De Pikachu keek fronsend naar het water dat voor hem te zien was. Er kwam damp vanaf, dus was het wel zeker dat het heet water moest zijn. Twijfelend keek hij toe hoe pokémon erin en eruit kropen. Hij liet zijn oren zakken. Zou hij wel, of zou hij nou niet? Hij liet zijn blik over de relaxte blikken van de andere pokémon glijden. Zo te zien was er nisk verkeerds aan. Waarom twijfelde hij dan? Om eerlijk te zijn wist hij het antwoord wel. Hij had dit nog nooit gezien, dus had hij er zijn twijfels over. Het gebeurde niet vaak dat Daichi iets overwoog. Normaal gesproken deed hij het gewoon zonder na te denken, maar er waren soms dingen waar hij liever eerst zijn hersens over kraakte. Vlug schudde de Pikachu zijn hoofd. Niks om zorgen over te maken, gewoon erin stappen! Hij kwam eindelijk in beweging en liet zijn rechtervoetje langzaam het water inglijden. Daarna volgde de ander, waardoor hij langzaam het water inzakte. Eenmaal erin slaakte hij een diepe zucht. Wat was dit lekker water! Het gele wezentje sloot zijn ogen en bleef enkele minuten genietend zo in het water liggen. In de tussentijd stapten veel pokémon er weer uit, aangezien het al laat begon te worden. Daichi echter niet, hij wilde er niet meer uit.

De Pikachu schrok opeens op. Waar was hij ook alweer? De hete stoom herinnerde hem eraan dat hij in de Hot Springs zat. Nog steeds. Hoe lang had hij geslapen? Het was wel duidelijk dat hij weggedommeld was. Met een vragende blik keek hij om zich heen. Er was totaal geen pokémon meer te zien, wat hem aan de ene kant niks interesseerde. De zon was nog niet onder gegaan, maar stond wel op het punt om langzaamaan de andere kant van de wereld te belichten. Zonsondergang, dat had hij al vrij vaak gezien. Hij grijnsde lichtjes, voordat hij besloot het water uit te klimmen. Hij had er lang genoeg in gezeten, naar zijn gevoel. De Pikachu schudde het water van zich af en zuchtte licht, waarna hij zijn vacht enigszins herstelde. Ergens had hij gehoopt dat iemand hem vandaag zou aanspreken. Ook al gaf hij het niet graag toe, hij voelde zich best wel eenzaam op het moment. Hij ging nu op twee poten staan, maar het duurde niet lang voordat hij uit zijn evenwicht werd gebracht. Hij voelde iets tegen zijn rug aanknallen en lag binnen een paar tellen opnieuw in het water. Snakkend naar adem kwam hij weer boven, om te zien wie zijn 'belager' was.

Een jonge Pikachu liep op vier poten prompt verloren door een of ander bos. Sho, Zo heette hij. Wist helemaal niet waar hij was alleen dat hij hier was wakker geworden en verder niet. Het was erg donker in dit bos, je kon er geen hand voor ogen zien mede doordat het nu waarschijnlijk tegen de avond aan was gelopen. Sho zuchtte zwaar en stopte met lopen. Zijn maag rommelde en daar kwam bij dat hij nog steeds overal blauwe plekken en kneuzingen had. Waar hij niets van afwist. Weer zuchtte hij, “ik moet rustig blijven maar eerst uit dit bos zien te komen,” mompelde Sho tegen zichzelf en begon weer met lopen. Even keek hij om zich heen. Zo midden in het donkere bos voelde niet echt fijn en versnelde zijn looppas een beetje…

