Let go

Onderwerp: Let go ma sep 12, 2011 5:22 pm

Evening & Summer! «33

(Waarschuwing: Post bevat geweld)

''Pap, hoe kom je aan dat litteken?'' Vroeg ze met een lieflijke glimlach, terwijl ze de poot van haar vader vasthield. Evening slaakte hierop een kleine zucht, maar daarna verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht. ''..Dat is een lang verhaal.'' sprak hij zachtjes tegen Summer. ''Mag... mag ik het dan niet weten?'' Klonken haar onschuldige woorden met een poeslieve stem, die toch ergens wat ongelegen arrogantie uitstraalde. Ze liet abrupt zijn poot los en keerde haar ogen van zijn lichaam af. Evening fronste wanneer hij voelde dat haar hand van de zijne werd los gemaakt. Evening kon haar begrijpen maar.. Het was gewoon echt te lang om nu te vertellen. En daarbij was het ook niet erg prettig om aan te horen. Hij aaide Summer zachtjes over haar bol. ''Dat vertel ik wel een andere keer..'' zei hij met een klein glimlachje. Daarna wendde hij zijn hoofd naar de lucht. Een lichte bries ging door zijn vacht, de lucht betrok langzaam, de zon verdween achter de grauwe wolken. Misschien kon een simpel spelletje haar wel opvrolijken. ''Wat zeg je er van om iets leuks te doen? Verstoppertje, misschien?'' vroeg hij, en keek haar aan met een geruststellende grijns.
Summer draaide zich gauw om toen ze Evening hoorde praten over een spelletje. Een fijne, brede glimlach ontstond op haar gezicht, waarbij haar tanden ontbloot werden. Ze slaakte het uit van blijdschap en klapte vrolijk met haar pootjes. Een grinnik volgde daarop en ze omhelsde gauw een been van Evening. ''Jaa, ik ga me verstoppen!'' Zonder zich druk te maken dat haar vader haar nog steeds in het vizier hield, draaide ze zich om en liep drie bomen voorbij, en verstopte zich vervolgens in het dichtstbijzijnde bosje waar wat enkele rode bessen in hingen. Evening draaide zich snel om en hield zijn handen grijnzend voor zijn ogen. Hardop begon hij te tellen, beginnend bij tien. Eenmaal bij de een aangekomen draaide hij zich weer terug. ''Ik kom!'' zei hij met een grote glimlach, waarna hij langzaam maar zeker de bosjes begon af te struinen.
Gniffelend zat ze ineengedoken achter een grote tak, voor haar groot genoeg, en had haar knietjes opgetrokken, die ze vasthield met haar korte voorpootjes. Zachte stap geluiden klonken en ze dook wat dichter tegen het bosje aan, zodat ze niet gauw gepakt zou worden. Een brede glimlach ontstond op haar gezicht en keek lichtjes opzij, waar ze een harige poot zag staan. Toen ze wat beter keek en naar voren kwam, zag ze dat de poot niet de kleur had die haar vader had. Summer hief haar kop angstig op met een treurige blik en keek recht in twee hongerige, vuurrode ogen. Een grom kwam uit de bek vandaan en ze kroop naar achteren, met haar rug stevig tegen de takken aan totdat ze niet meer verder kon en ze haast door de takken teruggeduwd werd, alsof het lot voorbestemd was dat ze gegrepen werd. De bek van het grote wolvendier kwam dichterbij en ontblootte zijn witte, scherpe tanden, waar ze elk moment aan geregen kon worden. Summer kreunde bang en liet een luide gil horen toen ze omhoog getrokken werd aan haar tedere, gele lichaampje en de afstand van de grond steeds groter werd. Nogmaals klonk er een grom, deze keer nog luider en bloeddorstiger.
