Eindelijk na een lange tijd zoeken had ze dan een schuilplek gevonden voor haar familie. Sinds hun ouders waren mee genomen door team Rocket moest Espe zorgen voor haar twee broertjes Casper en Jasper en haar 2 zusjes Lola en Sarah. Hun schuilplaats en nu nieuwe onderkomen was in de buurt van Crystal Lake verscholen tussen de grote holle boom. Hun nieuwe onderkomen was dus goed verstopt voor andere Pokémons. Espe en haar familie vond het een geweldige plek om te wonen, ze waren dichtbij het water en bij hun onderkomen waren genoeg bessen te vinden.

De zon kwam omhoog en de Pidgey's begonnen al aan hun ochtend lied net zoals de Spearow's en de Fearow's. Hun samen gezong was mooi om te horen al zatten er valse stukken tussen. Wat sloom opende Espe haar ogen. Met vage passen kroop ze uit hun schuilplaats. De zon scheen in haar ogen en even kneep ze ze dicht om aan het licht te wennen. Een gaap kwam uit haar mond en begon zich uit te rekken. Haar voorpootjes woelde in de zwarte aarde toen ze zich uitrekte met haar ogen dicht. Ze had sinds tijden weer heerlijk geslapen en dit keer zonder dat ze wakker werd gemaakt door de andere omdat ze bang waren. Dat was al een goed teken. Wat dit betekende enkel dat haar zusjes en broertjes zich veilig voelde. Even keek ze achterom en zag dat haar familie nog lag te slapen. Vertederd keek ze naar haar zusjes die tegen elkaar aan lagen. Even ging Espe terug het hol in en trok voorzichtig aan Casper's oor die slaperig zijn ogen openen deed. ''W-wat is er?'' vroeg Casper slaperig wannaar haar geeuwde. Hij smakte ontzettend en Espe legde een poot op zijn snuit zodat hij stopte. ''Ik ben even wat drinken ben zo terug. Jij let op de rest.'' Casper knikte slaperig en rolde zich weer op zodat Espe met een gerust hart wat kon drinken. Misschien kon ze ook wat bessen verzamelen?

Espe dacht na over wat de toekomstnu zou gaan brengen en tot nu toe zag alles er rooskleurig uit. Ze begon te beseffen dat ze toch wel een eindje moest lopen naar Crystal Lake en versnelde haar passen. Uiteindelijk rende ze zigzagend tussen de bomen door maar stopte met rennen toen ze het water zag. Heel even stopte ze en keek ze nieuwsgierig om zich heen of ze andere pokémon zag. Niemand te zien, enkel wat Pidgey's en Pidgeotto's zatten in de bomen voor hun ochtendlied. Ze trok haar mondhoeken iets omhoog en zetten een paar stappen naar het water toe. Ze hoorde het water al kabbelen. Dat kalmeerde Espe altijd. Het koele gras maakte plaats voor kiezels en stenen en het duurde maar enkele secondes of Espe zag haar eigen spiegelbeeld in het water. Ze hield haar kop schuin en zag hoe vies ze wel niet was. Hoog tijd voor een ochtend duik. Ze liep wat naar achtere en nam een klein aanloopje waarna ze het water in sprong. Ze had geen rekening gehouden met de diepte want waar ze was heen gesprongen was het niet zo diep zoals ze dacht waardoor haar pootjes pijnlijk de grond raakte. Ze klemde haar kaken even op elkaar en voelde het koude water tussen haar haartjes door komen. Ze slaakte een gilletje uit en vluchten het water weer uit waar ze zich waardig uit schudde. Dat water was veelste koud voor een ochtendduik dat had ze nu wel in de gaten. Wat Espe niet had gezien waren de kristalen op de bodem van het meer waardoor het water haast licht leek te geven. Zij dacht dat het gewoon van het water kwam. Weer rustig ging ze aan de kant zitten en keek ze het water in waar ze de kristallen echter zag glimmen. Ze hield haar kop schuin maar hoorde plosteling geritsel. Met een ruk draaide ze zich om naar het geluid.

Met een Quick Attack raasde een Pikachu tussen de bomen door. Het liefst viel hij nu ter plekke neer en in een diepe slaap, maar, hij wist van zichzelf al dat hij niet zomaar op harde grond wilde slapen. Zijn zwarte ogen zochten driftig naar een zacht plekje, waarschijnlijk ergens waar gras groeide. Het was midden in de nacht, wat hij pas laat had opgemerkt. Hij was steeds bezig geweest met verschillende dingen. Zou had hij lang naar eten moeten zoeken, en heeft hij daarna nog met wat pokémon gespeeld. Daarna had hij nog even wat getraind, waarbij hij vervolgens de tijd was vergeten. Maarja, als je met elektrische aanvallen traint valt het je niet echt op dat het pikke donker is. Hij zuchtte even. Was er dan nergens een lekker plekje? Op dat moment voelde hij het gekriebel van de grassprietjes tussen zijn poten. Hij grinnikte even en stopte abrupt. Het kon hem niet schelen waar hij zich nu bevond. Hij liet zich gewoon neervallen in het zachte gras en sloot zijn ogen. Niet veel later viel hij als een blok in slaap.

