De witte, gladharige pokémon slalomde door de bomen heen, sprong over stammen heen die de weg versperden, wist de grotere takken te ontwijken en dat allemaal zogezegd in het 'donker'. In het Timerise Forest was hij deze plaag tegengekomen en die had hem helemaal tot hierheen gelokt, alsof dit zijn schuilplaats was, zijn thuis. Diepe, kleine sneetjes waren in mijn lichaam ontstaan doordat ik langs vele doorns was gesneden tijdens mijn achtervolging. Ze branden als hel, but I didn't even care. Geen enkel moment twijfelde Satoko, de rode griezel had hem aangevallen zonder enkele reden en dat pikte hij niet.

Daar stond ik dan, oog in oog met mijn vijand voor de tijd die nu al verstreken is en nog zal komen, zoals die wezens - die mensen heetten - het noemden; uren. Ja, de pokémon voor me, die ik niet goed kon zien door de duisternis van het bos, zou niet lang meer te leven hebben. Niet als hij mij nog meer pissed off maakte. Ik gromde, maar het schrok hem niet af. Grmbl. Hier stonden we dan, eye to eye. Elk van ons kon ieder moment een aanval plegen, een schijnbeweging maken, ik wist het niet. Een geluidje leidde me af, een kraak van een takje die door midden knakte. Waardoor ik afgeleid raakte voor een aantal seconden en die waren me fataal. De Scizor sprong, op mij af, en kwam zo boven op me terecht...

Gauw wist hij zich er onderuit te wurmen en duwde de Scizor achteruit, die daar stom bleef staan grijnzen. Wat was hij van plan, en waarom? Wat had hij hem misdaan? Satoko gromde harder dit keer, veel harder. Het echode een aantal keer, verder had hij enkel aandacht op zijn tegenstander. Een open veld waar ze stonden, omcirkeld door slechts bomen. En verder geen enkele pokémon te bekennen, geen teken in ieder geval van leven. Even gauw wierp hij een blik naar de lucht, grauw en grijs. Natuurlijk. Een zacht geknerp trok zijn aandacht weer, waardoor hij algauw zijn ogen naar de Scizor richtte en zag een tweede verschijnen, alsof het zijn broer was. Twee grijnzen, exactly the same. Damn. Voor hij het wist hadden ze zich beide afgezet en kwamen ze boven op hem af springen...

[&Mayumi]

Het Skull Forest. Dat klonk afschrikwekkend. Daarom liep de Absol hier dan ook. Misschien betekende die naam dat er hier niet zoveel kleuters rondliepen. In al die andere gebieden was iedereen zo happy aan het doen. Het was net een feel-good film daar. Mayumi stak haar tongetje uit. Blergh, nee, ze had liever wat rust aan haar hoofd dan gillende Pokemonkinderen die om haar voeten heen renden. Mayumi zuchtte, en glimlachte lichtjes. Zou Satoko ooit aan kinderen hebben gedacht? Zijzelf eigenlijk niet. Ze moest er niet aan denken om van die gillende kleine haarballen te hebben die haar elke ochtend wakker maakten door over haar heen te kruipen. Ze schudde haar kop, en rees die daarna op. Oren had ze niet, maar ze kon toch duidelijk een geluid horen van Pokemon die zich snel bewogen, en zich daarna weer op de grond lieten neerkomen. Ghe. Was er een gevecht bezig? Interessant. Dat moest ze even uitzoeken.

Ze maakte zichzelf ietsje lager en liep daarna de kant op waar die geluiden vandaan leken te komen. En ja hoor, ze had het goed. Twee Pokemon stonden recht tegenover elkaar, in gevechtshouding. Het waren een felrode Scizor en een.. Absol?! Natuurlijk kon Mayumi meteen zien dat het om haar partner ging. Haar ogen flitsten richting de Scizor toen ze hem hoorde bewegen. Hij was opgesprongen, deed een double team en ging recht op haar Satoko af! Mayumi zette zich af tegen de grond, deed een quick attack richting een boom, zette zich op de boom af en sprong in tegengestelde richting de lucht in, zodat ze voor de Scizor in de lucht terecht kwam. Haar zwaard lichtte wit op, en ze bewoog hem richting de klauwen van de eerste Scizor. Maar dit was de kopie. Ze sloeg er doorheen, en de kopie verdween. Maar ze was nog steeds hoog genoeg in de lucht, en ze sloeg nog een keer. Langs de tweede Scizor dit keer.

