Kleine nagels krasten over de harde ondergrond die haar poten nog nooit gevoeld hadden. Haar ogen richtten zich op de vele verbazingwekkende gebouwen, waarvan het grootste deel vroeger nog gebouwd is door de mensen die in PokeRPG gewoond hebben. En nu werden ze gebruikt door de Pokemon die hier leefden. Een deel van de stad was maanden geleden verwoest, maar een groot deel was ook weer langzaam opgebouwd. Dustfire hopte vrolijk door. Ze was alweer erg gegroeid in die paar maanden. Ze was geen klein pluizenbolletje meer, maar leek nu meer op een soort kleine versie van haar oude zelf. Op veel plaatsen had ze nog pluizige babyveertjes, maar op haar vleugels en kop begonnen eindelijk volwassen veren door te komen. Ze fladderde even opgewonden met haar vleugels, maar ze kon pas vliegen als die volgroeid waren. Maar dat maakte haar niet uit. Ze had niet meer die kleine, dikke en korte pootjes. Ze waren al een stuk gegroeid, waardoor ze nu veel beter kon lopen. En daarbij liep ze eindelijk een keer echt alleen.

Riolu en Silverbreeze hadden haar altijd verzorgd, maar het voelde leuk en spannend om een keer in je eentje rond te kijken. Nou ja, ze was nog steeds niet 100 procent alleen, want Silverbreeze vloog erg hoog boven in de lucht over het gebied. Ze zou maar een roep hoeven te geven, en dan kwam hij al in duikvlucht naar beneden. Maar toch voelde het vrij, want ze kon hem met geen mogelijkheid zien. Ook hopte ze vrolijk langs de Pokemon die hier rondliepen of iets wouden kopen in een kraampje of winkeltje, maar op een of andere manier keken alle Pokemon haar vreemd aan. Maar Dustfire vond het juist grappig, en keek de Pokemon vermaakt aan. Sommige Pokemon bij de kraampjes wezen ook naar haar. Een Pokemon kwam zelfs naar haar toe. Het was een middelgrote maar stevige Pokemon, met bloemknopjes rond de nek en een blad op haar hoofd. De legendarische Pokemon bleven het liefst op zo ver mogelijke afstand van de rest van de Pokemon hier.

Ze waren dan wel de beschermers van de inwoners, maar ze mengden zich niet onder het volk. Het had voor hun ook geen zin om vrienden te maken. Ze waren trots, soms zelfs arrogant om hun belangrijke rol. Daarbij werden ze vaak honderden jaren oud, dus alle vrienden die ze zouden maken, zouden ze ook weer verliezen. Het was dus heel raar om zomaar een legendarische Pokemon vlakbij te zien, zeker zo’n kleintje. De Bayleef fronste even. ‘’Hallo!’’ zei Dustfire met een grote glimlach op haar snavel en met een schelle toon in haar stem. De Bayleef fronste even bedenkelijk, maar liep toch door totdat ze voor Dustfire stond. ‘’Zeg kleintje, wat doe jij hier?’’ vroeg de Bayleef voorzichtig, proberend om vriendelijk te klinken. ‘’Lopen.’’ Antwoordde Dustfire intelligent. De Bayleef grinnikte even, maar werd al snel weer serieus. ‘’Waarom loop je hier zo alleen?’’

Dustfire glimlachte breed. ‘’Ik ben hier niet alleen, Silver is bij mij’’ antwoordde ze vrolijk. Het ‘breeze’ gedeelte kreeg ze nog maar moeilijk uit haar mond, dus besloot ze dat maar weg te laten. De Bayleef keek haar schuin aan. ‘’Silver?’’ vroeg ze raar, en keek om Dustfire heen. Maar er leek niemand te lopen die bij deze kleine Ho-Oh hoorde. ‘’..Waar is hij dan?’’ vroeg ze bezorgd om de kleine. Dustfire was blij dat ze zulke makkelijke antwoordden stelde, ze kon ze allemaal makkelijk beantwoorden. ‘’Silver is een Lugia, dus hij kan heel hoog vliegen. Hij is daar.’’ Zei ze, op een toontje alsof ze een of andere geleerde was. De Bayleef sprong achteruit, en richtte die meteen naar de lucht. Een Lugia, hier? Die hoorden toch in de zee? Oh nee, straks was de Lugia een [pleeg]ouder van deze Ho-Oh. Beschermend als Legends waren, zou hij haar vast aanvallen als hij haar samen met deze kleine zag.

Ze vestigde haar blik nog even op Dustfire, en mompelde haar daarna nog iets toe. ‘’..Ik moet gaan’’ zei ze uiteindelijk, en liep in een snelle draafpas van de vogel weg. Dustfire pruilde. Waarom ging ze nou weg? Zo lukte het nooit om vrienden te maken. Bedroefd rende ze verder, terwijl ze om de paar seconden met haar vleugels klapperde, alsof dat haar extra snelheid gaf. Ze liep door tot ze een grasveldje vond, die het begin van een klein parkje vormde, en plofte daar met een koppig gezicht neer. Waarom waren er nooit leuke Pokemon om mee te spelen?

Voorzichtig liep Chiara door de straten heen. Ze was hier pas geleden nog geweest, en was wel vaker aan de dood ontsnapt. Het was dan ook niet zo vreemd dat ze zo op haar hoede was. Gelukkig, voor haar, was er op het moment niet echt een markt, waardoor de drukte ook sterk verminderd was. Ze zuchtte opgelucht na het opmerken van dat. Dat was een stuk beter voor een kleine pokémon zoals zij. Op dat moment kroop een bepaalde geur haar neus binnen, een geur die ze al eens eerder had geroken, maar waarvan ze die niet kon plaatsen. Ze fronste, terwijl ze meteen stil bleef staan. Misschien was ze die pokémon dan ook maar één keer tegengekomen, ofzo? Ach, het zal best. Ze besloot er verder geen aandacht aan te schenken, verder. In plaats daarvan liep ze vrolijk verder, terwijl ze een zacht deuntje neuriede van een liedje.

''Hé, ben je er weer?'' Een bekende stem zorgde ervoor dat haar oren wat op en neer gingen. Opnieuw stopte ze abrupt met lopen, terwijl ze haar hoofd naar de plek waar de stem vandaan draaide. Het was de Kecleon met zijn klein winkeltje vol met evolutiestenen. Was hij soms die bekende geur? Ze glimlachte naar hem, waarna hij hetzelfde deed. ''Ik neem aan dat je niet voor mijn kraampje bent teruggekomen?'' De Eevee schudde haar hoofd, maar liep langzaam naar het kraampje toe. Vervolgens keek ze naar de stenen, om te zien of hij iets verkocht had. Haar glimlach verdween snel, aangezien ze niet zag dat hij iets mistte. ''Wat is er?'' vroeg de Kecleon, terwijl hij de Eevee met een bezorgde blik bekeek. ''Ik zie niet dat je iets verkocht hebt,'' antwoordde ze, waarna ze hem recht in zijn ogen keek. De Kecleon begon smakelijk te lachen, waarbij Chiara hem dom bekeek. ''Er komt een tijd waarbij de pokémon willen evolueren,'' sprak hij, nadat hij weer was bijgekomen. ''Ook jij,'' ging hij verder en knipoogde naar haar. Misschien had de Kecleon gelijk, maar misschien zat hij er ook ver naast. ''Het heeft alleen zijn tijd nodig, want daar is evolutie immers voor.'' Met een vage blik in haar ogen staarde ze de pokémon aan. Toch moest ze hem gelijk geven. Ze begon opnieuw te glimlachen. ''Fijn om te horen dat u er zo over denkt,'' sprak ze beleefd. Het was blijkbaar een optimistische pokémon. ''Ik hoop dat u gelijk heeft.'' Ze nam wat afstand van het kraampje, terwijl ze afscheid van hem nam en toen weer verder door liep. Gelukkig waren er nog aardige verkopers, niet alleen maar van die rare wat je zomaar naar een kraampje trokken om iets aan je te laten zien wat je toch niet wilde. De Eevee zag daar sowieso het nut niet van in. Ze zuchtte opnieuw, en besloot Pokémon City maar te verlaten.

