Voetje voor voetje stapte een jonge Eevee door de canyon. Er waren overal nog sporen bloed van de oorlog te zien. Haar oren lagen in haar nek. Ze vond het niet leuk wat de Guerra had aangericht. De groep was nu weg, maar de Pokémon er van leefden nog voort.. Maar waar, en wanneer zouden ze weer toeslaan?
Shira shudde haar kleine koppie. Ze kon beter niet aan de slechte groep denken. Chiave leek haar veel leuker. Alhoewel, de Chiave streed ook mee in de oorlogen.. Toch trok die groep haar op een of andere manier meer dan de slechte groep. Bij de gedachte alleen al gingen haar ogen fonkelen. Misschien was het omdat al hun Pokémon zo sterk leken.. In haar eentje zou ze vast niet zo sterk worden als in de Chiave. Haar staart ging zachtjes heen en weer. Haar pas staakte ze. Hoorde ze nou een steentje rollen? Vast wel, want deze kloof was niet onbewoond.. Hopelijk hadden de Pokémon hier geen slechte bedoelingen..

De kloof was een plek waar niet veel Pokémon graag kwamen. Er was weinig voedsel en water, en daarbij was er weinig te doen. Toch leek het voor Mayumi interessant genoeg. Daarom ook dat ze nu voorzichtig naar beneden aan het klauteren was. Veel moeite had ze er niet mee, ze kwam uit de bergen, dus het was geen rare ondergrond voor haar. Sommige stenen brokkelden echter wel af, en Mayumi hoopte maar dat het geen Pokémon zou aantrekken. Het laatste stukje beklom ze niet, maar ze sprong lenig naar beneden en landde op haar vier poten. Ze schudde haar kop, en kreeg de Eevee in het oog. Ze keek de Pokémon verkrackt aan. ''Hallo daar.'' zei ze dom, en staarde daarna even in de verte. Maar zoals ze al had verwacht was er niks boeiends te zien. Alleen.. bloedspetters. Met haar mond wijd open bleef ze ernaar staren. Wat was hier in vredesnaam gebeurd? Het lag overal.. Misschien zou deze verkenning door de kloof niet zó saai worden. Wat deed deze Eevee hier, en waren er hier meer Pokémon? Zwijgend keek de Absol de veel kleinere eevee aan, met een vragende blik in haar ogen.

Angstig dwaalde hij rond, bang dat hij de uitgang nooit zou kunnen vinden. Van deze plek kreeg hij een griezelige indruk. Ook best logisch met zijn jonge leeftijd. De rode vlekken die hij zo en dan tegenkwam, waarvan hij geen idee had wat het moest zijn, maakten hem bang. Hij wilde hier weg, maar behalve dan hetgene dat de blauwe lucht te zien was, kon hij geen geschikt pad vinden. Zijn waterige oogjes wisten niet waar ze kijken moesten. Overal angstaanjagende vlekken, die hem de kriebels bezorgden. Naarmate hij nog steeds verder liep en zijn ogen naar voren richtte, zag hij iets bewegen. Het was een bruin bontje wat wel heen en weer leek te gaan. Praten kon hij nog niet goed, maar blije kreunen kon hij als de beste. ''Taaaaaaa!'' Schreeuwde hij met een pretface, door het dolle heen. En hij stormde er, voor zijn gevoel, snel op af en greep de staart zo strak mogelijk vast. De buizel had nog niet in de gaten dat het een Eevee was, die zich ook in de grot bevond, waarbij dan daarachter ook nog een Absol stond. De tranen die zich zonet nog in zijn ogen vormden, waren nu in het heerlijke zachte bontje gevallen.

