Zachtjes neuriënd liep Chiara door. Haar vrolijke bui was nog steeds niet overgewaaid, maar dat maakte ook niet zoveel uit. Haar werd altijd gezegd dat huilen je sterk maakte, maar lachen is gezond, niet? Ze opende haar bruine ogen en zag algauw het water van de Crystal Lake. Hier was ze al zo vaak geweest, maar ze kwam steeds weer terug. Ze kreeg nooit genoeg van dit beeld. Vlug liep ze naar de rand toe en werkte wat water naar binnen. Vervolgens keek ze naar het midden van het water. Na een paar tellen draaide ze zich weer om, maar knalde tegen iemand op in dat proces. Geschrokken keek ze op, recht in de ogen van een Luxio die niet al te blij keek. ''S-sorry,'' mompelde ze zacht. ''Kijk eens uit je doppen,'' was haar antwoord. Chiara fronste licht. ''Ik bood net mijn excuses aan. Het spijt me, maar ik had je niet gezien, misschien had je niet achter me moeten staan op het moment dat ik me omdraaide,'' sprak ze nu wat duidelijker, op een geïrriteerde toon. ''Daarom zeg ik ook dat je beter uit je doppen moet kijken,'' sprak de Luxio nu laag grommend. De Eevee irriteerde zich nu aan zijn houding. Nog nooit had iemand zo snel haar humeur kunnen verpesten, en zeker niet als die dagenlang zo was geweest. ''Het zal wel,'' siste ze zacht en wilde weglopen. Daar kreeg ze echter niet de kans voor.

Luxor keek argwanend naar de Eevee die van hem wegliep. Hij had altijd al een hekel gehad aan pokémon die het 'schattigheidsfactor' had. Als Shinx had hij dat ook wel gehad, maar de blik in zijn ogen bevielen niet, dus hij had nooit echt een kans gehad bij de mensen. Misschien was zijn leven anders verlopen als hij zijn leven had gedeeld met een mens, in plaats van een eenzame plek als waar alleen pokémon aanwezig waren. Voor zover hij wist had hij hier nooit echt vrienden gemaakt, en de enige groep waar de pokémon in hadden gezeten waar hij dat wel mee kon was uiteen gevallen. Daarna had hij nooit meer iets vernomen van de Guerra en zijn leden. Hij gromde zacht. Op één of andere manier was hij kwaad. Kwaad op zijn ouders, die hem deze ellendige leven hadden geschonken. Dankzij hen moest hij in zijn eentje vertrekken, met als opdracht een eigen roedel te starten. Een partner had hij nooit gevonden. Het enige dat mee had gezeten was zijn evolutie, maar daar had hij tot nu toe niet veel aan gehad. De Luxio snoof. Hij wilde zijn woede kwijt, hij wilde laten zien dat hij wél wat waard was. Meteen verscheen er blauwe bliksem om zijn lijf die de pokémon uit zijn omgeving net een haar miste. Ook de Eevee had geluk gehad dat ze wat verder weg had gestaan. Hij had wel haar aandacht getrokken door dit te doen.

''Wat is jouw probleem?'' Chiara keek hem fronsend aan, terwijl ze een antwoord verwachtte. Ze was alleen tegen hem aangelopen, was hij daar soms zo kwaad over geworden? Als dat zo was was hij wel heel erg snel op zijn tenen getrapt. Een antwoord kreeg ze niet. In plaats daarvan ontving ze een lichte schok van zijn aanval. Ze keek hem kwaad aan, tot plots een déjàvû in haar opkwam. Had ze hier niet ooit al eens gevochten, maar dan met een Luxray? Ze had veel te snel verloren toen, maar dankzij dat gevecht is ze harder gaan trainen. Eigenlijk mocht ze blij zijn dat ze nog leefde. Ze ging nu niet meer zo snel verliezen, niet nadat ze al die tijd in haar training had gestopt. Ze snoof nu zelf kwaad en opende haar bek, waar een paars-zwarte bol voor verscheen. Na een paar tellen vuurde ze hem af. Hij ging regelrecht op haar tegenstander af, maar die ontweek hem nog net. Waarschijnlijk was ze nu een gevecht gestart dat eigenlijk niet haar bedoeling was geweest. Vlug keek ze rond, op zoek naar de Luxio. Hij was naast haar verschenen en had haar beetgepakt aan haar voorpoot. Vervolgens werd ze opgetild en weggeslingerd. Met een harde plof kwam ze op de grond terecht en stond ze krampachtig op. Nee, ze gaf het nog steeds niet op.

Nog net kon ze zien dat Luxor weer bliksem op haar afschoot. Ze dacht geen tweede keer na, en ontweek het steeds met haar Quick Attack. Daarna knalde ze met volle vaart tegen hem aan, waardoor hij zijn evenwicht verloor en achterover viel. Zelf sprong ze weer weg, bang dat ze een makkelijk doelwit zou zijn als ze te dichtbij stond. Ze wachtte even totdat ze zag dat hij weer opstond. Meteen opende ze weer haar bek, en liet er weer een Shadow Ball voor verschijnen. Tot nu toe waren het de enigste twee aanvallen die ze kende, dus moest ze maar roeien met de riemen die ze had. Nog voordat ze hem af kon vuren, stond de Luxio vlak voor haar en liet zijn donder de vrije loop. Chiara staakte haar aanval, maar was te laat met ontsnappen. Ze werd volop geraakt, en bleef versuft staan. Nog voor ze kon herstellen van de impact voelde ze opnieuw een klap in haar zij. Daarna voelde ze het koude water dat haar opzoog en kon ze geen adem meer halen. Geschokt opende ze haar ogen en realiseerde zich dat ze in het Crystal Lake was gevallen. Zo snel als ze kon zwom ze terug naar het oppervlak en wilde naar adem snakken, maar ze voelde dat ze werd gegrepen in haar nek. Ze piepte even, vooral door de schrik, maar ook omdat er werd doorgebeten. En hard ook. Ze werd uit het meer getrokken en naar voren geduwd. Daar bleef ze liggen, maar haar lijfje bewoog op en neer vanwege haar onrustige ademhaling. Chiara vloekte in zichzelf. Zelfs na die training was ze niet sterk genoeg om een pokémon te verslaan. Wat voor een nut had ze dan in de Chiave?

