Met een droog gezicht keek Sora om. Waarom was ze nou in godsnaam hier naartoe gelopen? Voor haar was het geen probleem, zij was een vuursoort met een dikke vacht, maar.. Oké, Oko had ook best een warme vacht, toch? Maar dan was dit nog een domme keus geweest. Achja, ze hadden in ieder geval gegeten en er was nu geen sneeuwstorm. Sterker nog, het weer was nog een beetje normaal. Buiten de metershoge sneeuw was dit best een prima plek. Ze zuchtte en zakte wat door haar poten. Toen ze de kou van de sneeuw voelde, wilde ze opspringen, maar liet zich uiteindelijk toch in de sneeuw ploffen. Ze was niet bepaald uitgeput, maar ze wilde gewoon geen stap meer verzetten. Hopelijk vond Oko dat niet erg. ''Shall we rest a bit here?'' vroeg ze aan hem, terwijl ze haar blik op hem richtte. Voor zover ze wist was ze nog nooit hier geweest, maar ze had er al verhalen over gehoord. Het zag er echter niet echt uit zoals ze het zich had voorgesteld. Het was.. Rustiger. Misschien konden ze hier even rusten en dan verdergaan naar een ander gebied? Sora zuchtte licht en ging uiteindelijk in de sneeuw liggen. Het was niet zo koud meer als je er eenmaal al aan gewend was.

~ Sora & Oko ~

Natuurlijk spookte die vraag door zijn hoofd. Waarom was Sora naar dit gebied gelopen met hem? Maar de Deino stelde geen vragen. Met zijn kop laag, en naar beneden gericht om de grond onder zijn poten te kunnen controleren liep hij rustig achter de Growlithe aan. Hij trok zijn poten vrij hoog op. Een warme vacht had hij wel op zijn kop en in zijn nek, maar zijn poten waren akelig kaal in deze sneeuw. Maar hij kon niet klagen. In zijn vorige leefgebied -voornamelijk hooggebergtes- waren ook grote gletsjers en besneeuwde bergtoppen, waar hij ook doorheen is getrokken. En nu had hij een metgezel. Een kleine glimlach kwam op zijn scherpe bek. Ach, hij vond het hier wel prettig. Het was een gebied dat niet erg hoog lag, maar toch was het hier dik besneeuwd. Het was ijzig koud, evenals de wind die door zijn vacht heen ging. En misschien een van de beste kenmerken van dit gebied; het was doodstil. Ook al was er dit keer geen sneeuwstorm, er was geen spoor te bekennen van de inwoners van dit gebied. Of misschien waren ze gewoon stil. Oko kon ze in ieder geval niet horen. Hij hoorde Sora stoppen met lopen, want hij hoorde geen gestap meer, en het kraken van sneeuw dat onder haar poten platgedrukt werd. Nog voordat Oko kon vragen wat ze van plan was, sprak ze zelf al. ''Shall we rest a bit here?'' werd er aan hem gevraagd. En al hoewel hij totaal niet moe was, stemde hij in met het plan van de Growlithe. Hij rilde even, stapte richting Sora die neergeploft was in de sneeuw, en zakte ook zelf door zijn poten heen. Hij liet zichzelf ook langzaam zakken, en voelde de vacht van Sora langs hem gaan. Oei, zou Sora het wel goed vinden als hij zo dicht bij haar ging liggen? ''.. Can I?'' vroeg hij zachtjes, en schrok even toen hij de koude grond onder zich voelde, maar net als Sora liet hij zich er toch invallen, en vond hij het uiteindelijk meevallen. Oko draaide zijn kop naar haar toe. ''It must be beautiful here.'' sprak hij. Als kleine Deino was hij gek geweest op sneeuw. Dat rare, zachte spul. ''Could you tell me how it looks like?'' vroeg hij, met een kleine grijns op zijn gezicht.

Sora keek opgelucht toen Oko met haar plan meestemde. Niet alleen dat, hij ging ook naast haar liggen. Hij schrok wel een beetje toen hij doorhad dat ze zo dicht bij elkaar lagen, maar de Growlithe had juist gedacht dat dat normaal was. ''.. Can I?'' vroeg hij voorzichtig, waarna hij in aanraking kwam met de koude sneeuw. ''Sure,'' antwoordde ze glimlachend. Haar metgezel draaide zich naar haar toe. ''It must be beautiful here. Could you tell me how it looks like?'' Sora keek verbaasd op. Zoiets.. Zoiets had ze nog nooit gedaan. Ze fronste even en keek rond. Ach, eens moest de eerste keer zijn, niet? ''There's not much to see here, other than the snow white ground, but the trees covered in snow over there look beautiful,'' sprak ze zacht. Ze zuchtte zo zacht dat alleen zijzelf het kon horen, voordat ze zich weer richtte op Oko. ''I'm sorry, I'm not good at this,'' verontschuldigde ze zich grinnikend. Daarna was ze weer even stil, niet wetend waar ze over zou moeten beginnen. ''Say, since we are going to be travelling together, why don't we get to know each other better?'' was wat ze uiteindelijk zei. Het enige wat ze van Oko wist was wat voor een pokémon hij was en zijn naam, meer niet, of wel?

