Stiekem vond ik het hier best eng, de grijze stenen kamer. Wat voor mijn gevoel een deur moest voorstellen, stond open. Ik kon de benen nemen als ik wou. Het licht wat van buiten kwam trok mij aan. Ondertussen, terwijl ik naar het prachtige maar pijnlijke licht keek, was ik gestopt met huilen. Mijn wangetjes waren erdoor nat geworden. Ik wurmde me uit de Quilava's armen en sprong naar beneden. De schok die door mijn poten schoot deed even pijn, maar ik wou hier weg. Die andere schelle jankende wezens deden mij niks, mijn oren deden er slechts pijn van. Voor mijn niet snelle snelheid wist ik toch op een of andere manier de goede richting op te gaan. Zovele minuten verstreken, zo voelde ik me. Binnen no time was ik buiten. De felle zon scheen op mijn koppie. Het licht deed nu nog veel meer zeer aan mijn ogen. Automatisch ging mijn pootje omhoog en bedekte mijn ogen.

Niet ver van het kasteel vandaan was een prachtig meer. Daar was ze met haar korte pootjes naartoe gehaast. Uitgeput ging ze op een kleine steen zitten. Haar ogen konden verbazingwekkend de wereld nog niet helemaal aan. De prachtige kleuren in de lucht deed haar van schrik mond open vallen. De tranen, van geluk en omdat het te schel voor haar ogen was, sprongen opnieuw in haar ogen. Deze stroomden over haar natte vacht heen en vielen op haar korte pootjes. Haar hart bonkte ongelofelijk hard, niet bij te houden. Nog steeds van het rennen.

[Evening, Shadow & kids die die twee uitgeperst hebben ]

Haar grijze poten stonden te trillen. Hoe lang was het al geleden? Hoe lang was het al geleden dat ze er achter was gekomen dat ze nooit meer kleuren kon zien? Oké, ze kon aura’s nog zien, maar verder was de wereld gehuld in een grijze laag, die nooit meer zou verdwijnen. “Ik zie ze niet meer,” had ze zacht gefluisterd tegen haar mama - Amore. Ze wist niet of haar papa - Riolu - het al wist. Ze had het alleen aan Amore verteld. Aan mama. Dat was de taak van mama’s. Luisteren naar de kindjes. Senna schudde glimlachend haar hoofd. Haar moeder had gezegd dat het niet al te erg was. Want, ze zag nog steeds alles haarfijn en kon alle tinten makkelijk onderscheiden. Bovendien had ze een voordeel ermee; ze kon levende wezens onderscheiden van de rest. Als iemand zich verstopte, zou ze de aura makkelijker kunnen vinden. Ze haalde even diep adem. Ze moest er iets van maken, had haar moeder gezegd,Het was nu eenmaal zo. Het kon niet meer veranderd worden. Als ze echt volwassen wilde worden, moest ze ermee leren leven. Meer kon ze niet doen. Ze keek even naar haar spiegelbeeld in het water en glimlachte voorzichtig. Kleurloos en haar aura was niet zichtbaar in het water. Ze wist niet wat haar eigen aurakleur was, maar dat maakte niet uit. Het enige wat ze er zo erg aan vond, was dat ze dus zichzelf alleen maar kleurloos kon zien, terwijl ze alle andere wezens kon zien met een kleur om hen heen. Alsof.. Alsof ze zelf anders was, al was dit alleen maar logisch en had het daar niets mee te maken. Een zucht kwam uit haar mond en ze sloeg haar ogen neer.

Een aura. Het kwam dichterbij. Senna keek snel om zich heen en liet haar blik vallen op een kleur. Het was al snel duidelijk dat het een Pichu was. Maar, de aura was anders dan die van Pucca en verder kende ze geen Pichu’s. Ze hield haar kop scheef. Ze wist dat het gebied sinds kort toegankelijk was voor vreemden. Sinds de oorlog. Er zat een lang verhaal aan vast, een verhaal wat Amore binnenkort zou gaan vertellen. Maar, voor nu zou ze zich nog stilhouden. Het verbaasde haar dat iemand dit gebied zo snel gevonden had. Zonder het te merken liep ze op de jonge Pichu af. Naarmate ze het wezentje naderde, werd het steeds duidelijker dat dit wezen nog erg jong was. Misschien was het het kind van één van de leden? Een fronsje ontstond op Senna’s blauwe koppie, terwijl ze keek naar het - in haar ogen - kleurloze wezentje met de auragloed eromheen. “Wie ben jij?” vroeg ze zacht.