Haar zwaard sloeg tegen de linkerklauw van het insect aan. Een schrapend geluid klonk. Mayumi bewoog haar hoofd nu snel naar rechts en duwde de Scizor achteruit. Daarna landde ze met vier poten op de grond, zoals een kat dat zou doen. De Scizor kwam ook neer, en keek naar zijn beschadigde klauw. Er zat een flinke scheur in de voorkant. Mayumi draaide haar hoofd snel richting haar partner, en keek hem bezorgd aan. Ze inspecteerde hem snel, maar hij had enkel zeer kleine sneetjes en krasjes op zich. Niet iets wat een Scizor aangericht zou hebben. Maar ze kon wel voorkomen dat dat beest Satoko iets aan zou doen. Ze richtte haar kop weer op, opende haar mond, liet er een kleine vlam uit schieten, en sloot haar mond daarna weer. Zij kende de aanval vlammenwerper. En die zou ze gebruiken ook als de Pokemon het weer in zijn hoofd zou halen om Satoko aan te vallen. ‘’Oprotten’’ snauwde Mayumi eerst. Hmpf, ze zou hem nog 1 kans geven om hier ongeveer ongedeerd weg te komen. ‘’Of..’’ vervolgde ze, liet haar kop zakken en klauwde haar nagels in de zachte grond. ‘’..kom vechten’’ Ze wist niet hoe sterk de Scizor eigenlijk was, maar ze zou haar partner verdedigen.

Een geknerp en geknetter deed hem opzij kijken, gauw weg van de twee Scizors. Een kleine reflectie van eenzelfde zwaard als dat hij had, deed hem grijnzen, waarna hij weer omkeek en in de gaten kreeg dat die twee dus toch niet zo slim waren als hij had gedacht. Nee, ze hadden de andere Absol niet opgemerkt. Satoko schraapte met zijn scherpe nagels door de grond, de harde grond die voor hem als boter aanvoelde. Ja, hij had het goed gedaan om vanochtend naar zijn voorgevoel te luisteren en zijn nagels te vijlen. (En zijn borsthaar te föhnen XD) Voordat er ook maar één van de drie pokemon in beweging konden komen, schoot de Absol al ontzettend snel te hulp en voor hij het wist was de kopie uitgeschakeld. De hologram van de Scizor, Double Team was uitgewerkt.
Zijn ogen flitsten razend snel met de witharige pokémon mee, die hij herkende. Ja, die grijns op haar smoel werd breder en breder. Het was zijn lieffie, zíjn Mayumi. De Absol waarmee hij voor het eerst in de Desert had mee gevreeën en tevens kennis had gemaakt, hun eerste ontmoeting. Hij kon het zich nog vers herinneren.

Blijkbaar pikte de roodscharige pokemon het niet dat hij werd beledigd door een andere Absol, die de aanval vlammenwerper kon. ''Nice, nice,'' siste hij in zichzelf, iets wat de twee ook wel zouden horen. Vlugjes draaide die rooie zich om en richtte die zijn aandacht op Satoko, waardoor hij automatisch begon te grommen. Want hij pikte dat natuurlijk niet. Een ontzettende snelle flits, voordat hij zich kon afzetten van de grond, drong tot hem door dat hij niet bovenop de Scizor lag, maar andersom. Zijn klauw was kapot, gescheurd, waardoor het bloed wat er rustig uitstroomde allemaal op zijn keurige witte vacht terechtkwam. Damn. Hij vloekte binnensmonds, maar had ook wel de neiging om het keihard in zijn kop te schreeuwen. Maar ergens wist hij dat hij dat niet kon maken tegenover zijn geliefde, dat was zo... asociaal. Hij moest zich wel aan zijn eigen ongeschreven mannen-regels houden. Met een poot die hij los kon wrikken uit zijn greep sloeg hij tegen zijn heufd aan en vuurde vervolgens een schaduwbal af, zodat de rooie van hem af zou gaan en daardoor even uit zijn concentratie zou raken. Vlug stond Satoko op en was nu meer op zijn hoede als dat hij daarnet was. Nee, hij mocht nu niet zich laten afleiden. Kwam dat nou door Mayumi, of had hij gewoon zijn dag niet vandaag? Het moest iets anders zijn. Kom op Satoko, ffies je koppie erbij houden. Satoko schudde zijn kop en gromde nogmaals, luider en woester deze keer. Te laten merken dat hij niet zomaar met zich liet sollen en vloog daarna de lucht in, om deze keer bovenop de Scizor te landen.

