatste bezorgde blik naar de kleintjes, waarna ze met zijn tweeën op weg gingen om eten te zoeken.

– Uhmja, sorry da'k nu zeg dat jij ook weggaat, als je het erg vindt haal ik het wel weg –