Voorzichtig liep de Luxio door. Hij kon zichzelf wel wat aandoen om hiernaartoe te willen gaan. Hij had hier beter weg kunnen blijven. Toch wilde hij dit gebied verkenne, wat een stomme keus was geweest. Achja, daar viel niks meer aan te doen. Hij zuchtte, waarna zijn blik viel op de bloedvlekken die overal verspreid lagen. Dat was vast nog van de oorlog. Hij snoof, en richtte zijn blik weer op. Daar merkte hij in de verte een aantal figuren op. Even twijfelde hij, maar besloot om toch een kijkje te nemen. Hij was hier toch al om het gebied te verkennen.
''Hallo,'' besloot hij toen te zeggen, nadat hij in de buurt was van de drie figuren. Het waren een Eevee, een Absol en een Buizel. Hij kende ze niet. Normaal gesproken zou hij nooit op hen zijn af gelopen, maar, nu vond hij het een ander verhaal. Hij liet zijn blik nog een keer over de pokémon glijdde en wachtte toen op een reactie.

Een Absol landde niet zo ver van Shira vandaan. De Eevee schrok een beetje van de gedaante, maar kwam al snel tot rust. Het leek er niet op dat deze Pokémon slechte bedoelingen had. Vooral niet omdat ze Shira op een domme toon begroette.
Shira had echter niet de kans om er op te reageren. Voor ze het wist duwde een andere Pokémon zijn snuit in haar staart. Ze pleurde on-elegant voorover, met haar neus in het zand op de bodem van de kloof. Ze tilde haar kop zo snel ze kon op en spuugde met een gezicht vol walging het zand uit. Vervolgens draaide ze met een boze blik in haar ogen haar kop om, om de Pokémon die haar staart vasthield aan te kijken. Ze werd echter afgeleid door een Luxio die zich ook bij het groepje voegde. Ze schudde met haar staart, hopend dat de Buizel die zich daar aan vast hield los zou laten. "Loooooooooooos!" riep ze op een zeurderige manier. Ze rolde zich op haar rug en ging spastisch in het rond bewegen met haar pootjes. Ze hoopte de Buizel zacht te raken zodat hij los zou laten, of de aandacht van de andere Pokémon te krijgen zodat die zouden gaan helpen.

Het bleef niet bij deze ene Eevee. Al snel kwam er een Buizel aan, die zich vasthield aan de Eevee. Ook een Luxio arriveerde er kort na, en begroette hen allen. Mayumi antwoordde hem niet. De Buizel die nog aan de Eevee hing trok haar aandacht. De Eevee schudde haar staart, maar dat mocht niet baten. Als tweede begon ze te rollen, misschien dat dat meer effect had. Het zag er nogal spastisch uit. ''Looooooooooos!'' gilde de Eevee, en Mayumi barstte bijna in lachen uit.Gelukkig kon ze zichzelf nog inhouden, anders zou ze voor schut staan. Toch leek de Buizel zich erg goed vast te klemmen, want hij was nog steeds niet van haar af. Mayumi grinnikte dom, stapte naar de rollende Eevee, en pakte met haar bek de staart van de Buizel stevig vast. Met een snelle ruk trok ze aan de Pokémon, hopend dat deze hierdoor los zou laten. Ze trok dom en wenkbrauw op. Waarom deed de Pokémon dit uberhaupt?

Zijn ogen waren gesloten, hij richtte zich totaal op het heerlijk warme staartje. Maar dat moment dat hij zich daaraan vast kon houden, met zijn bek en zijn voorpoten, duurde niet lang of hij werd alweer heen en weer geschud. Het was dus een Pokémon die hij vasthield, die hij zag wanneer hij zijn ogen opende. Met alle macht probeerde de kleine Eevee hem los te schudden. Voordat hij dat ook maar kon doen voelde hij een warme adem bij zijn staart en voelde hij scherpe tanden zich sluiten in zijn staart. Dat deed hem schrikken en liet los, waarbij hij moeizaam opstond en zijn staart zielig begon te aaien. Het deed overduidelijk zeer en opnieuw ontstonden er tranen in zijn ogen. Met een onschuldige blik kwam hij al gauw dichterbij staan bij het groepje. De grootste was dus degene die hem zoveel pijn had gedaan. Hij trok een pruillipje.

