Een kleine blinde draakPokémon bewoog zich langzaam over het gras voort. Ja, hij vond het lastig dat hij blind was, en kon dan ook niet wachten tot hij zodanig geevolueerd was dat hij eindelijk kon zien. Maar, nu moest hij het er maar mee doen, en zorgen dat hij zijn reukvermogen en zijn gehoor zo goed mogelijk gebruikte. Maar het mocht niet allemaal werken. Voor de zoveelste keer botste hij tegen een boom aan. ''Shit...'' gromde hij, en wreef over zijn schouder, waar zich de zoveelste blauwe plek zou vormen. Snel liep hij om de boom heen, en liep hij verder. Hij kon duidelijk het water horen dat hier in de buurt was. Af en toe plonste er iets in. Snel liep hij door, tot hij Yanma's om zijn oren hoorde zoemen. Hij nam een stap met slechts één poot, en raakte daarmee het water aan. Op zijn gezicht vormde zich een glimlach. Eindelijk. Dagen had hij door de woestijn gezworven, het had oneindig geleken. En nu eindelijk had hij weer water bereikt. Zoet, fris en koud water. Wat had hij dat gemist. Meteen boog hij zijn nek, en stak hij zijn bek in het water. Hij nam gulzige slokken, tot hij achter zich de struiken kon horen ritselen. Hij hief zijn hoofd op, en draaide hem naar achteren. De bosjes maakten geen geluid meer, maar nu hoorde hij duidelijk voetstappen op het gras. Uit paniek liep hij snel vooruit, en viel daardoor het nog zeer koude water in. ''Crap!'' was het enige wat hij uit kon brengen, wanneer zijn kop weer boven water kwam. Hij liet een diepe zucht horen, en ontdanks het feit dat er nog iemand op de kant was, gebruikte hij al zijn kracht om de waterkant op te klimmen. Al zijn kracht, want zijn korte dikke poten helpten hem niet echt verder. Eenmaal op de kant liet hij zich moe neervallen. Wat haatte hij het om in het water te vallen.. In zo'n geval was het water eerder zijn vijand als zijn vriend. Want zwemmen kon hij niet. Na ongeveer een minuut vond hij de kracht weer om op te staan. Hij liep echter niet weg, maar hij bleef stijf staan op de plek waar hij nu was. Datgene.. dat was er nog steeds. Hij hoorde het niet, maar hij kon het wel ruiken. Het was een Pokémon, een onbekende soort voor hem. ''Who is there?!'' riep hij, proberend de angst in zijn stem te verbergen. Angst voor het onbekende, voor het onzichtbare. Als hij niet blind was geweest hoefde hij dat niet te doorstaan. Oko liet een kleine grom horen.

[Korte post, ik word er weer eens afgeschopt ]

Een glimlach verscheen op het gezicht van Blitzy toen zijn ogen gericht stonden op een grote vuurbol die aan de hemel stond. De lente was begonnen, en de hele natuur kwam opnieuw tot leven. De geur van bloemen en vers gras drong in Blitzy's neusgaten, die besloot naar beneden te kijken en met zijn ogen te knipperen zodat de zon die in zijn netvlies gebrand stond weg te krijgen. Toen zijn ogen hersteld waren, zag hij dat de omgeving heel druk was geworden. Toen hij in de vroegere ochtend in deze boom was gekropen liepen er amper vier of vijf groepjes rond. Nu was het bijna middag en waren vele gezinnen naar dit meer gekomen om de eerste lentelucht op te snuiven en nieuwe voorraden water aanslaan. Blitzy's blik viel op twee Sawsbucks dat trots naar elkaars nieuw gewei keek, terwijl kleine Deerlings verbaasd naar hun nieuwe kleur van vacht staarden. Toch was er één iemand die niet scheen te weten dat het een mooie lentedag was. Een eenzame Deino liep eenzaam in het wilde weg rond. Blitzy wist dat deze Pokémonsoort blind geboren werd en blind bleef totdat ze volwassen waren. Het moest onverdraaglijk zijn, om niets te zien. De Deino liep richting het water. Blitzy keek naar die kleine pootjes van de Deino. Die zouden nooit de rest van het lichaam boven kunnen houden. Blitzy liet zich van die tak glijden en belandde met een zachte plof in het riet terecht. Een Pidgeotto schrok en vloog chagerijnig de lucht in. 'Sorry!' riep Blitzy hem nog na maar die verdween al snel uit het zicht. Het riet prikte door zijn vacht in zijn huid. Waarom moest hij juist in dat riet belanden? Uiteindelijk zag hij de oever en de Deino met grote gulzige slokken rimpels op het water veroorzaakten. Toen Blitzy per ongelijk op een tak ging staan die met een luide krak afbrak, keek de Deino om, en wou wegrennen maar kwam met een luide plons in het water terecht. Voordat hij kon helpen hees de Deino zichzelf overeind, en 'staarde' naar de plaats waar hij stond. 'Who's there?!' riep hij. Blitzy stapte uit de bosjes, al wist hij niet zeker of hij wist dat hij er was. Hij onderdrukte een kleine grom. Deze Deino praatte engels, hoorde hij, dus besloot hij ook terug Engels te praten. 'Don't be scared, I'm not your enemy.' Hij zette een stap dichter bij de Deino. 'You look tired.. What happened?'

