''Kom op, waar blijf je? Ben je soms te bang?'' Isamu lachte op een vage manier. Die was echt niet in orde als hij gewond was. Dit gevecht was te ver gegeaan, dus nu ging hij te ver. Akio beet op zijn onderlip, en overwoog om het gevecht te stoppen. Hij zette een stap naar voren, om erop af te lopen, maar Yasu hield hem tegen. ''Dit is niet jouw gevecht. Ik weet dat het moeilijk is, maar je mag je er niet tussen mengen.'' Hij keek haar verward aan. Waar had ze het over? Waarom zei ze zoiets? Hij knikte langzaam, zonder het door te hebben. Hij staakte zijn bewegingen en bleef staan. Misschien had ze gelijk. Het was niet zijn gevecht. Kenshin wist wat hij deed, daar had hij ervaring voor. Toch vond hij het moeilijk om te blijven staan. De Riolu kon er niet tegen als hij niks mócht uitvoeren, terwijl er pokémon voor zijn ogen gewond raakten.

Net op het moment dat de Houndoom een poging deed om aan te vallen was een lage stem hoorbaar. ''Isamu! Genoeg!'' Met een ruk draaide Akio zich om en zag daar de Mightyena staan van eerst. ''We moeten terug. Je krijgt nog wel je kans.'' De Mightyena gebaarde met zijn hoofd dat Isamu moest komen. Deze gromde eerst, voordat hij langzaam wegliep. Kenshin bleef stokstijf staan. Hij was blij dat het gevecht gestopt werd, ook al liet hij dat niet merken. Zijn ogen volgde de Houndoom, die net langs Akio en Yasu liep. Hun blikken bleven ook op hem hangen en draaiden mee, totdat de twee verdwenen waren. Een zucht verliet uiteindelijk de bek van de Arcanine voordat hij uitgeput op de grond zakte. ''Yasu,'' sprak de Riolu kalm, terwijl zijn blik op Kenshin gericht stond. Yasu keek op, en stopte haar bewegingen. Ze had eigenlijk op Kenshin af willen lopen, maar Akio hield haar tegen. ''Kun jij nog wat Oran Berries zoeken? Kenshin heeft ze hard nodig.'' Ze knikte, draaide zich om, ging op vier poten staan en liep weg. De Riolu zelf liep op de Arcanine af, die omringd werd door de Growlithe. ''Zijn jullie oké?'' Een stem die normaal gesproken luid en laag sprak, was nu zacht hoorbaar. ''Dat horen wij juist aan jou te vragen!'' riep Shuu verontwaardigd, gevolgd door het geknik van zijn broer en zus. ''Kenshin.'' De Growlithe keken op, evenals hun vader, met hun blik gericht op het blauwe wezentje dat zich net in hun leven had gemengd. De blik van zowel Akio als Kenshin stonden serieus. ''Je krijgt hem nog wel.'' De Riolu toverde een glimlach op zijn gezicht. Een aanstekelijke, want Kenshin deed precies hetzelfde. Uiteindelijk ging hij langzaam rechtop zitten en keek de Riolu strak aan. ''Vertel eens Akio,'' begon hij, terwijl hij voorzichtig zijn woorden nog eens doordacht. ''Ben jij die Riolu waar ze het tegenwoordig overhebben?'' Akio keek hem vragend aan. ''Ligt eraan,'' antwoordde hij, waarop Kenshin zijn mond weer open deed. ''Bezit jij de aura?'' Het blauwe wezentje knikte. Kenshin hoorde voor geen goud bij zijn ouders, dat wist hij heel zeker. ''Wat doet iemand als jij helemaal hier?'' Hij keek op, en zag dat de Arcanine hem vragend aankeek. Ach, ze moesten toch wachten op Yasu, dus kon hij net zo goed de tijd doden met zijn verhaal. Wie weet, misschien had hij wel een nieuwe aanwinst in zijn team.

''Ik begrijp het...'' mompelde Kenshin. Hij voelde zich al een stuk beter door de bessen die Yasu had meegenomen. Zijn wonden waren niet dicht, maar het bloeden was op zijn minst gestopt. ''Kunnen wij hen niet helpen?'' vroeg Nana en keek haar vader vragend aan. Deze keek haar op dezelfde manier terug aan. ''Ik ga jullie niet in gevaar brengen,'' sprak hij toen, en keek zijn drie pups individueel aan. ''Wij kunnen prima voor onszelf zorgen,'' protesteerde Jiro en snoof. ''Ja, en op die manier kun je Isamu terugpakken, pap!'' riep Shuu enthousiast. Akio en Yasu keken elkaar vragend aan. Hun blikken zeiden al genoeg om elkaar te begrijpen. Ze vroegen zich allebei af of Kenshin wel instemde met wat Akio hem nu ging vragen. ''Het zou wel fijn zijn om een ervaren pokémon in ons team te hebben,'' besloot hij maar te zeggen. ''Het zou een stuk makkelijker gaan als jij meeging, Kenshin,'' voegde zijn vriendin toe. Kenshin trok een bedenkelijk gezicht. ''Kom op pap, je hoeft niet steeds zorgen over ons te maken!'' Jiro weer. ''Als wij drieën samen zijn is er niks aan de hand,'' probeerde Shuu opnieuw. Uiteindelijk gaf de Arcanine toe. ''Goed dan. Wij gaan mee.'' De drie Growlithe begonnen te juichen. ''Op één voorwaarde,'' voegde hij er vlug aan toe, en keek strak naar zijn pups, die opeens stil vielen. ''Jullie móeten me beloven dat wat jullie zeggen ook waar is.'' Een grijns verscheen op Shuu's gezicht. ''Natuurlijk!''

''Hebben jullie al enig idee waar jullie naartoe gaan?'' Akio dacht even na. ''Nog niet, we willen eerst meer pokémon verzamelen. Hoezo?'' Hij keek zijn nieuwe aanwinst vragend aan. ''Dan heb ik misschien wel een idee. Jij kan je aura toch nog niet controleren?'' Yasu keek op bij het horen van die zin. Ze had al die tijd achter hen gelopen, bij de drie Growlithe die van alle vragen naar haar hoofd slingerden. De Riolu schudde zijn hoofd. ''Dan kunnen we beter naar Solaceon Town gaan, op zoek naar je Sensei,'' sprak Kenshin weer en grijnsde breed. ''Sensei?'' Opnieuw keek hij vragend naar de enorme pokémon wat naast hem liep. ''Een Lucario die ook niet in de greep wordt gehouden door je ouders. Hij kan je vast wel leren met je aura om te gaan.'' Akio glimlachte breed. Dat was een perfect idee! Hij wist niet waar Solaceon Town lag, maar aangezien Kenshin ervan af wist moest hij wel weten waar dat lag. ''Dus het is besloten?'' de stem van Yasu reek de oren van de Riolu. Hij draaide zich om en zag zijn vriendin enthousiast naar hem kijken. ''Jep. We gaan naar Solaceon Town!''

Het gefluit van verschillende vogel-pokémon was hoorbaar. Het klonk vrolijk, vrij, maar aan de andere kant kon je de angst horen. Angst om de mond gesnoerd te krijgen, omdat je opeens niet meer mocht fluiten. Het klonk als een idiote wet, en dat was het waarschijnlijk ook, maar het was de waarheid. De dictatuur die momenteel in Sinnoh aanwezig was, was niet alleen voor de pokémon moeilijk. Ook de mensen leden eraan. Trainer zijn was niet verboden, maar je had veel beperkingen. De Gyms waar je voor een Badge kon strijden waren gesloten. Niemand mocht de Lucario in kracht overstijgen. En dat was waarschijnlijk alleen het geval als je het level van de Champion had, die overigens was verdwenen. Niemand had iets van haar waargenomen sinds de twee Lucario de macht in handen had gekregen. Weinig mensen en pokémon durfden zich nog te verzetten op de dag van vandaag. Weinig pokémon hadden dan ook maar de kans een aanval van de strijders van de dictators te overleven. Wanneer hield dit op? Wanneer zouden de pokémon eindelijk weer vrij kunnen zijn, en de mensen weer als trainers voort kunnen leven, proberend hun doel om Champion te worden te bereiken? Een duister figuur verschool zich tussen de struiken, terwijl er verschillende soorten vragen keer op keer door zijn hoofd spookten. Vragen die hij zich elke dag afvroeg. Vragen waar hij een antwoord op wilde. En bovenal, iets waardoor hij gered werd van zijn schaduw. Gered van de pokémon die hem ervan beschuldigde slecht te zijn. Nee, zo zat hij helemaal niet in elkaar. Hij hielp liever de arme zielen dan dat hij ze pijn deed. Maar niemand die dat inzag, helemaal niemand. Een zucht verliet zijn keel, en hij liet zich op de grond ploffen. Hij zat nu gevaarlijk dicht in de buurt van Mount Coronet, de plaats waar elke strijder voor de dictators zaten, inclusief henzelf. De Lucario zaten echter helemaal aan de top, dus van hen konden ze geen last hebben. Althans, niet op een normale gelegenheid.

Kenshin keek bedenkelijk over de weg. De enige manier om naar Solaceon Town te kunnen, was via een ingang die door Mount Coronet liep. Daar riskeerde hij veel mee, maar als ze het haalde was het niet zo moeilijk meer om bij hun doel te komen. Ze bevonden zich nu op route 206, wat ook bekend stond als de Cycling Road. Trainers zouden hier met hun fiets doorkunnen, en als je er geen had kon je er altijd één lenen van de fietsenmaker. Altans, tegen betaling natuurlijk. Niet dat Kenshin wat had aan een fiets. Akio en yasu trouwens ook niet. ''Hoe ver is het nog?'' vroeg Akio met een glimlach. Hij voelde zich op één of andere manier gelukkig op het moment. ''Hmm, nog ver, maar we halen het wel als we langs die berg zijn,'' mompelde de Arcanine. Akio keek op naar de enorme berg. ''Is dat een probleem?'' vroeg hij, met nog steeds zijn blik op Mount Coronet gericht. ''Ja... En nee,'' antwoordde Kenshin vrijwel meteen. De Riolu keek hem vragend aan. ''Het is lastig om erlangs te komen, veel wachters in dienst bij je ouders lopen daar rond, aangezien dat hun 'woonplek' is.'' Hij fronste, maar knikte. Dat was inderdaad een probleem. Hoe moesten ze ongezien daarlangs komen. ''Voor nu kunnen we het beste erbij in de buurt komen..'' sprak Kenshin uiteindelijk, niet echt overtuigd van zijn eigen zin. ''Dan zien we verder wel wat we kunnen doen,'' voegde Akio toe. De twee knikte instemmend, niet doorhebbend dat Yasu ze op een droge manier verbaasd aanstaarde. Toen ze eindelijk weer begonnen te lopen merkte Yasu iets op tussen de bomen die her en der stonden. ''Waar kijk je naar?'' De vrolijke stem van Shuu reek haar oren. ''Hmm..? Oh.. Nergens,'' mompelde ze droog en richtte haar blik weer op de weg. Ze kon zweren iets in de bomen gezien te hebben. Ach, misschien verbeeldde ze het zich wel.

