De avond had een deken van duisternis in het gebied gebracht. De bergtoppen werden slechts nog door enkele zonnestralen geraakt wanneer de pijlsnelle Pokemon zichzelf door de rotsblokken heen bewoog. Deze Pokemon had haast, want hij wist dat hij zich op gevaarlijk gebied verkeerde. De nacht maakte de Marble Mountains nog vele malen gevaarlijker als ze overdag waren. De afbrokkelende stenen, de afgronden en de Pokemon die hier een territorium bezaten konden de Jolteon doden, ook al was hij doorgewinterd en sterk. Maar hij zou en moest het halen. Hij kon wel ergens een schuilplek gaan zoeken voor de nacht, maar hij wist dat hij bijna door de hooglanden heen was. Met die gedachte in zijn kop kon hij niet zomaar ergens gaan neerliggen en tot rust komen. In PokeRPG was het slapen een stuk veiliger en vertrouwder. Terwijl hij voortsprintte, zo snel als een bliksemflits, dacht hij na over zijn verleden in dit gebied.

Het was leuk geweest, en hij had er spijt van dat hij er weg was gegaan. Zouden er nog Pokemon zijn die hem herkenden? Waarschijnlijk niet, maar dat deerde niet. Beginnen met een schone lei had ook zijn voordelen. Zijn persoonlijkheid was nog bijna hetzelfde als vroeger, dat wist hij zeker. Maar daarbij was hij in het verleden ook zeer pathetisch geweest. De helft van de tijd was hij achter een vrouwelijke Espeon aangegaan, proberend haar liefde te winnen, om daarna te ontdekken dat ze een oogje had op een andere Pokemon. Een Absol, veel groter en stoerder als hem, natuurlijk. Dat liet hij zich geen tweede keer overkomen. Een kleine eigenwijze grijns kwam op de kop van de Jolteon wanneer zijn ogen zich richtten op de bomen die in zijn gezichtsveld verschenen. Hij was al een tijdje over de boomgrens heen, maar hier groeiden de bomen dichter op elkaar. Ook waren er duidelijk meer soorten planten aanwezig, hij zou bijna de bergen uit zijn, en het bos betreden.

Hij stopte even om uit te rusten en op adem te komen, iets wat hij op het moment echt nodig had, en wat hij nu ook kon doen nu hij bijna zijn doel bereikt had. Hij sloot zijn ogen even, en concentreerde zich op zijn hartkloppingen. Het ging snel, veel te snel. Deze rustpauze zou hij gebruiken om weer op adem te komen. Hij opende zijn ogen weer, en keek naar zijn borstkas die op en neer ging. Het toverde raar genoeg een glimlach op zijn snuit. Hij was blij en trots dat hij de reis volbracht had. De reis naar zijn oorspronkelijke thuis. Tarquin zijn pupillen verwijdden zich. Zijn oren werden rondgedraaid tot hij wist waar het geluid dat hij net hoorde vandaan kwam. Hij richtte zijn diepe donkere ogen op het bos. Ah, zou hij hier de eerste inwoner van PokeRPG tegenkomen? De Jolteon ging niet in de aanvalshouding, ook gromde hij niet. Zijn blik gleed neutraal over het bos heen, zijn spieren waren ontspannen. Waarom zou hij ook? Hij maakte liever vrienden dan vijanden in een gebied waarvan hij niet meer wist wat hij er kon verwachten.

Judgen keek op, dit was de PokéRPG, een stralende zon scheen op het gebied. Hij liep recht op de Marble Mountains af. Het was zijn eerste dag hier, hij had nog geen vrienden, maar die zou hij wel maken, eerst de RPG verkennen. Judgen was de enige in zijn soort van de hele wereld, wat zou hij graag een normale Pokémon zijn, nu werd hij vaak gepest door zijn gouden kleur. Nee, Judgen dacht niet graag terug aan zijn verleden. Maar dat staat nu achter hem, eerst moet hij nieuwe vrienden zien te maken, maar waar? In de wijde omgeving was Pokémon te zien. Hij zag wel een bos, zouden daar nieuwe vrienden zijn? Rustig liep Judgen richting het bos.