Na een tijdje lopen zag hij eindelijk een opening door het struikgewas. Maar werd afgeleid door Pechabessen en Oranbessen en liep er op af. Sho was zo hongerig dat hij van ieder vijf van de takken plukte. Hij stopte er een paar in zijn knapzakje die aan zijn nek hing maar hij had niet in de gaten dat een belager hem aan het bespieden was, “dat zijn mijn bessen!.” Sho schrok op en keek verwilderd om zich heen om niemand te kunnen zien maar uit angst rende hij toch maar weg. Snelde rende de Pikachu over het bos pad en kwam uiteindelijk bij het lichtstreepje dat de uitgang bleek te zijn. Sho had tranen van angst in zijn ogen wat hem belemmerde met het zien en knalde tegen iemand op die in water belandde. Waardoor hij van een stenen trap afviel en op zijn achterwerk belandde.. Hij had een andere Pokémon omvergelopen maar hij kon niet zien wat voor soort het eigenlijk was, “Sorry… ik zag je ni-“ Sho sperde zijn ogen open.. Het was een andere Pikachu net als hem maar hij herkende dat gelaat… het was.. “Daichi?,” vroeg Sho stomverbaasd en richtte zijn blik op het wezentje. Droomde hij nou of.. meteen zette hij een brede glimlach op terwijl hij op antwoord wachtte…

“Sorry… ik zag je ni- Daichi?” Daichi opende vragend zijn zwarte oogjes en keek naar de kant. Daar zag hij een andere Pikachu staan, die hem net zo stomverbaasd aankeek als hij naar hem. De Pikachu herkende hem, en de geur van de ander versterkte dat vermoeden alleen maar. Met een brede glimlach zwom hij naar de kant. ''Sho! Wat doe jij hier? Ik heb je niet meer gezien sinds dat laatste bezoek aan je ouders, waar mijn zusje zo moeilijk deed,'' sprak hij blij. Hij duwde zich toen via de kant uit het water en schudde zich even uit, waarna hij op Sho afliep. Grijnzend legde hij zijn pootje op Sho's hoofd en bracht de vacht van hem door de war. ''Ook maar weggevlucht van de bekende wereld, neefje?'' grapte hij. Het laatste wat Daichi had gedacht, was dat hij ooit een familie-lid hier tegenkwam. Niet alleen omdat die liever op hun eigen plekje bleven, maar ook omdat zijn familie nogal streng was qua vertrek. Hij was natuurlijk een uitzondering, maargoed. Hij was ook oud en wijs genoeg om de wijde wereld rond te trekken. Daarbij hoefden zijn ouders zich geen zorgen te maken om hem. Hij zag er misschien niet zo uit, maar hij redde zich prima.

Op dat moment merkte Daichi het knapzakje op rond Sho's nek. Hij keek er even fronsend na, twijfelend over wat hij ervan moest denken. Knapzakken vertegenwoordigde het weglopen. Zou het dan toch zo zijn dat Sho was weggelopen? Hij was altijd bezig over het verkennen van andere gebieden, maar zijn ouders vonden dat nooit goed. Het zou hem niks verbazen als hij inderdaad was weggelopen. Niet dat het hem echt deerde, in sommige aspecten was Sho hetzelfde als hem. Ze hielden allebei van nieuwe dingen ontdekken, maar hun dromen lagen anders. Sho wilde altijd al Explorer worden, terwijl Daichi het liefst alleen de regio's afging. Het was niet dat hij niet van avontuur hield, want dat deed hij juist wel, maar het liefst meed hij zulke dingen. Daichi wilde liever de wereld zien via de mooie dingen, en dat gebeurde niet als Explorer. Nouja, eigenlijk wel, maar dan op een gevaarlijkere manier. En soms had je dan nieteens tijd om die schoonheid van de wereld te bekijken..

“Sho! Wat doe jij hier? Ik heb je niet meer gezien sinds dat laatste bezoek aan je ouders, waar mijn zusje zo moeilijk deed,’ sprak hij blij terwijl breed glimlachend uit het water stapte. Zich vervolgens uit schudde en op hem afliep. Sho kwam ook een paar stappen dichterbij en voelde hoe er een pootje over zijn hoofd ging waardoor zijn kuif alle kanten op stond. Normaal zou hij het niet fijn hebben gevonden maar dit kon hem bar weinig schelen.. Hij had Daichi al zo lang niet meer gezien. Sho was toen nog maar een Pichu en hij was toen al een Pikachu. Sho grinnikte dat was zo een stom verhaal waar hij zich toen dood aan had geërgerd maar daar had hij toch weinig aan kunnen veranderen tenslotte was hij wel zijn neef. Hij keek Daichi aan toen hij weer begon met praten, “Ook maar weggevlucht van de bekende wereld, neefje?’ Sho keek hem breed grijnzend aan. Alleen noemde hij dat geen weglopen maar vluchten, “ nou.. ik had ruzie met me vader.. me broertje was onverzichtig geweest en had Oranbessen gejat van een nest Beedrill daar was ik volgens hem verantwoordelijk voor...” Sho keek opzettelijk de andere kant op. Dat was rede een waarom hij was weggelopen alleen wist hij niet of zijn neef wist dat hij er een broertje en zusje erbij had gekregen,”en op antwoord wat ik hier doe… dat weet ik zelf niet eens.. ik weet niet eens waar ik hier ben… maar ik ben wel blij dat ik je heb gevonden,” voegde Sho eraan toe en ging breed glimlachend naast hem staan…