Mayumi had het knalrode insect zeer duidelijk gewaarschuwd, maar toch leek het wezen zeer koppig, en viel haar partner opnieuw aan. Ze rolden over de grond, met Satoko eindelijk onderop, ook al was het duidelijk dat de Scizor veel meer toegetakeld was als de sterke Absol. Bloed droop uit de kersverse wond op een van zijn scharen en kwam neer op de eerst nog puur witte vacht van de mannelijke Absol. Mayumi grijnsde wanneer ze zag dat hij baalde dat zijn vacht onder het rode kleverige spul kwam te zitten. Blijkbaar waren niet alleen de vrouwelijke exemplaren van Absols zo ijdel. Zijzelf was het ook, ze waste haar haar zelfs al was een klein plukje van haar weelderige lange haar modderig. Maar goed ook, want als het vuil werd, kwamen er al snel klitten in, of ongedierten. Als een Absol zichzelf niet schoon zou houden, zou hij al snel plakken goor haar hebben, waarbij je de klitten er al bijna niet meer uit krijgt. Mayumi walgde van dat idee. Alleen Absols die stervende waren, of te zwak om dat te doen, zouden snel verslonzen en ook snel doodgaan. Mayumi schudde haar gedachten weg en concentreerde zichzelf weer op het gevecht dat zich voor haar afspeelde. Ze snoof wanneer ze zag dat de Scizor en Satoko weer van elkaar verwijderd waren, en Satoko op het punt stond om opnieuw aan te vallen. Satoko sprong op om de Scizor tegen de grond te krijgen, maar Mayumi had de Pokemon goed in het vizier en had door dat ook hij een aanval voorbereidde. Een wervelwind om precies te zijn.


Mayumi schrok op. Als de Scizor sterk genoeg was –en uit het gevecht was tot nu toe gebleken dat hij vrij sterk was- zou hij met een wervelwind haar partner makkelijk achteruit kunnen blazen. Satoko zou geheid tegen een boom aanknallen en zijn rug breken. Mayumi liet een grom horen die diep vanuit haar keel vandaan kwam. ‘’Satoko!’’ riep ze ineens, met een bezorgde trilling in haar stem. Haar ogen glommen angstig maar vastberaden. Ze hoopte dat ze snel genoeg zou zijn. ‘’Achteruit!’’ riep ze daarna nog. Het was kort maar krachtig, begrijpelijk. Satoko zou de Scizor willen aanvallen, maar Mayumi hoopte dat hij naar haar luisterde. Maar ze had geen tijd om te wachten en te kijken of dat ook echt zo was. Ze spande al haar spieren in haar lichaam, opende haar bek en liet er een krachtige vlammenwerper uit komen. De Scizor wou net gaan aanvallen toen het vuur zijn exoskelet raakte en de Scizor pijnlijk tegen de vlakte ging. Mayumi keek haar partner even aan, knikte, en rende naar de Scizor toe. Ze trok haar neus op bij de stank die van hem af kwam. Zijn pantser was aan een zijde bijna totaal verschroeid. De Scizor trilde van de pijn die dit hem gaf, maar Mayumi keek de Pokemon uitdrukkingsloos aan. Hij had niet geluisterd, hij had dit onheil over zichzelf uitgeroepen. Oh, hoe had ze een zin om zijn borst te doorklieven met haar nagels of staart, en zijn ingewanden er een voor een uit te rukken. Maar wanneer ze hem aankeek bedacht ze zich ineens.