''Hé, ik zie niemand...'' fluisterde de enorme hond-pokémon, terwijl zijn blik nogmaals over het gebied gleed. Geen één pokémon was te zien. ''Ze zullen wel allemaal binnen zitten,'' sprak Yasu op een vage toon. Akio trok een droog gezicht na die opmerking. ''Des te makkelijker voor ons, niet?'' vroeg Jiro aan zijn vader, die vaagjes een knik gaf. Het kon een valstrik zijn.. Zouden ze het echt kunnen riskeren? Misschien... Kenshin zette een stap vooruit. ''Dachten jullie nou werkelijk dat dit gewoon puur toeval is?'' De Arcanine schrok van de stem en keek op, maar kon niet zien wie de eigenaar was. ''Laat jezelf zien,'' sprak Akio, op een kalme toon. Kenshin keek hem vragend aan, hoe kon hij zo kalm zijn in deze situatie? Een zwarte schim sprong tussen de bladeren van de bomen vandaan. Yasu keek strak naar de persoon. Ze was dus tóch niet helemaal gek geworden. Maar.. Ze had hier geen slecht gevoel over. Sterker nog, ze leek de schim te vertrouwen. ''Wie ben jij?'' vroeg Akio, en keek vragend naar de pokémon die voor hen stond. Deze snoof lichtjes voordat hij antwoord gaf. ''Normaal gesproken stel je eerst jezelf voor, voordat je naar andermans naam vraagt.'' Kenshin gromde lichtjes, maar ergens had hij wel gelijk. ''Akio. En die Buizel is Yasu,'' sprak de Riolu nu, terwijl hij wees naar de Buizel die energiek zwaaide. ''Ik ben Kenshin, en dat zijn mijn pups; Shuu, Jiro en Nana,'' besloot de Arcanine toch maar te zeggen. Bij het uitspreken van de andere drie namen zeiden de drie individueel iets in de term van 'hallo', ter begroeting. Nu dat ze zichzelf hadden voorgesteld kon de andere pokémon zich best voorstellen. Niet alleen Akio, maar ook de rest wilde graag weten wie zich op hun pad kruiste.

De pokémon die voor hen stond gaf geen kik. Zijn gezichtsuitdrukking stond neutraal, waardoor niks aan hem was af te lezen. ''Kom op Weavile, we hebben niet de hele dag,'' hoorde Akio Kenshin zeggen, iets tussen grommen en mompelen in. ''Men noemt mij Kunai,'' sprak uiteindelijk de pokémon. ''Wat brengt jullie hier?'' vroeg hij direct na zijn naam te hebben gezegd. ''We moeten naar Solaceon Town,'' antwoordde Akio. Kenshin keek hem kort aan. Waarom vertelde hij nou een vreemde waar ze heen gingen? Voor hetzelfde geld was het misschien wel één van hún. ''Aha,'' mompelde Kunai, en trok even een nadenkend gezicht. ''Ik kan jullie hier wel ongezien doorheen loodsen.'' De Arcanine keek hem argwanend aan. Hij wist uit ervaring niet zomaar vreemden te vertrouwen. ''Sorry, maar we gaan liever alleen,'' antwoordde hij en liep langzaam langs de Weavile af, die stokstijf bleef staan. De drieling liep achter hun vader aan, terwijl Yasu en Akio nog even achterbleven om de Weavile in zich op te nemen. Deze zuchtte, en liep vervolgens in tegengestelde richting, weg van de ingan van Mount Coronet. ''Ga je niet met ons mee?'' De Buizel keek de blauw-rode pokémon vragend aan, terwijl ze op een antwoord wachtte, die ze wel verwachtte. Ze kreeg hem niet. ''Ik word hier omringd door doven,'' mompelde ze, terwijl ze haar wangen had bolgeblazen, geïrriteerd over het feit dat ze alweer genegeerd werd. Ze liep weg, achter Kenshin aan, waardoor Akio zich ook omdraaide. Hij wierp nog één laatste blik op de Weavile, voordat hij uiteindelijk in de opening verdween.

''Kenshin, waar was dat goed voor?'' vroeg Akio, met een kwade ondertoon. ''Nooit zomaar iemand vertrouwen,'' antwoordde de Arcanine meteen. ''Maar we weten nieteens waar we heen moeten in deze grot!'' De enorme hond stopte met lopen, draaide zijn hoofd naar Akio en keek hem ongelovig aan. ''Kijk eens wie we daar hebben.'' Het groepje pokémon keek geschokt om zich heen. Die stem, die was zó bekend. Het duurde dan ook niet lang of de pokémon kwam tevoorschijn. ''Hebben de rebellen ruzie?'' Een enorme grijns stond op de pokémon zijn gezicht, terwijl hij geamuseerd naar het groepje keek. Ze herkenden hem, stuk voor stuk, ook al hadden ze hem niet zo lang gezien. Het was een ramp dat ze juist hém tegen moesten komen, alhoewel het vast erger was geweest als ze die andere waren tegengekomen. Het was de Mightyena die onlangs nog met Isamu het Eterna Forest geterorriseerd had.

Iedere keer gebeurde dit weer, telkens als hij een pokémon wilde hebben. Niemand vertrouwde hem, omdat hij van het dark-type was. Iedereen wist dat het leger van de Lucario meerendeel bestond uit het dark-type, waardoor ze hem ook opeens niet meer vertrouwde. Het enige wat hij wilde, was dat pokémon hem eens gingen zien zoals hij was, en niet om wat hij was. Die Riolu.. Die had niet aan hem getwijfeld. Als de Arcanine niks had gezegd, hadden ze toegestemd. Dan kon hij eindelijk helpen. Maar dat beest moest het weer voor hem verpesten. De Weavile snoof. Hij was weer op een tak in een boom gaan zitten, die nogal hoog boven de grond zat. Hij was wel in de buurt gebleven van de berg, ook al had hij daar geen rede voor. Hij zuchtte even. Kon hij toch niet beter erachter aan gaan? Je verdwaalde nogal makkelijk, en aangezien de Lucario en hun troepen er woonde was het nog moeilijker erdoor heen te komen. Goed, misschien was het inderdaad beter geweest om ze te volgen. Zou hij nu al te laat zijn? Hij sprong vlug uit de boom, belandde soepel op de grond en liep weer richting de ingang van de grot. Voor de ingang bleef hij staan, dacht nog even na of dit wel een slim idee was, en liep uiteindelijk toch naar binnen. Nu geen twijfels meer, dit was zijn kans. Misschien wel zijn enige.

''Jullie hebben wel lef om jezelf opeens hier te laten zien,'' sprak de zwart-grijze hond, en sprong van het rotsblok af waar hij al die tijd op had gestaan. Nu stond hij op gelijke hoogte met het groepje dat net de grot in was gekomen. ''Vinden jullie het erg als ik wat vrienden uitnodig voor deze reünie?'' Een vuile blik werd naar de Mightyena geworpen, maar dat deerde hem niet. ''Matsu, Namiko!'' Twee schaduwen waren te zien die steeds kleiner werden, wat betekende dat die twee er bijna waren. Uiteindelijk werden zowel een Bayleef als een Croconaw zichtbaar. ''U riep?'' sprak de Bayleef, zonder een blik op het groepje te werpen. ''Ja, wil je onze gasten even vermaken, Matsu?'' grijnsde de Mightyena. De Bayleef was Matsu, dus dat betekende dat de Croconaw Namiko was? ''Maar laat die Riolu maar aan mij over,'' voegde de Mightyena eraan toe, waarna hij zich op het blauwe wezentje richtte. ''Men noemt mij Takumi.'' Akio fronste even. ''Waarom vertel je mij je naam?'' Takumi begon zacht te lachen. ''Ik vertel altijd pokémon mijn naam voor een gevecht. Dan weten ze door wie ze gedood zijn.'' De Riolu knarste kwaad op zijn tanden. ''In dat geval,'' begon hij uiteindelijk grijnzend. ''Men noemt míj Akio.'' De Mightyena snoof, en rende vervolgens op een hoog tempo op Akio af, die zich omdraaide en zelf wegrende. Yasu wilde erachteraan gaan, maar werd tegengehouden door de Bayleef. ''En waar denk jij heen te gaan? Je hebt hem gehoord, wij zouden jullie vermaken.'' Yasu gromde lichtjes. Hier had ze dus echt geen zin in. Een paar dagen geleden had ze al gevochten, en dat vond ze al een keer teveel. Kenshin was vast en zeker ook nog niet volledig hersteld van zijn gevecht met Isamu, en de kleine Growlithes konden ook niet veel doen. Yasu hief verbaasd haar wenkbrauwen op toen ze hoorde wat Kenshin tegen zijn pups zei. ''Jullie zoeken een veilig plekje op, ik maak dit wel af.'' Was hij werkelijk zo stom bezig, of lag het aan haar? Zij was toch normaal degene wat de verkeerde beslissing nam? Ze zuchtte. Als ze tegen de Bayleef moest vechten, had ze een groot probleem. Het was een evolutie, dus vele malen sterker. Daarbij was het een grassoort, waar water in een enorm nadeel lag. De vraag was dus niet of ze het zou kunnen volhouden, maar voor hoelang ze het zou volhouden.

