. ALICE .

Onderwerp: . ALICE . zo maa 27, 2011 6:38 pm

. ALICE .
Just keep on smiling

. ALICE . Kirlia__s_dance_by_char97

NAAM: Alice
LEEFTIJD: 7
GESLACHT: Vrouwelijk
GEAARDHEID: Hetero
SOORT: Kirlia
TYPE: Psychic
SEASON BORN: Lente

. APPEARANCE

OOGKLEUR: Roodroze
KLEUREN: Roze, groen en wit
LICHAAMSBOUW: Tenger
EXTRA: Haar rechter roze ‘hoorn’
Is voor de helft afgebroken.

. CHARACTER

Alice is een vriendelijk Kirlia. Wel is absoluut niet sociaal. Ze zal altijd verlegen en bescheiden overkomen, vind het maar eng om tegen vreemden te praten. Ze laat dan ook niet echt veel woorden uit haar mond komen als ze iemand pas leert kennen, hierdoor zorgt ze er wel alleen maar voor dat het nog moeizamer gaat. Maar ze kan er niets aan doen.
Ondanks haar geschiedenis is ze mentaal nog in orde, zo ver het gaat. Ze kan in gevechten wel kil worden. Het lijkt dan net alsof ze een twee persoonlijkheid heeft. Ze is dan zo serieus als wat, glimlacht niet meer. En is alleen nog maar uit op het verslaan, en soms ook doden, van haar tegenstander.
Ze houdt er tevens ook van om te zingen en te dansen. Ze kan het ook best goed, maar wel uit ze altijd een bepaalde emotie als ze zingt en/of danst; droevigheid. Dan laat ze zien hoe erg ze nog zit met het verlies van haar familie. Maar door haar verlegen karakter stopt ze resoluut als ze ziet dat iemand haar ziet.

. HISTORY

Alice heeft haar vader nooit goed gekend. Eveneens als haar broertje. Toen haar moeder, een jonge Gardevoir, drachtig werd van hem heeft hun vader hun in de steek gelaten. Haar moeder was er eerst kapot van, maar dankzij haar twee kinderen kwam ze er weer boven op. Alice evolueerde al vrij vroeg, omdat ze altijd goed haar best deed om zichzelf en haar familie te beschermen. De drie waren wel gelukkig samen, alhoewel haar moeder soms nogal in de put kon zitten vanwege hun vader. Ze is er jammer genoeg nooit goed overheen gekomen. Het was dat Alice hem niet goed kende, anders zou ze vast ook verdriet hebben gevoeld. Haar broertje was wat minder snel qua training, hij deed wel zijn best – dat kon niemand ontkennen – maar hij had absoluut geen talent. Zoals zijn oudere zus. Maar gelukkig deed ze er niet echt vervelend over. Hielp hem zelfs.
Alles ging zoals het hoorde te gaan bij een normale familie. Ze waren gelukkig. Tot haar hun moeder een schokkende wending maakte, voor hen allemaal.

De wind blies zachtjes, zorgde ervoor dat de kersenbloesem blaadjes door de lucht dansten. Haar tutu volgde hun voorbeeld en danste mee, eveneens als de lange witte rok van haar moeder. Met een geschrokken uitdrukking stond zij, samen met haar broertje, te staren. Wat was hier de bedoeling van. ‘Zijn dat je kinderen?’ De lage dreigende stem zorgde ervoor dat de twee in elkaar kropen. Beschermend duwde Alice haar jongere broertje tegen zich aan, voelde zijn vochtige wangen haar buik koud maken. De Gardevoir schudde haar hoofd. ‘Nee.’ Haar ogen werden groot. ‘Hoe bedoel je nee?’ stamelde de Kirlia onthutst. ‘Ik ken ze niet eens, het zijn vreemden.’ Hoe kon ze dat zeggen? Ze waren haar kinderen! Waarom ontkende ze het? ‘Gelukkig maar. Ik wil niet dat mijn vriendin kinderen heeft van een ander.’ Met tot spleetjes geknepen ogen keek de Lucario naar de twee. Alice haar knieën deden pijn. Ze zat op ze, met haar broertje in haar armen. ‘We zijn geen vreemden! We zijn je kinderen, waarom ontken je het? Waarom…’ Ze kreeg geen woorden meer over haar lippen, voelde tranen prikken in haar ogen. De Lucario fronste. ‘Waarom lijken ze zo van streek. Waarom waren ze in eerste instantie bij jou?’ Hij wendde zijn blik af en keek naar de Gardevoir. Deze keek hem met grote ogen aan. ‘Ik… Ik heb echt niets met ze te maken!’ Het geluid van de klap echode door het bos. ‘Lieg niet tegen me!’ snauwde hij. ‘Als je ze echt niet kent… Vindt je het ook niet erg als ik dit doe,’ sprak hij zachtjes, terwijl hij een van zijn poten ophees. Een blauwe bol ontstond in zijn handpalm. Ging hij hun werkelijk aanvallen? ‘Stop daarmee, ze hebben niets gedaan!’ De Lucario keek haar moeder strak aan. ‘Daarom is het ook niet erg.’ De bol werd afgeschoten, de Gardevoir gilde. Alice gilde. Een hevige pijn schoot door haar heen, als een elektrische schok die zich door haar hele lichaam verplaatste. Hoofdpijn kwam er ook bij. Bloed liep over haar gezicht, haar ogen groot. Waar was ze geraakt. Ze liet haar broertje met een hand los, had wel een Protect gedaan; maar enkel om hem te beschermen, niet zichzelf. Ze voelde met haar witte hand aan haar hoofd. Een hoorn. De andere… Ze keek weer naar haar hand. Rood. Rode vloeistof had hem bevuild. Was ze een van haar hoorns verloren? Nu pas drong de werkelijke pijn tot haar door. Ze gilde het uit van de pijn, kromp ineen; klemde haar broertje weer tegen zich aan. Deze snikte alleen maar, huilde om haar pijn. Zij huilde ook, tranen maakten haar wangen vochtig. Haar moeder stond daar maar, verstijfd. Weer wou hij hun aanvallen. ‘Alsjeblieft,’ smeekte ze hem, maar hij luisterde niet. Alice kneep haar ogen dicht. Op het moment dat ze dacht weer geraakt te worden voelde ze niets, enkel hoe iemand een paar tellen later naar adem hapte. Ze keek op, ze haar moeder. Wat was er gebeurd? Ze lag op de grond, een plasbloed ontstond. De Lucario keek er eventjes naar, waarna hij weg rende.

Hun moeder ging dood. Zij overleefden het. Alleen draagt Alice sinds die dag een groot litteken; ze heeft haar rechterhoorn nog maar half. Sindsdien zorgt ze alleen voor haar broertje. Maar dat was ook niet voor heel erg lang. Hij werd ziek in de eerst volgende winter. Ze beschikte niet over kennis om hem te genezen. En moest ook toezien hoe hij zijn leven verloor. Toch bleef ze door gaan met rondtrekken, wist niet beter.
Nu is ze hier aangekomen in PokéRPG. Is nog steeds niet helemaal hersteld mentaal van al de dingen die in haar verleden zijn gebeurt.