Chiara's blik viel op een Bayleef, die in een hoog tempo haar richting op kwam gelopen. Verbaasd hief ze een wenkbrauw op. Waarom zou die zo znel weg willen komen? Achja, misschien had die er wel een rede voor. Ze besloot er verder geen aandacht aan te besteden, dus liep ze maar gewoon door. Uiteindelijk kwam ze bij een klein grasveldje uit, dat waarschijnlijk een soort park was. Daar zag ze een oranje vogel zitten, die de aandacht van haar trok. Nieuwsgierig versnelde ze haar pas, totdat ze 5 meter van de vogelpokémon was verwijderd. Het was een kleine Ho-oh. Ze liet haar mond van verbazing openzakken, terwijl ze het zelf niet doorhad. Wat deed een Ho-oh, om niet te vergeten een jonge, in vredesnaam hier? Wacht, herkende ze het wezentje niet ergens van? Ze had een Ho-oh eerder gezien, meende ze. De Eevee schraapte haar keel, om vervolgens iets te kunnen zeggen. ''Hallo,'' sprak ze uiteindelijk. Wauw, was dat alles? Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Achja, hopelijk was het genoeg om de aandacht te trekken van de pokémon, waar ze uiteindelijk ook op doelde.

Er kwam niet meteen een nieuwe Pokemon naar haar toe gehobbeld. Kwam ze er meteen achter dat wachten iets was dat niet leuk was. Ze fronste, en ongeduldig als ze was stond ze na een paar minuten al op een andere plek. Ze liep naar de bosjes, en hoorde de vogelPokemon die genoten van de rust en veiligheid die ze in dit park vonden, hoog op de boomtakken. Ze schudde haar kop even, en richtte daarna haar blik naar boven. De meeste vogels zaten te slapen op een tak, en sommigen floten vrolijk en vulden de lucht met geluiden. Hey, dat zag er gezellig uit. En ze zagen er een beetje hetzelfde uit als zijzelf. Ze hadden ook een snavel, schubbige pootjes en vleugels. Ze glimlachte, sprong, en klapperde wild met haar vleugels, maar ze knalde meteen weer neer. Versuft schudde ze haar vleugels, en probeerde het nog eens. Ze kwam slechts een halve meter van de grond af, en plofte daarna weer neer op de grond.

Haar vrolijke en hoopvolle uitdrukking verdween van haar gezicht, en bijna welden er weer tranen op in haar ogen. De wind leek ineens uitermate hard toen haar pluizige kopveertjes tegen haar oogleden aan waaiden. Ze veegde ze opzij, en keek weer naar boven. Normaal zou ze het nog eens geprobeerd hebben, maar ze werd ontmoedigd door de Pokemon daarboven. In plaats van haar te helpen waren ze haar daarboven aan het uitlachen. Dustfire pruilde, en wendde snel haar kop af. Ze rende daarna zo snel als haar poten haar konden dragen naar een heel ander stuk van het park, ver weg van die gemene Pokemon. Ze plofte daar neer op het gras, en veegde snel de traan weg die ze over haar wang voelde lopen. Want ze hoorde duidelijk voetstappen achter zich. Ze dacht niet bepaald optimistisch op het moment. Wat zou er nu weer voor Pokemon aankomen? Zou die haar ook uitlachen omdat ze niet kon vliegen, net zoals alle andere vogels?

Ze durfde zichzelf niet eens om te draaien. Waarom wist ze niet. Ze was dan wel gegroeid, maar nog was bijna iedereen hier groter en sterker dan haar. Ze zag nooit eens andere kleine Pokemon, om mee te spelen. Alleen de kinderen van Riolu en Amore. Maar die had ze al een tijdje niet gezien. Silverbreeze had haar gezegd dat hij haar daar binnenkort over zou spreken, maar het gelaat dat hij daarbij had getrokken was niet echt veelbelovend. Daar had ze dus ook al geen zin in. Hetgene wat op het moment achter haar stond, schraapte de keel. Dustfire slikte, en draaide zich nu uiteindelijk wel om. Het was een Eevee. Dat was een opluchting. Eevee’s waren maar heel klein, vaak maar dertig centimeter hoog. Dustfire was erg gegroeid, en was nu ongeveer een hele meter hoog. Ze vond zichzelf heel groot vergeleken met toen ze nog gedragen kon worden door Riolu, maar toch had ze nog lang niet haar normale lengte. Ho-Oh’s werden wel 4 meter hoog. Ze had Silverbreeze met grote ogen aangekeken toen hij dat haar vertelde. Ze kon het zich totaal niet voorstellen.

De Eevee keek haar eerst erg verbaasd aan, net zoals de Pokemon op het plein hadden gedaan. Dustfire’s moed zakte weer. Zou ze net zoals de Bayleef weglopen als ze wist wie ze was? ‘’Hallo’’ zei de Eevee uiteindelijk. Even keek Dustfire haar verwachtingsvol aan, maar er volgde verder niets. Hmm.. misschien had de Eevee niet zo’n zin om te praten. Moest Dustfire iets terug zeggen? Ja, anders zou er helemaal niets gebeuren. Ze moest niet nadenken om de Pokemon net, want elke Pokemon was toch anders? Een kleine glimlach sierde haar snavel, terwijl ze even met haar vleugels klapperde. ‘’Hallo!’’ groette ze terug, en zweeg daarna even. Wat zeiden Pokemon erna altijd? Ze vroegen iets, zodat de andere Pokemon weer iets terug kon antwoorden. ‘’Wie ben jij?’’ besloot Dustfire maar vrolijk tegen de Eevee te krijsen. Ze knipperde even met haar grote glanzende ogen, en zei daarna nog meer, want 1 zin vond ze niet genoeg. ‘’Mijn naam is Dustfaaier’’ zei ze, en wachtte daarna tot de Eevee antwoord ging geven.