- Grom, inspiloos eve -

Sora bleef een tijdje stil. Ze vond zijn vraag misschien wel raar, maar vroeger had hij daar altijd zijn vrienden voor, of zijn vader. Die hadden wel ogen, en als ze op een mooie plek waren, hadden ze Oko altijd het gebied beschreven. Al had Oko alle dingen die ze opnoemden nooit gezien, het klonk prachtig, en het maakte hem gelukkig om te weten hoe mooi de wereld om hem was die hij misschien ooit in zijn leven zou zien. Ook was het op het moment een goede manier om de stilte te verbreken. Uiteindelijk begon Sora te vertellen. ''There's not much to see here, other than the snow white ground, but the trees covered in snow over there look beautiful,'' Oko glimlachte. Het grond lag niet alleen op de grond, het lag overal, zelfs op de boomtakken. Natuurlijk, want het kwam van boven. Het moest er prachtig uit zien, dat witte spul dat alles bedekte. Oko wendde zich weer tot Sora. ''I'm sorry, I'm not good at this,'' zei ze, en grinnikte. Oko lachte kort. ''I think you're pretty good at it, Sora.'' zei hij met een grote glimlach op zijn snuit. Voor hem had ze het prachtig uitgelegd, want het maakte niet uit hoe gedetailleerd ze het beschreef, Oko kon er toch niet echt een beeld van maken in zijn hoofd. Sora was gewoon ontzettend onzeker. Een eigenschap die iets minder was, maar Oko vond het wel schattig. ''Say, since we are going to be travelling together, why don't we get to know each other better?'' Oko dacht even na. Een goed idee, hij zou graag meer weten van haar, maar wat moest hij vertellen over zichzelf? Twijfelachtig begon hij te spreken. ''Well, I've already told you my name, and where I came from, the Unova region. Err..'' hij grijnsde even, waarbij hij zichzelf meer tijd gaf om na te denken. Misschien moest hij de wat meer persoonlijke dingen vertellen. Meestal deed hij dat echt niet, maar Sora was een speciaal persoon. Op een of andere manier zou hij haar alles vertellen wat ze maar van hem wou weten. Hij vertrouwde haar volledig. ''Well, In our region, not every Pokemon spoke English.. Almost every Pokemon in our mountains spoke multiply languages. As a kid, I was too lazy to learn other languages, however.'' vertelde hij met dommig hoofd. Hier leek iedereen Nederlands te spreken, in zijn gebied varieerde het heel erg. ''But I wouldn't mind if someone teached me that 'Dutch' to me.'' zei hij glimlachend, zijn kop op Sora gericht. Erm, oke, maar dat was nog niet genoeg. Misschien kon hij vertellen waarom hij hier was gekomen. Of wist ze dat al? Hnng. ''I came here because .. Pokemon bullied me in my past home. It sound childish, I know. It was still mild in my childhood, but I left when they began to attack and hurt me badly. They all took advantage of my blindness. I was an easy target for everyone..'' Hij snoof even, en het was duidelijk dat hij nog steeds met moeite over dit onderwerp sprak. De aanvallen waren nog te vers in zijn geheugen gegrift. Even zweeg hij, en daarna ging hij verder met vertellen. ''My biggest dream is to once see again. I just want to see what the world looks like. And what you look like..'' Hij glimlachte kort. ''The only solutions are to.. evolve two times -but that's a hard and almost impossible goal for wild Deino's- or to get rid of the 'hair' above my eyes.'' Hij wiegde zijn haar grijnzend heen en weer, maar het was steviger dan normaal haar. En hij kon het niet wegknippen. Ten eerste kon hij er niet bij en ten tweede had hij geen duimen. Hij heeft ook nooit iemand gehad om hem hiermee te helpen, ook al lijkt deze opdracht zo simpel. Niemand wou hem gewoon helpen. Hij schraapte zijn keel even, maar het leek of hij uitgepraat was. De sneeuw smolt geleidelijk onder zijn lichaam, maar hij kon geen grassprieten of iets dergelijks voelen. De sneeuw moest een dikheid hebben van meerdere tientallen centimeters. ''And you, Sora? Tell me something about yourself.'' zei hij, en wachtte ongeduldig.

''I think you're pretty good at it, Sora.'' De Growlithe keek vragend naar de Deino die naast haar zat, totdat ze zijn glimlach zag. ''Well, I've already told you my name, and where I came from, the Unova region. Err..'' Hij viel in een stilte, waarschijnlijk was hij zich aan het bedenken wat hij kon vertellen. Sora wachtte geduldig, terwijl ze haar ogen even sloot. Ze opende pas weer toen Oko begon te vertellen. ''Well, In our region, not every Pokemon spoke English.. Almost every Pokemon in our mountains spoke multiply languages. As a kid, I was too lazy to learn other languages, however. But I wouldn't mind if someone teached me that 'Dutch' to me,'' vertelde hij. Bij dat laatste had hij zich op haar gericht. Sora fronste licht. Bedoelde hij nou dat zij het hem kon leren? Hij was even gestopt, maar ging uiteindelijk toch verder met zijn verhaal.

''I came here because .. Pokemon bullied me in my past home. It sound childish, I know. It was still mild in my childhood, but I left when they began to attack and hurt me badly. They all took advantage of my blindness. I was an easy target for everyone..'' De Growlithe hoorde hem snuiven, wat ze eigenlijk meer dan normaal vond. Het was sowieso al moeilijk om het doelwit te zijn van pesterijen, laat staan omdat je anders was dan de rest. Om nog maar te zwijgen dat je belagers er een voordeel uithaalde omdat je blind was. Zonder dat ze het doorhad, had ze een kwade frons op haar gezicht staan. ''My biggest dream is to once see again. I just want to see what the world looks like. And what you look like.. The only solutions are to.. evolve two times -but that's a hard and almost impossible goal for wild Deino's- or to get rid of the 'hair' above my eyes,'' vervolgde Oko zijn verhaal. ''Getting rid of your hair sounds easy, but I guess it isn't?'' mompelde Sora droog. Dat was meestal zo. Als iets makkelijk klonk, was het vaak het tegenovergestelde ervan.

