Weer klonken er krachtige vleugelslagen boven de rotsachtige bergen, de Marble Mountains genaamd. Een grote draakachtige Pokémon daalde neer op de rotsen en liet zichzelf voorzichtig neerploffen. Zijn reusachtige vleugels werden rustig ingeklapt, en de Pokémon slaakte een kleine zucht. Zijn ogen richtte hij naar de lucht. Deze was grijsblauw gekleurd en gevuld met paarsgekeurde wolken. De zon stond laag, en kleurde het onderste gedeelte van de horizon oranje. Het zou niet lang meer duren voordat de lucht geheel in duisternis gehuld werd. Niet dat Silverbreeze dat vreesde. Ietwat terneergeslagen keek hij over de rotsformaties heen. Het was de laatste tijd stil in PokéRPG. Erg stil. Hij wist niet wat hij ervan moest denken. Was het een goed of een slecht teken? In ieder geval was het overal zo stil dat hij niet hoefde te zoeken naar een afgelegen plek om te kunnen slapen. Hij kon hier gewoon op de rotsen gaan liggen, onder de sterrenhemel. Hij schudde zijn kop en liet een lange gaap horen. Sloom liep hij naar een plek waarvan een kant afgesloten was met hoge rotsen, en ging tegen diezelfde rotsen aanliggen. Ze voelden koud aan, maar dat deed Silverbreeze niets. Hij vond het heerlijk om hier te liggen. Hij had het vreemde gevoel alsof hem hier niets kon overkomen, alsof al zijn zorgen ineens weg waren. Een glimlach sierde zijn gezicht, en hij liet een tevreden brul horen, die door de kloven en bergen weerkaatst werden. Hij grinnikte toen hij in de buurt allerlei vogels hoorde opstijgen, die geschrokken waren door het geluid. Hij sloot zijn ogen half, maar leek ze niet helemaal te willen of kunnen sluiten. Iets hield hem toch wakker. Misschien hoopte hij toch dat er iemand langs kwam. Zo'n stil gebied was rustig, maar eenzaam. Met een zucht liet hij zijn kop hangen. Er zou toch niets gebeuren, net als altijd.

Onopgemerkt probeerde een kleine Axew in de buurt van de Lugia te komen. Wie was dat? Of kon hij het beter een wat noemen? Hij had het nooit eerder gezien. Nu hij er over na dacht, hij had nog nooit pokemon gezien die niet tot zijn evolutie lijn behoorde. Hij leefde samen met zijn ouders en een grote groep Axew, Onodo en Ononokusu in de marble mountain's. Op een plek waar nooit iemand kwam, de plek was onbekend voor andere Pokémon. Het was verboden voor de Pokémon om uit hun leefgebied te gaan omdat er buiten hun leefgebied een oorlog werd gehouden. Omdat het zo saai was was Kiba uit hun leefgebied geslopen om te kijken hoe het er aan toe ging, alles leek eerst rustig. Het was er heel stil, als hij de brul van de grote pokemon niet had gehoord zou hij hebben gedacht dat het gebied verlaten was. Maar de grote pokemon zelf, en de vogel pokémon die bang waren weggevlogen, bewezen het tegendeel. Langzaam sloop hij naar het gezicht van de Lugia. Leefde het nog? Het had zijn ogen (half) gesloten.. Hij moest wel leven, anders had hij toch niet kunnen brullen? Hij probeerde het wezen met zijn pootje aan te raken maar hij bewoog.. De Lugia liet zijn kop hangen en zuchtte.. ''Eet me niet op!'' Was het eerste wat in zijn hoofd opkwam. Hij kroop naar achteren en vouwde bang zijn armen over zijn hoofd heen... Wat zou de Lugia met hem doen?