Fronsend opende hij één oog na het horen van het gezang dat de vogels zo vroeg al maakte. Verbaasd keek hij naar de zon, die net op kwam. Hij sloot zijn ene oog, en probeerde opnieuw in slaap te vallen, maar dat mislukte. Hij snoof, stond op en zuchtte toen diep. Toen werd hij overvallen door zijn droge keel. Hij had eigenlijk best dorst gekregen, blijkbaar. Pas nu begon hij om zich heen te kijken om te zien waar hij zich bevond. Daichi herkende het gebied. Hij was in de buurt van het Crytal lake, blijkbaar. Dat kwam goed uit. Een lake betekende water en water betekende drinken. Gauw duwde hij zijn neus de lucht in om de geur op te pikken van het water. Dat gebeurde algauw, waarna hij zijn pas versnelde en erop af rende. Uiteindelijk ging hij over in zijn Quick Attack. Hoe sneller hij er was, hoe sneller hij iets kon drinken.

De Pikachu schrok op doordat een Pidgey opeens uit de struiken vloog. Doordat hij achterom keek struikelde hij en kwam hij zelf in de struiken terecht. ''Geweldig,'' mompelde hij, en keek toen droog naar zijn staart die voor zijn ogen hing. Vlug stond hij weer rechtop, omdat die houding best pijnlijk voor hem was. Dit zorgde ervoor dat de struik een geluid produceerde. Niet dat Daichi daar erg in had. Zonder problemen stapte hij eruit, en keek vervolgens een Eevee in de blauwe ogen aan. Hij verstarde even, maar kwam algauw weer bij zinnen. ''Sorry, heb ik je laten schrikken?'' vroeg hij toen vriendelijk, waarna hij op een antwoordt van haar wachtte.

8D

Het geluid wat uit de bosjes kwam werd steeds luider en Espe stond op zodat ze zich naar de struiken kon draaien. Afwachtend keek ze naar de struiken ergens voelde ze zich zenuwachtig en angstig. Wie zou dat zijn? Een Pokemon? Zo ja, wat voor Pokémon? Misschien waren het haar broertjes en zusjes wel? Nee, dat was onmogelijk die lagen nog te slapen en daarbij bleven ze liever in het hol als Espe er niet was om ze te beschermen.

Ze schudde onmerkbaar haar hoofd en hoorde een stem vanuit de bosjes komen. Een Pidgey vloog door de lucht heen, kort gleden haar ogen naar de blauwe lucht, er was geen wolkje aan de hemel en de pidgey was enkel nog een zwarte stip die steeds kleiner werd. Misschien was hij het die zoveel geluid maakte. Nog steeds klonk er geritsel uit de bosjes. Ze scheurde haar blik van de hemel af naar de bosjes toe en ging in aanvals postie staan.

Het eerste wat ze zag was een gele poot. Haar ogen keken er nieuwsgierig naar maar toch bleef ze erg voorzichtig. Je wist maar nooit wat deze pokémon kwam doen. Ook zijn lichaam en staart kwamen te voorschijn. Aan de bliksemvormig staart zag ze al dat het een Pikachu was. Haar oren gingen iets meer omhoog toen ze de Pikachu recht in de ogen aan keek. Hij verstijfde even maar Espe bleef in een aanvals positie staan. Pas toen ze zijn vriendelijk stem hoorde kwam ze uit haar aanvals postie en trok haar mondhoeken op als een soort glimlach. ''Nee hoor,'' Zei ze net zo vriendelijk terug. Natuurlijk was ze wel een beetje geschrokken maar dat liet ze maar niet merken. Ze moest niet laten zien dat ze zwak was want daar kon gebruik van gemaakt worden. ''Ik ben Espe, wie ben jij?'' vroeg ze na een tijdje en liep een stukje naar de Pikachu toe. Toch hield ze een gepaste afstand tussen hun. Vlak voor hem ging ze weer zitten. Haar staart zwaaide lichtjes heen en weer terwijl ze hem vragend aan keek en nieuwsgierg op zijn antwoord wachtte. Want een nieuw iemand leren kennen kon betekenen dat je er een nieuwe vriend of vijand erbij had en ze hoopte op het eerste want zoveel vrienden had ze nog niet. Dat was dan best jammer, maar toch. Ze moest de hoop niet opgeven en daarbij was ze hier pas een aantal dagen en ze zou hier nog wel een lange tijd blijven dus genoeg tijd om vrienden te maken. Misschien kwam ze nog wel andere Eevee's tegen of andere pokémons die ze nog nooit had gezien.

''Nee hoor,'' sprak de Eevee met een glimlach. Zelf toverde hij ook een grimas tevoorschijn. ''Ik ben Espe, wie ben jij?'' vroeg ze toen en kwam een stukje op hem afgelopen. ''Ik heet Daichi,'' antwoordde hij, terwijl hij even rondkeek. Het duurde niet lang of zijn zwarte oogjes merkte het water op van het meer. ''Ik ben zo terug,'' sprak hij opnieuw en rende langs de Eevee af. Normaal gesproken zou hij zoiets nooit doen, uit beleefdheid, maar wat had hij dorst, zeg. Toen hij de kant had bereikt bukte hij zich, om vervolgens zijn tong in het water te steken en water naar binnen te werken. ''Ah...'' zuchtte hij, nadat hij recht was gekomen. ''Zo verfrissend...'' mompelde hij, waarna hij zich weer omdraaide en terug naar de Eevee liep. ''Sorry, dat was de nummer één rede dat ik hier naartoe was gekomen,'' verontschuldigde hij zich, terwijl hij met een poot achter zijn hoofd krabte. Op dat moment kwam er een zachte windvlaag over, die speels de oren van Daichi liet bewegen. Hij sloot zijn ogen en snoof de frisse lucht naar binnen. Het was te merken dat de lente was begonnen. Het was altijd fijn om de bloemen weer te zien bloeien en de vogels weer te horen fluiten. Maar het allerfijnste van de lente volgens hem was dat in deze periode de meeste kleintjes werden geboren. Vooral bij vogel-soorten was dat. Het was altijd leuk om de eerste reacties op de buitenwereld te zien bij de pasgeborenen. Of om de speelse activiteiten te zien bij de iets ouderen. Op zulke momenten miste hij eigenlijk zijn familie, maar werd hij snel weer afgeleid door alles om hem heen. ''Zeg,'' sprak hij, toen hij zijn ogen weer had geopend. ''Ben je hier alleen?'' Hij fronste even. Het leek hem sterk dat zo'n jonge Eevee hier alleen was. Toch had hij wel gekkere dingen gezien. Opnieuw keek hij recht in de blauwe ogen van Espe, terwijl hij wachtte op een antwoordt.

