De kleine Chikorita flipte helemaal. Nee, ze flipte niet, ze draaide gewoon door. Ze hupste rondjes rond haar eigen as maar werd niet duizelig. Waar was ze? Waarom was ze hier? Wie heeft haar hierheen gebracht? Wat is er aan de hand? Hoe is ze hier gekomen? Wanneer is ze hier gekomen? Had ze nu alle vraagwoorden gehad? Mooi zo. In ieder geval kwam het erop neer dat Chikara geen flauw benul had van haar plaats op dit moment. Hmm, goed nadenken, dacht Chikara, nog steeds hupsend in het rond van paniek. Hmm, groen groen groen groen. Overal om haar heen was het groen en het was hier erg vredig. Oh! De Peaceful Plains natuurlijk! Een vreugde kreetje en een sprongetje in de lucht maakte duidelijk dat Chikara blij was dat ze wist waar ze was. Chikara mocht dan wel een shiny Chikorita zijn, maar ze was niet onoverwinnelijk! Vooral niet bij plaatsbepaling. Daar was ze zo oenig mee dat ze eigenlijk nooit wist waar ze ook al weer was. Ze richtte zich te veel op het heden, en op gebeurtenissen uit het verleden, niet waar ze heen zou gaan in de toekomst. Dat was gewoon een soort van levensdinges, ze was even de naam vergeten. Ze schudde even met haar hoofd en haar goudkleurige blad zwiepte vrolijk mee. Misschien kon ze hier trainen! Misschien niet tegen bomen, maar ze moest haar snelheid even oefenen. Ze wist nog dat ze een kopstoot wilde oefenen tegen een boom. Dat liep niet erg goed af...voor haar. Niet voor de boom hoor, maar gelukkig was die hol, anders had Chikara een echte bult er aan overgehouden. Niet dat ze de boom geraakt had, nee, ze rende door en kukelde over een boomstam heen. Tja, die boom was al omver geramd. Toen had ze haar hoofd wel honderden keren tegen die boom aan gestoten uit stress dat het niet zou lukken. En met die boom noch de boomstam was niets gebeurd. Chikara snoof even, maar begon nu te rennen. Rennen rennen rennen rennen. Snelle aanval was toch onmogelijk te leren voor Chikorita? vroeg een klein stemmetje in Chikara's hoofd. Chikara trok zich er niets van aan. Zij was een shiny Chikorita, dus ze wilde doorzetten, en doorzetten, en doorzetten. Verder verder verder en verder. Sneller sneller sneller en sneller. Ze stoof door het gras heen, en ontweek de insectpokémon die nietsvermoedend in het gras aan het lanterfanten waren, maar was te laat met het ontwijken van net die ene pokemon. Ze tackelde per ongeluk de pokémon, kukelde voorover, en maakte wat koprollen en salto's. Toen ze weer recht overeind stond, schudde ze haar hoofdje, en keek ze onschuldig glimlachend naar de pokémon die ze geraakt had. "Ehehe..." zei ze terwijl ze wat wegzakte.

Abi slenterde door de velden van de Peaceful Plains. Ze had geen idee waar ze was, maar dat had ze op geen enkele plaats geweten bij haar toch. Hier was hier en daar was daar, dat volstond voor Abi. Die “hier” vond ze wel prettig. Alles was rustig en stil. Hierdoor was Abi niet echt op haar hoede, ze trippelde met haar kleine pootjes door het gras en probeerde uit te maken waarheen ze zou gaan. Ze had echt geen idee welke kant ze op moest, maar veronderstelde dat, als ze altijd rechtendoor zou lopen, ze vanzelf wel op iets zou stoten.