~ Best flut.. ~

Het was nog steeds erg stil. Bijna waren zijn ogen volledig dichtgevallen, bijna. Zijn concentratie was volledig weggevallen, en doordat hij voor zich uit staarde zag hij niet eens de kleine Pokémon die steeds dichterbij kwam. Nadat hij een zucht had geslaakt weerklonk er onder hem ineens een kreet. ''Eet me niet op!'' zei een Axew, doodsbang voor de veel grotere en sterker ogende Lugia. Met een verbaasde blik opende Silverbreeze zijn ogen weer volledig, en keek naar de Pokémon die van angst zijn armen over zijn hoofd heen vouwde. Hoe hard het ook klonk, het kon goed zijn voor een legendarische Pokémon dat andere Pokémon angst of ontzag voor hem hadden. Hoe moeilijk het ook was, legends moesten zich afzonderen van anderen. Vrienden maken mocht, maar niet teveel. Als je jezelf bij de rest van de Pokémon voegden, beschouwen ze je als gelijke, en had je kans dat ze respect verloren, en gevechten aangingen, omdat ze dachten dat ze een legend wel aan konden, omdat hij enkel aardig was. Toch vond Silver het moeilijk. Hij beschouwde zich niet als hoger dan andere Pokémon, en toch moest hij zich eigenlijk zo gedragen. Hij was nu tijdelijk even de hoofdbeschermer van Pokérpg, hij mocht geen fouten maken. Hij schudde zijn kop en tilde zijn zware lijf van de grond. Zijn kop rees hij op, en hij moest erg goed kijken om de kleine Pokémon nog te kunnen zien. Wat was dat voor een Pokémon? Hoe oud hij ook mocht zijn, een Pokémon zoals dit had hij nog nooit gespot in PokéRPG. Maar blijkbaar zou hij geen gevaar veroorzaken. Silverbreeze zijn blik werd wat neutraler, terwijl hij de Pokémon in zijn grote rode ogen bleef aankijken. ''Hallo..'' zei hij met een ietwat zware stem. Hij schraapte zijn keel even.''Rustig, ik zal je geen pijn doen zonder reden..'' stelde hij de kleine gerust. ''Vertel mij is, waar kom je vandaan?'' vroeg Silverbreeze daarna, met een vriendelijk vragende ondertoon in zijn stem. Als de Pokémon hem vertrouwde, antwoordde hij wel terug. En misschien vertelde hij er meteen ook bij wie hij was, en wát hij was. Het was alleen nog afwachten op een antwoord.

'Hallo..' zei de Lugia met zijn ietwat zware stem. Kiba vouwde zijn armen wat open zodat hij de Lugia weer kon zien. Hij stond er nog steeds.. 'Rustig, ik zal je geen pijn doen zonder reden..' Nog steeds bang keek hij de grote Lugia aan. Dus hij zou hem wel pijn doen als hij een reden had? 'Vertel mij is, waar kom je vandaan?' vroeg Silverbreeze daarna. Kibago keek hem raar aan. Dus dat probeerde hij, hij probeerde er achter te komen waar de groep was zodat hij niet alleen hem maar de hele groep kon opeten! ''Ik kom uit.. ehh..'' Hij was nooit goed geweest in liegen en je merkte het bijna altijd op als hij loog. ''Ik kom uit..'' herhaalde hij weer. ''Ergens!'' zei hij daarna. Dat moest geloofwaardig klinken! met een grote glimlach bleef hij de Lugia aankijken. De Lugia had vleugels, dus het moest wel kunnen vliegen. HIj zou nooit sneller zijn dan een Pokémon die kon vliegen dus wegrennen was geen optie. Vechten zou hij ook niet kunnen overleven tegen zo'n grote Pokémon. Wat moest hij dan doen? Hij stond langzaam op en klopte het stof van zich af. Daarna keek hij met zijn denk gezicht naar de Lugia. Had hij maar beter opgelet terwijl hij getraind werd. Dan zou hij vast weten wat hij moest doen. ''Waar kom jij eigenlijk vandaan?'' vroeg hij daarna nieuwsgierig.