Luxor grijnsde licht. Dit gevoel had hij al heel lang niet meer gehad. Hij groef even met zijn nagels in de grond, terwijl zijn blik nog steeds op de Eevee stond. Hij had nu laten zien dat hij weer van zich afbeet, maar het was niet genoeg. Sterker nog, het was veel te weinig. Een Eevee als deze was veel te zwak om aan te tonen dat hij kracht had. Langzaam liep hij op haar af, totdat hij naast haar stond. Hij liet zijn blik nogmaals over haar heen gaan. Ze was zwak, maar hij moest toegeven dat ze het goed had volgehouden. Normaal gesproken was een andere van haar soort weggerend, niet? Ach, hij zal haar maar uit haar lijden verlossen. De Luxio laadde de elektriciteit in zich weer op, waardoor het weer zichtbaar werd rond zijn lijf. Ze mocht zich dan net verzet hebben, dit was toch echt het einde.

~ Chiara & Luxor ~
- Salvador -

Een roodkleurige gedaante liep rustig door het bos. Het was een warme en zonnige dag. Salvador zong een vrolijk deuntje: "Yo no necesito ningún amigos. Yo no necisito ningún amor. Yo no necesito que nadie." Dat zong hij als hij alleen was. Altijd dus, want eigenlijk was hij altijd alleen. Geen enkele Pokémon wilde graag in zijn buurt zijn. Allemaal verafschuwden ze de Corphish om zijn uiterlijk en anders hadden ze wel vooroordelen over zijn karakter. Salvador zuchtte. Er was niets aan te doen, dus had hij zich er maar bij neergelegd. Salvador liep weer door. Hij liet zijn humeur niet verpesten door zijn gedachten. Hij was in een mooi bos op een zonnige dag. Ook had de Corphish gehoord dat er vlakbij een meer moest zijn. Salvador verheugde zich al op de gedachte om in het koele water te duiken. Plotseling hoorde hij een gigantische knal. Snel rende Salvador in de richting van het geluid. Bij het meer stonden een Luxio en een Eevee die zo te zien in een hevig gevecht verwikkeld waren. Salvador keek er niet lang naar. Op zijn reizen over de zeebodem gevechten gezien en meegemaakt. Gelukkig zonder dodelijke afloop. Hij had zich net omgedraaid toen hij nog een knal, en daarna een plons, hoorde. Opnieuw draaide Salvador zich om en zag de Eevee op de grond liggen. De Luxio maakte zich klaar om het af te maken. Salvador aarzelde geen moment. Anderen mochten dan niks om hem geven. Hij gaf wel om andere Pokémon. De Luxio zou de Eevee zeker doden als hij niet ingreep. Zonder verder na te denken zette hij zijn scharen in de grond en begon te graven. Er trok een rode waas over zijn ogen, het teken dat Salvador een agressief moment had. Steeds sneller hakten zijn scharen in het zand tot hij onder de grond verdween. In een razend tempo kwam de Corphish op het tweetal af. Toen hij dacht boven de Luxio te zitten groef hij zich een weg omhoog. Met een verbazingwekkende snelheid voor een Corphish sprong Salvador uit de grond gevolgd door een kopstoot tegen de romp van de Luxio die naar achter werd geworpen. Verbaasd stond de Luxio op zich afvragend waar zijn plotselinge aanvaller vandaan kwam. Salvador werd nog steeds beheerst door zijn agressie dacht alleen aan het verslaan van zijn tegenstander. De Luxio viel aan met een elektrische aanval. Aangezien Salvador niet zo snel was wanneer hij geen verrassingseffect had, probeerde hij de aanval te stoppen met zijn Bubblebeam aanval. De Corphish schoot mooi gekleurde bellen uit zijn scharen om de schokken van de Luxio te stoppen. De meeste schokken spatten samen met de bellen uiteen, maar Salvador werd door enkele aanvallen geraakt. De pijn schoot door hem heen, maar hij verbeet het. Zijn agressie was te intens om het te voelen. Opnieuw ging Salvador in de aanval. Hij sprong op de Luxio af en greep hem met zijn Vicegrip aanval. Zijn rechterschaar klemde zich strak om de nek van de Luxio zodat deze niet kon ontsnappen. Daarop volgde met Salvador’s linkerschaar een Crabhammer aanval die met een doffe klap op het hoofd van zijn tegenstander belande. Enkele momenten daarna verdween de rode waas voor zijn ogen en besefte hij wat hij had gedaan. Voor hem lag de Luxio op de grond, bewusteloos. “Hij zal flinke koppijn hebben als hij wakker wordt.” Mompelde Salvador spottend. Hij haatte het als hij zo’n woede aanval kreeg. Hij kon er niks aan doen, maar verloor dan compleet de controle over zichzelf. Zo’n aanval van agressie maakte hem ook niet sterker of sneller, maar het zorgde er wel voor dat hij compleet op instinct vocht en zonder verstand. Salvador draaide zich om. De Eevee was nog steeds bij met meer. Salvador maakte al aanstalten om weg te lopen. De Eevee zou net zo reageren als alle andere Pokémon. Die zou vluchten zodra hij dichterbij kwam of hem straal negeren. Dus was het niet de moeite waard om hier rond te blijven hangen. In rust zwemmen kon hij hier toch al niet meer.

(Ik heb toestemming van Chiara/Luxor om hen te beïnvloeden.)