Hij vond het wel gek, al jaren niet meer in de RPG geweest en nu, nu stond hij in een bos er middenin. Zou hij hier kunnen schuilen vannacht? Het zag er niet onaangenaam uit, de hoge en scheve bomen zorgden dat je niet nat werd als het regende en er lag een hoop zachte bladeren op de grond. Dit zou zijn slaapplaats hier vannacht, ondertussen kon hij het bos wel weer uit, veel meer was er toch niet te zien.


Toen hij het bos uitkwam, zag hij een Pokémon buiten adem uitrusten, als Judgen zich niet vergiste was dit een Jolteon, hij had er vroeger wel veel gezien, er was zelfs 1 die goede vrienden met hem was. Maar dat was vroeger en aan vroeger wilde Judge al helemaal niet denken. ''Hallo'' zei hij met een vriendelijke toon, ''Ook aan het genieten van het uitzicht?''

De jonge Eevee liet een zucht uit haar mond ontsnappen. Sinds de Guerra uit elkaar was, had ze geen veilige verblijfplats meer. Iedereen die ze toen goed kende was nu verdwenen. Wat raar eigenlijk. De leiders vertrokken en meteen was iedereen weg? Niet dat het Shira wat deerde. Ze had zich er nooit echt thuis gevoeld. Misschien was dit wel haar kans om een plek te vinden waar ze zich wél thuis zou voelen. Inmiddels was het al aardig donker. Shira besefte dat het niet veilig was voor een kleine Eevee als zij om in haar eentje rond te lopen. Al helemaal niet in het donker. En toch deed ze het, want een thuis had ze niet meer.

Was het een verbetering, dat degenen bij wie ze zich niet thuis voelde weg waren? Dat was maar de vraag. Aan de ene kant was ze opgelucht dat ze zich over hen geen zorgen meer hoefde te maken. Aan de andere kant was ze nu nog eenzamer dan voorheen. Wellicht had ze mee moeten gaan, om te groeien, en dan sterk en zelfverzekerd terug te keren.. Of had ze toch de juiste keuze gemaakt door te blijven en rond te strompelen zonder een duidelijk doel voor ogen? Ze was nog zo klein en hulpeloos, misschien was ze dood zelfs het beste af. Toch had ze niet de neiging om aan haar eigen leven een einde te maken. Ze was hongerig, smerig en sliep slecht, maar ging toch door. Zelfs zonder doel.

De Eevee staakte haar pas plotseling. Hoorde ze nou.. een stem? Misschien was dit haar redding. Niemand kon een vieze, hongerige en bovenal jonge Eevee weerstaan, toch? Ze moesten haar wel helpen. Met een licht wanhopige blik in haar ogen volgde ze het geluid. Uiteindelijk spotte ze twee wezens, waarvan één een evolutie van haar soort was. Twijfel trok door haar heen en ze hield weer halt. Moest ze er wel heen gaan? Ze had geen keus. Expert in overleven was ze niet en als ze nog langer in haar eentje rond bleef strompelen zou ze misschien het loodje leggen. Bovendien, de Jolteon was een soort van verre familie. Hij kon haar toch niet in de steek laten? Shira zuchtte en stapte langzaam naar voren. Haar kop hing omlaag, bang voor wat er gezegd zou worden als ze gezien werd. Enkele meters van de Pokémon af bleef ze staan. Waren deze Pokémon wel te vertrouwen?

