~Timerise forest~

Na het bezoek aan een meer begon de dag langzaam af te lopen. De Deino en de Bulbasaur hadden besloten om een plek te gaan zoeken om te kunnen slapen voordat de nacht zou vallen. Ze stelde voor om in een grot te slapen, of zoiets. Oko maakte het niet uit. Zolang ze maar beschut zaten, vond hij het goed. Ineens viel er een stilte. Oko bewoog zijn hoofd langzaam heen en weer. En wat gebeurde er nu? "Oko, Let's go. I'll look for some place where we can stay. It won't be far, I promise.’’ Klonk er, ineens een stukje weg van Oko. Zo snel mogelijk spurde hij de richting op waar haar stem vandaan kwam. Het maakte hem niet uit hoe ver het was, of hoe lang het lopen duurde. Want hij was nu niet meer alleen, hij was samen met iemand. Hij glimlachte toen een vreemd gevoel opborrelde in zijn borst. Opgewekt draafde hij verder achter Bailey aan. Hij was benieuwd waar ze naartoe gingen.

~Infinite sea~

Het had wel even geduurd, maar niet erg lang. Oko zag niets, maar voelde de omgeving langzaam veranderen, totdat hij uiteindelijk ineens door los, zacht zand heen liep. Het liep erg zwaar, want door de losse structuur zakte je centimeters door de grond. Maar Oko was vaker op een strand geweest en wist uit ervaring dat hoeverre je dichter bij het water kwam het zand steeds iets natter was en harder werd. Daarom trok hij een domme kop, en rende door terwijl hij het zand langzaam harder voelde worden. Hier kon hij rennen, want een strand was lang, breed en vlak. Hij had duidelijk lol hier. Hij hoorde het water duidelijk tegen het land klotsen, de zeevogels kwetteren en hij voelde de frisse wind vanuit de zee door zijn net opgedroogde vacht waaide. Veel zong hij niet, meestal alleen als hij in zijn eentje ergens was, maar voor Bailey vond hij dat hij zich niet hoefde te schamen. Met een vrolijk huppeltje wandelde hij door het zand, terwijl hij zachtjes begon te zingen; ‘’ I walked across an empty land…I knew the pathway like the back of my hand..’’ Hij stopte met lopen, en stak zijn neus in de lucht. Hij hield van dat bijna onruikbare zoute geurtje die door de lucht heen ging rond de zee. Met zijn poten voelde hij over het zand heen. Oei, het was wel heel nat. Hij kon beter teruggaan. ‘’I felt the earth beneath my feet.. Sat by the river and it made me complete..’’ Zei hij, en ging dom neerzitten. Dit was een zee, geen rivier, maar zo ging het liedje nou eenmaal. Hij keek om zich heen. Hij wachtte op de stem van Bailey, dan wist hij hoe hij verder moest.

Bailey voelde haar voeten wegzakken in het natte zand. Ze wist niet of ze zwaarder was dan Oko, maar haar voeten waren wel minder breed waardoor het gewicht niet over een grotere oppervlakte was verdeeld, Waardoor ze ietsjes verder wegzakte dan haar net nieuw gemaakte vriend. Ze zuchtte kort, Maar een kort glimlachje verscheen meteen op haar gezicht toen ze het liedje hoorde wat Oko zong: Ze herkende het meteen.
"Oh simple thing. Where have you gone?" Ze liep een rondje om Oko heen en nam uiteindelijk plaats naast hem in het zand. het water kwam dichterbij haar voeten, Maar raakte haar net niet. "I'm getting old and i need something to rely on." Zong ze, Al klopte dat niet helemaal, Want zo oud was ze niet. Ze had nog een heel leven voor zich. Een raar gevoel borrelde op. Alsof ze heel zenuwachtig was. Bailey draaide zich in de richting van Oko, En glimlachtte terwijl ze zachtjes zong, Steeds harder. "So tell me when, Your'e gonna let me in." Zong ze, Ze ging er helemaal op in, en ze had het duidelijk naar haar zin. De suizende wind, Het spattende water en de kalme sfeer die hier op het strand was. "I'm getting tired and i need somewhere to begin."
Nu was zij diegene die op de stem van Oko wachtte. Dit moment was kalmerend. Het was al laat, De zon was onder aan het gaan en het werd iets kouder. De zon, Was zichtbaar aan de horizon van de zee. Het zag er schitterend uit. Die grote rode vuurbol die zo mooi scheen. Nu nog het enige licht. Zouden ze zo sterren gaan kijken? Bailey hoopte het zo. Het was lang geleden dat ze dat met iemand had gedaan. Staren naar de fonkelingen in de lucht, En er proberen figuurtjes uit te maken. Ze vond het heerlijk om haar fantasie de vrije loop te laten, En dat iemand met haar mee deed, vond ze nog leuker. Haast hoopvol, Wachtend op zijn stem, Keek ze Oko aan.

