Hope zuchtte even tevreden en streek met haar pootjes over haar buikje. Haar maagje was vol, haar hoofd was leeg en haar leven volmaakt. Beter kon een pokémon het niet hebben toch? Ze keek naar de blauwe lucht waar af en toe een wolk voorbij dreef. De Pichu probeerde er vormen in te ontdekken. Zo had ze al een grote Pecha Berry gezien en een Phanpy die danste op twee poten. Hé, die leek wel op een Pichu hoofd! Misschien zat ze toch teveel met haar hoofd in de wolken. Hope giechelde even en richtte zich wat op. Haar gouden ogen gleden over het glanzende oppervlakte van Rainbow Lake, wat zijn naam dankte aan de prachtige regenboog die erboven stond. Hope begreep niet hoe het kon dat er altijd een regenboog boven zweefde, maar ze vond het prachtig!

Hoe werkte zich overeind en staarde over het meer. Eigenlijk moest ze wat gaan trainen, zodat ze groot en sterk werd en bij de goede Manera groep kon! Want ja, dat was haar lotsbestemming. Tenminste, dat was het in haar hoofd. Het gaf haar in elk geval het doorzettingsvermogen dat nodig was als je sterker wilde worden. Alleen, hoe trainde je? Wat kon ze eigenlijk voor aanvallen? Hope hield haar kopje scheef en dacht die na. Ze kon Charm, daar was ze best goed in. Maar had dat nut in een gevecht? Dat wist ze eigenlijk niet. Verder kon ze alleen Tail Whip, maar ze verwachtte niet dat haar mini staartje veel uit kon halen. Hope plofte weer neer op haar kont, de tranen stonden haar in de ogen. Ze was gewoon nutteloos! Zo kon ze natuurlijk nooit bij de goede groep! De tranen stroomden nu over haar wangen en Hope begon luidruchtig te huilen. Zo zou ze nooit haar lotsbestemming vervullen!

~Eerst alleen Dustfire, aub.~

[Pff, sorry. Was dit topic even vergeten :C]

Enthousiast rende de kleine vogel over het frisse groene gras vlak bij het meer. Jippie! Van Silverbreeze mocht ze hier helemaal alleen rondrennen! Even keek ze naar de lucht. alhoewel.. Toch had ze nog het gevoel dat hij ergens ver boven haar door de lucht zweefde. Maar dat maakte haar niet veel meer uit. Ze richtte haar blik weer voor zich, en zag de prachtige regenboog die over het meer heen hing. Haar ogen werden groot terwijl ze naar deze prachtige boog van kleuren keek. Hmmm.. op een of andere manier voelde ze zich er raar maar vrolijk bij als ze het zag. Het trok haar aan. Ze versnelde haar pas, en flapperde onderweg nog een paar keer met haar vleugels, maar echt vliegen was het nog steeds niet. Ze bleef slechts een seconde in de lucht zweven, waarna ze weer op de grond terecht kwam. Maar het zou haar wel lukken! Silverbreeze had haar beloofd dat hij haar zou leren hoe ze moest vliegen. Want hij was de enige Pokemon met vleugels die ze kende. Een grote glimlach kwam op haar gezichtje. Ze had er zin in! Ze kon niet wachten tot ze echt kon vliegen! Dat moest wel supergeweldig zijn, zeg! Haar glimlach verdween echter grotendeels toen ze een vreemd geluid oppikte. Maar dat soort geluid herkende ze heus wel.. Er was iemand vlakbij aan het huilen! Dustfire zette haar serieuze gezicht op en rende verder richting het water. De gele kleur van de Pichu maakte het Dustfire mogelijk haar heel snel in het vizier te krijgen. Ze kneep haar ogen half tot spleetjes. Die Pichu met dat grappige kuifje op haar hoofd... Kende ze die niet? Ze had eigenlijk geen idee. Ze besloot maar richting de Pokemon te lopen en ongeveer een meter naast de Pokemon te stoppen. Ze klauwde haar korte, gekromde en al scherpe nageltjes in de grond en draaide haar kopje schuin. ''Hallo...'' zei ze zachtjes en voorzichtig. Ze wou de Pichu niet laten schrikken. Want ze was al een stuk groter dan de kleine Pichu. ''Waarom huil je?'' vroeg ze maar direct aan haar, en ging daarna neerzitten, terwijl ze haar meelevend aankeek. Ook al wist ze niet wat de Pichu mankeerde.