De Ho-oh keek haar hoopvol aan, alsof ze meer verwachtte. Chiara dacht even na, maar voor ze verder iets kon zeggen was de vogelpokémon haar al voor. ‘’Hallo!’’ Ze glimlachtte en wapperde kort met haar vleugels. De Eevee trok een geamuseerd gezicht bij het zien van het gebeuren. ‘’Wie ben jij?’’ vroeg de Ho-oh na enige stilte. Ze wilde antwoord geven, maar, opnieuw, was de vogel haar voor. ‘’Mijn naam is Dustfaaier.’’ Een frons verscheen op haar gezicht. Dustfaaier..? Wat een aparte naam. ''Ik heet Chiara,'' reageerde ze, nadat ze zich gerealiseerd had dat ze nog niks had gezegd. ''Zeg, Dustfaaier, wat doe jij hier alleen?'' merkte ze daarna op. Het was nogal raar om een jonge pokémon ergens alleen te zien, maar vooral om een jonge Ho-oh zomaar tegen te komen. Ze keek even rond, maar merkte niemand anders op die met Dustfire hierheen kon zijn gekomen. Zelf was ze ook nooit alleen toen ze jong was, en dat deed ze later ook niet bij andere jonge pokémon. Daar voelde ze zich dan veel te verantwoordelijk voor om ze alleen te laten. Dat gaf haar nu ook een extra rede om Dustfire niet alleen te laten. Daarbij vond ze het vast niet erg dat de Eevee op haar af was gekomen. Het was nooit fijn om alleen te zijn, zeker niet als je het spelen op zin had, wat een jonge pokémon als zij vast enorm interesseerde. Een glimlach verscheen op Chiara's gezicht, terwijl ze ging zitten. Ze was nu niet meer van plan om weg te gaan. Het was vast een leuke manier om de tijd te doden om bij een Ho-oh te zijn.

Eigenlijk zou ze vragen moeten stellen als:'Wie zorgt er voor je,' of 'Heb je geen familie?' maar dat deed ze niet. Waarschijnlijk zou dat laatste toch overbodig zijn. En mocht ze wel familie hebben, dan gaf dat meteen al antwoordt op haar eerste vraag. Een zucht ontsnapte uit haar keel, terwijl ze haar hoofd even liet hangen. Soms dacht ze echt van zichzelf dat ze teveel nadacht. Ze was pas 9, dan hoorde je eigenlijk wat meer over leuke dingen te denken, of iets in die trent. Gauw keek ze in de ogen van Dustfire, om niet weer in gedachten te zinken. ''Hoe oud ben je eigenlijk?'' floepte ze er zomaar uit. Ze schatte de pokémon natuurlijk jonger dan een jaar, misschien zelfs nét nog een jaar, maar de precieze leeftijd kon ze niet zo goed door krijgen. Haar bruine ogen toonde een vragende blik. Misschien kwam het gesprek zo wat op gang, alhoewel ze dat betwijfelde. Dustfire zou vast hetzelfde vragen als zij net deed, of ze zou alleen een antwoord geven. Chiara kon nog net de drang om weer te zuchten inhouden. Zelf was ze niet zo goed in het starten van een gesprek, omdat ze niet vaak contact had gehad met andere pokémon. De tijd die ze hier had doorgebracht, had de helft voor het trainen in beslag genomen. Het was dat, of ze kwam een pokémon tegen waar ze mee bevriend raakte en die ze niet meer terug zag. Dat was eigenlijk best frustrerend. Alleen Julia was ze vaker tegengekomen, maar die was na hun eerste of tweede ontmoeting al geëvolueerd. Niet dat dat niet meetelde. Vlug schudde ze haar kleine hoofdje ietwat op en neer, onopmerkbaar voor de rest. Ze was alweer in gedachten aan het zinken, wat niet de bedoeling was. Ze moest er wel bij blijven, anders had ze nog niks aan haar vraag. Misschien dat ze daarom niet goed was met grote gesprekken voeren, ze was te snel afgeleid door haar eigen gedachtes.

Ik hoop dat je er wat aan hebt, want mijn inspi is zelf naar de klote ><

De Eevee keek haar even raar aan, maar Dustfire was vrolijk, en ze merkte dat niet op. ''Ik heet Chiara,'' Nu keek Dustfire raar. Chiara? Ze hoopte dat ze die naam niet hoefde te zeggen, want ze snapte niet hoe ze het uit moest spreken. ''Zeg, Dustfaaier, wat doe jij hier alleen?'' De glimlach verdween van Dustfire’s gezicht. Waarom vroeg iedereen dat nou aan haar? Wat was er zo raar aan dat ze hier alleen was? De andere Pokemon hier waren toch ook in hun eentje aan het rondlopen? Moest Dustfire gewoon weer zeggen dat ze hier met Silverbreeze was? Maar wat als deze Pokemon dan ook weg zou lopen, net als de Bayleef die ze net tegengekomen was? Of moest ze gewoon een smoesje verzinnen als reden dat ze hier was? Nee, ze was niet goed in verhalen verzinnen. Ze zou een onzinverhaal vertellen, en dat dan helemaal door elkaar gooien, zodat er niks meer van klopte. Dan wist de Eevee dat ze loog, en dan zou ze zeker weglopen. Dustfire fronste. Ze keek op toen de Eevee met een glimlach op haar gezicht ging neerzitten. Misschien zou de Pokemon toch blijven, ook al vertelde Dustfire de waarheid. Dustfire slaakte een klein opgelucht zuchtje, en trok haar snavel open.

Vermaakt keek ze naar Chiara. ‘’Ik ben eigenlijk niet alleen..’’ begon ze te vertellen, en keek daarna even naar boven. ‘’Silverbreeze is daarboven’’ wees ze aan met een van haar kleine vleugeltjes. Moest ze vertellen dat het een Lugia was? Nee, dan zou de Eevee vast bang worden. Ze zou niet liegen, maar dat stuk gewoon weglaten. ‘’Hij zorgt dat er niks met me gebeurd’’ zei ze daarna zelfverzekerd. De volgende vraag van de Eevee was een stukje moeilijker te beantwoorden voor Dustfire. ''Hoe oud ben je eigenlijk?'' vroeg Chiara aan de kleine Ho-Oh. Dustfire viel stil. Hoe oud ze was? Ze wist niet hoeveel dagen oud ze was, want dat waren er al zo veel geweest dat ze het niet meer kon tellen. En ze was vergeten wat weken en maanden waren. Een jaar was als je al twee keer hetzelfde weer had gezien, toch? Silverbreeze had verteld dat je winter, zomer, lente en herfst had. De winter was koud en donker, met de grond vol met witte sneeuw. De lente kwam daarna. Het werd warmer, totdat het zomer was, dan was het het warmst. En in de herfst werd het weer kouder, en ging het heel vaak regenen. Hmm.. misschien was ze al een half jaar oud, want ze had twee keer een weer gezien. ‘’Een halfjaar..’’ zei ze uiteindelijk trots. ‘’En hoe oud ben jij dan?’’ vroeg ze terug aan de Eevee. Erg origineel was ze niet in vragen stellen.

‘’Ik ben eigenlijk niet alleen..’’ begon de Ho-oh langzaam. Chiara keek verbaasd naar het kleine diertje. Waar was of waren de andere dan? ‘’Silverbreeze is daarboven,’’ sprak ze weer en wees naar boven. De Eevee fronste even toen ze de naam hoorde. Had ze die niet eerder gehoord? Peinzend dacht ze na, maar kon het niet zo één, twee, drie naar voren brengen. Ach, waar dacht ze ook eigenlijk aan. Als ze zich niet kon herinneren wie het was, was hij of zij ook niet belangrijk geweest voor haar. ‘’Hij zorgt dat er niks met me gebeurd,’’ sprak Dustfire toen zelfverzekerd. Aha, het was dus een hij. Vaagjes kon ze zich iets herinneren, maar liet het rusten. Het was nu niet van belang, ze was in gesprek met Dustfire, niet met ene Silverbreeze. Bij haar volgende vraag viel de Ho-oh stil. Het was natuurlijk begrijpelijk dat ze even moest nadenken. Anders verwachtte Chiara ook niet. ‘’Een halfjaar..’’ antwoordde ze toen. ‘’En hoe oud ben jij dan?’’ Een frons verscheen weer. Ze had niet gedacht dat haar leeftijd een interessant onderwerp was in het gesprek. ''Ik ben negen jaar,'' besloot ze toch maar te zeggen. Ze hoefde dan in ieder geval niet meer uit te leggen hoelang ze dan geleefd had. Toch bleef er iets door haar hoofd spoken. Wat deed een half jaar oude Ho-oh hier alleen, terwijl daarboven iemand rondvloog waarvan ze zich haast niks kon herinneren? Misschien kreeg ze daar later wel antwoordt op, maar voorlopig hield ze zich koest.