Even was er een stilte, maar al snel antwoordde de onbekende Pokémon hem. 'Don't be scared, I'm not your enemy.' sprak hij. Oko was verbaasd dat iedereen die hij hier tegenkwam gewoon vloeiend engels tegen hem praatte. Onderweg van huis hier naartoe had hij een hele andere taal gehoord, keer op keer. Die taal, dat noemden ze.. Dutch? In ieder geval maakte het deze situatie wel iets makkelijker dan wanneer hij uit moest pluizen wat een Pokémon bedoelde. Oko zag niet wat de Infernape deed, maar hoorde een voetstap naast zich. Het kwam dichterbij. Zou Oko deze Pokémon kunnen vertrouwen? Ugh, hij moest wel. Vechten kon hij zich nu niet veroorloven, vond hij zelf. Ook al moest hij erg veel trainen om te evolueren. 'You look tired.. What happened?' vroeg de Pokémon daarna aan hem. Oko slaakte een kleine zucht, en schudde zijn lange haren uit. Hmm.. als de Poké,mon slecht was en hem iets aan wou doen, dan had hij dat nu al gedaan. In plaats daarvan toonde hij intresse in zijn slechte conditie. Hij zou hem wel kunnen vertrouwen, ookal zag hij hem niet. ''Yes, I was very exhausted. I walked through the desert for days and days, and I was relieved when I heard the water moving.'' Met een van zijn voorpoten veegde hij onhandig zijn snuit droog, en ging daarna verder. ''I can't trust any sound I hear, since I cannot see what's coming. But.. yeah, I forgot the water'' zei hij, en grijnsde dom. In een paniekaanval had hij zelfs het water vergeten. Oko schatte in dat de Pokémon tegenover hem ook wel wat humor had, en glimlachte. ''By the way, my name is Oko. What is your name, and more important, whát are you?'' vroeg hij. Als hij de naam van een Pokémon hoorde wist hij natuurlijk nog niet hoe de Pokémon eruit zag, maar vroeger hebben zijn ouders hem veel verhalen verteld over hoe ze er ongeveer uitzagen, en op een of andere manier gaf dat hem rust. De Deino wachtte geduldig op een antwoord van de grote Infernape.

De zwarte kop van de Deino stond recht naar zijn lichaam gericht. Als hij ogen had gehad zou hij zeker weten dat hij er heel angstig naar Blitzy's hoofd zou staren. Misschien was het nog maar goed ook dat hij hem niet zag. De Deino zou vast wegevlucht zijn zou er plots een Pokémon voor hem staan die aanvallen kon waarvoor hij zwak is en een vlam van formaat op zijn kop zou hebben. Uiteindelijk ontsnapte er geluid uit zijn mond. 'Yes, I was very exhausted. I walked through the desert for days and days, and I was relieved when I heard the water moving.' ''The desert?'' antwoordde Blitzy. ''You must be new here. Almost everybody knows the desert here is a dangerous place.'' 'I can't trust any sound I hear, since I cannot see what's coming. But.. yeah, I forgot the water' De Deino grijnsde. ''And that's how you fell in the water?'' zei Blitzy grinnikend. 'By the way, my name is Oko. What is your name, and more important, whát are you?' ''A pleasure to meet, Oko. My name is Blitzy, an Infernape.'' zei Blitzy. ''You don't seem to be born here, where are you from?''