Er bleven tranen over haar wangen stromen. Waarom kon ze niet meer aanvallen? Zo kon ze toch geen grote Raichu worden en de orde handhaven? Door haar huilbui had ze helemaal niet door dat een andere pokémon haar genaderd was. "Hallo..." klonk er zachtjes naast haar. Hope knipperde de tranen uit haar ogen, zodat ze kon zien wie er tegen haar sprak. Ze zag een vogel, groter dan zijzelf, maar niet zo groot als een Pidgeotto. Haar veren waren prachtig rood met goud en Hope was onmiddellijk jaloers op de vederpracht. ''Waarom huil je?'' vroeg de pokémon, terwijl ze naast Hope kwam zitten. De Pichu staarde even over het meer. Zou ze deze pokémon kunnen vertrouwen en zeggen wat haar dwarszat? Mama had gezegd dat er alleen goede pokémon in de vallei konden komen, dus dan zou deze vogel toch ook gewoon een vriendin zijn? Na deze conclusie wreef Hope de tranen uit haar ogen en richtte die toen op de rood met gouden pokémon naast haar.

"Ik wil graag trainen en groot en sterk worden, zodat ik bij de goede groep kan en slechterikken weg kan jagen en zo de orde kan houden in het land, maar ik kan maar twee aanvallen en die doen niet heel veel en nu ben ik bang dat ik nooit groot en sterk zal worden." ratelde Hope zonder onderbreking. De tranen stonden haar alweer in de ogen en ze beet op haar lip. Eigenlijk luchtte het wel op om het aan iemand toe te kunnen geven. Haar blik ging onderzoekend over de rood met gouden pokémon. "Ik ben Hope, een Pichu." zei ze vervolgens. "Wie ben jij en wat voor pokémon ben jij?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar kopje scheef hield. Ze had nog nooit zo'n mooie vogel gezien!

~Haha, geeft niet! Pas op, spraakwaterval (:~

Zoals jonge Pokemon vaak deden, antwoordde de kleine Pichu snel, direct en ietwat rommelig doordat ze maar aan een stuk door bleef praten. Maar Dustfire was gelukkig slim genoeg om rustig te luisteren naar het verhaal van de Pokemon en om het allemaal in haar hoofd op te nemen zodat ze zo straks met een antwoord kon komen. De Pichu legde haar uit dat ze wou trainen omdat ze bij de goede groep kon en slechteriken weg kon jagen. De goede groep? Bedoelde ze de Sjaafe, of zoiets? Ze had Silverbreeze en ook de Houndoom over die groep horen praten. Zou ze daar later ook in mogen, als ze sterker werd? Het klonk zo spannend om tegen slechteriken te vechten. Ook vertelde de Hope dat ze maar twee aanvallen kon die bijna niets deden, en dat ze bang was dat ze nooit groot en sterk zou worden. Dustfire fronste. Ze had meelij met de Pichu. Ook zij wou zoveel meer kunnen dan ze nu kon. Er was haar verteld dat als ze groot was, ze vuur kon spugen en ook nog eens kon vliegen. Vliegen leek nog nergens op, en haar vuurspuw-oefeningen hadden alleen maar geresulteerd in wat rook uit haar keel. "Ik ben Hope, een Pichu." zei de kleine Pokemon. Dustfire schrok op uit haar gedachten. "Wie ben jij en wat voor pokémon ben jij?" vroeg Hope nieuwsgierig, met een scheef kopje. Dustfire glimlachte lichtjes. ''Mijn naam is Dustfire, en ik ben een..'' Ze stopte even met praten. Haar soortnaam klonk echt super raar vergeleken met die van andere Pokemon. ''... Ho-Oh'' sprak ze verder. Ze knikte een keertje, en dacht toen weer terug aan wat de Pichu haar hiervoor verteld had. ''Maar...'' sprak ze snel, gehaast. ''Ik weet zeker dat jij later sterk word! En ik ook. Kijk..'' Ze hopte een paar stapjes van Hope vandaan, opende haar bek en probeerde tevergeefs een vlammetje te laten zien, maar weer kwam er alleen een pluimpje rook uit. Dustfire hoestte, en veegde met haar vleugel een traan uit haar oog. ''Ze zeggen dat Ho-Oh's kunnen vliegen, en vuurspugen.'' ze plofte neer op de grond. ''Maar ik kan dat allemaal niet..'' Ze keek om naar Hope. ''Misschien kunnen we samen trainen, of misschien kan ik je een aanval leren! Ik heb wel aanvallen die andere Pokemon au kunnen doen.. misschien kan jij die ook doen.'' zei ze opgewonden, en glimlachte lichtjes.

