Voor een van de eerste keren was het buiten weer echt warm. Evening richtte zijn ogen op de blauwe lucht, waarin slechts enkele witte wolken rondzweefden. Hij liet zijn blik weer neervallen, en veegde over zijn voorhoofd. Het was pas net een paar dagen lente, en toch leek het wel erg warm. Hij keek achter zich, waar zijn kinderen liepen. Voor hen was het vandaag een historische dag. Voor de eerste keer in hun nog jonge levens waren ze buiten hun kasteel. Ze voelden geen koude vloer meer onder hun pootjes, maar zachte groene plukken gras. Geen muren om hen heen, maar een wereld die eindeloos leek. In ieder geval hadden ze het naar hun zin. Bijna allemaal renden ze door de nieuwe ondergrond heen, of achtervolgden ze Insect-Pokémon of kleine vogel-Pokémon. Veel keek Evening niet achteruit, want het gelach en het andere lawaai dat ze maakten verzekerde hem er van dat alles goed ging. Hij keek even naar zijn partner, glimlachte, en keek daarna voor zich. Niet ver van hen verwijderd stonden bosjes vol met grote bessen. Evening maakte een sprintje en plukte snel zo veel mogelijk verschillende soorten bessen van de struiken. Oran, Pecha,en nog veel meer bessen die hij vroeger had gegeten. Hij zag zijn kinderen al vragend kijken, dus knielde hij neer en legde de besjes neer op het zachte gras. Een grote glimlach sierde zijn gezicht. ''Hebben jullie al honger?'' vroeg hij vrolijk aan ze. Zijn kinderen kwamen langzaam dichterbij. Evening bekeek de bessen even, en bedacht zich dat het wel belangrijk was dat ze de goede bessen pakten. ''Elke bes heeft een andere hardheid of smaak..'' legde hij uit, en pakte eerst een pecha-bes. ''Deze is zoet, en heel zacht. Je moet ze zachtjes pakken, anders maak je ze kapot voordat je ze kan eten.'' Hij reikte de bes uit naar Tiny, de kleinste Pichu van het stel. Daarna pakte hij een Oran berry. ''Oran bessen hebben een hele lekkere smaak, maar ze zijn wel hard, dus moeilijker te eten..'' Hij gaf deze bes aan Angel. De rest van de bessen liet hij liggen. ''neem maar een hapje van een paar bessen, en kijk welke je het liefste lust.'' zei hij met een warme stem. Hij ging weer rechtop staan, en keek naar Shadow. Hij stak even dom zijn tongetje uit, en keek toen toe hoe zijn kinderen soms heel vies keken, maar vaak ook smulden van sommige bessen. Hij grinnikte even toen Purity een flinke hap nam uit een zure Aspear berry en vervolgens een walgend gezicht trok. Evening trok een Magost-bes van de struik, en gaf hem aan Shadow. Evening liet een tevreden zucht horen, en likte Shadow over haar wang. ''Ik ben blij dat we dit gedaan hebben..'' zei hij zachtjes tegen haar. Ze wist dat Evening vaak onzeker was geweest over kinderen nemen, maar nu zag hij pas in hoe mooi het was. Zelf trok hij nog een pechabes van de struik, en at hem zo gulzig op dat het sap over zijn kin heen droop. Hij probeerde een charmante glimlach te laten zien aan Shadow, maar door al het druipende sap zag hij er belachelijk uit. ''Is het lekker?'' vroeg hij dom aan Shadow, en grijnsde.

[Wat een schijtpost xD]

Hope knipperde met haar ogen terwijl ze naar de felle, blauwe lucht probeerde te kijken. Een zwoele bries streek langs haar en deed haar oren bewegen in je wind. Ze glimlachte breed, dat voelde grappig! Ze draaide zich om, zoekend naar haar broertjes en zusjes. Op vier pootjes rende Hope achter haar ouders aan, maar ze verloor haar evenwicht en rolde door het gras. Het kriebelde op haar buis en haar rug en spontaan schoot de jonge Pichu in de lach. “Het kriebelt!” riep ze naar Angel, die het dichts bij haar stond. Hope rolde weer om en liep nu op twee pootjes achter Evening en Shadow aan. Plotseling rende de Quilava weg, waarom rende hij weg? “Papa?” vroeg Hope, waarna ze achter hem aan rende. Hij stopte bij een groot, groen geval met takken en bladeren. Een struik, zo heette dat! Papa plukte allerlei vruchten en legde ze op een hoop voor de struik. “Bessen!” riep Hope blij, trots dat ze het wist hoe de vruchten heten. ''Hebben jullie al honger?'' vroeg Evening vrolijk. Hope lachte en knikte enthousiast, ze had bijna altijd honger! Maar ze rende ook zo veel rond en er was zoveel te zien, wie zou daar geen honger van krijgen?

Samen met haar broertjes en zusjes schaarde ze zich om de bult bessen. ''Elke bes heeft een andere hardheid of smaak..'' legde haar vader uit en hij pakte een vrij grote, roze bes. ''Deze is zoet, en heel zacht. Je moet ze zachtjes pakken, anders maak je ze kapot voordat je ze kan eten.'' Hope likte haar lippen af, ze was dol op zoet! Helaas gaf hij de bes aan Tiny en Hope keek hem even afgunstig aan. Snel keek ze naar de stapel bessen en zag dat er nog meer roze bessen lagen. Gelukkig maar! Ze richtte haar blik weer op Evening, die nu een blauwe bes vast had. ''Oran bessen hebben een hele lekkere smaak, maar ze zijn wel hard, dus moeilijker te eten..'' vertelde hij en deze bes gaf hij aan Angel. ''Neem maar een hapje van een paar bessen, en kijk welke je het liefste lust.'' Hope knikte nogmaals en stortte zich enthousiast op de stapel. Zo enthousiast, dat ze voor de tweede keer haar evenwicht verloor en de stapel bessen in tuimelden. Gierend van het lachen stak ze haar kopje boven de bessen uit. Dat was leuk!

Nieuwsgierig keek ze om zich heen en pakte een roze bes. “Pecha!” zei ze blij, ookal was het een eigenlijk roze Mago bes. Ze nam een hapje en een verrukkelijke, zoete smaak verspreide zich in haar mond. Onder het maken van geluidjes zoals: “Mmmm.” En “Jamjam!” smikkelde Hope de bes op. Ze keek om zich heen, waarbij haar oren om haar hoofd flapte. Ze pakte een blauwe bes met bultjes, die zag er leuk uit! Ze nam een hapje en trok een bedenkelijk gezicht. Hij was.. droog? Hoe kon een bes nou droog smaken? Hope gooide de bes aan de kant en pakt een kleine rode bes waar een groen steeltje aan zat. Nu iets voorzichtiger nam ze een hapje en was meteen blij dat ze de kleine bes niet in één keer in haar mond had gestopt. Het was namelijk een Cheri Berry en die waren ene beetje pittig. “Bah, die is vies!” riep ze half boos en ze gooide de bes van zich af. Plotseling viel haar oog op een grote bes die nog aan de struik hing. Met enige moeite klauterde ze uit de stapel en liep ze op twee pootjes naar de struik. “Grote bes!” riep Hope blij in de richting van haar ouders. Ze prikte in het volmaakt ronde bes en bestudeerde even zijn vreemde patroon. Toen opende ze haar mond en nam er een hap uit. “MMMMMMMMMM!” riep Hope luid. Deze bes was nog zoeter dan die roze! De Pichu ging op haar kont zitten, zo dicht mogelijk bij de Watmel berry en smikkelde verder.

~658, best netjes voor een eerste post met een nieuw karakter =D~