'The desert?' antwoordde de Infernape op de zin die Oko gesproken had. ''You must be new here. Almost everybody knows the desert here is a dangerous place.' Oko schudde zijn kop. ''Of course I know that the desert is a deadly and dangerous place, but.. you know, I can't see where I'm going. I only felt the increasing heat. But it was already too late when I realised that the temperature wasn't normal anymore'' sprak hij tegen Blitzy. De Infernape had zijn verhaal verder geluisterd, en merkte toen weer iets op.''And that's how you fell in the water?'' Oko kon het niet laten een kleine grom uit zijn mond te laten ontsnappen toen de Infernape om zijn fout aan het grinniken was. Het was zijn eigen schuld, hij was begonnen met grijnzen, alsof het grappig was. Maar voor hem was het echt niet leuk om overal in te vallen of tegenaan te botsen. Zijn lichaam stond al vol met blauwe plekken, schaafwonden en littekens.''A pleasure to meet, Oko. My name is Blitzy, an Infernape.'' zei Blitzy. ''You don't seem to be born here, where are you from?'' Oko liet zich de zinnen even bekomen. Een Infernape. Oko had die Pokemonnaam vroeger wel eens gehoord. Niet erg veel, aangezien er in zijn gebied niet veel soorten Pokemon leefden. Het waren grote.. aap Pokemon.. Infern kwam van Inferno. Een vuuraap dus. Ook vroeg de Infernape aan Oko waar hij vandaan kwam. Oko dacht even na. ''I am from the Unova region.'' vertelde hij de Pokemon die voor hem stond. Hij had het niet echt naar zijn zin gehad in zijn oude gebied. Veel Pokemon daar waren agressief geworden, en daagden allerlei Pokemon uit om sterker te worden door te winnen. Veel Pokemon hadden Oko daarvoor gebruikt. Oko was niet erg sterk, en daarbij ook nog blind. Hij was vaak aangevallen, en had er op gegeven moment genoeg van. Hij verliet zijn ouders, familie, vrienden en alles waar hij van hield om een gebied te zoeken waarin hij normaal kon leven. Toch deed het hem nog altijd pijn.. Hoe zouden zijn ouders zich nu houden? Hij schudde zijn kop, en keek de Infernape's kant op. ''Nice to meet you too, Blitzy.'' hij hij met een kleine twijfelige glimlach. Hij draaide zijn kop even heen en weer, en richtte zich daarna weer op Blitzy. ''Of course I don't know how it looks like, but this place sounds and smells wonderful. I think I'm gonna stay here..'' zei hij, en zijn glimlach werd breder.

'Of course I know that the desert is a deadly and dangerous place, but.. you know, I can't see where I'm going. I only felt the increasing heat. But it was already too late when I realised that the temperature wasn't normal anymore.' ''I hope you'll evolve quickly.. You just can't run around while you can't see a thing.'' 'I am from the Unova region.' ''Unova?!'' herhaalde Blitzy verbaasd. ''That must be a long journey.. Especially when you can't see..'' Blitzy had de laatste tijd meer en meer Pokemon opgemerkt die hij nog nooit in z'n leven gezien had, en nu was het gewoon alsof ze er altijd waren. Ze vertelden dat ze uit een regio genaamd 'Unova' kwamen, dat hier heel ver vandaan ligt. Maar dat was niet de eerste keer dat hij een Unova-soort zag. Lang voordat hij hier zou wonen, het moment dat zijn leven totaal veranderd had.. 'Nice to meet you too, Blitzy.' zei Oko glimlachend. Blitzy werd uit zijn gedachten gescheurd, schrok en keek rond. ''Niets aan de ha- ik bedoel- It's nothing.'' zei hij vlug en verward. Oko keek rond, alsof hij probeerde de omgeving in zijn geheugen wou krijgen, en toen zei hij. 'Of course I don't know how it looks like, but this place sounds and smells wonderful. I think I'm gonna stay here..' ''That's a wise decision.'' zei Blitzy glimlachend.''This is a very good environment. The Pokémon are nice and helpful, I'm sure you'll have a good time here. You can also train here at your own pace against Pokémon of your own strength. '' legde hij vriendelijk uit. ''I can tell.. I'm living here since I was twelve. I'll never forget that day.''

