De storm leek wel eeuwig te duren. De golven kwamen met veel kracht neer op de rotsen van de Dasora eiland. Het was een eiland opgebouwd op stenen. Het enigste vegetatie daar was enkel mos. Elke keer dat de rotsen werden geraakt door de golven viel er bijna een Mijumaru in het water. Een Mijumaru dat net uit het ei was gekomen en de ouders net op jacht waren. De andere ouders stoten de Mijumaru af en die bezweek door de krachtige golven. Zo ging dat er eenmaal aan toe. Je moest sterk zijn om te overleven. De ouders die hun eieren zagen uitkomen hadden geen tijd voor bewondering. Het was enkel het teken dat ze moesten jagen, terwijl het voedsel maar schaars was. 1 van de ouders bleef op het eiland en hield de jonge Mijumaru warm. Sommige Samurott’s hadden geen partner, dus geen eieren. Dat was bij Cahtan het geval. Zijn prioriteit was enkel om genoeg voedsel te vinden om zichzelf te voeren en de storm proberen te overwinnen. De storm bleef een flinke uitdaging voor elke water soort dan ook. Maar enkel Mijumaru’s evoluties bezaten deze rotseiland. Gelukkig, anders zouden er veel rivaliteit ontstaan.
Cahtan keek kort naar de andere met zijn doelloze rode ogen. In zijn ogen was angst, onzekerheid en nog wat te zien. Hij had al Mijumaru ook moesten vechten tegen de storm aangezien zijn ouders stierven. Andere ouders zorgden om de beurt op hem. Cahtan zuchtte kort en zag weer een Mijumaru vallen. Ditmaal hoorde hij geen kreun, maar dat was omdat de Mijumaru vast sliep. Het leven was vanaf het begin zwaar. Zijn buik maakte het bekende borrel geluid wat bij de anderen ook te horen was. Honger. Teleurgesteld keek hij de rest aan. Het voelde als zelfmoord om de woeste wateren te betreden. Hij bewoog zich naar het water en hield de gladde rotsen stevig vast terwijl hij steeds dichter en dichter bij de woeste golven kwam. Hij draaide zich nog om en..’Splash’. Hij was in het water. Terwijl hij de golven op zich voelde slaan kneep hij zijn ogen dicht. De Mijumaru kerkhof, hoefde hij niet te zien. Hij zwom vlug door, tegen de stroming in en concentreerde op zijn snorharen, aangezien hij even geen zicht had. Met zijn poten tastte hij de grond aan en liet zijn staart traag op en neer gaan. Na enkele meters te hebben gezwommen voelde hij weer de drang om terug te keren, terug naar het zogenaamde 'veilige’ eiland. Even stopte hij met zwemmen, maar gelijk zette hij voort. Nee, hij moest eten vinden.

Na een ogenblik voelde Cahtan de sterke stroming niet meer waarna hij licht verbaast zijn ogen opende. Het water was..Was lichtblauw? !
In paniek keek hij om zich heen. Hij stak toen zijn kop recht uit het water en zag het woeste eiland als een klein stipje. Hij…. Hij was vrij! Weinig volwassene Samurott’s was het geluk het eiland te verlaten. Cahtan draaide zijn lichaam kort om en juichde hard. De Pokemons op het eiland leken hem te horen aangezien hij de anderen ook zag juichen. Vrolijkheid en trots gingen door hem heen. Maar de herrineringen en de blik in zijn ogen waren nog altijd zichtbaar.
Terwijl hij zich weer terugdraaide voelde hij zich nerveus en onzeker. Hij kende dit gebied niet, wat misschien zijn thuis zou worden. Het water hier was ondiep, dus er was land in de buurt. Zelf had hij nog nooit een echte land gezien. Hij hoorde het enkel via geruchten en fabeltjes waar alles groen zou zijn n andere Pokemons leefde. Vroeger geloofde hij dat niet, maar nu moest hij het wel geloven. Cathan kneep zijn ogen tot spleetjes en zag een groene lijn in de verte, niet zo ver vandaan. Vol overtuiging zwom hij er zo snel mogelijk d’r naartoe. De blik van zijn ogen was voor de eerste keer vol met overtuiging en zelfverzekerdheid.
Terwijl Cahtan het strand naderde dacht hij weer aan de geruchten en fabeltjes. Alles wat ze zeiden klopte. D’r waren groene stengels en bruine rotsen, ook puntige, grote stenen met iets wits erop. Cathan’s voorpoten raakten het zand die niet zo drappig voelde als die bij het eiland. Wat lomp liep hij het strand op waarna hij zich neer liet vallen. Dit voelde zo..Zo..Zacht en niet hard. Ook was het recht en warm. Hij sloot zijn ogen en voelde warmte van het zand, maar ook van de zon. Hij wist gelukkig wel wat dat was, aangezien die soms in de verte scheen. Hij had toen nooit gedacht dat er bij die zon een paradijs zou zijn. Hij had geen zin om op te staan. Hij liet de warmte hem omarmen. Na een tijdje kwamen er zand langs zijn neus waarna hij gelijk niest. Vervolgens hoorde hijeen schrik geluid. Traag opende hij zijn ogen en hief hij zijn kop, maar deels op. Net voor hem zat er een Pokemon, maar wie en wat was dat dan?