Haar blik viel op een paar Butterfree die vrolijk langs kwam gevlogen. Het was niet moeilijk om te zien dat het paartjes waren, vooral door de manier waarop ze met elkaar door het luchtruim vlogen. Het was niet zo raar om verliefde pokémon te zien, zeker niet pokémon zoals Butterfree. Het was altijd een mooi gezicht om te zien. Na een tijdje liet ze haar blik rusten op een paar pokémon die aan het ravotten waren. Ze zagen er ook niet zo heel oud uit, net als Dustfire. Zou die misschien zin hebben in een leuk spelletje? Zelf vond ze het niet erg om met de kleine Ho-oh te spelen. ''Zin in een spelletje?'' vroeg de Eevee, nadat ze haar bruine ogen weer op Dustfire had gericht. Misschien wel, misschien ook niet. Het was dan ook alleen maar een voorstel. Misschien was een leuk spelletje wel de rede dat dit wezentje hierheen was gekomen. Er waren hier genoeg vriendelijke pokémon die heus wel met je wilde spelen. Zolang je maar niet al te verlegen was, en er zelf op afliep, toch? Of ze kwamen vanzelf naar je toe, mochten ze je interessant vinden, en een Ho-oh was, in haar ogen, best wel interessant. Die kwam je niet vaak tegen, of, beter gezegd, zelden. Afwachtend keek ze naar Dustfire, misschien kwam ze zelf wel met een leuk spel.

De Eevee fronste bijna elke keer als Dustfire haar iets vertelde. Maar dat maakte Dustfire niets uit, want ze wist nog niet eens wat dat betekende. ''Ik ben negen jaar,'' Dustfire keek haar even verbaasd aan. Negen jaar? Dat was wel heel oud, vergeleken met haar. Maar misschien was bijna iedereen hier wel bijna zo oud, want Silverbreeze was nog veel ouder. Al wist ze niet precies hoe oud. Hmm.. dat moest ze een keer aan hem vragen. Nadat de Eevee dit gezegd had, viel het gesprek weer stil. Dustfire kreeg hierdoor weer tijd om eens om zich heen te kijken. Net als Chiara viel haar blik op de twee Butterfree. Ze had de laatste tijd veel gezien dat er twee Pokemon van dezelfde soort met elkaar rondliepen, en heel vrolijk deden. Waarom zou dat zo zijn? ''Zin in een spelletje?'' klonk er uit de richting waar de Eevee zat. Meteen keerde Dustfire haar kop weer die kant op, en keek haar ietwat verbaasd aan met haar grote rode ogen. Wou ze een spelletje doen? Maar er wou bijna nooit iemand met haar spelen, vooral volwassenen niet. Langzaam verscheen er een bescheiden glimlachje op haar gezicht. Ja, natuurlijk wou ze met Chiara spelen! ‘’Jah!’’ riep ze dus uiteindelijk enthousiast tegen de Pokemon. Ze wapperde vrolijk met haar vleugeltjes, maar viel uiteindelijk weer stil. Wat moesten ze doen voor spel? Zou de Eevee verstoppertje leuk vinden, of tikkertje? Dustfire snapte ingewikkelde spelletjes nooit, en dus wist ze niet veel spellen te verzinnen om te doen. ‘’Wat vind jij een leuk spelletje?’’ vroeg ze kinderlijk aan Chiara, en keek haar daarna vragend aan. Zou ze een spelletje opnoemen die Dustfire al kende, of zou ze een spel benoemen die nieuw zou zijn voor Dustfire? Het leek haar leuk om een ander spel te leren, zodat ze het met de Chiave-kinderen kon spelen. Verwachtingsvol en ietwat ongeduldig staarde ze de Eevee’s kant op, wachtend op een antwoord.

[Verpoept. Inspi is op vakantie ofzo xD]

Dustfire draaide meteen haar hoofd en trok een verbaasd gezicht. Was het verkeerd dat zij het vroeg? Op dat moment verscheen er een kleine glimlach. Dus ze wilde wel spelen? ‘’Jah!’’ riep de kleine Ho-oh toen en wapperde vrolijk met haar vleugels, nouja, voordat ze weer stil viel. ‘’Wat vind jij een leuk spelletje?’’ Ja, dat was de vraag die ze verwachtte, ongeveer. Dustfire kende vast niet veel spelletjes, maar Chiara ook niet. Ze was alleen opgegroeid met tikkertje en verstoppertje, wat ze altijd reuze leuk vond. Alhoewel, die twee spellen werden na een tijdje eentonig als je met zijn tweeën was. Toch was er niks anders. Bij tikkertje kreeg ze vast de neiging om haar Quick Attack te gebruiken, wat natuurlijk oneerlijk was. Alhoewel, voordat ze die aanval kende deed ze dat ook niet, dus misschien moest ze dat maar gewoon aan de kant schuiven. Daarbij leek tikkertje haar een betere optie dan verstoppertje. Je liep dan wel steeds achter dezelfde aan, maar dat was in haar ogen veel leuker dan steeds dezelfde proberen te vinden. ''Wat dacht je van tikkertje?'' vroeg ze toen uiteindelijk en keek de Ho-oh vragend aan. Er was geen twijfel mogelijk dat Dustfire dat spel kende, aangezien het nog steeds een goude oude was. Er waren zelfs meerdere regels ontstaan voor verschillende soorten tikkertje. Natuurlijk konden zij het houden bij de meest makkelijke. Toch kon ze het niet laten om de buurt rond te kijken, om te zien of ze een andere versie hier konden doen. Tevergeefs, eigenlijk. Ze zuchtte onopmerkbaar, en richtte haar bruine ogen weer op de oranje gekleurde vogel. Als Dustfire instemde zou zij als tikker beginnen, en rustiger rennen. Tenzij Dustfire heel snel kon rennen, wat ze betwijfelde, ook al was die optie niet uitgesloten.