Blijkbaar was de Deino nu uitverteld, aangezien er een kleine stilte viel. ''And you, Sora? Tell me something about yourself,'' weerklonk uiteindelijk. De Growlithe dacht even na. Nu hij zijn verleden had losgelaten, moest zij dat zeker ook doen? ''I didn't actually come here because I wanted to. I wasn't the kind of pokémon who wanted to travel, I was the kind that never wanted to be alone. My parents and I lived with a big group of our kind. They were the boss, and I was their child. Ofcourse we had strict rules, but I always seemed to break those, while I didn't even want to. Eventually it became too much, and I had to leave the group..'' Ze slikte even. Net als bij Oko was dit een moeilijk onderwerp voor haar. ''After that I travelled a lot, that's when I learned a bit of english. I never really made friends until I got here, but I never see them back. That's why I was happy to see you again,'' vervolgde ze, haar blik gericht op Oko. Ze glimlachte licht. ''I don't really have a dream, I only want to live as happy as I can. Perhaps you can consider that a dream..'' voegde ze er nog aan toe. Ze had het één en ander weggelaten van haar verleden, gewoonweg omdat ze het overbodig vond. ''I guess both of us didn't have the best past,'' grinnikte ze weer. Het was eigenlijk niet om te lachen, maar het was gewoon toeval dat ze beide een niet al te vrolijk verleden deelden.

[Oh ja? Ik kopieer ook gewoon jouw hele post. Lekker puh.]

De Growlithe leek zichzelf nu gedwongen te voelen om haar verleden aan hem te vertellen, maar Oko zweeg en wachtte geduldig. Ook al wou ze niks loslaten van haar verleden, dan maakte hem dat ook niet uit. Toch begon te te praten, en Oko luisterde geïnteresseerd naar haar verhaal. ''I didn't actually come here because I wanted to. I wasn't the kind of pokémon who wanted to travel, I was the kind that never wanted to be alone. My parents and I lived with a big group of our kind. They were the boss, and I was their child. Ofcourse we had strict rules, but I always seemed to break those, while I didn't even want to. Eventually it became too much, and I had to leave the group..'' Oko hoorde haar slikken, en bleef geruisloos. Hijzelf had ook nooit echt weg gewild. De plaats waar hij geboren was, was niet meer dan perfect geweest voor een jonge Deino als hij. Alleen de Pokemon die er leefden hadden hem de toekomst in dat gebied afgepakt. Oko begreep ze niet, al was hij een makkelijke trainingspop, iedereen wou natuurlijk veel ervaring opdoen en zo snel mogelijk evolueren. Maar hij had nooit haat voor ze gevoeld. Hij was alleen teleurgesteld in ze, niet begrijpend waarom ze hem niet gewoon konden laten gaan. Hij schudde zijn kop wanneer Sora weer verder ging met praten, zichzelf forcerend naar Sora te luisteren, en niet af te dwalen naar zijn eigen miserabele jeugd. ''After that I travelled a lot, that's when I learned a bit of english. I never really made friends until I got here, but I never see them back. That's why I was happy to see you again,'' weer nam ze een pauze tussen het spreken. Oko glimlachte, blij dat hij zo veel voor haar betekende. Omgekeerd was het precies hetzelfde, hij was blij geweest dat hij eindelijk iemand was tegengekomen die vriendelijk tegen hem was. En blij was hem weer te zien als ze elkaars pas weer kruisten. ''I don't really have a dream, I only want to live as happy as I can. Perhaps you can consider that a dream..'' Oko zijn glimlach werd iets kleiner, ontdaan door wat Sora hem net vertelde. Hij wou iets zeggen tegen haar, maar hield zich in toen ze nog iets zei. ''I guess both of us didn't have the best past,'' grinnikte. Oko grijnsde even. ''Ah well, let's leave our past behind. The only thing that we can change now is the future.'' sprak hij. Soms wou hij wel eens dat hij het verleden kon veranderen, maar goed, hij moest er gewoon voor zorgen dat de toekomst beter werd. Zijn nare gedachten over het verlezen zouden dan langzaam maar zeker verwateren. Oko bracht zijn gedachten weer terug naar wat Sora gezegd had. Haar droom was geweest dat ze nu gewoon zo gelukkig mogelijk kon zijn. Oko glimlachte lichtjes, terwijl hij zijn mond opende op haar iets toe te fluisteren. ''Maybe I can help to make your dream come true?'' kwam er uit zijn bek, iets zoeter dan hij zelf bedoeld had. FFf. Die zin had veel beter geklonken in zijn hoofd. Hij schudde zijn kopje verlegen en zweeg, bijna bang voor het antwoord dat Sora zou geven.