Er volgde een stilte. Sho keek zoekend om zich heen.. zo te zien was dit een… een Warm water bron. Dit vertelde de oude wijze Xatu voor zijn overlijden met Sho. Dit was echt indrukwekkend. Het voelde ook erg fijn om Daichi in zijn buurt te hebben. Wat als een slechte Pokémon hem had zien ronddwalen? Hij dacht weer terug aan die stem. Had hij überhaupt de moed om te vragen of Daichi bij hem wilde blijven… nee dat zou hij niet willen.. wie wilde er nou op hém passen? De prins van Viridian Forest.. oh hij stond daadwerkelijk te springen van enthousiasme. Zijn oren zakte treurig naar beneden, “Daichi?, vind je het goed als ik voor een tijdje bij jou blijf?.” Sho had hem niet durven aankijken… hij wilde zich niet opdringen maar hij voelde zich niet veilig om alleen rond te wandelen en dit was nog wel onbekend terrein voor hem en dan had hij een rede om niet naar huis te hoeven. Want hij was het zat om te moeten horen voorzichtig moest wezen...

“Nou.. ik had ruzie met me vader.. me broertje was onverzichtig geweest en had Oranbessen gejat van een nest Beedrill, daar was ik volgens hem verantwoordelijk voor...” antwoordde Sho. Daichi trok een niet-begrijpend gezicht. Allereerst het feit over dat Sho een broertje had. Dat wist hij niet, aangezien zijn laatste bezoek al een hele tijd terug was, toen Sho nog maar een jonge Pichu was. Ergens schaamde hij zich diep. Hij had niet veel met zijn neefje opgetrokken, was te snel vertrokken. Toch was Sho degene die hem het eerst herkende, maar dat kon ook komen doordat hij eerst in het water had gelegen. ”En op antwoord wat ik hier doe… dat weet ik zelf niet eens.. ik weet niet eens waar ik hier ben… maar ik ben wel blij dat ik je heb gevonden,” ging de Pikachu verder. Daichi trok een bezorgd gezicht. ''Hoe ben je hier dan terechtgekomen?'' vroeg hij direct. Ondanks het feit dat ze elkaar al een hele lange tijd niet meer hadden gezien, voelde Daichi nog steeds verantwoordelijk voor hem. Hij was hier dan ook de oudste van de twee, maar hij nam eigenlijk ook aan dat Sho prima voor zichzelf kon zorgen. Beseffend dat Sho misschien wel wilde weten waar hij hier was, zette hij een glimlach op en deed zijn mond open. ''Je bent hier in PokéRPG. Hier wonen alleen pokémon, geen trainers. Ik ben eigenlijk ook nog een beetje een nieuweling hier, maar ik kan je verzekeren dat het hier gezellig is. De paar pokémon die ik al ben tegengekomen waren vrij aardig tegen me,'' legde hij uit. Meer informatie als dat kon hij niet echt geven, maar hij vond ergens dat Sho er zelf achter moest komen hoe hij het hier vond, mits hij hier bleef.

