Grote stevige poten plantten zich in de zachte bosgrond. Waneer de Pokémon over de rotsen of boomstammen rende, kon je haar klauwen tegen de ondergrond horen krassen. Ze genoot van de zachte grond, en de heerlijke dennengeur die het bos verspreidde. Er waren grote delen in het Timerise Forest die alleen loofbomen bevatten, maar er zaten ook zeer grote delen vol naaldbomen tussen. En in de winter of vroege lente was het het fijnst om daar rond te rennen. De loofbomen lieten hun bladeren verkleuren en vallen in de herfst, maar de dennen, sparren en andere naaldbomen hielden hun kleine blaadjes vast, waardoor het nu nog steeds helemaal groen was in het bos. Feather's haar tong stak uit haar bek, en haar dikke vacht bewoog met haar bewegingen mee. Misschien was dit een goede plek om te trainen? Ze grijnsde. Buiten PokéRPG had ze niet niets gedaan. Ze had getraind, en ze had zichzelf nieuwe aanvallen aangeleerd. Nouja, met behulp van een paar andere Pokémon, dan. Ze rende zo hard ze kon op een boom af, sprong, en liet haar staart in een ijzerachtige kleur gloeien tijdens een salto in de lucht. Ze raakte de boom met haar staart, waardoor er een groot deel van de boom ingedeukt werd. Feathers kwam weer op haar vier poten neer op de grond, en liep naar de boom toe. Ze reikte met haar poot naar de bast, en voelde aan de wond die ze veroorzaakt had bij de boom. Nouja, die was dik genoeg, en zou het wel overleven. Tevreden van haar geslaagde aanval liep ze verder het bos door, tot haar gevoelige oren een onbekend geluid oppikten. Ze keek geconcentreerd rond en stak haar neus in de lucht. Ze rook iets, maar ze wist niet wat het precies was. Nieuwsgierig als ze was, liet ze haar kop zakken en begon het geurspooor te volgen. Lang duurde het niet voordat ze het vond. Een geirriteerde grom liet haar weer opkijken. Tot haar schrik keek ze recht in de ogen van een Pokémon die ze nooit eerder had gezien. Het was een Haxorus, een zeer sterke Pokémon afkomstig uit de Unova-regio. Haxodus waren van nature erg vriendelijke Pokémon, behalve als ze hun territorium verdedigden. En dit was zíjn stukje bos. Geluk had Feathers dus niet. De Pokémon had gezien dat ze de boom had aangevallen, en dacht dat ze zijn gebied wou slopen. Feathers dook wat ineen, en liep langzaam achteruit. De verdedigende Pokémon begon te spreken, al was het niet erg beschaafd. ''Verdwijn!'' riep hij met een schelle stem. Feathers snoof. Ze kon haar trots niet opzij zetten, zelfs niet tegen zo'n grote Pokémon. Wat zou het voor type zijn? Het had wel iets weg van een bidsprinkhaan, of zoiets. Een insect-pokemon dus?
Ze spande haar kaakspieren en liet een krachtige vlammenwerper uit haar keel ontsnappen. De Pokémon deed geen moeite de aanval te ontwijken, waardoor de aanval recht op zijn borst kwam. Effect had het echter niet. Haxorus was een draaktype, en draaktypes hadden een grote weerstand tegen vuuraanvallen. De Haxorus twijfelde geen moment. Hij zag Feathers nu niet als bedreiging, maar wou haar snel weghebben. Hij deed meteen een tegenaanval, en deze was zeer krachtig. Hij deed de aanval Guillotine, en raakte met zijn messen Feathers met een geweldige klap. Dit was een 1 hit K-O aanval, en Feathers moest er ook aan geloven. Ze was uitgeschakeld, en daarbij bloedde ze hevig. De messen van een Haxorus waren vlijmscherp. De Haxorus had echter geen medelijden. Hij liep richting het lichaam van Feathers, en gooide haar zover mogelijk weg. Een eind verder kwam haar lichaam met een doffe klap neer. Ze was er slecht aan toe, en een normale Pokémon zou niet kunnen zien of ze nog dood of levend was. Het zou niet lang duren voordat ze ook echt het loodje zou leggen. Een pijnlijke zucht verliet haar bebloedde bek.