''Ah well, let's leave our past behind. The only thing that we can change now is the future,'' zei Oko grijnzend. Sora knikte lichtjes, wetend dat hij gelijk had. Het heden was het belangrijkste, het verleden moest je achter je laten. Het klonk makkelijk, maar op sommige momenten was het best lastig.. ''Maybe I can help to make your dream come true?'' Sora schrok op door het plotselinge geluid, waar ze meteen mee uit haar gedachten werd gehaald. Toen ze zich realiseerde wat Oko ermee kon bedoelen voelde ze zich opeens warm van binnen. Warmer dan normaal. Ondanks dat was ze aan het grijnzen, zonder enige rede, eigenlijk. Op dat moment zag ze hem verlegen wegkijken, en kon ze nog net een schaapachtig lachje inhouden. ''I would love to see you try,'' antwoordde ze een beetje plagerig, maar aan de andere kant vond ze het wel een lieve opmerking van hem. Eerlijk gezegd had ze nog nooit iemand ontmoet die iets in die trend had gezegd, noch iemand die haar verleden kende. Alhoewel, ze had het zelf gezegd, niet? Maar toch.. Oko was anders. Ze kenden elkaar niet zo lang, maar het voelde alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze vertrouwde hem, wat aan de ene kant misschien niet zo slim was. Twijfelen deed ze echter niet, wat ze normaal gesproken wel had gedaan. Een rilling trok over haar heen toen ze een koude wind over hen heen voelde gaan, maar verder besteedde ze er geen aandacht aan. Ze was meer geïnteresseert in hoe Oko zou reageren op haar opmerking.

- Inspiloos, flutpost -

''I would love to see you try,'' sprak Sora tegen hem, ietwat plagerig klinkend. Ze vond het juist lief van hem dat hij dat gezegd had, maar dat kon Oko natuurlijk niet zien. Hij liet zijn hoofdje iets zakken, en dacht na. Op een of andere manier wou hij dat echt. Haar gelukkig maken. Hij had nog nooit meegemaakt dat hij iemand die nog maar net in zijn leven gekomen was zo vertrouwde, en wederzijds. Nou ja, eigenlijk wel een enkele keer eerder, en nog niet zo lang geleden. Bailey de Bulbasaur, al was ze net zo snel verdwenen uit zijn leven als dat ze er in gekomen was. Maar was het anders met Sora? Op een of andere manier kon Oko zich niet bedenken dat ze hem ook ineens zou verlaten. Niemand anders in dit gebied wist zoveel over hem als haar. Oko glimlachte lichtjes. Ja, hij vertrouwde haar veel meer als ieder ander. Stilletjes wendde hij zijn hoofd weer naar haar toe, en voelde tussen de ijzige wind af en toe haar warme adem. Hij slaakte een klein zuchtje. Op een of andere manier was ze tegen haar nog meer verlegen als hij al normaal was. Hij had veel momenten zoals deze, stiltes, maar hij wist niets te zeggen, bang dat hij iets zou zeggen dat ongepast was of raar. Meestal maakte het hem geen ruk uit wat anderen van hem dachten, het liet hem koud. Maar Sora bezorgde hem vlinders in zijn buik. Maar ook al was dit echt liefde wat hij voelde, hoe moest hij het uiten? Hij wist niet eens of Sora er hetzelfde over hem dacht. Hij was vast een vriend, meer niet. En toch.. aan haar lichaamstaal kon hij voelen dat ze toch iets voelde, of niet? Oko zweeg nog, wendde zijn kop af om te 'staren' naar de lege sneeuwvlaktes. Hij opende zijn mond en begon zachtjes een lied te zingen die hem het meeste aan deze plek deed denken. ''I took my love down to violet hill.. There we sat in snow.'' hij zweeg weer even, krabte wat met zijn pootjes door de witte massa bevroren water heen. ''All that time she was silent , still.. If you love me, won't you let me know?'' Daarna bleef hij als versteend zitten. Bang om de reactie die Sora zou geven als ze hem verstaan had, hopend dat deze positief was.

[xD]

De Growlithe zag dat hij zijn hoofd liet zakken en vroeg zich af of hij haar opmerking verkeerd in zich had opgenomen. Haar grijns verdween langzaam, terwijl een lange stilte viel. Normaal gesproken had het haar niks uitgemaakt wat pokémon van haar dachten. Dat had ze al lang achter zich gelaten. Ze was al heel lang niet meer de jonge, onschuldige pup van vroeger. Die was er niet meer. Die was thuisgebleven, op de plek waar ze haar ouders en de rest van de groep voor het laatst had gezien. Toch voelde ze zich anders bij Oko. Zijn mening deed ertoe bij haar. Zoiets had ze al lang niet meer gehad. Ze trok een bedenkelijk gezicht. Was dit hoe vriendschap voelde..? Of was er nog iets aan de hand..? Ze betrapte zichzelf erop dat haar hart af en toe een slag miste, en dat was sinds dat ze Oko had ontmoet bij de Untamed Rivers. De Growlithe beet lichtjes op haar onderlip, zich afvragend wat voor een gevoel dat precies was. Bwaah, op dit soort momenten had ze liever gehad dat haar ouders haar dingen hadden geleerd. Maar nee, die waren weer te druk bezig met alles behalve haar. Vriendschap kende ze wel een beetje, ook al was het lang geleden voor haar. Misschien was er dan toch meer? Misschien voelde ze dan toch iets voor Oko? Ze keek langzaam op, richting de Deino, die nu ook zijn mond open deed. ''I took my love down to violet hill.. There we sat in snow.'' Hij pauzeerde even, voordat hij zijn mond opnieuw open deed. In die tijd realiseerde Sora zich dat het lied dat hij zong hun situatie beschreef. ''All that time she was silent, still.. If you love me, won't you let me know?'' Sora bleef even verbluft zitten. Als wat hij daarnet zong klopte met de omgeving, dit dan ook..? Ze wa sinderdaad in een stilte gevallen.. Maar.. Onzeker beet ze weer op haar onderlip, dit keer harder dan daarnet. Hoe moest ze reageren? Ze wilde wel, maar ze wist niet hoe. Wat als ze het verkeerd had opgevat en Oko gewoon een lied zat te zingen? Hij had al eerder gezegd dat hij van zingen hield, toch? ''How..?'' bracht ze té zacht uit, zodat het vast niet verstaanbaar was voor hem. De Growlithe besloot het risico maar te nemen. ''How does she let you know?'' sprak ze nu iets harder, maar nog steeds zacht. Toch moest Oko het gehoord hebben, ondanks het volume. Sora bleef stokstijf liggen, niet wetend hoe de Deino zou reageren op haar vraag. Wat als ze het alsnog verkeerd had ingeschat..?