Het rode vogeltje keek haar glimlachend aan. ''Mijn naam is Dustfire, en ik ben een.... Ho-oh," antwoordde de pokémon na een korte pauze. Hope hield haar hoofd opnieuw scheef, terwijl ze Dustfire vragend aankeek. Een Ho-oh? Dat was een grappige naam! Ze kende nog niet zoveel pokémon soorten, maar dit was toch wel de meest bijzondere naam die ze tot nu toe had gehoord. ''Maar...'' sprak Dustfire verder. ''Ik weet zeker dat jij later sterk word! En ik ook. Kijk..'' Nieuwsgierig keek de jonge Pichu naar Dustfire die een paar stappen van haar vandaan hupte, haar bek opende en wat rook produceerde. Was dat Smokescreen? Ze wist dat haar papa die aanval ook kon doen. Hope had haast de neiging om in haar pootjes te klappen, maar ze wist zichzelf er van te weerhouden. Gelukkig maar, want toen Dustfire uitgehoest was, vertelde ze dat het een poging tot vuurspuwen was geweest.

''Ze zeggen dat Ho-Oh's kunnen vliegen, en vuurspugen,'' vertelde haar nieuwe vriendin, terwijl die op de grond neerplofte.. ''Maar ik kan dat allemaal niet..'' Hope liet haar oren wat zakken. Ze wist precies wat de Ho-oh bedoelde. Er waren zoveel dingen die ze nog moest leren! ''Misschien kunnen we samen trainen, of misschien kan ik je een aanval leren! Ik heb wel aanvallen die andere Pokemon au kunnen doen.. misschien kan jij die ook doen.'' Hope keek Dustfire met glimmende ogen aan. "Echt? Zou dat kunnen?" De Pichu sprong overeind. "Wat voor aanvallen kan je allemaal?" vroeg ze opgewonden. Ze dacht even terug aan Chiara's woorden. Pichu's waren elektrische pokémon, dus waarschijnlijk zou zij geen rook of vuur kunnen spuwen. Maar er waren vast wel aanvallen die ze beide konden, toch?

OOC: Hehe, sorry dat het zo lang duurde! Had het nogal druk.