~ Flut, lang niet meer gepost ;o ~

De Kibago keek hem raar aan. Alsof hij een achterstaande reden zocht van Silverbreeze om te vragen waar hij vandaan kwam. Wat zou er door zijn koppie gaan? Met een vreemde blik keek Silverbreeze hem aan toen hij uiteindelijk begon te praten.''Ik kom uit.. ehh..'' Hij leek wel heel erg te twijfelen. De Pokémon was hier vast nog niet lang in PokéRPG, hij moest toch wel weten waar hij vandaan kwam? Tenzij hij zijn kop te hard gestoten had, natuurlijk. ''Ik kom uit..'' Silverbreeze hief zijn wenkbrauwen op.''Ergens!'' op zijn bek vormde een grote glimlach. Silverbreeze keek hem zwijgend, en niet-begrijpend aan. De Kibago leek erg zenuwachtig. Natuurlijk, liegen tegen een legendarische Pokémon was niet iets zonder enig risico eraan verbonden. Silverbreeze deed toch niets tegen de Pokémon, waardoor hij zijn moed bij elkaar kon rapen om Silverbreeze een vraag te stellen. ''Waar kom jij eigenlijk vandaan?'' Silverbreeze keek wat filosofisch omhoog. Zijn blik was echter zeer droogjes. Na een paar seconden keek hij de Kibago aan. ''Ik kom uit..'' zei hij, en raakte met zijn vleugel nep-twijfelend zijn kin aan. ''Ook ergens! Nou zegh, dat is ook toevallig!'' zei hij, en grijnsde breed. Hij boog zijn nek en liet zijn kop ver naar beneden zakken, totdat zijn kop bijna op gelijke hoogte zat als die van de Kibago. ''Tegen mij hoef je niet te liegen hoor..'' fluisterde hij grijnzend in zijn gezicht. Hij hief zijn hoofd weer op, en keek de Pokémon twijfelend aan. Dacht hij nou echt dat Silverbreeze hem als lekker hapje zag? ''Geloof me, ik eet je echt niet op. Ik eet niet zo vaak inwoners van dit gebied.'' Hij griffelde zachtjes, en hoopte maar dat de Kibago wist dat het een grapje was. Vegetariër was hij niet, maar hij beperkte het aantal vlees in zijn menu tot het allerminste. ''Mijn naam is Silverbreeze, de Lugia.'' begon hij maar verder te praten, om de Kibago misschien wat veiliger te laten voelen. ''Ik ben een van de vele beschermers van dit gebied, en zal nooit Pokémon zomaar iets aandoen of opeten.'' Zijn grijns verdween, zijn gezichtsuitdrukking bleef vriendelijk. ''Durf je me wel te zeggen wie jij bent?'' vroeg hij met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem.

'Ik kom uit..' De Lugia leek even te twijfelen. 'Ook ergens! Nou zegh, dat is ook toevallig!' Met een grootte glimlach bleef Kiba knikken. Dat was inderdaad toevallig! De Lugia liet zijn hoofd zakken, hij wou hem vast opeten! Hij moest zich snel verstoppen. Nog steeds heen en weer kijkend op zoek naar een verstop plek had de Lugia hem al bereikt. 'Tegen mij hoef je niet te liegen hoor..' Hoe kon de Lugia het door hebben? Hij had nog nooit zo goed gelogen. 'Geloof me, ik eet je echt niet op. Ik eet niet zo vaak inwoners van dit gebied.' De Lugia klonk vriendelijk, en zei dat hij hem niet zou opeten. Maar hij zei ook dat hij het niet vaak deed, dus hij deed het wel soms. 'Mijn naam is Silverbreeze, de Lugia. Ik ben een van de vele beschermers van dit gebied, en zal nooit Pokémon zomaar iets aandoen of opeten.' Kiba knikte dat hij het begreep. 'Durf je me wel te zeggen wie jij bent?' Weer knikte Kiba. ''Ik.. ik ben Kiba.. een Axew.'' Hij keek de grote Lugia weer aan. Kon hij Silverbreeze echt vertrouwen? Hij zei dat hij een beschermer was, daar had hij wel eens verhalen over gehoord. Hij had gehoord over een Ho-oh, een Lugia en nog veel andere legendes. Maar hij kon hij er zeker van zijn dat dit echt een Lugia was? Hij moest Silverbreeze maar op zijn woord geloven. ''Leuk je te ontmoeten.. Meneer Silverbreeze..'' mompelde hij. ''Komen veel Pokémon legendarische Pokémon tegen? Of heb ik geluk dat ik je tegenkom?'' vroeg hij daarna. Het zou best kewl zijn, dat hij terug naar het dorp kon gaan en zeggen dat hij een echte Lugia was tegengekomen! Maar als veel Pokémon hem waren tegengekomen zou hij er niet over beginnen. Dan zouden ze hem weer uitlachen..