''Wat wil je nou eigenlijk van me?!'' Akio wierp rennend een blik achter zich, en zag dat de Mightyena hem breed grijnzend begon in te halen. ''Alsof dat nog niet duidelijk was voor je.'' Ja, dat klopt. Het was hem al duidelijk. Ze moesten hem hebben, omdat hij de aura bezat. Het zou er dus slecht voorstaan als zo iemand in het rebellenleger terecht kwam. Tenminste, voor de heersers, niet voor de pokémon die elke dag moesten lijden. ''Je kunt geen kant meer op,'' weerklonk de zware stem van de zwart-grijze hond. Akio keek geschrokken op en zag dat hij omsingeld was. Omsingeld door Mightyena's. Shit, nu zat hij pas echt in de problemen. Hij kon er natuurlijk wel zo erop af stormen, en hopen dat het niet de echte was, maar wat als dat wel zo was, en als hij verkeerd had gegokt? En Takumi zou hem niet zomaar laten gaan, dat was zeker. Er zat niks anders op dan vechten, iets wat hij liever niet deed. Hij slaakte gauw een diepe zucht, en ging toen in een gevechtshouding staan. ''Kom maar op.''

''Gwaah!'' Yasu vloog tegen een rots aan, maar had geen tijd om bij te komen. Nadat de Bayleef haar met Vine Whip tegen het harde gevaarte had gegooid vuurde hij al talloze bladeren op haar af. Razor Leaf. Ze probeerde ze te ontwijken, maar het was tevergeefs. Ze zakte door haar poten op de grond en wierp even een blik naar Kenshin, die het ook niet makkelijk had. Zijn vuuraanvallen werden alleen maar gedoofd door het water die de Croconaw op hem afvuurde. Niet alleen zijn aanvallen hadden geen kans, maar hij ook niet. Wat konden ze nou doen? Ze waren beide in moeilijkheden. Beide vijanden hadden een voorsprong dankzij hun attribuut. ''Dit ziet er niet goed uit,'' fluisterde Shuu tegen zijn broertje en zusje, die knikten. ''Hoe willen ze dan ook winnen? Vuur kan niet op tegen water, en water kan niet op tegen gras,'' mompelde Jiro, iets wat Nana aan het denken zette. ''Maar vuur kan wél op tegen gras,'' sprak ze toen lichtjes glimlachend. Shuu en Jiro keken haar kort aan. vervolgens keken ze weer naar het gevecht dat voor hen plaatsvond. Tenminste, ze keken langs de rots waar ze zich achter verstopt hadden. Shuu haalde diep adem, richtte zijn lichaam naar de Arcanine en begon te schreeuwen. ''Pap!'' Kenshins aandacht werd getrokken door de kleine Growlithe. ''Wissel met Yasu van tegenstander!'' Hij leek even na te denken over wat zijn zoon net gezegd had, wisselde toen een blik uit met de Buizel die net weer op haar poten stond en sprong toen richting de Bayleef.

Yasu sprong langs hem af naar de Croconaw. Zij had nog steeds niet echt een kans, maar zodra Kenshin begon aan te vallen was er zéker eentje uitgeschakeld. En dat was nog steeds een voordeel. De Arcanine nam nu zelf diep adem, verzamelde al zijn warmte op één punt, en richtte het toen op de Bayleef, die volop geraakt werd door zijn Flamethrower. Op dat moment leek de Croconaw op Kenshin af te stromen, maar Yasu sprong vlug ervoor. ''En waar denk jij heen te gaan?'' kopieërde ze de tekst van de Bayleef, en grijnsde licht, haar ogen half gesloten. Ze gaf de Croconaw een stoot, maar die werd door hem gestopt. Ze gaf nu met een andere poot nog een stoot, maar ook die werd vastgepakt. ''Hehe, idioot,'' grinnikte Namiko. Hij keek verbaasd op toen hiJ yasu nog steeds zag grijnzen. Ze duwde één van haar achterpoten tegen de maag van het blauwe wezen, die erdoor verrast werd. Ze duwde hem met een enorme kracht weg, waardoor hij haar nu wel los moest laten. ''Tegen jezelf praten... Daar moet je eens naar laten kijken,'' sprak ze toen, met een droge toon in haar stem. Ze keek vlug rond, maar kon de pokémon niet opmerken die ze wel wilde opmerken. Bezorgd keek ze de Arcanine aan, die ook leek te zoeken. Het enige wat ze kon doen was hopen. Hopen dat het goed ging.

''Wat krijgen we-?'' Akio trok verbaasd een wenkbrauw op toen hij de zwarte vlekken op hem af zag komen. Hij kon niet ontsnappen, aangezien hij in het midden van het gebeuren stond. Hij werd nu niet alleen maar omsingeld doro Mightyena, maar ook door de aanval van zijn vijand. ''Dark Pulse,'' mompelde Takumi, wat hij nog net kon opvangen, voordat hij geraakt werd en ineen zakte op de grond. Op dat moment dacht hij dat hij ging verliezen, dat hij misschien zelfs gedood zou worden. Met zijn poten pakte hij zijn hoofd vast en schudde toen zijn hoofd. Nee, zo mocht hij niet denken, het moest positief zijn. Hij zou de vloer vegen met deze Mightyena. ''Ziet ernaar uit dat de bijwerking begint te werken,'' hoorde hij vaagjes. Hij keek op en zag Takumi toekijken naar hoe hij daar op de grond zat. Slechte gedachtes... Waren een bijwerking van die aanval? De Mighyena's om hem heen verdwenen. Er was nu nog maar eentje zichtbaar. Eentje die opnieuw een aanval aan het voorbereiden was. Het was de wel bekende Shadow Ball. Blijkbaar hield Takumi liever zijn afstand met aanvallen.

Op het moment dat de bol werd afgevuurd, kneep Akio zijn ogen dicht. Hij zou de aanval niet kunnen ontwijken. Toch voelde hij niks. Hij hoorde alleen. Hij hoorde gesnuif, afkomstig van zowel Takumi, als een andere pokémon. ''Sorry, stoor ik soms, Takumi?'' Het blauwe wezen opende vlug zijn rode ogen en keek op. Die stem kwam hem bekend voor, die had hij een paar minuten geleden nog gehoord. En ja, hij had gelijk. Daar stond inderdaad de Weavile van net. Hij had zich even omgedraaid naar Akio, schonk hem een kleine glimlach end raaide zich toen weer om. ''Jij weer?'' siste de Mightyena. ''Heh, waar heb je anders vrienden voor,'' antwoordde Kunai spottend. ''Pokémon die zich niet aansluiten bij mijn groep zijn niet mijn vrienden.'' De Weavile nam langzaam een gevechtshouding aan. ''Dat ben ik ook nog steeds niet van plan, hoor.'' Akio fronste even. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar het was duidelijk dat die twee elkaar al kende. Nu hij het zo bekeek leek het net het gevecht dat hij een oaar dagen geleden had gezien. Kenshin tegen Isamu. Die kende elkaar ook al langer. ''Hier ga je spijt van krijgen, Kunai,'' sprak Takumi, nog steeds tussen zijn tanden door, die hij enkele tellen later ontblootte. Was dit soms het begin van een heftig gevecht...?

''Hier ga je spijt van krijgen, Kunai!'' Takumi keek verwoed naar de Weavile die in positie was gaan staan. Deze snoof even. ''Ah... Dat weet ik,'' mompelde hij. Op dat moment stormde de Mightyena op hem af, met zijn kaken wijd open. Kunai bleef staan en ving de klap op. Toen Takumi doorkreeg dat hij de rechterschouder van Kunai beet had, klemde hij zijn kaken op elkaar. Zijn slachtoffer liet het er echter niet bij zitten, en richtte zijn linkerklauw de lucht in, die ene metalen kleur begon te krijgen. Metal Claw? Zodra Takumi dit zag liet hij Kunai meteen los en sprong net op tijd aan de kant. Als hij dat niet had gedaan, had hij zijn hoofd nu open gehad. De zwart-grijze hond bleef grommend staan, zijn volgende stap bedenkend. ''Oi, kozo,'' sprak Kunai, en richtte zich op Akio, die even opkeek. ''Wat was je naam ook alweer?'' vervolgde hij. ''Akio,'' antwoordde de Riolu, waarop Kunai knikte. ''Akio, zoek een veilige plek op.'' Het wezen wilde precies doen wat hem verteld werd, maar voordat hij op kon staan en aan de kant kon springen werden ze omsingeld door Mightyena's. ''Alweer dat truucje?'' vroeg de Weavile spottend. ''Dacht je nou werkelijk dat ik die Riolu liet gaan als ik met jou vocht?'' Takumi negeerde de opmerking van zijn tegenstander, maar Kunai leek hem te negeren. ''HÈ, KUNAI?!'' schreeuwde de Mightyena en sprong op de twee af. De anderen deden automatisch hetzelfde. ''Kozo, duik!'' Kunai duwde Akio omlaag en werd zelf volop geraakt door zijn vijand. Hierdoor vloog hij een stuk naar achteren, en kwam tot stilstand tegen een rotswand.

Helaas voor Kunai vond Takumi dat niet genoeg. De hond-pokémon was weer op hem afgerend en had hem weer een paar klappen gegeven. ''Dit was niet gebeurd als je je bij ons had gevoegd.'' Takumi zette een spottende glimlach op, terwijl hij naar de Weavile keek die op de grond lag. ''Bakairou,'' begon Kunai, terwijl hij krampachtig een poging deed overeind te komen. ''Dit was op zoveel manieren niet gebeurd als ik gewoon was weggebleven. Iets in mij zei echter dat ik moest komen.'' De Mightyena stond knarsentandend toe te kijken hoe zijn tegenstander een spottende grijns op zijn gezicht toverde, en hem met een triomfantelijke blik aankeek, terwijl hij geleund stond tegen de rotswand waar hij net tegen aan was geknald. Vervolgens deed hij iets wat Takumi niet verwachtte, en daardoor dus de volle laag kreeg. Hij zette zijn Night Slash in. De Mightyena kwam grommend met een klap op de grond terecht. ''Ik had het kunnen weten... Dat is je favoriete aanval.'' Zijn aanvaller snoof even. ''Misschien moet je dan wat beter gaan stalken. Je doet waarschijnlijk niet goed je best.'' Takumi stond weer op en sprong weer op Kunai af, die te laat was met ontwijken. Ditmaal had hij zijn slachtoffer gegrepen in zijn arm, en beet nog harder dan eerst. ''Gwah!'' Kunai kneep zijn ogen stijf dicht van de pijn, en beet op zijn onderlip. Vervolgens probeerde hij zijn belager blindelings te raken met zijn andere klauw, maar dat leek een paar pogingen te misluken. Na vier keer te hebben uitgehaald was het raak en werd zijn arm weer losgelaten. Terwijl deze achteruit liep, sprong hij zelf weg van zijn tegenstander. Op dat moment merkte hij op dat Akio er ook nog was, en gooide zijn blik even op de Riolu. Er waren verschillende emoties van hem af te lezen, waarvan Kunai eigenlijk niet kon kiezen welke het nou eigenlijk waren. Hij zuchtte licht. Waar waren ze dan ook in belandt?