Yay, tikkertje. Origineel hè?
*kijkt naar eigen postlengte*

De Eevee moest even nadenken over welk spel ze zouden spelen, en dus hield Dustfire haar mond maar even dicht. Ze zou Chiara niet afleiden, want dan zou het alleen maar langer duren voordat ze daadwerkelijk iets konden gaan doen. ''Wat dacht je van tikkertje?'' vroeg ze aan Dustfire, die even fronste. Ze had eigenlijk gehoopt dat ze verstoppertje zou zeggen, want ze vond het leuk om zich te verstoppen. Daarbij had ze wel langere pootjes, maar ze had er nog niet goed mee geoefend om te rennen. Ach, waarschijnlijk wist de Eevee dat ze niet zo snel was, en zou ze Dustfire af en toe matsen. Hoopte ze. Kon ze maar alvast vliegen, dan zou ze net voor Chiara haar zou raken net genoeg omhoog kunnen komen om het snel te ontwijken. Een klein grijnsje kwam op haar snavel. Misschien was dit wel een goede oefening voor haar. Ze zou steeds hoger en sneller wegspringen, en misschien kon ze dan op gegeven moment even in de lucht blijven zweven. Maar voor nu bleef het nog een eerlijk potje tikkertje, zonder Pokemon die weg konden vliegen. Dustfire ging rechtop staan, en keek even om zichzelf heen. Niet zomaar. Ze bestudeerde de omgeving om te kijken via welke paadjes ze het snelste weg zou kunnen rennen. Want tegen een boom aanrennen was niet zo handig. Ze keek even ondeugend Chiara’s kant op. Wat moest ze doen? Wie werd eerst de tikker? Als ze een beetje een voorsprong wou hebben, moest ze de Eevee de tikker laten zijn. Ze glimlachte vrolijk. ‘Jij bent hem!’ schreeuwde ze ineens Chiara’s kant op, waarna ze zich met een noodgang omdraaide, en weg draafde. Net had ze nog voorzichtig om zich heen gekeken, maar voorzichtig was ze nu niet meer. Menig kleine Pokemon moesten voor haar aan de kant. Een complete familie Rattata moest snel voor haar wijken voor ze verpletterd werden onder haar klauwen. Maar Dustfire zag ze niet. Ze hoorde ze zelfs niet terwijl ze haar uit scholden, omdat ze beter moest opletten. Nee, Dustfire had daar veels te veel plezier voor. Waar was Chiara trouwens? Vast ergens achter haar. Dustfire fronste, en versnelde haar pas nogmaals. Ze hoorde haar niet, maar durfde ook niet om te kijken. Straks keek ze, net terwijl de Eevee haar wou bespringen. Dan zouden ze op elkaar botsen en pijnlijk neervallen. Zo vlug als ze kon rende ze naar een boom toe, en hupte er achter. Ze hijgde luidruchtig. Conditie had ze ook al niet. Een struik bewoog, vlak bij haar. Alert richtte ze haar kop er naartoe. Het zou toch niet Chiara zijn? Als dat zo was kon ze nooit snel genoeg wegrennen. Dustfire pruilde, wachtend op wat er zou gebeuren.

De kleine Ho-oh leek geen antwoordt te geven, waardoor Chiara niet wist of ze het wel of niet wilde spelen. In plaats van dat zat Dustfire om zich heen te kijken. Waarom? Of... Ja, dat was het vast. Ze wilde wel, maar keek nu alvast om zich heen waar ze naartoe zou moeten rennen. Eigenlijk een stuk beter, aangezien je gemakkelijk tegen andere pokémon aan kon rennen. ‘Jij bent hem!’ schreeuwde Dustfire plots en begon in een hoog tempo weg te rennen. Chiara wachtte even tot er een grotere afstand tussen hen in zat. Daarbij matste ze de vogel, en maakte ze het een klein beetje spannender, voor zowel de jonge pokémon als haarzelf. Nadat ze vond dat er genoeg afstand tussen zat zette ze een sprint in. Hoewel, ze rende nog steeds op een tempo waarbij je makkelijk andere op je pad kon ontwijken, wat ze dan ook deed. Dustfire daarentegen knalde bijna tegen andere aan, door het hoge tempo en niet opletten. De Eevee giechelde een beetje bij het zien van het gebeuren, de stemmen van de kwade pokémon die in haar oren weerklonken. Ze snapte eigenlijk niet waarom ze zo scheldden. Was het dan niet vrij normaal om iemand te zien ravotten? Vooral kleinere pokémon, die vaak met een grotere groep tegen dingen aanbeukten.

Doordat ze diep in gedachten zat verzonken merkte ze de familie Rattata niet op die zich voor haar bevonden. Nouja, nu niet meer in ieder geval. Ze was volop tegen één van de oudere aangeknald. Gelukkig, aangezien ze liever niet tegen een kleinere was aangelopen. Ondanks haar lage gewicht zou dat arme diertje half geplet zijn. De Rattata keek haar kwaad aan, dus stond ze maar snel op, verontschuldigde zich en maakte toen dat ze weg was. Geweldig, dat kon haast niet beter. Wacht, waar was Dustfire naartoe? Vragend keek ze om zich heen, maar kon geen oranje vogel opmerken. Vreemd, je zou toch zeggen dat een Ho-oh op zou vallen in een menigte. Ach, als ze niet op haar ogen kon vertrouwen moest ze haar neus maar gebuiken. Vlug snoof ze verschillende soorten geuren naar binnen, om vervolgens de geur van Dustfire op te pikken. Maar goed dat ze die kon herkennen tussen deze menigte in. Teveel geuren op één plek. Als ze nu gewoon haar neus volgde, was ze in een mum van tijd bij haar slachtoffer.

''Hier ergens...'' mompelde ze, waarna ze alert op keek bij het horen van geritsel. Een Zigzagoon kwam de struiken uit en liep verbaasd weg. Waarom keek hij zo verbaasd? Wacht, misschien was er iets achter die boom? Ze grijnsde, snoof opnieuw lucht naar binnen en pikte de geur van de Ho-oh op. Voorzichtig liep ze op de boom af, proberend geen geluid te maken. Toen ze eenmaal voor de boom stond sloop ze als het ware langs de boom af, en merkte de vogel op. Een bruine poot vloog zachtjes op haar af en raakte haar uiteindelijk aan. ''Nu ben jij hem!'' riep Chiara, draaide zich om en spurde weg. Ze zou zich niet ergens gaan verbergen, ze wilde eerst zien of Dustfire haar bij kon houden.

Met een zachte plof kwam Houndoom’s poot neer op de grond, een klein laagje stof de lucht in laten vliegend. Zelfs al was de warme temperatuur ideaal voor haar, ze vond dat er regen nodig was. Ja, water. Dat ene element dat ze zo erg verachtte. Toch had ze liever zacht gras, dat geen akelig knisperend geluid maakte als je er overheen liep. Ze was daarom ook dankbaar geweest dat ze de grassige omgeving kon verruilen voor de, alhoewel stoffige, stenen grond van de schijnbaar verlaten stad. Schijnbaar. Alhoewel ze geen enkele pokémon kon zien, verraadden de geluiden en de verschillende geuren die rond hingen hun aanwezigheid. De schaduw voelde koel aan op haar huid, maar wist haar verder niet te interesseren. Zowel de brandende hitte als de schaduw had hetzelfde effect op haar, eigenlijk. Haar blik viel op iets dat nog het best te beschrijven was als een defectief elektriciteitskastje. Behendig sprong ze op het kastje, er precies zo op landend dat alle vier haar poten er op pasten. Opgekropt, dat was het juiste woord. Toch had het een voordeel. Ze kon haar omgeving bekijken. Een geamuseerde glimlach verscheen op haar gezicht toen ze een Eevee voorbij zag rennen. Nee, de Eevee rende niet op een manier als in ‘ik vlucht voor mijn leven’, maar op een manier als ‘ik geniét van mijn leven’. Ze sprong weer van het kastje af, om vervolgens een zucht te slaken. Het was jammer. Hoe lang was het wel niet geleden dat ze zelf op zo’n manier had kunnen rennen? Zonder zorgen? Zelfs al zou ze zich op het moment nergens druk om hoeven te maken, er bleven gedachten in haar hoofd rondspoken. Gedachtes die haar alleen maar in de weg zaten. Ze liep een paar stappen naar voren, en keek lichtjes grijnzend de wegrennende Eevee na. Ah, wat zou ze er toch voor over hebben om haar jeugd opnieuw te kunnen herleven. Niet zoals hij was gegaan, maar.. opnieuw. Met andere pokémon. Ze grinnikte zachtjes. Alleen het idee al. Had ze nu al de leeftijd bereikt waarop ze weer een kind wilde zijn?