''Ik heet Daichi,'' stelde de Pikachu zich voor. Espe glimlachte lichtjes naar hem en knikte uiteindelijk. ''Aangenaam kennis te maken, Daichi..'' Zei Espe rustig tegen hem. Het was fijn een nieuwe Pokémon te ontmoeten vond ze, maar zag zag ook dat de Pokémon om zich heen keek, dat maakte Espe niet uit. Al was het haar geleerd altijd iemand recht aan te kijken. Maar de wereld was veranderd. ''Ik ben zo terug,'' Zei Daichi tegen haar en rende langs Espe heen die hem wat verward aan keek. Ze hield haar kop schuin terwijl ze keek wat de Pokémon ging doen maar toen ze zag dat hij ging drinken wende ze zich af. Een prachtige witte bloem bij het water trok haar aandacht.

Met haast sierlijke passen ging ze er naar toe en stak haar neus in de bloem om de geur op te snuiven. Haar ogen gingen even dicht toen ze de geur rook. Zo heerlijk de geur van nieuw leven. Nu was het aan Espe om, om zich heen te kijken. Wat op viel was dat er nog meer bloemen bij het water waren, in verschillende kleuren. Het zag er prachtig uit en Espe wou meer te weten komen over deze plek. ''Sorry, dat was de nummer één rede dat ik hier naartoe was gekomen,'' Sprak de Pikachu weer toen hij naar haar toe liep. Espe haalde haar neus uit de bloem en keek naar de Pikachu. Wat geel stuifmeel zat op haar neus en ze nieste even waarna ze onder haar neus wreef. ''Het geeft niet, iedereen moet iets kunnen drinken als het nodig is,'' Zei ze met een klein glimlachje en zetten haar poot weer op de grond. Een klein briesje speelde niet alleen met Daichi's oren maar ook met die van haar. Ook zij sloot even haar ogen en genoot kort van het moment waarna ze ze weer openen deed. De Pikachu had zijn ogen nog gesloten dus Espe liet hem even alleen met zijn gedachten terwijl ze om zich heen keek. Ze krabbelde even achter haar oor en zag dat Daichi zijn ogen weer openen deed.

''Zeg,'' hoorde ze de Pikachu zeggen waardoor ze hem nieuwsgierig aan keek. ''Ben je hier alleen?'' Ze zag dat de Pikachu fronste. Was het zo raar dat ze hier alleen was? Moest ze dan toch met haar broertjes en zusjes gaan. Ze dacht even na hoe ze het beste kon antwoorden op deze vraag. Maar uiteindelijk wist ze het al. ''Ik ben nu even alleen, mijn broertjes en zusjes slapen nog in ons hol.'' Zei Espe. ''Zie je, ik ben de oudste van ons en aangezien mijn ouders er niet meer zijn, heb ik de taak om voor ze te zorgen.'' Het laatste kwam er nogal bedroeft uit maar Espe glimlachte na enige tijd weer. ''En jij? Ben jij alleen?'' vroeg ze nu aan hem. Ze schatten de Pikachu 13/15 jaar oud. Hij had de leeftijd om rond te trekken iets wat zo ook ging doen nadat ze 8 was geworden want haar broertjes en zusjes konden zich dan wel redden met elkaar. Al zouden heel misschien Jasper en Casper al eerder weg gaan dan haar. Espe wou ook rond trekken maar ze kon haar familie niet in de steek laten, ze zou niet durven. Even was ze in gedachten verzonken maar een paar Pidgey's schudde haar al snel weer wakker met hun gefluit. Ze glimlachte kort naar de Pikachu en wreef even kort onder haar neus die nog steeds een beetje kriebelde. Ze keek hem afwachtend aan.