Tot zijn grote maar blijde verbazing kende de Bulbasaur het lied dat hij zong. En ze zong dan ook verder waar hij gestopt had."Oh simple thing. Where have you gone?" Hij hoorde voetstapjes om zich heen, en hoorde haar daarna neerzitten. Hij li "I'm getting old and i need something to rely on." Oko glimlachte. Wat klonk ze toch grappig, zo zingend. En haar stem klonk steeds luider. Hij had hetzelfde als hij een lied zong, hij ging naarmate hij meer zong harder zingen. "So tell me when, Your'e gonna let me in." Zong ze, terwijl het geluid van de golven in de achtergrond steeds zachter leek te klinken. "I'm getting tired and i need somewhere to begin." Daarna stopte ze met zingen, waarschijnlijk hoopte ze dat hij door zou gaan zingen, en dat deed hij dan ook. Hij had alleen geen zin om het tweede stuk tekst te zingen. Het refrein paste veel beter bij hoe hij zich nu voelde. Hij draaide zijn kop richting de zee, en begon vol emotie, maar zachtjes te zingen. ‘’And if you have a minute, why don’t we go..’’ Hij stopte even met zingen, en draaide zijn kop naar waar Bailey zat. ‘’Talk about it somewhere only we know?.’’ Net bij het meer had hij het nog een raar idee gevonden om samen met Bailey een schuilplaats te zoeken, maar het verbaasde hem hoe snel hij zich thuis voelde bij haar. Ergens naartoe gaan waar alleen zij tweetjes zouden zijn, leek hem op dit moment ideaal. Maar ach, deze plek was mooi, hij mocht niet zeuren. De enige Pokemon die af en toe hoog boven hen rondvlogen waren Wingulls. En het werd kouder, de zon was vast bijna onder. Zijn moeder had hem verteld dat de zee, die normaal blauw was, dan een oranjerode kleur kreeg. Al die verschillende kleuren.. Het klonk ongelofelijk. ‘’This could be the end of everything..’’ zong hij, nog iets zachter dan de vorige zinnen die hij gezongen had. ‘’So why don’t we go somewhere only we know?’’ na deze zin sloot hij zijn mond weer. Een gelukzalige blik liet zijn gezicht stralen. Daarna slaakte hij een klein zuchtje. Wat had hij de Pokemon naast hem graag gezien. Maar zelfs zonder haar te zien was hij gelukkig. Zijn kop richtte hij naar boven, naar de hemel die zo vol sterren zou staan.

(Ik zit op een telefoon, dus sorry voor eventuele spelfouten. Post ook wat korter >.<)