“Daichi? Vind je het goed als ik voor een tijdje bij jou blijf?” Daichi keek vragend naar Sho, maar toen hij zag dat die treurig zijn oortjes had laten zakken, wilde hij niets liever dan ja zeggen. ''Natuurlijk vind ik dat goed,'' sprak hij met een glimlach op zijn gezicht. Ook al was hij vertrokken bij hem thuis en vond hij alleen reizen het fijnst, af en toe vond hij het gezellig om met iemand op te trekken. Zeker als die iemand deel van je familie is. Af en toe miste hij die wel, met name zijn broertjes en zusjes. Grote broers waren namelijk geboren om hen te beschermen, en hij heeft die opdracht in de steek gelaten. Misschien kon hij dat wel rechtzetten met Sho, of vond hij het niet leuk om iemand te hebben die hem beschermde voor zover die dat kon? Waarschijnlijk kwam deze Pikachu al voor zichzelf op. Hij had namelijk een grote mond, voor zover Daichi zich kon herinneren.

Daichi had een bezorgd gezicht getrokken, ''Hoe ben je hier dan terechtgekomen?'' vroeg hij direct aan hem. Sho trok een bedenkelijk gezicht. Hoe was het ookal weer gebeurt..? Het was de schuld van die Fearow. Dat was in iedergeval een ding dat hij wel wist, “Toen ik door de bomen sprong kreeg ik ruzie met een Fearow die me aanviel..” had Sho als antwoord gegeven. Hij wierp een blik op zijn neef.. hij was niet echt veranderd. Sho daarin tegen had een donkere kleur vacht gekregen. Hij luisterde aandachtig toen Daichi weer begon met praten, ''Je bent hier in PokéRPG. Hier wonen alleen pokémon, geen trainers. Ik ben eigenlijk ook nog een beetje een nieuweling hier, maar ik kan je verzekeren dat het hier gezellig is. De paar pokémon die ik al ben tegengekomen waren vrij aardig tegen me,'' had Daichi uitgelegd. Sho keek hem met een vreemde blik aan. Had hij niet zo iets gehoord van wat andere Pikachu bij hem in het bos? Nou ja dan wist hij in iedergeval waar hij was, “bedankt,” zei Sho met een blije uitdrukking op zijn gezicht maar die blije uitdrukking verdween weer toen hij dacht aan thuis. Zijn oren zakte verder naar beneden.. ondanks dit alles voelde hij zich niet thuis hier. Sho keek weer op toen Daichi antwoordde op zijn vraag, ''Natuurlijk vind ik dat goed,'' Had Daichi met een glimlach geantwoord.
Sho’s gezicht klaarde op. Hij kon wel een gat in de lucht springen maar vermande zich en zei in plaats daarvan, “ik zal je niet in de weglopen!.. neef, zei Sho met zijn kleine duimpje op gestoken naar Daichi. Alleen vroeg hij zich af of deze plek een naam had. Het zou onwaarschijnlijk zijn dat deze plek naamloos was dus zette hij zijn knapzakje op de grond bij zijn neef neer en liep op het water af. Dit had hij nog nooit eerder gezien, een dampende poel water met daarom heen rotsen. Hij vond het erg mooi en keek gedachteloos naar het water.

Daichi fronste toen Sho hem vertelde hoe hij hier terecht was gekomen. Een Fearow, eh? Ach, het was een vogelpokémon, die had hem vast hierheen gevlogen, om één of andere vage rede. “Ik zal je niet in de weglopen!.. neef," sprak Sho met zijn duim opgestoken naar hem. De Pikachu begon breed te grijnzen. ''Daar hou ik je aan,'' antwoordde hij simpelweg. Natuurlijk was het zo dat niet vaak iemand hem in de weg liep. Hij was niet echt het type om een ruzie te starten, of om gewoonweg geïrriteert te raken door andere pokémon of mensen. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij de 3-jaar jongere Pikachu, die nu aan de waterkant stond. Opnieuw verscheen er een grijns op zijn gezicht. Dat was waar ook, die hadden ze thuis niet echt. Hij raapte het knapzakje op die Sho net op de grond had neergelegd en liep naar hem toe. Vervolgens legde hij het voorwerp in zijn poot weer op de grond en keek voor een paar tellen speels naar zijn neefje. Daarna liep hij een paar stapjes terug naar achter, maar sprintte die algauw weer terug naar het water. Daichi zette zich af en sprong de lucht in. Normaal gesproken deed je dit niet bij een warmwater bron, maar who cares? Er was hier verder toch niemand meer. ''Bommetje!'' riep hij zo hard mogelijk, voordat hij in het water belandde en een kleine vloedgolf creeërde, die op de kant af ging.