''Ik ben nu even alleen, mijn broertjes en zusjes slapen nog in ons hol,'' sprak Espe. Daichi liet een klein glimlachje tevoorschijn komen terwijl hij verder luisterde. ''Zie je, ik ben de oudste van ons en aangezien mijn ouders er niet meer zijn, heb ik de taak om voor ze te zorgen.'' Zijn blik veranderde in een bezorgde. Hij vroeg zich af hoezo ze geen ouders meer had. Hij was zelf ook de oudste van zijn worp, maar zijn ouders leefde gewoon nog. Hij was zelf op reis gegaan en had de rest zelf achter gelaten. ''En jij? Ben jij alleen?'' Daichi richtte zijn blik weer op die naar de grond was gezakt in zijn gedachten. ''Ja,'' sprak hij toen, terwijl zijn oude glimlach weer op zijn gezicht verscheen. ''Ik ben zelf op reis gegaan en ben toen hier terecht gekomen,'' ging hij verder. ''Zelf ben ik ook de oudste van de jongeren in mijn familie,'' sprak hij weer en trok een vaag gezicht. Grappig, hoe je al zo snel iets gemeen kon hebben met een vreemdeling die je net hebt ontmoet. Nouja, dat hadden ze al gemeen voordat ze elkaar tegenkwamen, eigenlijk, maar toen wisten ze het nog niet van elkaar. Nog voordat hij het zelf doorhad was hij gaan zitten. Hij kon zich nog net inhouden om niet weer te fronsen. ''Is het moeilijk om in je eentje voor je familie te zorgen?'' floepte hij eruit. Zelf kon hij het zich niet voorstellen, maar zelf was hij ook een stuk ouder dan de Eevee. Als hij als enige voor zijn familie moest zorgen ging het vast iets gemakkelijker af bij Espe, aangezien Daichi meer ervaring had en meer had gezien. De meeste dingen waren mooie dingen, die je in het dagelijks leven kon tegenkomen. Als hij niet zo'n genieter was, had hij dat vast niet opgemerkt. Maar hij had ook ernstige dingen meegemaakt. Dingen die hem hard maakte, ondanks hij dat niet graag liet zien. Dingen die je normaal niet hoorde te zien, maar als je op doorreis was had je geen andere keus en moest je er wel naar kijken. De Pikachu vroeg zich kort af of Espe ook zulke dingen had meegemaakt, maar hij besloot zijn mond te houden. Het was misschien beter om er niet over te beginnen, mocht ze inderdaad op zoiets gestuit zijn. Het was niet fijn om eraan te denken, laat staan om erover te praten. Ook al moest je niet alles opkroppen. Hij zuchtte kort, onopmerkbaar voor de Eevee. Hij hoopte er eigenlijk voor dat Espe niet zo'n moeilijke tijd achter de rug had. Dat het zorgen voor haar broertjes en zusjes vrij gemakkelijk ging. Dat leek hem sterk, aangezien je in actie moest komen mocht er iets gebeuren. Zou ze wel aanvallen weten? Hij dacht na, en kwam tot de conclusie dat vechten voor zo'n jong wezentje niet goed was. Natuurlijk wist ze niet de sterkste aanvallen. Een nieuwe vraag vormde zich in zijn hoofd, maar weer besloot hij zijn mond te houden. Hij kon het beste wachten met zulke serieuze vragen. Zelf zou hij ze ook niet meteen willen beantwoorden.

Toen ze sprak zag ze hem even glimlachen, dat deed haar goed maar toen deze glimlach vervormde tot een bezorgde blik, fronste ze even. Welke pokémon zou zich nou zorgen maken om haar, laat staan haar familie. In elk geval niet de pokémons die ze had leren kennen op de reis. De meeste pokémons dachten alleen maar aan zich zelf en stuurde zo hun hol uit zodat ze buiten moesten slapen of door moesten trekken. Het was zwaar deze tocht. Espe had bijna nooit goed geslapen toen ze hier naar toe vertrokken elke nacht werd ze wel weer wakker door haar zusjes en broertjes die niet konden slapen en soms verlangde ze zelf ook naar haar ouders als ze niet kon slapen. Maar Espe was van zus naar moeder gepromoveerd. Ze vroeg ze af wat haar moeder deed als ze zelf bang was. Meestal lag ze dan tegen haar vader maar als die ook bang was? Wat dan? Dat wist Espe niet omdat die twee haast nooit bang waren of nooit bang leken dus Espe deed dat ook niet ookal was dat wel zo. Ze moest het dan maar verbergen. Ookal waren haar broertjes even oud als haar, ze waren duidelijk nog kinderen terwijl Espe dat nooit meer kon zijn. Dat maakte haar soms erg jaloers maar ze wist dat het niet anders meer kon.

Ze richten zich maar weer op Daichi. ''En jij? Ben jij alleen?'' vroeg ze toen aan hem. De pokémon keek eerst naar de grond. ''Ja,'' sprak hij toen. Een glimlachje was te zien op zijn gezicht dat stelde Espe toch ergens gerust. ''Ik ben zelf op reis gegaan en ben toen hier terecht gekomen,'' ging de Pikachu verder. ''Zelf ben ik ook de oudste van de jongeren in mijn familie,'' Espe glimlachte toen hij dat zei, ze hadden dus iets gemeen. Het was best grappig dat terwijl ze elkaar net kende iets gemeen hadden met elkaar. De pokémon ging zitten en keek haar aan ergens zag ze dat hij iets in hield voor haar. Iets waar ze nooit achter zo komen. ''Is het moeilijk om in je eentje voor je familie te zorgen?'' Espe's oren wiebelde wat heen en weer. ''Soms wel,'' antwoorden ze eerlijk. ''Maar je raakt het snel gewend. Het is en blijft je familie en daar doe ik alles voor.'' Ging ze eerlijk verder. ''Maar ik moet toegeven dat die 4 het me afentoe behoorlijk lastig maken.'' Zei ze met een vaag glimlachje. ''Maar het zijn jonkies dus wat zou je anders moeten verwachten.'' Zei ze als laatste en lachte stilletjes. Ze keek even naar haar pootjes en zuchte. ''Ik moet toegeven dat ik afentoe verlang naar het gevoel dat je vrij bent en nergens aan vast zit.'' Zei ze eerlijk terwijl ze naar haar pootjes keek. ''Ik bedoel, hoe is het op te reizen alleen? Is dat niet eenzaam?'' vroeg ze nu aan de Pikachu voor haar. Haar blauwe ogen twinkelde lichtjes terwijl ze naar hem keek. ''Soms is het best gezellig om met je familie rond te trekken maar je moet erg oppassen voor gevaar. Gelukkig helpen mijn broertjes me vaak als het echt gevaarlijk word. Want zoals je misschien al ziet, zie ik er niet erg sterk uit.'' Zei ze met een vaag glimlachje. ''Team rocket wou ons niet mee nemen omdat we te zwak waren.'' Ze zuchte even. ''Het is kort geleden dat mijn ouders zijn ontvoerd, ik mis ze wel.'' Zei ze zachtjes waarna ze haar hoofd schudde. ''Maar genoeg over mij... Vertel eens wat over jezelf?'' vroeg ze nieuwsgierig aan de Pikachu voor haar. Als hij rond reisde dan had hij vast veel meegemaakt in zijn leventje.