Dustfire deed voorzichtig een stapje naar achteren, haar ogen nog steeds gericht op de struiken die ze had horen bewegen. En haar vrees werd werkelijkheid. De lichtbruine vrolijke vos kwam de bosjes uitspringen. Dustfire kon niet snel genoeg weg wijken en werd geraakt door Chiara's pootje. 'Nu ben jij hem!'' riep die vervolgens, en spurde weg. Dustfire pruilde weer even, maar ondanks het feit dat Chiara er veel sneller uitzag dan haar doordat ze liep op vier pootjes, zou Dustfire niet opgeven. Ze draaide zich in een rap tempo om en rende achter de boom vandaan, achter de rennende Eevee aan. Eerst ging het nog wel, en leek ze steeds dichter en dichterbij Chiara te komen. Maar ze merkte dat haar dunne pootjes ers snel moe werden en niet meer snel wouden bewegen, waardoor ze steeds slomer werd. Nee, ze moest het niet opgeven, Chiara moest snel weer terug getikt worden! Al hijgend sloot ze haar oogjes en versnelde, zo hard als ze maar kon. Maar al snel werd dit weer verpest, doordat ze weer tegen een Pokemon aan botste. Maar geen kleine dit keer. Ze botste hard op de Pokemon, en viel daarna neer in het gras. Ze kreunde even, schudde haar kop, en stond daarna langzaam op, om haar ogen te openen en te bekijken waar ze tegenaan gebotst was. Haar snavel viel open. Houndoom was misschien niet zo verschrikkelijk groot, maar wel voor Dustfire. Ze torende boven de kleine vogel uit. Bang en trillerig stapte de kleine vogel achteruit. Voor zo’n kleintje kon een volgroeide Houndoom er heel erg eng uitzien. Een grote zwarte hond met grote, puntige hoorns wekte zeker angst op bij de Ho-Oh. Maar op een of andere manier was ze niet bang meer, nadat ze de Houndoom eens goed had aangekeken. Was het herkenning? Nee, ze was nog nooit in haar jonge leven een Houndoom tegengekomen. Of?... Dustfire schudde haar hoofd. Ugh, ze kreeg hoofdpijn. Ze wreef haar waterige oogjes uit en keek de Houndoom weer aan. Eerst had ze de neiging gehad om Silverbreeze of Chiara te roepen, maar nu ze ietwat gekalmeerd was wou ze eerder iets zeggen tegen de Houndoom. Ze slikte, en opende haar snaveltje. ''..H.hoi..'' was het enige dat ze kon uitbrengen tegen de grote Pokemon. Hoe zou die reageren?

Chiara wierp even een blik achterom, lichtjes hijgend van het rennen. Ze merkte dat Dustfire niet achter haar liep, wat ervoor zorgde dat ze langzaam afremde, tot ze helemaal stil stond. Ze keek vragend om zich heen, totdat ze de oranje vogel gespot had. Ze stond bij een Houndoom, die haar vaag bekend voorkwam. Niet dat ze zoveel Houndooms tegenkwam. Ze zuchtte even. Zou er iets gebeurd zijn? Ze besloot er maar op af te lopen, je wist maar nooit. Misschien was ze wel tegen de Houndoom opgelopen, terwijl ze achter Chiara aanzat. In dat geval was zij het ook schuld, aangezien de Ho-oh nog maar jong was, en dus alles op alles wilde zetten om haar terug te tikken. Misschien was het toch niet handig geweest om er opeens vandoor te rennen op een hoge snelheid. Waar dacht ze ook eigenlijk aan? Ze had wat beter moeten nadenken. Nogmaals zuchtte ze, dit keer om haar eigen stomiteit. achja, niks aan te doen. Het was al gebeurd, en ze kon de tijd niet terugdraaien. Arme Dustfire, die zou wel geschrokken zijn. Zou zij ook doen op die leeftijd en je zag opeens zo'n enorme pokémon voor je staan. Eigenlijk was Houndoom ook enorm voor haar, maarja.

''Wat is er gebeurd?'' vroeg ze met een vragende blik in haar ogen toen ze uiteindelijk bij de twee was aangekomen. Het duurde even, aangezien ze al een stuk vooruit was gerend. Ze bekeek de Houndoom even van top tot teen. De geur die in haar neus kroop kwam haar bekend voor, dus ze had deze pokémon al eerder gezien. Danger was het niet, aangezien dit een vrouwelijke Houndoom was. Danger was een mannetje. Ze begon zich af te vragen waar ze deze pokémon dan eerder had gezien. Ach, het zou ook wel. Als ze haar niet herkende was ze vast ook niet belangrijk geweest voor haar. Nog niet tenminste. Misschien werd het haar zo wel duidelijk, misschien ook niet. Ze kon nu maar beter bij de les blijven. De Eevee was nu ook een deel van het gesprek geworden.

- Sorry, ik had echt geen inspiratie -

Een luide gaap verliet Houndoom’s bek. Genoeg gestaard. Ze zou weer verder moeten. Een van de weinige dingen waar ze goed in was, was rondreizen. Of gewoon rondlopen. Hoe je het ook wilde noemen. Ze had de laatste jaren zo lang doelloos rondgelopen, dat het haar niet zou verbazen als ze enkele dagen achter elkaar zou kunnen lopen zonder vermoeid te raken. Ze wilde verder lopen, maar werd verstoord door iets dat tegen haar voorpoten aanknalde. Een frons trok over Houndoom’s voorhoofd toen ze omlaag keek, naar het wezen dat tegen haar aan was gebotst. Een jonge Ho-oh, die ze wist te herkennen als Dustfire. Oh god. Ze had toch niks verkeerds gedaan? De jonge pokémon lag achterover in het gras, hoogstwaarschijnlijk door de impact van de botsing. En alhoewel het voor haar de botsing nauwelijks effect had gehad, scheen dit anders te zijn voor Dustfire. Ze liet haar kop wat zakken, om de Ho-oh beter te kunnen bekijken. Zo klein.. zo.. kwetsbaar. En zo alleen. Waarom liep Dustfire alleen rond? Al helemaal nu Rowan weer in het gebied was. Stel dat hij plotseling van plan was om Dustfire iets aan te doen? ''..H.hoi..'' klonk haar stem. Houndoom knipperde kort van verbazing. Oh, natuurlijk. Ze was bijna vergeten dat ze een aantal koppen groter was. En dat Houndoom’s niet bepaald beschreven konden worden als vriendelijk. Kon ze zichzelf eigenlijk wel beschrijven als vriendelijk? “Is.. alles in orde?” vroeg ze.
''Wat is er gebeurd?'' klonk een andere stem. Houndoom draaide haar kop opzij, om vervolgens te kijken naar een Eevee. Was dat niet dezelfde Eevee die ze zojuist langs had zien rennen…? Wacht. Was het de bedoeling dat die Eevee op Dustfire paste? De Eevee scheen haar te bestuderen, wat Houndoom lichtjes irriteerde. Ze was een Houndoom, ja. En wat dan nog? Oké, toegegeven. Ze had zelf ook de gewoonte ontwikkeld om anderen te bestuderen, zodat ze een oordeel over ze kon ontwikkelen zonder zelf te hoeven ervaren hoe sterk ze waren. Een scheve grijns ontwikkelde zich op Houndoom’s gezicht, voordat ze antwoord gaf op de vraag die de Eevee zojuist had gesteld. “Dustfire.. botste tegen me aan?” zei ze, niet zeker wetend of dat ook daadwerkelijk was wat er was gebeurd. Beseffend dat ze nog steeds een stuk groter was dan beide, liet ze zich op haar achterwerk zakken. Op die manier leek ze in ieder geval minder groot.