''Yasu, achter je!'' De Buizel draaide zich met een ruk om en zag dat de Croconaw op haar af kwam gestormd. Ze was te laat met ontwijken en kreeg de klap volop in haar maag. Kenshin gromde en wilde op haar aflopen, maar de Bayleef leek ook weer een comeback te hebben gemaakt. De Arcanine gromde, maar had geen tijd om na te denken, aangezien zijn tegenstander weer de aanval inzette. ''Ga toch een eind fietsen,'' mompelde hij net hard genoeg voor de Bayleef om hem te verstaan. Hij negeerde hem, en ging door met waar hij mee bezig was. ''Yasu...!'' De drie Growlithe keken gespannen naar de Buizel die roerloos op de grond lag. Pas enkele seconden later leek er beweging in haar lijf te komen. Ze kwam langzaam overeind, maar werd opnieuw geschept door een aanval van Namiko. Yasu gooide een pissige blik naar de Croconaw terwijl ze weer recht probeerde te komen, en merkte de brede grijns op. Hoe kon ze een geëvolueerde pokémon ooit verslaan, met alleen maar een beetje kennis van hand-to-hand combat? Wacht eens.. Misschien.. Heel misschien.. Kon ze haar staart-aanval inzetten? Maar, hoe had ze die aanval geactiveerd? Ze dacht even diep na. Voor zover ze zich kon herinneren was ze de lucht in gesprongen en had ze rondjes gedraaid voor snelheid. Ze moest dus snelheid hebben? Ze glimlachte licht, terwijl ze met haar idee meeging.

De Croconaw keek even verbaasd naar haar, maar toen hij de Buizel op zich af zag komen nam hij een alerte positie aan. Hij had echter niet verwacht dat ze zich half om zou draaien toen ze vlak voor hem stond. Yasu probeerde zich de energie te hervoelen die ze toendertijd had en wachtte toen gespannen af. Het leek inderdaad te hebben gewerkt want de Croconaw vloog verslagen achterover op de grond. Had ze.. Gewonnen? Ja, Namiko kwam niet meer bij! Om haar overwinning te vieren gooide ze haar gebalde vuist de lucht in. ''Yeah!'' Haar blik richtte ze weer op Namiko, en trok toen met een vinger haar ooglid omlaag, terwijl ze haar tong naar hem uitstak. ''Niet zo stoer meer, hè? Verslagen door een meisje!'' De Buizel draaide zich met een ruk om toen ze voetstappen hoorde die haar kant op kwamen. ''Kenshin!'' Zo te zien had de Arcanine ook gewonnen.

''Alles oké?'' De zware stem van Kenshin weergalmde in Yasu's oren. Ze knikte op een ietwat hyperactieve manier. ''Gelukkig,'' zuchtte de Arcanine weer. ''Zullen we op zoek gaan naar Akio?'' Nog voordat Kenshin zijn zin af kon maken was Yasu er alweer vandoor gegaan. ''Yasu..? Yasu?!'' Hij zette vlug een sprint in gevolgd door zijn drie pups, achter de Buizel aan. Hopelijk wist ze waar ze heen ging...

''Geef het toch op, Kunai! Hier kom je niet levend weg!'' De Weavile snoof. Oké, hij wist dat hij er spijt van zou krijgen. Hij wist dat hij er niet ongeschonden vanaf kwam. Maar dat hij zou sterven, dacht hij bij lange na niet. Hij was niet van plan om het loodje te leggen op deze plek. Op dat moment kwam hij to stilstand. Hij stond nu op een hoger niveau dan Takumi, wat een voordeel kon hebben. Zeker met lange-afstands aanvallen. Op dat moment bereidde hij weer één van zijn aanvallen. Dit keer Ice Shard, die hem perfect leek voor deze afstand. Verschillende stukken ijs suisden op Takumi af, waarvan hij ze allemaal kon ontwijken. Een paar op een haar na. Kunai snoof. Hoe moest hij de Mightyena nou verslaan als deze zijn aanvallen steeds ontweek? ''Te langzaam.'' Zijn ogen werden wijd van ongeloof toen hij hoorde waar die stem vandaan kwam. Hij draaide zich met een ruk om, maar was te laat. Hij viel achterover van de rotsen, waar hij zich tot nu toe had bevonden, en kwam weer terecht op het niveau waar Akio stond. Kunai kuchtte, waarbij rood-achtig spul zijn mond verliet. Bloed. Dat had hij op verscheidene plaatsen zitten op zijn lijf. De Mightyena leek ook weer omlaag te zijn gekomen. ''Yarou,'' beet Kunai hem toe, maar het leek hem niet te deren. In plaats daarvan viel hij de Weavile weer aan, die op het laatste moment een pijnsteek kreeg en zich niet meer kon bewegen. Weer raak. ''Kunai!'' De stem van Akio weergalmde door de ruimte, die zowel de aandacht van Kunai als Takumi trok. De Mightyena leek zich plots weer te herinneren wat zijn opdracht eigenlijk was geweest en liep langzaam van zijn tegenstander weg, die gewond op de grond lag. ''Baka! Maak dat je weg komt!'' Akio keek ongelovig naar de Weavile. ''Ik ga je niet hier achterlaten!'' Vanuit zijn ooghoek zag hij Takumi met ontblootte tanden op zich afspringen. Als een reflex kneep hij zijn ogen stijf dicht, maar opende ze weer toen hij niks voelde aankomen. Verrast keek hij naar de pokémon die hem gered had.

''Sorry dat we zo laat zijn, Akio.'' Een grinnik was hoorbaar. ''Alles goed met je?'' Een meisjesachtige stem was achter hem hoorbaar. Hij draaide zich met een ruk om en zag daar Yasu staan. Hij knikte langzaam, terwijl de situatie nog bij hem moest bezinken. ''Ik zorg wel voor hem hier.'' De Arcanine gooide Takumi van zich af en gromde luidkeels. ''Tch, ziet ernaar uit dat die twee nietsnutten jullie niet aankonden,'' snoof de zwart-grijze hond. ''Sorry, maar ik speel geen spelletjes met kleine kinderen.'' Hij draaide zich om en ging ervan door. Kenshin hief zijn hoofd weer op en begon te glimlachen. ''Lafaard.''
Intussen was de Buizel al op de Riolu afgerend. ''Akio~!'' Ze sprong recht op hem af, maar Akio was te laat om haar te ontwijken. Hij viel achterover, maar dat weerhield Yasu niet om hem te blijven omhelzen. ''Yasu, misschien moet je hem loslaten, anders ben jij straks degene die hem heeft vermoord,'' grinnikte Jiro. Zijn broer en zus begonnen mee te lachen. ''Jaja, het is goed,'' mompelde Akio en deed een poging Yasu van zich af te duwen. Zijn poging mislukte, maar Yasu liet hem vanzelf los. Ze ging rechtop zitten, zodat haar vroend wat lucht kreeg. ''Die Croconaw hè,'' begon ze, waarop Akio knikte. ''Die heb ik verslagen,'' sprak ze trots, terwijl ze met haar duim naar zich wees en grijnsde. Zijn mond viel open van verbazing. ''Echt waar?'' De Buizel knikte driftig, voordat ze hem begon te inspecteren. ''Je hebt geen verwondingen.. Was je gevecht dan niet al begonnen met die idioot?'' Op dat moment realiseerde de Riolu zich dat Kunai daar nog lag. Hij stond op en begon om zich heen te kijken. ''Wat is er? Wat zoek je?'' vroeg één van de drie Growlithe, maar hij gaf er geen antwoord op. Op dat moment zag hij Kenshin langzaam aan komen wandelen. Op zijn rug was iets van een blauwe kleur af te scheiden, alhoewel het niet helemaal blauw was. Niet veel later kon hij het gezicht van Kunai zien. ''Ah, Kunai!'' Hij dacht geen twee keer na en rende op het tweetal af. De Weavile had zijn ogen gesloten, maar toen de Riolu dichterbij kwam leek hij zijn ogen te openen. ''Kunai, alles oké?'' sprak het blauwe wezentje in paniek toen hij bij de twee was aangekomen. Niet veel later kwam de rest er ook bij staan. ''Wah, dat is die pokémon van daarstraks!'' sprak Yasu geschokt, terwijl ze naar hem wees. ''Heeft hij je geholpen?'' Akio knikte. ''Er is wel wat meer nodig dan dat om me klein te krijgen, kozo..'' antwoordde Kunai uiteindelijk. Een zwakke glimlach sierde beide hun kop.

''Kunai, staat je aanbod nog steeds?'' vroeg de Arcanine, terwijl hij zijn kop half draaide, proberend de Weavile te zien. Tevergeefs. Kunai trok een bedenkelijk gezicht. ''Meh, ik kan wel even bij jullie plakken, denk ik,'' antwoordde hij. Iets dat Akio en Yasu verblijdde. ''Maar alleen omdat ik niks beters te doen heb,'' voegde hij er grijnzend aan toe. De Riolu bedacht zich even. ''Kunai... Zou je ons willen helpen met het stoppen van mijn ouders?'' De Weavile keek geschrokken op. ''Jouw ouders?'' De Riolu knikte. ''Kozo... ben jij die Riolu die... De aura kan gebruiken?'' Opnieuw een knik. ''Krijg nou. Jullie worden alsmaar interessanter. Zijn jullie toevallig op weg naar de Lucario in de buurt van Solaceon Town?'' sprak hij met een grimas. ''Ja, hoe weet jij dat..?''
''Gewoon een gokje...''