Was het niet veel vreselijker als ze hem juist liet leven? Hij zou de rest van zijn resterende korte leven van ellende en pijn niets meer kunnen doen dan zielig over de grond kruipen. Zichzelf voortslepend met zijn kapotte klauwen. Mayumi voelde een klein grijnsje opkomen, maar liet hem snel weer verdwijnen. Ja, dat was meer wat dit wezen verdiende. Een ellenlange lijdensweg tot hij in volledige miserie zou sterven. Zo nonchalant mogelijk draaide ze zich om en liep weg van het ongelukkige wezen. Hoewel? Wat Mayumi niet zag was dat de Scizor zichzelf met zijn resterende energie met zijn bloedende schaar had opgelift en met de andere schaar –die wit oplichtte- door de lucht zwaaide. Met zijn laatste kracht liet hij deze neerkomen op de rug van de onfortuinlijke Mayumi, die met een klagende piep neerzakte. Ze ademde langzaam en moeilijk terwijl ze hoorde hoe de Scizor neerstortte. Haar lichaam vroeg haar om te blijven liggen door haar stekende pijnsignalen te geven, maar Mayumi vertikte ernaar te luisteren. Gedreven door de haat voor dat vreselijke wezen kreeg ze haar lichaam weer van de grond af, en draaide zich reeds terug naar het beest. Ze liep duidelijk mank en schuin, maar het maakte haar niks uit. Die Scizor moest en zou sterven. ‘’Dat is je laatste fout geweest, rood mormel!’’ siste ze furieus met haar tanden ontbloot. Ze ging naast de Scizor staan, die te uitgeput en gewond was om iets te doen, liet haar hoofd zakken en klemde haar tanden om het stuk pantser die de vleugels vast zette aan de rest van het lichaam.


Ze ademde luid door haar neus en sloot haar ogen wanneer ze haar kop met een snelle stevige zwaai omhoog richtte en daarmee de vleugels van de Pokemon van zijn lichaam afrukte. De Scizor liet een ijzingwekkende lijdende gil horen terwijl de spetters bloed tegen Mayumi aan kwamen. Ze spuugde walgend de vleugels uit haar bek en keek naar het verminkte lichaam dat voor haar lag. Raar genoeg had de Scizor ook dit overleefd, al was hij op het randje van de dood. Maar zijn ademhaling was nog lichtjes te zien. Mayumi keek naar het punt waar de vleugels afgescheurd waren. Insecten hadden geen skelet en botten aan de binnenkant, alleen zacht vlees en organen. Hun pantser, of exoskelet, beschermde ze tegen alles. Maar het stuk pantser was op die plaats verdwenen, dus was er een zeer makkelijke en snelle manier om een einde te maken aan zijn leven. Mayumi tilde een van haar poten op, en stampte haar poot recht door de wond heen. Ze rilde van walging wanneer ze voelde dat haar poot met gemak door zijn vlees heen ging, en uiteindelijk de onderkant van zijn pantser raakte. Ze trok haar poot weer terug, en schudde er stukjes vanaf. Ze liep langzaam achteruit, en veronderstelde dat de Scizor onder geen mogelijkheid meer in leven kon zijn. Ze hijgde, keek achteruit en glimlachte naar Satoko, die er gelukkig goed aan toe was. Daarna stortte ze in.