- Hnngh, vet vroeg.. xD -

[Mag ik jeeen heel klein beetje godmodden? Zo niet, dan haal ik het wel weg ]

Zijn laatste gezang stierf weg en werd meegevoerd door de ijzige wind. Zijn kop was afgewend van zijn metgezel, strak op de witte achtergrond gericht, maar in zijn kop spookten allerlei gedachten door elkaar heen, wat hem nog onrustiger maakte dan hij eerst al was. De volgende minuut zou een groot verschil maken. Zou Sora wel begrepen hebben wat hij met zijn gezang probeerde te bereiken? Het was natuurlijk gebruikelijker om het gewoon te zeggen, maar Oko was nooit goed geweest met woorden, daarbij had hij met deze paar zinnen veel beter en sneller kunnen uitdrukken wat er in zijn hoofd om ging. Hij was bang, voor wat Sora vervolgens tegen hem zou zeggen. Hij was weer veel te overhaast. Maar hij wist zeker dat dit gevoel dat hij voor haar had echt was. Straks wou Sora alleen vrienden zijn.. Zeer begrijpelijk, wie wou er nou iets met een blinde, Engels sprekende zwakke Pokemon? Goeie eigenschappen had hij niet.. Toch hoopte hij dat haar reactie positief was. Moest je je voorstellen.. Dan zou hij voor de eerste keer in zijn leven echt liefde kunnen kennen. Natuurlijk was hij wel eerder verliefd geweest, maar die verliefdheden bleven altijd onbeantwoord. Wederzijdse liefde was te mooi om waard te zijn. Of toch niet? een zacht stemgeluid klonk achter hem, en hij raapte al zijn moed bij elkaar om zich weer op Sora te kunnen richten. ''How does she let you know?'' sprak ze zachtjes. Oko keek naar haar, als versteend. Betekende dat dan dat ze er hetzelfde over dacht? Ze leek net zo onzeker, bang en verlegen als hijzelf op dit moment was, wat ervoor zorgde dat er een stilte viel, waarin de gurende wind het enige geluid was dat de stilte doorbrak. De zenuwen gingen door zijn borst heen, maar hij wist dat iemand van hun moest gaan spreken, anders duurde deze stilte te lang. ''Sora..'' sprak hij tegen haar, hopend dat ze haar hoofd zou opheffen. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk voelde hij duidelijk haar warme adem tussen de koude vlagen wind door. Oko wou zijn mond openen om iets te zeggen, maar de woorden ontbraken. Hij twijfelde even, maar besloot daarna maar te handelen in plaats van te spreken. Hij boog zijn kop wat naar voren, en plantte zachtjes zijn lippen op de hare. Haar lippen waren zacht en warm, en het voelde fijn. Toch braken bij hem de zenuwen al snel weer uit, en langzaam ging zijn kop weer wat naar achteren. Hij slikte, en zweeg nog net zozeer als net.

Een stilte viel, die eigenlijk maar heel even duren, maar het leek eeuwen bij Sora. Ze beet even op haar onderlip en staarde naar het witte spul dat zich op de grond bevond. Had ze het dan toch verkeerd ingeschat? Wat was ze af en toe toch een enorme sukkel. ''Sora..'' Bij het horen van haar naam keek ze langzaam op. Verwachtend dat Oko iets ging zeggen, bleef ze stil. En al zou ze iets moeten zeggen, dan zou ze nieteens weten wat. Het was weer even stil, totdat Oko zich naar haar toe boog. Ze schrok even, omdat het onverwacht was. Ze keek nog verbaasder toen ze de lippen van Oko tegen de hare voelde, maar ergens wilde ze niet dat dit verbroken werd. Haar hart sloeg even een slag over, maar dat interesseerde haar nu nieteens meer. Op het moment dat Oko zich verlegen wegdraaide, was ze ergens teleurgesteld. Toen realiseerde ze zich weer dat de Deino blind was, en haar reactie niet had kunnen zien. Nu moest ze natuurlijk een reactie zien te verzinnen, maar ze kreeg het niet voor elkaar om daadwerkelijk geluid uit haar mond te krijgen, ook al was die wel open. Net als Oko besloot ze maar te handelen in plaats van te spreken. Langzaam kroop ze wat dichter tegen Oko aan en legde haar hoofd in zijn kraag. Zijn hart ging net zo tekeer als die van haar, zo te horen. Ze grinnikte zachtjes toen ze dat merkte, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Ze zat immers in hetzelfde schuitje als hem, en voelde zich net zo onzeker. Meteen voelde ze dat ze het warmer kreeg, maar ze wist niet zeker of dat nou kwam omdat ze nu wat dichter tegen elkaar zaten, of omdat de adrenaline door haar lijf suisde. Ach, het maakte ook niet uit waardoor het kwam. Het voelde geweldig.