''Ah...'' Yasu snoof opgelucht de lucht naar binnen, terwijl ze haar poten in haar zij had gepord. ''Frisse lucht! Wai!'' Akio grijnsde lichtjes, terwijl hij keek naar de spastische bewegingen die de vrolijke Buizel maakte. Hij moest toegeven dat het fijn was om weer uit die grot te zijn. Ergens begreep hij niet hoe zijn ouders het daarbinnen konden uithouden. Op dat moment viel hem iets te binnen. Ouders.. Hij richtte zijn rode oogjes op Yasu, die hij uiteindelijk naar zich toe riep. Het groepje dat hem tot nu toe gevolgd had keek hem verbaasd aan. ''Yasu, heb je enig idee waar we je ouders weer ontmoetten?'' De vrolijke grijns verdween van haar gezicht, en maakte plaats voor een treurige blik. Langzaam schudde ze haar hoofd. Akio beet op zijn onderlip. Ai, pijnlijk onderwerp, daar had hij niet over moeten beginnen. ''Wat is er, kozo? Kan je vriendinnetje er niet tegen om even zonder haar ouders te zijn?'' De Riolu wierp Kunai een kwade blik toe. Het was best al een lange tijd geleden dat Yasu haar ouders had gezien, en die hadden er toen niet al te gezond uitgezien. Ten slotte richtte hij zich weer op zijn hypere metgezel en gaf haar een schouderklopje. ''Ah, ik weet zeker dat het goed met ze gaat en dat we ze snel weer zullen zien!'' Vervolgens zette hij een grote glimlach op, in de hoop dat hij haar zo wat kon troosten. Het leek wel te werken, want haar gezicht klaarde weer op. Gelukkig maar. Akio had geen idee wat hij aan moest als Yasu opeens haar opgewekte persoonlijkheid kwijtraakte.

''Hier.'' De Riolu reek met zijn poot naar de Weavile, die nog steeds op de rug van Kenshin zat. Fronsend keek deze naar het voorwerp in Akio's bezit. Het was een Oran Berry. Vragend keek hij naar het blauwe wezen. ''Je bent gestopt met bloeden, maar je hebt nog steeds je wonden. Eet op, dan voel je je beter,'' sprak nu Kenshin, die de Riolu voor was. ''Waarom.. Waarom doen jullie opeens zo.. Aardig?'' vroeg de Weavile, en keek voornamelijk in de rode ogen van de Riolu. ''Is dat niet duidelijk dan? Je bent onze vriend,'' antwoordde deze, met een vriendelijke glimlach. Kunai, die de Oran Berry nu had aangenomen, keek twijfelend naar de bes in zijn poot. ''Vriend...?'' mompelde hij, en nam voorzichtig een hap van zijn voedsel. ''Oké, ik stel voor dat we weer verder gaan, pauze voorbij!'' De stem van Kenshin weerklonk in ieders oren, en het groepje was dan ook snel weer bij elkaar. ''Is het vanaf hier nog ver naar Solaceon Town?'' vroeg Jiro, terwijl hij zijn broer en zus aanstaarde. Die haalden hun schouders op. ''We moeten eerst nog langs Hearthome City, en dan gewoon de route volgen. Dan komen we vanzelf daaruit,'' sprak Kunai tussen het kauwen door. ''Ik ben blij dat we iemand erbij hebben die meer over deze omgeving weet,'' antwoordde Kenshin, en grijnsde onschuldig. ''Eh? Jullie zijn op weg naar Solaceon Town, maar jullie weten de weg niet?'' Kunai keek ongelovig naar het groepje vanaf de rug van Kenshin, die nu allemaal een onschuldig gezicht probeerde te trekken. De Weavile sloeg zichzelf op zijn voorhoofd. ''Baka no taba...''

''Eh?! Je speelt gewoon vals!'' Yasu fronste naar één van Growlithe. ''Nee, niet waar! Je bent gewoon een slechte verliezer!'' antwoordde Shuu. Nana zuchtte en besloot geen aandacht meer aan haar broer en de Buizel te besteden. Dat was gewoon tijdverspilling. En energieverspilling. Jiro leek dat echter niet door te hebben en probeerde te bemiddelen. De arme stakker. ''Wat voor spel deden ze dan?'' Nana keek op, en zag dat de Riolu naast haar was gaan lopen. ''Gewoon.. Ik zie, ik zie wat jij niet ziet,'' antwoordde ze op een droge manier. Ze hoorde Akio grinniken, en voor ze het zelf doorhad deed zij dat ook. ''Woah! Een Riolu!'' Geschrokken keek het groepje op, waardoor ze nu pas de verschillende trainers opmerkten. ''Grotle, grijp hem!'' Een grote pokémon met struiken op zijn rug rende regelrecht op Akio af, maar Kenshin wist hem op een afstandje te houden op het laatste moment. ''Akio, rennen! Splits op! Splits op!'' riep de Arcanine in paniek. Doordat ze zo'n relaxte houding hadden aangenomen, waren vergeten dat er ook nog steeds trainers waren. De doelwitten sprintten ieder een kant op, niet precies wetend waar ze heen gingen. ''Wooper, Water Gun!'' Het vuur dat veroorzaakt was door Kenshins aanval, waar de trainers mee werden afgeleid, werd nu gedooft door het water. Helaas voor de mensen waren de pokémon waar ze achter aanzaten allang verdwenen. Teleurgesteld liepen de trainers weer weg, om weer verder te gaan waar ze mee bezig waren.

''Fijn, en nu?'' mompelde Kunai. Kenshin checkte eerst of de buurt veilig was, voordat hij tussen de struiken uit kwam. ''Kun je weer lopen?'' De Weavile sprong meteen van zijn rug af en strekte zijn benen. ''Vast wel, maar ik weet niet hoe lang ik het kan volhouden,'' sprak hij, en keek de Arcanine vragend aan. ''Dat ligt eraan hoe lang we nodig hebben de rest weer te vinden.'' Op dat moment waren voetstappen hoorbaar. Kenshins oren lagen nu plat in zijn nek. ''Gevonden! Arcanine, Weavile, jullie zijn van mij!'' Kunai snoof naar de jonge trainer. Hij zag er nogal uit als iemand met weinig ervaring. Grijnzend draaide hij zich om naar Kenshin. ''Dit wordt een makkie.'' De jongen greep naar zijn middel en haalde twee Pokéball tevoorschijn. ''Ga, Luxio, Staravia!'' Kunai en Kenshin namen een alerte houding aan. De jongen zou wel gewoon lef hebben om twee pokémon van hun kaliber uit te dagen, maar het kon ook zijn dat Kunai hem had onderschat en dat hij straks verslagen op de grond lag. Niet dat hij het zo ver liet gaan. Nee, hij zorgde er wel voor dat dit zo snel mogelijk was afgelopen. En als het zo ver was, dan kon hij de rest gaan redden, want die zaten gegarandeerd ook in de problemen.

''Ik geloof niet dat ze ons gevolgd zijn.'' Hijgend keek Akio naar de kleine Growlithe, Nana. Ze knikte, en draaide zich om. Ook zij had moeite haar ademhaling onder controle te houden. ''We hebben wel een eindje gerend.'' Een kleine grijns was van haar gezicht te lezen. ''Laten we hopen dat de anderen ook veilig zijn weggekomen. We kunnen ze het beste zoeken.'' Ze knikte, en liep toen achter hem aan. ''Wij kunnen het beste voorzichtig zijn. Ik denk dat de meeste achter jou aan zitten. Iedereen wilt graag een Riolu.'' Akio knikte, en sprong gelijk een boom in. Nana keek vragend naar de plek waar de Riolu was verdwenen, tot ze plots zijn stem hoorde. ''Ik kan me beter zo verplaatsen. Maak je geen zorgen, ik blijf bij je.'' De Growlithe zuchtte opgelucht en vervolgde haar pad. Toen ze een bekende geur leek op te pikken versnelde ze haar pas. '"Deze kant op!''

''Wat?! Het is helemaal niet mijn schuld!'' Yasu keek kwaad naar de pokémon die zo net een verweten naar haar hoofd had geslingerd. ''Hoe kan het nou weer mijn schuld zijn?!'' Afwachtend keek ze recht in de ogen van Shuu, die net zo'n kwaad gezicht trok als haar. Jiro keek wanhopig naar de twee ruziende pokémon vlak voor hem. ''Jongens...'' Ze leken niet naar hem te willen luisteren. ''Jongens..!'' Nog steeds kreeg hij geen reactie. Ze bleven maar tegen elkaar schreeuwen. ''Jongens! Als jullie nu niet stil doen hebben we straks een nog erger probleem!'' Hij had nu wel de volle aandacht van hun allebei, maar die was hij gauw weer kwijt. Vragend keek hij naar de geschokte blikken van de Buizel en Growlithe, die achter hem gericht stonden. Langzaam draaide hij zich om en zag daar een vrouwelijke trainer achter hem staan, die hen grijnzend aanstaarde. Ze was zich vast aan het bedenken wie ze als eerste wilde aanpakken. ''Oh-oh...'' mompelde Jiro, terwijl hij langzaam achteruit stapte. Hij merkte dat zijn broer geen aanstalte maakte om weg te gaan. Die had juist zijn hoofd verlaagd naar de grond en gromde. Yasu leek ook niet echt weg te willen gaan. ''Jongens, is het niet verstandiger als we-'' Jiro werd onderbroken door de trainster, die haar pokémon tevoorschijn haalde. Drie maar liefst, omdat ze blijkbaar niet kon kiezen welke ze het eerste wilde wegwerken, en omdat ze bang was dat er eentje zou ontsnappen als ze ze niet alledrie tegelijk te grazen nam. De drie keken afwachtend naar de pokémon die langzaam hun vorm aannamen. Miltank... Aipom.. En een Heracross. De jongste van de twee broers beet op zijn onderlip. Zouden ze die wel kunnen verslaan? Heracross was zwak tegen vuur, maar dat was het verder ook. Dat en ze kenden niet veel aanvallen. Yasu kende er zelfs maar eentje. Ze zaten nu wel verschrikkelijk diep in de problemen.