De Pokemon kwam langzaam maar zeker de bosjes uit gestrompeld. De Jolteon herkende de Pokemon als een Nosepass, al had hij deze Pokemon vrijwel nooit eerder gezien. Alleen had deze niet zijn normale steenachtige kleur, maar meer een goudachtige kleur. Nu leek hij meer gemaakt van Pyriet dan van steen. De Jolteon bestudeerde de Pokemon voor hem in een paar seconden. Bijna geen enkele van zijn aanvallen zouden de Nosepass veel kwaad kunnen doen, tenzij de Pokemon erg zwak was. Als deze Pokemon dus slechte bedoelingen had, zou het een irritant gevecht worden met veel aanvallen die weinig deden, maar hem uiteindelijk moesten vellen. Maar de Nosepass had blijkbaar ook geen zin in een gevecht, bleek uit de eerste woorden die hij Tarquin toewierp. Hij begroette hem op een vriendelijke toon. Misschien iets te vriendelijk.

''Ook aan het genieten van het uitzicht?'' sprak de gouden Nosepass daarna. Tarquin zweeg eerst in plaats van meteen te antwoorden, en liet zijn ogen nogmaals over de steensoort glijden. ''Niet bepaald.'' antwoordde hij de Nosepass eerlijk. Hij zag nu totaal geen gevaar in de Pokemon, en ging neerzitten om zijn poten nu ook te laten rusten. ''Ik kom net de bergen uit, zie dit als een rustpauze.'' sprak hij daarna, en liet zeer kort een kleine glimlach in zijn mondhoeken zien. Zijn stekelige oren bewogen zich op en neer wanneer hij zijn snuit in de lucht stak om een nieuwe geur op te nemen. Zijn blik ging meteen weer richting het bos, waar nu een heel andere Pokemon uit liep. Het was een bekend gezicht, een reden waardoor de Jolteon verbaasd opkeek. Dat was een Eevee. Een Pokemon die hijzelf ook een lange tijd was geweest in zijn jeugd. Een glimlach kwam er echter niet op zijn gezicht bij het zien van de staat waarin deze jeugdling verkeerde.

Haar kop ging omlaag, ze was duidelijk bang voor de reactie die hij of de Nosepass zou geven. Tarquin liet zijn oren iets zakken. Hij kende deze Pokemon niet, en toch wekte de kleine Eevee meelij op bij Tarquin. Hij stond langzaam op, zijn blik gericht op haar. ''Hey..'' sprak hij, voorzichtig, en deed een paar stappen in de richting van de Eevee. ''Gaat het wel?'' zei hij, met een bijna vaderlijke toon in zijn stem. Het was moeilijk voor hem om toe te zien hoe een van zijn 'soortgenoten' in een slechte staat verkeerde. Hij was een felle vechter, maar hij bleef een zorgzaam type. Zwijgzaam wachtte hij op een antwoord terwijl de zon nog verder naar de horizon zakte, en verdween achter de bomen, waardoor de laatste zonnenstralen nu niet meer zichtbaar waren vanaf deze plek.

De Jolteon keek hem aan, zag hij in hem een gevaar? Als Judgen wou vechten hadden de aanvallen van Jolteon geen effect, maar Judgen wou niet vechten, hij was moe van het bergbeklimmen en bovendien wou hij niet eens vechten. Deze Jolteon zag er wel snel en behendig uit. Hij hoorde wat voetstappen vlakbij hem, hij keek om, het was een Eevee, er waren er veel van in de RPG. ''Niet bepaald'' zij de Jolteon, hij ging nu rustig zitten, ''Ik kom net de bergen uit, zie dit als een rustpauze.'' ging hij verder, hij glimlachte, volgens mij vond hij hem wel aardig. ''Hey..'' zei de Jolteon tegen de Eevee, ''Gaat het wel?''
De Eevee zag er niet uit als een bedreiging, maar ze keek wel bang naar ons, was ze bang dat we haar zouden aanvallen? Nee, dat zou Judgen nooit doen, ook al verkeerde hij in gevaar,
''Oh, ik had me nog niet voorgesteld, ik ben Judgen, hoe heet jij?'' zei hij tegen de Jolteon.

