(sorry voor eventuele typfouten, ik zit op mijn mobiel xD)

Met een behoorlijke snelheid rende de Absol richting de stad van Pokerpg. Tot haar schrik leek echter de halve stad verwoest. Nouja, verwoest? Door de grond liep een enorme kloof, en de in de huizen rondom dit gebied leek geen licht te schijnen en geen leven te bekennen. Maar vastberaden keerde ze zichzelf een kwartslag om, en rende langs het gapende gat, tot het uiteindelijk steeds smaller en smaller leek te worden. Mayumi keek achter zich, maar keek ook meteen weer naar voren. Ze hoefde niet naar achteren te kijken, ze wist wel dat Satoko haar zou volgen. Het maakte haar niet veel uit. Ze redde dit wel, ook in haar eentje. De kloof leek haar nu smal genoeg geworden. Ze concentreerde zich op de grond, spande al haar spieren, en ze zette zich sterk af tegen de grond. Fraude, de Vulpix die nog op haar rug zat, had raar naar haar gekeken toen ze naar die spleet stormde, maar gelukkig besefte ze zich nog snel dat Mayumi geen grapje maakte, waardoor ze zich stevig vastgeklamt had om de middel van de Absol. De landing op de brond gaf echter een enorme klap, en Fraude had de grootste moeite om zichzelf vast te houden met een enkele poot. Toch slaakte ze een opgeluchte zucht toen ze weer aan de grond stonden. Wanneer Mayumi verder rende,keek ze haar ogen uit. De huizen.. Kapot of verlaten. Hoe is dit gebeurd? De eerstvolgende minuten erna sprintten ze over gras en brindpaadjes, maar al snel kwam het andere dorpsdeel in het zicht. De pokemon die daar rondliepen waren van veraf al te zien. Mayumi grijnste. Daar, het grootste gebouw. Dat moest het ziekenhuis zijn. Mayumi liet haar kop laag hangen, en begon tegen de Vulpix te spreken. 'houdt je vast' waarschuwde ze nu wel. Een witte gloed omringde haar lichaam, waarna haar snelheid verbazingwekkend toenam. Een snelle aanval. Zo spurtte ze de menigte door, zonder dat die ook maar konden zien wat er langs hen rende. Voor het ziekenhuis remde Mayumi door haar poten stijf neer te zetten. Ze schoof een halve meter door het gras, en kwam eindelijk tot stilstand. Ze keek naar boven, en glimlachte, ja, dit was het. Voor pokemon een imposant ziekenhuis, terwijl het er voor mensen misschien pietluttig uit kon zien. Hoe het er ook uit zag, hier moesten ze zijn. Ze duwde met haar kop tegen de draaiende deur, en trok binnen vies haar neus op. Bah, wat een stank. Het rook naar verband en drankjes. Steriele middelen en pilletjes. Ze haatte ziekenhuizen, en was er dan ook nog nooit geweest. Ze herstelde wel buiten, en uit zichzelf, zoals elke pokemon die zichzelf 'wild' mocht noemen het deed. Met een droog gezicht stapte ze op de balie af, waar een Furret achter stond. Mayumi pakte Fraude van haar rug en legde haar op de balie neer. De furret keek haar raar aan, en mayumi trok dom een wenkbrauw op. 'Dit heeft een gebroken poot..' legde ze nonchalant uit. De furret twijfelde even, maar bekeek daarna Fraude's poot. 'Ik breng haar wel even naar de röntgenafdeling, wacht u hier maar.' sprak ze, en mayumi liep droogjes terug, en plantte haar kont neer op een bankje. Hmmz.. Haar blik ging richting de draaideur. Zou Satoko het doorhebben hoe die open gaat? Ze gniffelde zachtjes, en wachtte af.

Als een 'braaf hondje' liep hij achter zijn geliefde aan. Niet dat hij gedwongen was, nee hij wou haar gewoon niet opnieuw tijden niet zien. Alleen hij vond het belachelijk dat ze zo nodig goedaardig moest wezen en één of ander afschuwelijk lelijk beest moest meeslepen. En waarom eigenlijk? Die Vulpix kon zichzelf net zo goed redden. Tijdens het rennen had hij niet eens in de gaten hoe snel de bomen voorblij sjeesden en de bos omgeving langzaam maar zeker veranderde in een stad, Pokémon City. Het zachte gras wat tussen zijn tenen kriebelden veranderde in harde, stenen tegels, die een stuk minder prettig aanvoelden. Zonder dat hij ook maar een goede blik om zich heen te werpen, haatte hij het nu al. Het was vreemd, maar de stad beviel hem niet. Misschien vanwege diefpokémon of het feit dat de stad in duizenden stukken gespleten was. Het grootste gebouw was het gebouw dat ze zochten, pokémon noemden het 't 'Pokécenter'. Wat een belachelijke naam zeg. Hij moest er bijna van overgeven, zo ongelofelijk erg walgde hij er van. De grote kloven die zich gevormd hadden waren breed, maar oversteekbaar. Hij sprong van de ene naar de andere kant, gewoon voor de lol, tenminste over de wat kleinere spleetjes. Bijna waren ze er en Mayumi rende nog steeds soepel voor zich uit, alsof die kleine, gewonde, Vulpix totaal niks woog. En hij rende keurig achter haar aan met nog steeds het tasje om zijn schouder heen, die tevens ook, vanwege de grootte, steeds bij elke sprong ietsje dieper sneed in zijn vacht van zijn borst. Achja, hij kon dat tasje elk moment in zo'n scheur dumpen als hij daar zin in had, maar aan de andere kant vond hij toch wel ergens dat hij dat niet kon maken. De Vulpix was in principe al niet al te sterk meer, en om dan nog dierbare spullen te verliezen. Ach, hij hield het maar gewoon bij zich. De laatste kloof, waar ze overheen moesten om het Pokécenter te bereiken, lag voor hun en eerst sprong zijn liefje eroverheen. Daarna hij, simpelweg. Al had hij wel wat moeite met dat tasje om zich heen, dat maakte net het kleine tikkeltje verschil dat de perfecte evenwicht verstoorde. Toch kwam hij er gewoon overheen, alsof er niks aan de hand was, en zag dat zijn schat samen met de gewonde al naar binnen waren geglipt. Hmm, misschien had hij er toch wat te lang over gedaan. Hij beet op zijn onderlip en bekeek de ingang. Die ronddraaiende deur, dat leek hem maar niks. Hij draaide automatisch rond, wat hem een angstig gevoel gaf. Wat moest dit nou voorstellen? Twijfelend kwam hij dichterbij en duwde met zijn kop tegen één glazen plaat aan. Damnit, die schoof gewoon verder. ''Verdomme,'' mompelde hij. Mayumi zat allang al binnen en hij stond hier nog hopeloos buiten. Na nog een hopeloze poging te hebben gedaan, gaf hij het simpelweg op en besloot maar om buiten te wachten. Tenzij de deur vanzelf zou stoppen. Met een grijns op zijn gezicht ging hij voor de deur zitten en wachtte tot de glazen platen vanzelf stopten, ter teken van overgave.