''Wie ruik je?'' Akio's stem was zacht hoorbaar, doordat hij ver van haar af zat. Ze kon het nog net horen, gelukkig. ''Mijn broers,'' antwoordde ze. ''Nog iemand?'' Nana rook nog een keer. Ze rook inderdaad nog iemand erbij, van hun groepje. Ze stopte abrupt toen ze onbekende geuren oppikte. ''Er is nog iemand bij ze,'' sprak ze, wachtend op een antwoord van de Riolu. Ze beschouwde hem nu als haar leider. Normaal gesproken zou ze doen wat haar vader haar vertelde, maar die was er nu niet. Haar broers waren nu ook geen optie. Hopelijk wist Akio wat ze moesten doen. ''Hoe ver nog?'' Ze schrok op toen ze hoorde hoe dichtbij zijn stem nu was. Hij was uit de bomen verschenen en naast haar komen staan. ''Ik maak me zorgen, wat als er nu een trainer ze heeft opgemerkt?'' mompelde Nana neerslachtig. Akio glimlachte licht. ''Ik kan proberen hun aura te voelen. Misschien kom ik er dan achter of ze in moeilijkheden zitten?'' Opnieuw keek de Growlithe op, dit keer met een brede glimlach op haar snuit. ''Echt?'' Het blauwe wezentje knikte, sloot vervolgens zijn ogen en begon zich te concentreren. Nana hield zich doodstil, bang dat ze hem zou storen met het geringste geluid dat ze maakte. Na een tijdje opende hij plots zijn ogen weer. ''Yasu is bij ze, maar ze zijn niet alleen,'' sprak hij neutraal, waarna hij zich richtte tot zijn metgezel. ''Een trainer?'' vroeg ze bezorgd, waarop hij knikte. ''Daar lijkt het wel op.'' Nana beet op haar onderlip. Wat nu? ''We kunnen ze een handje helpen,'' grinnikte Akio, die blijkbaar al een plan had bedacht. Hierdoor grijnsde ze breed. Toen de Riolu in beweging kwam, deed zij dat ook. Ze moesten zo snel mogelijk daar zijn.

Met een snelle sprong opzij kon Yasu nog net de Miltank ontwijken. Toch leek de Rollout nog niet klaar te zijn. Helaas voor haar. Ze werd volop geraakt in haar rug en kwam terecht op de grond. ''Ik neem die uti de kluiten gewassen kever wel, broertje,'' sprak Shuu zelfverzekerd. Jiro keek hem nogal geïrriteerd aan. Had hij ooit gezegd te willen vechten? Hij deed zijn mond open om iets tegen zijn broer te zeggen, maar die racete er al vandoor. Op dat moment kon hij zich wel voor zijn voorhoofd slaan als zijn lichaamsbouw hem dat had toegelaten. Met een zucht keek hij toe hoe zijn broer zich tegen de Heracross aangooide, maar de lucht in werd geslingerd door die zijn hoorn. Hij werd echter afgeleid door de Aipom, die was opgedragen zijn tegenstander, die Jiro bleek te zijn, uit te schakelen. Grijnzend had hij een gevechtshouding aangenomen en had hij geprobeerd hem te kleineren. Het werkte niet, Jiro was niet zo'n pokémon die viel voor zo'n truc. Geërgerd door de Growlithe zijn droge reactie sprintte de Aipom maar op hem af. Met de hand die zijn staart moest voorstellen, balde hij een vuist en schoot die regelrecht op de Growlithe af, die moeite moest doen hem te ontwijken. Hier had hij dus echt geen zin in. Daarbij was het veel handiger om samen eerst één tegenstander uit te schakelen. Ze waren zwak, omdat ze nog zo jong waren, en dus kwetsbaar waren. De Growlithes hadden echter nog geluk dat ze aanvallen hadden geleerd van hun ouders.

''Al genoeg gehad?'' De Heracross grijnsde breed. Shuu snoof geïrriteerd. Natuurlijk niet, het was net pas begonnen. Die paar schrammen die hij net had opgelopen stelde niets voor. ''Wat, je maakt een grapje zeker? Of wil jij het juist opgeven?'' sprak hij lichtgrommend, waar de Heracross niet van gedient bleek te zijn. Als Shuu ergens een hekel aan had, dan waren het dit soort opscheppers. Een stelletje blaaskaken die een grote mond opzetten, maar niet veel deden. Nee, daar ging hij absoluut niet van verliezen. Dan zou hij de Heracross alleen maar gelijk geven. Dat zou hij natuurlijk niet toestaan. Vlug opende hij zijn bek, waar een straal van hitte uitkwam. Misschien was het ongewoon dat hij Flamethrower kon gebruiken, misschien ook niet, maar hij was degene die het snelst vooruit ging met aanvallen leren. Jiro had het niet zo op vechten, maar kon zichzelf toch zo ver krijgen om aanvallen te leren, maar zijn vader nam nieteens de moeite Nana iets te leren. Ergens had hij wel medelijden met haar gehad, maar hij was nog jong, en wilde zo graag leren vechten, dat hij er niet echt naar gebierd had. De Heracross ontweek de vlammenzee op tijd, en vloog toen recht op Shuu af. Deze sperde zijn bek wagenwijd open, wachtte tot de Heracross tegen hem aanknalde, en zette toen zijn tanden in de schouder van het insect.

Met een moeilijk gezicht sprong Kunai de lucht in, waardoor hij de Aerial Ace van de Staravia ontweek. Tenminste, dat dacht hij. De Staravia veranderde van koers, en ging toen op Kunai af. Deze kon het niet ontwijken doordat hij in de lucht zat, maar kon nog net de aanval onderscheppen, zodat hij niet de volle laag kreeg. Hij belandde netjes op zijn twee poten op de grond, maar greep wel naar zijn schouder waar hij geraakt was. Kenshin ging op dat moment voor de Staravia staan, met zijn rug naar de vogel toe. Hij stond nu tussen de Luxio en de Staravia in, en begon de Luxio uit te dagen. Een stroomstoot ging nu op de Arcanine af, maar die sprong aan de kant. Dit had de Staravia niet snel genoeg door, en kreeg de volle laag. Met een plof zakte deze op de grond, maar was nog niet uitgeschakeld. Kunai gromde licht. Zoals hij nu was, kon hij absoluut niet winnen, maar hij kon Kenshin niet in de steek laten. Dat was fout, en dat wist hij. Hij wilde niet meer in de schaduw staan, hij wilde helpen. Als hij zijn kameraad nu de rug zou toekeren, zou hem dat niet worden vergeven. Moeizaam bleef hij recht, omdat hij zichzelf tot daartoe dwong. Hij probeerde zijn energie naar één van zijn klauwen te laten stromen, die een metalen kleur begon te krijgen. Vervolgens stormde hij, voor zover hij dat kon, op de Staravia af, hopend dat hij de laatste klap maar hoefde toe te dienen. De vogel-pokémon had hem echter al doorgehad, en vloog vliegensvlug de lucht in. Hierdoor miste zijn aanval, kwam hij tot stilstand, en werd daardoor doelwit van de Luxio. ''Luxio! Maak het maar af!'' riep de trainer veel te hard. Geschokt keek Kunai achterom, en zag de Luxio al met het blauwe licht om zich heen op hem afkomen.

''Kunai! Buk!'' Zonder het zelf door te hebben dook hij omlaag, en voelde iets over hem heen springen. Kenshin greep de Luxio vast met zijn tanden, zwaaide hem een keer rond, en gooide hem toen tegen de Staravia aan die laag over hen heen vloog. De twee kwamen met een harde klap weer op de grond terecht. ''Bedankt..'' mompelde de Weavile, waar alles nog bij moest bezinken. ''Daar zijn vrienden voor,'' sprak de Arcanine met een glimlach. Verbaasd keek Kunai naar de enorme hond. Vrien..den..? ''Luxio! Staravia! Grijp ze..!'' Met een ruk keken de twee naar hun tegenstanders, die kwampachtig overeind kwamen en weer op ze af kwamen gestormd. ''Baka,'' snoof Kunai. ''Kunai, laten we het samen beëindigen,'' sprak Kenshin zelfverzekerd, dat alleen maar versterkt werd met de brede grijns. Kunai zette nu ook ene brede grijns op en knikte. Vervolgens sprintte Kenshin naar voren door middel van Extreme Speed, en vuurde hij zijn Flamethrower op het tweetal af. Kunai sprong nu op Kenshins rug, zette zich weer af, en vuurde zijn Ice Shard af nadat het vuur was geweken. Met geen ontsnapping mogelijk, zaten hun tegenstanders in het nauw, en werden dan ook verslagen nadat hun aanvallen hen geraakt hadden. Bewusteloos vielen ze op de grond. Kenshin ving Kunai meteen weer op, en rende er toen vandoor. Misschien had die trainer wel meerdere pokémon op zak, en daar had hij totaal geen zin in. Daarbij was Kunai al gewond geweest avnaf het begin, die was vast uitgeput.

''Wat ben je nu van plan?'' De Arcanine spitste zijn oren en dacht na. Daar had de Weavile wel een punt. Iedereen had zich opgesplitst. Er waren twee groepjes. In beide groepjes zaten zijn pups verspreid. Wie was of waren het meest kwetsbaar? ''Zoeken naar de rest..'' begon hij onzeker, maar vervolgde zijn zin. ''We zien wel wie we het eerste tegenkomen.''

''Nana...?'' Akio keek vragend naar de Growlithe, die precies dezelfde blik op haar gezicht had staan. ''Misschien ligt het aan mij, maar..'' De Riolu richtte zijn blik weer naar voren, weg van Nana. ''Ik krijg het gevoel dat je niet op één golflengte zit als je broers.'' Verbaasd hief Nana een wenkbrauw op. ''Hoe bedoel je?'' voeg ze voorzichtig. ''Gewoon.. Je lijkt niet zo vaak met ze om te gaan als zij zelf met elkaar doen. Je doet afstandelijk, alsof je verwacht dat ze jou vragen om mee te doen...'' sprak Akio weer. ''Dat is niet mijn schuld!'' De Riolu schrok op door het onverwachte geschreeuw, niet precies wetend of hij iets fouts had gezegd. ''Sorry..'' mompelde de Growlithe weer, na het zien van de blik van Akio. ''Er zit je iets dwars, of niet?'' sprak de Riolu, waar Nana op knikte. Ze stopten abrupt met lopen, alsof ze elkaars gedachten konden lezen. ''Wat zit je dwars?'' Nana had overduidelijk geen zin om er over te praten en draaide zich om. ''We.. Euh.. We moet naar mijn broers en Yasu toe,'' sprak ze ontwijkend. ''Ik snap het..'' mompelde hij, en begon weer te lopen. Hij had gehoopt dat ze hem vertrouwde, maar dat was dus blijkbaar niet het geval. Misschien was wachten dan gewoon het beste...