''Soms wel,'' antwoordde de Eevee, waarop Daichi een beetje moeilijk keek. ''Maar je raakt het snel gewend. Het is en blijft je familie en daar doe ik alles voor. Maar ik moet toegeven dat die 4 het me afentoe behoorlijk lastig maken. Maar het zijn jonkies dus wat zou je anders moeten verwachten.'' Van binnen moest Daichi een klein beetje grinniken. Hij begreep het verhaal van Espe volkomen, maar d emanier waarop ze vertelde leek erop alsof ze een discussie met zichzelf as aangegaan om de voor en nadelen op te noemen van het verkozen moederschap. Jonkies konden inderdaad moeilijk doen. Ze konden te koppig zijn in toegeven en hadden soms hun eigen pestbuien waarin ze niets voor je wilde doen. Dit had hij zelf vaak genoeg meegemaakt bij zijn eigen broertjes en zusjes. Zijn ouders waren in het begin hier niet van gediend. Dat was te begrijpen natuurlijk. Zelf deed hij niet zo vervelend. Hij was zijn hele leven al een genieter geweest. De ene dag ravotte hij alsof zijn leven ervan af hing, de andere dag liet hij zich neerploffen in het gras en staarde hij naar de lucht. Je kon zeggen dat hij van het ene moment lui is en dan op het andere moment een hypere pokémon was.

''Ik moet toegeven dat ik afentoe verlang naar het gevoel dat je vrij bent en nergens aan vast zit. Ik bedoel, hoe is het op te reizen alleen? Is dat niet eenzaam?'' Daichi keek haar kort aan, sloot zijn ogen en dacht even na. Daarna opende hij ze weer en gaf antwoordt. ''Tuurlijk is het eenzaam, je gaat alleen op pad. Je bent de enige die de wereld wilt verkennen, nouja, de enige die het aandurft. Maar, het maakt niet uit hoe eenzaam je je kan voelen, van tijd tot tijd kruist er iemand je pad waar je je dagen lang mee bezig kan houden. Het is vrij random, en het gebeurt ook maar zelden, daarom moet je zelf op zoek gaan naar de gezelligheid,'' sprak hij. Hij had misschien niet goed nagedacht over de woorden die hij gebruikte. Hopelijk snapte Espe wat hij ermee bedoelde. ''Soms is het best gezellig om met je familie rond te trekken maar je moet erg oppassen voor gevaar. Gelukkig helpen mijn broertjes me vaak als het echt gevaarlijk word. Want zoals je misschien al ziet, zie ik er niet erg sterk uit.'' Daichi knikte. ''Team rocket wou ons niet mee nemen omdat we te zwak waren. Het is kort geleden dat mijn ouders zijn ontvoerd, ik mis ze wel.'' Opnieuw verscheen er een frons op zijn gezicht. Dus dat is er gebeurd met haar ouders. Maar.. Wat was Team Rocket? De Pikachu trok een nadenkend gezicht. Hij had wel gehoord over de mensen die samen met pokémon op reis gingen. Sommige daarvan hadden kwade bedoelingen, die werden stropers genoemd. Hij was ooit eens zo iemand tegengekomen en was op het nippertje ontsnapt. Was dat soms Team Rocket? Hij trok een vaag gezicht. Daar kon hij zich nog amper iets van herinneren. ''Maar genoeg over mij... Vertel eens wat over jezelf?'' Zijn zwarte oogjes keken de Eevee aan. ''Hmn,'' mompelde hij terwijl hij nadacht. Wat kón hij vertellen?

''Ik heb dus al kilometers afgelegd en heb al heel wat gezien van de wereld. Ik heb ook veel meegemaakt, waarvan ik een klein deel alweer ben vergeten. De ene dag zie je me actief rondspringen en de andere dag lig ik in het gras te zonnen. Je kunt zeggen dat ik een genieter ben van het leven,'' vatte hij het kort samen. Hij had geen idee wat hij anders zou kunnen vertellen. Hij was nooit goed geweest in het vertellen over zijn eigen leven. Dat interesseerde hem ook weinig. Misschien moest hij ook iets vertellen over zíjn familie? Dat had Espe namelijk ook gedaan. ''Ik kom uit een regio genaamd Hoenn. Mijn familie woont er nog steeds. Ik heb ze niet meer gezien nadat ik heb besloten te gaan reizen, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed met iedereen gaat,'' ging hij uiteindelijk verder en glimlachtte breed. Om eerlijk te zijn had hij zo zijn twijfels over sommige, maar hij sprak daarnet de waarheid. Hij had er vertouwen in dat de rest goed voor elkaar zorgde en dat het dus goed ging met hen.