De Haxorus verdedigde zijn nieuwe stukje land heftig, maar van een waarschuwing vooraf was geen sprake. Als je hem niet voor je zag had je geen idee, en dus had Guardian dat ook niet. Met een vastberaden blik trippelde hij over het zachte mos dat grote delen van de bosgrond bedekte. Eigenlijk was het het plan niet van Guardian om terug te keren naar PokeRPG. Natuurlijk was het een mooi gebied, maar elke keer dat hij hier was werd hij herinnerd aan een groot verlies. Hier was hij smoor en smoorverliefd geworden op een andere Pikachu, Ayelinn genaamd. Alles had perfect geleken, voor elkaar bestemd. En toch was ze verdwenen. Verdwenen als sneeuw voor de zon, dat nooit meer terug zou keren. De Pikachu staakte het lopen, en besloot te gaan staan tegen een boom, om uit te rusten. Natuurlijk vond hij zichzelf vaak een aansteller. Hij was een man, een ex-leider van een grote groep Pikachu’s. Maar hij had wel het gene verloren wat het belangrijkste in zijn leven was. Hij schudde zijn hoofd, en veegde over zijn voorhoofd heen. Hij moest het voor eens en voor altijd van zich af schudden. Ze kwam niet meer terug, klaar. Hij moest verder. Er waren vast wel meer zoals haar. Hopelijk. Hij zette zichzelf weer op vier poten, en probeerde zijn hoofd leeg te maken. Misschien bracht een lied hem wat meer tot rust, samen met het prachtige zicht dat je voor je kreeg als je in het Timerise Forest liep. ‘’When you try your best, but you don’t succeed… When you get what you want, but not what you need.. When you feel so tired, but you can’t sleep..’’ Guardian bleef even stil. Het was natuurlijk helemaal geen vrolijk lied, maar het paste op dit moment het beste bij zijn gevoel. ‘’…Stuck in reverse..’’ Hij keek even naar boven, naar de zonnenstralen die door de boomtoppen probeerden te breken. Sommigen lukte het, maar het grootste deel van de grond bleef beschaduwd. Helemaal niet erg natuurlijk, anders zouden de prachtige varens en mosbedden hier verdrogen en doodgaan. Guardian glimlachte lichtjes, en ging daarna gewoon door met zijn lied. ‘’And the tears come streaming down your face… When you lose something you can't replace..’’ Weer was hij even stil, en na deze zin in zijn hoofd herhaald te hebben stond zijn hoofd weer op onweer. ‘’When you love someone, but it goes to waste..’’ Ja, dit lied paste precies bij hem. Hij trok een poephoofd, terwijl hij stug doorliep. ‘’..Could it be worse?’’ Ineens werd zijn gezang onderbroken door een brul die door merg en been leek te gaan. Guardian was normaliter niet snel bang, maar nu kroop hij ineen. Snel probeerde hij zichzelf weer te herstellen. Hij stond op, en versnelde zijn pas zodanig dat hij snel op de plek af rende. Daar.. daar lag iemand op de grond. Het was een Arcanine. En niet zomaar een Arcanine. Het was Feathers, zijn beste vriendin die hij jaren geleden voor het laatste gezien had. Guardian dacht eerst dat ze misschien aan het slapen was. Dat hoopte hij. Dan had ze tenminste niet te maken gehad met dat ding dat zo gebruld had. Dan moest hij haar waarschuwen, en haar hier weghalen. Hij trippelde met een oplettende blik en met zijn oren gespitst steeds dichter bij zijn oude vriendin. Maar wanneer hij dichterbij kwam, werd het duidelijk dat ze niet bepaald aan het slapen was. Rode vegen over haar vacht maakten duidelijk dat er wel dergelijk iets mis met haar was. ‘’FEATHERS!’’ schreeuwde Guardian in paniek wanneer hij haar wonden in het vizier kreeg. Hij rende op haar af, en bekeek haar goed. Het was walgelijk. Op haar borst was een diepe bloedende wond te zien, welke zieke geest had dit gedaan? Guardian keek om zich heen. De brul van net klonk van veraf, dus misschien was het al ver genoeg. Maar wat moest hij doen? Er waren hier geen geschikte middelen of water om haar wonden te verzorgen. Dragen ging ook niet, want Feathers was vele malen groter en zwaarder dan de kleine Pikachu. Wat Guardian wel wist was dat een gewonde altijd bij bewustzijn moest blijven, anders kon diegene flauwvallen en steeds verder wegzakken. Maar blijkbaar was dat al gebeurd. Haar ogen stonden dicht, maar niet volledig. Een klein randje van haar oog was nog te zien. ‘’Feathers, Feathers.. wordt wakker, alsjeblieft..’’ zei hij bijna smekend. Zij was een van de weinigen in dit gebied die hij kende. Waarom gebeurde dit soort dingen altijd met Pokemon waar hij om gaf. Guardian legde zijn pootjes op haar schouder, en duwde haar heen en weer. ‘’Toe nou!..’’ Zijn lichaam begon te trillen, en in zijn ogen vormden zich tranen. ‘’Feathers..’’ Hij liet zich op zijn achterwerk neervallen, en keek machteloos naar het gezicht van Feathers, die geen leven meer uitstraalde. Wat hij ook deed, er kwam geen reactie.

