De zachte geur van dennenbomen kalmeerde haar. Het drong haar neusgaten binnen, en werkte zich een weg naar het ongemakkelijke gevoel dat haar vertelde om alert te zijn. Ze had altijd al genoten van geuren zoals deze, alhoewel ze misleidend waren. De geur stelde haar gerust, vertelde haar dat alles in orde was, en dat er geen reden was om te denken dat de wereld nog steeds aan het instortten was. Dat alles in orde was. Dat er geen zorgen bestonden, geen oorlog, geen alles verwoestende haat. Houndoom opende haar oogleden, zwaar geworden van vermoeidheid. Haar ogen vingen de silhouet van een Gloom, die zo te zien weg rende. Sleep Powder..? Wat had ze deze keer verkeerd gedaan? Oh, wacht. Het was voor haar natuurlijk al verkeerd genoeg om levend rond te lopen. Natuurlijk. Dat had ze moeten weten. Ze sloot haar ogen weer, en liet de slaap haar overmeesteren. Ze zou wakker moeten blijven. Zou alert moeten zijn, en zich op haar verraderlijke omgeving moeten concentreren. Maar wilde ze dat wel? Wilde ze niet veel liever doen alsof er geen werkelijkheid bestond? Wilde ze niet veel liever in haar veilige droomwereld leven? In de droomwereld die in een nachtmerrie was veranderd, net als de echte wereld? Veel verschil maakte het voor haar niet. Het enige verschil was dat haar lichaam geen echte schade kreeg als ze droomde. Ténzij ze natuurlijk in haar slaap werd aangevallen. Bah. Wat haatte ze het als ze dingen ingewikkeld maakte voor zichzelf. Zachtjes geeuwend opende Houndoom haar ogen. De plek die vijf minuten geleden nog licht scheen te zijn geweest, was nu gehuld in een alles opslokkende duisternis. De bomen waren omringd door een dikke mistbank, ervoor zorgend dat het nauwelijks mogelijk was om verder dan een paar meter voor je uit te kijken. Zwijgend bleef Houndoom liggen, enkel luisterend naar de geluiden die er niet waren. De stilte liet haar rillen. Zelfs al was het nacht, het hoorde niet zo stil te zijn. Geen enkel geluid. Geen geritsel, geen geluid van welke pokémon dan ook. Houndoom keek omhoog, zoekend naar een flauw schijnsel van de maan, dat niet vindbaar was. De hemel was bedekt met wolken, het bos was gehuld in duisternis. Niet dat het voor haar een probleem was. Haar rood gekleurde ogen lichtten zwakjes op; de enige twee lichtpuntjes in een zee van duisternis. Twijfelend zette Houndoom haar, stijf geworden van het lange liggen, lichaam in beweging. Opnieuw huiverde ze. Het was niet het donker wat haar liet twijfelen. In tegendeel. Het was de stilte. Als er geluid was geweest, zou ze optimistisch zijn geweest. Ze zou zichzelf hebben voorgesteld om op jacht te gaan. De omstandigheden waren daar immers ideaal voor op het moment. Haar prooi zou haar niet kunnen zien aankomen, terwijl zij hem met gemakt zou kunnen besluipen. Op zo’n aanbod zou ze maar al te graag in zijn gegaan. Nee, nu was het anders. Ze bleef weer stilstaan, en keek met lichtjes samengeknepen ogen om zich heen. “Niet grappig,” siste ze, om vervolgens weer te gaan lopen. Ze zou wel iemand tegen komen, toch? Het was een bos. Er was heus wel iemand die op dit uur niet sliep. Hoopte ze.