Shira werd door de Jolteon opgemerkt. Haar spieren verstijfden zich terwijl angst door haar heen trok. Haar gezicht was nog steeds naar de grond gericht. Wat moest ze doen? Een stemmetje in haar hoofd schreeuwde tegen haar dat ze weg moest rennen, maar haar lichaam leek wel van steen gemaakt waardoor ze geen haar kon verroeren. Was dit wel zo'n goed idee geweest? ''Hey..'' Bij het horen van de voorzichtigheid in de stem van de Jolteon, keek Shira een beetje op. Hij zag er groot en sterk uit, maar had toch een twinkeling in zijn ogen die haar gerust stelde. ''Gaat het wel?'' Shira keek weg. Wat moest ze hier op antwoorden? Ja, het ging, want ze leefde nog en zelfs al had ze honger, ze zou binnen de komende 24 uur nog niet sterven. Maar nee, het ging ook niet, want ze had geen thuis of familie meer en wist niet zo goed hoe ze zichzelf nog een heel leven lang staande kon houden. ''Oh, ik had me nog niet voorgesteld, ik ben Judgen, hoe heet jij?'' De stem klonk niet als die van de Jolteon. Shira keek de andere Pokémon even aan. Ze was jong en had nog nauwelijks wat van de wereld gezien. Het was dan ook logisch dat ze niet wist wat voor pokémon het was. Het viel haar op dat hij tot de Jolteon gericht was, en hoewel ze vrijwel nooit zo arrogant was, vond ze het een beetje egoistisch dat hij haar niet wilde helpen. Toch zou ze het hem niet kwalijk nemen, waarschijnlijk had hij hier zijn redenen voor. De jonge Eevee richtte haar blik weer op de Jolteon. Wat moest ze nou zeggen op zijn vraag? "Ik weet niet.." mompelde ze uitendelijk heel zacht. Misschien zelfs zo zacht dat hij haar niet zou kunnen horen. Alhoewel, hij had wel een goed gehoor, of niet? Shira zakte voorzichtig door haar poten. De stress, angst en honger maakten haar zwak.

De wolken in de bergenketens leken altijd lager te staan dan de gewone plaatsen. Daarom leek het er altijd zo mistig als je al wat hoger kwam. Maar als je boven kwam, op de besneeuwde plaatsen kon je bijna geen steek zien.. Totdat je op de top van de allerhoogste berg stond waar je een heel wolkendek van boven kon onderscheiden. Maar bijna niemand kon die top bereiken hoe hoger je kwam, hoe kouder het werd, en er was bijna geen zuurstof meer.. Het was er zelfs zo koud dat een sterke, volgroeide Infernape er ook last zou van hebben. Net zoals deze Infernape die kilometers lager op een rots naar het landschap staarde. Het bekijken van een natuurlijk landschap had Blitzy al altijd geboeid. De dagelijkse cyclus hoe de zon opkwam en verdween, de miljoenen fonkelende sterren die verschenen en verdwenen, hoe de bomen nu langzaam van kleuren veranderen van groen naar rood, en hun bladeren de takken verlieten. Hij zou uren kunnen staren naar het verandering van het leven. Hoelang zat hij hier eigenlijk al..? Een knorrend geluid ontsnapte uit de maag van Blitzy. Hij herinnerde zich nog onder de Grote Eik, hier ver vandaan dat de meesten volwassenen van zijn soort carnivoren waren, en altijd zin hadden tegen een stuk vlees. Maar hij leefde alleen van kruiden, en dingen die aan de bomen leven. Langzaam hees hij zijn lichaam overeind en keek voor een laatste keer over de horizonlijn, in de hoop een klein puntje te zien dat zijn geboorteplaats zou moeten voorstellen, al besefte hij dat het véél, véél verder was dan dat. En toen liet hij zich zakken en keken zijn gele ogen richting een dennenbos dat iets lager in de bergketen lag.