Net toen hij afzette, werd hij verstoord door een felle vrouwelijke stem, die hem beval om te stoppen. ''Mayumi, nee!'' Schreeuwde hij, voordat hij het zelf ook maar doorhad en alles ging plotseling verdomd snel. De vrouwelijke Absol ging zijn plaats in, om de Scizor aan te vallen en het leek er tot nu toe nog wel goed uit te zien, ze had hem overwonnen. Ondertussen stond hij zelf als een achterlijke aan de grond vastgenageld en wat bezielde hem het eigenlijk om slechts toe te kijken? Dit zou niet lang goed gaan, voelde hij ergens diep van binnen, maar hij kon zich niet verroeren op één of andere manier. Damn. Gelukkig voor haar en natuurlijk ook voor hem was zij nu nog in het voordeel en had de rode pokémon nog geen enkele kans gehad om terug te kunnen aanvallen, waardoor hij toch ietwat gerustgesteld werd.
De vijand van de twee Absols zag er al aardig uitgeput en zwakzinnig uit, wat hem al breder deed grijnzen en tot zijn opluchting was die dan ook al rustig aan het doodbloeden. Hopelijk zou zijn lief hem dan ook laten doodbloeden, in plaats er van om er gelijk een eind aan te maken, om de pokémon te laten lijden was veel en veel leuker. Tot zijn verbazing dacht Mayumi er hetzelfde over en zette hij een paar stappen naar voren, om dichter naar haar toe te komen en haar zo een lik over haar wang te geven. Maar net toen zijn vrouw zich omdraaide om naar hem toe te komen, zag hij dat de Scizor het in zijn kloterige kop te halen om toch nog een allerlaatste aanval uit te voeren, door zijn oplichtende klauw op haar rug te plaatsen. Satoko gromde luid, dit was dé druppel en hij stoof als een wilde op de Scizor af, dacht verder niet meer na en ontblootte gelijk zijn tanden, waarna hij zijn bek om een onderste poot sloot en die er zonder bij na te denken er in één keer met veel geweld eraf trok. Hierna klonk er dan ook een afschuwelijke kreet van pijn. Van walging spuugde de Absol de gore poot uit, waarvan er inmiddels enkele straaltjes bloed op zijn witte vacht op zijn kop was gaan zitten, en keek met een uiterst duivelse blik naar de pokémon.
Trots keek hij naar Mayumi, op een trots-duistere manier, die het ook al voor elkaar had gekregen om het pantser van het o-zo-zielige beest af had weten te krijgen. Satoko ontblootte zijn tanden nogmaals, niet doordat er enige dreiging aan bod was, maar van plezier. Die ook maar breder werd toen hij opmerkte dat zijn geliefde ook nog eens met kracht haar poot in het gat -waar eerst het pantser had gezeten- stopte en zo even lekker door de organen en vlees heen poerde. Ah, dat moest heerlijk voelen. Zijn ogen gingen van Mayumi af, richting de plek waar net nog een poot aan vast zat, maar nu niets meer een spuitend half lichaamsdeel lag van het -inmiddels- dode beest. Op zijn Absols grinnikte hij even en zette twee passen naar zijn geliefde toe. Die lieve ogen van haar.. Die prachtige glimlach die hem altijd weer deed stralen. Maar net toen hij nog maar één enkele stap van haar verwijderd was, zag hij hoe het hoe ze instortte en verdween meteen die duivelse grijns van zijn kop af.