[Ohja, in het engels is het Axew o3o]

De Axew knikte naar zijn vraag, en Silverbreeze zijn glimlach kwam langzaam weer terug. ''Ik.. ik ben Kiba.. een Axew.'' Antwoordde de kleine Pokémon. Aha,een Axew dus. Silverbreeze leefde al lang, maar hij had nog nooit van Axews gehoord. Waren het nieuwe soorten, of kwamen ze uit een ver en onbekend gebied? Of was Silverbreeze niet zo oplettend als hij zelf dacht? In ieder geval vond hij het zeer interessant om een voor hem nieuwe soort Pokémon tegen te komen, en hij bestudeerde het kleintje dan ook zorgvuldig. Jammer dat hij niet wou zeggen waar hij vandaan kwam, Silverbreeze wou dat gebied wel een bezoekje brengen. Misschien waren er meerdere soorten daar waar hij nooit van gehoord had. Maar nee, hij zou hem niet dwingen, en daarbij bleef hij in PokéRPG. Hij kon dit gebied nooit verlaten, zeker niet nu er een kleine vogel was om te beschermen. ''Leuk je te ontmoeten.. Meneer Silverbreeze..'' mompelde de Axew, duidelijk nog zenuwachtig tegen Silver.. ''Komen veel Pokémon legendarische Pokémon tegen? Of heb ik geluk dat ik je tegenkom?'' Silverbreeze leek even te twijfelen. ‘’In dit gebied..’’ begon hij uiteindelijk te spreken, want hij wist niet hoe de legendarische Pokémon uit andere gebieden op dit moment handelden. ‘’De meeste legendarische Pokémon in dit gebied verschuilen zich het liefst, of dwalen rond in gebieden waar bijna nooit iemand komt. Dus ja, je hebt geluk geloof ik.’’ Vertelde Silverbreeze hem. Het was waar, veel legi’s gedroegen zich hier mysterieus en lieten zich het liefste niet zien. Misschien hadden ze angst voor diegenen die ze kwaad wouden doen. Ook al waren er die al jaren niet meer. Niet zo erg als een hele tijd geleden. Mensen, Pokémonjagers, puur slechte Pokémon die de legendarische Pokémon een voor een wouden opsporen en uitschakelen. Gelukkig was het nu beter, en hopelijk zou er geen van die situaties meer voorkomen. ‘’Wat kom je eigenlijk doen in PokéRPG?’’ vroeg Silverbreeze, om het gesprek op gang te houden en meer te weten te komen over de Pokémon.

’In dit gebied..’ begon de Lugia, Silverbreeze, uiteindelijk te spreken. ’De meeste legendarische Pokémon in dit gebied verschuilen zich het liefst, of dwalen rond in gebieden waar bijna nooit iemand komt. Dus ja, je hebt geluk geloof ik,’ legde de Lugia hem uit. Kiba knikte blij. Dus hij kon nog altijd terug gaan naar zijn dorpje om het te zeggen. Misschien wou de Lugia wel mee!Als ze hem niet geloofde zou hij Silverbreeze gewoon laten zien, maar was dat wel een goed idee? Misschien hoorde dit allemaal bij de Lugia zijn plan en wou hij toch de hele dorpje opeten. Hij moest wachten met terug naar de dorp gaat totdat hij zeker wist dat hij de Lugia kon vertrouwen. of op z'n minst tot de Lugia weg was. ’Wat kom je eigenlijk doen in PokéRPG?’ vroeg Silverbreeze. Hij keek de Lugia weer aan. ''Ik ben hier een paar jaar geleden gekomen met mijn ouders..'' zei hij zachtjes. Het kon toch geen kwaad als hij dat zou zeggen? De vorige gebied waar we waren had ook een oorlog. De slechte groep daar wist het gebied over te nemen, en het enige wat we konden doen om te overleven was hier naartoe te komen..'' Hij keek sip naar de grond. ''Ze hadden de hele tijd gezegd dat het wel goed zou komen, dat de slechte groep makkelijk verslagen kon worden. Maar dat gebeurde niet.. Toen we hier eindelijk waren gekomen hoorde ze dat er hier ook een slechte groep was. Daarom verstopte we ons goed in de Marble Mountain's. Niemand zou ons mogen vinden.'' Fuck! Hij had per ongeluk verteld waar ze zich verstopt hielden. Niet precies, maar wel dat het op de Marble Mountain's was. Had de Lugia het gehoord? Hopelijk niet. Hij moest snel een vraag stellen zodat de Lugia geen tijd had om er over na te denken. ''Ehh.. Is de oorlog hier nog steeds bezig? Is de slechte groep al verslagen? En waarom is het hier zo stil?''