Abi was echter niet degene die op iets stootte, het was iemand anders die op haar stootte! En dat was dan ook niet echt op een manier die ze verwacht had! De pup was gewoon rustig aan het stappen en naar het gras dat ze elk moment even zou vertrappen aan het kijken, toen ze plots omvergeworpen werd door iemand die haar tackelde. Even lag Abi daar op haar rug KO, maar zodra ze een beetje hersteld was van de schok en iemand “ehehe…” hoorde zeggen sprong ze recht en zette ze haar haartje overeind. Grommend, maar eigenlijk doodsbenauwd, keek ze de pokémon die haar zojuist had aangevallen (dacht ze) aan. Abi gromde haar tandjes bloot, maar het was ook duidelijk te zien dat ze stond te bibberen van angst op haar pootjes. De pooch zag dat deze (vreemde) pokémon glimlachte. Een glimlachende pokémon kon toch niet van kwade aard zijn? Even keek Abi verward en stopte ze met grommen, maar al snel begon ze weer (dit keer wel wat onzeker) te grommen. Deze pokémon had haar aangevallen!

Chikara kon nu pas goed zien wie ze precies geraakt had. Het was een kleine hondachtige. Hey kijk nou! Dat was grappig. Deze pokémon had ook rode ogen net zoals haar. Maar ze stonden wat anders. "O!" zei ze plotseling. Nu pas luisterde ze naar het schattige gegrom van de hondachtige pokémon. Ze wist niet wat ze van de pokémon moest denken maar ze wist wel wat de pokémon van haar dacht. Zou de pokémon onzeker zijn? Ze keek haar even aan en glimlachte toen weer. "Misschien moet ik wat beter het verschil leren tussen een snelle aanval en een tackel, heah?" Ze keek nieuwsgierig naar de pokémon, maar kwam maar niet dichterbij: Misschien zou het wel bedreigend overkomen en de hondachtige was behoorlijk bedreigd door haar. Waarom eigenlijk? Hmm, dacht Chikara in zichzelf. Ze had haar getackeld, was nauwelijks bij de recente situatie, oftewel de situatie van nu, en had haar gedachten heel ergens anders. Ze probeerde zich te concentreren op de huidige situatie. "Ik ben Chikara. Ik ben een Chikorita! En ik ga de wereld overnemen zodat iedereen dat te weten krijgt." zei ze trots. "En daarna wordt ik een Meganium en zorg ik dat alles in balans blijft en en en..." Ze wilde net beginnen aan haar eindeloze fantasie toen ze doorhad dat dat niet erg beleefd was. "En wie ben jij en wat voor pokémon ben jij?" vroeg ze nieuwsgierig. Altijd weer iets nieuws leren was toch ook wel erg leuk niet? Ze dacht aan de keer dat ze ontdekte dat ze een klein staartje had. Ze had er drie hele uren achter elkaar gerend totdat ze geen zin meer had te ontdekken hoe die er uit zag. Nu verwondert ze zich er over hoe ze er dan überhaupt achterkwam dat ze een staartje had, maar daar is ze nog steeds niet achtergekomen. Dat zal ze wel ooit, en dat zal die staart van haar ook weten. Dat wist ze zeker alvast.

Ze keek naar de nog voor haar onbekende pokémon. Ze zag duidelijk dat het scherpe tandjes heeft, maar op een of andere manier best wel schattig was. De zachte vacht zou vast handig zijn op koude winterdagen, terwijl zij het moest doen met een holletje om de meeste kou tegen te houden. Een andere manier had ze nog niet gevonden, dus meestal vertrok ze gewoon naar waar de zon was. Daar was ze ook wat sterker, en oefende ze ook op Synthese, ook al lukte dat niet. Ook gewoon uitrusten hoorde erbij, het achterna reizen van de zon was een soort van trektocht der vakantie. En zij bepaalde wanneer ze vertrok en of ze überhaupt vertrok, en ze kon bijna overal uitrusten dus het rondtrekken viel wel mee.

De vreemde pokémon begon te spreken. Abi verstond eerst niet veel van wat ze zei, een snelle aanval? Wat was dat? Was het gewoon zoals je het zei; een aanval die snel is? Of moest ze er meer achter zoeken? Abi had echt geen flauw idee. Dan vertelde de pokémon dat ze een Chikorita was, wel daar kon Abi wel wat mee! Zorgvuldig prentte ze de pokémon in haar hoofd zodat ze later nog zou weten hoe een Chikorita eruit zou zien. Zodra Chikara begon over de wereld overnemen nam de dreigende houding van Abi plaats voor een verbaasd gezicht. Met grote ogen en een mond die lichtjes openstond keek Abi Chikara aan terwijl deze trots verder vertelde.