''Mayumi! Nee! Nee!'' Was het enige wat hij wist uit te brengen en ving haar net op tijd op door zijn nek onder haar hals te plaatsen en haar zo zachtjes met haar kop naar de grond te brengen, zodat haar schedel onmogelijk gekraakt kon worden en ze ook geen hersenbloeding zou kunnen oplopen. Toen hij haar eenmaal rustig had neergelegd, merkte hij niet eens meer op dat zijn duivelse blik over was gegaan naar tranerige oogjes en een zacht gejank van angst. Zijn hart klopte in zijn keel, hij had eigenlijk geen idee wat hij moest doen. Dit was namelijk het Skull Forest, waar bijna geen enkel levend wezen zich zou bevinden en enig gunstig water in of vlakbij dit gebied was er ook niet te vinden. De watervallen waren niet bepaald handig, door de kou die het had en het vervloekte meer was ook niet echt een optie voor hem om nu heen te gaan. Ten eerste voelde hij zich al verzwakt doordat hij ook al had gevochten met de Scizor en de lange afstand die hij had afgelegd vanaf het Timerise Forest naar hierheen, en ten tweede zou hij het waarschijnlijk niet overleven door de pokémon die er zich in het meer bevonden.
Satoko keek even kort naar de lucht, net door de bladeren van de bomen zag hij een opening waar hij doorheen de maan zag schijnen, een volle maan, per toeval. Waarom moest dit precies op zo'n mooie-bedoelde avond gebeuren? Net nu hij haar eindelijk weer gevonden had, na tijden dat hij haar niet meer had gezien. De laatste keer was het bij de storm-achtige avond, waar ze ook al in zo'n rotsituatie had verkeerd. Door die verrotte natuurrampen die er steeds plotseling opdoken en zo ook weer verdwenen, met nare gevolgen. De oorzaak had hij inmiddels wel al half kunnen achterhalen, door boze Legends, was het gerucht rondgegaan. Maar nu was het de tijd er niet voor om herinneringen op te halen, slechte herinneringen.
Net toen hij in zijn kop diep zat te graven, what the fuck hij precies hij moest doen, begon het zachtjes te miezeren. Die miezering ging langzaam over in een wat hardere regen en veranderde in een nog wat hardere regen, waarna het vervolgens met bakken uit de hemel viel. Zou dit helpen? Dit enige water wat uit de lucht viel? Had er dan toch iémand naar hem geluisterd? Naar zijn gedachten? Of was dit ook -waar hij inmiddels wel al gewend aan begon te raken- weer per toeval? Satoko had geen idee en stiekem wou hij het niet eens we ten of hij één of andere beschermengel had, hij was nu alleen maar opgelucht dat hij Mayumi hier niet alleen hoefde te laten voor verschrikkelijke gevaren omdat hij water moest gaan halen, of dat ze hier langzaam dood zou gaan omdat hij geen water voor haar kon halen.
Een bliksemschicht in de lucht wekte zijn aandacht, waardoor hij weer naar de lucht keek en binnen een seconde was er een snelle, lichte flits te zien. Satoko voelde plotseling een heleboel pijnlijke steken in zijn kop en viel vervolgens neer met zijn lichaam tegen de grond aan, net naast Mayumi. ''Mayumi...'' Wist hij nog zachtjes -haast onhoorbaar- uit te brengen. Vervolgens vielen zijn ogen dicht en waren zijn bonkende hart en lichte ademhaling nog het enige teken van leven in zijn lichaam.

