Keith lag loom op een grote rots. Zijn ogen waren gesloten, zijn poten en staart gekruld. Het leek alsof hij sliep, maar dat was niet zo. Keith deed alsof. Hij luisterde naar de omgeving, de geluiden die deze produceerde. Hij luisterde naar alles wat er om hem heen gebeurde terwijl hij zich liet warmen door de zon. Zijn grote, zwarte lijf voelde warm, bijna heet aan terwijl hij daar zo lag, wachtend op een prooi om te bespringen. Wat moest hij anders doen? Het was alweer een tijdje geleden sinds hij met Rowan naar één of andere paarse bol was geweest en meer kracht had gekregen. Daar had hij natuurlijk allerhande gebruik van gemaakt, maar met de Solaris was verder niet veel gebeurd. Een tijdje terug was er wel de eerste bijeenkomst geweest waarop Keith de andere leden had ontmoet. Hij was erg verbaasd geweest bij het zien van de twee Absol, de kleine Poliwag, de andere Luxray en de Gengar die duidelijk samen met Rowan de leiding had. Het was een select gezelschap geweest, maar toch met allemaal pokémon waarvan Keith dacht dat het wel zou lukken, Inciala overnemen. Behalve misschien die Poliwag, want Keith vroeg zich ten zeerste af wat zo'n klein onderkruipsel in vredesnaam moest kunnen uitvoeren, behalve onder water zwemmen, vuurtjes blussen en boodschappen doorgeven. Aan de andere kant, het beest zag er zo onschuldig uit, dat hij gemakkelijk zou kunnen infiltreren bij de Chiave. Hmmmm...

Plotseling hoorde Keith een luide brul, een brul die hij heel goed herkende. In een snelle reflex stond de Houndoom overeind, al zijn spieren gespannen en zijn oren gespitst. Het gebrul echode tussen de rotsen waar hij lag en galmde over het terrein. Keith grijnsde. Onmiskenbaar de roep van Rowan. Soepel, maar met veel vertoon van kracht, sprong de Houndoom van zijn rots en zette hij koers naar de herkomst van het geluid. Hij wist de weg, die had hij de eerste keer goed in zijn geheugen geknoopt. Met grote doch soepele passen rende de Houndoom naar de Sombra Waterfalls. Hij, als vuurpokémon zijnde, was niet al te blij met het feit dat hij zo dicht in de buurt van water moest zijn, maar goed, het was wel een hele goede schuilplaats, dus Keith weerhield zichzelf van klagen. Hij volgde het pad achter de watervallen langs naar de grot waar ze de eerste bijeenkomst ook hadden gehad. Hier was het aardig donker, maar toch kon Keith de silhouetten van Rowan en Shade onderscheiden. 'Hallo Rowan, Shade,' gromde de Houndoom. Hij rekte zich even uit en liep nog wat dichter naar hen toe. Vlakbij Rowan ging hij zitten, wachtend op de rest van de groep. Hij was benieuwd naar wat er allemaal zou gaan gebeuren.

OOC: Hmmm, ik moet nog een beetje inkomen met hem, maar valt niet tegen moet ik zeggen =p

Luxor staarde droog voor zich uit, zijn blik gericht op de vele vrolijke pokémon die hij onderweg tegenkwam. Hij had net een klein bezoekje gebracht aan de Peaceful Plains, maar dat was maar van korte duur geweest, omdat het hem al snel de keel uit begon te hangen. Er was niet alleen niets te doen voor hem, hij irriteerde zich ook nog eens mateloos aan de jonge, hypere pokémon die daar rondzwierven en achter elkaar aan rende. Ze waren te luidruchtig en te vrolijk als je het hem vroeg. Helaas voor hem waren er nog verschillende pokémon die net zo gelukkig wilde rond huppelen in de Plains, die hij dan ook tegenkwam bij zijn vertrek. Uiteindelijk had hij genoeg van de drukte en begon hij te sprinten, weg van alles en iedereen, op zoek naar een plekje om even op zichzelf te zijn. Hij verkoos nog liever de schaduw waar niets of niemand hem lastigviel, dan dat hij tussen de menigte moest zitten. Natuurlijk wist hij dat zoiets absoluut niet goed was, maar wat kon hij er verder aan doen? Hij had sowieso al niemand om mee om te gaan, waarom zou hij het dan nog proberen? De Luxray plofte ergens neer en genoot even van de stilte die aanwezig was. Eindelijk geen schreeuwende koters om zich heen zoals vanmiddag.

Helaas voor hem werd de stilte alweer verbroken door een luide brul. In eerste instantie wilde Luxor het negeren, maar hij besefte al snel genoeg dat dat eigenlijk voor hem was bedoeld. Het was vast Rowan die op de leden riep, niet waar? Langzaam maar zeker kwam hij recht en liep richting de plek waar het geluid vandaan moest zijn gekomen. Luxor twijfelde er niet aan dat Rowan zich in de grot bevond die verstopt lag achter de Sombra Waterfalls. Gelukkig was hij er al eerder geweest, anders had hij de weg niet helemaal geweten naar de grot. De Luxray zette wat meer vaart erachter en rende met grote passen richting zijn bestemming. Het duurde dan ook niet meer lang of hij stond voor de waterval die het pad naar de grot achter zich verborg. Luxor liet zijn tempo zakken en liep rustig naar binnen, het pad af dat hem naar Rowan en de rest moest brengen. Enkele tellen later kon hij dan ook drie figuren onderscheiden van de rest in de grot. Het was maar goed dat een Luxray goed in het donker kon zien. Toen hij eenmaal dichtbij genoeg was, gaf hij een knik ter begroeting naar de rest. Hij wist niet zo goed wat hij van hun moest denken, want Rowan was eigenlijk de enige die hij nog een beetje kende van de Guerra. Niet dat hij daar enig nut bij was geweest of dat iemand toen ook maar wist wie hij was. Dit keer, echter, was hij van plan om alles te geven, al was het maar om het nut van zijn evolutie uit te testen.