Toen Chikara uiteindelijk ophield met babbelen en vroeg wat voor pokémon Abi was, antwoordde de pooch niet direct. In plaats van iets zinnig te zeggen bleef ze gewoon verbijsterd naar de chikorita kijken terwijl ze overwoog of deze pokémon nu echt slecht was of gewoonweg een beetje gestoord en of ze moest antwoordden of wegrennen. Toen ze uiteindelijk besloten had te antwoordden slikte ze even moeizaam en probeerde ze zo zelfverzekerd mogelijk (en dat lukte wel goed): “ik ben een poochyena en mijn naam is Abi.” Ze liet het bij deze korte uitleg over haarzelf want in tegenstelling tot de Chikorita was ze niet echt iemand die direct van alles begon te vertellen over zichzelf. Abi was echter wel iemand die zeer veel vragen stelde dus begon ze dat ook meteen te doen. “Ben je serieus? Over dat wereld overnemen gedoe?” vroeg ze voorzichtig terwijl ze de chikorita aandachtig bleef aankijken en een stapje achteruit deed, klaar om weg te rennen.

Rustig en droog kwam een Lotad aangelopen. Ze keek naar het conflict tussen de twee, en had alles gehoord over het overnemen van de wereld! ''Daar zet ik een stapje voor!'' zei Melon, met haar hoge piepstemmetje. Hij sprong voor Abi, die nog geen halve meter van hem afstond. Ze keek eventjes naar beneden. Maar wanneer hij weer omhoog keek, liet ze een verontschuldige blik zien. ''Het spijt me. Ik ben Melon, een Lotad.'' zei Melon blozend. Haar ogen waren als een smekende puppy. Ze liep langzaam tussen de twee uit, en glimlachte naar de twee. Ze bukte zodat je alleen zijn ogen zag en het blad op zijn rug. Dit deed ze altijd als ze zich het liefst wil verstoppen, het koud heeft, of zich defensief moest opstellen. Ze ging een klein beetje omhoog, en ze werd bijna omver gegooid door de wind. Ze kon zich maar net in balans houden. ''Ik stem met je in, Chikorita!'' zei de Lotad toen. Hij glimlachte, en ging naast de Chikorita staan.

Nog voor Chikara antwoord het kunnen geven sprong er plots iets voor Abi. De kleine pooch verschoot zo hard dat ze een klein sprongetje van schrik maakte en zich al half had omgedraaid om weg te rennen. Abi draaide zich echter weer naar de net tevoorschijn gekomen pokémon toen deze zijn excuses aanbood. Een Lotad? Daar had Abi ook nog nooit van gehoord, eigenlijk vond ze dit wel een redelijk grappige pokémon. Het grote blad op het hoofd vond ze een beetje lachwekkend, natuurlijke lachte ze er niet mee want dat zou de Lotad waarschijnlijk onbeleefd vinden.

“Ik stem met je in, Chikirita!” zei de Lotad die dus blijkbaar Melon heette. Abi keek het duo aan met wijd opengesperde ogen van verbazing, eerlijk gezegd zag ze deze twee niet direct de wereld overnemen en ze wist nog altijd niet in hoeverre ze hun serieus moest nemen. Maar nu waren ze met twee en Abi zag er zich tegenop om boel te krijgen met hun. Het beste wat ze dan kon doen was wegrennen, aangezien de Lotad niet echt snel leek… “Uhm…” zei Abi die niet goed wist hoe ze moest reageren. “Oké… veel succes ermee zeker? Hoe gaan jullie dat aanpakken?” vroeg Abi onschuldig en vriendelijk. De pooch had besloten dat deze twee pokémons niet zo goed bij hun verstand waren, ook al was zij niet echt degene die daar over mocht beslissen aangezien ze zelf niet zoveel wist over pokémons en zo. Het leek haar dus het beste dat ze hun bevriend hield en deed alsof ze hun serieus nam. Abi glimlachte vriendelijk naar de twee nieuwe pokémons, want ze had nog altijd het gevoel dat ze haar elk moment konden bespringen en aanvallen.