''Tuurlijk is het eenzaam, je gaat alleen op pad. Je bent de enige die de wereld wilt verkennen, nouja, de enige die het aandurft. Maar, het maakt niet uit hoe eenzaam je je kan voelen, van tijd tot tijd kruist er iemand je pad waar je je dagen lang mee bezig kan houden. Het is vrij random, en het gebeurt ook maar zelden, daarom moet je zelf op zoek gaan naar de gezelligheid,'' sprak de Pikachu toen ze vroeg of alleen reizen eenzaam was. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden en knikte af en toe naar hem maar ze begreep het wel. De pikachu had een aparte verwoording vond ze zelf maar ze begreep het ondanks ze zo klein was. ''Ik wou dat ik met je mee kon,'' Zei ze eerlijk. ''Dan was je niet zo alleen en kon ik de wereld zelf gaan verkennen.'' Ze zuchte na deze woorden. Espe wou zou graag de wereld verkennen het leek haar prachtig. De wind door haar haren, de geur van vers gras. Nergens om hoeven te kijken om te zien of de rest van de groep er nog was. Alleen zich zelf en de wereld. Dat leek haar erg fijn. Maar ze kon niet weg. Pas als haar broertjes oud genoeg waren of waren geevolueerd en voor de andere te zorgen, kon ze met een gerust hart weg. Tot die tijd moest Espe een moeder blijven spelen in plaats van de Eevee die ze nu was. Ze zuchte even

Espe luchten haar hart een beetje bij de Pokémon zonder dat ze het door had maar zo te zien vond de pokémon dat helemaal niet erg. Hij fronste af en toe alleen. Maar dat maakte Espe niets uit. Ze was al blij genoeg dat de Pokémon naar haar gebabbel wou luisteren. Want sommige Pokémons vonden het niet prettig als je dingen over jezelf vertelde. Maar die pokémon waren meestal egoistisch en deze Pikachu echter niet dat bleek wel toen ze aan hem vroeg om over zichzelf te vertellen.

Na een korte stilte begon de Pikachu te vertellen. ''Ik heb dus al kilometers afgelegd en heb al heel wat gezien van de wereld. Ik heb ook veel meegemaakt, waarvan ik een klein deel alweer ben vergeten. De ene dag zie je me actief rondspringen en de andere dag lig ik in het gras te zonnen. Je kunt zeggen dat ik een genieter ben van het leven,'' Espe knikte na zijn woorden en luisterde aandachtig want zulke dingen vond ze wel intersant. ''Hoe is het in het oosten?'' vroeg ze hem. ''En wat heb je allemaal gezien,'' Vroeg ze vervolgens. Espe was erg nieuwsgierig en dat was eigelijk niet zo heel erg vond ze zelf. Al vonden andere het irritant maar als ze het niet vroeg aan hem dan kwam ze het nooit te weten en Espe kende wou ze van alles weten om er van te leren. ''Ik kom uit een regio genaamd Hoenn. Mijn familie woont er nog steeds. Ik heb ze niet meer gezien nadat ik heb besloten te gaan reizen, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed met iedereen gaat,'' Espe knikte opnieuw. ''Hoe oud was je? Toen je, je familie verliet?'' vroeg ze aan Daichi met een kleine glimlach. Ze was eigelijk wel nieuwsgierig naar de Pikachu. Zo te horen had hij veel meegemaakt. En Espe wou weten wat. ''Wat was het mooiste wat je hier heb gezien?'' vroeg ze vervolgens. Espe zat vol met vragen over hem en het liefst wou ze er antwoord op. Haar ogen keken hem nieuwsgierig aan terwijl ze lichtjes twinkelde.

Daichi grijnsde toen de Eevee hem vertelde dat ze ook graag wilde reizen. Hij kende dat gevoel maar al te goed. Het gevoel dat je vrij wilde zijn, en de wijde wereld wilde verkennen. Er was alleen een probleem. Espe was te jong. Dat was niet alleen een mening van hem, maar het was ook een feit. Espe was te jong om alleen te reizen, alhoewel hij haar wel begreep. ''Hoe is het in het oosten? En wat heb je allemaal gezien?'' vroeg de Eevee toen. Opnieuw verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht. Ze was duidelijk geïnteresseerd in de wereld, dat was meer dan duidelijk. Vervolgens trok hij een nadenkend gezicht. ''Hmn, het oosten?'' mompelde hij toen. ''Er waren veel mooie gebieden, maar die vind je overal. Wat me voornamelijk opviel was de variatie in pokémon,'' sprak hij. ''er waren ook veel mensen aanwezig, voornamelijk trainers,'' ging hij verder. ''Niet dat die mij in de weg liepen, de meeste kwamen alleen naar die plek voor het mooie uitzicht. Het waren vriendelijke mensen, en af en toe kreeg ik iets van hen dat een Poffin heet.'' Hij staarde de Eevee kort aan, en bedacht zich toen dat zij niet wist wat dat was. ''Een Poffin is een soort pannekoekje dat gemaakt is van bessen. Er zijn verschillende soorten smaken, gebasseerd op de smaak van de bes,'' legde hij toen uit. Misschien interesseerde het haar helemaal niet, maar misschien ook wel.