De Axew knikte blij. Blijkbaar was hij er blij mee dat hij Silverbreeze was tegengekomen. Silverbreeze had eigenlijk geen idee of het bijzonder hier was om legendarische Pokémon tegen te komen. Geen van de legi’s kwamen ooit naar Silverbreeze toe, terwijl ze dikwijls naar Dustfire toe gingen voor advies, informatie of gewoon om een praatje te maken. Eigenlijk was het alsof ze hem wantrouwden. Ze geloofden niet in Silverbreeze als hoofdbeschermer. Zijn rang hing aan een zijden draadje, maar hij was nog niet uit zijn rang gezet, want Dustfire had het zo gewild. Ze moesten wel heel veel respect voor haar hebben, want met hun kracht konden ze Dustfire gewoon doden, en Silverbreeze verstoten, als ze dat wouden. Maar toch.. was het wel verstandig om hoofdbeschermer te blijven, als de beschermers het er niet mee eens waren? De inwonders van PokéRPG leken het niet erg te vinden, maar Silverbreeze merkte maar al te goed dat de sfeer anders was, dat er een element mistte. Silverbreeze slaakte een diepe zucht. Hij keek naar de Axew, die begon met het beantwoorden van zijn vraag. ''Ik ben hier een paar jaar geleden gekomen met mijn ouders..'' zei hij zachtjes.’’Het vorige gebied waar we waren had ook een oorlog. De slechte groep daar wist het gebied over te nemen, en het enige wat we konden doen om te overleven was hier naartoe te komen..'' Zei hij, met een sippe blik in zijn ogen. Silverbreeze zijn uitdrukking straalde meeleven uit. Ook een oorlogsslachtoffer. Uit zijn gebied verdreven door duistere Pokémon. ''Ze hadden de hele tijd gezegd dat het wel goed zou komen, dat de slechte groep makkelijk verslagen kon worden. Maar dat gebeurde niet.. Toen we hier eindelijk waren gekomen hoorde ze dat er hier ook een slechte groep was. Daarom verstopte we ons goed in de Marble Mountain's. Niemand zou ons mogen vinden.'' Silverbreeze knikte rustig. ‘’Oorlogen zien er in mijn ogen bijna altijd hetzelfde uit. De ‘goede’ Pokémon tegen de ‘slechte’ Pokémon, altijd vechtend, maar nooit lijkt er een winnaar te komen. ‘’ sprak hij, met een nogal depri stem, maar wanneer de Axew hem vragen stelde, schudde hij zijn kop, en probeerde ze zo goed mogelijk te beantwoorden. ''Ehh.. Is de oorlog hier nog steeds bezig? Is de slechte groep al verslagen? En waarom is het hier zo stil?'' Silverbreeze hoefde niet al te lang na te denken. ‘’Ja, de oorlog is nog steeds bezig, de slechte groep is er nog. Al lijkt het meer op een koude oorlog. Eigenlijk.. lijkt het nooit ver te komen. Ik heb gehoord van gevechten tussen de twee groepen, maar volgens mij zijn er nooit legi’s uitgeschakeld en vermoord, en zijn nooit echt gebieden overgenomen, niet voor lange tijd in ieder geval. Ik weet niet waarom het hier zo stil is.. ik wou.. dat ik het wist..’’ sprak hij, en slikte even. Zijn ogen speurden over de horizon. Stil was het, erg stil. Maar was het iets goeds of iets slechts? Hij kon het zich alleen maar afvragen.