- Jij trolt met mij, ik trol met jou, capice? o3o (ook al is het niet echt godmodden, volgens mij XD) -

[ U NO TROLL WIF ME U BITSJ ]
[Sorry voor de laatheid]

De kou bracht voor het eerst een rilling over zijn rug heen. Hij schudde zijn kop, nog steeds in afwachting van haar antwoord of reactie. Hij besloot maar te zwijgen, stil te blijven zitten, tot ze iets deed. Gelukkig voor hem kwam dat al sneller dan hij gedacht had. Hij voelde Sora een beetje verschuiven, zijn kant op, en daarna voelde hij dat ze haar kop op zijn piekerige maar zachte kraag legde. Hij hoorde haar daarna zacht grinniken, en zelf kwam er ook een -nog zenuwachtige- glimlach op zijn gezicht. Nu had hij haar antwoord. Ze voelde hetzelfde voor hem als hij voor haar voelde. Ze.. hield van hem. Nu hij dit eindelijk beseft had leek er een grote last van zijn schouders te vallen, en ontspande hij zich een klein beetje. Zijn hartslag ging omlaag, maar was nog steeds erg hoog. Hij ademde diep in en blies het voorzichtig weer voor zich uit. Een dampwolkje ontstond hierbij, zweefde een beetje naar boven en verdween snel weer in de donkere toendralucht. Het was onvoorstelbaar hoe hij het warm kon hebben terwijl de temperatuur hier onder nul was, maar hij wist zeker dat het kwam door de Growlithe. Hij bewoog zijn kop iets naar beneden en wreef die over de kop van Sora heen. Hmm.. ze was niet alleen warm, maar ook nog eens ontzettend zacht. Ze moest er vast prachtig uitzien, en erg lief met al dat fluff. Was zijn droom om te zien maar niet zo ingewikkeld. Hij had er om eerlijk te zijn echt geen zin in om te evolueren. Na een keer zou hij 2 hoofden hebben. Hij kon het zich niet voorstellen, hij was toch 1 persoon? Hij moest er niet aan denken om te moeten vechten om eten omdat er ineens een extra hoofd op zijn lijf zit. En Hydreigon.. Die kunnen vliegen en zien.. Het moest vast geweldig zijn om er een te zijn, al zag Oko ook daar tegenop. Hij zou verwoestende krachten hebben, dus hij zou iemand makkelijk pijn kunnen doen, ook als hij dat niet wou. Ook zo hij zo enorm groot zijn dat contact met kleinere Pokemon veel moeilijker zou zijn. Hij zou niet zomaar samen met Sora kunnen zitten als nu.. Nee, hij zou gewoon zoeken naar een Pokemon die enorm scherpe klauwen of scharen had, misschien konden die het haar voor zijn ogen weghalen. Hehe, het klonk zo vreselijk simpel, maar dan moest je ook zo iemand vinden die je wou helpen. Hij zuchtte, maar zijn glimlach verdween niet. Daar was hij veel te gelukkig voor. ''I'm so lucky that I met you..'' sprak hij zachtjes tegen Sora. Hij zweeg even, maar opende na een paar seconden zijn mond weer, dit keer leek hij weer wat zenuwachtiger. ''Sora.. do you.. do you want to be my partner?'' vroeg hij aan haar. Meestal bezegelden Pokemon hun liefde door elkaar te vragen levenspartners te worden. Hoewel ze al partners waren in het reizen, wist Oko dat Sora zijn vraag zou begrijpen. Stilletjes maar geduldig wachtte hij af.

Het was een hele tijd stil, maar dat maakte de Growlithe helemaal niks uit. Ze wist nu dat Oko hetzelfde voor haar voelde, dus zenuwachtig zijn hoefde nu niet meer. Ze voelde dat Oko met zijn hoofd over de hare wreef. Dit moment, ook al was het zo vreselijk stil, mocht voor haar eeuwen duren. ''I'm so lucky that I met you..'' sprak hij zacht. Sora opende haar ogen weer. ''We have something in common again,'' antwoordde ze, voordat ze er erg in had. ''Sora.. do you.. do you want to be my partner?'' vroeg hij, dit keer klonk hij weer wat zenuwachtiger. Ze slikte, opende haar mond, maar wachtte. Hoe moest ze reageren? Natuurlijk wist ze het antwoord, maar alleen maar 'yes' klonk zo droog. Hoe kon ze het duidelijk maken op een manier die meer waarde had? ''I can't wish for anything better than standing beside you. I'd be happy to be your partner, Oko,'' sprak ze half fluisterend, niet echt zeker van het feit of dat wel een goede woordkeus was geweest. Maar dat maakte eigenlijk ook niks meer uit. Hij wist het antwoord vast al, dus was het nogal logisch dat ze dat alleen maar hoefde te bevestigen, op wat voor een manier dan ook.

Sora's gedachten dwaalde even af naar wat er zojuist allemaal was gebeurd. Al die informatie die haar was verteld. Tot ze plots bij het 'droom'-gedeelte uitkwam van hen beide. Dat van haar kon je als simpel beschouwen, en Oko had gevraagd of hij daarmee kon helpen, op een manier. Wat hij ook had gedaan. Ze voelde zich nu een stuk gelukkiger, nu ze wist dat ze iemand had die haar wilde helpen. Maar hoe zat het met Oko? Zijn droom was om ooit te kunnen zien, maar dat ging lastig met dat haar voor zijn ogen. Hij was dus eigenlijk blind, omdat er haren voor zijn ogen zaten en er niet vooruit wilde, tenzij hij twee keer evolueerde? Dat klonk zo droog. ''You helped me with my dream, so how about it if I help with your dream? I don't think I'm able to give you a haircut, but I'm sure there is someone out there who can and wants to help you..'' sprak ze opeens. Hopelijk was het niet al te onverwacht voor Oko.