De gil die verderop klonk ging door merg en been. Wanneer dit geluid zijn oren bereikte ging er een rilling over zijn rug heen. Meteen rende hij richting de geluidsbron. Hij werd tot stilstand gebracht door het vreselijke beeld dat hij te zien kreeg. Een grote Mightyena stond naast de bosjes waar Summer zich net voor hem in verstopt had. Maar zijn dochter bevond zich niet meer veilig in de bosjes. De Mightyena had haar vastgegrepen en schudde haar kleine tere lichaampje heen en weer, als een pop. Als hij niet gauw actie ondernam zou ze verscheurd en verslonden worden door de machtige puntige tanden van de wolfachtige. Hij zette een sprint in en sprong voor de Mightyena de lucht in. Hij beet zich vast in diens nek. Hij probeerde door te bijten zodat de Mightyena wel moest loslaten. Maar zijn vacht was te dik, het lukte hem daarom niet meteen. Maar hij liet niet los, en voelde uiteindelijk zijn tanden in zijn vlees glijden. De Mighyena kon deze pijn niet negeren en liet een hoog piepgeluid horen, waarna hij de Pichu eindelijk uit zijn bek liet vallen.
Een pijnkreet klonk uit de bek van de vrouwelijke Pichu toen ze hard werd beetgenomen door de Mightyena en ze voelde hoe de witte wolventanden door haar huid en vlees heen gingen, als het ware boorden ze door haar lichaam heen. Summer gilde het uit van pijn en wist het niet te stoppen. Het enige wat ze deed om zichzelf te kunnen verweren was spartelen met haar voorpootjes en korte beentjes die in de lucht naar niets graaiden. Na enkele seconden, wat uren leek te duren voor haar gevoel, voelde ze hoe ze bruut neergekwakt werd op de grond op haar tere ruggetje en Summer snakte meteen naar adem. Verse lucht kwam haast niet binnen haar longen, doordat haar keel kapot gereten was. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe een rode vloeistof haar lichaampje omcirkelde en hoe haar vacht dan ook steeds natter aanvoelde. ''Papa..'' Bracht ze zachtjes uit met een poeslief stemmetje en hoestte daarna wat bloed uit haar keel vandaan.
Zijn doel was bereikt, de Pokémon had zijn dochter losgelaten. Een vlaag van geruststelling ging door hem heen, al wist hij niet hoe het met zijn dochter ging, die nu op de grond neer gegooid was. In ieder geval was ze beter af dan tussen de tanden van de aanvaller. Evening liet los, maar sprong in plaats daarvan op de rug van de Mightyena. Een ongezonde glans ging over zijn ogen, terwijl hij zich vastklampte en zijn mond opende, om er een gloeiend hete vlam uit te laten komen. Daarna zette hij zich met zijn armen af en sprong van de achterkant van de Mightyena af. Deze gromde, maar zijn blik veranderde acuut toen hij de hitte op zijn rug voelde. Hij keerde zijn kop naar achteren om zijn rug te kunnen zien, en trof de vlammen aan die zijn haren aan het verschroeien waren. Hij slaakte een klaaglijke blaf, maakte dat hij weg kwam. Evening kon het niet laten een klein grijnsje te laten zien, maar die verdween al snel weer toen hij zijn aandacht richtte op Summer. Hij zette zichzelf op vier poten, en met een bedenkelijke frons op zijn hoofd liep hij langzaamaan naar haar toe. Zijn hoop vloeide langzaam weg wanneer hij dichterbij kwam, en de ernst van de situatie duidelijk werd. Een plas bloed omringde haar gele lichaampje. ''Summer..'' zijn stem klonk zacht en rauw. Hij pakte haar met alle voorzichtigheid vast, al zou dat waarschijnlijk niet veel meer uitmaken. Hij veegde zachtjes wat bloed van haar gezichtje af. Hij had de wond in haar keel al gezien. Het was angstaanjagend. Niet te genezen. Tranen begonnen zich in zijn ooghoeken te vormen. Dit kon niet.. Ze was nog zo klein, zo nieuw. Hij wou het niet geloven, hij wou haar zeggen om vol te houden, maar het deed er niet meer toe. Daarom zweeg hij maar, terwijl hij de eerste warme traan over zijn wang voelde glijden.
