Een ijzig koude wind vloog voorbij. Hollow rilde. Dezelfde vraag bleef zich continue herhalen in zijn gedachten. 'Waarom ben ik hier?' Hij kon zich niet herinneren hoe hij hier terecht was gekomen, was het door die ene nare Noctowl die hem hierheen had gevlogen, of kwam het door een Ninetales die hem hierheen had gejaagd? Of waren dat slechts illusies die in zijn hoofd rondzweefden? Hij wist het niet, maar één ding wist hij zeker, hij was bang. Waren het hallucinaties die zich in zijn kop afspeelden? De witte schimmen die zich op dit donkere terrein bevonden? Overal waar hij maar keek stonden grote stenen, met diepe tekens erin gekerfd. Wat het betekende, daar had hij geen flauw benul van. Voor de zoveelste keer kwamen er tranen in hem op, die zich langzaam vanuit zijn ogen lieten vallen naar de grond. Naar warmte en liefde zoekend, sloeg hij teleurgesteld zijn eigen armen om zijn lichaam heen. Niet dat dat veel hielp, maar zo voelde het alsof hij de aandacht kreeg, waar hij al vier maanden naar verlangde. Zijn mondhoeken trok hij naar beneden, zodat hij het tegenovergestelde gezichtsuitdrukking van een pretface had. Angstig ging hij zitten op zijn kont, starend naar een groot wit kruis die er griezelig uit zag.

[&Zira]

Kerkhoven waren nooit vrolijke plekken waar je al je vrolijkheid kon uiten. Als je dat wel deed, werd je raar aangekeken en vanachter je rug om uitgescholden. En als dat gebeurde, dan voelde je dat. Dan verdween je vrolijkheid meteen. Dat was nog vervelender dan als je helemaal niet vrolijk en hyper deed. Vandaar dat Zira er ook helemaal niet aan dacht om vrolijk te doen toen ze het kerkhof op stapte. In eerste instantie wilde ze hier niet heen, maar nu ze hier toch was besloot ze er toch maar overheen te gaan. Het kon toch geen kwaad, of wel? Ze hief haar kop hoog op en zette haar stappen fier, duidelijkmakend dat ze er snel weg wilde. Toch straalde haar gezichtsuitdrukking iets heel anders uit. Berouw. Ze wilde niet arrogant lijken, ze wilde alleen snel verder komen. Al die arme Pokémon die het leven hadden verloren en hier terecht waren gekomen.. Alleen al de gedachte er aan zorgde voor de serieuze uitdrukking op het gezicht van de Flareon. Naarmate ze verder kwam, kreeg ze echter steeds meer het gevoel dat ze niet het enige levende wezen op het kerkhof was. Ze spitste haar oren en keek goed rond, zoekend naar een teken van leven. En dat vond ze. Een kleine Buizel kwam tevoorschijn. Hij was duidelijk nog jong, maar ook alleen. Zira staakte haar pas en beet zachtjes op haar lip. Moest ze helpen? Wie weet was de moeder wel in de buurt, maar zag ze hem gewoon niet. Ze kon beter even afwachten vanaf een afstandje. De Buizel had haar toch nog niet opgemerkt, dus kon het geen kwaad. Toch?