[Foekers. Dust kan nog helemaal geen aanvallen die een Pichu ook kan leren xD]
[Dust & Purity post, btw. Omdat dat kan xD]

Dustfire

De Pichu leek met Dustfire mee te leven. Logisch natuurlijk, zij en Dustfire zaten in bijna precies dezelfde situatie. Maar wanneer ze hoorde dat Dustfire haar misschien een aanval kon leren sprong ze blij op. "Echt? Zou dat kunnen?" Dustfire glimlachte even, maar eigenlijk wist ze niet zeker of ze de Pichu een aanval kon leren. "Wat voor aanvallen kan je allemaal?" sprak de Pichu weer. Dustfire dacht na. Nu ze nadacht kwam ze er achter dat ze eigenlijk niet zoveel aanvallen kon als ze eerst had gedacht. Ze kon wervelwind, een aanval waarmee ze met haar vleugels klapperde en een wervelwind op wekte. Maar die aanval deed geen au, het blies alleen iemand weg. Ook had ze nog een andere aanval, windvlaag, die ze ook met haar vleugels moest doen. Maar ze had nog kleine vleugeltjes, en het lukte haar niet zo goed. Daarbij had Hope natuurlijk helemaal geen vleugeltjes, dus dat werd niks. Als laatste had ze nog weerbal, maar die kende de Pichu vast ook niet. Dustfire plofte neer, en pruilde. Wat een stomme aanvallen. Ze had niet eens een aanval die haar nieuwe vriendje ook kon leren. Mopperend mompelde ze wat uit haar snaveltje, tot ze een geluid hoorde van trippelende voetstapjes, en snel omkeek.

Purity

Purity was dolblij dat hij hier in zijn eentje rond kon zwerven in het gebied van de Chiave. Want hier konden geen gemene Pokemon komen. Ergens vond hij het toch best wel jammer, want het klonk eigenlijk best wel leuk en spannend. Maar ja, als die hier zouden rondlopen zouden zijn ouders hem nooit zo rond laten dwalen, dus hij legde zich maar neer bij het feit dat hij geen gevaarlijke dingen tegen zou komen. Hij slaakte een klein zuchtje, maar keek daarna vrolijk vooruit. Hij wist al waar hij naartoe liep. Het Rainbow lake. Een heel mooie plek, maar hij was er nog nooit geweest. Wanneer hij dichterbij kwam vielen de twee Pokemon hem meteen op. Was dat een van zijn zusjes? Het was vast hope, al kon hij het verschil tussen de twee nooit erg goed zien. Maar Hope had een klein plukje haar boven op haar hoofd, dat moest hij onthouden. En waar stond Hope naast? Het was een oranje kleurige vogel, die Purity nog niet kende. Hij zette zichzelf op zijn vier pootjes en trippelde dichterbij. ''Misschien kunnen we samen trainen, of misschien kan ik je een aanval leren! Ik heb wel aanvallen die andere Pokemon au kunnen doen.. misschien kan jij die ook doen.'' Sprak de vogel, en Purity schudde zijn kop. Ah, ze waren bezig met een gesprek over aanvallen. De vogel bleef echter niet enthausiast nadat ze wat nagedacht had, en plofte met een zielig gezicht neer. Purity kwam dichterbij, en keek zijn zusje kort aan. ''Misschien kan ik helpen..'' sprak hij zachtjes. Want hijzelf kon wel wat 'standaard' aanvallen, aanvallen die bijna elke Pokemon wel onder de knie kon krijgen, zoals tackle. Hij ging tegenover zijn zusje staan en glimlachte lichtjes.

Hoewel Dustfire eerst heel enthousiast was geweest, plofte ze nu weer pruilend in het gras. Hope's oren zakten wat naar beneden. Blijkbaar had Dust geen aanvallen die zij ook kon leren. Net toen de kleine Pichu mokkend in het gras wilde gaan zitten, kwam er iemand aangelopen. Het was haar broertje Purity, die haar moeders grijze kleur geërfd had. ''Misschien kan ik helpen..'' zei hij zachtjes. Hope keek haar broer verbaasd aan. Kon hij wel aanvallen die au deden? Meteen was ze jaloers, waarom kon hij dat wel?! Zeker omdat hij een Cyndaquil was en zij een stomme Pichu. Ze liet haar ongenoegen echter niet blijken, ze kon beter van Purity profiteren. Haar blik viel op Dustfire. O wacht! "Dustfire, dit is mijn broer, Purity. Purity, dit is mijn nieuwe vriendinnetje Dustfire!" sprak Hope vrolijk. Hopelijk vond Dustie het niet erg dat ze haar al een vriendin noemde, maar Hope vond iedereen die aardig tegen haar deed een vriend. "Welke aanvallen kan jij dan, Pure?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar kopje schuin hield.