''Hoe oud was je? Toen je je familie verliet?'' Hierbij moest hij weer even nadenken. Het was al weer een lange tijd geleden. ''Hmm, zoals de meeste trainers die aan hun reis startte. Ik was tien, als het goed is,'' antwoordde hij, met een klein beetje twijfel. ''Wat was het mooiste wat je hier heb gezien?'' Daichi fronste. ''Hier in PokéRPG? Dat is een goeie vraag, ik heb nog niet veel gezien hier, maar dit meer blijft een mooie plek. De kristallen onderin het meer die het zo laten glinsteren blijft een prachtig gezicht,'' antwoordde hij de vraag, en glimlachte. Toen merkte hij de kleine glinstering op in haar ogen. Ze genoot hier echt van. Toch moest hij haar uit haar droom helpen, ook al was het met veel tegenzin. ''Espe,'' zuchtte hij. ''Ik weet dat je maar al te graag de wereld zo snel mogelijk wilt rondtrekken, maar...'' Hij bekeek haar even van top tot teen, alsof hij een jurylid voorstelde van een contest. ''Ik weet niet hoe oud je broertjes en zusjes zijn, maar als ik jou was zou ik minstens wachten tot ik acht was,'' begon hij zijn zin. ''Ik bedoel, het is je eigen keus, maar ik wil je alleen raad meegeven. En voor die tijd kun je zorgen voor een goede aanvalscombinatie. Zorg dat je sterker wordt. Hoe vervelend het ook is, de wereld bestaat niet alleen uit goede dingen, alhoewel ik denk dat je dat al wist.'' Hij probeerde haar niet de les te lezen, of wat dan ook, dat moest ze begrijpen, maar van al die ervaringen die hij had opgedaan en wat hij allemaal had meegemaakt wist hij genoeg. De wereld was hard, en dat liet hij zien op vele verschillende manieren.

''Hmn, het oosten?'' mompelde de gele Pikachu. Espe knikte bevestigend dat ze het echt wou weten want ze was van plan nadat ze hier een tijdje waren geweest naar het Oosten te trekken met haar broertjes en zusjes. Dus dan was deze informatie dus wel belangrijk. ''Er waren veel mooie gebieden, maar die vind je overal. Wat me voornamelijk opviel was de variatie in pokémon,'' sprak de Pikachu. ''Er waren ook veel mensen aanwezig, voornamelijk trainers,'' ging hij verder. Espe keek hem wat raar aan, trainers. Ze moest even denken aan de mensen die haar ouders hadden ontvoerd. Dat waren ook mensen maar hun waren stropers of waren het trainers? Als het trainers waren zou ze ver uit hun buurt blijven dat was zeker. ''Niet dat die mij in de weg liepen, de meeste kwamen alleen naar die plek voor het mooie uitzicht. Het waren vriendelijke mensen, en af en toe kreeg ik iets van hen dat een Poffin heet.'' Vervolgde de Pikachu. Espe keek hem wat verward aan, Poffin? Wat was dat? Maar voordat ze dat kon vragen zei de Pikachu:''Een Poffin is een soort pannekoekje dat gemaakt is van bessen. Er zijn verschillende soorten smaken, gebasseerd op de smaak van de bes,'' legde hij haar toen uit. Espe knikte begrijpend. ''Vond je het lekker?'' vroeg ze aan hem. ''Welke uhmm Poffin was het toch?'' zei ze aarzelend. Ze wachtte even op bevestinging en ging toen verder. ''Welke Poffin vond je het lekkerst?'' vroeg ze toen hij het had bevestigd. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. De Pokémon leek haar heel aardig en vriendelijk.

Maar ze wachtte niet lang want ze stelde al weer de volgende vraag: ''Hoe oud was je? Toen je je familie verliet?''De Pikachu moest even na denken dat zag ze aan zijn gezichtje, nieuwsgierig keek Espe toe. In haar gedachten zag de ze Pikachu in het klein vertrekken van huis en haard. Ze schudde haar kop onmerkbaar om zichzelf uit haar gedachten te halen en luisterde aandachtig naar zijn woorden. ''Hmm, zoals de meeste trainers die aan hun reis startte. Ik was tien, als het goed is,'' Espe keek hem wat vaag aan, ze had wel eens gehoord van haar moeder wat trainers waren want dat waren mensen die je vingen in een rond balletje en als je moest vechten mocht je eruit. Sommige waren goed voor hun Pokémon maar andere niet. Espe wou nooit in zo'n rond balletje worden opgesloten, het leek haar vreselijk. Maar toch werd ze best wel nieuwsgierig naar die Trainers. Ze stelde opnieuw een vraag over wat hij het mooiste vond wat hij ooit had gezien. De Pikachu fronste en stelde haar een vraag: ''Hier in PokéRPG?'' Espe knikte bevestigend en de Pikachu begon te vertellen. ''Dat is een goeie vraag, ik heb nog niet veel gezien hier, maar dit meer blijft een mooie plek. De kristallen onderin het meer die het zo laten glinsteren blijft een prachtig gezicht,'' beantwoordde hij haar vraag met een brede glimlach. Espe glimlachte terug en wierp even een korte blik om het meer. ''Het is hier inderdaad erg mooi,'' Zei ze met een brede glimlach waarna ze de Pikachu weer aan keek. Haar ogen glinsterde ze kon niet wachten totdat zij alles mocht gaan ontdekken.