Luxor moest enige moeite doen om niet in lachen uit te barsten. De Eevee probeerde de Buizel van zich af te schudden, maar dat lukte niet echt. Hij fronste even. Die Buizel wist zich echt staande te houden. Uiteindelijk liep de Absol op de twee af en greep de staart van de Buizel vast. Dit zorgde ervoor dat de Buizel loslaat en naar zijn staart greep, terwijl hij een pruillipje trok. Zou het dan zo'n pijn hebben gedaan? Hij zuchtte even en keek vervolgens naar de rest van het groepje. Er was dus blijkbaar geen reactie op zijn begroeting, wat hij wel kon begrijpen. Uiteindelijk besloot hij te gaan zitten, terwijl hij zijn ogen kort sloot, maar bijna meteen weer open deed. Ging er nog wat gebeuren, of...?

Op het eerste gezicht leek haar plan niet te werken. De Buizel bleef haar staart stevig vasthouden, hoe hard ze ook maar spartelde. De Absol had echter door dat Shira geïrriteerd was door de staart-knuffelaar en pakte het oranje wezen van haar af. "Dankjaaa!" riep Shira, terwijl ze zich weer op haar pootjes neerzetten. Ze schudde zich even uit, zodat het zand wat in haar vacht was gaan zitten wat los kwam. Lang niet alles was er uit, maar het was beter dan niks. Vervolgens liet ze haar blik rond glijden. De rode plekken op de rotswanden negeerde ze. Haar ogen bleven uiteindelijk steken op de Luxio, die was gaan zitten. Ze stapte naar hem toe. "Oi," begroette ze hem met haar kinderlijke stemmetje. "Ik ben Shira." Nu ze hem zo bekeek kwam hij haar bekend voor. Ze snoof zijn geur even op, om te zien of ze die herkende. "Kom jij toevallig van Guerra?" vroeg ze een beetje twijfelend. Guerra was nog steeds niet haar favoriete groep, maar toch was het fijn om met iemand te praten die je indirect al een beetje kende.

Gelukkig, het werkte. De Buizel liet los, en keek al snel naar Mayumi, die hem gegrepen had. Het pruillipje werkte niet op haar, ze kreeg eerder de neiging om in lachen uit te barsten. Maar liet ze maar nog even normaal doen, voordat de Pokemon raar naar haar gingen kijken. ''Dankjaaa!'' riep de Eevee, en Mayumi grijnsde. ''No problemo.'' zei ze met een vaag hoofd tegen Shira. De Luxio stapte dichterbij de groep, en ging zitten. De Eevee stelde zich vervolgens aan hem voor, en vroeg of hij van de Guerra was. Mayumi trok even naar neus op, en daarna haar wenkbrauw. Guerra? Wat was dat nou weer voor iets? Het klonk als een geluid die iemand maakte bij het braken. Zou ze het vragen? Ze schraapte haar keel en keek met een nonchalante blik naar de Eevee. ''Wat is Guerra ooit?'' vroeg ze, en keek daarna even het hele groepje rond. Wisten zij ook niet wat het was, of liep ze weer eens achter?

'Wat is Guerra ooit?' Hierbij trok hij alleen zijn kop schuin en keek de Absol met een dommig, open mondje aan. Nee, hij had geen idee wat dat allemaal betekende. Daar waren zijn hersenen nog te klein voor om het te begrijpen. Een aantal nutteloze gedachten schoten door z'n kop, waarvan er vele niet te raden waren. Of nouja, zijn hoofdgedachte was wat die andere drie pokémon allemaal wel niet zeiden. Op een of andere manier voelde hij zich niet goed, eerder gezegd een beetje down. Waarom begreep niemand hem? Waarom keek niemand naar hem? Was hij dan zo ongelofelijk lelijk. Of was het gewoon het feit dat niemand hem aardig vond? Opnieuw kwam er een pruillipje op z'n bek te staan en deze keer rolden er ook tranen uit z'n ogen. Verdrietig viel hij neer op z'n kont, gooide zijn poten op z'n schoot en kon alleen nog maar uitbarsten van het huilen.