.''Unova?!'' had de Infernape verbaasd herhaald. Oko zweeg, wachtend op de volgende zin die de Pokemon uit zou spreken.. ''That must be a long journey.. Especially when you can't see..'' Oko knikte zachtjes. Het was inderdaad ver hier vandaan, en door zijn blindheid was het een groot avontuur en een uitdaging voor hem geworden om uiteindelijk in dit gebied aan te komen. Hij was dan ook blij dat de Pokemon hem hier niet aanvielen, want misschien had hij dan eindelijk een plaats om te blijven. Het fut om terug te gaan had hij toch niet meer. Hij was blij dat hij hier was aangekomen, maar hij deed het niet graag nog eens. ‘’Everything is hard when you can’t see.’’ Zei hij uiteindelijk, want dat was ook zo. Stel je maar eens iets voor wat je wel makkelijk af kon als blinde. Slapen ja, dat was het enige. Dat was het enige moment waarop alle Pokemon hun ogen gesloten hadden en net als hem ook niets meer zagen. Oko werd uit zijn gedachten geschud toen de vuuraap ineens verward aan het mompelen was. ''Niets aan de ha- ik bedoel- It's nothing.''. Hmm.. dat klonk niet echt goed. Ging het wel helemaal lekker met deze Pokemon, of had hij ergens last van? Toch leek de Pokemon weer bij zinnen te komen, waarna hij zij dat Oko een wijs besluit had genomen. Well see. Dacht Oko, want in elk gebied waar hij tot nu toe was geweest was er wel iets wat niet helemaal in orde was.''This is a very good environment. The Pokémon are nice and helpful, I'm sure you'll have a good time here. You can also train here at your own pace against Pokémon of your own strength.’’ Oko knikte overduidelijk. Mooi, je werd niet aangevallen door allerlei Pokemon, en hopelijk waren de Pokemon die Oko tegenkwam even aardig als deze Infernape. ''I can tell.. I'm living here since I was twelve. I'll never forget that day.'' Besloot de Infernape uiteindelijk nog te zeggen. Oko glimlachte lichtjes. ‘’Thanks for the information, sir.’’ Zei hij, en knikte kort met zijn hoofd. Daarna keek hij om zich heen. Hij had al gedronken, voedsel gevonden.. en wat nu? Wat kon hij gaan doen? De omgeving verkennen, dat zou elke normale Pokemon doen, maar voor hem had dat geen zin. ‘’Can you tell me some more about this place?’’ vroeg Oko aan Blitzy. ‘’You see, explore this place myself won’t do anything good’’ zei hij, en grijnsde licht.

'Everything is hard when you can’t see.' zei Oko. Blitzy knikte, al wist hij zeker dat hij het niet kon zien. Opeens was hij ongelofelijk blij dat hij geboren was als een Chimchar, en niet als een Deino. Hij kon zich geen leven voorstellen zonder te zien en alleen te leven van je neus, gehoor en aanrakingen. Op de een of andere manier voelde hij zich respectvol tegenover Oko, het moest ongelofelijk zwaar zijn geweest om zo'n grote afstand af te leggen zonder ook maar iets gezien te hebben. 'Thanks for the information, sir.' ''No problem, Oko'' zei Blitzy. ''So, what are you about to do now?'' Oko keek rond, en zei toen uiteindelijk. 'Can you tell me some more about this place?' vroeg hij. 'You see, explore this place myself won’t do anything good.' ''Well, this place is called the Crystal Lake. The water is very very clean, and those who drink it, will be healed from its wounds. Why? Because that water has healing powers. Even if I, a fire type Pokémon, fall in the water, It won't hurt. So this is the only water I can drink.'' legde Blitzy uit. ''If you go that way..'' Blitzy wees naar de uitstekende bergtoppen in de verte.. ''Oh wait, you can't see that.'' Hij nam een steen en liet die vallen aan de oosterlijke zijde van Oko zodat hij zou weten welke richting hij bedoelde. ''...Don't be scared... That is eastern way. I'd rather avoid that place, the Pokémon there always likes to fight. And if you go there..'' Hij nam dezelfde steen en liet hem aan een andere zijde van Oko vallen. ''There is the Timerise Forest. A very peacefull forest with many kind Pokémon. I'm sure they will help a blind Pokémon, it's also a nice place to train here. ''About the country itself; it's pretty big but the most Pokémon aren't enemy's.'' ging Blitzy voort. ''Well, expect those freaks that tried to take over this place. I'm happy they 're gone.'' toen besloot hij zijn uitleg af te maken.