[Geen inspi. Wil toch terugposten. Fak de langheid. o3o]

Ze had wel willen blijven staan, om haar partner eindelijk een keer weer te kunnen omhelzen, of hem een lief likje over zijn wang te geven, maar het zou niet zo mogen zijn. De pijn in haar rug liet haar lichaam slap neervallen alsof ze niets voorstelde. ''Mayumi! Nee! Nee!'' hoorde ze door haar hoofd heen galmen, de stem van haar Satoko. Gelukkig schoot de Absol precies op tijd te hulp door zijn nek onder haar hals te houden, zodat ze niet te pletter viel. Ze voelde de vochtige en vrij zachte grond langzaam haar wang raken. Ze wou iets zeggen tegen hem, hem bedanken, maar door de wond op haar rug leek haar kracht sterk te zijn afgenomen. Maar ze was op dit moment al blij genoeg dat ze nog bij bewustzijn was, en haar partner naast haar hoorde. Hij was hier bij haar, hij zou voor haar zorgen, dus het zou allemaal goed komen, dat was zeker. Voor de zekerheid bewoog ze haar poten langzaam. Ah, gelukkig. Ze kon ze nog makkelijk bewegen, de Scizor had niets belangrijks beschadigd in haar rug, het was slechts haar vlees dat aangetast was door de klap van zijn scherpe schaar. Ze kon de bladeren van de bomen nu sneller horen bewegen, de wind nam toe en ook de lucht leek donkerder te worden dan hij al was in dit duistere gebied. Mayumi had een van haar ogen geopend, de ander nog pijnlijk gesloten terwijl ze naar de piekerende Satoko keek. De regen arriveerde snel. Meestal hield ze niet van een natte kleverige vacht, maar nu was het een opluchting voor haar. Haar ogen gingen naar de vacht van Satoko. Sommige plukken waren bevuild met het nog verse bloed van hun tegenstander, maar wanneer het harder ging regenen, werd het er al vrij snel afgespoeld. Ze voelde de druppels ook over haar eigen vacht heen druipen, maar wanneer het haar wond in viel kreunde ze even. De koudheid van het water leek door haar heen te snijden, maar ze hield zich in want ze wist dat dit haar wond in ieder geval een beetje schoon zou houden. En het bleef niet bij regen. Een rommelend geluid baande zich een weg door de lucht heen, een paar seconden nadat de eerste flits zich liet zien. Mayumi knipperde ietwat verblind met haar ogen. Geweldig.. het onweerde, het flitste, en ze zaten midden in een bos. Het was een kwestie van tijd voordat hij ergens vlakbij de twee Pokemon insloeg. Weer een flits, deze keer een zeer felle die de lucht enkele milliseconden geheel wit maakte, bijna onzichtbaar voor het oog. Satoko keek ook naar de lucht, maar er leek iets mis met hem te zijn. Hij staarde, en stond wel heel stil. Niet veel later zag Mayumi Satoko voor haar ogen neervallen op de grond. Harder dan haar, omdat zij niet op tijd kon zijn om de klap op te vangen. Met een doffe klap kwam haar partner vlak naast haar neer, de druppels water spetterden omhoog. Het leek allemaal in slow-motion te gaan voor de vrouwelijke Absol, die niet kon geloven wat er zich voor haar ogen afspeelde. ''Mayumi...'' kwam er nog zwak uit zijn mond, nog net hoorbaar voor haar. Daarna sloten zijn ogen, en was zijn ademhaling nog het enige waaraan ze kon zien dat hij nog leefde. ''..Satoko..!'' haar stem beefde van angst, niet wetend wat ze met deze situatie moest doen. De onweer.. en ze moesten niet vergeten dat ze in het duistere gebied waren, vol met Pokemon die niet te beroerd waren om een andere Pokemon te doden. Ze waren allebei verzwakt, makkelijke prooien. Iemand zou ze met een beet van het leven kunnen beroven, en hun lichamen kunnen meenemen als trofeeën. Mayumi gromde lichtjes. Ja, hier waren vast van die zwakkelingen die dat deden. Een Absol was normaliter geen makkelijk doelwit. Mayumi probeerde de pijn te negeren, en stond op, haar beide ogen dichtgeknepen door de pijnscheuten die door haar rug gingen. Ze liep dichterbij Satoko, en ging langzaam tegen hem aan liggen, haar kop liet ze zachtjes zakken op zijn natte maar zachte vacht. Ze wou hem wel helpen, maar ze had de kracht niet om zich in te spannen op dit moment. Een kleine zucht ontsnapte uit haar mond. ''Het komt wel goed, Satoko..'' sprak ze, proberend overtuigend te klinken, maar haar onzekerheid was duidelijk in haar stem te horen. Een kleine traan ontsnapte uit haar ooghoek, droop naar beneden en vermengde zich met de al vele regendruppels die hetzelfde traject volgden. Mayumi sloot haar ogen. Het enige wat ze op dit moment kon doen was wachten tot er iemand kon helpen, of wachten tot haar partner miraculeus weer opstond. Ze was hulpeloos, en die gedachte vrat aan haar. En het ergste nog, dit was haar eigen schuld. Je moest nooit je tegenstanders onderschatten. Door haar schuld lagen ze hier nu, allebei wachtend op hun lot. Ze drukte verdrietig haar snuit diep in Satoko's vacht. Hoe kon dit weer goed komen?