Melon zette haar wut da hell!? gezicht op, en kijkt hierbij Abi aan. Haar mond gaat open, en een redelijke driehoek valt te zien. (zoals bij me avatar) Een blaadje waait hierbij in Melon's mond, waardoor ze erg begint te hoesten, en een waterstraal uit het niets gebruikt, die ze net boven de Chikorita schiet. Ze kucht nu even, en verontschuldigt ze. Ze springt naar Abi, draait zich om en kijkt de Chikorita boos aan. ''Jij gaat de wereld niet overnemen!'' zei ze toen. Ze sloot zich nu bij Abi aan. Een zacht briesje kwam in Melon's gezicht, die een genietend geluidje maakte, en een genietend gezichtje opzetten. Het leek wel een waaier.

- Sorry korte post inspiratie loos

Wat er toen gebeurde kon Chikara even niet volgen. Ze wilde antwoorden op Abi's vraag, die zich had voorgesteld als een poochyena genaamd Abi, toen er plotseling een blauwgroen beestje uit de bosjes sprong. ''Daar zet ik een stapje voor!'' Chikara knipperde twee keer met haar ogen. Ze was alleen aan het wegfantaseren! Nou ja. Uiteindelijk sloot de Lotad die zich voorgesteld had als Melon bij haar aan. Ze keek een beetje vreemd naar Melon, maar deed niets, wachtend of de Lotad er eindelijk achter zou komen dat zij degene was die zogenaamd de wereld zou willen overnemen. En ja hoor. Toen Abi vroeg hoe ze het gingen aanpakken zette Melon haar wut-de-hell-gezicht op, terwijl er iets in haar mond vloog, zodat ze stikte en hoestte. Chikara ontweek net een waterstraal en keek verontwaardigd de Lotad aan. Hoe durfde deze! ''Jij gaat de wereld niet overnemen!'' zei ze toen. Een moment stilte. Toen schoot ze in de lach. "Joh, ik was alleen maar aan het wegfantaseren. Dacht je nou echt dat ik de wereld überhaupt zou kunnen overnemen?" Ze stopte met lachen en ging ietwat serieuzer verder. "Maar toch accepteer ik geen waterstralen vlak boven mijn gezicht. Ik denk niet dat je wilt weten met degene die ik niet mag." Weer lachte ze even. Lachen was gezond toch? En zelfs zij concludeerde dat ze niet de meest logische Chikorita was, en meestal een onvoorspelbare houding had. "Trouwens, als je zin hebt in een gevechtje, gewoon om te trainen, durf ik een van jullie wel aan." zei ze glimlachend. Ze wilde zo graag een keertje vechten tegen iemand. Maar ze kreeg nooit de kans. Ze was nog veel te klein enzo, zeiden ze dan. Of ze schopten haar lachend aan de kans. Ze wilde een keer bewijzen dat ze sterk was. Misschien zou een zekere Lotad of Poochyena deze uitdaging wel aan willen gaan? Dan kon ze misschien wel haar echte krachten bewijzen. Ze wist dat ze die had. Ze was anders. De andere chikorita's waren groen, van de natuur. Zij was goud. Een gouden kleur. De kleur van winnen. Hopelijk tenminste.

Verbaasd staarde Abi de lotad aan die zich nu bij haar aansloot, als je dat zo kon noemen want de pooch vond helemaal niet dat ze een “kant” was of had. Abi haar verbazing nam nog meer toe toen de chickorita plots in de lach schoot. Opgelucht haalde ze adem toen ze hoorde dat Chikara niet serieus was, toch vond Abi het maar een raar mopje dan. De chikorita stelde voor om een gevechtje te doen met de lotad, alleszins de pooch veronderstelde toch dat ze het tegen Melon had.

Even rilde Abi bij de gedachten aan een gevecht en nam langzaam een stapje achteruit. Ze wou zeker niet vechten, zelfs al was het een vriendschappelijk gevecht. Toen Abi bij haar broertjes en zusjes was vocht ze ook bijna nooit vrijwillig mee. De kleine pooch besloot zich erbuiten te houden en hield zich klaar om weg te rennen zodra er een gevecht zou beginnen. Ze hield alles liever rustig en vredig, dat paste dan toch ook wel beter bij de naam van deze plaats “Peaceful Plains”?