Haar ogen rolden richting de plek waar het gevecht plaats had gevonden en de Mightyena op dit moment nu als een angsthaas wegrende. Ze piepte lichtjes, voor zover ze de kreten nog kon uitbrengen vanuit haar bloedende keel. Summer sloot haar ogen, als teken dat ze deze akelige pijn niet meer wou voelen en ze hier niet meer wou zijn. Eventjes leek het alsof ze een witte gloed zag, maar zodra ze haar ogen opende merkte ze op dat dat niet een teken van de hemel was geweest, maar een bliksemschicht die de inmiddels duistere hemel had gevuld. Een donder klonk vlak daarna, wat betekende dat het onweer dichtbij was. Haar donkere uitzicht veranderde naar een gelige, zacht uitziende vacht. ''Papa..'' Kreunde ze nog zachter dan dat ze net had gedaan, zo zwak voelde ze zich en elk moment kon haar lichtbonkende hartje het begeven. Voor ze het wist stroomden er tranen uit haar ogen vandaan en probeerde ze haar rechter voorpootje op Evening zijn arm neer te leggen, wat erg lastig was doordat haar lichaam brandde als hel. Een koude druppel kwam op haar buik terecht, het was gaan regenen. ''Zeg tegen mama dat ik van haar houd, en ook tegen m'n broertjes en zusjes...'' Summer sloot haar ogen met het laatste beetje energie wat ze nog had en voelde haar lichaam steeds slapper worden in de stevige armen van haar vader. De duisternis voor haar ogen, doordat ze haar oogleden had gesloten, werd vervangen door een lichte poort die slechts voor de kleine pichu te zien was..
Evening sloot zijn ogen. Het was moeilijk om naar te kijken. Naar hoe de glans uit haar ogen verdween terwijl het leven uit haar sijpelde. Maar hij opende zijn ogen weer, en kon nog een paar seconden in haar prachtige grote ogen kijken, voordat ze ze sloot, en het voor aar voorbij was. Evening was sprakeloos. Nog steeds wou hij het niet geloven. Hij slaakte een rillerige zucht, en voelde aan de pols van de kleine Pichu. Hij voelde niks. Haar hart klopte niet meer, ze was heen gegaan. Evening kneep zijn ogen dicht wanneer hij een lading nieuwe tranen aan voelde wellen, en sloeg met een van zijn vuisten tegen de grond uit frustratie. ''Nee.. nee.. NEE!'' schreeuwde hij in de lucht, zijn tranen werden door de lucht geslingerd. Hij stond op, en drukte het levenloze lichaampje tegen zijn wang aan. Dat zijn vacht besmeurd werd met haar bloed kon hem nu niets schelen. Daarna legde hij voorzichtig haar armpjes over haar buik heen. Zo zag ze er nog zo vredig mogelijk uit. ''Oh Summer.. je ging veel te vroeg heen..'' sprak hij het lichaampje toe. Evening werd stil, maar allerlei gedachten vlogen door zijn kop, wat het voor hem onmogelijk maakte om na te denken. Wat moest hij doen? Dit was zijn schuld. Hij had haar in het veilige Chiave gebied moeten houden, maar Summer had zo graag de buitenwereld willen zien.. En hoe moest hij dit Shadow vertellen? Nieuwe tranen liepen over zijn kop. ''Shadow, vergeef me..'' fluisterde hij terwijl hij naar de bewolking boven zijn hoofd keek. Hij slikte, en begon te lopen. Hij had geen keuze, hij moest Shadow zo snel mogelijk zoeken.. Een miserabele zucht verliet zijn mond. De koude druppels water vermengden zich met zijn tranen, langzaam spoelde er straaltjes bloed van de twee Pokemon af. Het ergste wat een ouder kon overkomen, was hem overkomen. Een kind verliezen, nog zo klein. Troosteloos en met een ellendig leeg gevoel van binnen, met zijn kind in zijn armen vast geklampt, liep de Pokemon het gebied uit.

When you try your best, but you don't succeed
When you get what you want, but not what you need
When you feel so tired, but you can't sleep
Stuck in reverse

And the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone, but it goes to waste
Could it be worse?

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

And high up above or down below
When you're too in love to let it go
But if you never try you'll never know
Just what you're worth

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

Tears stream down on your face
When you lose something you cannot replace
Tears stream down on your face
And I...

Tears stream down on your face
I promise you I will learn from my mistakes
Tears stream down on your face
And I...

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you

Coldplay - Fix you
omdat ik die in m'n hoofd hoorde, de hele tijd x.x

©made by Kimmie und Diant..

Groetjes.