- Pfff, ik moet meer met Doem rpgen.. -

[Oei, korte post. Maar heb geen inspi en ouders zeuren dat ik te lang op de laptop zit >.<]

Tot Dustfire's verbazing at de Houndoom haar niet op, of zoiets dergelijks, maar vroeg ze in plaats daarvan vriendelijk of alles in orde was met haar. Dustfire schudde wat verward haar kopje. ''Err.. Ja, het gaat wel.'' besloot Dustfire maar te antwoorden tegen de grote zwarte hond. Voetstappen klonken ineens, en Dustfire draaide haar kop naar Chiara die net aan kwam lopen. De kleine vogel slaakte een licht opgelucht zuchtje. Nu voelde ze zichzelf toch net iets prettiger. Waar zou Silverbreeze eigenlijk zijn? Dustfire richtte haar blik op de lucht, maar zag niemand vliegen. Misschien had hij haar zien spelen, had ie Chiara vertrouwd en haar even met haar alleen gelaten. Oh! Ze wist al waarom hij weg was. Hij had nog niets gegeten. Dustfire had een enorme eetlust en had per ongeluk al het eten dat hij vanochtend verzameld had zelf opgegeten. Ze gniffelde wat in zichzelf. Tja, hij moest ook eten. Hij was heel groot en moest veel vliegen. Als je dan niks at werd je heel snel moe, en kon je niet meer vliegen. ''Wat is er gebeurd?'' klonk er uit de mond van de Eevee. Meteen richtte Dustfire zich op Chiara, maar Houndoom was diegene die het antwoord aan haar gaf. “Dustfire.. botste tegen me aan?” zei Houndoom. Dustfire sprong achteruit toen de Pokemon neer ging zitten, maar eigenlijk zag ze er zo veel minder eng uit. Wacht eens even.. Hoe kende deze Houndoom haar naam? Kenden ze elkaar dan toch, of kende Silverbreeze deze Pokemon? Verward schudde ze haar koppie en keek de Houndoom vragend aan. ''Hoe.. weet jij mijn naam?..'' besloot ze toch maar te vragen, terwijl ze haar kop schuin hield.

“Dustfire.. botste tegen me aan?” sprak de Houndoom, niet echt overtuigd van haar eigen zin. Chiara keek de Houndoom vragend aan. Had ze dan niks gevoeld? Dustfire was toch niet zo licht, of wel? ''Hoe.. weet jij mijn naam?..'' De Eevee haar blik gleed van de hondpokémon af, en ging naar Dustfire. De Ho-oh had ergens een punt. Óf Houndoom was haar al eerder tegengekomen en zij kon zich niks meer herinneren, óf de zwarte hond had hun gesprek van eerder al gehoord, ook al leek haar dat sterk, aangezien ze geen Houndoom had gezien. Ze besloot om ook maar te gaan zitten, gokkend dat dit een lang gesprek kon worden. Aangezien Dustfire al een vraag had gesteld leek het haar nogal droog zelf te gaan vragen. Daarbij wist ze zelf niet echt iets te zeggen, laat staan vragen. Haar bruine ogen gleden even over Dustfire, en constateerde dat die niks had. Gelukkig maar. Ze wist niet wat dat was met haar en jonge pokémon, maar ze leek er wel elke keer eentje tegen te komen. Vaak alleen, waardoor ze zich verantwoordelijk voelde als er iets gebeurde. Nu was ze zelf ook niet één van de oudste. Sterker nog, ze was zelf nog maar een jonge pokémon, en zeker vergeleken met de Houndoom, die er een stuk ouder uitzag. Hou oud zou ze zijn? Vast ergens in de buurt van de twintig, ofzo. Het laagste wat ze gokte was achttien. En zij, zij was pas negen. Chiara zuchtte en besloot weer op te letten, zodat ze niks hoefde te missen.

- Dat bericht van mijn vorige post geldt nog steeds >< -

''Hoe.. weet jij mijn naam?..'' klonk de stem van de Ho-oh. Houndoom beet zachtjes op haar onderlip. Het meest voor de hand liggende antwoord, zou natuurlijk het simpelste zijn. ‘Ik zit bij de Chiave’ zou het antwoord zijn dat alles kon verklaren, zelfs al was het in werkelijkheid een stuk ingewikkelder. En natuurlijk zou ze weer wild gaan speculeren over het ingewikkelde gedeelte. Dat was ze inmiddels wel van zichzelf gewend. Nee, het zou een stuk beter zijn dat ze het simpel hield. “Ik zit bij de Chiave,” antwoordde ze, om vervolgens een poging te doen om op een zo oprechte manier die voor haar maar mogelijk was te glimlachen. Dit mislukte, waardoor ze het veranderde in een scheve grijns. Het was immers de waarheid, of niet soms? Bovendien zou het voor haar alles behalve gunstig zijn geweest als ze er iets in de trant van ‘Ik zat eerst bij de Guerra, waarvan mijn leider je heeft vermoord. Waar ik geen probleem mee had. Maar nu ben ik voor de zoveelste keer weer overgelopen, en zijn we allemaal weer vriendjes’ had ze kunnen zeggen. Nee, dat zou alles behalve een geschikt antwoord zijn geweest. Elk persoon dat verstandig was, zou haar gelijk moeten verklaren voor een gestoorde maniak. Waarom deden ze dat eigenlijk niet? Het was immers niets meer dan de waarheid. Ze haalde diep adem, in een poging haar gedachten weer op een rijtje te zetten. “Wat waren jullie aan het doen, dat Dustifre tegen me opbotste?” vroeg ze, met een, zover dat lukte, ongemaakte grijns. Haar staart zwiepte lichtjes heen en weer, iets wat meestal een goed teken was bij haar. Ze keek de twee pokémon een voor een aan. Beide zo jong… En nog niet bepaald verstandig, als je het haar vroeg. Maar, het was niet aan haar om daar over te beoordelen. Er was vast een goede reden waarom er niet meer pokémon waren, niet? Vragend hield ze haar kop scheef, terwijl ze een antwoord afwachtte.