Langzaam keek de Eevee op toen ze de laatste klap niet voelde. Ze was er bijna zeker van dat de Luxio het af wilde maken, maar ze voelde niks. Was dat de bedoeling, of..? Haar ogen werden groot van verbazing toen ze zag dat een Corphish er tussen was gesprongen. Het had niet lang geduurd of Luxor was bewusteloos op de grond terecht gekomen. Als ze het zo zag, was het wel makkelijk geweest om hem uit te schakelen, maar de Luxio was vast verrast geweest door de Corphish. Ze zuchtte. Het zag er zó makkelijk uit, en toch had ze verloren. Ze mocht dan nu wel gered zijn, maar die nederlaag zou ze niet snel vergeten, net als die met de Luxray, ook al was die meer dan logisch. “Hij zal flinke koppijn hebben als hij wakker wordt,” mompelde de Corphish spottend. Ze keek hem vragend aan, niet zeker waarom hij haar gered had. Hij kon niet van de Chiave zijn, daar had ze hem nooit gezien. Op dat moment merkte ze dat hij aanstalte maakte weg te lopen. Wacht, wat? Hij had haar net gered, maar nu liep hij weg zonder verder nog iets te zeggen?

''Wacht..!'' probeerde ze hard uit te brengen. Het lukte half. Ze kwam langzaam recht, terwijl er een steek door haar nek schoot. Bah, Luxor had haar daar flink te pakken gehad, ze bloedde zelfs een beetje. Ze negeerde het, en liep langzaam richting de Corphish. ''Bedankt dat je me hebt geholpen. Als jij er niet was geweest, ik dan nu waarschijnlijk ook niet meer..'' sprak ze, terwijl een kleine glimlach op haar gezicht vormde. ''Mag ik vragen wie me gered heeft?'' Ze keek hem vragend aan, voordat haar inviel dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld. ''Ik heet Chiara,'' voegde ze er vlug aan toe. Daarna liet ze zichzelf zakken, zodat ze kon zitten. Het staan werd haar even teveel. Afwachtend staarde ze de kreeft aan, hopend dat ze zijn aandacht voorlopig had getrokken.

- Beetje laat en een stukje korter dan eerst xD -

"Wacht..!" Met een ruk draaide Salvador zich om. De Eevee was opgestaan en liep nu met zichtbare pijn in zijn richting. ''Bedankt dat je me hebt geholpen. Als jij er niet was geweest, ik dan nu waarschijnlijk ook niet meer..'' Zei ze terwijl er een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. ''Mag ik vragen wie me gered heeft?'' Daarna keek ze de Corphish vragend aan. ''Ik heet Chiara,'' voegde ze er vlug aan toe. Daarna zakte de Eevee in elkaar.
Salvador keek haar verbaasd aan. Hij was met stomheid geslagen. Nog nooit, maar dan ook echt nooit, was er een Pokémon naar hem toegekomen om hem iets te vragen. Laat staan hem te bedanken. Heel even dacht Salvador dat hij droomde, maar toen voelde hij een naschok van een van elektrische aanvallen van de Luxio. De Corphish knipperde een keer met zijn ogen. Nee, het kon gewoon geen droom zijn, anders had hij die schok niet gevoeld. Misschien bestonden er dan toch Pokémon die wel verder keken dan zijn harde buitenkant. Misschien had hij wel een vriend gevonden! Maar Salvador herpakte zich snel, hij moest niet zulke hoge verwachtingen scheppen.
Nog steeds erg verbaasd, maar met een grote glimlach op zijn gezicht, reageerde de Corphish op Chiara's woorden. "Denada. Me llamo Salvador." Door zijn verbazing antwoordde hij per ongeluk in het spaans. "Oh.. ik bedoel: Graag gedaan. Ik ben Salvador" verbeterde hij zich snel. Niet wetende wat hij verder moest zeggen, keek Salvador, nog steeds met een verbaasde glimlach op zijn gezicht, Chiara afwachtend aan.

De Corphish keek haar verbaasd aan, alsof hij net uit een ei was gekropen. Ai, had ze iets verkeerds gezegd of gedaan? Nee, toch? Ze weerspiegelde zijn uitdrukking even, niet wetend wat er precies aan de hand was. Uiteindelijk glimlachte de Corphish breed, ook al had hij nog steeds een verbaasde blik in zijn ogen. "Denada. Me llamo Salvador." De Eevee fronste even. Wat? "Oh.. ik bedoel: Graag gedaan. Ik ben Salvador," verbeterde hij zich vlug. Chiara grinnikte even. ''Spreek je spaans? Dat klinkt altijd zo mooi.. Maar ach, dat is elke andere taal in mijn oren,'' sprak ze met een brede grijns. Ze keek droog toen ze zich realiseerde wat ze net gezegd had. Dat was best een domme opmerking. Ze schudde vlug haar hoofd en dacht na over wat ze anders kon zeggen, zolang het maar niet weer zo'n opmerking was..

''Ben je nieuw hier, Salvador? Ik heb hier nog nooit een Corphish gezien..'' hervatte ze het gesprek. Chiara keek hem even nieuwsgierig aan met haar hazelbruine ogen. Niet dat ze iedereen uit haar hoofd kende hier in PokéRPG, maar de verschillende soorten zouden haar toch echt wel opvallen. Daarbij herkende ze zijn geur niet, dus was ze hem ook nog nooit tegengekomen. Dat betekende natuurlijk niet meteen dat hij nieuw was, maar.. Dat was niet uitgesloten. Op dat moment viel haar in dat de Luxio hier nog steeds lag. Was het wel zo'n goed idee om hier te blijven? Wat als dat beest weer wakker werd, dan hadden ze vast een probleem. Salvador had dan net van hem gewonnen, dat was mede dankzij de verassingsaanval die ook háár had verrast. Een Corphish was sterk in het nadeel tegen hem, en zij maakte gezond al geen kans tegen hem. De Eevee probeerde op te staan, wat haar lukte en keek toen opnieuw naar de rode kreeft. ''Misschien is het beter als we een ander plekje opzoeken, je weet maar nooit,'' mompelde ze tegen hem. Hopelijk had hij door waar ze op doelde, alhoewel ze hem wel zo slim inschatte.