Lopend tussen de bomen, botsend tegen bomen, hij verliest z'n adem, hij weet dat hij hier ergens is, hem aanstaart en klaar om zijn leven weg te nemen. Plots stopt hij en kijkt hij omhoog, tussen het bladerdak door staat hij! Hij kijkt naar beneden en grijnst. Het is al te laat, een gloeiende hand verscheen en hij springt op zijn doelwit, als een arend op z'n prooi.

Een hand die met de snelheid van een komeet de nek van een Haxorus had gebroken, trok zich terug. 'Waarom?' zuchtte de Haxorus. 'Ik wilde enkel respect.' ''Ik begrijp u, maar nu betaal jij je prijs.'' 'Nee.. dit kan niet!' ''Moge geen een uw naam herinneren, rust in vrede.'' knielend naast het lijk van de Haxorus, sloten twee blauwe vingers de ogen van de Haxorus. Nu leek het alsof hij sliep. Verschillende Pokemon zouden hem eerst beangstigend naderen, maar dan zou er een feeststemming losbarsten omdat de tiran dood was. Blitzy veegde het bloed van zijn been weg. Het was toch een druk gevecht geweest, voordat de Haxorus is weggevlucht.
Een Haxorus sloop tussen de bomen heen, had gezien dat een Arcanine een boom in zijn territorium had beschadigd. Wist ze wel waar ze mee bezig was? Ze had een boom beschadigd en nu moet ze ervoor betalen. Hij staarde de Arcanine dreigend aan, die reageerde door een Vlammenwerper uit te voeren. Het vuur verlichtte het bos, alsof iemand een lamp had aangestoken. Maar de Haxorus veegde het vuur weg alsof het niets was. Nu was ze te ver gegaan! Hij viel aan met de aanval Guillotine. De gigantische messen aan zijn bek gingen open, en sloten zich rond de borst van de Arcanine. Bloed ontsnapte tussen de manen van de Arcanine, en ze viel slap op de grond. Tevreden grommend schopte hij het bebloede lichaam weg. En ging verder met het inspecteren van zijn terrein. 'De eerste die iets beschadigd in mijn terrein is de volgende!' brulde hij er nog tussendoor. Een schaduw die tussen de bomen had stilgezeten, kwam tot leven. Het leek alsof hij geslapen had, maar toch hadden zijn gelige ogen alles gevolgd. Dezelfde blauwe handen die een halfuur later door harde schubben zouden breken en een nek zouden breken, grepen zich vast aan de boomstam, liet de rest van zijn lichaam zwieren en liet los. 'FEATHERS!' hoorde hij een stem in paniek schreeuwen. De voeten van de Infernape landden op de grond, maar voordat ze alle kracht van de klap goed hadden opgevangen, rolde hij over de grond, zodat niet alle kracht van de klap in zijn benen zou gegaan zijn. ''Wie deed dit?'' vroeg Blitzy. Nog voordat hij een antwoord had viel zijn blik op diepe pootafdrukken in de grond. Die moesten van de Haxorus geweest zijn. ''Pikachu, kun je voor haar zorgen? Ik ben zo terug! Degene die dit gedaan heeft moet betalen voor wat hij gedaan heeft!'' zei hij nog voordat hij tussen het struikgewas verdween.

