Zacht sloeg de Noctowl met haar vleugels terwijl ze om de grote berg heen cirkelde. Van het feit dat de berg half in duisternis gehuld was merkte ze bijna niks. Alleen de warmte van het licht op haar verendek verraadde het. Haar ogen staarden leeg voor zich uit. Die had ze tenslotte niet nodig. Ze kon er toch niet mee zien, dus waarom zou ze de moeite nemen ze te draaien of zoiets? Nee, ze gebruikte haar psychische krachten om de contouren van de berg zichtbaar te maken. Zo 'keek' ze al heel lang. Sinds die Flareon haar ogen had geraakt met een Ember. In het begin was alles nog vaag geweest en ook nu kon ze niet optimaal goed zien, maar het was beter dan niks en het zicht werd steeds beter. Bovendien ontwikkelde ze er haar psychische krachten beter mee dan op welke andere manier dan ook. Ze merkte dat ze er sterker van werd.

Ze wendde af, verbrak haar perfecte cirkel, richting de berg. Ze stak haar klauwen in het harde gesteente. Haar vleugels sloeg ze nog een paar keer zodat ze haar evenwicht niet zou verliezen. Ondertussen deed ze een stap naar voren. Zodra ze haar evenwicht gevonden had sloeg ze haar vleugels in en draaide ze zich om. Ze liet zich door haar poten zakken en nestelde zich op de berg. Hoewel de Guerra was gevallen vond ze het nog wel fijn om in hun gebied te blijven. Ze zat al zo lang bij de groep.. Hoe kon ze hen verraden? Het was bijna een deel van haar geworden. Ze hadden haar bescherming geboden toen ze het nodig had. Ze had met plezier aan hun zijde gestreden en zou dat niet nu allemaal opgeven. Ze wist zeker dat er een nieuwe beweging zou komen met dezelfde ideeën en ze zou dan met alle plezier weer lid worden. Ze was een redelijk zelfstandige Noctowl, maar had er geen problemen mee om lid te worden van een groep.

Ze stak haar snavel onder haar rechter vleugel en begon haar veren te poetsen. Gewoon, zoals ze dat altijd deed. Het was een gewoonte geworden om haar veren te poetsen. Haar ogen waren zo verborgen, maar haar zicht werkte nog gewoon. Vanaf de berg had ze goed uitzicht over de meeste gebieden. Het deel waar ze nu naar keek leek haar het donkere gebied te zijn. Het zag er eenzaam uit.. Alsof niemand er nog durfde te komen nu de Guerra weg was. Maar, dat was niet waar. Er waren wel Pokémon. Ze vielen gewoon niet zo op vanaf deze hoogte en Lunaria had geen zin om moeite te doen om ze te herkennen. Waarom zou ze ook? Ze bleef een zelfstandige Noctowl die niet altijd behoefte had aan gezelschap. En ze hoefde niet te weten wie de Guerra verraadden en wie trouw bleven. Dat zou ze later nog wel zien..

~ Zinloosheid. :'3 ~