Het woud was in duisternis gehuld, en de lucht was bedekt met vele wolken. Het was laat, en op dit tijdstip waren natuurlijk de meeste Pokémon veilig weggekropen in hun schuilplek. Alleen de nachtdwalers zoals Noctowls maakten het dat deze nacht niet volledig leeg en stil was. Maar ook een ander geluid leek Mayumi’s oren in te dringen. Stevige voetstappen lieten de bladeren pletten. Het klonk eigenlijk bijna hetzelfde als haar stappen. Mayumi trok een van haar wenkbrauwen op, en stopte met lopen, maar het geluid van voetstappen duurde voort. Ja, haar gehoor had haar niet in de steek gelaten. Ze was hier niet alleen aan het rondlopen. “Niet grappig,” hoorde ze ineens, heel zacht gesist. Ze had moeite met het te verstaan, maar hoe weinig ze er ook van begrepen had, het ging haar erom dat het nu volledig bevestigd was. Er was hier iemand anders, en nog dicht bij haar ook. Hoe dan ook, ze begon weer met lopen, en sloop langzaam op de hondachtige Pokémon af wanneer ze deze in het zicht kreeg. Het was een Houndoom, een Pokémon ongeveer even groot als haarzelf. Maar wat deed die hier s’avonds in een donker bos? Zijzelf had ook niet echt een goede reden, ze vond het altijd fijn om in haar eentje rond te lopen. Ze schudde haar kop. Wat klonk dat weer lekker vriendloos. Over vrienden gesproken; zou deze Houndoom vriendelijk zijn, of zou ze meer een agressief tiepje zijn? Aardig, boos, duivels , goed,.. iedereen die ze tegenkwam had een ander karakter, en ze vond het altijd leuk om uit te pluizen wat voor karakter een Pokémon tegenover haar had. Ze liep door totdat ze de Houndoom in haar pas blokkeerde, en keek haar met een neutrale blik aan. Haar donkerrode ogen speurden de Houndoom af, waarna ze haar kop wat verder ophief, om vervolgens te beginnen met spreken. ‘’Hallo..’’ was echter het enige wat er in haar op kwam.

Een kleine flits van wit, een beweging, en het geluid van een poot die op de grond neerkwam, horend bij de beweging. Een onbekende Absol kwam tevoorschijn, wandelde recht haar blikveld in. Alhoewel, onbekend was natuurlijk niet de juiste verwoording. Onbekend voor haar, dat was het. Niemand kon volledig onbekend zijn, hoe hard je het ook probeerde te zijn. De Absol keek haar aan met een blik die Houndoom zag als ‘ongevaarlijk’, er was in ieder geval geen moordlust in te zien, voordat deze haar kop ophoef. ‘’Hallo..’’ groette de Absol haar. Houndoom keek de Absol aan, net niet starend, voordat ze doorkreeg dat ze antwoord zou moeten geven. Dat was de gebruikelijke etiquette. Als iemand je groette, was het niet meer dan normaal om iets terug te zeggen. Op de een of andere manier kreeg ze het voor elkaar om een zachte glimlach te creëren met haar lippen, en gaf ze een vriendelijk bedoeld knikje terug naar de Absol. “Ook.. hallo,” zei ze, proberend haar verwarring uit haar stem te filteren. Zou het door de Absol komen dat het zo verlaten was? Het was geen geheim dat er pokémon waren die Absol’s zoveel mogelijk probeerden te mijden, bang dat de verhalen over zogenaamde ongeluksbrengers waar zouden zijn. Nee, ze wilde niet bevooroordeeld zijn. Alhoewel iedereen dat stiekem wel was. Het was veel makkelijker om iedereen in een bepaald hokje te proppen. Dat was gewoon een feit. En natuurlijk was het ook behoorlijk vermoeiend om iedereen persoonlijk te leren kennen. De wereld was gewoon gemaakt voor hokjes. Punt uit. Ze liet haar hoofd wat naar rechts zakken, en keek de Absol vragend aan. “Het is.. te stil. Heb jij enig idee hoe het komt?” vroeg ze. Het had geen zin om eerst om de vraag heen te draaien. Eerst introduceren? Natuurlijk, dat zou normaal moeten zijn. Zo normaal, dat het niks uit zou maken om het voor een klein keertje weg te laten. Het zou later nog wel komen.