OOC: Okee, bagger xD Heb een beetje een writersblock, dus hoop eigenlijk dat PokeRPG me er even doorheen kan trekken.

[Pff, echt niet. Het is dat ik 2 characters in m'n vorige post propte, anders was die echt kort xD]
(En eigenlijk kunnen Pichu bijna niks. Ook geen tackle. Err, laten we maar doen alsof ze dat wel kunnen? XD)

Dustfire keek de Cyndaquil even verdwaasd aan. Ze had die wezens nooit eerder gezien, en toch dacht ze dat ze niet wit of grijs hoorden te zijn. Ze schudde haar hoofd. Nouja, er waren wel meer Pokemon in PokeRPG met een andere rare kleur. Silverbreeze had haar wel eens verteld over shiny Pokemon, Pokemon die gewoon werden geboren met een iets andere en fellere kleur, al was dit een zeldzaam zicht. Ook had ze een keer Shadow gezien, een Raichu met een grijze kleur die nog vreemder was dan shiny. Dustfire glimlachte bij de gedachte aan al deze speciale Pokemon. Door die Pokemon werd het gebied nog kleuriger! En Dustfire zelf hoefde niet jaloers te zijn op al die mooie kleuren, want haar veren bezaten zelf allerlei kleuren. Ze had wel gevraagd hoe een shiny Ho-Oh er uitzag, maar dat wist Silverbreeze niet, omdat zij de enige Ho-Oh was die hij ooit had gezien, zei hij. Dustfire was daardoor wel teleurgesteld, maar ook was haar fantasie op hol geslagen. Hoe zou een shiny Ho-Oh er uit moeten zien als ze zelf al zo kleurrijk was? Een shiny Ho-Oh moest vast een van de aller-aller mooiste Pokemon zijn die er bestaat! Dustfire schudde haar kopje toen de Cyndaquil begon te spreken. Hij wou Hope helpen. Dustfire vond het jammer dat zijzelf niet kon helpen, maar zou het leuk voor Hope vinden als hij haar een au-aanval kon leren. Ook Hope begon te spreken, maar eerst tegen Dustfire. Ze stelde haar aan de Cyndaquil voor, en andersom. "Dustfire, dit is mijn broer, Purity. Purity, dit is mijn nieuwe vriendinnetje Dustfire!" Op Dustfire's snavel kwam een brede glimlach te staan. Verbaasd keek ze naar de Cyndaquil en naar de Pichu, met de vraag door haar hoofd rondspokend hoe twee zulke verschillende Pokemon broertje en zusje konden zijn, maar misschien kwam dat omdat hun pappa en mamma ook anders dan elkaar waren. En Hope beschouwde haar als een vriendin! Dit maakte Dustfire heel blij, want in de tijd dat ze met Silverbreeze optrok was hij uiterst beschermend geweest en had ze niet veel Pokemon ontmoet, en dus ook niet veel vriendjes gemaakt. Maar net zoals Hope beschouwde ze iedereen die ook maar aardig tegen haar deed als haar vriend, want hoe meer vriendjes, hoe beter, toch? ''Leuk je te ontmoeten, Puur-itie!'' sprak Dustfire gebrekkig, want zijn naam was engels en ze vond het een moeilijke opdracht om die naam uit te spreken. "Welke aanvallen kan jij dan, Pure?" sprak de Pichu tegen Purity, en Dustfire hield zich weer stil. Ze zag Purity nadenken. Purity dacht na over de aanvallen die hij allemaal kon. Hij kon er nog niet zo veel, want zijn niveau was nog niet zo hoog. Zijn level was rond level 10, want hij had een tijdje geleden zijn eerste vuur-aanval geleerd; ember. Verder kon hij tackle, en 2 aanvallen die geen au deden, maar die interesseerden hem niet erg veel. Volgens hem ging vechten alleen maar om je tegenstander zo snel en zo veel mogelijk au doen, zodat hij snel verslagen was. ''Hmm..'' mompelde hij uiteindelijk tegen zijn kleine zusje. ''Misschien.. Tackle?'' zei hij vragend tegen haar. Hij draaide zich richting een boom, en keek achteruit naar Hope. ''Deze aanval is makkelijk..'' sprak hij zachtjes. ''Wat je moet doen is gewoon zo hard mogelijk tegen je vijand aanbotsen, kijk zo!'' Hij rende richting de boom, en gaf er een flinke stoot tegenaan. Hij was nog aardig zwak, en de boom deed hem meer pijn dan andersom, maar Purity schudde zijn kop, slikte even en liet zijn pijn niet merken. Trots wees hij met zijn kleine pootje naar een stuk bast dat hij geraakt had, en wat nu beschadigd was. ''Wil jij het nu proberen?'' vroeg hij erna. Hij keek nog even rond of hij iets zachters zag om tegen aan te botsen, maar hij kon niks vinden.