Wat lager in het bos sperde hij zijn neusgaten open. De geur van de natuur, kruiden en planten ging zoals gewoonlijk van de frisse geur naar de natgeregende geur.. Al rook hij iets anders.. Een levend wezen! Onwillekeurig versnelde hij zijn pas. Niet veel levende Pokémon kwamen hier.. Of ze moesten wel verdwaald zijn. Toen zag hij beweging tussen de naaldtakken. Blitzy baande zich een weg tussen de bomen. en stond toen oog in oog met drie wezens... Drie Pokémon; Een Jolteon, die heel stevig gebouwd was, een Eevee, wiens vacht vuil en slijkerig was, alsof ze voor een lange tijd rondreisde zonder te stoppen. En een Nosepass. Blitzy vond een Nosepass al altijd een komische Pokémon. Hij had er ooit van gehoord van Pokémon die met mensen in contact waren gekomen waarop ze leken.. Hoe noemnden ze dat ook alweer? "Pizacco-kunst" ofzo? Het was al zo lang geleden.. Maar deze Nosepass had iets speciaals.. een gouden kleur waardoor het meest op een staaf goud leek met een stenen neus aan gesmolten. Geen één van de drie Pokémon waren bekend in zijn ogen. 'Hallo..' zei hij grijnzend. 'Jullie lijken me onbekend.. Je ziet de laatste tijd niet zoveel vreemdelingen hier...' Hij boog zijn benen omdat hij minstens twee keer zo groot was als iedereen zodat hij niet naar beneden zou moeten kijken. Zijn blik keek naar de sluikerige haar van de Eevee. Zij leek allang alleen rond te zwerven in alle eenzaamheid.. En toen naar de Jolteon. Ook hij leek vermoeid, misschien had hij ook een lange reis gemaakt, maar had tenminste tijd genomen om zijn vacht schoon te houden. Blitzy keek daarna naar de Nosepass die... Welja, op een stenen gezicht kon je niet echt gemakkelijk een uitdrukking lezen, dacht Blitzy grijnzend.

De Eevee bleef zichzelf bang opstellen. Zelfs met een vriendelijke toon in zijn stem en een geruststellende twinkeling in zijn ogen. Maar ze had gelijk. Je moest niet iedereen vertrouwen die een lieve stem op zette. Tarquin keek even terug naar de Nosepass, die dit blijkbaar een geschikt moment vond om zich voor te stellen. ''Tsk.'' siste Tarquin. Zag hij de Eevee niet, die in een slechte staat verkeerde en duidelijk hulp nodig had? ''Tarquin'' sprak hij daarna rauw, om te voorkomen dat de Nosepass er over doorging, en keerde zijn hoofd snel terug naar Shira. Deze antwoordde zachtjes op zijn vraag, maar omdat Tarquin dichterbij gestapt was kon hij het nog net horen. "Ik weet niet.." kwam er uit haar mondje, voordat ze door haar pootjes zakte. Tarquin fronste, en kwam langzaam voorzichtig nog dichter bij het kleintje. Hij boog wat door zijn poten heen, en bracht zijn kop dichter bij de hare. ''Kan ik iets voor je doen?'' vroeg hij maar, en likte alvast wat vuil van een van haar wangen af. Er was hier geen water in de buurt, maar hij kon haar naar een plaats dragen waar wel drinkwater was. En hij zou haar wat te eten kunnen geven.. Dan zou ze er vast snel weer bovenop komen.