Het bleef even stil, maar dat was meer dan normaal. Iemands partner zijn was niet zomaar iets, en zelfs als Sora twijfelde op het moment kon Oko het volledig begrijpen, want nog steeds voelde het erg snel. Maar dat maakte hem niet meer uit, en wanneer hij Sora hoorde spreken 'keek' hij snel op, zijn nieuwsgierigheid won het van zijn zenuwen. ''I can't wish for anything better than standing beside you. I'd be happy to be your partner, Oko,'' Oko bleef stil, maar enkel omdat zijn hart over leek te slaan. Een glimlach van oor tot oor kwam op zijn gezicht. Zijn zenuwen vloeiden volledig weg, en een gevoel van uiterste vrolijkheid vulde zijn borst. ''Oh, Sora..'' was het enige wat hij uit zijn mond kon krijgen, en gaf haar een klein likje over de wang van de Growlithe. Hij kon het zowat niet geloven, hij had een partner. En ook nog eens de liefste, meest begrijpende en mooiste van alle Pokemon die hij ooit was tegengekomen. Hij had het gevoel van wat er ook gebeurde in de eerstvolgende tijd, hij zich nooit meer zo miserabel kon voelen als wanneer hij alleen was. Nee, hij was samen nu, samen met iemand die hem zou liefhebben, beschermen,vergezellen, en andersom. Het hunkeren naar zijn droom bleef echter sterker en sterker worden. Want wat wou hij haar graag eens kunnen zien. Haar grote en vast prachtige ogen en haar zachte warme vacht. Haar lach die hij nu alleen kon horen, maar die vast nog veel hartverwarmerder was als hij die ook kon zien. Hij had natuurlijk nog nooit een gezicht gezien, een lach, of een traan, maar hij wist gewoon dat het geweldig moest zijn om het te kunnen zien. Hij vond het jammer dat hij niet meer uit zijn keel kreeg, zodat hij niet volledig kon laten blijken hoe blij hij wel niet was. Hoewel zijn korte zinnetje vol van emotie had geklonken, vond hij dat Sora iets lievers verdiende. Ach, misschien begreep ze het ook wel, en wist ze hoe verlegen hij was door hun gesprekken. Oko nam een hap adem en kuisterde weer naar wat Sora te zeggen had tegen hem. ''You helped me with my dream, so how about it if I help with your dream? I don't think I'm able to give you a haircut, but I'm sure there is someone out there who can and wants to help you..'' verbazing was te lezen op zijn gezicht, vermengd met vreugde. Hij wou eerst zeggen dat ze al een droom van hem waar had gemaakt, maar haar gepraat over het wegknippen van dat haar voor zijn ogen maakte hem enthausiast. Hij lachte even. ''Sora, that would be wonderful!'' sprak hij, vrolijker dan hij ooit geklonken had. Met Sora zou het een stuk makkelijker zijn. Misschien kende ze hier al een zootje Pokemon, en sowiezo sprak ze Nederlands, de taal die hier gesproken werd. En natuurlijk kon ze de Pokemon zien. Zien welke Pokemon klauwen hadden, of iets anders waarmee ze haren konden knippen. Ja, een geschikte Pokemon zoeken was een stuk moeiijker als je geen Pokemon kon zien. Oko grinnikte, en keerde zich daarna richting het gezicht van Sora. ''I.. I just wanna see you, Sora. That would make me even happier than I am now.'' sprak hij, en kwispelde met zijn staart.

Een klein grijnsje ontstond op haar snoet toen ze een likje over haar wang voelde. Op dat moment voelde ze zich weer op haar gemak bij Oko, zelfs al viel er een korte stilte. Voor het eerst in haar leven voelde ze zich weer.. Gewild. Het had lang geduurd voordat ze zoiets weer kon voelen, al helemaal na dat gedoe met haar ouders. Ze was dus toch niet gedoemd om in haar eentje te sterven, voorlopig. Nu wist ze eindelijk wat liefde betekende. Zoiets had ze altijd al eens willen voelen.

De stilte werd verbroken door het gelach van Oko. ''Sora, that would be wonderful!'' sprak hij enthousiast. Sora toverde een glimlach op haar gezicht, ook al wist ze dat Oko wel blij zou zijn met dat idee. Meteen begon ze na te denken over welke pokémon er allemaal geschikt zouden zijn. Tot nu toe was ze niet echt pokémon met scherpe klauwen tegengekomen, of wel? Ze herinnerde het zich niet meer. Hoe stom kon ze wel niet zijn als ze zoiets niet meer kon herinneren, terwijl ze het juist nu nodig had? Als haar lichaamsbouw het had toegestaan, had ze zichzelf op haar voorhoofd gemept. Ze zuchtte zonder het zelf te merken, maar Oko zorgde er voor dat ze weer opkeek. ''I.. I just wanna see you, Sora. That would make me even happier than I am now.'' Als ze niet al oranje van kleur was, kon je nu zien dat ze lichtjes bloosde van die opmerking. Ze merkte dat Oko begon te kwispelen. Nog net kon ze de neiging om te lachen onderdrukken. Het zag er zo lief uit.