Nadat hij zijn vraag had gesteld begon de Infernape meteen te vertellen over het gebied, alsof hij een sort gids was. ''Well, this place is called the Crystal Lake. The water is very very clean, and those who drink it, will be healed from its wounds. Why? Because that water has healing powers. Even if I, a fire type Pokémon, fall in the water, It won't hurt. So this is the only water I can drink.'' ''Healing powers?'' Herhaalde Oko, met een verbaasde toon in zijn stem. Nu hij dat wist viel het hem inderdaad op dat de pijn van zijn blauwe plekken en wonden een stuk minder was geworden. Hij richtte zijn kop ietwat naar de grond. Geneeskrachtig water, dat had hij nog nooit meegemaakt. ‘’Water that heals you when you drink it or fall in it, that’s amazing..’’ zei hij, en keek op wanneer Blitzy zelf weer begon te praten tegen hem. ''If you go that way..'' Oko schudde zijn kop, en bijna verliet een teleurgestelde zucht zijn mond, maar gelukkig had Blitzy al snel door wat voor foutje hij had gemaakt. ''Oh wait, you can't see that, sorry.'' zei Blitzy. Een voorwerp kwam met een klap naast hem terecht, waardoor hij de grond kon voelen trillen. Verschrokken deinsde hij een stap weg van het geluid. ''Don't be scared.'' zei Blitzy's stem geruststellend. ''That is de eastern way.'' Oko keek even raar, maar knikte daarna toch maar. De Infernape gebruikte een voorwerp om de richtingen aan te geven, al seen sort richtinaanwijzer. ''I'd rather avoid that place, the Pokémon there always likes to fight.'' zei Blitzy. Oko fronstte. Daar zou hij dus nooit heen gaan. Hij wou niet dat de gebeurtenissen die hij had meegemaakt in zijn oorspronkelijke woonplaats zich hier zouden herhalen. Meteen daarna klonk diezelfde doffe bonk, maar aan de andere zijde. Meteen draaide Oko zich in de richting van de steen die neergekomen was. ''There is the Timerise Forest. A very peaceful forest with many kind Pokémon. I'm sure they will help a blind Pokémon, it's also a nice place to train here.'' Oko glimlachte, en knikte kort. Dat klonk veelbelovend. Hij zou het jammer vinden dat hij het prachtige bos zelf niet kon zien, maar hij kon niet wachten om allerlei Pokemon tegen te komen die zich niks aantrokken van zijn blindheid, en hem zouden helpen. ''About the country itself; it's pretty big but the most Pokémon aren't enemy's.'' ging Blitzy verder. ''Well, expect those freaks that tried to take over this place. I'm happy they 're gone.'' Oko knikte nog eens. ‘’The forest sounds like a good place for me, don’t you think so?’’ zei hij, met een hoopvolle glimlach op zijn gezicht. En ach, als het niks werd, kon hij altijd nog verder zoeken. Voor een van de eerste keren in zijn leven zag hij het wat optimistischer aan. Oko nam een paar stappen richting de kant waar Blitzy de steen had gegooid, en knikte bevestigend. Even dacht hij nog na over wat voor andere gebieden hij hier zou kunnen vinden, maar toch klonk het bos als de beste start voor hem. ‘’Yes, I’ll go to the forest.’’ Zei hij, en nam nog een paar stappen. Toch stopte hij weer, en draaide zijn kop om richting Blitzy, alsof hij hem zou kunnen zien. Een brede glimlach sierde zijn donkere gezicht. Blitzy klonk als een Pokemon waar hij voortaan op kon rekenen, als hij dat nodig had. Hij opende zijn bek, en zij zijn laatste woorden voor nu. ‘’Thanks, Blitzy. I guess I’ll see you later!’’ zei hij enthusiast, waarna hij doorliep, en uiteindelijk zou verdwijnen tussen de dichte begroeiing.