''Espe,'' zuchtte de Pokémon. Espe keek de Pikachu aan. ''Ja, Daichi?'' zei ze met haar kop iets gekanteld. ''Ik weet dat je maar al te graag de wereld zo snel mogelijk wilt rondtrekken, maar...'' Espe had deze preek al verwacht van Daichi maar keek hem toch maar aan. Hij bekeek haar even van top tot teen, iets waardoor Espe zich een beetje ongemakkelijk bij begon te voelen. ''Ik weet niet hoe oud je broertjes en zusjes zijn, maar als ik jou was zou ik minstens wachten tot ik acht was,'' begon hij de Pikachu. Espe knikte begrijpend ''Ik bedoel, het is je eigen keus, maar ik wil je alleen raad meegeven. En voor die tijd kun je zorgen voor een goede aanvalscombinatie. Zorg dat je sterker wordt. Hoe vervelend het ook is, de wereld bestaat niet alleen uit goede dingen, alhoewel ik denk dat je dat al wist.'' Espe zuchte en knikte begrijpend. ''Ja, ik weet het.'' Zei ze zachtjes. ''Het is enkel een droom van mij om rond te gaan trekken, alleen en dan vrienden te ontmoeten om samen te reizen.'' Zei ze zachtjes en glimlachte eventjes maar deze glimlach vervaagde al snel. Ze keek hem weer aan, ''Maar ik zal je advies op volgen, Daichi,'' Zei ze met een zwak glimlachje. Ergens was ze best wel teleurgesteld dat ze nog zo klein was maar het kon niet anders. Een zucht ontsnapte uit haar mond en keek naar haar poten en vervolgens naar Daichi. ''Wat ben je van plan om nu te gaan doen?'' vroeg ze aan hem. ''Ik bedoel? Waar ga je nu heen..'' voegde ze er aan toe.

''Vond je het lekker?'' De Pikachu knikte. Poffins waren heerlijk, ondanks de verschil in smaken. Toch waren ze lang niet allemaal lekker, maar dat lag aan de kok, en de combinatie van de bessen. ''Welke uhmm Poffin was het toch?'' Opnieuw knikte hij. ''Welke Poffin vond je het lekkerst?'' Opnieuw trok hij een nadenkend gezicht. ''Ikzelf vond de zoete poffins wel lekker. Maar er zijn veel verschillende poffins, waarvan ik vast nog meer dan den helft nog niet ken. Daarbij ligt het ook aan de kok die het heeft klaargemaakt,'' antwoordde hij toen. Goh, wat praatte hij veel. Zo'n groot gesprek had hij echt nog nooit gehad. Niet dat hij het erg vond, praten was ook een leuke bezigheid.

''Ja, ik weet het,'' hoorde Daichi Espe zachtjes praten. ''Het is enkel een droom van mij om rond te gaan trekken, alleen en dan vrienden te ontmoeten om samen te reizen.'' De Pikachu begon te grijnzen. ''Never give up the things you believe in,'' sprak hij. Dat heeft hij zelf ook nooit gedaan. Als hij iets in zijn kop kreeg, was het moeilijk hem ervan af te krijgen. Vooral met kattekwaad. Hij grinnikte kort, bij de gedachte eraan. ''Maar ik zal je advies op volgen, Daichi,'' sprak Espe opnieuw. Een kleine glimlach vormde zich weer. Gelukkig. ''Wat ben je van plan om nu te gaan doen?'' Hij fronste, terwijl hij de Eevee verbaasd aankeek. ''Ik bedoel? Waar ga je nu heen..'' Oh, dat bedoelde ze. ''Voorlopig blijf ik nog hier, in PokéRPG...'' begon hij zijn zin. ''Zoals ik al eerder zei heb ik nog lang niet alles gezien, dus ben ik nog niet van plan te vertrekken. Misschien dat ik hier voor een langere tijd blijf, maar misschien is het ook van korte duur,'' ging hij verder en keek naar het kleine wolkje dat vluchtig overdreef, alsof het bang was opgemerkt te worden. ''Dat ligt aan de pokémon die ik hier tegenkom,'' sprak de Pikachu uiteindelijk verder en liet zijn blik weer rusten op de Eevee. ''Ik neem aan dat jij ook hier een tijdje verblijft?'' vroeg hij, ook al wist hij het antwoordt al. Het leek er niet op dat Espe hier al lang was. Misschien bleef ze wel hier totdat ze zelf op reis ging, net zoals hij.

Opnieuw viel zijn blik op een paar wolken dat door de lucht zweefden. Hij draaide zich om en liet zich achterover vallen, zodat Espe niet tegen zijn achterwerk aan hoefde te kijken. Dit was één van zijn favoriete bezigheden als hij niks te doen had, naar de lucht staren. Dit deed hij liever 's avonds, omdat de sterren er mooier uitzagen. Toch was het niet erg om naar wolken te kijken, omdat die een aparte vorm konden aannemen, zoals bijvoorbeeld een pokémon, of gewoon een vorm die je in het dagelijks leven tegenkwam. Met zijn linkerpootje klopte hij naast zich op het grasveld. Hij doelde erop dat Espe hetzelfde deed als hem , mocht ze er zin in hebben. Als dat niet het geval was.. Nja, hij wilde haar niet dwingen. ''Dit deed ik ook vaak, tijdens mijn reizen.'' Hij richtte zijn zwarte ogen op Espe, zonder te bewegen met zijn lichaam. ''Maar voornamelijk 's nachts, als er veel sterren aan de hemel stonden,'' legde hij verder uit. Misschien deed de Eevee dat ook wel eens, misschien ook niet. Hopelijk vond ze het niet erg om ook te gaan liggen. Het was namelijk veel leuker om samen de wolken te bezichtigen.