"Spreek je spaans?" Was de eerste reactie van Chiara. "Dat klinkt altijd zo mooi.. Maar ach, dat is elke andere taal in mijn oren,'' Salvador bleef stil. Hij vond het niet zo bijzonder om spaans te spreken, maar hij was er mee opgegroeid. Ondanks dat vond hij de opmerking wel leuk. "Ben je nieuw hier, Salvador? Ik heb hier nog nooit een Corphish gezien." vervolgde de Eevee weer. Salvador was intussen weer een beetje van zijn verbazing bekomen. Eigenlijk was het een beetje domme vraag, want Corphish zie je eigenlijk nooit. Maar dat kon Chiara niet weten. Zij verbergen zich altijd om de redenen waarom Salvador zich ook zou moeten verbergen, maar dat wilde hij niet. Hij wilde zich niet verschuilen in duistere dieptes of donkere grotten zodat anderen hem niet hoefden te zien. Hij hoopte dat op een dag de wereld hem zou acepteren zoals hij was. "Ik ben hier nog vrij nieuw." antwoordde de Corphish. "Ik ben hier wel aan een tijdje, maar jij bent een van de eerste Pokémon waarmee ik contact heb." legde uit hij uit. Kort daarna stond de Eevee moeizaam op. "''Misschien is het beter als we een ander plekje opzoeken, je weet maar nooit,'' mompelde ze tegen Salvador. Snel flitste zijn blik over het gebied heen en merkte hij de Luxio op die hij eerder vandaag bewusteloos had geslagen. Hij verwachtte niet dat de Luxio snel op zou staan. Salvador had er immers flink hard op geslagen. Het viel hem nog mee dat hij de schedel van zijn slachtoffer niet had verbrijzeld. Dat kon niet het geval zijn geweest, anders de Corphish wel bloed gezien. Die Luxio moest wel een harde kop hebben, maar zijn hersenen konden de klap vast niet verwerken. In ieder geval lag hij nu op de grond en zag er niet naar dat hij op zou staan. Toch had Chiara wel gelijk, ze konden maar beter het zekere voor het onzekere nemen. "Dat lijkt me een goed plan." antwoordde Salvador. Snel liep hij in de richting van het struikgewas. Dat was hetzelfde struikgewas waar hij Chiara met de Luxio zag vechten en zijn verassingsaanval uitvoerde. Daar zouden ze wel veilig zijn, zelfs als de Luxio wakker werd. "Kom je?" gebaarde hij naar Chiara.

"Ik ben hier nog vrij nieuw. Ik ben hier wel al een tijdje, maar jij bent een van de eerste Pokémon waarmee ik contact heb." De Eevee keek hem vragend aan. Als hij hier al een tijdje was, waarom was zij dan één van de eerste? Toen zij hier net nieuw was had ze al een paar vriendelijke pokémon ontmoet. Chiara wilde haar mond open doen om iets te zeggen, maar Salvador maakte al een opmerking over haar opmerking voor een andere plek. "Dat lijkt me een goed plan," antwoordde hij. De Corphish liep vlug naar het struikgewas en gebaarde naar haar om erheen te komen. Ze keek even bedenkelijk, niet zeker wetend of ze dat wel moest doen. Niet alleen de Luxio, maar ook de rest van de pokémon konden hen daar niet zien. En alhoewel Salvador haar zojuist gered had, was het alsnog niet verstandig met vreemden mee te gaan. Dat hadden haar ouders zo vaak gezegd dat ze er nu zelfs over kon dromen. Maar.. Toch.. Ze vertrouwde de Corphish wel. Hij mocht dan wel een 'kwaad' uitziend uiterlijk hebben, hij had laten zien dat je een boek niet op zijn kaft moest oordelen. Als hij daadwerkelijk kwaad in de zin had, had hij de Luxio juist geholpen in plaats van ingemaakt. Chiara schudde licht haar hoofd en liep langzaam richting Salvador. Vervolgens liep ze tussen de struiken door.

''Hnngh..'' Langzaam opende Luxor zijn gele ogen. Hij richtte zijn hoofd op, maar voelde toen een steek en legde zijn hoofd vlug weer op de grond. Verward keek hij om zich heen, proberend zijn hoofd niet teveel te bewegen. Wat was er ook alweer gebeurd..? Oh ja, een Corphish had hem verrast en in elkaar gemept. Vandaar die hoofdpijn. Hij gromde nukkig, en stond toen op, de pijn negerend. Voorzichtig liep hij naar het meer en dronk wat, iets wat zijn eerste doel was geweest als hij eenmaal hier aan was gekomen. Helaas had die Eevee zijn plannen een beetje door de war gegooit. Ach, hij kon nu tenminste drinken, maar dan wel met een knallende koppijn. Hij zuchtte en liet zich neerploffen aan de waterkant. Hij had verloren.. Bah, wat voelde dat klote. De laatste tijd scheen hij ook niks meer goed te doen. Sinds dat de Guerra uiteen was gevallen was hij niks meer. Hij stelde compleet niks meer voor. Hij had ook geen bekende meer gezien sinds die gebeurtenis. Hij vroeg zich af of ze nog wel in het gebied waren, of dat hij nog de enige was die niet gevlucht was. De Luxio zuchtte. Was het niet gewoon beter om te verdwijnen? Hij betekende hier toch niks meer, had geen doel meer. Nou, op het evolueren na dan, maar dat was een vervlogen droom, niet? Het was beter als hij van de aardbodem verdween. Hij zou waarschijnlijk toch niet gemist worden.