Het duurde niet lang voordat hij de veroorzaker van de wonde in de nek van Feathers had gevonden. ''Wel wel, jij bent toch de nieuwe 'heerser' van dit terretorium? Heb jij Feathers aangevallen?'' 'Ja, ze beschadigde mijn terrein, en viel mij aan. En is het tegenwoordig verboden om zelfverdediging te doen, aapje met het rare accent?' ''Zelfverdediging betekent niet anderen doden!'' De Haxorus sprong op hem af. Maar werd teruggeblazen door een explosie, een explosie van heet vuur. 'Idioot, je hebt gezien dat die Arcanine ook vuur op mij gebruikte,' ''Wie zegt dat ik enkel vuur bestuur?'' 'En wie zegt dat ik enkel over aanvallen beschikt die fysieke kracht beschikken?' brulde de Haxorus. Zijn kaken klemde open, en een blauwpaarse bol laadde op. Met een gigantische kracht kwam een straal op Blitzy af, de pijn van het blauwe drakenvuur leek hem te verschroeien. Blitzy klemde zijn tanden op elkaar. ''Je hebt meer nodig dan Dragon Pulse. Hng!'' Een rode verschijning flakkerde tussen het vuur, en verplaatste zich richting de Haxorus. Die kon twee dingen doen; machteloos toekijken of aanvallen en hopen dat hij de bron van het vuur zou raken. Hij koos voor het tweede. Krachtige poten stampten in de grond en ramden zich richting het vuur. Een zwaard sneed diep in Blitzy's been. De pijn liet alle concentratie wegvallen en het vuur flakkerde uit. ''Ugh...'' 'Ik heb je gewaarschuwd.' grinnikte Haxorus. 'En nu maak ik er een einde aan. Vaarwel!' ''Ik dacht het niet.'' grinnikte Blitzy. De Haxorus sprong op hem af, klaar om zijn lichaam te verscheuren. Om net zoals Feathers zijn nek te doorboren met Guillotine. Maar in de plaats van zijn nek belandden de messen in de grond, naast zijn nek. ''Gebruik nooit aanvallen die teveel missen.'' grijnsde Blitzy. Een vuist belandde in de maag van de Haxorus, dat een onaangenaam krakend geluid maakte. De Haxorus reageerde brullend en viel Blitzy aan met zijn zwaarden, die verschillende sneden veroorzaakten. Maar Blitzy deed zijn best om terug aan te vallen met verschillende vuistslagen op kritieke plaatsen. 'Arrgh! Je bent écht de duivel! Laat me alleen!.' Schreeuwde de Haxorus na verschillende slagen waar een krakend geluid op had gevolgd. ''Laffaard..'' siste Blitzy. Hij probeerde de pijn in zijn been en andere plaatsen te negeren en de achtervolging in te zetten.
Langzaam gingn Blitzy's oogleden open en staarde hij in de ogen van de levenloze Haxorus. Traag stond hij op en wierp voor de laatst een blik op de Haxorus, en volgde toen de voetsporen terug naar de plek waar Feathers en Guardian stonden. ''De Haxorus is niet meer.'' zei hij zacht. ''Hoe gaat het met Feathers?'' Traag liet hij zijn hand naar haar borst glijden, waar veel bloed uitkwam. ''Ze heeft veel bloed verloren.'' zei hij. ''Ik heb geen verstand van wonden hechten, maar het beste wat we kunnen doen is er iets aan vastbinden. Kun jij dat doen, als je het niet erg vindt?'' vroeg hij aan Guardian. ''Ik vrees dat deze gaat ontsteken als ik er zelf niet iets aan doe.'' Hij wees naar de snede in zijn been.

''Mooi..'' zei Blitzy toen er verschillende stukken bladeren en takken rond de diepe snede in zijn been zaten vast. ''Nu kunnen we haar beter naar een plaats dragen waar ze verzorgd kan worden, ken jij iemand die zo'n soort wonden kan verzorgen?