Bailey bekeek Oko vol bewondering. Want zo slecht, Klonk het ook niet. Bailey vond het eigenlijk prachtig. Nog even keek ze naar de zon die onder ging, Hij was uiteindelijk weg en de lucht maakte al plaats voor enkele sterren. Ze vond het spijtig dat Oko het niet kon zien, Want het was zo mooi. Eigenlijk was ze een beetje stil gevallen. Al dit gedoe kwam zo plotseling, ze moest het nog ergens plaatsten. Maar dat zou wel lukken, Als ze de tijd ervoor zou nemen. Maar misschien moest ze haar verstand wel gewoon negeren en haar hart volgen. Haar hart zei dat het goed zat, Dat ze het moest laten gaan. Want wat had ze eigenlijk te verliezen?
Bailey schoot omhoog toen ze een vallende ster opving. Haar hart begon ineens sneller te kloppen, iets waar ze geen controle over had. Eigenlijk wilde ze vertellen wat ze zojuist had gezien. Maar misschien was het beter om dat niet te doen. Want wat, als ze Oko in een dip zou brengen? Ze kon nu kiezen: Een wens doen of het zo laten. Want daar geloofde ze heilig in, In vallende sterren. Haar eerste wens was dat Ze haar broertje terug wilde vinden. Mmaar ergens wenste ze ook dat Oko haar zou kunnen zien. Het hoefde niet eens in het echt ze zijn, In een droom was al goed genoeg. Als Cresselia, Een pokemon waar mythes over bestonden, Ook daadwerkelijk bestond, Kon ze Oko misschien laten zien hoe Bailey er uit zag. Ja, Dat zou ze wensen. Ze sloot haar ogen, maakte haar wens. Alstjeblieft, dacht ze.
"I made a wish for you." Vertelde ze hem trots terwijl ze langdurig naar de twinkelingen in de lucht staarde. Nu werd het toch echt tijd, Al wilde ze dolgraag nog even naar de sterren blijven kijken. Voor een moment opende ze haar mond, Maar er kwam niets uit. Het was goed zo. Langzaam stond haar op, een fel geprik stoorde haar gedachtens. Haar knie, deed pijn. Eigenlijk was ze dat vergeten, Ze wist nog dat ze gevallen was tijdens het eten van de besjes. Misschien was ze het wel vergeten omdat ze het zo naar haar zin had met haar nieuwe vriend. Ze zuchtte kort. Haar val was tevens ook de aanleiding tot de ontmoeting van Oko. En daar was ze blij mee geweest.
"Oko, I think we should go. The night is long, and it's wise to make use of that." Vertelde Bailey en ze staarde nog even naar de lucht. Ze was er altiid al gefascineerd door geweest. Nog een plek waar ze dolgraag naartoe wilde. De maan. Ze zou een ster mee nemen, Voor Oko. Maar wat Bailey niet wist, Was dat, dat een onmogelijke opgave was. Een ster was niets meer dan een brandende vuurbal. Maar het was een schitterende gedachte, Van de jonge Bulbasaur.

Het werd vervolgens een hele tijd stil. Oko slaakte een voldane zucht Ja, het moest avond zijn nu. Er moesten nu allemaal felle puntjes in de lucht staan. Geen lichtjes, maar brandende bollen, ver weg in de ruimte. Hij kon het zich niet voorstellen. De stilte werd uiteindelijk verbroken door de stem van Bailey. "I made a wish for you." Oko bleef even stil. Ze had vast een wens gedaan bij een ’vallende ster’. Een soort brandende rotsblok dat uiteindelijk weer uit zou gaan, en zou verdwijnen. Het ontroerde hem dat ze dat had gedaan, een wens voor hem doen, zelfs al kende ze hem nog maar net. Hij wist natuurlijk niet of zo’n wens echt was, en uit zou komen, maar het idee erachter was prachtig. De wens ging vast en zeker over zijn blindheid. Oko pruilde even. Hmm.. Hij wou niet dat ze zo’n medelijden met hem had, want hij was helemaal niet zielig. Andere Deino’s zeikten er ook niet over vroeger. Of ze kropten hun verdriet op, dat kon ook. ‘’You should’ve wished something to help you find your brother back..’’ zei Oko zacht, met een rauwe stem. Hij stond op, schudde zijn bovenlichaam en daarna ook de rest van zijn lijf, zodat al het zand van hem af viel. Alsof hij de volgende zin van Bailey had voorzien. "Oko, I think we should go. The night is long, and it's wise to make use of that’’ Oko knikte. ‘’I agree..’’ zei hij, en liep vooruit. Iets in hem leek ervoor te zorgen dat hij niets meer wist te zeggen. Terwijl hij zoveel te vertellen had aan zijn nieuwe vriendin. Maar misschien was hij wat spraakzamer als ze een schuilplaats hadden gevonden. Hij stapte flink door, al wist hij niet eens of hij wel de goede kant op ging. ‘’Where exactly are we going? Are there beach caves here?’’ zei hij, en draaide zijn kop rond, alsof hij het strand aan het bekijken was.