Maar alleen als zij dat wou, natuurlijk. Voor hetzelfde geld had ze wel een familie hier, en was ze die slechts kwijtgeraakt. Hij ging neerzitten, zijn stekelige haar wapperend in de wind die door dit gebergte heen waaide en uiteindelijk hier kwam. Misschien betekende dat dat de wolken ook snel deze kant op kwamen, en dat het ging regenen. Tarquin richtte zijn blik op het bos. Geen probleem, hij zou dan wel een schuilplaats vinden voor de nacht. Zijn blik bleef echter gefocust op het bos, aangezien zijn oren zich die kant op draaiden. Weer had hij een geluid van voetstappen gehoord. Raar, meestal waren er hier niet veel Pokemon, maar nu leek het toch druk te worden. Gaf niks, kreeg Tarquin ook meteen een beetje een beeld van wat voor een Pokemon hier rondzwierven in dit gebied. Tot nu toe allemaal vrij vriendelijk. Een voordeel voor hem, nu kon hij zich makkelijk opnieuw aanpassen aan dit gebied, zonder dat iemand het hem onmogelijk maakte. Maargoed, de voetstappen. Het duurde niet lang voordat de Jolteon de Infernape in het vizier kreeg, de Pokemon was groot en had een brandend vuur bovenop zijn kop, onmogelijk te missen. '

Hallo..' sprak deze met een grijns op zijn mond. 'Jullie lijken me onbekend.. Je ziet de laatste tijd niet zoveel vreemdelingen hier...' Tarquin keek hem vaagjes aan. Niet zoveel vreemdelingen, nee. Maar hier waren er dus al 3. ''Ook aangenaam, Infernape.'' zei hij met een kleine grijns. Gelukkig kende hij een grote reeks Pokemon uit zijn hoofd. Tarquin glimlachte zachtjes, en liet absoluut geen angst zien voor de Pokemon die vele malen hoger dan hem was, en een verwoestende vlammenwerper kon afvuren. Tarquin was geen watje, maar had het altijd gehaat om geraakt te worden door vuuraanvallen. Ja, hij vreesde vuursoorten het meeste van alle soorten, en probeerde ze zelfs in een oorlog liever te mijden. Hij gromde in zichzelf. Hng, watje dat hij was. Hij schudde zijn kop heen en weer en keek de Eevee weer aan. Met een kleine geruststellende glimlach wachtte hij op haar antwoord.

- Ik wachtte eigenlijk op Judgen, maar ik ben bang dat het topic anders vergeten wordt :C -

'Ook aangenaam, Infernape.' antwoordde de Jolteon met een grijnsje. Blitzy grijnsde vriendelijk terug naar hem. De Eevee keek hem eerder niet zo vriendelijk aan.. Hij keek haar met een opgeheven wenkbrauw aan. Even voelde hij de aandrang om 'Wat?' tegen haar te zeggen, maar weerhield zich ervan met het feit dat ze uitgehongerd leek en hij niet echt zin had om iemand die al zo'n weinig energie had nog verder af te blaffen. Toch leken zijn instincten vijandig naar haar te doen, alsof ze een venijnige haat verspreidden. Hij besloot dus maar weg te kijken van haar en op met de Jolteon praten, die hem een stuk vriendelijker leek, zelfs al leek hij gespierder en gespecialiseerd in gevechten. Nog voor hij iets kon zeggen klonk er een gemompel achter hem en een plofje. 'Gaat het wel?' vroeg hij met diezelfde opgeheven wenkbrauw tegen de Eevee. Met een zucht liet hij het evenwicht in zijn knieën naar voren gaan zodat hij zachtjes met zijn schenen tegen de mossige grond kwam. Hopelijk leek hij nu wat minder.. intimiderend. Dat was nu een groot nadeel aan zijn lichaamsvorm en één van de dingen die hij het meest haatte; de ''eerste indruk'' van aan zijn staalblauwe vuisten, en een gigantische vlam. Vanaf het moment dat hij zichzelf toeliet te evolueren in het gevecht in de klif wist hij dat iedereen hem zou aanzien als een bloeddorstige moordenaar. Niet die kleinere Monferno met een vrolijke zwaaiende vlam. Blitzy's ogen gleden van de éne Pokémon naar de andere. Zowel de Jolteon, als de Eevee, als de Nosepass zei niets. Waren ze altijd zo stil?