{Poging om de PokeRPG wat wakker te maken}

De zon was er. En hij scheen op zijn best. De zonnenstralen braken voor een van de eerste keren dit jaar écht overtuigend door het wolkenveld heen. Erg warm was het nog niet in het grootste deel van PokéRPG, maar langs de zee was het verrassend warm. Genoeg reden voor een kleine Vulpix om het strand van dit gebied eens te bekijken. Haar aankomst in dit gebied was wat rommelig. Nou ja, zeg maar verschrikkelijk. Haar poot breken, in de eerste uren na aankomst. Fraude schudde haar hoofd over haar eigen domme fouten. Stom.. Ze had beter moeten weten, moeten opletten, en niet roekeloos moeten optreden. Dit alles had ze aan zichzelf te danken. En geduld had ze ook al niet. Ze zou nog niet op haar poot moeten lopen, maar ze had geen keuze. Ze kon toch niet wekenlang hinkelen? Ze had haar poot zo trak mogelijk verbonden met bladeren uit het woud. Het zat zo strak dat haar botten gefixeerd waren, zodat ze die niet kon bewegen. Het zogezegde 'lopen' van haar zag er dan ook raar en stijfjes uit. Het maakte haar niet uit. Ze sloot haar ogen en snoof de zeelucht op, die een tikje zout was. Het zand onder haar poten werd verwarmd door de zon, maar het was niet té warm. Ze genoot van de geluiden van de golven die tegen het zand aanklapten en uiteindelijk verdwenen, waarna ze weer gevolgd werden door een volgende. De Wingulls en andere zeePokémon krijsten er op los, vechtend om kleine stukjes voedsel. Ze opende haar ogen weer wanneer het zand onder haar poten steviger werd. Hoe steviger het aanvoelde, hoe dichter je bij de zee was. Maar wat lag daar op het strand? Ze trok haar wenkbrauwen op bij het zien van een wel hele rare Pokémon, die verderop het strand lag. Dat had ze nog nooit gezien! Het leek wel een beetje op een wel hele grote zeehond, met een baard en een hoorn op zijn kop. 'Wat ís dat?' fluisterde ze zichzelf zacht toe. Met een soort raar huppeltje probeerde ze dichterbij het beest te komen. Lag hij hier nou te slapen? De Pokémon begon tot haar schrik te bewegen. Uit voorzorg stapte ze een paar passen achteruit. De Pokémon opende zijn ogen, en hief zijn kop op. Ondanks het uiterlijk van de Pokémon leek hij haar vriendelijk. Fraude zweeg nog, en bleef de Pokémon even strak aankijken. Na ongeveer een minuut te hebben gezwegen kreeg ze zichzelf toch aan het praten. Ze knipperde met haar grote ogen en draaide haar kop ietsjes schuin. ''Gaat het wel?'' probeerde ze maar, aangezien het haar niet normaal leek dat zo'n vreemde Pokémon hier in zijn eentje lag. ''En.. wat ben jij?'' vroeg ze daarna, hopend dat de Pokémon dat niet beledigend op zou vatten. Ze had geen angst, maar het was duidelijk een watersoort, en een gevecht met een type-nadeel kon ze nu echt niet hebben.