Een grote Luxray lag verborgen in de struiken. In de duisternis van het gebladerte was zijn zwarte vacht nauwelijks te onderscheiden van zijn blauwe vacht. Rowans ogen gloeiden, een onhandige bijwerking van een zeer handige gave. Zijn blik ging recht door het struikgewas voor hem, zodat hij uitzicht had op de oever van Crystal Lake. Hij bevond zich op gevaarlijk gebied, maar zijn queeste vereiste gevaarlijke acties. Zijn blik was gefixeerd op drie pokémon die zich aan de water rand bevonden. Aan zijn ontspannen houding was te zien dat hij niet op jacht was, maar dat hij de drie bestudeerde. Twee van de pokémon kende hij. De Luxio, genaamd Luxor, was lid geweest van de Guerra, maar had nooit echt actief deelgenomen aan de activiteiten van de groep. Hij was onwaardig geacht, wat de nederlaag tegenover deze onbekende Corphish benadrukte. Luxor was de Eevee wel te baas geweest. Een Eevee die hij herkende, maar van wie hij de naam niet wist. Ze was gegroeid en had wat meer aanvallen geleerd, maar was nog altijd hetzelfde zwakke onderkruipsel die hij maanden, misschien wel een jaar, geleden op deze plek had verslagen. Eigenlijk verbaasde het hem haar te zien. Hij had verwacht dat ze dood was.

Rowan dwong zichzelf om terug te keren naar het heden. De Eevee en Corphish waren een gezellig gesprekje gestart, terwijl Luxor nog altijd uitgeteld op de grond lag. De Luxray onderdrukte een geërgerde grom. Die Luxio was een schande voor alles waarvoor de Guerra had gestaan. Toch zag hij potentie in de pokémon. Hij moest alleen een handje geholpen worden. De twee onbekende pokémon verdwenen in het struikgewas, in de tegenovergestelde richting van waar hij lag. Rowan kwam overeind en schudde zijn manen uit. Het werd tijd om die jongeman eens op zijn daden aan te spreken. Luxor was ondertussen bijgekomen en dronk nu wat uit het meer. Rowan stapte tevoorschijn uit de struiken en kuchte even om de aandacht op zichzelf te vestigen. "Dat was niet echt een geslaagd gevecht, of wel?" vroeg hij kalm, terwijl hij moeite moest doen om de woorden niet spottend te laten klinken. "Je zult nooit een tegenstander verslaan als je geen oog hebt voor je omgeving. Je laat je te makkelijk verrassen." De Luxray ging naast Luxor aan de waterkant zitten en schonk met een glimlach, als een oude vriend. Hij vroeg zich af of de Luxio hem zou herkennen. Rowan had nu eenmaal een hoge positie bekleed in zijn korte carrière in de Guerra. Ach, tijd zou het leren.

OOC: Hier is hij dan! Sorry voor de laatheid

"Dat was niet echt een geslaagd gevecht, of wel?" Luxor keek verbaasd op van het water, en draaide zich met een ruk om. Daar zag hij een Luxray op hem afkomen, die hij wist te herkennen als Rowan, de voormalig rechterhand van Akira. "Je zult nooit een tegenstander verslaan als je geen oog hebt voor je omgeving. Je laat je te makkelijk verrassen." De Luxio keek hem even achterdochtig aan. Rowan was gevlucht toen de Guerra uiteen viel, niet? Anders was hij niet de enige geweest al die tijd. Als dat echt waar was, wat bracht hem dan hier? Luxor schudde lichtjes zijn hoofd, om de gedachten van net te laten verdwijnen en zich weer te richten op Rowan zijn zegje. Hij zuchtte echter toen hij weer wist wat de Luxray hem had verteld. De pokémon kwam naast hem zitten en schonk hem een glimlach, alsof ze elkaar al jaren kende. Luxor richtte fronsend zijn blik op het water. Het had geen zin om zelfs nog maar een weerwoord te bedenken. Hij wist dat Rowan gelijk had. ''Rowan, is het niet?'' mompelde hij toen, zijn gele ogen weer op zijn geëvolueerde vorm naast hem gericht. ''Ik dacht dat iedereen gevlucht was,'' voegde hij er toen aan toe. Misschien kreeg hij zo wel los of hij ook écht gevlucht was of niet. Wie weet, misschien had hij wel een rede om hier te zijn.

''Het gevecht ging toch nergens om, ik was te snel kwaad om niks,'' mompelde hij weer, dit keer nog zachter dan net, meer tegen zichzelf. Hij vond het nog een wonder dat hij dat toegaf, ondanks het volume. De laatste tijd had hij ook niet veel meer getraind, maar dat kon Rowan ook niet weten. Een Luxray kon geen gedachte lezen, of wel? Voor zover hij wist niet. Maargoed, hij dwaalde af met zijn eigen gedachte. Hij kon beter op Rowan letten, aangezien die vast en zeker niet zomaar bij hem kwam zitten.