[Heb eindelijk inspiratie. *seriousface*]


Feathers & Guardian

Een schreeuw klonk vanuit de verte. Ik dacht de stem te herkennen, een stem die smekend mijn naam riep. Maar hoe graag ik ook op deze wou reageren, ik kon het niet. Wanneer ik mijn ogen probeerde te openen werd ik duizelig, en begon het pas goed tot mij door te dringen wat voor pijn mij stond te wachten als ik nou eenmaal bij zinnen was. Ik wilde die pijn niet voelen, maar ik wist dat als ik het op zou geven, en geen moeite meer zou doen mijn ogen te openen, het alleen maar slechter met mij zou af lopen. Ja, ik had dat wel eens gezien. Een Pokemon, vechtend om zijn leven. Maar wanneer hij het leek op te geven, en bewusteloos raakte, zakte hij steeds dieper en dieper weg, en het had niet lang geduurd voordat hij er niet meer was. Ik bewoog mijn poten zover ik kon, gewoon om te kunnen weten of ze het nog deden. Dezelfde stem als ik net had gehoord was nu dichterbij gekomen, en vroeg me om alsjeblieft wakker te worden. Ik reageerde niet. Hoe erg ik ook wist dat ik het moest, ik wou niet wakker worden. Kleine poten raakten mijn schouder en schudden mijn lichaam door elkaar. Ik kreunde zacht, maar er was in te horen dat ik pijn leed. Maar de Pokemon die mij dit aandeed had het in zijn paniek vast niet door. Weer hoorde ik mijn naam. Nu zachter, maar dichterbij. Ik bewoog mijn kop enkele centimeters over de grond, als teken dat ik hem gehoord had. Daarna spitste ik mijn oren iets, want ik ving het geluid op van voetstappen. Grotere dit keer. Waren de Pokemon er op uit mij te redden? Misschien.. misschien was er nog wel hoop voor mij, al betwijfelde ik dat in mijn pessimistische bui. Ik slaakte een zucht. Het enige wat ik kon doen was afwachten, en dat deed ik dan maar.


Guardian had haar kop zien bewegen, en was meteen opgesprongen. Hij bewoog naar haar toe en aaide met zijn poot over haar wollige warme wang. Het geluid van voetstappen die steeds dichterbij klonken leidden hem echter af. Hij draaide zijn kop om en zag daar ineens een grote Infernape staan. Even verstijfde hij. Was deze Infernape verantwoordelijk voor deze vreselijke daad? Maar de Infernape vroeg juist aan hem wie dit gedaan had. Guardian liet zijn oortjes hangen. Hij wist het niet. Hij wist niet wie dit zijn beste vriendin had aangedaan. Maar toen Guardian zijn kop weer oprees om het de Pokemon te vertellen, had die zijn kop al weer naar iets anders gericht. ''Pikachu, kun je voor haar zorgen? Ik ben zo terug! Degene die dit gedaan heeft moet betalen voor wat hij gedaan heeft!'' zei Blitzy snel tegen hem, en verdween daarna snel in het struikgewas. Guardian slaakte een licht opgeluchte zucht. Gelukkig, er ging iemand achter de dader aan. Aan de andere kant moest hij nu weer in zijn eentje voor Feathers zorgen, tot de vuuraap terug kwam. Weer ontsnapte er een zucht uit zijn mond, deze keer ontstond er een frons op zijn gezicht. Zijn blik richtte hij weer op de gruwelijke wond. Het bloed zat niet alleen op de wond, maar het zat ook aan de vacht in het gebied er omheen. Hij moest dat weg zien te krijgen, want op deze manier zag je niet tot waar de wond liep, en hoe ernstig deze was. Hij had dus water nodig om het bloed weg te spoelen. Hij keek bezorgd naar de kop van Feathers. Hij legde zijn pootje op haar neer. ‘’Ik kom zo snel mogelijk terug..’’ zei hij maar tegen haar, in de hoop dat ze iets van zijn gepraat zou kunnen horen.


Hij sprong bij haar weg, en keek meteen omhoog. Dit bos bestond bijna volledig uit loofbomen, en meer tropische planten. Natuurlijk! Lianen. Niet alle Pokemon wisten dat, maar Lianen zaten vaak vol met water. En niet veel verderop hingen ze al tussen de bomen. Een hoopvolle glimlach kwam op Guardian’s gezicht terwijl hij er op af stormde. Tijdens het rennen laadde hij zich al op, klaar om een aanval af te vuren op de lange liaanstengels. Zijn eerst nog gele staart begon nu op te lichten en langzaam een ijzeren kleur te krijgen. Vlak voor de plant sprong hij de lucht in, en hakte hij door de plant heen. Snel pakte hij de uiteindes van de plant af en kneep deze dicht met zijn handen, om te voorkomen dat er teveel water uit zou lopen. Zo snel mogelijk liep hij weer terug naar de gewonde Arcanine, en liet het frisse water uit de lianen over en om haar wond heen. Daarna veegde hij over haar vacht, en liet het bloed naar de grond toe lopen. Hij gooide de lege liaan naast zich neer en schudde zijn pootjes uit. De wond was helaas groter dan hij verwacht had. Hij veegde over zijn hoofd heen en draaide zijn kop naar achteren toen de Infernape weer aan kwam lopen, ook gewond, met diepe sneden in zijn lichaam. Maar gelukkig niet op vitale plekken, zoals bij Feathers. ''De Haxorus is niet meer.'' Zei hij zacht. Guardian zweeg. Haxorus? Daar had hij nog nooit van gehoord, maar het klonk als een linke Pokemon.