Takken kraakten onder heet gewicht van de grote rode poten die er op kwamen. Hij snoof de lucht aandachtig op , Hij rook andere Pokemon. Een Arcanine heeft geweldige zintuigen, maar de beste is en blijft de reuk. Even gaapte hij. Wakker gemaakt worden door een chagrijnige Ursaring is geen pretje. Hij liep verder en de geuren werden sterker. Zou hij naar ze toegaan? Hij waagde de gok , als ze hem niet mochten of hij hen niet kon hij altijd nog weggaan. Weer liep hij dichterbij en nu kon hij stemmen horen. Hij liep een bosje in en observeerde het kleine groepje. Er waren vier Pokemon: een Jolteon, een Eevee, een Nosepass en een Infernape. Voorzichtig en op zijn hoede stapte hij de bosjes uit. Even schraapte hij zijn keel, zodat ze niet te erg zouden schrikken. "Vinden jullie het goed als ik me bij jullie voeg? Ik heb wel behoefte aan wat gezelschap" Hij hoopte dat het goed zou vallen anders zou hij zo weer verder trekken.

"Ik.. weet niet.." mompelde de Eevee, weer precies hetzelfde antwoord als net. Haar kopje laag, haar oren plat naar achteren. Tarquin begreep dat ze zo verlegen was tegen een wildvreemde. Toch vond hij het jammer dat ze hem niet helemaal leek te vertrouwen. Hij wou haar graag helpen, en zou dat dan ook doen. Alleen moest hij ervoor zorgen dat hij de Eevee mee kon nemen ergens heen, zonder deze Pokemon te beledigen, want hoe graag hij ook kennis wou maken met een paar nieuwe Pokemon, deze Eevee was in nood en kreeg van hem gewoon voorrang. Hij hoorde dat de Infernape zich ook afvroeg of het wel goed ging met de kleine dreumes. Tarquin richtte zich weer op Shira, en hoorde haar kleine maagje knorren. En voor het eerst zag hij een kleine glimlach op haar gezicht. Dat zicht toverde er ook meteen een op zijn eigen mond. Hij opende zijn mond, en begon net zo behendig maar rustig als net weer te spreken tegen de Eevee. Zijn twee verschillend gekleurde ogen keken haar vriendelijk maar serieus aan. ''Hey, rustig maar. Tegen mij hoef je niet verlegen te doen, hoor.'' zei hij grijnzend tegen haar. Zijn ogen richtten zich nu op haar buik. ''Volgensmij.. heb jij gewoon een goede maaltijd nodig.'' Hij wou er nog een volgende zin aan vast plakken, maar werd gestoord door weer een nieuwe Pokemon die het groepje betreden had. Tarquin keek deels geirriteerd, deels verbaasd. Hij had nog nooit spontaan zoveel verschillende Pokemon bij elkaar gezien. Het was alsof ze afgesproken hadden, maar het waren allen wildvreemden voor elkaar. Aan de andere kant baalde hij er weer van, hij wou niet onbeleefd zijn maar zou toch proberen deze Pokemon te verlaten.
"Vinden jullie het goed als ik me bij jullie voeg? Ik heb wel behoefte aan wat gezelschap" Had de Arcanine tegen hen gesproken. Tarquin antwoordde op zijn vraag. ''Om eerlijk te zijn, zal ik eerst deze kleine helpen. Ik vind het geweldig om zoveel vriendelijke gezichten te zien, terwijl ik nog maar net terugben. Het gebied voelt mij nu al weer vertrouwd.'' Tarquin liet een voorzichtige glimlach zien, al meende hij het echt wat hij zei. ''Mijn excuses. Ik hoop jullie snel weder te zien.'' zei hij, en knikte nog beleefd naar de Pokemon. Daarna werd zijn blik reeds weer op de Eevee gericht. ''Wat zeg je ervan?'' sprak hij tegen haar. Hij bestudeerde haar nog even, en merkte op dat hij bijna vergeten was hoe moe en gesloopt deze Eevee was. Langzaam liet hij zichzelf zakken, zodat deze makkelijk op zou kunnen stappen. ''Wil je een lift?'' grapte hij, en wachtte weer op een reactie.