- Omg, dit is best kort xD En sorry voor de laatheid. Ik wilde eerst op Perro wachten, totdat we besproken een ander topic aan te maken voor Chiaar en Salvador en toen kreeg ik even een dipje xD -

Luxor's uitdrukking was achterdochtig. Rowan nam het hem niet kwalijk. Als hij hem niet herkend had, zou de Luxio zich natuurlijk afvragen waarom er een wildvreemde Luxray bij hem ging zitten. Als hij hem wel herkend had, vroeg hij zich misschien af wat hij hier kwam doen, waarom hij weg was geweest. Rowan onderdrukte een zucht. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Luxor naar hem kijken en zachtjes zijn hoofd schudden. ''Rowan, is het niet?'' vroeg de pokémon, terwijl hij zijn blik op het water richtte. Rowan grijnsde lichtjes. "Correct. En jij bent Luxor, voormalig lid van de Guerra," antwoordde hij simpelweg. ''Ik dacht dat iedereen gevlucht was,'' mompelde Luxor er zacht achteraan. Rowan voelde zich innerlijk verstijven, maar wist zijn houding ontspannen te houden. "Dat zou ik verder niet weten, ik vertrok immers als eerste. Toen ik terug kwam hoorde ik dat de volledige Guerra uit elkaar was gevallen, nadat ook Akira en Shiny waren vertrokken." Wat hij nog meer had gehoord, dat Houndoom was overgelopen naar de Chiave, vertelde hij niet. Het deed pijn om terug te denken aan dat moment dat hij weer was teruggekeerd naar PokeRPG en hij onmiddellijk Houndoom tegen het lijf was gelopen. Hij had verwacht dat ze boos zou zijn, gekwetst.. Hij had haar immers in de steek gelaten. Maar zij had hem nu nog veel erger verraden, door over te lopen naar de Chiave. Houndoom was verleden tijd.

Rowan richtte zijn aandacht weer op de Luxio naast hem. Luxor zou een goede aanvulling zijn voor hun team, hun groep. Hoewel hij nog veel training nodig was, deelde hij zijn idealen en zette hij zich in voor de goede zaak. Zijn inzet en doorzettingsvermogen waren bewonderenswaardig. ''Het gevecht ging toch nergens om, ik was te snel kwaad om niks,'' mompelde Luxor zacht. Rowan zat dicht bij hem en had een uitstekend gehoor, maar zelfs hij had moeite het te verstaan. Hij glimlachte. "Het is goed dat je dat toe kan geven. Erkenning is de eerste stap naar verbetering." Rowan's gele ogen richten zich op de Luxio. "Je bezit veel kracht en doorzettingsvermogen, maar je moet alleen nog leren om daar mee om te gaan. Ik kan je daarmee helpen als je wilt." Zijn toon was vriendelijk en hij glimlachte. Hij wist niet wat Luxor zou denken van zijn aanbod, hij kon alleen maar hopen dat hij hem aannam.

Luxor wist even niet wat hij moest denken toen Rowan zijn naam vertelde. Hij had nooit gedacht dat de Luxray hem zou herinneren, vooral omdat ze nooit een lang gesprek hadden. Maarja, Akira had hem niet voor niets als haar rechterhand gekozen, niet? Rowan moest dus veel hebben geweten van de Guerra, waar hij dan ook onder viel. Aan de andere kant was hij wel de eerste die uit PokéRPG vertrok, zoals hij net vermeldde. Zelf wist de Luxio ook niet veel. Het was alleen dat hij de ex-Guerra leden niet meer tegenkwam, en dus maar aannam dat die gevlucht waren. De enige die hij nog tegen was gekomen was Houndoom, maar die leek hem ergens niet te willen ontmoeten. Heel vreemd.. Maarja, dat was ook weer een tijdje terug. Misschien had hij haar gewoon op het verkeerde moment gezien, ofzo.

"Het is goed dat je dat toe kan geven. Erkenning is de eerste stap naar verbetering." Luxor keek op en ving de blik van Rowan, die zijn ogen net op hem had gericht. "Je bezit veel kracht en doorzettingsvermogen, maar je moet alleen nog leren om daar mee om te gaan. Ik kan je daarmee helpen als je wilt." De Luxio fronste licht. ''Hoe ben je van plan me te helpen?'' floepte hij er opeens uit. Het leek hem logisch dat er een addertje onder het gras zat, maar misschien werkte het wel in z'n eigen voordeel. Rowan bood hem per slot van rekening hulp aan, en dat deed hij vast niet zomaar. Vragend keek hij naar de Luxray die naast hem zat, wachtend op zijn reactie.

Luxor ving zijn blik en daar, in die gele ogen, zag hij even iets van zichzelf. Toen hij nog jong was geweest en een trainer had gehad. Toen hij nog droomde van sterker worden en evolueren, enkel om die trainer een plezier te doen. Toen hij droomde van glorieuze Gymgevechten en moeiteloze overwinningen. Hij was dwaas geweest. Glorie verwierf je niet door te vechten voor een ander, je verwierf glorie door doelen te bereiken die je jezelf gesteld had. Maar wanneer die doelen te simpel waren, was het alsnog geen kunst aan. Daarom droomde Rowan groot. Hij had een beeld van de wereld die hij met anderen wilde delen. Zijn eerste poging in Helos mislukte jammerlijk, door zijn gebrek aan militaire ervaring. Hij had geen idee gehad van wat hij aan het doen was. De enige volgelingen die hij had kunnen verzamelen waren uit geweest op bloed en eigen gewin. Dat had hem toen weinig kunnen schelen. Het enige wat hij had willen doen was zijn vijanden overwinnen.

In PokeRPG was hij een ander pad gaan volgen. Hij was in de leer gegaan, hoewel Akira dat waarschijnlijk niet zo gezien had. De Umbreon had een beter beleid gevoerd dan hij in zjin begin jaren, maar hoe langer hij in de Guerra had gezeten, hoe meer sommigen dingen hem tegen de borst hadden gestoten. Pokémon moesten vechten uit overtuiging, niet uit bloeddorst. Bovendien moest er een harde kern van trouwe volgelingen zijn, zodat de organisatie verder kon wanneer de leider wegviel. Het vertrek van Akira en het uiteenvallen van de Guerra had bewezen dat zij niet voor dat soort dingen had gezorgd. Rowans oog keek nog altijd in die van Luxor, terwijl er zich een beeld vormde in zijn hoofd. Wat nou als hij Luxor kon opleiden tot zijn opvolger? De pokémon was nog vrij jong en kneedbaar. Het zou een schot waard kunnen zijn. Natuurlijk zou hij de Luxio niets van zijn plannen vertellen, zodat hij altijd op zijn besluit terug kon komen wanneer Luxor ongeschikt bleek te zijn. Bovendien konden dergelijke voorrechten bij sommige individuen naar het hoofd stijgen.