Hij knikte maar met zijn hoofd, en liet een zwakke glimlach zien, als dank voor het afrekenen met diegene die Feathers verwond had. ''Hoe gaat het met Feathers?'' Guardian opende zijn mond, maar sloot die vrijwel direct weer, en keek naar hoe de Infernape zijn hand richting Feather’s wond bracht. ''Ze heeft veel bloed verloren.’’ Guardian knikte. Daar was hij ondertussen al achter. Hij bekeek zijn handen, die besmeurd waren met bloed, ietwat vermengd met wat water. ''Ik heb geen verstand van wonden hechten, maar het beste wat we kunnen doen is er iets aan vastbinden. Kun jij dat doen, als je het niet erg vindt?'' Guardian beet op zijn lip. ‘’Om eerlijk te zijn weet ik er ook niet veel van. Maar ik zal doen wat ik kan.’’ Hij bleef zijn blik nog even naar de Infernape richten, die uitlegde waarom hij op het moment niet kon helpen. Natuurlijk, hij moest zijn eigen wondes verzorgen. Ze zagen er niet zo fris uit. Die van Feathers ook niet, maar die waren nu tenminste een beetje gereinigd. Wanneer de Infernape wegliep richtte hij zich weer naar Feathers. Hij hield zijn hand voor haar snuit, maar voelde nog een warme bries tegen zijn hand aan gaan. Ze ademde , en leefde dus nog. Hij liep weer weg, deze keer zonder iets te zeggen tegen de Arcanine.

Er was veel gebeurd. Eerst was ik weggevallen, en was ik bijna dieper weggezakt, maar een plas water over mijn verse wond hielp me er al snel weer uit. Ik wou een luide piep laten horen, als ik daar nog energie voor had gehad. In plaats daarvan bleef ik stil, en probeerde ik wat moed en energie bij elkaar te verzamelen om mijn ogen opnieuw te openen. En deze keer lukte het ook. Meteen bekroop mij een misselijk gevoel, maar ik probeerde het te verdringen door mij te concentreren op de blijheid die ik ergens voelde, omdat ik weer om mij heen aan het kijken was. Naar mijn wonde kijken durfde ik nog niet, bang dat ik van het beeld zou kokhalzen of overgeven. Ik schudde mijn kop zeer zwakjes, en zag daar een Pikachu naast mij staan. Hij was bezig mijn wond te bedekken met bladeren, en dat vast te binden met takken en plantenwortels. Ook hoorde ik een stem, die vroeg aan de Pikachu of die iemand kende die mijn wonden kon verzorgen. Ik keerde moeizaam mijn hoofd een stukje, en zag daar een Infernape staan, die ook bladeren als verband om delen van zijn lichaam had gebruikt. Wat was er gebeurd? Was hij ook aangevallen door dat lelijke beest? Ik voelde iets op mijn wond drukken. Waarschijnlijk was de Pikachu bezig het ‘verband’ nu stevig aan te drukken en goed vast te binden, maar het deed ongelofelijk veel pijn. Ik begon hysterisch te hoesten wanneer een naar gevoel mijn borstkas vulde. Hoewel ik geen energie had kon ik mijzelf op mijn buik draaien. Maar het voelde nog steeds niet goed. De neiging om over te geven nam bezit van me, en ik begon luidkeels te kokhalzen, maar er kwam niets uit.