De Pokemon die bij hem stond, kende Cahtan niet. Hij had praktisch zelden een andere Pokemon gezien buiten zijn eigen soort. 'Gaat het wel?'Vroeg de Pokemon aan hem. Aan de zachte, hoge klank gezien was het een vrouwtje, maar meer dan dat wist Cahtan niet. "Ja,"zei Cahtan eerst voorzichtig waarna hij zijn lichaam traag overeind hees. Zijn buik zat vol met een mengsel van zand en water en het liefst wou hij zich uit schudde, maar dat was geen goed idee. Cahtan's ogen richtten zich weer naar de Pokemon. Hij zag iets vreemds bij haar poot. Iets groens dat strak om haar poot zat. Dat liuet hem denken aan zeewier wat de andere Samurott's gebruikten om hun poot of een ander lichaamsdeel, goed te laten genezen. 'En.. wat ben jij?'Vroeg de Pokemon. Cahtan schrikte op, omdat hij best diep in zijn gedachte zat. "Een..Samurott,"Begon Cahtan twijfelig,"En jij bent een..?". Cahtan hief zijn wenkbrauw op en fronstte. Hij probeerde de Pokemon te herkennen. Kende hij een rood achtige Pokemon? Enkel soms een Goldeen, maar die had toch geen oren? Cahtan zuchtte. Nee, het lukte niet om deze Pokemon te herkennen. "Weet jij waar ik ben?"Besloot Cahtan te vragen en keek naar de verre groene dingen die in de verte stonden met de puntige rotsen daarachter. Hij wou wel weten waar hij belandt was, maar als deze Pokemon ook niet wist waar ze waren, kwam hij weer op een dood eind. Maar als de Pokemon wel wist waar ze waren, dan kon ze het hele terrein laten zien en hem laten kennismaken met die groene dingen die verbonden waren met rare bruine stokken. Cahtan keek weer terug naar de Pokemon en glimlachtte kort. Vreemd genoeg, had hij wel het gevoel dat de Pokemon dit gebied wel moest kennen. Zijn glimlach verdween toen weer. Wat als de Pokemon hem niet wou begeleiden?

''Ja'' antwoordde de Pokémon gelukkig, terwijl hij zijn grote lichaam overeind hees. Wanneer Fraude hem vroeg wat hij eigenlijk was, leek hij ietwat op te schrikken. ''Een Samurott'' antwoordde hij haar. Fraude draaide haar oortjes nadenkend heen en weer. Nee, nog nooit van gehoord. Het woord Samurott had nog nooit in haar oren geklonken, laat staan dat ze er ooit eentje had gezien. Ze kon het niet laten haar blik langzaam over de hele Pokémon te laten gaan. Wat een ingewikkeld maar intressant lichaam had dit beest, deze Samurott. Ze werd uit haar gedachten geholpen doordat de Samurott haar eenzelfde vraag toewierp; wat zij voor Pokémon was. Fraude fronste even, maar kon het zich voorstellen dat hij nog nooit een Vulpix had gezien. Zo vaak kwamen Vulpix en Ninetales niet voor. Ze besloot dan ook maar netjes te antwoorden. ''Ik ben een Vulpix, een Pokémon uit de kanto-regio'' vertelde ze erbij, terwijl haar rode ogen de zijne vonden. Meer tijd om hem te bestuderen had ze niet, want er kwam alweer een volgende vraag. ''Weet jij waar ik ben?'' vroeg hij aan haar. Fraude slikte. Zij was niet echt de perfecte Pokémon om dat aan te vragen. Ook zij was hier nieuw, en ze had nog maar een paar gebieden kunnen verkennen. ''Uhmm..'' hoe moest ze dit uitleggen? Moest ze gewoon de naam van het gebied maar noemen? Ze had het eens gevraagd aan een Pokémon hier. Het gebied had echter een vreemde naam. ''Ik ben hier ook vrij nieuw, maar ze hebben me wijsgemaakt dat dit gebied PokéRPG heet.'' vertelde ze hem, en glimlachte niet erg overtuigend. Ze zag hem de verte in staren, en draaide haar kop om. Ver in de verte was het begin van het bos te zien. ''Ohja, het is hier best groot, en je kan bijna alle ecosystemen vinden hier. Dus voor elke Pokémon is er wel een plek, geloof ik'' zei ze nog. ''Maar.. dat is niet het belangrijkste nu. Ben je hier aangespoeld? Waar kom je vandaan? Heb je iets nodig? Voedsel, water, medicijnen?'' In haar troep waar ze vroeger woonde, heerste een strikte hierarchie. En iedereen had daar zijn eigen taak. Toch facineerde de taak van haar tante haar het meest. Heler, of medicijnvrouw. Altijd droeg ze een tasje rond haar middel of nek, vol met de meest belangrijke dingen, altijd gereed om een zieke of gewonde Pokémon te helpen. Als ze ooit terug zou komen... zou ze die rol graag ook willen hebben. Fraude haalde haar bruine tas van haar shouder af, en gooide hem in het zand. Als de Samurott iets nodig had, zei hij het maar.