Daichi kwam snakkend naar adem boven water, terwijl hij driftig om zich heen keek, op zoek naar zijn neefje. Sho was niet nat geworden door hem, zo te zien. Dit was nou al de derde keer dat hij in het water lag. Hij vroeg zich af of dat wel goed was, maar ach, het was tenminste leuk. ''Kom er ook in,'' sprak hij. Hij zwom weer terug naar de kant en gebaarde dat hij het water in kon springen. ''Het water is heerlijk,'' voegde hij eraan toe.

''Bommetje!'' Sho keek geschrokken op toen zijn neef opeens in het water landde en een kleine vloedgolf met warm water kletterde tegen de kant en een enkele druppel op zijn neus. De Pikachu gleed uit en tuimelde weer van de kant af zo het water in. Dit moest er idioot uit zien maar het water was wel lekker warm. Sho lag daar zo op zijn buik en zette een valse grijns op. Kwam overeind en zette zich af tegen het stuk steen en ging een kopje onder. Sho zwom onderwater door zo naar Daichi en trok aan de staart van zijn neef en kwam weer boven, “ik heb je!, riep Sho met een brede grijns. De Pikachu keek breed grijnzend naar zijn neef. Opeens hoorde hij geritsel. Sho spitste zijn oren en waadde naar de kant toe om zijn knapzakje te pakken. Hij keek nog eens goed om zich heen maar er was niks te zien… snel beende hij met zijn knapzak naar het water en zette het dingetje op een rots neer en stapte het water in..

Daichi trok een verbaasd gezicht toen Sho het water in viel. Oei, misschien was dat bommetje toch niet zo'n goed idee geweest. Zijn neefje had het hem echter al vergeven en had speels zijn staart beetgepakt. “Ik heb je!" riep hij met een brede grijns. Ook Daichi begon te grijnzen, en was niet van plan het erbij te laten. Hij moest dan wel wachten, aangezien Sho zich naar de kant begaf om zijn knapzakje te halen. Hij wachtte geduldig, terwijl hij een plan beraamde. Voordat Sho zich weer in het water begaf en Daichi weer in het oog kon krijgen, dook hij onder water. Langzaam keek hij rond om het lijf van Sho in het oog te krijgen en zwom er toen op af. Eenmaal in de buurt van zijn doel, sprong hij omhoog en slaakte een kreet. Daarna grijnsde hij als een idioot. Hopelijk had hij Sho niet al te erg laten schrikken, het was immers speels bedoeld. En als het verkeerd over was gekomen, had hij een probleem. Niet dat hij dacht dat Sho zoiets deed. Hij was ook jong geweest en had zoiets vast ook al een paar keer gedaan.

Sho zou toch zweren dat hij iets had gehoord maar dat werd algauw door de neus geboord omdat zijn neef opeens was verdwenen. Hij keek geschrokken om zich heen toen hij opeens een kreet hoorde en Daichi tevoorschijn kwam uit het water. Sho keek hem met spleetoogjes aan door de brede grijns die Daichi had opgezet en Sho liep met gespeelde boosheid op zijn neef af… Hij was natuurlijk niet echt boos en als hij al boos was kon je dat aan zijn lichaamstaal zien dan begonnen zijn wangen te vonken en ging zijn staart wat omhoog staan. Dit was gewoon een spelletje die hij speelde met zijn neef en waarvoor moest hij dan eigenlijk boos om wezen? Hij was zelf nog erg jong dus dat boeide hem niet zo heel erg. Thuis mocht hij nooit in het water spelen of rondrennen door Viridian Forest maar nu kon het hem bar weinig schelen dat hij gewond raakte of wat dan ook. Wat in hemelsnaam kon hem hier gebeuren? Hoog uit een verkoudheid ofzo?
Sho dook met zijn hoofd het water en spoot een zwakke waterstraal in het gezicht van Daichi en keek hem daarna grijnzend aan..