Guardian sprong meteen op Feathers af. ''Feathers, Feathers.. Gaat het wel?'' riep hij haastig uit. Hij was zeer opgelucht dat ze weer tekenen van leven gaf, maar de kokhalsbewegingen konden niets goeds voorspellen. ''Blijf liggen en haal rustig adem..'' zei hij snel, terwijl hij nog een puntje vastknoopte om de constructie rond Feather's nek te houden. Hij streek even over haar vacht heen en keek daarna Blitzy's kant op. ''We moeten haar hier zo snel mogelijk weg krijgen.'' zei hij. Hij hoopte dat de Infernape Feathers kon dragen. En anders.. moesten ze een andere oplossing vinden. Hij knipperde even met zijn ogen. Wacht eens even, die Infernape kende hij. Was dat niet Blitzy? Natuurlijk had hij nu de neiging vrolijk tegen hem te gaan doen, maar daar was nu totaal geen tijd voor. ''Ik ken hier in dit gebied trouwens helemaal geen Pokemon die aan geneeskunde of zo iets doen. En jij zeker ook niet. Misschien moeten we de hulp inroepen van een Pokemon die van nature genezende krachten bezit.'' Ook al wist hij niet welke Pokemon deze krachten konden hebben. En met een beetje pech zou Blitzy dat ook niet weten. Hij plofte weer neer, alsof de zaak al verloren was. Zijn blik ging weer naar Feathers, die eindelijk gestopt was met het kokhalzen, en nu doodmoe met haar kop op haar poten lag te hijgen. Het ging niet goed met haar. Helemaal niet goed. Maar nu ze de wond hadden verbonden had ze nog tijd om te overleven. ''Hou vol, Feathers..'' fluisterde Guardian haar zachtjes toe. ''Ik geef niet zomaar op..'' klonk er tot zijn verbazing terug, gevolgd door wat nat gehoest. Een bezorgde glimlach kwam op Guardian's gezicht, gericht naar Feathers, maar met zijn oren naar achteren gericht, wachtend op een reactie van de Infernape.

Guardian had zijn best gedaan om Feathers te beschermen. Een plas water vermengd met een hoop bloed betekende dat Guardian de wond had schoongemaakt. ''Goed werk...Pikac-eh hoe heet je eigenlijk?" Een middelgrote liaan rond de ergste wond in zijn been, dat was het enige wat hij in een vlugge haast deed. ''Ugh.. ik kan tenminste staan zonder die vreselijke pijnsteken" zuchtte Blitzy. Na het verband wat steviger aangespannen te hebben richtte hij zich naar Guardian, wiens gele vacht bevlekt was met rode vlekken, die op bloemen leken. ''Nu kunnen we haar beter naar een bewoonde plaats brengen, wat dacht je van Pokémon Ci-'' Blitzy kon zijn zin niet afmaken door een geluid van Feathers. Maar het was geen gepraat, of gekreun. Een walgelijk kokhalzend geluid ontsnapte uit de keel van Feathers. Even verwachtte Blitzy de laatste maaltijd van haar te zien maar er kwam niets uit. Misschien maar goed ook. Guardian verloor alle aandacht voor hem en liep op Feathers af. 'Feathers, Feathers.. Gaat het wel?' riep hij in paniek. 'We moeten haar hier zo snel mogelijk weg krijgen.' Blitzy knikte. 'Ik ken hier in dit gebied trouwens helemaal geen Pokemon die aan geneeskunde of zo iets doen. En jij zeker ook niet. Misschien moeten we de hulp inroepen van een Pokemon die van nature genezende krachten bezit.' ''Ik ken hier ook geen Pokémon die genezende krachten hebben in dit gebied.'' antwoordde Blitzy. ''Welja, behalve Dustfire misschien, maar die heeft zeker nog geen kracht genoeg. De laatste keer dat ik haar zag was ze een baby en had ze geen enig besef van de wereld.'' Guardian plofte moedeloos neer. ''He, Guardian, dat betekend nog niet dat alles verloren is. Kom, ik draag haar wel.'' Hij liep richting Feathers en greep haar voorzichtig bij haar schouder, tilde haar omhoog zodat haar poten over Blitzy's schouders zaten, haar lichaam op zijn rug, en de achterste pootjes die over de grond sleepten. ''Ugh.. Ze is zwaarder dan ik dacht. Nu moeten we de bewoonde wereld zien te bereiken.. Weet jij een korte weg?'' vroeg hij. Hij staarde tussen de bomen door, het enige wat je zag waren bomen, bomen en nog eens bomen. Niets leek erop dat ze dichtbij de rand van het bos waren, hopelijk wist Guardian een korte weg.

[Ffuu.. uberkorte post vergeleken met de jouwe. ]