Tot haar opluchting grijnsde Dustfire breed toen Hope haar een vriendin noemde. Dust begroette haar broertjes enigszins gebrekkig, waardoor Hope in de lach schoot. Zij was zo gewend aan zijn naam dat het haar geen moeite koste. Ze richtte haar goudkleurige ogen op Purity, nieuwsgierig naar zijn antwoord. ''Misschien.. Tackle?'' opperde de Cyndaquil toen. Hope hield haar kopje scheef en dacht na. Dat klonk wel bekend. ''Deze aanval is makkelijk..'' sprak Pure zachtjes. Ze snapte niet echt waarom hij zo zacht praatte, dus kwam ze iets dichterbij om hem goed te verstaan. ''Wat je moet doen is gewoon zo hard mogelijk tegen je vijand aanbotsen, kijk zo!'' Nog voordat Hope door had wat er gebeurde, racete hij zo hard mogelijk op een boom af. Hij knalde er hard tegen aan en Hope trok een pijnlijk gezicht. Dat moest pijn doen.

Pure liet echter niks merken, schudde even met zijn kop en gebaarde toen met zijn pootje naar de boom. Nieuwsgierig kwam de Pichu dichterbij en zag dat hij een stuk bast beschadigd had. "Wauw Pure, wat goed!" riep Hope uit. Dat ging haar dus nooit lukken. Bovendien gebruikte haar broer al zijn vier poten om op te rennen en zij maar twee. ''Wil jij het nu proberen?'' Hope keek twijfelend naar de boom, maar vermande zich. Hoe kon ze ooit sterk worden als ze niks durfde? De Pichu liep snel terug naar haar startpositie en haalde een keer diep adem. Toen begon ze te rennen, steeds harder en harder. Ze moest opletten dat ze niet struikelde, terwijl de boom steeds dichterbij kwam. Hope kneep haar ogen dicht en knalde toen met haar hoofd tegen de boom.

Meteen had ze knallende koppijn en het voelde alsof er een bult ter grootte van een ei op haar hoofd zat. "Auw.." kreunde Hope, terwijl ze op haar rug in het gras lag. Het kon toch nooit de bedoeling zijn dat ze zelf zoveel pijn had? Ze werkte zichzelf overeind en wreef over haar hoofd. "Ken je misschien ook aanvallen die me geen hoofdpijn bezorgen?" vroeg ze geïrriteerd. Ze voelde zich zwak en nutteloos. Bovendien baalde ze ontzettend dat haar broertje al zoveel sterker was dan zij.

OOC: Uh, ik doe meestal dat ze TM's ook gewoon uit zichzelf leren. Anders zouden de meeste pokémon ook geen Iron Tail kunnen. Misschien kunnen we nu Swift proberen ofzo?