''Ik begin genoeg van je te krijgen!'' De grommende stem van de Heracross weerklonk in Shuu's oren. Hij trok een woedend gezicht. ''Anders ik wel!'' weerspiegelde hij de toon van zijn tegenstander. De Heracross spreidde zijn vleugels en maakte vaart. De kleine Growlithe sprong over hem heen, maar de insect-pokémon liet het er niet bij zitten. Met een ruk draaide deze zich om en liet zijn hoorn onder het kleine wezen terechtkomen. Vervolgens duwde hij zijn hoorn omhoog, waardoor hij Shuu de lucht in wierp. ''Woah!'' Met een kleine draai kwam hij terecht op zijn poten. Vervolgens richtte hij zijn blik weer op de Heracross. Een luide grom ontsnapte uit zijn keel, voordat hij op de insect-pokémon afsprintte en opnieuw zijn bek opende. Hij miste echter net met zijn Bite, maar veranderde al snel van tactiek. Hij vuurde nu zijn Flamethrower af, wat onverwacht was voor de blauwe insect. Hij werd geraakt, en kwam tot stilstand op de grond. ''Heracross!'' De trainster keek met een paniekerige blik naar haar pokémon, die moeite had met te blijven staan. Shuu liet het er niet bij, aangezien zijn tegenstander nog niet was uitgeschakeld. Hij laadde nog een Flamethrower op en vuurde die af. Aangezien de Heracross moeite had met bewegen en waar te nemen, was het afgelopen voor hem. Bewusteloos kwam hij met een klap op de grond terecht. ''Ha! Wie is er hier nu de winnaar?!'' riep Shuu trots, en stak zijn tong uit naar het insect. ''Shuu, een beetje hulp, graag!'' weerklonk opeens de stem van zijn broertje. De kleine Growlithe spitste zijn oren en keek vragend op, waardoor hij het gevecht tussen Jiro en de Aipom zag. Maar waar was Yasu?

''Tch.'' De Miltank keek argwanend naar de bewegingloze Buizel die daar op de grond lag. Normaal gesproken won hij, maar dit was wel heel makkelijk gegaan. Hij was ondertussen wel zijn trainster kwijtgeraakt, maar dat boeide hem niet echt. De Miltank draaide zich om, en begon van de Buizel weg te lopen, die eindelijk wat begon te bewegen. ''Niet zo snel..'' bracht ze moeizaam uit, terwijl ze krampachtig overeind probeerde te komen. ''Het is nog niet voorbij,'' voegde ze er toen aan toe. De Miltank begon vermaakt te lachen. ''Hah, dacht je echt dat je zo nog verder kon? Geef het toch op, dat is het beste. Wees blij dat mijn trainster nu niet in de buurt is, zodat ze je niet kan vangen, snotneus,'' sprak deze. Yasu wierp hem een nijdige blik toe. ''Wil je echt nog vechten in die toestand?'' De Buizel grinnikte. ''Ik geef me niet zomaar gewonnen.'' Yasu keek hem verwaand aan, alsof ze net benoemd was geworden tot één van de sterkste pokémon. ''Heh, daar ga je spijt van krijgen,'' mompelde haar tegenstander weer, voordat hij zich weer oprolde en op haar afkwam. Yasu, die amper in beweging kon komen, zette zich schrap voor de klap. Ze had echter wel door dat dit waarschijnlijk de laatste klap was die ze op kon vangen, voordat ze knock-out ging. Ze beet even op haar onderlip toen ze dat plots besefte.

''YASU!'' Geschrokken keek de Buizel op, en zag de eigenaar van de stem voor haar springen. Een blauw licht verscheen, en de Miltank vloog uit balans, naar achteren. ''Alles oké?!'' De Buizel keek ongelovig naar haar redder in nood, zich afvragend waar hij plots vandaan was gekomen. ''Akio, je rent veel te snel..'' Een hijgende Growlithe voegde zich bij de twee. ''Ah, sorry, Nana..'' verontschuldigde de Riolu zich. Zijn ogen hadden nog steeds de blauwe kleur veroorzaakt door de aura. ''Je kan het activeren..?'' vroeg Yasu, waardoor ze de aandacht van beide pokémon kreeg. ''Ik kan het nog niet zo goed onder controle houden, maar het ging vanzelf toen ik jou zag. Je had hulp nodig,'' mompelde de Riolu. Ze begon langzaam te grijnzen, maar stortte toen bijna in elkaar. ''Yasu?!'' riepen zowel Nana als Akio bezorgd. ''Het gaat wel..'' mompelde ze koppig. ''Nana, help jij Yasu? Dan zorg ik wel voor deze bullebak.'' De Growlithe knikte, en liep naar Yasu toe, waarna ze een poging deed de Buizel te ondersteunen. Vervolgens liepen ze naar een plek waar ze van dachten dat het veilig was. Nana liet haar zitten, en rende vervolgens de struiken in, op zoek naar een specifieke bes.

''Haa? Wie ben jij nou weer?'' De Miltank keek hem fel aan, maar dat deerde hem niet. Akio gaf geen antwoord, wat de Miltank alleen maar kwader maakte. ''Ik vroeg je iets, snotneus!'' gromde hij geïrriteerd. Akio keek vragend op, zijn ogen nog steeds helderblauw. ''En ik geef gewoon geen antwoord. Het heeft geen zin mijn naam te zeggen, maar misschien hoor je hem nog vaak genoeg in de toekomst.'' Zijn tegenstander snoof luid, precies zoals hij het hebben wilde. ''Ik zal je eens wat manieren leren!'' Opnieuw rolde de pokémon zich op voor zijn Rollout aanval. Akio wachtte af op het juiste moment, sprong toen net op tijd aan de kant en liet een blauwe bol tussen zijn handpalmen verschijnen. ''Wa-..?'' mompelde de Miltank vragend, toen hij de blauwe bol opmerkte. Op dat moment schoot de Riolu zijn aanval op hem af. Hij raakte net, waardoor de Miltank alsnog van zijn plek geblazen werd. ''Shit,'' mompelde de pokémon. ''Een Riolu die aura kan.. Wie had gedacht dat ik er ooit één zou tegenkomen in mijn leven. Ben je toevallig familie van de twee heersers?'' vervolgde hij. ''Ik ben hun zoon,'' antwoordde Akio op een neutrale toon. ''Ai, dan heb ik mezelf ergens in gewerkt..'' mompelde de Miltank. ''Er springen zo zeker helpers van je ouders uit de bosjes?'' Het blauwe wezentje schudde lichtjes zijn hoofd. ''Ik sta niet aan hun kant,'' voegde hij eraan toe. De Miltank hief verbaasd zijn wenkbrauw op. ''Ben jij soms..?'' Hij maakte zijn zin niet af, aangezien hij al beantwoordt werd met een knik. Een grijns verscheen op de pokémon zijn gezicht, vlak voor hij zich omdraaide om weg te lopen. ''Waar ga je heen?'' vroeg de Riolu, verbaasd over het feit dat zijn tegenstander weg wilde lopen. ''Als jij er bent om ons te helpen, heeft het geen zin je te vangen. Zelfs mijn trainster zou dat in zien. Het spijt me van je kameraad, maar ik ben nog rustig geweest tegenover haar. Ik zal zorgen dat de rest niet gevangen genomen wordt, aangezien die ook bij je moeten horen, neem ik aan.'' Nog voordat Akio kon reageren was de Miltank verdwenen, en kon hij weer tot rust komen. Uitgeput zakte hij op de grond, terwijl zijn ogen weer de normale kleur kregen. Dat was.. Vaag.

''Yasu, alles goed met je?'' Akio keek vragend naar het oranje wezentje dat daar op de grond zat, genietend van een Oran Berry die haar langzaam weer terug op krachten kreeg. ''Het gaat al stukken beter!'' riep ze met een brede grijns, terwijl ze één van haar duimen naar hem opstak. ''Gelukkig,'' zuchtte de Riolu opgelucht en glimlachte licht. De drie pokémon keken elkaar een paar tellen aan, voordat er weer iets gezegd werd. ''Heb je die Miltank op zijn plaats gezet?'' Yasu keek haar vriend glunderend aan, wachtend op zijn antwoord. ''Nee,'' begon hij, waardoor hij van beide pokémon een verbaasde blik kreeg. ''Toen hij wist wie ik was, liep hij vanzelf weg,'' legde hij uit. De Buizel schoot in de lach. ''Wat een lafaard,'' mompelde Nana er tussendoor. Het blauwe wezentje schudde zijn hoofd. ''Hij is geen lafaard, want dat was niet laf. Het betekende gewoon dat hij aan onze kant staat,'' zei hij kalm. Yasu stopte abrupt met lachen en keek naar de Berry in haar poten. Of wat ervan over was, in ieder geval. ''Oh,'' bracht ze droog uit, voordat ze de andere helft nu ook naar binnen werkte.

''Shuu! Ben je soms doof of wil je me gewoon niet horen?!'' blafte Jiro kwaad naar zijn broer, maar die trok zich er compleet niks van aan. ''Ik krijg je wel klein, Aipom!'' riep deze en vuurde een Flamethrower op zijn tegenstander af. ''Brutale snotaap!'' gromde de Aipom terug, terwijl hij de aanval ontweek. ''Hah! Jij bent hier de aap, stomme idioot!'' Shuu barstte in lachen uit, wat zijn tegenstander alleen maar kwaaier maakte. Deze verdween voor de ogen van de Growlithe, die verbaasd inhaleerde. Niet veel later verscheen de pokémon weer en sloeg met zijn staart in op Shuu, die tegen zijn broer aanknalde. ''Heb je nou je zin?!'' beet Jiro hem toe. ''Hou toch je kop, schijtluis,'' reageerde Shuu en stond weer op, tot ergernis van zijn broertje. De paarse aap viel meteen weer aan. Hij ging regelrecht op de oudste af. ''Eet dit maar!'' riep het wezen kwaad, terwijl zijn staart naar achteren ging, zodat de klap meer impact zou hebben. ''Shuu, maak dat je daar wegkomt!'' De Growlithe hoorde het niet, hij stond aan de grond genageld. De Aipom kwam steeds dichterbij, maar Shuu verzette geen stap.