''Shall we.. Start moving again..? I'm getting a little bit cold now,'' sprak ze droog. Ze was nu wel goed uitgerust. Daarbij wilde ze zo snel mogelijk op zoek naar een geschikte pokémon. Ze moest en zou Oko helpen bij zijn droom. Ze stond langzaam op, rekte zich lichtjes uit en keek verwachtingsvol naar de Deino.

- Beetje laat. Beetje inspiloos xD -

Een korte stilte viel, maar Oko voelde zich positief en vrolijk, en hij bedacht zich dat Sora vast aan het bedenken was wat ze nu konden gaan doen. En ja hoor, hij had het goed. Ze begon droogjes te spreken. ''Shall we.. Start moving again..? I'm getting a little bit cold now,'' Oko lachte. Ze had zo'n dikke vacht, en nog had ze het koud! Nee, hij moest wel toegeven dat het hier wel heel erg koud was. ''I think that's a great idea'' sprak hij op even droge toon terug. ''I have thick neck/head fluff, but I think the rest of my body is kinda.. frozen now.'' zei hij dommig, en stond op. Expres liet hij het er heel stijfjes uitzien, alsof hij daadwerkelijk half bevroren was. Daarna schudde hij zich uit, om de stukjes sneeuw uit zijn fluff te schudden. Daarna keek hij Sora's kant op. Hij zweeg even, en sprak daarna zachtjes. ''Err.. you go first.'' zei hij met een klein twijfelachtig glimlachje. Hij deed een paar stapjes vooruit, en 'keek' daarna rond. Gelukkig maar dat hij Sora had. Dit gebied was een grote sneeuwvlakte. Aan alle kanten gelijk. Een Pokemon die normaal kon zien zou hier nog snel verdwalen, laat staan een blinde. De sneeuw zorgde ervoor dat je geen trillingen en dergelijke kon voelen, dus een Pokemon kon je ongehoord naderen. Ja, hij had het hier best eng gevonden als hij alleen zou zijn. Maar hij had geen angst meer. Niet nu hij Sora bij zijn zijde had. Zij zou hem leiden als dat nodig was, beschermen. Hij knikte even, keek weer de kant op van de Growlithe. ''Let's go!'' zei hij met een vrolijke stem en een aandoenlijke glimlach op zijn puntige bek.

''I think that's a great idea. I have thick neck/head fluff, but I think the rest of my body is kinda.. frozen now.'' Sora lachte zacht, maar het werd harder toen Oko express zo stijfjes opstond. Hij schudde de sneeuw uit zijn vacht, waarvan een klein beetje op haar terecht kwam, maar dat smolt vrij snel. ''Err.. you go first,'' hoorde ze hem spreken. Ze knikte, hoewel hij dat niet kon zien, en keek net als de Deino het gebied rond. Misschien was het beter om dezelfde weg terug te lopen? Ze had immers geen idee welke kant ze op moesten om het gebied uit te lopen. Overal waar je keek, zag je alleen maar een met wit bedekte grond. En bomen die ondergesneeuwd zaten. Niet bepaald handig als je het gebied uitwilde en de weg kwijt was. Ze draaide zich om, liep langs Oko af en bleef toen weer staan. Hier kwamen ze vandaan, toch? Ze keek even naar haar partner, die een vrolijke glimlach op zijn snoet had staan. De Growlithe glimlachte automatisch bij het zicht ervan, terwijl haar ogen een dromerige blik uitstraalde. Eerlijk gezegd maakte het haar nu niet meer uit waar ze zou belanden, zolang ze maar met hem was. ''This way,'' sprak ze vriendelijk, wachtte even en liep toen rustig de kant op waarvan ze dacht dat het de goede was. Ze zou zich eigenlijk niet meer herinneren waar ze vandaan kwamen, aangezien ze alles wat er was gebeurd voordat ze partners werden was vergeten. Natuurlijk liet ze dat niet merken.

''I'm guessing our destination will be somewhere among a lot of pokémon,'' sprak ze tussendoor. ''I'm trying to figure out what place,'' voegde ze er wat zachter aan toe. Er waren eigenlijk zoveel plaatsen waar zoveel pokémon waren... Wacht, moesten ze daar wel heen? Ze moest niet nadenken over de hoeveelheid pokémon, omdat ze dan een betere kans hadden iemand te vinden. Nee, ze moest denken aan een plek waar veel pokéon waren die voor kapper zouden kunnen spelen. En welke pokémon konden dat beter dan insect-types? Er zaten er een heleboel tussen met scherpe messen, niet? ''I got it!'' riep ze uit het niets, maar ze schonk er geen aandacht aan dat ze Oko misschien had laten schrikken. ''Bug-types! We have to get to Timerise Forest!'' Het was natuurlijk niet zeker of daar echt de pokémon zat die ze zochten. Misschien had ze het zelfs verkeerd gegokt. Maar in een bos zaten veel insect-types, niet? Dan moesten ze daar maar een gokje wagen. Als het niet zo was, was dat niet het einde van de wereld. Ze zouden gewoon in de gebieden in de buurt kunnen zoeken. Sora duwde meteen haar neus in de sneeuw en begon haar weg naar buiten via geur uit te zoeken. Op deze manier waren ze vast sneller bij hun bestemming.

- Oeh, dit is wel heel laat. Sorry, sorry, sorry! Erh, afsluiting van dit topic? ;o -