Bailey schudde haar kop alsof ze wist wat Oko ging zeggen. Haar broertje wilde ze dolgraag terug zien, Het was iets wat klopte. Maar die zou ze heus wel vinden. Ze zuchtte kort, En keek wat stag voor zich uit. De stilte die er was, was bijna pijnlijk. Een haast net zo pijnlijke zucht ontsnapte uit haar mond. In de avond werd ze moe, Dan wilde ze slapen. Had ze niet genoeg slaap, Dan werd ze chagrijnig. "I hope so. I don't like to sleep in the sand, Although i don't even have fur, Like you do." Zei ze met een kort lachje, Ze huppelde vooruit, Zodat Bailey nu de leiding had. Zoekend inspecteerde ze de omgeving, En haar blik veranderde bijna strijdlustig,toen ze iets vond wat op een grot leek. Alsof een grot vinden het laatste wat ze in haar leven kon doen. "I think i found a decent cave.." Mompelde ze meer in zichzelf, Maar ze wilde wel dat Oko het kon verstaan anders praatte ze geen engels. Ze was juist: Er was inderdaad een redelijk prettige grot te vinden aan het einde van het strand. "Should we stay the night here..?" Vroeg ze zachtjes, Bijna vragend staarde ze Oko aan. Eigenlijk wachtte ze niet eens meer op een antwoord. Ze hupte even op haar andere been, en wachtte geduldig op Oko.

(Serieus sorry.. Ik ben te moe om nog langer na te denken over een fatsoenlijke post xD)

Er volgde een ietwat pijnlijke stilte, want Oko bedacht zich dat hij beter zjjn mond kon houden nu. Na een tijdje kwam er een antwoord van Bailey. "I hope so. I don't like to sleep in the sand, Although i don't even have fur, Like you do.’’ Zei ze, en Oko glimlachte. Klopt. En daarbij daalde de temperatuur s’nachts nu nog behoorlijk, dus ze zou het nog erg koud krijgen als ze buiten onbeschut zou slapen. Hij hoorde haar vooruit trippelen, en volgde haar als een hondje. De golven leken sterker te worden, want Oko hoorde ze nu gewelddadig tegen de kant aan slaan. Ook de windsnelheid nam toe, want Oko’s vacht begon alle kanten op te waaien. Zou er een storm aankomen? In dat geval moisten ze zeker een schuilplaats vinden, en snel ook. "I think i found a decent cave.." hoorde hij voor zich. Oko versnelde zijn pas, en glimlachte naar Bailey/ ‘’That sounds great.’’ Antwoordde hij, terwijl hij Bailey inhaalde. "Should we stay the night here..?" vroeg ze nog. Oko draaide zijn kop even. ‘’I think we have no choice’’ zei hij, verwijzend naar de storm. Vrolijk trippelde hij door, totdat hij met zijn kop tegen een stenen wand aan botste. Het gaf hem behoorlijke koppijn, maar hij was er aan gewend. Hij schudde zijn kop, en het was al weer over. ‘’I think I’ve found the cave!’’ zei hij grappend, en lachte even. Hij probeerde maar optimistisch te blijven over zijn optimisme, en misschien lukte hem dat ook. Langzaam volgde hij de muur, tot hij uit de wind stond, en dus de ingang van de grot gevonden had. Zonder die wind was het ook meteen een stuk warmer. Glimlachend wachtte hij tot Bailey ook in de grot verscheen.