Luxors stem haalde hem uit zijn gedachten. Zijn hele gedachtegang had maar seconden geduurd, maar voor Rowan was een compleet nieuw plan tot ontwikkeling gekomen. ''Hoe ben je van plan me te helpen?'' De Luxray glimlachte vriendelijk, hoewel het de harde blik in zijn ogen niet kon verdrijven. "Ik kan je natuurlijk gewoon trainen. Je nieuwe technieken en inzichten bieden. Maar ik kan je meer geven." Rowan liet zijn stem dalen en boog wat naar de Luxio toe. Zijn ogen boorden zich in de zijne, terwijl hij op doordringende toon vroeg: "Wat is het dat je het allerliefste wilt?"

OOC: Okee, een hoop onzin. Dat van die opvolger heb ik net bedacht, vond het wel een leuke plotwending

Rowan had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht staan, iets dat ervoor zorgde dat Luxor zich wat meer op zijn gemak ging voelen. Het leek de Luxray helemaal niet meer te deren dat hij had verloren van een Corphish. Als dit zijn vader was geweest, had hij nu een groot probleem gehad. Altijd negatief commentaar op alles wat hij deed. Rowan, echter, wilde hem helpen en dat gaf een raar gevoel. "Ik kan je natuurlijk gewoon trainen. Je nieuwe technieken en inzichten bieden. Maar ik kan je meer geven." Luxor fronste even, maar keek ietwat ongemakkelijk toen Rowan zich naar hem toe boog en hem doordringend aankeek. "Wat is het dat je het allerliefste wilt?" vroeg de Luxray, op een toon die Luxor nog nooit gehoord had.

Ondanks het gevoel van ongemak, begon hij toch na te denken over de vraag die hem net gesteld werd. Het allerliefste dat hij wilde? Alles. Hij wilde sterker worden, voelen hoe het was om gewaardeerd te worden.. Hij wilde zijn vader verslaan, iets betekenen voor pokémon die aan zijn kant stonden. Dat was allemaal zo moeilijk.. Luxor bewoog wat naar achter, zuchtte en deed zijn mond open. ''Wat ik het allerliefste wil..?'' herhaalde hij zacht. Hij sloot zijn ogen en dacht verder na. Als hij zijn vader wilde verslaan, iets wilde betekenen, gewaardeerd wilde worden, dan moest hij sterker worden. Voor hem betekende het evolutie om sterker te worden. Het trainen duurde alleen zo verschrikkelijk lang en er scheen geen verandering in hem te komen. Waarom was het van Shinx naar Luxio zo makkelijk, maar van Luxio naar Luxray niet? De pokémon richtte zijn gele ogen op degene die voor hem zat. Even vroeg hij zich af wat Rowan allemaal had meegemaakt, en hoeveel het gekost had om zo ver te zijn gekomen in de evolutieketen. Hij vroeg echter naar niks, aangezien hij die gedachte al snel van zich afzette. Luxor ging weer in de houding zitten waar hij net in had gezeten, weer wat dichterbij de Luxray.

''Het allerliefste dat ik wil, is evolueren,'' beantwoordde hij de vraag. Zijn gele ogen stonden gericht op die van Rowan. Hij keek alleen niet zo doordringend als Rowan net had gekeken. Zou Rowan zijn wens echt kunnen vervullen? Zo simpel ging dat niet, of wel?

Luxor leek de vraag net zo serieus te nemen als Rowan hem had bedoeld. Hij kon alleen maar hopen dat Luxors antwoord de juiste was. Rowan had talent voor het inzien hoe pokémon in elkaar staken, een inzicht dat hem vele malen eerder had geholpen. Het had hem geholpen om May te overtuigen, het had hem geholpen Satoko bij zijn plannen te betrekken en hopelijk zou het hem nu helpen deze jonge pokémon te overtuigen. Rowan ging rechtop zitten en keek met een schuin oog naar de Luxio. ''Wat ik het allerliefste wil..?'' herhaalde Luxor zacht, waarna hij zijn ogen sloot. Omdat de pokémon een momentje voor zichzelf nam, besloot Rowan ook eens over het vraagstuk na te denken. Wat wilde hij het allerliefste? Hij wilde dat de wereld inzag dat het aan verandering toe was. Hij wilde dat andere pokémon zijn idealen zouden delen en dat de wereld een mooiere, betere plek werd. Maar dat wilde hij niet alleen voor zichzelf. Nee, zo zelfzuchtig was hij allang niet meer. Hij wilde het ook voor alle andere pokémon in deze wereld. Velen zagen hem als een bloeddorstige moordenaar, een harteloze commandant. Niemand nam de moeite om verder te kijken en te zien hoe zijn acties de wereld zouden verlichten.

Maar wat wilde hij voor zichzelf? Een gedaante doemde op voor zijn geestesoog. Het was een zwarte pokémon met twee elegante, gekrulde hoorns op haar kop. Haar snuit was spits en gracieus, net als haar bewegingen. Houndoom glimlachte naar hem, haar ogen net zo zacht als die nacht dat ze samen een grot hadden gedeeld tijdens een storm. Rowan sloot zijn ogen,terwijl een ijzeren vuist zich om zijn hart klemde en zijn ademhaling bemoeilijkte. Het enige wat hij wilde was Houndoom, maar ze had hem verraden. Zijn liefde voor haar was nu onmogelijk en daardoor mocht het niet langer bestaan. Rowan verzamelde al zijn kracht om zijn gevoelens en denkbeelden in een donker hoekje van zijn geest te stoppen en ze te omringen met ijzeren muren en kettingen, zodat ze hem nooit weer lastig zouden vallen.