Luxors blik viel plots op de Eevee, die naar hem toe kwam gelopen. Hij fronste even. "Oi. Ik ben Shira." Luxor keek haar verbaasd aan. Die naam kwam hem bekend voor, hij kon alleen niet plaatsen van wat. "Kom jij toevallig van Guerra?" vroeg ze toen, met een twijfelende toon. Toen viel het hem in. Die Eevee was een kind van Akira, daar kende hij haar dus van. Nog voor hij antwoordt kon geven begon de Absol te spreken. ''Wat is Guerra ooit?'' De Luxio zuchtte, en wierp zijn blik op de Absol. ''Het maakt niet meer uit wat het is, Guerra is verleden tijd,'' begon hij, waarna hij zich weer omdraaide naar Shira. ''En, ja, dat klopt. Ik heet Luxor,'' ging hij zijn zin verder. Op dat moment hoorde hij dat de Buizel in huilen was uitgebarsten. Fijn. Waarom huilde hij überhaupt?

Allerlei dingen gebeurden. De Buizel begon hard te huilen, terwijl de Absol vroeg wat Guerra was. Shira wist dat ze daar geen antwoord op hoefde te geven. Wie de Luxio ook was, hij wist het ook wel. En dat was waar ook. Nadat hij had gezegd dat Guerra verleden tijd was, beantwoordde hij Shira's vraag. "En, ja, dat klopt. Ik heet Luxor." Shira's staart begon vrolijk heen en weer te gaan. Yay, iemand die ze indirect kende! Maar hij wist natuurlijk niet dat zij zich niet op haar plaats had gevoeld in Guerra. Moest ze het zeggen? Nah, dat was niet echt nodig. "Aangenaam, Lupsor!" Ze keek hem even breed glimlachend aan, voor ze er achter kwam dat ze zijn naam verkeerd had gezegd. Haar oren schoten meteen omlaag en er verscheen een frons op haar voorhoofd. Lupsor.. Dat was verkeerd. Wat was het ook alweer? Shira trok een vaag denk-gezicht, terwijl ze zich probeerde te herinneren wat de naam van de Luxio nou eigenlijk was. Uiteindelijk gaf ze het op en keek ze hem schuldig aan. "Sorry..?"

Tot haar grote irritatie begon de Buizel ook nog te huilen. Als Mayumi ergens een hekel aan had, dan waren dat kleine huilende kinderen. Ze draaide stug haar kop om, richting de Luxio die antwoordde op haar vraag. Nouja, dat deed hij niet. Hij zei alleen dat de Guerra verleden tijd was. Daarna stelde hij zich als Luxor voor tegen de Eevee. Uit Mayumi's bek ontsnapte een klein grommetje. Ze grijnsde toen de Eevee hem Lupsor noemde, of iets dergelijks. Het duurde even voor ze doorhad dat ze zijn naam verkeerd had gezegd. Mayumi keerde haar kop weer, en wierp haar blik op de Buizel. De Pokemon waren toch niet geïnteresseerd in haar. Maar deze was nog steeds aan het huilen. Mayumi slaakte een zucht, en trok daarna haar bek weer open. ''KOP DICHT!'' snauwde ze fel tegen de jonge Pokemon. Aansteller. Hij had niet eens een reden om te huilen. Ze hadden niets gemeens gezegd, en hij was niet gewond. Hmpf.. jonge Pokemon..

"Aangenaam, Lupsor!" De Luxio fronste...Lupsor? Had ze zijn naam verkeerd gehoord of kon ze het niet goed uitspreken. "Sorry..?" verontschuldigde Shira zich. Ach, het maakte hem op het moment even niet meer uit. ''Luxor,'' corrigeerde hij, waarna hij zich wendde tot de Buizel. Hoe lang was dat ding nog van plan om te huilen? Opnieuw fronste hij, wat heeft er eigenlijk voor gezorgd dat hij begon te huilen? Ze hadden toch niks verkeerds gezegd, of wel? ''KOP DICHT!'' klonk het opeens. Luxor wist dat het niet voor hem bedoeld was, maar toch schrok hij even op, en gooide zijn blik op de Absol, waar het vandaan kwam. Blijkbaar irriteerde het gejank van het wezen haar ook. Hopelijk hield de Buizel nu zijn mond, hij had echt geen zin om als babysitter op te treden. Dat deed hij nooit en dat was hij ook niet van plan. ''Jij bent toch één van de kleintjes van Akira?'' vroeg hij toen, terwijl hij weer Shira keek.