Angstig staarde ik voor me uit, terwijl ik vast gehouden werd door een slechte, besmeurde Scyther. Mijn ouders bevonden zich in een slechte situatie, voor zover ik kon zien en werd er met de seconde niet bepaald beter op. Ik hield me sterk en hield me in, begon niet te janken. Slechts enkele tranen verlieten mijn waterige ogen en rolden vlug over m'n witte vacht heen en vielen op de grond, die niet te zien was. Het Skull Forest was haast niet te overzien, en ik zag dan ook nauwelijks m'n ouders zitten, of staan. Ik wist niet in wat voor houding ze zich nu bevonden, ik zag bijna totaal niets. Maar toch hield ik me sterk en hield me ten alle tijde in, hield m'n gejank en gepiep voor me. Grommen kon ik nog niet goed en probeerde ik dan ook niet. Rustig wachtte ik af, tot er wat zou gebeuren. Gepraat vulde de akelige stilte op, maar ik verstond er niets van en begon wat zenuwachtig met mijn rechter voorpoot in de grond te graven, ook al zag ik totaal geen aarde of iets omhoog komen.
Binnen enkele seconde volgde er een luide piep, en ik herkende meteen dat het mijn moeder was. ''Naoki, schat!'' Hoorde ik mijn vader roepen, met meteen daarna een harde grom en nogmaals klonk er een slag. Deze keer piepte mijn moeder nog harder en nog meer tranen rolden over mijn wangen heen. Met trillende mondhoeken hield ik me nog steeds sterk, ze mochten niet weten dat ik me overgaf en door mezelf ietsje moediger op te stellen zette ik mijn borst vooruit en probeerde nog steeds door de duisternis heen te kijken. Nogmaals klonk er wat volwassenen geneuzel en klonk er deze keer een nog hardere slag, maar niet het akelige gejank van Naoki, maar deze keer van Eichii, mijn vader. Nog angstiger begonnen mijn mondhoeken te trillen, als teken dat ik naar ze toe wou en begon nu dan ook al wat onrustiger te bewegen met mijn voorpoten. Maar de Scyther was te sterk en ik wist -ondanks mijn kleine brein- dat als ik ook maar één poging deed om te ontsnappen dat ik dit niet zou overleven.
BAM. Nog een luide bonk volgde om de stilte te verbreken en ik voelde enige spetters op mijn vacht vliegen, en een angstaanjagende gil van mijn moeder klonk er achteraan. Bang sloot ik mijn ogen en hoorde mijn vader grommen naar de slechte pokémon die hun gevangen had gezet. Ik wist dat dit het einde was van mam, wist dat ze niet meer te redden was.
BOEM. Deze keer was mijn vader Eichii aan de beurt en dat voelde ik luid en duidelijk. Een trilling op de grond maakte duidelijk dat ook hij was omgevallen. Bij mijn rechter voorpoot voelde ik iets warms, een warme vloeistof. Was het..? Nee toch! Nee, nee! Dit kon niet waar zijn! Nog meer tranen rolden uit mijn ogen en ik wist ze niet meer te stoppen, nog onrustiger begon ik te bewegen en ik wou uit die klauwen van de gevleugelde, groene pokémon vandaan, ik wou hier weg! Ik wilde mijn ouders zien, ik wou dat dit een nachtmerrie was en dat als ik de volgende ochtend wakker werd, ik heerlijk warm tussen mijn beide ouders in lag en rustig wakker werd. Deze keer lukte het me niet meer om me in te houden, vooral niet door het rode bloedstraaltje wat zich met mijn witte vacht mengde, en angstig begon ik te gillen en te krijsen. Een pijnlijke klap volgde en ik viel hard neer met mijn kop op de grond...

Satoko zijn ogen schoten open en hij hapte naar lucht. ''Eichii!'' Riep hij, en schoot meteen overeind en keek wild om zich heen. Meteen daarna begon hij te janken en kroop ineen, een enorm pijnlijke steek schoot door zijn hoofd heen en begon hevig te bonken. De Absol merkte op dat hij niet meer die kleine pokémon van vroeger was, maar was opgegroeid tot een grote, sterke Absol van zeven jaar oud. ''Mayumi..'' fluisterde hij, toen hij doorkreeg dat zij degene was geweest die haar snuit in zijn vacht had gedrukt, daar voelde hij namelijk een koude, natte plek zitten en dat kon niet door de -inmiddels gestopte- regen komen. De fikse hoofdpijn hield maar niet op en ietwat jankerig kroop hij tegen zijn geliefde aan en sloot zijn ogen. Even wou hij gewoon haar steun hebben, nietszeggend, en al helemaal geen vragen naar zijn kop gesmeten over wie de hel degene zou zijn waarvan hij net nog een naam had uitgeroepen. Het was zijn vader geweest, maar daar wist niemand iets vanaf. Ja, hij zou nog steeds wraak nemen op de bende die zijn ouders hadden omgelegd, maar had hun na al die tijd nog steeds niet kunnen vinden. Misschien.. Misschien wou Mayumi hem helpen. Maar daar zou hij het later wel over hebben, later op een veilige plek en wanneer hij zich wat beter zou voelen. Wanneer hij bereid zou zijn om over zijn verleden te beginnen en het met haar te delen.