De Luxray opende zijn ogen. Zijn uiterlijk was een toonbeeld van rust, niets liet merken dat er binnenin hem een woeste storm woede. Een gevecht tussen twee wolven die streden om voorrang. De ene wolf herinnerde hem aan zijn plichten, zijn queeste. De andere wolf smeekte om alles achter zich te laten, zich te verzoenen met Houndoom en weg te gaan uit dit oord, om nooit weer terug te keren. De eerstgenoemde wolf won en de ander trok zich piepend van de pijn terug in dat donkere hoekje van zijn geest.. Rowan vermande zich innerlijk en richtte zijn aandacht op de Luxio naast hem. Die was weer rechtop gaan zitten en keek hem recht aan. ''Het allerliefste dat ik wil, is evolueren,'' Rowan kon het niet laten te glimlachen. Bingo. "Dan had ik gelijk, ik kán je helpen," sprak hij vriendelijk, terwijl hij opstond. Zijn blik ging over het heldere water. "Alleen heb ik één vraag voor je, anders kan ik het niet doen." Hij keerde een kwartslag, zodat hij op Luxor neerkeek, hoewel dit niet denigrerend bedoeld was.

"Vertrouw je me?"

"Dan had ik gelijk, ik kán je helpen," reageerde Rowan vriendelijk, terwijl hij rechtkwam. Luxor keek hem nieuwsgierig aan, maar dat kon de Luxray niet doorhebben, aangezien zijn blik op het water stond. "Alleen heb ik één vraag voor je, anders kan ik het niet doen." Hij hield zijn kop een tikje scheef, en zag dat Rowan zijn blik weer op hem richtte. "Vertrouw je me?" Opnieuw begon hij te twijfelen. Deze pokémon.. Was hij wel te vertrouwen? Akira had dat eerder gedaan, maar voor hij het wist was deze Luxray verdwenen.. Nu niet, de rest was ook laf weggelopen toen puntje bij paaltje kwam. Daarbij was Rowan uiteindelijk teruggekomen, nietwaar? Dat was een teken dat hij wél te vertrouwen was, aangezien hij weer terug was gekomen, en liet blijken dat hij hulp wilde bieden aan hem en andere pokémon die dezelfde idealen als hem had.

Het duurde even, maar uiteindelijk stond de Luxio ook op, haalde diep adem en opende zijn mond. ''Natuurlijk vertrouw ik je, anders was ik al lang van je weggelopen,'' antwoordde hij. Misschien kreeg hij wel spijt van deze beslissing, of misschien was dit wel de beste beslissing uit zijn leven. In beide gevallen was dit gewoon een belangrijke keus die hij moest maken, en hij koos ervoor om over dit pad te lopen. Het pad van de Luxray die voor hem stond. Of het het goede pad was, daar zou hij snel genoeg achter komen, maar tot nu toe leek het hem het enige pad dat er op zijn weg bevond.

- Beetje kort, maar ik wist niet veel meer toe te voegen xD -

Luxor had recht op zijn twijfels. Hij was weggegaan, hij had de Guerra in de steek gelaten. Aan de andere kant, Akira was ook vertrokken. Hij was nu terug en nog altijd ambitieus. Net als Luxor. De Luxio zat vol dromen en hoop, hij moest iemand hebben om te volgen en Rowan bood hem nu die uitkomst. Dus was Rowan geduldig, terwijl hij over de heldere water van Crystal Lake keek. Uiteindelijk kwam de Luxio naast hem overeind. ''Natuurlijk vertrouw ik je, anders was ik al lang van je weggelopen.'' Rowan glimlachte. Het deed hem goed dat er in elk geval iemand nog vertrouwen in hem had. Hij zou een vaderfiguur worden voor Luxor, hem trainen, hem alles leren wat hij wist. Onder invloed van Mystique zou hij hem niet verraden. "Het doet me goed om dat te horen," gaf hij toe, terwijl er een speels lachje om zijn mond hing. "Ben je bereid om mee terug te gaan naar het donkere gebied? Ik loop een bepaald risico als ik hier te lang blijf en bovendien zou ik mijn aanwezigheid liever nog even geheim houden." Rowan verbaasde zichzelf over zijn eerlijkheid, maar het was goed. Hij wilde op goede voet beginnen met deze jonge pokémon. Hij keerde het meer de rug toe en liep naar het nabijgelegen struikgewas. Daar stopte hij en keek hij over zijn schouder, wachtend op Luxor.

OOC: Haha, nog korter! Zeg maar dat ze samen weglopen. Dan kunnen we of eerste een topic openen in het donkere gebied, of meteen in de grot van Mystique.

Luxor knikte begrijpelijk toen Rowan hem uitlegde dat hij geen risico wilde lopen en dat ze naar het donkere gebied moesten. De Luxio wachtte totdat zijn metgezel in beweging kwam en volgde. Twijfels of het inderdaad de juiste keuze was, kreeg hij niet. Dat betekende maar één ding; naar zijn gevoel was dit de beste keuze geweest. Dat was maar goed ook, hij zou Rowan nu niet teleur willen stellen. Natuurlijk kon dat ook op een andere manier, maar dat wilde hij hem niet aandoen. Daarom besloot hij om zijn best te doen en iets te betekenen voor hem, in plaats van toen met de Guerra. Toen leek het of hij nieteens deelmaakte van de groep, terwijl hij in werkelijkheid al lang erin had gezeten. Hij had de oorlog gemist, tot zijn spijt, maar daar kon hij niet veel aan doen, of wel? Hij had het liefst een beetje zijn eigen groep willen steunen, maar dat ging ook al niet. Nee, dit keer wilde hij het anders laten lopen. Dit keer zette hij zich met de volle 100 procent in.

- Hnngh. Ik posste eerst met Chiara hier, woeps. -