Heel kort! Ouders kwamen binnen!
&&: Toestemming. <3 ~

Korte pootjes plantten zich snel achter elkaar in het groene, frisse gras. Her gehijg van een Pokémon klonk daarboven. Hij was net het kasteel uitgekomen en rende nu zo hard hij maar kon over het gebied om een van zijn dochters te vinden. Bijna ongemerkt was die van het kasteel weggeslopen, van Evening en Shadow weg, van de plek waar ze niet lang geleden uit haar ei gekomen was. Maar Evening had het wel opgemerkt. Al snel had hij gezien dat er geen vijf maar nog maar vier kleine Pokémon in het zachte nestje zaten. Een van de nog naamloze Pichukinderen was weggeslopen, maar gelukkig was ze nog niet in staat om in zo'n kleine tijd een grote afstand af te leggen. Het duurde niet lang voordat Evening vlak bij het meer een gele en een blauwe vlek kon zien. Dat moest zijn kind wel zijn. Hij versnelde zijn pas, indien dat nog mogelijk was, en kwam al snel aan bij de twee Pokémon. Ja, het was zijn kind. De andere Pokémon was een Riolu, en Evening herkende die als een van Amore's kinderen. Meteen kwam hij op de Pichu af, en pakte haar snel op. Hij omhelsde haar voorzichtig maar stevig en keek haar even streng aan. ''Laat je ouders nooit meer zo schrikken, meid..'' sprak hij niet al te streng tegen haar. ze was nog klein, ze zou een boze blik vast niet begrijpen. Het zou alleen maar bedreigend en eng zijn. Om aan te tonen dat hij het goed bedoelde tegen haar aaide hij haar over haar kopje heen. Nu hij haar weer bij hem had ging zijn blik naar de andere Pokémon. De Riolu was tamelijk klein, en al had Evening haar pas één keer eerder gezien, kon hij haar duidelijk herkennen. In de oorlog was ze nogal.. opgevallen. Het was Senna, waarschijnlijk de kleinste een meest verlegen dochter van Amore en Riolu. '''Hallo Senna..'' sprak Riolu maar. Misschien stelde het feit dat hij haar naam kende haar gerust. Want hij had haar wel gezien, maar hij wist niet of zij hem wel eens had opgemerkt. Waarschijnlijk niet, en was Evening nog een vreemdeling voor haar. Trouwens, wat zou de kleine hummel hier in haar eentje doen? Nu er niet alleen Suerte leden maar ook andere Pokémon in het gebied konden komen was het een stuk minder veilig dan eerst. Maar misschien was de Riolu al oud genoeg. Waar wou hij zich ook mee bemoeien.. Hij besloot zich toch maar voor te stellen. ''Mijn naam is Evening, de vader van deze kleine boef..'' even keek hij de Pichu weer aan, waarna hij zijn kop weer naar de kleine Riolu draaide. Een kleine glimlach sierde zijn gezicht.

Heerlijk zacht lag ze in twee warme poten. Het waren die van haar vader, een Quilava genaamd Evening, alleen wist ze dat nog niet. Ze kende eigenlijk nog helemaal niks van deze wereld. Dat was het jammere. Een lieve stem, toen ze zonet nog op een klein rotsje zat, herhaalde zich continue door haar gedachten. 'Wie ben jij?' Had het gevraagd, al wist ze daar helemaal niks van te verstaan. 'Mijn naam is Evening, de vader van deze kleine boef..' Deze stem klonk zo vertrouwelijk, zo vaderlijk. Ze lachte ondeugend toen deze haar aankeek en terug glimlachte. ''Tata,'' waren de enige en eerste woordjes die ze uitbracht wanneer ze een beetje rondbewoog in zijn armen. Ze wou hier niet vandaan, zo perfect warm. Wat onhandig probeerde ze op te staan, op haar tedere kleine pootjes en gaf hem zogezegd een grote knuffel door haar handjes op zijn harige buik te leggen. ''Tata,'' herhaalde ze nog een keer met een speelsere toon in haar stem. Nog een keer lachte ze hard, alsof ze ergens lol om had. Eigenlijk lachte ze alleen maar omdat de lichaamswarmte van haar vader Evening zo zacht aanvoelde. Daarna plofte ze neer op haar kwetsbare ruggengraat op de Quilava's armen. Haar ogen gleden richting het blauwe wezen, de Riolu. Zachtjes maakte ze een verbaasd geluidje.

[Blergh, korte post. Volgende word langer ]