''Not on my watch!'' De twee pups keken verbaasd op bij het horen van die zware stem. Hij klonk heel bekend. Voor ze konden reageren was de Aipom aan de kant gebeukt, en kwam bewusteloos op de grond terecht. Voor Shuu stond nu geen woeste aap meer, maar een hijgende Arcanine met een gewonde Weavile op zijn rug. ''Alles oké, Shuu, Jiro?'' vroeg deze bezorgd. De twee knikte ter antwoord, en het enorme wezen zuchtte opgelucht. ''Miltank! Aipom!'' Kenshin keek om en zag dat de twee pokémon werden teruggeroepen. Vervolgens rende het meisje weg. ''Waar is de rest?'' mompelde Kunai op een droge toon, hij klonk nog steeds verzwakt door het gevecht met Takumi. ''We zijn Yasu kwijtgeraakt in het gevecht, omdat iemand niet naar me wilde luisteren en zonodig moest vechten,'' antwoordde Jiro, waarbij hij express naar zijn broer keek. ''Akio? Nana?'' vroeg nu de Arcanine, maar de twee haalde niet-wetend hun schouders op. ''Dan gaan we hen nu zoeken,'' sprak Kenshin meteen en begon al de geuren in zich op te nemen.

''Deze kant op!'' Akio rende tussen een paar struiken door, gevolgd door Yasu en Nana. ''Het gaat steeds beter met je aura, of niet?'' riep Yasu vrolijk. De Riolu keek om en knikte met een brede glimlach. ''Ik kan ze al horen!'' riep Nana plots verblijdt. De drie hielden zich even stil en hoorde de geruzie van Nana's broertjes inderdaad al. ''Het komt daar vandaan,'' deelde Akio mee en wees ietsjes naar links. Ze verhoogden hun tempo en rende de kant uit waar de Riolu net naartoe had gewezen. Ze konden nog net op tijd remmen voordat ze een kettingbotsing hadden teweeg gebracht. ''Pap!'' Nana stormde met een brede glimlach op haar vader af, die haar hartelijke ontving. ''Nana! Wat ben ik blij jullie heel te zien,'' sprak hij, ergens kon je een trotse toon in zijn stem horen. ''Maar..'' voegde hij er twijfelachtig aan toe. ''Wat is er?'' vroegen Akio en Yasu in koor. Ze keken elkaar met een verbaasde blik aan, maar richtten toen hun volle aandacht op Kenshin. ''Hebben jullie dat dan niet gemerkt? In kleine groepjes reizen gaat makkelijker, want dan val je minder op. En zeker rond deze plek, waar allemaal trainers rondlopen,'' legde hij toen uit. Opnieuw wisselden de Riolu en Buizel een blik met elkaar uit, ditmaal bedachtzaam, maar knikten uiteindelijk instemmend. ''Dus we gaan ons in teams opsplitsen?'' vroeg Akio. ''Dat lijkt me wel een beter idee, kozo,'' antwoordde Kunai. De Weavile gleed van Kenshins rug en bleef daar op de grond zitten, waarschijnlijk kwam hij niet meer recht, omdat hij daar de kracht niet voor had. ''In dat geval worden de teams dus Kenshin, Nana, Shuu, en Jiro en Yasu, Kunai, en ik,'' sprak de Riolu, alsof hij dit idee al verwacht had en de teams al een paar keer in zijn hoofd had doorgenomen. Hij herhaalde het nogmaals zonder geluid en knikte toen vastbesloten. Hij keek naar de rest van de pokémon, die allemaal met zijn idee meestemden. ''Dat lijkt me de beste keus.''

''Voel je je al wat beter?'' De Weavile keek droog op van zijn maaltijd, recht in de rode ogen van de Riolu die voor hem op de grond zat. ''Ervaren vechters doen langer over hun herstel, kozo.'' Akio en Yasu keken hem verbaasd aan. ''Dat snap ik niet,'' mompelde Yasu. ''Natuurlijk niet... Maar dat leer je nog wel een keer,'' antwoordde Kunai, werkte het voedsel wat hij in zijn klauwen vast had naar binnen, en stond op. ''De pups en Kenshin zijn allang vertrokken. Ik denk dat wij zo onderhand ook wel kunnen gaan.'' De twee anderen stonden nu ook op en volgde de Weavile op de voet. ''De afgesproken plek was vóór Solaceon Town, toch?'' vroeg Kunai na een tijdje. Akio knikte. Daar in de buurt kon je namelijk de Lucario vinden waar ze naar op zoek waren. ''Dan moeten vóór die plek nog voor wat kameraden zorgen,'' mompelde hij weer. ''Ken jij niet nog wat pokémon?'' merkte Yasu nu op, maar aan de dodelijke blik van Kunai kon ze zien dat ze beter haar mond had kunnen houden. Hierdoor viel er een lange stilte.

''Als ik iets goeds doe, kan niemand het zich herinneren.
Maar als ik iets slechts doe, schijnt niemand het te vergeten.''

Al sinds de heersers hun troon hadden bestegen ging het anders. Nee, het ging eigenlijk van kwaad naar erger. Ik had door dat ik als kleine Sneasel geen kans maakte tegen de brute wereld die men hun 'thuis' noemde. Ik had me gek getraint en evolueerde uiteindelijk in een Weavile. Het resultaat verergerde zich alleen maar, werd niet waar ik voor gehoopt had. Ik had verscheidene pokémon geprobeerd te helpen, maar het werkte niet. Ik werd nog steeds gezien als een 'monster' die geen hart bezat, gewoon vanwege mijn attribuut. Veel Dark-types stonden aan de kant van de Lucario, terwijl de rest van ons die dat niet deden werden bevooroordeeld. Het maakte niet uit wat we deden, we werden altijd als slecht aanschouwt.
''Ga weg bij die Weavile, kleintje!'' Ik keek droog naar de Bibarel die een Pichu in bescherming wilde nemen. ''Ik wil hem alleen maar helpen zijn mama terug te vinden,'' snoof ik naar de bever, met nog steeds dezelfde droge blik op mijn gezicht. ''Daar trap ik echt niet in! Waar zie je me voor aan?!'' Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar hield me in. Ik wilde het niet nog erger maken dan het al was, maar dat zou het toch wel worden. Wat ik voorspelde, gebeurde ook. Het duurde niet lang of meer pokémon vormden zich om ons heen, die hetzelfde als de Bibarel begonnen te roepen. De Pichu werd zonder pardon bij me weggetrokken, die tot nu toe niks anders had kunnen doen dan toekijken en trillen van angst. Met de Pichu eenmaal bij me weg barstte de hel los. Elke pokémon die zich om me heen had gevormd, vuurde één van hun aanvallen af, die me keer op keer wisten te raken omdat ik geen kant uitkon. Ik hield mijn klauwen beschermend voor me, terwijl ik uit protest bleef staan. Toen het me uiteindelijk teveel werd, deed ik iets waar ik me nog steeds voor schaam. Ik vluchtte weg.

Dagenlang heb ik op donkere plekken weg zitten kwijnen, bang dat als ik een stap naar het licht toedeed pokémon mij op zaten te wachten. Zo ging het altijd met pokémon, of mensen. Daarom besloot ik maar voort te leven in de schaduw. Ik deed er alles in. Ik woonde er praktisch in. Het begrip 'hoop' had ik al lang vaarwel gezegd.
Op een dag besloot ik mij weer even buiten te wagen. Heel even maar. Tot mijn verbazing zag ik geen pokémon die mij opwachtte, maar dat was ook wel een beetje logisch als je verder nadacht. Op die dag kwam ik een pokémon als mij tegen. Een Mightyena, die niet bij de heersers hoorde. Hij had dezelfde problemen als mij, probeerde het te negeren als mij, had gefaald als mij.. We besloten elkaar te helpen in tijden van nood. We besloten elkaars vrienden te worden. Dankzij die Mightyena zag ik weer een beetje licht aan het einde van de tunnel. Alles ging prima, totdat hij uiteindelijk naar me toekwam om me te vertellen dat hij zich bij de heersers aan wilde sluiten. Hij vertelde me dat hij genoeg had van die valse beschuldigingen en dat het tijd was voor verandering. Hij vroeg of ik meekwam, maar ik weigerde. Hoe kon ik zoiets accepteren? We kregen minder contact met elkaar, kregen ruzies, verloren de band die we eerst hadden. Ik beschouwde hem niet meer als vriend. Een vriend zou me niet zomaar dwingen iets te doen, of te veranderen. Zoiets noemde je profiteurs. We werden uiteindelijk vijanden, tot mijn spijt. Mijn beste vriend.. Mijn enige vriend.. Had mij in mijn rug gestoken en mij in de steek gelaten...

''Kunai..? Kunai, is er iets?'' Akio en Yasu keken vragend naar de Weavile, die uit zijn gedachten werd getrokken. Hij had niet door gehad dat hij in zijn gedachten was verzonken, en dus ook niet door gehad wat voor een gezicht hij trok. ''Hij heeft dus toch gevoel..'' fluisterde de Buizel verbaasd tegen de Riolu, die haar een stomp met zijn elleboog in haar zij gaf. ''Wat is er?'' vroeg Akio opnieuw, hij keek bezorgd naar Kunai. ''Vanwaar dat gezicht?'' Kunai draaide zich even weg, voordat hij zich weer op de jonge Riolu richtte. ''Omdat het verkloten van je leven jaren van oefenen vereist, en ik me nu heel professioneel daarin voel,'' antwoordde hij uiteindelijk. Akio zuchtte licht en liep toen naar de Weavile toe. ''Kunai,'' begon hij vriendelijk, waardoot hij de aandacht kreeg van de pokémon. ''Dit gaat over die vooroordelen, of niet?'' Het was even stil, maar uiteindelijk ontving hij een zachte knik. ''Ik heb veel dingen in mijn leven verknald, kozo,'' voegde Kunai eraan toe. De Riolu keek even bedenkelijk, voordat hij zijn mond weer open deed. ''Het gaat niet om de weg die je ingaat,'' mompelde hij. ''Maar om het spoor die je nalaat.'' Hij werd niet-begrijpend aangestaard door zowel Kunai, maar ook door Yasu. ''Dat snap ik niet,'' mompelde de Weavile, waardoor Akio begon te grijnzen. ''Natuurlijk niet... Maar dat leer je nog wel een keer.''