-Sorry voor laatheid en kortheid-

Na haar vraag viel er een korte stilte, waarna de Houndoom uiteindelijk een simpel antwoord aan de vogel gaf. “Ik zit bij de Chiave,” Dustfire keerde haar kopje schuin toen de Houndoom een soort glimlach liet zien. Een soort glimlach ja, het was niet glimlachen zoals andere Pokemon deden. Het leek niet erg.. oprecht of zeker. Dustfire schudde haar hoofdje. Ach, het zou vast niks zijn. Maargoed, terug naar dat antwoord van de Houndoom. Ze zat bij de.. Chiave. Ja, dat kende ze wel, natuurlijk. De goede groep van Pokerpg, waar Riolu, Amore en nog heel veel andere vrienden in zaten. Silverbreeze zat er niet in, maar hij had gezegd dat zij en hij heel goede vriendjes waren van de groep, en ze altijd zouden helpen, als ze dat nodig hadden. Dustfire glimlachte breed. ‘’Dan zijn wij vriendjes!’’ zei Dustfire enthousiast. Want ze had dus vernomen dat alle leden van de Chiave vriendjes waren van haar en Silver. “Wat waren jullie aan het doen, dat Dustfire tegen me opbotste?” zei de Houndoom met een grijnsje, en zorgde ervoor dat Dustfire uit haar gedachten werd gehaald. ‘’We waren tikkertje aan het spelen!!’’ schreeuwde ze tegen de Houndoom. Op een of andere manier lukte het Dustfire nog steeds niet om haar stemvolume de hele tijd even laag te houden. Soms schrok ze van haar eigen stem. Ze grinnikte afwezig, waarna haar blik viel op de staart van Houndoom die zachtjes heen en weer zwiepte. Ze had best wel de neiging om er in te bijten, maar wanneer ze terugkeek naar Houndoom’s kop besloot ze maar dat het beter was het niet te doen. Even keek ze terug naar Chiara. Zou die Houndoom kennen? Dustfire plofte neer op haar achterwerk. Op een of andere manier voelde ze zich nog niet helemaal prettig bij deze Pokemon. Ze begon lichtjes te pruilen, en wachtte tot er weer iets gezegd werd.

“Ik zit bij de Chiave,” was uiteindelijk het antwoord van de Houndoom. Chiara keek op bij het horen van de naam 'Chiave'. Was zij dan soms..? Ze dacht even na. Ze had inderdaad twee Houndooms gezien bij die bijeenkomst. De één was Danger, dus dat betekende dat zij die andere was? ‘’Dan zijn wij vriendjes!’’ sprak Dustfire enthousiast. Chiara trok een verbaasd gezicht. Het was toch niet zo dat zij ook in de Chiave zat...? Nee, dat kon niet. Daar was zij nog veel te jong voor. Dát, en ze had de Ho-oh niet gezien bij die bijeenkomst. Alhoewel dat natuurlijk niet hoefde. “Wat waren jullie aan het doen, dat Dustfire tegen me opbotste?” vroeg de Houndoom vervolgens, met een klein grijnsje op haar gezicht. Dustfire was haar weer voor met antwoorden. ‘’We waren tikkertje aan het spelen!!’’ schreeuwde ze, wat ervoor zorgde dat Chiara half doof werd. Ach, ze kon het de legendarische vogel niet kwalijk nemen. Ze gedroeg zich alleen maar naar haar leeftijd. De Eevee grinnikte even, en merkte toen dat Dustfire haar blik op haar had gericht. Ze wilde een vragende kop trekken, maar er werd niet meer naar haar gekeken, dus deed ze dat maar niet. Een stilte viel, wat de Eevee maar niks vond. Was het nu haar beurt om iets te zeggen...?

''Hoe lang zit je al in de Chiave..?'' vroeg ze dan uiteindelijk. Een vraag van niks, maar het was beter dan een stilte. ''Ik bedoel.. Ik wil me nergens mee bemoeien, maar.. Misschien kunnen we elkaar beter leren kennen?'' Wat een domme opmerkingen allemaal. Als ze elkaar beter konden leren kennen kon ze op zijn minst haar naam vertellen. Of wist de Houndoom die al? Wist zij überhaupt wel de naam van de Houndoom? De Eevee kon nog net de drang weerstaan om een zucht te slaken. Hopelijk kwam het niet zo achterlijk over als zij dacht. Waarom was het voor haar zo moeilijk om een praatje te maken met vreemden die ouder waren dan haar?

‘’Dan zijn wij vriendjes!’’ riep Dustfire net iets te enthousiast. Vrie.. Vriend… Wat? Houndoom weerhield zichzelf er van om in lachen uit te barsten. Alleen het woord al. Vriendjes. Alsof ook maar één verstandig iemand haar ooit als vriend zou willen hebben. Oké, met uitzondering van Shadow dan, alhoewel ze betwijfelde of Shadow een verstandige keuze had gemaakt door haar vriendin te willen blijven. ‘’We waren tikkertje aan het spelen!!’’ schreeuwde de Ho-oh vervolgens, Houndoom’s concentratie vermogen sterk laten verminderend. Waarom moest Dustfire in hemelsnaam beginnen te schreeuwen, elke keer als ze een gesprek met zichzelf had? .. Goed, het was niet bepaald gezond om een gesprek met jezelf te hebben in gedachten, dat gaf ze toe. Maar was dat serieus een reden om er doorheen te schreeuwen? Ze had de laatste tijd liever een gesprek met zichzelf, dan dat ze er een met iemand anders had. “Tikkertje dus?” herhaalde Houndoom. Ze toverde een grijns tevoorschijn, waarvan ze zelf niet eens zeker wist of hij gemaakt was of oprecht. Ah, het maakte waarschijnlijk niet veel uit. Als ze zelf niet eens wist of hij wel gemaakt was, zouden Dustfire en de Eevee het vast ook niet weten. Als ze daar al kennis van hadden. ''Hoe lang zit je al in de Chiave..?'' klonk een tweede stem. Houndoom’s blik schoot weer naar de Eevee. Zo.. zo onschuldig. Hoe lang zou het nog duren voordat ze kennis zou maken met iets anders dan spelletjes zoals tikkertje? Spelletjes waarbij je je leven op het spel moest zetten? Hopelijk zou het nog lang duren. Het was nooit prettig om te zien hoe iemands leven werd verpest. ''Ik bedoel.. Ik wil me nergens mee bemoeien, maar.. Misschien kunnen we elkaar beter leren kennen?'' Houndoom liet een korte grinnik horen. Was ze zelf ook ooit zo geweest? Ze hoopte in ieder geval van wel. Ze gaf een knikje dat ergens tussen formeel en vriendelijk in zat. “Ik zit nog niet echt lang bij de Chiave,” gaf ze antwoord op de eerste vraag. Ze grinnikte een tweede keer, tot ze besefte dat het spottend over zou kunnen komen, zelfs al was het niet zo, en ze er onmiddellijk weer mee stopte. “Het lijkt me leuk om je beter te leren kennen, ehrm..?” Had de Eevee haar naam eigenlijk al gezegd? Nee, toch? Of wel soms? Ze hield haar kop een tikje scheef, terwijl ze de Eevee vragend aankeek. “Wat was je naam ook alweer?” vroeg ze. Terwijl ze wachtte op een antwoord, gleed haar blik kort naar Dustfire. Zelfs al zat ze nu zogenaamd weer aan de ‘goede’ kant, het voelde op de een of andere manier verkeerd om zo dicht bij de Ho-oh te zijn. Opnieuw trok er een glimlach over haar gezicht heen. “Ah… het spijt me. Ik stoor jullie zeker in jullie spel, of niet soms?” Ze fronste lichtjes, op een verontschuldigende manier. Fronsen, haha. Wauw, ze had zeker een nieuw record ‘niet fronsen’ gevestigd. Een persoonlijk record, wel te verstaan.